Τώρα που
μπήκαμε για τα καλά στο Φθινόπωρο, κυριολεκτικά και αλληγορικά, αισθάνομαι
μεγαλύτερη την ανάγκη να ασχοληθώ με την γραφή και συγγραφή, για να γεμίσω και
τις ‘’οσημέραι’’ αυξανόμενες νεκρές ώρες της επιβαλλόμενης ατέλειωτης μοναξιάς
μου. Το καλοκαίρι έκανα ένα διάλειμμα και ομολογώ ότι το συνήθισα και
αντιμετωπίζω μια δυσκολία να επανέλθω στα παλιά, όχι μόνο διότι εξέλιπαν και οι
περισσότεροι λόγοι των συχνών πολιτικών σχολίων μου, με την επιστροφή της χώρας
στην ‘’κανονικότητα’’, αλλά κυρίως διότι έχω αρχίσει να ελέγχω αυστηρότερα και
τη νοητική μου πληρότητα. Το τελευταίο
το αντιμετωπίζω ηλικιακά [στα 86 μου],
αφού μέχρι στιγμής δεν έχω προβληματισθεί με
τη γλωσσική μου ικανότητα, τη λεκτική μου ευχέρεια, την ταχύτητα
αντίληψης και τη λογική ικανότητα, σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά μου κριτήρια.
Δεν έχω αποφασίσει όμως ακόμα τον τρόπο για να ξεπεράσω το πρόβλημα,
αφήνοντας και τον πανδαμάτορα χρόνο να
ορίσει ή και να μου επιβάλει τη δέουσα συνέχεια.
Η επικαιρότητα
παρέχει πλούσιο υλικό για κριτική στην ελληνική και τη διεθνή πολιτική
κατάσταση, αρχίζοντας από τα εσωτερικά μας, τα οποία δεν θα μας αφήσουν και
πάλι να πλήξουμε και θα το κάνω με μια διαδικασία σπονδυλωτή, για τη σύγχρονη
κάλυψη περισσότερων θεμάτων, αρχίζοντας από τα πιο κραυγαλέα:
Αχός βαρύς
ακούγεται, που έλεγε και το περίφημο δημοτικό ποίημα της Δέσπως, γύρω από το
περιβόητο μεγαλύτερο σκάνδαλο ή τη μεγαλύτερη σκευωρία, που ταλανίζει τη χώρα
μας. Δεν είναι δικό μου θέμα να υποστηρίξω τη μια ή την άλλη άποψη, νομίζω όμως
ότι παρατράβηξε αυτό το ‘’ποίημα’’ και είναι καιρός να το αφήσουμε στη μοναδική αρμόδια ανεξάρτητη Αρχή– τη Δικαιοσύνη-να βρει την
άκρη του νήματος, διότι πρέπει να τη βρει.
Εκείνο που με
κάνει να επανέρχομαι στη δημόσια ενημέρωση είναι κυρίως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα
και ο τρόπος που προσεγγίζεται στο προσκήνιο και το παρασκήνιο της
‘’πολιτικής’’ μας κονίστρας. Η διαφορά έγκειται στο γεγονός ότι ή σύγχρονη
παλαίστρα – σε αντίθεση με την αρχαία - δεν είναι καλυμμένη με άμμο και σκόνη,
αλλά με λάσπη, ώστε να καλύπτει ή και να αναδεικνύει ανάλογα εκείνα που
επιθυμούν οι εποχιακοί μονομάχοι.
Άκουσα τις
δηλώσεις του Πρωθυπουργού ότι δεν θα μετατρέψει τη Βουλή σε βιομηχανία
εξεταστικών και για λίγο ένοιωσα μέλος μιας κανονικής χώρας, η συνέχεια όμως
μου διέγραψε και αυτή την ελάχιστη ελπίδα. Ακούστηκαν και άλλες πολλές δηλώσεις
που μιλούσαν για υποχρέωση του Κοινοβουλίου να δώσει συνέχεια στο θέμα που
παραπέμφθηκε από τη Δικαιοσύνη - είναι αλήθεια ότι αυτό επιβάλλεται να γίνει
- ή
ότι πρόκειται για ‘’εκδικητική ενέργεια’’. Δεν πρέπει βέβαια να διαφεύγει της προσοχής
μας ότι εδώ δυστυχώς είναι ακόμα Βαλκάνια και η ‘’προοδευτική’’ ψευτοκουλτούρα
ηρωοποιεί εκείνους που απεχθάνονται τον ‘’Νόμο και τάξη’’
και κυρίως την παγιωμένη ηθική ,
αφού έτσι ικανοποιείται το συμπλεγματικό
της προοδευτικό απωθημένο.
Θα θυμίσω σχετικά ένα ανάλογο περιστατικό, που
συνέβη κατά την επιστροφή του Αντρέα Παπανδρέου από το Χέρφιλντ, όταν ο λαός
που τον περίμενε άρχισε να αλαλάζει με το νεύμα του προς τη ‘’ σχέση του ‘’ να
τον ακολουθήσει στη σκάλα του αεροσκάφους. Τη στιγμή εκείνη, όλοι οι
πονηρούληδες αναθάρρησαν διότι άνοιγαν οι ‘’προοδευτικοί’’ ορίζοντες στην αποδοχή της ‘’γκόμενας’’ στους
παντρεμένους. Το περιστατικό αυτό αποτελεί
δείγμα μιας δήθεν αριστερής
νοοτροπίας μέρους των νεοελλήνων που
ταυτίζονται και με τους καθοιονδήποτε τρόπο ελεγχόμενους ή διωκόμενους
από τη δικαιοσύνη, που ‘’αντιστέκονται στο
κατεστημένο’’, πράγμα που εντυπωσιάζει το ‘’ριζοσπαστικοποιημένο’’
πόπολο.
Είναι καιρός
πλέον το Ελληνικό Κοινοβούλιο να
περιορισθεί στη εξέταση των
παραπομπών της δικαιοσύνης χωρίς να μετατρέπεται σε Κολοσσαίο, αν και πιστεύω ότι ενίοτε
επιβάλλεται να το επιζητούν και μόνοι τους οι παραπεμπόμενοι, ώστε να μη
διαιωνίζεται το κρέμασμά τους στα
μανταλάκια. Ας γίνει ότι επιβάλλουν οι Νόμοι με την ταχύτερη διαδικασία,
αφήνοντας την τελική κρίση στον φυσικό δικαστή των Ελλήνων πολιτών και τη βουλή
να ασχοληθεί με το κοινοβουλευτικό έργο της.
Μια και
αναφερθήκαμε στη δικαιοσύνη, επικεντρώνομαι
σε μια απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας, που ακυρώνει Νόμο του τέως
Υπουργού Παιδείας, για τη διδασκαλία των θρησκευτικών στα σχολεία. Εκείνο που
με προβληματίζει δεν είναι η ακύρωση ενός Νόμου για αντισυνταγματικότητα, όπως
συχνά συμβαίνει στη χώρα μας, αλλά το ουσιαστικό μέρος της υπόθεσης. Μια μειοψηφία δεδηλωμένων άθεων, όχι απλώς
προσπαθεί να επιβάλει τις απόψεις της για μια θρησκεία που δεν πιστεύει αλλά
και μετά την υποχρεωτικά εκτελεστή δικαστική απόφαση, προβαίνει σε άθλιους και
προσβλητικούς χαρακτηρισμούς περί επιστροφής σε προηγούμενες δεκαετίες, που η
ίδια αποκηρύσσει. Δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να διαγράψουμε το παρελθόν μας
και να δεχθούμε το ομολογημένο δικό τους παρελθόν, το οποίο οι λαοί της
Ανατολικής Ευρώπης αποτίναξαν μετά βδελυγμίας!!! Έχει και η πρόκληση τα όριά
της και θα ξαναπώ ότι κανένας δεν μπορεί
να ισχυρίζεται ότι κατέχει την απόλυτη
αλήθεια και να επιθυμεί να την επιβάλει ‘’ετσιθελικά’’, παραβλέποντας τους
δημοκρατικούς κανόνες, για τους οποίους ισχυρίζεται ότι κόπτεται.
Η συχνή
επίσκεψη του απελθόντα Πρωθυπουργού στον
αρχηγό της Καθολικής Εκκλησίας αποτελεί θετική ενέργεια και δικαίωμα αμφοτέρων
, ίσως όμως και αντιπερισπασμό, ευχόμενος να παραμείνει ως
εκεί. Χωρίς καμιά σκέψη συσχετισμού , μου θυμίζει μια συνεργασία
μεταπολεμικού Ποντίφικα με το παλιό
καθεστώς της κομμουνιστικής Τσεχοσλοβακίας, με μοναδική επιδίωξη την ένταξη 200.000 ορθοδόξων της χώρας στους Ουνίτες [ οι οποίοι
αποδέχονται τον Πάπα ως αρχηγό τους], σε μια εποχή που η ορθοδοξία ήταν υπό διωγμό. Τώρα, αισθάνομαι ότι καμιά
θρησκεία δεν διώκεται , έστω και αν κρυφίως κάτι σχετικό επιδιώκεται από
κάποιες δήθεν διεθνιστικές μειονότητες. Η θρησκευτική εξέλιξη στις χώρες της
Ανατολικής Ευρώπης και ιδιαίτερα της Ρωσίας είναι ενδεικτική των περιορισμών
και της καταπίεσης του παρελθόντος.
Από τα διεθνή
θα επιλέξω το BREXIT
, το οποίο παρά τη φαιδρότητα της επίσημης αντιμετώπισης, είναι βέβαιο ότι θα
επιφέρει κοσμοϊστορικές δυσμενείς αλλαγές παγκοσμίως και ιδιαίτερα στην πάλαι
ποτέ γηραιά Αλβιόνα. Δεν θα ήθελα όμως να είμαι ούτε ψύλλος στο κόρφο του
κυρίου Τζόνσον, όσο και αν αυτό αποτελεί και προτροπή του Αμερικανού Προέδρου.
Το σοβαρότατο θέμα των Ελληνο-Τουρκικών δεν θέλω να το θίξω διότι το θεωρώ
αρκετά σοβαρό και απρόβλεπτο, όσο είναι απρόβλεπτος και ο διεθνώς στριμωγμένος
ηγέτης της γείτονος. Αντώνης Ταρνανάς
