[και η αλήθεια αγάπη είναι]
Αγαπάτε αλλήλους είπε ο Ιησούς στους μαθητές του στη διάρκεια του μυστικού
δείπνου άσχετα αν ο Ιούδας , αφού τον
φίλησε, έσπευσε να τον παραδώσει στους διώκτες του, έναντι τριάντα αργυρίων. Η αγάπη αποτελεί τη βάση του
χριστιανισμού , ενώ κάποιες άλλες θρησκείες την περιορίζουν στους ομοθρήσκους τους,
επιφυλάσσοντας ακόμα και τον θάνατο για τους ‘’άπιστους’’ – όπως αποκαλούν τους
ετερόδοξους. Είναι και αυτή μία από τις
μορφές της ‘’αγάπης’’, διαφορετική όμως από την αληθινή που επιφυλάσσεται –
ολονέν και σπανιότερα - προς τους συνανθρώπους μας [εχθρούς και φίλους], την πατρίδα, την οικογένεια και τον
έρωτα., στον οποίο επίσης έχει υπεισέλθει ο υπολογισμός!!!
Δεν είμαι ειδικός και ό,τι
ακολουθήσει αποτελεί εμπειρική μου γνώση και αυστηρώς προσωπική άποψη, ύστερα
από μακρόχρονη διεθνή παρατήρηση. Ξεκινώ με την απόλυτη βεβαιότητα ότι η αγάπη
είναι μία και μοναδική και χαρά σ΄αυτούς που μπορούν να αγαπούν άδολα και χωρίς
να περιμένουν ανταπόδοση. Η αγάπη αρχίζει πρώτα από τον εαυτό μας και δεν
μπορεί να αποτελεί συναλλαγή ή να αποβλέπει σε ανταλλάγματα. Αντάλλαγμα αποτελεί ακόμα και
η υστεροφημία. Καλή είναι βέβαια η ανταπόδοση, χωρίς όμως να αποτελεί προϋπόθεση, διότι τότε χάνει το
μοναδικό μεγαλείο της και γίνεται
εμπορεύσιμο προϊόν, μετακινούμενη από το χρηματιστήριο πνευματικών σε εκείνο
των υλικών αξιών. Είναι κοινό μυστικό ότι οι τελευταίες αποτελούσαν ανέκαθεν την προτίμηση των περισσότερων.
Η ιστορία αναφέρει αμέτρητα
παραδείγματα αγάπης, με ανταπόκριση [ Ρωμαίος και Ιουλιέτα, ο Μιμίκος
και η Μαίρη και πολλά άλλα].
Μνημονεύονται όμως αμέτρητα άλλα και ίσως κάποια δεν έγιναν ποτέ γνωστά, ανθρώπων που θυσίασαν τα πάντα, για
φίλους, γονείς, πατρίδα , θρησκεία και τα παιδιά τους. Μοναδική είναι άλλωστε η έμφυτη
μητρική αγάπη, που είναι από όλες τις αγάπες πιο μεγάλη.
Με τρομάζει όμως το γεγονός ότι
οι αλλαγές στη ζωή μας επέφεραν και εδώ τις ανάλογες διαφοροποιήσεις, εγγίζοντας
ακόμα και την μητρική αγάπη. Ακούγεται συχνά υπερηφάνως από γυναίκες, ότι δεν ένοιωσαν ποτέ την
ανάγκη της μητρότητας και ότι χαρίζουν την αγάπη τους σε άλλα πρόσωπα ή ζωάκια.
Ανάλογες δημόσιες δηλώσεις , μπορεί να ‘’προάγουν’’ τις συγκεκριμένες
προσωπικότητες, είναι όμως πολύ κακό δείγμα για το ανθρώπινο μέλλον, διότι
αντιστρατεύονται τη φύση τους. Η μητρότητα δεν είναι απλή αγάπη αλλά ανάγκη
επιβίωσης του ανθρωπίνου είδους και η μοναδική
‘’παραχώρησή της ‘’ στις γυναίκες’’ αποτελεί τιμητική διάκριση και όχι
‘’δουλεία’’ όπως συχνά δυστυχώς αποκαλείται τελευταία.
Δεν εννοώ βέβαια τις γυναίκες που αναγκάζονται
να τη στερηθούν για λόγους
βιολογικούς - που η επιστήμη
αντιμετωπίζει - και κυρίως οικονομικούς και κοινωνικούς. Το χειρότερο είναι ότι
χρησιμοποιούνται ψεύτικα προσχήματα όπως της ελευθερίας και ανεξαρτησίας, που δεν ευσταθούν. Ποτέ η πραγματική αγάπη δεν
στάθηκε εμπόδιο στην καλώς νοούμενη ελευθερία και την ανεξαρτησία και
όσοι το επικαλούνται το συγχέουν ‘’σκόπιμα’’ με τα τσιλημπουρδήματα, την
ασυδοσία και τον φιλοτομαρισμό τους. Αλλαγές σημειώνονται και στην ενδοοικογενειακή
αγάπη, που έπεσε θύμα
των σύγχρονων συνθηκών, εργασίας, επικοινωνίας
και της
ψυχικής απομόνωσης της εποχής. Ίσως εδώ η πολιτεία μπορεί να
συμβάλει πιο ενεργά, βοηθώντας περισσότερο τις μητέρες που επιτελούν με αγάπη
και θυσίες τον διπλό ρόλο τους. Θα μου πείτε ότι δεν το έκανε στο παρελθόν για τις γυναίκες τις υπαίθρου, που η σκληρή
δουλειά τους δεν τις εμπόδιζε να φέρουν στον κόσμο τα παιδιά τους. Δεν είναι το
ίδιο τώρα, διότι χανόμαστε, όπως αναφέρουν τα νούμερα μιας τελευταίας
διαφήμισης με παιδάκια.
Θα αποτελούσε ακραία σκέψη στη
εποχή μας, με τις αλλαγές που έχουν συντελεστεί [ δικαιώματα των φύλων και πρόταξη της καριέρας στις προηγμένες κοινωνίες] , η φροντίδα των γονιών
όπως την εννοούσαμε κάποτε. Υπάρχουν ασφαλώς και άλλοι τρόποι να δείξει κανείς το
ενδιαφέρον του προς τους γεννήτορες, οι
οποίοι ενίοτε δεν έχουν το δικαίωμα
έκφρασης προσωπικής γνώμης ακόμα και για
όσα τους αφορούν, διότι θεωρείται συντηρητική
και ξεπερασμένη. Δεν αναφέρομαι βέβαια
στους ‘’γονείς’’ που ‘’δεν έχουν σώας τας φρένας’’ ή φέρονται κτηνωδώς στα ίδια τους τα παιδιά. Αυτοί
αποτελούν ένα άλλο απεχθές φρούτο της
αμοραλιστικής εποχής μας, που
εντάσσουν και τα παιδιά τους στην απόλυτη ιδιοκτησία τους. Είναι και αυτό
δείγμα της υλιστικής θεώρησης της ζωής
από τις παντοειδείς ιδεοληψίες.
Θυμάμαι φίλο μου προ
τριακονταετίας που μου εμπιστεύτηκε με χαρά ότι ‘’βρήκε θέση για την μητέρα
του’’ στο ίδρυμα της ‘’αγίας Αθανασίας’’ και έφριξα. Έφριξε και εκείνος όταν
σύντομα έμαθε το θάνατό της και με καθυστέρηση ένιωσε τις τύψεις του που ‘’δεν
είχε βρει ελεύθερο χρόνο να επιλέξει κάτι καλύτερο για τη μάνα που τον έφερε
στον κόσμο !!! Με την πάροδο του χρόνου έχασαν την δημοφιλία τους τα ιδρύματα
της αγίας του Αιγάλεω και παρέμειναν τα ιδιωτικά και δημόσια ιδρύματα φροντίδας
ηλικιωμένων. Ο αυξημένος αριθμός των περιθαλπόμενων μας έγινε γνωστός με την
πανδημία , αφού ο χάρος θέρισε διεθνώς εκατομμύρια πελατών των ευαγών αυτών
ιδρυμάτων, στα οποία είχαν ‘’παραδοθεί’’ με την σύμφωνη γνώμη, της πολιτείας,
των συγγενών και ίσως και την προσωπική
τους συγκατάθεση. Το τελευταίο ίσως υπήρξε και αποτέλεσμα ‘’εξαναγκασμού’’ ή λανθασμένου αντίδοτου της μοναξιάς.
Ακούστηκαν και γράφηκαν, ‘’έτσι
για τα μάτια’’, πολλά από αρμόδιους και αναρμόδιους, για την ταμπακιέρα όμως
δεν μίλησε απολύτως κανείς. Δημοσιεύτηκαν κάποια άρθρα με αριθμούς για τη χαώδη κατάσταση που επικρατούσε και η
οποία βεβαίως ήταν γνωστή στους πάντες που
κυβέρνησαν τα τελευταία χρόνια. Ενημερώνω έντιμα τους δήθεν ‘’καλούς’’ αριστερούς και
αριστερίζοντες προοδευτικούς και μη, να μην κάνουν το λάθος και επικαλεστούν συγκρίσεις με τα καθεστώτα που υποστηρίζουν. Στις χώρες του τέως υπαρκτού
σοσιαλισμού [ που έζησα 12 χρόνια και τις γνώρισα καλά] και όσες κρατούν με το ζόρι υπολείμματα των
ολοκληρωτικών συστημάτων [Κούβα, Β.
Κορέα, Κίνα] δεν επιτρέπεται ούτε η δημοσιοποίηση των θυμάτων και δεν μαθαίνει
ποτέ κανείς τι απέγιναν οι δικοί του. Η ίδια μοίρα επιφυλάσσεται για όσους ‘’δεν
πρόλαβαν να φύγουν νωρίς’’ , με εξαίρεση εκείνων που τα οικονομικά τους
επιτρέπουν τη δυνατότητα πρόσληψης προσωπικού για τη φροντίδα τους. Απομένει μόνο το ενδιαφέρον της Εκκλησίας και κάποιων
παππαντώνηδων να φροντίζουν όσους δεν θεωρούνται πλέον παραγωγικοί. Σκοτώνουν
τα άλογα όταν γεράσουν, λέει ο Οράτιος Μακ Κόι στο βιβλίο του και φοβάμαι ότι όσοι το διάβασαν , θεωρούν ότι δεν τους αφορά
προσωπικά. Να λοιπόν και μια άλλη, πολύ
ενδιαφέρουσα σύγχρονη εκδοχή της ‘’ αγάπης’’.
Προσωποποιώντας λοιπόν το κύριο θέμα του άρθρου μου, την αγάπη,
ομολογώ ότι την βίωσα και εξακολουθώ να την απολαμβάνω, διότι ποτέ δεν ζήτησα
ανταπόδοση ή όποια άλλα ανταλλάγματα, που την
ευτελίζουν . Δεν επέτρεψα να γίνει αντικείμενο δούναι και λαβείν, και
συνεπώς, μετρώντας μόνο την αγάπη που
έδωσα , αισθάνομαι απεριόριστη ικανοποίηση και θετικό ισοζύγιο!!!
Επειδή ο σαρκασμός αποτελεί
στοιχείο επιβίωσης, σχολιάζω μια διαφήμιση βιβλίου που μόλις μου περιήλθε για τη γιορτή του πατέρα. Είμαι σίγουρος ότι
η τελευταία είναι σχεδόν άγνωστη στην πλειονότητα. Αλλά και εκείνη της μητέρας,
που λόγω των αγώνων ισότητας των φύλων παραμένει στην ‘’επικαιρότητα’’, εξαντλείται στα προσχήματα και στους τύπους
αμφοτέρωθεν. Όσοι αγαπούν τουλάχιστον
την αλήθεια είμαι βέβαιος ότι αυτή τη φορά θα συμφωνήσουν μαζί μου, άσχετα με
όσα ενδεχομένως έλεγαν ή θα συνεχίσουν να λένε. Τα υπόλοιπα, αν δεν αποτελούν
‘’κατά συνθήκην ψεύδη’’ είναι για κατανάλωση και ενδεχόμενη προβολή.
Αντώνης