1.- ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ ΝΟΥΜΕΡΟ ΔΥΟ

                  Αναμνήσεις ενός – γερού ακόμα –γέροντα                    

Θα αρχίσω με μια ασήμαντη ιστοριούλα, που έμελλε να  σημαδέψει με τη λέξη ΑΡΝΟΥΜΑΙ τη ζωή μου γενικότερα. Ήταν Άνοιξη του 1980, όταν μια φίλη και συνάδελφος  και σημερινή αποδέκτης των γραφομένων μου,  παρέπεμψε στην ταπεινότητά μου, τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη, για κάποια νόμιμη διευκόλυνση. Εκείνος, με μια ευγενική επιστολή, με ευχαρίστησε για την όποια μεσολάβηση  και μου χάρισε όλα τα βιβλία του, με  τις σχετικές  αφιερώσεις. Ο τίτλος του ενός  από αυτά,  αποτέλεσε  - με τη συγκατάθεσή του – το πρώτο μέρος του αντίστοιχου τίτλου του βιβλίου μου ‘’ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΞΕΧΆΣΩ’’ και ίσως το έναυσμα της ενασχόλησής μου με την καταγραφή των γεγονότων που απασχολούν την επικαιρότητα. Έτσι λοιπόν και το σημερινό μου κείμενο έχει τον ίδια τίτλο αλλά με νούμερο δύο και αναφέρεται  σε όσα εξακολουθώ να αρνούμαι να ξεχάσω.

Πώς λοιπόν να ξεχάσω  τις γραφικότητες που έβλεπαν τα μάτια μας και  έφθαναν στα αφτιά  των Αθηναίων της δεκαετίας του 1990, από το αποκαλούμενο Κανάλι 67 και έκαναν  να γελάει και το παρδαλό κατσίκι. Οι θεατές του Καναλιού αυτού,  περίμεναν πώς και πώς την ώρα  ενός μοναδικού μονόλογου που άγγιζε το παραλήρημα [μεγαλείου] , για να πάνε κάτω τα φαρμάκια και να γελάσει κάθε πικραμένος. Η γραφική  υπερβολή και η σοβαροφανής παράθεση και προβολή  εξωπραγματικών πολιτικών θέσεων,  δεν άφηνε περιθώρια για  σοβαρή κριτική, παρά μόνο ανάμεσα στους ελάχιστους, καλούμενους οπαδούς , ανάλογου επίπεδου σοβαρότητας με το παρουσιαζόμενο στο γυαλί. Δεν κρίνω την ηθική, την   παιδεία, τη μόρφωση ή και τη θέση που κατέχει κάποιος στον δημόσιο βίο, αλλά το τελικό αποτέλεσμα του θεάματος. Ένας  γραφικός, είναι και παραμένει τέτοιος, γιατί έτσι τον ‘’έπλασε’’ η φύση [για τους άθεους] ή  ο καλός Θεός που ξέρει τι κάνει και δεν πρόκειται για λάθος αλλά για την ‘’αρμόζουσα’’ κατασκευή με τον ανάλογο προορισμό. Αυτός λοιπόν ο γραφικός διασκεδαστής της αθηναϊκής νυχτερινής τηλεοπτικής πραγματικότητας έγινε  και  - με δική του επιδίωξη- πανελλήνιο θέμα και θέαμα διασκέδασης, πότε με την παρουσία του σε κανάλια ευρύτερης κάλυψης και πότε σαν κύριο αντικείμενο  ‘’χλευαστικού’’ σχολιασμού από ειδικούς ‘’μίμους’’ ή θεατρικές επιθεωρήσεις. Πες – πες λοιπόν, κάτι μένει [κατά την γκεμπελική μέθοδο ], αλλά  ο ελληνικός λαός και όχι μόνο οι  ελάχιστοι ‘’οπαδοί’’ του αναφερόμενου ‘’Μεσσία’’, ίσως και μέσα στην απελπισία τους, πίστεψαν τα λεγόμενά του και επέλεξαν  να τον  κάνουν ήρωα τους .

 Κάτι ανάλογο συνέβη και με τον Ιταλό  Μπέπε Γκρίλο και με άλλους κωμικούς, που μεταπήδησαν από τη σκηνή της επιθεώρησης στην αντίστοιχη της πολιτικής. Κάποιοι μάλιστα εξ αυτών ,το κατάλαβαν, έστω και καθυστερημένα  και άλλαξαν πορεία  - όπως ο επαναστάτης αρχηγός του κινήματος των 5 αστέρων- που δήλωσε πρόσφατα ότι αποσύρεται από την πολιτική. Κάποιοι ημέτεροι  σταμάτησαν ή τους σταμάτησαν να ψηφίζουν Νόμους του ασφαλιστικού και επανήλθαν εκεί που επιτυχώς προσφέρουν το γέλιο στους θεατές  που ,με εισιτήριο,  τους επιλέγουν, ενώ ελάχιστοι , παραμένουν ως χειροκροτητές, προκαλώντας πια το ειρωνικό  μόνο γέλιο των θεατών.[Κάθε ομοιότητα  με πραγματικά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική].

Μια  πρόσφατη δήλωση ενός Βουλευτού της Ένωσης Κεντρώων, μου ξανάφερε στο νου όλα εκείνα τα γλαφυρά  και ευτράπελα του  καναλιού 67 που έγινε 40 και τελικά κατέληξε να καταστεί  ‘’κουριάδα’’, για να δώσει συνέχεια στον αυριανισμό, που συνεχίζει να διέπει τα πολιτικά μας ήθη. Το κανάλι 67 , ιδιοκτησίας τότε  σημερινού πολιτικού αρχηγού στην Ελληνική Βουλή, είχε μια  ‘’προσωποπαγή’’ εκπομπή, από την οποία παραθέτω ένα μικρό μόνο VIDEO- δείγμα, ώστε να βγάλει  ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα και να ‘’δικαιολογήσει’’ ίσως τις Οβιδιακές μεταμορφώσεις του ‘’Μεσσία’’ , που επιδιώκει  νέους συνεταιρισμούς για το ‘’καλό της χώρας’’ και την προσωπική του πρόσδεση στην καρέκλα της εξουσίας. 

Αντώνης Ταρνανάς.

Ακολουθεί το σχετικό βίντεο.

Α https://www.youtube.com/watch?v=3-K5GMKOsWU

Σύρετε το ανωτέρω λίγκ στο www.youtube.gr  για το άνοιγμά του.

2.- ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ

                                                                                                                 29.12.2015

Με το τέλος του ‘’ακατονόμαστου’’ αυτού χρόνου, που άφησε σε όλους μας ανεξίτηλα τα ‘’όποια’’ ίχνη του και την έλευση των άγιων ημερών, αισθάνομαι την ανάγκη να επικοινωνήσω και πάλι μαζί σας. Η αρχική μου σκέψη ήταν να κάνω ένα μικρό ‘’απολογισμό’’ των συμβάντων της χρονιάς που πέρασε, μέσα από το πρίσμα της προσωπικής μου ματιάς. Μπήκα όμως τελικά στο δίλημμα – όπως έλεγαν οι στίχοι ενός παλιού τραγουδιού- ‘’μεταξύ της καρδιάς και του νου’’ και επέλεξα, λόγω και των ημερών το πρώτο. Επέλεξα η  καρδιά μου να γεμίσει με όση αγάπη απομένει στην εποχή μας και να αποφύγω τον νου και τις σκέψεις που ταλανίζουν όλους μας Με τον τρόπο αυτό παραμένω πιστός στην απόφασή μου ‘’να μην ενοχλώ κάποιους από τους φίλους με απόψεις που δεν είναι αρεστές’’ αλλά και να περιμένω να τελειώσει ‘’εντελώς’’ ο χρόνος, χωρίς καιροσκοπισμό, διότι κανείς δεν ξέρει τις μας επιφυλάσσει για το τέλος της παράστασης ‘’ο θίασος σκιών’’ που παρακολουθούμε . Ανέβαλα λοιπόν για ευθετότερο χρόνο τις ‘’μύχιες’’ προσωπικές μου σκέψεις, για να έχω πλείονα και πιο συγκεκριμένα  στοιχεία για τα διαδραματιζόμενα στη διεθνή σκακιέρα σε βάρος της χώρας μας και με ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΑΠΟΔΟΧΗ ή ΚΑΙ ΕΥΘΎΝΗ, ώστε να μιλήσουμε επί του συγκεκριμένου.

Προσπαθώντας λοιπόν για το καλύτερο, αφήνω κατά μέρος τα ‘’απαρέσκοντα’’ ενίοτε  γραφόμενά  μου και περιορίζομαι σε  ολόθερμες ευχές  προς όλους τους αποδέκτες του μηνύματος, για ειρηνικά και υγιή Χριστούγεννα και ευόδωση κάθε προσδοκίας για το 2016 ,ευχόμενος να μην υπάρξουν γεγονότα που θα με υποχρεώσουν σε νέα σχόλια. Αντώνης Ταρνανάς

3.- ΤΡΕΛΑΘΗΚΑΜΕ ΟΜΑΔΙΚΑ

[Σχίσιμο των φρενών αντί των μνημονίων]      30.8.2016

Η χώρα μας, τελευταία, κινείται σχεδόν  στα όρια του παραλογισμού και της πλήρους διεθνούς απαξίωσης. Το κυβερνών κόμμα έγινε κυβέρνηση  με την επαναλαμβανόμενη  αντιμνημονιακή ‘’επωδό’’ ότι πρώτο της μέλημα –μόλις αναλάβει την εξουσία-  θα είναι  το σχίσιμο  των μνημονίων.  Όλη  η σχετική   συνθηματολογία    μπήκε στο χρονοντούλαπο  – όπως και  οι λοιπές   υποσχέσεις- που αποτέλεσαν τον πολιορκητικό κριό, κατάκτησης της πολυπόθητης ‘’καρέκλας’’.

Αντί λοιπόν του σχισίματος των μνημονίων, φθάσαμε στο σχίσιμο των λαϊκών φρενών, δηλαδή στη σχιζοφρένεια, με αμέτρητες εκδηλώσεις του φαινομένου  σε ολόκληρη τη χώρα. H Κυβέρνηση άρχισε να παραλλάσσει τις αρχικές της δηλώσεις ή και να τις επαναλαμβάνει  a la carte και με αλλαγή ‘’συσκευασίας’’ [δηλαδή με νέα ονομασία] επικαλούμενη πότε το δημοψήφισμα [ που και αυτό το γύρισε εντελώς ανάποδα], πότε την κακιά Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία  ‘’ εξ ανάγκης  υποχώρησε και δέχθηκε  κάποιους συμβιβασμούς’’, ενώ στο τέλος μας έφερε ένα τρίτο και χειρότερο μνημόνιο [που και αυτό στην αρχή το έλεγε αλλιώς].

 Δέχτηκε  όλα όσα της ζητήθηκαν και τώρα παίζει το παιχνίδι των αξιολογήσεων που δεν έχουν τελειωμό, προβάλλοντας πότε  τον δογματικό της μαρξιστικό κρατισμό και πότε την επιλεκτική  αποκρατικοποίηση, ή ιδιωτικοποίηση των ‘’ασημικών και των φιλέτων  της χώρας’’. Είναι και το εκδηλώνει καθημερινά και ποικιλοτρόπως κατά της επιχειρηματικότητας και της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, με εξαίρεση βέβαια των ‘’ ημετέρων, των κουμπάρων  και των στελεχών της’’ αλλά δεν μπορεί να κατανοήσει την  έλλειψη  των  ιδιωτικών  επενδύσεων.

Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο έχουμε παραφρονήσει ομαδικώς ,μέχρι του σημείου να μας προκύπτει ένας κύριος  , ονόματι  Αρτέμης Σώρρας, που μοιράζει τα ‘’δισεκατομμύριά του’’  στο λαό, δίκην νερού του Καματερού ή για τους παλιότερους της πικραγγουριάς. Θα μου πείτε ότι ο απελπισμένος από τα μαλλιά του πιάνεται για να σωθεί, η πολιτεία όμως τι κάνει;  Όταν αναφέρομαι στην πολιτεία, εννοώ την κυβέρνηση που έχει την ευθύνη τήρησης της τάξης και προστασίας  των πολιτών από ακρότητες που τείνουν να καταστούν ομαδική παράκρουση. Τέτοια φαινόμενα θέτουν σε κίνδυνο ακόμα και τις ζωές, εκείνων που ‘’τσίμπησαν’’ για μια ακόμα φορά στα ψεύδη και τις φρούδες ελπίδες που μοιράζει αφειδώς ο αυτοαποκαλούμενος  ‘’δισεκατομμυριούχος’’  συμπατριώτης μας, με την ‘’φτιαχτή’’ ονομαστική προσομοίωση με τον γνωστό κ.  Τζορτζ Σόρος. Ο αδιόρθωτα εύπιστος λαός μας,  αποδέχεται χωρίς πολύ σκέψη τόσο τα ψέματα όσο και κυρίως τους ψεύτες και αυτό το τελευταίο ίσως αποτελεί και ‘’ανασταλτικό’’ παράγοντα παρέμβασης της πολιτείας, που δεν έχει την ίδια άποψη για τους τελευταίους.

Στο συγκεκριμένο φαινόμενο φρονώ ότι έχει να παίξει σοβαρό ρόλο και η επιστήμη της ψυχιατρικής και μάλιστα προς  κάθε κατεύθυνση, διότι  ο κύριος αυτός καλά κάνει και μας δουλεύει ομαδικά, αυτοί όμως που τον ακολουθούν που το πάνε; Δεν θέλω να πιστεύω ότι τόσοι συνάνθρωποί μας τον εμπιστεύονται τόσο ανεύθυνα και επικίνδυνα. Στο γιατρό λοιπόν  όσοι εμπιστεύονται  τόσο  τον κ. Σώρρα  όσο και εκείνους που μας ‘’ οδήγησαν ‘’στα πλοκάμια του και προσπαθούν να μας πείσουν ότι κυβερνούν τη χώρα μας, ενώ αδυνατούν να ελέγξουν τη μικρή περιοχή των Εξαρχείων  από τα ιδεολογικά τους συντρόφια. Αντώνης Ταρνανάς

ΜΕΓΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ

                             ‘’Αναπολήσεις’’       25.4.2016

Ξύπνησα σήμερα το πρωί της Μεγάλης Δευτέρας, πρώτης ημέρας της Μεγάλης Εβδομάδας, με τη σκέψη να  αναλογιστώ το παρόν  και να ΑΝΑΠΟΛΗΣΩ   το παρελθόν, κρίνοντας και συγκρίνοντας τις διάφορες φάσεις της μακράς και πολυτάραχης αυτής  περιόδου που βίωσα στα 82 μου χρόνια. Εντελώς συμπτωματικά ξαναζώ τα τελευταία 23 χρόνια  στο ίδιο περιβάλλον που έζησα και σαν παιδί, οπότε υπάρχει ‘’μία σταθερά’’ όπως  λέμε στα μαθηματικά, που διευκολύνει τη δίκαιη σύγκριση.

Αρχίζοντας από το ρήμα ‘’αναπολήσω ’’ που δεν είναι καθόλου τυχαία η επιλογή του, παραθέτω  τις ερμηνείες που δίνουν οι ειδικοί αλλά και την προσωπική μου βιωματική εξήγηση. Για τους ειδικούς λοιπόν σημαίνει θυμάμαι με νοσταλγία ή φέρνω στη μνήμη μου κάποιες στιγμές από το παρελθόν, ενώ η δική μου ερμηνεία εμπεριέχει και το στοιχείο της προσωπικής κρίσης, που σημαίνει ότι ‘’στρέφομαι στο παρελθόν που μου λείπει’’. Εκεί φθάσαμε αγαπητοί αναγνώστες, στον 21^ο αιώνα  της τεχνολογικής εξέλιξης και της παντοειδούς επάρκειας  αγαθών, αναγκαζόμαστε  να γυρίζουμε στο γνωστό  δεινό παρελθόν για να αντλήσουμε ελπίδα. Ελπίδα, όχι πια για μας αλλά για τους  απέλπιδες νέους μας και γι’ αυτούς  που ακολουθούν  και θέλουν να ζήσουν στην όμορφη αυτή χώρα, όπως άλλωστε το δικαιούνται. Θα ξεκινήσω όμως από την αρχή, εννοώ την αρχή των πρώτων παιδικών μου χρόνων, με τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, την πείνα του 1941 και τον εμφύλιο σπαραγμό που ακολούθησε.

Όλα αυτά το χρόνια [1940-1949], ζήσαμε γεγονότα ίσως χειρότερα από αυτά που βίωσαν και βιώνουν οι χιλιάδες πρόσφυγες που διέρχονται ή ‘’ξεμένουν’’ στην εξίσου χειμαζόμενη πατρίδα μας. Χάσαμε δικούς μας στον πόλεμο, είδαμε δίπλα μας να σκοτώνονται συνάνθρωποί μας, πεινάσαμε, μας έλειψαν ακόμα και τα πιο  βασικά, κάποιοι δεν άντεξαν την πείνα και ‘’γλίτωσαν’’ έτσι  από τη μαρτυρική συνέχεια, αλλά τελικά μείναμε στη χώρα μας και συμβάλαμε  - ο καθένας με τον τρόπο του – και  στη διατήρηση  της κρατικής αυτής  οντότητας της πατρίδας μας. Το ίδιο έγινε και στη συνέχεια με την ακόμα χειρότερη   εμφύλια αδελφοκτόνο αιματοχυσία, που πέραν των άλλων χώρισε τους ανθρώπους μεταξύ τους και έσπειρε παντού το  μίσος, που τα επακόλουθά του κράτησαν για δεκαετίες. 

Τότε βέβαια  ‘’εφευρέθηκε’’ και μια νέα προσχηματική λέξη, η λήθη, που έμελλε να καταστεί μονόπλευρη, αφού παρά τα εκατέρωθεν απάνθρωπα εγκλήματα, η μια πλευρά διατηρεί το δικαίωμα να τα επικαλείται και μάλιστα ως τίτλο τιμής, ενώ οι ανήκοντες στην άλλη - και δεν αναφέρομαι στους πραγματικούς γερμανοτσολιάδες και τα φασιστοειδή της εποχής-  εθεωρούντο μιάσματα της κοινωνίας και έφεραν το στίγμα του ‘’μη δημοκρατικού πολίτη’’. Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει η δημοκρατία με νοσταλγούς των αποτυχημένων  σοβιετικών ολοκληρωτικών καθεστώτων [ τα  έζησα προσωπικά επί 12 χρόνια και έχω παιδί γεννημένο  εκεί ]  που θέλησαν αλλά δεν μπόρεσαν να τα επιβάλουν και στη χώρα μας, ας μη το ψάχνουμε, γιατί θα μας κολλήσουν καμιά καινούργια ρετσινιά. Το θέμα είναι ότι με τον εμφύλιο ολοκληρώθηκε η καταστροφή της πατρίδας μας, αυξήθηκαν οι μαυροφορεμένες μάνες και χήρες και η οικονομική ‘’κατρακύλα’’  ξεπέρασε κάθε προηγούμενο – αν και αυτό το τελευταίο αμφισβητείται σφόδρα επί των ημερών μας. Εκείνο που θυμάμαι και με εντυπωσιάζει, από  αυτή τη διαμάχη της δημοκρατικότητας, έμειναν έξω ή  ξεχάστηκαν  απόλυτα οι παντοειδείς δοσίλογοι – και των δύο πλευρών – και οι μαυραγορίτες που εκμεταλλεύτηκαν την ανάγκη των συμπολιτών τους και ‘’αγόρασαν για ένα κομμάτι ψωμί’’, περιουσίες που  τις χαίρονται αυτοί ή οι απόγονοί τους και κυρίως τις υπολήψεις ανθρώπων που βρέθηκαν στην ανάγκη.

 Όλα λοιπόν αυτά τα μαύρα χρόνια της συμφοράς και της ανέχειας, οι άνθρωποι ζούσαν με τον τρόπο τους και κυρίως με όση τους απόμεινε  αγάπη, τη ζωή τους. Τέτοιες μέρες, σαν τη σημερινή, αποφάσιζαν τον τρόπο που θα περάσουν καλύτερα και θα βιώσουν το Θείο δράμα της Μεγάλης εβδομάδας, τη χαρά της λαμπρής και κυρίως πως θα εκδηλώσουν την αγάπη τους και στους άλλους συνανθρώπους τους, διότι διατηρούσαν την ελπίδα ότι ‘’το κακό αυτό θα περάσει’’ και ότι θα έλθουν καλύτερες ημέρες και όλα τα δεινά θα ξεχαστούν.

Ακολούθησαν πράγματι οι καλύτερες  ημέρες και η ελληνική κοινωνία  ‘’ξεσάλωσε’’ από ευτυχία και κυρίως ευμάρεια, ώστε ικανοποίησε ακόμα και τα απωθημένα των ημερών της στέρησης, μέχρι που ήλθε η ώρα να πληρώσουμε και τον λογαριασμό για όλα αυτά τα ωραία που προσδοκούσαμε και τελικά κατακτήσαμε, χωρίς όμως να κάνουμε και μια προσπάθεια παραγωγής δικού μας πλούτου. Εδώ λοιπόν, ο λαός μας που άντεξε όλες αυτές τις αντιξοότητες που προανέφερα, δεν άντεξε την ξαφνική ‘’καλοπέραση’’,   ιδιαίτερα όμως το λογαριασμό, που δεν είχε και το ανάλογο εθνικό οικονομικό αντίκρισμα. Παρά τη φαινομενική γαλαντομία μας – με σκοπό  να εντυπωσιάσουμε τους συνδαιτυμόνες μας -  σπεύδουμε και επιμένουμε να πληρώσουμε τον λογαριασμό, στη συγκεκριμένη αυτή εθνική εξόφληση, κανείς μας δεν έδειξε την παραμικρή  προς τούτο προθυμία και ομαδικά αποποιηθήκαμε ακόμα και την ιδεολογία μας, με μοναδικό σκοπό την αποφυγή του λογαριασμού. Θυμηθήκαμε λοιπόν και καλά κάναμε  αλλά  με καθυστέρηση 70  ετών τα κατοχικά χρέη και ανακαλύψαμε και μια νέα ιδεολογία, αυτή του μνημονιακού και αντιμνημονιακού, χωρίς να ενημερώσουμε για τους λόγους και τα άτομα που μας οδήγησαν στο πρώτο μας μνημόνιο. Πιστέψαμε στη γνωστή θεωρία του ‘’κουτόφραγκου’’ και δεν εξήγησε κανείς στο λαό τι τον περιμένει. Τρέμετε λοιπόν, Μαρξ, Έγκελς και λοιποί φιλόσοφοι των πολιτικών και οικονομικών ιδεολογιών, αφού στην εποχή μας επικράτησαν – κατά πως μας βολεύει- οι νεότερες θεωρίες Τσόμσκι ,Βαρουφάκη και λοιπών ’’συγγενών’’, για να εγκαθιδρυθεί η καινούργια εξουσία της  ‘’δημιουργικής ασάφειας’’ και των νέων τζακιών. 

 Το κακό με τους οπαδούς των καινοφανών και αναπόδεικτων αυτών θεωριών είναι ότι τους θέλγει το κίνητρο νομής της ‘’γλυκιάς’’ εξουσίας αλλά είτε δεν ξέρουν είτε – το χειρότερο- δεν μπορούν  να αντιμετωπίσουν  τις συνέπειες μιας τέτοιας αποκοτιάς, σε μια παγκοσμιοποιημένη διεθνή κοινωνία, όπου είναι σαφώς προσδιορισμένος ο στόχος και η δύναμη του καθενός. Δεν μπορείς να κάνεις διεθνείς διαπραγματεύσεις ‘’μόνος’’ ή με την επίκληση κάποιων ‘’αριστερίστικών κομματιδίων’’ της ιβηρικής χερσονήσου. Αναγκάζομαι να θυμίσω ‘’ανωνύμως ‘’ ότι τόσον αυτός που υπόγραψε το πρώτο μνημόνιο όσο και εκείνος που καθιέρωσε τον όρο της δημιουργικής ασάφειας, έγιναν διεθνείς αστέρες και δίδασκαν σε διεθνή  πανεπιστήμια τις θεωρίες τους, που ευτυχώς οι ξένοι θεώρησαν υλικό προς αποφυγήν και δεν τις εφάρμοσαν. Θα διερωτηθούμε λοιπόν, πριν φθάσουμε και στο θέμα  της Μεγάλης Εβδομάδας, και τώρα τι κάνουμε; Οι γαντζωμένοι λοιπόν στην εξουσία που ούτε καν ονειρευόντουσαν , δεν μπορούν πλέον να κάνουν πίσω, αφού θα αναγκασθούν να την χάσουν και δεν το θέλουν με τίποτα, αλλά ούτε έχουν τη θέληση και τη  δυνατότητα να πάνε μπροστά,  αφού το ψέμα που έχει ‘’ κοντά ποδάρια ‘’,    έχει πλήρως  αποκαλυφθεί  και σε όλο του το μέγεθος.   

    Εδώ θα επικαλεσθώ μια από τις αμέτρητες  ‘’νεοφανείς’’ λέξεις του  πρώτου διδάξαντα Αντρέα Παπανδρέου, με την πρόθεση της στερητικής λέξης [μη], όπως μη πόλεμος, που είχε πει κάποτε. Έχουμε φθάσει δηλαδή στο σημείο της ‘’μη λύσης’’ και ότι τη μόνη δυνατότητα κατέχει η ‘’ μη κυβερνώσα’’ κυβέρνηση και  τον τρόπο θα αναγκασθεί να τον επιλέξει η ίδια, αρκεί να το κάνει με το μικρότερο δυνατό πρόσθετο κόστος. Εκείνη πήρε αυτές τις αποφάσεις και η ίδια  πρέπει να βγάλει  τη  χώρα από τα αδιέξοδα ή επί το λαϊκότερο ‘’ όπως τάκανε ας τα φάει’’  και ας μας αφήσει να αισθανθούμε , ο καθένας με τον τρόπο και τον πόνο του, τη χαρμολύπη  της εβδομάδας και των δικών μας παθών, διότι τα άλλα πάθη, τα Θεία, το θέλουν ή όχι θα τα συμμερισθούμε πιο έντονα, αφού ξέρουμε καλά ότι η δική τους  ανάσταση ,που πολύ πρόσφατα μας εξάγγειλε ο Πρωθυπουργός,   δεν πρόκειται να έλθει. 

Δεν βλέπω γύρω μου, ούτε βεβαίως ο ίδιος το αισθάνομαι, αυτό που ήταν διάχυτο σε ανάλογες περιόδους στο παρελθόν [προσπάθεια να προγραμματίσουμε τον καλύτερο τρόπο εορτασμού, που θα πάμε, με ποιους θα ‘’περάσουμε’’ μαζί το Πάσχα και τόσα άλλα που έκαναν ιδιαίτερα ενδιαφέρουσες και διαφορετικές αυτές τις ημέρες]. Υπήρχε μια διαρκής εγρήγορση για την προετοιμασία της συμμετοχής σ’ αυτή την οικογενειακή ή φιλική διαδικασία ‘’εορτασμού’’ αυτών των ημερών. Δηλαδή δουλεύαμε για να κάνουμε κάτι, ενώ στις μέρες μας,  μας δουλεύουν απροσχημάτιστα   οι κυβερνώντες. Θα αρκεσθούμε και φέτος στην Ανάσταση του Χριστού , την οποία  διακηρύσσουν ότι δεν πιστεύουν οι ‘’μαρξιστές’’ κυβερνώντες μας, αλλά εμείς οι λοιποί χαρακτηριζόμενοι και ‘’μη προοδευτικοί’’  Έλληνες προσμένουμε και προσδοκούμε με αγάπη. Καλή Ανάσταση . Αντώνης

ΤΑ ΚΌΛΙΝΤΑ ΕΝΟΣ ΖΟΥΠΑΝΙΩΤΗ

                                                                                                 27.5.2015

Διαβάζω τακτικά στην εφημερίδα [μας] τα άρθρα του αγαπημένου μου λογοτέχνη  Ανδρέα Ταρνανά και πολλών άλλων σημαντικών ανθρώπων, που αναφέρονται στα ήθη και έθιμα της γενέτειρας του πατέρα μου και ξαναζώ έτσι τις παιδικές μου αναμνήσεις .Διατηρώ δε παράλληλα, μια  τακτική τηλεφωνική επικοινωνία με τον φίλο Απόστολο Κούστα, οπότε ενημερώνομαι για τα εκεί συμβαίνοντα. Το τελευταίο όμως πρωτοσέλιδό σας  με τίτλο ‘’τα κόλιντα ακόμα μας καλούν’’, με την υπογραφή [ΑΝΤ], σχεδόν με υποχρέωσε να γράψω δυο λόγια ταπεινά για τον ‘’ άγιο’’ τόπο της καταγωγής μου, όπως τον γνώρισα μέσα από τα λόγια του πατέρα μου. Τις περισσότερες φορές, διαβάζοντας τα όσα δημοσιεύονται στον ‘’Πεντάλοφο’’, νομίζω για να μην πω πιστεύω ότι νοιώθω ότι αναφέρονται σε προσωπικά μου βιώματα και μνήμες μου από έναν τόπο που επισκέφθηκα μόνο 4-5 φορές σ’ολη μου τη ζωή και για περιορισμένο χρόνο. Μου φαίνονται τόσο οικεία , όχι μόνο τα τοπωνύμια αλλά και τα ονόματα ανθρώπων του χωριού, αφού κυρίως στα παιδικά μου χρόνια από τον παππού Αντώνη, αλλά και πολύ αργότερα, από τον πατέρα μου, αποτελούσαν τα μοναδικά μου  ακούσματα. Τον  παππού μου που την περίοδο των πρώτων χρόνων της ζωής μου έμενε  και με τον θείο Γιάννη μαζί μας στην Αταλάντη, τον θυμάμαι από τις διηγήσεις ,κυρίως, της μητέρας μου και τις κατοπινές μου επισκέψεις  στον Πεντάλοφο. Οι διηγήσεις όμως και οι συμβουλές του είχαν γίνει καθημερινή διδαχή της μητέρας μου, που τον θεωρούσε γκουρού της ‘’μοναδικής ανθρώπινης αλήθειας’’ που έπρεπε εμείς, τα παιδιά της’’ να αποδεχθούμε ασυζητητί.

Με τις πιο πάνω προϋποθέσεις  και τις μοναδικές ίσως γνώσεις και παραστάσεις του πατέρα μας, το πατρικό μας σπίτι αποτελούσε ένα  παράρτημα  ‘’ ζουπανιώτικης’’ κατήχησης, που εκόντες άκοντες ακολουθούσαμε και ομολογώ ότι διαμόρφωσε ανάλογα και θετικά  και τον δικό μου χαρακτήρα. Υπάρχουν στιγμές που ο νους μου περιδιαβαίνει τους δρόμους και τη ‘’λόντζα’’ του χωριού, τα γειτονικά χωριά,  τα μοναστήρια και τα γύρω βουνά και νομίζω, σχεδόν πιστεύω, ότι τα ζω πραγματικά, ενώ ελάχιστα από αυτά έχω επισκεφθεί.  Το Πεντάλοφο, όπως το έλεγε ο πατέρας μου, το γνώρισα μέσα από τις μοναδικές του διηγήσεις, που έφθαναν σε σημείο  ‘’προσηλυτισμού’’, με τις πιο αγαθές προθέσεις βέβαια. Προφανώς, ήθελε απλά να ξαναζήσει ο ίδιος τον τόπο που οι ανάγκες της ζωής τον ανάγκασαν  να εγκαταλείψει και προσπαθούσε να κρατήσει ζωντανές όλες τις εικόνες των νεανικών του αναμνήσεων. 

Την ατέλειωτη ώρα της διήγησης, έβλεπα καθαρά μέσα στα μάτια του τον χάρτη της περιοχής, το ποτάμι που ‘’ψάρευε’’ τις άγριες πέστροφες,τις τσέπες του παντελονιού του γεμάτες φουντούκια τις μέρες των Χριστουγέννων και του Αι Βασίλη που τον ‘’φίλευαν’’ οι νοικοκυρές, όταν γύριζε με την παρέα του τα σπίτια των συγχωριανών του για να ‘’ψάλει’’ τα ‘’κόλιντα’’. Τότε, για πρώτη φορά άκουσα αυτή τη λέξη, που μου έδωσε την ευκαιρία της σημερινής ανταπόκρισης στο κάλεσμα του πρωτοσέλιδου της εφημερίδας [μας]. Εγώ σαν παιδί αυτά τα κάλαντα πρωτοέμαθα και μάλιστα με αρκετές προσωπικές του παραλλαγές του πατέρα μου  ,     όπως έλεγε -,ανάλογα με τον ‘’αφέντη’’ που απευθύνονταν. Ευχαριστώ με την ευκαιρία τον συντάκτη του σχετικού άρθρου, που μου έδωσε την ευκαιρία να ξανανιώσω νοερά στα 80 μου χρόνια και να αποτίσω έτσι φόρο τιμής στον γεννήτορα και τον τόπο της καταγωγής μου.

Ποτέ δεν είναι αργά να ξανανιώσει  κανείς παιδί , όπως νοιώθω εγώ σήμερα. ΄Εχω ήδη ανοίξει τα φτερά μου και πετώ προς τον ‘’άγιο’’ αυτό τόπο, όπως τον αποκαλούσε ο πατέρας μου, με την ελπίδα να χαρώ, όσα ο ίδιος άθελά του στερήθηκε ή πάντως τα αντάλλαξε με μια ευτυχισμένη οικογένεια που δημιούργησε στην ξενιτειά. Εγώ πάντως που έχω ζήσει στο πετσί μου, για άλλους λόγους και με πολύ διαφορετικές συνθήκες, τον ξενιτεμό για περισσότερο από τρείς δεκαετίας, στην Ευρώπη, καταλαβαίνω πολύ καλά τη ‘’στέρηση’’ του τόπου σου και τα συναισθήματα που δημιουργεί.

 Στην περίπτωσή μου τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά αφού βρέθηκα σε πολιτισμένες πρωτεύουσες της Ευρώπης , με τη θέλησή μου και για επαγγελματικούς λόγους, η ξενιτειά όμως δεν αλλάζει  την ψυχική διάθεση, αφού σε βγάζει έξω από ‘’τα νερά’’ σου και για μας τους Έλληνες που ο νόστος αποτελεί ανάγκη, η οποιαδήποτε απομάκρυνση από την εστία μας, δημιουργεί ‘’μαράζι’’. Ένα τέτοιο ‘’μαράζι’’ βασάνιζε και τον πατέρα μου σ’ όλη του τη ζωή, διότι δεν είχε την ψυχική  δύναμη να αντιμετωπίσει την μακρόχρονη αυτή απουσία του και όταν τελικά τον πείσαμε να επισκεφθούμε όλοι μαζί τη γενέτειρά του, αρρώστησε κυριολεκτικά και έβαλε τα κλάματα όταν  άκουσε την αδελφή του να τον αποκαλεί ‘’Γιώτα’’, όπως τον φώναζαν μικρό. 

Συντομεύσαμε την επιστροφή μας, στη νέα του έδρα και δεν είχε το κουράγιο να το ξανακάνει. Καλούσε εμάς να επισκεφθούμε τους γονείς του όσο ζούσαν και τους συγγενείς του, με μια μόνιμη επωδό.’’ Να μη δώσετε ποτέ την εντύπωση σε κανένα ότι διεκδικείτε οτιδήποτε περιουσιακό, διότι ήταν προσωπική μου επιλογή ο αναγκαστικός μου ξενιτεμός.’’ Τη φράση αυτή αναφέρω για πρώτη φορά αλλά δεν έπαυσε να με απασχολεί και στο παρελθόν, που μετά τον θάνατο του παππού και της γιαγιάς, περιόρισα συνειδητά τις επισκέψεις μου στο Πεντάλοφο και για το λόγο  μιας ενδεχόμενης παρερμηνείας.        Αντώνης Π. Ταρνανάς, Αταλάντη Φθιώτιδας, 17.1.2015

Ο ΓΡΑΦΙΚΟΣ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΎ

Ο παρά πάνω χαρακτηρισμός ανήκει στον υποφαινόμενο, αφού πραγματικά έτσι αισθάνομαι ύστερα από τις αμέτρητες μέχρι τώρα προειδοποιήσεις, αφού  τελικά δεν ιδρώνει το αφτί κανενός. Φωνή βοώντος στην τεχνητή έρημο, που δημιούργησαν για να περάσουν οι ορδές των καλοπερασάκηδων της Πλατείας Κουμουνδούρου. Δεν ιδρώνει το αφτί τους αφού για τους περισσότερους ο ιδρώτας και ο μόχθος αποτελούν συμπτώματα των αφελών άλλων. Αυτοί ή μερικοί από αυτούς, είχαν στην τσέπη τους με προτροπή και τεχνική υπόδειξη του κ. Baroufakis,  το σχέδιο του grexit  και της δραχμής από την αρχή, έψαχναν απλά για την ευκαιρία να το εφαρμόσουν. 

Αυτός είναι και ο λόγος που το πήγαιναν λάου-λάου στην εξάντληση των χρονικών περιθωρίων, ώστε να φανεί ως αναπόφευκτο και μοιραίο επακόλουθο των εξελίξεων. Γνώριζαν πολύ καλά και την πρακτική των ευρωπαίων δανειστών και την πρακτική της αντιμετώπισης ‘’όταν είσαι  ζήτουλας’’ και το παίζεις παλικαράς.  Τα περί δημοκρατίας και τόσα άλλα φαιδρά τιτιβίσματα δεν έχουν πιθανότητες επιτυχίας, όταν απευθύνεσαι σε λαούς που έχουν επίσης δημοκρατία και μάλιστα ‘’λειτουργούσα’’, χωρίς να έχεις κανένα σύμμαχο και είσαι ‘’χαμένος από χέρι’’. Ήξεραν λοιπόν όλα τα πιο πάνω, τις ισορροπίες δυνάμεων και τον διεθνή τρόπο διαπραγμάτευσης. ΄Ηθελαν, με την υπόδειξη του ‘’ μεγάλου μάγου  της παγκόσμιας οικονομίας ‘’, να φθάσουν σε αδιέξοδο για να παίξουν την τελική ζαριά τους, αλλά δεν τους βγήκε. Παρουσιάστηκε ο έτερος ‘’μάγος’’ της γερμανικής οικονομίας και τους πέταξε στο τραπέζι ‘’ τον άσο που από χρόνια κράδαινε και απειλούσε να εμφανίσει, αν δεν αλλάζαμε ρώτα και τακτική στις διαπραγματεύσεις.  Αυτός δεν είχε μόνο τον άσο του grexit’’  και τη δύναμη των ισορροπιών με το μέρος του αλλά και την απόφαση, γνωστή  από καιρό, να εφαρμόσει και να επιβάλει τις αποφάσεις του. Εμείς αρχίσαμε να ψελλίζουμε ‘’ ότι αυτό αντίκειται στις ευρωπαϊκές δημοκρατικές αρχές, ότι παραβιάζει το κοινοτικό κεκτημένο και ότι θα στρέψουμε την Ευρώπη και όλο τον κόσμο εναντίον του και ότι τελικά θα πάθουν ζημιά και οι δανειστές μας’’. Ε λοιπόν σε κάποιες δοκιμές που έγιναν καταλάβαμε ότι ήσαν προετοιμασμένοι να επιβάλουν τα μέτρα τους με όλη την καταστροφή δική μας και με ασήμαντες απώλειες για τους δανειστές.

Τότε λοιπόν, επί τέλους καταλάβαμε, αφού κλείσανε και οι τράπεζες μας, ότι δεν πας ξυπόλυτος στα αγκάθια και ότι αν  το αβγό πέσει στην πέτρα ή η πέτρα στο αβγό, το τελευταίο, δηλαδή η χώρα μας,  θα είναι το θύμα. Αναγκαστήκαμε λοιπόν να τα δώσουμε κυριολεκτικά όλα, να δεχτούμε  όρους ταπεινωτικούς και να προβάλουμε σαν επιτυχία τη δυνατότητα που μας έδωσαν να κρατήσουμε το ‘’ταμείο με τα ασημικά μας’’ στην Ελλάδα αλλά υπό τον έλεγχο της τρόικας.

 Για πρώτη φορά άκουσα τον Έλληνα Πρωθυπουργό στη χθεσινή του συνέντευξη, να αποδέχεται τον όρο μνημόνιο και μάλιστα ανάμεσα σε υπερήφανα χαμόγελα και διερωτώμαι τι έχουμε να δούμε και να ακούσουμε ακόμα. Ας κλείσουμε λοιπόν όλοι μαζί αυτό το κεφάλαιο, διότι το  grexit δεν έχει ακόμα απομακρυνθεί οριστικά και ας ομονοήσουμε για να σώσουμε ότι ακόμα περισώζεται. ΄Εχουμε  καιρό  για τον καταλογισμό των ευθυνών  στους υπεύθυνους, αφού πρώτα σώσουμε την ‘’παρτίδα’’ και ας κάνουν ένα διάλειμμα στην επαναστατική τους γυμναστική  οι ‘’πασάδες’’ της εύφορης κοιλάδας του ISKRA,  που αφού πούλησαν νταηλίκι, τώρα το παίζουν αφ’  υψηλού, περιμένοντας από τους άλλους να ψηφίσουν για να αποφύγουμε την εθνική καταστροφή. Αντώνης

ΤΟ ΑΝΤΑΜΩΜΑ

                              ΤΟ   ΑΝΤAΜΩΜΑ             21.1.2015

Μόλις μπήκα στο  σπίτι μου, ασφαλής και ξεκούραστος ύστερα από το σημερινό συναισθηματικό μου αναβάπτισμα, στη συνάντηση, με κάποιους συναδέλφους. Ονόμασα τη συνάντηση αυτή αντάμωμα διότι είχε την ιδιαιτερότητα της ουσιαστικής και πλήρους επικοινωνίας και όχι μιας απλής τυπικής συνάντησης, όπως τόσες και τόσες καθημερινά συμβαίνουν. Προσωπικά ένιωσα ότι η επικοινωνία αυτή ήταν απόλυτα ειλικρινής από όλες τις πλευρές και το θεωρώ αυτό σαν το σημαντικότερο επίτευγμά της.

Φορτισμένος συναισθηματικά σε υπέρτατο βαθμό, που σκόπιμα δεν άφησα να φανεί, γιατί οι περισσότεροι είμαστε και κάποιας ηλικίας με πρώτον εμένα και κινούμαστε στα όρια των ψυχικών μας αντοχών,  το έριξα σε μια αδιάκοπη φλυαρία για να γεμίσω ‘’το πρόγραμμά μας’’ και να μην αφήσω κενά που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σαν αφορμή για συγκινήσεις. Υπήρξαν βέβαια τέτοιες ψυχολογικές καταστάσεις σε όλη τη διάρκεια της κουβέντας μας, αλλά με ευχάριστο και ψυχαγωγικό περιεχόμενο.

Προσωπικά ομολογώ ότι χαίρομαι απεριόριστα για την ρηξικέλευθη απόφαση του σημερινού μου ταξιδιού στην Αθήνα για τη ανθρώπινη αυτή ‘’κοινωνία’’ με όσους μπόρεσαν να παραβρεθούν και κυρίως γιατί ήταν η πρώτη φορά  για μένα που παραβρέθηκα με την ατομική μου ιδιότητα και όχι με την τυπική μου παρουσία του παρελθόντος. Δεν ήμουν ο κ. Ταρνανάς αλλά ο Αντώνης, εγώ ο ίδιος σαν ανθρωποειδές υποκείμενο και την όση χαρά και ευτυχία εισέπραξα την κράτησα μόνο για μένα και τη χόρτασα. Σας ευχαριστώ όλους και ελπίζω σε επανάληψη ή και επαναλήψεις, ώστε το ‘’ένα ακόμα ΒΤ’’ προηγούμενου μηνύματος μου να δώσει πολλές ευκαιρίες για το μέλλον και με ευρύτερη συμμετοχή. Ακόμα και αν αυτό δεν γίνει κατορθωτό, θα μας διατρέχει η ελπίδα  ενός πιθανού ανταμώματος στο άμεσο ή το απώτερο μέλλον και ίσως τότε δεν θα γεμίσουμε τον χρόνο με σκόπιμες ή τυχαίες συζητήσεις επί παντός επιστητού αλλά θα βρούμε το κουράγιο να δώσουμε το λόγο και στις καρδιές μας, να συγκινηθούν και να μιλήσουν ‘’σιωπηρά’’ μεταξύ τους και να βγάλουν στην επιφάνεια τα εσώψυχά μας.

Αυτό για μένα αποτέλεσε, έστω και αν δεν φάνηκε,  μια σκληρή και επώδυνη εσωτερική δοκιμασία ,που την ‘’ έντυσα’’ με τις χαζοχαρούμενες διηγήσεις μου, διότι για τον χαρακτήρα και την ιδιοσυγκρασία μου, ένοιωθα ότι ‘’είσαστε όλοι σας παιδιά μου’’. Το  σημερινό μας αντάμωμα  αποτέλεσε συναισθηματική  επιστροφή στο παρελθόν και ελπίζω και εύχομαι  και στο μέλλον, ώστε να μη διερωτόμαστε ‘’αν κάποιος που πέρασε δίπλα μας ήταν δικός μας ή τυχαίος διερχόμενος’’. Αντώνης

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

                                                                                                       30.6.2015

Ο Χριστός, τις παραμονές του Θείου Πάθους, είχε απευθυνθεί στην  Ιερουσαλήμ, προς τους ανεύθυνους πολιτικούς της εποχής με τη φράση του τίτλου για να επισημάνει την εγκληματική και σκόπιμη αδιαφορία με την οποία αντιμετώπιζαν το επερχόμενο βέβαιο Θείο δράμα. Το δράμα εκείνο συντελέστηκε , όπως ιστορικά έχει καταγραφεί και η λύτρωση επήλθε μόνο  με την Ανάσταση του Κυρίου.

Στη δική μας Ιερουσαλήμ, που  το ανθρώπινο δράμα των Ελλήνων πολιτών δεν έχει τελειωμό και  χωρίς την ανάλογη δυνατότητα της δικής μας ανάστασης, πως θα επέλθει η λύτρωση και από ποιους; Οι πολιτικοί που μας κυβερνούν, ως άλλοι γραμματείς και Φαρισαίοι, περιορίζονται να σώσουν τις θεσούλες τους – ιδεολογικές και φυσικές- αποδίδοντας ,κατά τα γνωστά, μόνο στους άλλους την ευθύνη για το κατάντημα, χωρίς  να κάνουν κάτι για να προλάβουν τον επερχόμενο όλεθρο. 

Οι δικοί μας  πολιτικοί παράγοντες, ξεπερνώντας τη θρασύδειλη αδιαφορία των  ‘’πρώτων ‘’ διδαξάντων, αναμένουν εν γνώσει τους να συντελεσθεί πλήρως το δράμα, που προκαταβολικά έχουν αποδώσει  στους κακούς άλλους, δεν ‘’θα νίψουν’’ καν τα χέρια τους, αφού δεν διαθέτουν το ανάλογο  θάρρος να αναλάβουν τις ευθύνες ούτε και ‘’ συνείδηση’’ των πράξεών τους, για να νοιώσουν τύψεις. Εν τω μεταξύ οδηγούν συστηματικά  και μεθοδικά  τον ελληνικό λαό σε μια  αντιπαλότητα, διότι, νομίζουν ότι  τους βολεύει ‘’το διαίρει και βασίλευε’’. Εδώ είναι και το μεγάλο λάθος τους, ότι θεωρούν δεδομένους τους σημερινούς οπαδούς τους. Όταν το δράμα συντελεσθεί και τους ‘’καταλάβουν’’ – αργά ως συνήθως  -  οι Έλληνες δεν είναι σαν τον Χριστό να στρέψουν και το άλλο μάγουλο για το χαστούκι, αλλά θα τρέχουν να σωθούν από την οργή του λαού. Βέβαια κάποιοι από τους κρατούντες έχουν φροντίσει να έχουν και τις θεσούλες τους στο εξωτερικό αλλά και τις καταθέσεις τους εκτός Ελλάδας, οπότε, όπως συχνά  συμβαίνει στη χώρα αυτή των κοψοχέρηδων, θα έχουν αφήσει ελεύθερο πια και πρόσφορο το έδαφος στους ευκαιριακούς σημερινούς τους  ‘’συνοδοιπόρους’’ , χρυσαυγήτες και λοιπούς νοσταλγούς του νέο-λεπενισμού, να ολοκληρώσουν το ολέθριο έργο τους.

Αν οι σημερινοί νέοι πολιτικοί μας, είχαν μελετήσει λίγο την ιστορία μας, που βρίθει εμφύλιων σπαραγμών , ακόμα και πολέμων, έπρεπε να ήσαν  πιο συνετοί και προσεκτικοί, διότι στη φάση που φθάσαμε, το οικονομικό μας πρόβλημα είναι το μικρότερο και ενδεχομένως, μακροπρόθεσμα μπορεί να διορθωθεί, αν όμως ξαναδιχάσουν το λαό, αυτό θα αποτελέσει το τελειωτικό χτύπημα και χωρίς επιστροφή. Ακόμα η χώρα πληρώνει το τίμημα του εμφυλίου της δεκαετίας του 1940 και όσοι το ζήσαμε ξέρουμε πολύ καλά τις συνέπειες. Για το λόγο λοιπόν  αυτό, κύριοι διαχειριστές της εξουσίας,  λογικευθείτε έστω και την τελευταία στιγμή και βρείτε μια λύση – έστω και μια οποιαδήποτε εθνική λύση – και αφαιρέστε άμεσα τα διχαστικά μηνύματα. 

Οι έλληνες, όλοι μαζί έχουν κάνει θαύματα, ενώ διχασμένοι έχουμε χάσει και αξιοπρέπεια και εδάφη, κυρίως όμως έχουμε χάσει ζωές . Συμφωνείστε σε ένα ελάχιστο κοινό-εθνικό σχέδιο για να προλάβετε το επερχόμενο κακό και τότε μπορεί κάποιοι από σας να ‘’σώσουν’’ έστω την υστεροφημία τους, η χώρα όμως θα αρχίσει και πάλι από το μείον, διότι ατυχώς το μηδέν το  έχουμε ‘’κατακτήσει’’ ήδη. Ζητώ ειλικρινά συγγνώμη από όλους τους αποδέκτες των μηνυμάτων μου, για τον συνεχιζόμενο εκ μέρους μου προειδοποιητικό και ίσως  δασκαλίστικο [φαινομενικά] λεκτικό βομβαρδισμό, αλλά πιστεύω ότι αυτό αποτελεί την ελάχιστη προσωπική μου συνδρομή, αφού έχω βιώσει ανάλογες καταστάσεις στο παρελθόν και σας βεβαιώνω ότι δεν μπορείτε να φανταστείτε τις πραγματικές τους συνέπειες. Την ενδεχόμενη προσωρινή ενόχλησή σας, μπορείτε πολύ εύκολα να αποφύγετε με την μη ανάγνωση και τη διαγραφή τους. Ειρήνη λοιπόν ημίν και αλλήλοις και όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Υπερήφανοι και πατριώτες είμαστε όλοι οι Έλληνες, αλλά το μικρόβιο της- κακώς νοούμενης πνευματικής υπεροχής του καθενός μας- μας αφαιρεί την ήρεμη σκέψη και μας οδηγεί σε λάθη. Αντώνης

ΑΝΤΙΠΕΛΑΡΓΗΣΗ

Αντώνης Ταρνανάς <anpantar@yahoo.gr> Για μοναδική φορά το δίκαιο μήνυμα σας με ''αναγκάζει να μιλήσω προσωπικά'', αφού πρώτα αποδεχθώ πλήρως ότι την

Προς

sonia kondouli

Κοιν.

EVA GROPA

Φεβ 25 τις 8:46 μ.μ.

Για μοναδική φορά το δίκαιο μήνυμα σας με ''αναγκάζει να μιλήσω προσωπικά'', αφού πρώτα αποδεχθώ πλήρως ότι την μεγαλύτερη  ευθύνη φέρουν οι μεγάλοι, δηλαδή οι παλαιότεροι, αφού άλλωστε προηγούνται χρονικά. Οι παλιότεροι τρώνε τα αποθέματα των ταμείων ασφάλισης, στερώντας από τους νέους και την απλή δυνατότητα συνταξιοδότησης. Οι παιδικοί σταθμοί είναι μια αναγκαιότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής,  για τις οικογένειες που δεν διαθέτουν παππούδες-γιαγιάδες  ή θέλησαν να ζήσουν μακριά τους για λόγους ανεξαρτησίας ή τέλος γιατί οι ''μοντέρνοι'' παπούδο-γιαγιάδες αποφεύγουν να αναλαμβάνουν ευθύνες, προτιμώντας τη ''βολή'' τους. 

Τα γηροκομεία αποτελούν ένα σύγχρονο Καιάδα χωρίς ''αντιπελάργηση'', ιδιαίτερα στο ελληνικό δημόσιο σύστημα. Είναι ο εύκολος τρόπος να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις προς τους γηραιότερους. Τελικά αυτό το TWO WAY STREET'' σύστημα αποτελεί γεγονός και οφείλεται κυρίως στη διάλυση κάθε οικογενειακού δεσμού ''στο βωμό'' κάποιας δήθεν προοδευτικότητας. Έρχομαι τώρα στην προσωπική μου αναφορά.. '' Έχασα τη σύζυγό μου το 1977, μένοντας μόνος με δυο παιδιά - τη κόρη στη εφηβεία και τον γιό μου 5 ετών. Συνέχισα μέχρι και σήμερα μόνος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, χωρίς ποτέ να λείψω από τις υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις και μεγάλωσα και ''βοήθησα στα μαθήματα τα 4 εγγόνια μου μέχρι και σε ''πτυχιακό''.

 Το μόνο αντάλλαγμα που ζήτησα και επαναλαμβάνω στα παιδιά  μου σήμερα στα 82 μου είναι να μην καταλήξω σε ''γηροκομείο'' - σε περίπτωση που δεν ελέγχω τη λογική μου- και να μείνω σε ένα δωμάτιο με τη φροντίδα προσώπου που θα ελέγχουν, με προσωπική μου δαπάνη. Έμεινα με επιλογή μου μόνος για να προσφέρω και όχι για να μου προσφέρουν, δηλώνοντας πάντα ότι ''μπορώ να πεθάνω και χωρίς τη βοήθεια γιατρών ή ιδρυμάτων''. Συγγνώμη για το προσωπικό ύφος αλλά θεώρησα ότι ήταν προσωπική και η αναφορά του μηνύματος, αφού ήμουν ο μόνος αποδέκτης. Αντώνης

ΚΟΝΣΕΤΡΟ ΓΙΑ ΜΠΟΥΖΟΎΚΙ

Στις 11:21 π.μ. Δευτέρα, 9 Μαΐου 2016, ο/η Antonis Tarnanas <anpantar@yahoo.gr> έγραψε:

Για να ‘’σπάσω’’ λίγο τις μαύρες σκέψεις που μου προκαλούσε η σίγουρη και αναπόφευκτη υπερψήφιση της νέας ‘’μαρξιστικής δουλείας’’ που μας φόρτωσε από χθες η Κυβέρνηση, θέλησα να ελαφρύνω την ατμόσφαιρα, απολαμβάνοντας το υπέροχο κονσέρτο για μπουζούκι του  κ. Πολυκανδριώτη που μου έστειλε η καλή  μου φίλη  Ελένη από τις Βρυξέλλες. Προσωπικά προσφεύγω πολύ συχνά  στους φίλους μου που είναι μεν ευάριθμοι  αλλά πιστοί και ανεκτικοί  μαζί μου.

 Με τη μαζοχιστική  τάση που με διακρίνει τελευταία, θέλησα να παρακολουθήσω και τη συζήτηση στη Βουλή, όχι για να μάθω το ‘’ δεδομένο και δεμένο’’ πια  αποτέλεσμα της ψηφοφορίας,  που  ήταν ήδη γνωστό και ‘’υπεσχημένο, στα αφεντικά από τα οποία  δεν δεχόμαστε εντολές’’, αλλά κυρίως για να ακούσω τις ‘’δικαιολογίες’’ του  Έλληνα Πρωθυπουργού, διότι σε ανάλογες καταστάσεις μπορεί να υπάρχουν  και κάποιες δικαιολογίες. Αντί λοιπόν να μου δοθεί μια ευκαιρία να επιχειρηματολογήσω σε ‘’όσους κακούς και δόλιους υποστηρικτές του ΔΝΤ και όχι πια γερμανοτσολιάδες- όπως τους αποκαλούσαμε παλια’’,  που  τον ανάγκασαν να ‘’πάρει πίσω κάποιες υποσχέσεις του προς τον λαό, δεν πίστευα στα αφτιά και τα μάτια μου από όσα παρακολουθούσα στο  κανάλι της Βουλής.

 Στην αρχή νόμισα ότι έβλεπα κάποιον  επιτυχημένο ηθοιποιό σωσία του ηγέτη μας, που ξεπερνούσε σε δεξιοτεχνία και τον λαμπρό κ. Πολυκανδριώτη, αφού σχεδόν ‘’με έπεισε’’ ότι ΔΕΝ ΘΑ ΧΑΘΕΊ ΟΥΤΕ ΕΝΑ ΕΥΡΩ ΑΠΟ ΤΙΣ ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΟΤΙ ΚΡΑΤΉΘΗΚΑΝ ΟΛΕΣ ΟΙ ΚΟΚΚΙΝΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΊΧΕ ΥΠΟΣΧΕΘΕΙ. Είμαι πια σχεδόν βέβαιος ότι στη χώρα μας υπάρχει ‘’πέμπτη φάλαγγα’’ που διαστρεβλώνει την πραγματικότητα,  και ότι είναι παραποιημένα τα [προτυπωμένα] στοιχεία της φορολογικής μου δήλωσης ότι οι αποδοχές μου υπολείπονται εκείνων του προηγούμενου έτους κατά 700 και  πλέον Ευρώ[ με τους ετήσιους τόκους των μέσω τραπέζης λαμβανομένων συντάξιμων αποδοχών μου να εγγίζουν τα 50 λεπτά  του Ευρώ], ότι οι ασφαλιστικές μου κρατήσεις  έχουν διπλασιασθεί και μάλιστα στη βάση των αποδοχών πριν από την ύφεση, ότι το προσωρινό επίδομα αλληλεγγύης έγινε μόνιμο και ΄΄μεγάλωσε’’  και  ότι ο τελικός φόρος που θα μου παρακρατηθεί με καθιστά ‘’κεφαλαιοκράτη’’. 

Αυτά βέβαια είναι τα μέχρι τούδε θετικά επιτεύγματα της Κυβέρνησης, αφού ο κ. Υπουργός των οικονομικών  με έντονο ύφος και στεντόρεια φωνή, ξιφούλκησε εναντίον των  βουλευτών και τους καλούσε  να του παρουσιάσουν  μια χώρα με υψηλότερο αφορολόγητο από το δικό μας. Με τον τρόπο αυτό προσπάθησε να δικαιολογήσει  την κωλοτούμπα του, αφού  λίγες ημέρες πριν διακήρυττε ότι αν τολμήσουν να του ζητήσουν μείωση  κάτω από τα 9.100 Ευρώ θα παραιτηθεί. Παράλειψε βέβαια και στις δυο περιπτώσεις να αναφερθεί στις αποδοχές, τη φορολογία, τις κρατήσεις και κυρίως τις παρεχόμενες υπηρεσίας στις άλλες χώρες που ενδεχομένως αναφερόταν. Το θέμα της παραίτησής του  βέβαια ελάχιστα μας αφορά, αφού αυτός ή κάποιος άλλος είναι αποφασισμένοι να δώσουν ‘’ γην και ύδωρ ‘’, προκειμένου να κρατηθούν γαντζωμένοι στις καρέκλες τους.

 Δεν ξέρω πώς αλλά είμαι απόλυτα σίγουρος ότι σε λίγο οι κυβερνητικοί βουλευτές δεν θα μπορούν να ‘’λύνονται’’ από τις καρέκλες τους ούτε για τη  σωματική τους ανάγκη, για να ‘’κρατήσουν’’ την πλειοψηφία στις ψηφοφορίες [που θα ακολουθήσουν και άλλες και χειρότερες], αλλά,  μεταξύ μας και για  την ‘’ενδεχόμενη’’ ασφάλειά τους από τις ‘’ εκδηλώσεις θαυμασμού ‘’ των ψηφοφόρων τους που θα ακολουθήσουν. Δεν θέλω να πιστεύω ότι οι ελάχιστοι αιθεροβάμονες τέως ψηφοφόροι τους  θα εξακολουθούν να πειθαναγκάζονται από τις όποιες μελλοντικές κυβερνητικές  δεξιοτεχνίες, εκτός πια και δικαιωθεί ο κυβερνητικός συνεταίρος, ότι ‘’μας ραντίζουν’’. Τότε καλά να πάθουμε και ας μην αιτιώμαστε  άλλους για τις δικές μας [……….. δεν θα την πω τη λέξη έστω και αν με βασανίσετε, αλλά εσείς όλοι την καταλαβαίνετε, αφού χαρακτηρίζει πλέον όλο μας το έθνος].

Για να κλείσω το τυπικό μέρος της τηλεθέασης μου στο κανάλι της Βουλής, σας πληροφορώ ότι μετά και τη δευτερολογία του κ. Πρωθυπουργού μας δεν άντεξα πλέον  και έκλεισα το χαζοκούτι, αφού δεν είχα καμιά αμφιβολία για το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας και προτίμησα να απολαύσω τον  μουσικό μας δεξιοτέχνη. Αν σας πως ότι έχω ξαναδεί το συγκεκριμένο έργο περισσότερες από δέκα φορές δεν θα με πιστέψετε, σας εκλιπαρώ όμως να δείξετε κατανόηση στη διαπίστωσή μου ότι ‘’βρήκα τη δεξιοτεχνία του κατώτερη του αναμενομένου, σε σύγκριση βέβαια με όσα είχα ‘’ βιώσει’’ από  το κανάλι της Βουλής. Συνιστώ σε όλους σας – αν δεν έτυχε να το απολαύσετε στο παρελθόν -  δείτε το σχετικό βίντεο και θα με δικαιώσετε πολλαπλώς. Αντώνης Ταρνανάς

Στάλθηκε από την Αλληλογραφία για Windows 10

ΤΣΑΜΗΔΕΣ

Αντώνης Ταρνανάς <anpantar@yahoo.gr> 

Τσάμηδες και ''τσάμηδες''

Ιούνιος  13   11:28 π.μ.

Καλωσορίζοντας την Εύα, που επανέκαμψε στην παρέα μας, θέλω να προσθέσω και τη δική μου μαρτυρία,  χωρίς να διεκδικώ την ιστορική ή επιστημονική αλήθεια του θέματος. Εμπειρικά κρίνοντας ,συμπεραίνω  ότι οι περισσότεροι δωσίλογοι, μαυραγορίτες και καθ' οιονδήποτε τρόπο συνεργασθέντες με τους κατά καιρούς κατακτητές, ζουν και βασιλεύουν αφού  ''εισέπραξαν'' και την πλούσια αμοιβή τους[ ακόμα και με τουρκικούς Τούρκων αγάδων]. Η  ελληνική πολιτεία έδειχνε πάντα ''τη μεγαλοψυχία'' της, ίσως διότι ένοιωθε ενοχές για όσα είχε παραλείψει ή  δεν είχε προβλέψει  και γιατί κάποιοι από αυτούς τους ''επιτήδειους', πρόλαβαν να  αλλάξουν στρατόπεδο για  να μεταπηδήσουν στην εξουσία. Θα αναφερθώ και σε  δυο πραγματικές εμπειρίες για τους ''Τσάμηδες''. Την πρώτη την άκουσα από τον πατέρα μου- κατά την επιστροφή του από το  αλβανικό μέτωπο-  για τα πισώπλατα ''τσάμικα'' χτυπήματα  στην   Αλβανία και τη δεύτερη την  έζησα προσωπικά.

Σε γνωστή κεντροευρωπαϊκή πρωτεύουσα γνώρισα ένα πραγματικό Τσάμη- όνομα και  πράγμα- που είχε αυτοβούλως γίνει Ελληναράς και στις Εθνικές γιορτές φορούσε και φουστανέλα. Παντρεμένος με αλλοδαπή, απέκτησε δυο παιδιά ένα κορίτσι που το βάφτισε [δίνοντάς του αρχαίο ελληνικό όνομα] μια παρέα Ελλήνων και ένα γιό που τον βάφτισε   - με καθυστέρηση - ορθόδοξα στα 21 του χρόνια.

Επειδή στο άρθρο του κ. Ι. Μπαλτζόη, γίνεται μια αόριστη μνεία της στάσης των ανταρτικών ομάδων του Ν. Ζέρβα της περιοχής, να θυμίσουμε ότι η άλλη αντάρτικη  πλευρά του ΚΚΕ, για λόγους που ίσως πρέπει κάποτε να αναλυθούν, πάντα έπαιρνε το μέρος των αντιπάλων ''μειονοτήτων'', όπως είχε κάνει και στην αναγνώριση  ''Μακεδονικού'', και είναι γεγονός ότι από τις πρώτες ήδη  ηγεσίες του γειτονικού κρατιδίου μετά το 1948 , πρωτοστάτησαν πολλοί συμπατριώτες μας καιροσκόποι, που έσπευσαν να σλαβοποιήσουν τα ονόματά τους. Αυτός μπορεί να είναι και ένας ισχυρός λόγος για το σύντροφο  Υπουργό παιδείας, πέραν του περιορισμού των ωρών και του τρόπου διδασκαλίας της αρχαίας ελληνικής γλώσσας και των θρησκευτικών , να κάνει κάτι και για την ιστορία, που ανεπιτυχώς είχε επιχειρήσει  η ''συντρόφισσα''  κυρία Ρεπούση, με την  απόδοση  της καταστροφής της Σμύρνης στον ''συνωστισμό''.

Τελειώνοντας αναφέρομαι στη  θέση του Ν. Ζαχαριάδη, όπως  δημοσιεύτηκε στο Ριζοσπάστη της 12ης Ιουλίου 1935,  με τίτλο ''μια επιφύλαξη'', χαρακτηρίζοντας ιμπεριαλιστική της θέση της χώρας μας στη Σμύρνη. Τα ''συντράφια'' λοιπόν,  αλλάζουν ονόματα παρατάξεων, ακόμα και τα προσωπικά τους , προσθέτοντας σλαβικές ενίοτε καταλήξεις, αλλά δεν αλλάζουν ποτέ την ιδεοληψία τους, καλυπτόμενοι πίσω και από εκείνη την ''αλήστου μνήμης'' μονόπλευρη λήθη , που τείνουν να εκμεταλλευτούν και οι ''νεοεθνικιστές'' πατριώτες της  άλλης Αυγής, της χρυσίζουσας και άντε με δύο ''αντιμαχόμενες'' Αυγές να δει η χώρα ξημέρωμα.  Αντώνης

Εμ

ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΣΕΣ ΕΠΙΚΑΙΡΟΤΗΤΕΣ

1.- Εισαγγελείς της επικαιρότητας

Με αφορμή την τραγική απώλεια της ζωής  ενός προσώπου της πρόσφατης επικαιρότητας, του εκδότη Μαυρίκου και πριν επιληφθούν οι αρμόδιες Αρχές της τροχαίας και οι αρμόδιοι  πραγματογνώμονες και τεχνικοί σύμβουλοι που όρισε η οικογένεια του θύματος, εμφανίστηκαν δύο αυτεπάγγελτοι εισαγγελείς [της επικαιρότητας].

 Οποία όμως  σύμπτωση και ομοιότητα, αφού και οι δύο κατέληξαν στα ίδια συμπεράσματα, ότι πρόκειται – χωρίς αμφιβολία- για δολιοφθορά. Ο πρώτος – ονόματι Στέφανος Χίος – γνωστός και μη εξαιρετέος επικαλέστηκε τις ‘’έγκυρες απόψεις τριών  ειδικών μηχανικών’’,  που από το συνεργείο τους αποφάνθηκαν μετά βεβαιότητας ότι προηγήθηκε έκρηξη και ο δεύτερος – δεν ξέρω από πια απόσταση έκανε τη διάγνωσή του, αποφάνθηκε  ότι ‘’τον έκαψαν για να μη τους κάψει’’.

Όσον αφορά τον πρώτο, όσοι τον βρίσκουν του επιπέδου τους και τον παρακολουθούν, δικαιολογείται ό,τι και αν πει, αφού είναι γνωστό το επίπεδό  του. Ο δεύτερος όμως με τόσα δείγματα σοβαρότητας που είναι και σημαντικός μας εκπρόσωπος στο Ευρωκοινοβούλιο , τι τις ήθελε αυτές τις ‘’βιαστικές’’ δηλώσεις του; Τον παρέσυρε και αυτόν  ο νέο-μαρξισμός και  συνεπώς μεταβλήθηκε σε ένα σύγχρονο ξερόλα; Αφού αποποιήθηκε αυτόματα όλους τους πρώην ομοϊδεάτες συντρόφους  του και  τις ιδέες τους, έγινε τριτομνημονιακός, αναγορευόμενος αυτόματα και  σε τεχνικό σύμβουλο και εισαγγελέα,  σπεύδει  τώρα να  απαγγείλει πρώτος και τις σχετικές κατηγορίες. Κρίμα τόσο για τις όσες του απέμειναν από τις αριστερές ιδέες του αλλά κυρίως για τον ίδιο, που είχε δώσει την εντύπωση σοβαρού ανθρώπου. Τα φαινόμενα ενίοτε απατούν, ποτέ όμως δεν είναι αργά να μάθουμε  την πραγματική υπόσταση εκείνων, που με τον τρόπο τους επηρεάζουν τη ζωή μας. Όσοι βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας κρίνονται και δικαίως, οπότε πρέπει να προσέχουν τι λένε και τι πράττουν, αφού αποτελούν  παραδείγματα προς μίμηση και όχι προς αποφυγή.

2. Παρά Φύσιν και κατά Φύσιν

Αρχίζω με την πιο έντονη καταδίκη της απάνθρωπης δολοφονίας 50 ανθρώπων στις ΗΠΑ,   από ένα  ανθρωπόμορφο  κτήνος, στο όνομα του όποιου  απαράδεκτου  ομοφοβικού η θρησκευτικού φανατισμού.

Αυτές τις ημέρες προβληματίστηκα πολύ με μια εκδήλωση  των ομοφυλοφίλων στην Αθήνα, με παρουσία  εκπροσώπων και των κομμάτων, τον κ Θεοδωράκη και την Κυρία Δούρου, που έκαναν και σχετικές δηλώσεις και ενδεχομένως και άλλους, αλλά επειδή δεν τους είδα δεν θέλω να αδικήσω κάποιον. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτούς τους συμπαθείς ανθρώπους, ανάμεσα στους οποίους είχα και έχω φίλους και βέβαια δεν με ενοχλεί καθόλου η σεξουαλική επιλογή τους. Με ενοχλεί όμως η τόση προβολή τους, που φθάνει σε σημείο ‘’ομαδοποίησης’’ από δική τους επιλογή και σε κάποιο σημείο έχουν δημιουργήσει και ‘’στεγανά’’ με τους άλλους που αποκαλούν- μάλλον υποτιμητικά  straight. Δηλαδή έχουμε πλέον δύο κατηγορίες ανθρώπων, τους ομοφυλόφιλους και τους ετεροφυλόφιλους, ή ελληνιστί τους κατά φύσιν και παρά φύσιν που ‘’έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

 Πολύ πρόσφατα καταργήθηκε και το  άρθρο 347 του Ποινικού Κώδικα , για την παρά φύσιν ασέλγεια, με πρόταση Βουλευτών του Σύριζα που αποδέχτηκε ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Παρασκευόπουλος, ώστε  να μην αποτελεί πια αδίκημα. Το ερώτημα είναι αν ο Νόμος που καθορίζει την ποινική μεταχείριση, μπορεί να αλλάξει και την ίδια τη φύση.  Δηλαδή με ποια κριτήρια,  ιστορικά,  γλωσσικά ή με Νομικά θα κάνουμε τη λεκτική διαφοροποίηση  στους κατά φύσιν και παρά φύσιν;  Και γιατί πρέπει να κάνουμε μια ακόμα διάκριση ανάμεσα στους ανθρώπους και να γκετοποιήσουμε τους μεν ή τους δε;

 Κάποιος εκπρόσωπος των ομοφυλοφίλων έλεγε προ καιρού σε επιστημονικό ‘’πάνελ’’  ότι οι φυσιολογικοί είναι εκείνοι και προέτρεπε μάλιστα τους γονείς να ενθαρρύνουν τα παιδιά τους προς την κατεύθυνση αυτή. Μήπως κινδυνεύουμε να χαρακτηρισθούμε ομοφοβικοί όσοι δεν είμαστε ή δεν μπορούμε [ ας πούμε λόγω ηλικίας] να γίνουμε ομοφυλόφιλοι; Οι ίδιοι χρησιμοποιούν πιο σκληρούς  χαρακτηρισμούς  αυτής τους   της ‘’ιδιαιτερότητας’’,  αλλά  γιατί πρέπει να προβάλλεται τόσο έντονα αυτή ή σεξουαλική τους προτίμηση, αφού κανείς δεν τους εμποδίζει στο υπνοδωμάτιο τους την κουζίνα, το πάρκο ή όπου αλλού βολεύονται και ‘’την βρίσκουν’’ να εξυπηρετήσουν την ιδιαίτερη αυτή ανάγκη τους ή και να ‘’υπηρετήσουν’’  δεν ξέρω ποιες σκοπούμενες επιδιώξεις τους; Διερωτώμαι αν και οι λοιποί ‘’κατά φύσιν’’ [κατά το επίσημο  ελληνικό λεξιλόγιο που δεν έχει αλλάξει ακόμα]- που ελπίζω να αποτελούν και την πλειονότητα- έχουν το ίδιο δικαίωμα να προβάλουν ισοτίμως τις δικές τους προτιμήσεις. Μπορούν  να παρελάσουν δηλαδή δημόσια με τις ανάλογες κομματικές παρουσίες συμπαράστασης; 

‘Έχω ακούσει  κάποιες συνεντεύξεις ηθοποιών να λένε ότι αν είσαι ‘’straight’’ δύσκολα πλέον προσλαμβάνεσαι σε ορισμένους θιάσους- δεν το επικροτώ  το θέτω σαν απορία. Παρατήρησα όμως ότι το ‘’κρατικό’’ κανάλι έκανε το  χρέος του και κάλυψε την εκδήλωση. Θα  θεωρήσετε αφελή  την ερώτησή μου, αν θα έκανε το ίδιο σε ανάλογη φιέστα των μη ομοφυλοφίλων  η αν θα καλύψει με τον ίδιο τρόπο και ισότιμα και την αναγγελλόμενη για μεθαύριο Τετάρτη συγκέντρωση  της ‘’κατσαρόλας’’- όπως τη χαρακτήρισε ο ‘/’αρμόδιος’’ υπουργός κ. Φίλης- ή εξακολουθεί να θεωρείται στα όρια του Συντάγματος ; O TEMPORA OI MORES  που έλεγε και ο αρχαίος Κικέρωνας. Αντώνης Ταρνανάς

ΑΝΟΙΧΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ 24..5.2016

Ανοιχτή επιστολή προς τους κ.κ. Μίκη Θεοδωράκη, Μανώλη Γλέζο και κυρία   Σοφία Σακοράφα

Με δέος απευθύνομαι στους σεβαστούς και σεβάσμιους δύο πρώτους, που κοσμούν με την παρουσία και κυρίως την ιστορία τους τη μικρή αλλά με ένδοξο παρελθόν και ‘’φαύλο’’ παρόν χώρα μας και με ανάλογο αναγνώριση των αθλητικών κυρίως επιδόσεων την τρίτη. Προσωπικά, αν και ανήκω ηλικιακά στους ‘’σεβάσμιους’’ και ιδεολογικά θα μπορούσα να είμαι αντίπαλός τους –χωρίς να ανήκω σε καμία κομματική παράταξη- αποδέχομαι απόλυτα τη συγγνώμη τους για την άμεση ή έμμεση στήριξη του Σύριζα αλλά δεν ξέρω αν αυτό μπορεί να διορθώσει το κακό που έχει ήδη συντελεσθεί σε βάρος του συνόλου του ελληνικού λαού. Από σεβασμό και μόνο προς τα προαναφερόμενα πρόσωπα που, με τη δράση και το έργο τους , κοσμούν τη σύγχρονη ιστορία μας,  αποφεύγω να φωνάξω αυτό που με ‘’πνίγει’’ και περιμένω κάτι περισσότερο, ακόμη και αγωγές για εξαπάτηση των ίδιων και μέσω αυτών όλη τη χώρα.

Δεν μπορώ να φαντασθώ ότι τα σοφά μας εθνικά  είδωλα και η διάσημη διεθνής μας ακοντίστρια, ξεγελάστηκαν και προσέδωσαν αληθοφάνεια στα αμέτρητα χοντροκομμένα ψεύδη ενός ασήμαντου ‘’ σχολικού καταληψία’’. Δέχομαι ότι ο κ. Αλέκος Αλαβάνος, για δικούς του λόγους, ‘’ξεφορτώθηκε’’ την ηγεσία του Σύριζα, προσφέροντας το δαχτυλίδι σε έναν σύγχρονο Μινχάουζεν, κάνοντας απ’ ευθείας μεταγραφή από το 15μελές των καταλήψεων,  στο ετοιμόρροπο κομματίδιο του 3%. Δεν δέχομαι όμως ότι τα πρόσωπα αυτά, που για χάρη τους και μόνο οι Έλληνες ‘’πίστεψαν’’ τον μικρό ‘’Πινόκιο’’ και  έκαναν το 3% πρώτο κόμμα, δεν κατάλαβαν μια τόσο χοντροφτιαγμένη πολιτική φάρσα, διακινδυνεύοντας  μια ‘’άδικη μελλοντική  κρίση’’ στη λαμπρή τους ιστορία. Δεν είναι δυνατόν,  προσωπικότητες τέτοιου βεληνεκούς να ‘’ξεγελάστηκαν’’ από κάποιους   δόλιους ‘’δεξιόστροφους   ψευδομαρξιστές’’ και γι’ αυτό νομίζω ότι ΔΕΝ  ΑΡΚΕΙ  μια συγγνώμη.

Σεβαστοί μου και σεβάσμιοι κύριοι και ευγενική μου κυρία, ‘’ξεμπροστιάστε’’ αυτούς που έθεσαν υπό επιτροπεία την Ελλάδα μέχρι το 2115 και μάλιστα χωρίς ‘’λόγο’’ του ελληνικού κοινοβουλίου’’ , διότι ακόμα και η περιορισμένη δική μου  νοημοσύνη δεν μπορεί να αποδεχθεί τόσο αφελείς και σχεδόν εξευτελιστικές εξηγήσεις, στις οποίες ‘’φέρεστε’’ ότι υποκύψατε. Σώστε την ιστορία σας τουλάχιστον για τους μεταγενέστερους, που δεν ‘’ευτύχησαν να ζήσουν’’ το λαμπρό παράδειγμά σας.  Αντώνης Ταρνανάς

Υ.Γ.  Επειδή δεν γνωρίζω τις διευθύνσεις των τριών σημαντικών μας προσωπικοτήτων, παρακαλώ εάν τις γνωρίζει κάποιος εκ των αποδεκτών, να το διαβιβάσει εξ ονόματός μου, ή να μου τις γνωρίσει, για να προβώ σε απ’ ευθείας αποστολή. Τα όποια ΜΜΕ ή δημοσιογράφοι αποδέκτες του, ‘’μπορούν’’ να κάνουν χρήση του παρόντος.

Αντώνης Ταρνανάς

ΓΕΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

Η ζωή μας γενικά και ειδικότερα η ζωή του καθενός μας, αποτελεί φυσικό γεγονός και σαν τέτοιο αποτέλεσε αντικείμενο ενασχόλησης των φιλοσόφων όλων των εποχών. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα όποια συμπεράσματα των ειδικών αλλά κρίνοντας με τη δική μου απλή λογική, θεωρώ ότι αποτελεί μια νομοτελειακή διαδικασία με αρχή και τέλος, χωρίς καμιά εξαίρεση. ΄Ισως να είναι  και η μοναδική πρόβλεψη της φύσης για την αυτοπροστασίας της και γι’αυτό  δεν μπορούμε να τη διαφοροποιήσουμε και κυρίως να αποτρέψουμε την εξέλιξη και το τέλος της.

Με δεδομένα τα πιο πάνω , ξέρουμε όλοι μας ερχόμενοι στον ‘’μάταιο αυτό κόσμο’’ ότι είμαστε με ημερομηνία λήξεως και μάλιστα ‘’άγνωστη’’. Το γνωρίζουμε  όλοι μας απόλυτα, αλλά εγωιστικά αποφεύγουμε να το λαμβάνουμε υπόψη στις όποιες μας ενέργειες. Δεν έχουμε δυστυχώς κατανοήσει ότι ο βίος  μας αποτελεί ένα ασήμαντο χρονικά πέρασμά μας απ’ τη ζωή,  σε σχέση με την αιωνιότητα γιατί δεν θέλουμε να αποδεχθούμε την ασημαντότητά μας. Θεωρούμε τον ‘’εαυτούλη’’ μας το κέντρο του κόσμου ενώ είμαστε απλές ‘’πυγολαμπίδες’’ στο φωτεινό στερέωμα, που κολακευόμαστε να ονομάζουμε ‘’κόσμο  μας’’. Με ποιο δικαίωμα ιδιοποιούμαστε καταστάσεις που δεν μας ανήκουν και απλά μας ‘’δανείζονται’’ για περιορισμένο και σίγουρα πεπερασμένο χρόνο ;

Με τις σημερινές  μου σκέψεις, που δεν αποτελούν  φιλοσοφική ανάλυση αλλά απλή φυσική και ανθρώπινη θεώρηση ενός πέρα για πέρα φυσικού γεγονότος, δεν θέλω να μελαγχολήσουμε αλλά να σκεφθούμε τα καθημερινά και απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να καλυτερεύσουμε το σύντομο αυτό πέρασμά μας, όχι μόνο για ‘’ίδιον όφελος’’ που επιτάσσει ο εγωισμός μας αλλά και για το γενικότερο καλό των συνανθρώπων μας. Είναι υποχρέωσή μας  να φροντίζουμε για  το  προσωπικό μας  γνωστικό  και μορφωτικό πεδίο , ώστε να κατανοούμε τον κόσμο που ζούμε και να προσπαθούμε με την εργασία μας να βελτιώνουμε τις συνθήκες   διαβίωσης μας, χωρίς αυτό να στρέφεται σε βάρος των άλλων που δεν μπόρεσαν  ή  δεν τους επέτρεψαν οι συνθήκες να πράξουν το ίδιο.

 Εδώ θα κάνω μια σαφή διάκριση για αυτούς που μπορούσαν αλλά δεν ‘’θέλησαν’’ να κάνουν αυτή την προσπάθεια, αφήνοντας την υποχρέωση αυτή στους άλλους, συνδυάζοντας το ‘’τερπνόν μετά το ωφελίμου’’ . Στην κατηγορία αυτή  υπάρχουν πολλοί και στην χώρα μας δυστυχώς περισσότεροι, αφού αποτελεί αυτοσκοπό σχεδόν για την πλειονότητα των ‘’καταφερτζήδων’’  να επωφελούνται από τις προσπάθειες και τον μόχθο των υπολοίπων, των καλουμένων και υποζυγίων.

 Είναι και το φαινόμενο αυτό αποτέλεσμα της  νεοελληνικής  πραγματικότητας  του ρουσφετιού και του καιροσκοπισμού, που σχεδόν επιβάλλεται από τις κομματικές ηγεσίες, που καθεμιά της έρχεται με την υπόσχεση να διορθώσει αλλά συνειδητά επιδεινώνει την υφιστάμενη κατάσταση. Έχουμε φθάσει σε ένα τέλμα που μας ‘’πνίγει’’ αλλά δεν έχουμε το κουράγιο να αντιδράσουμε, κυρίως διότι δεν μας αφήνει η ‘’επιτυχημένη συνταγή’’ του παρελθόντος, το οποίο μπορούμε αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Οι βολεμένοι δεν θέλουν να ‘’ξεβολευτούν’’ και οι άλλοι δεν μπορούν, γιατί άθελά τους ακολουθούν την πεπατημένη να θεωρούν επιτυχημένους όσους βολεύτηκαν και να προσπαθούν να τους μιμηθούν, περιμένοντας απλά και τη δική τους σειρά. Η κοινωνία μας βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο που μερικοί καρπούνται τα κέρδη των προσωπικών επιτήδειων  ενεργειών τους και οι άλλοι – οι πολλοί – προσπαθούν να βρουν μια μικρή χαραμάδα  για να εξαγοράσουν τη δική τους ‘’επιτυχημένη’’  ανέλιξη. Είμαστε ένας λαός, που απλά επικαλείται τους αρχαίους προγόνους του για προβολή, ενώ την ίδια στιγμή δεν αποδέχεται τις αρχές τους, αφού  κατάντησε πια οπαδός της ‘’ήσσονος προσπαθείας’’, γιατί αυτό εξυπηρετεί το σύστημα.

 Όσοι τυχόν είναι  ικανοί και πρόθυμοι να υποστούν θυσίες για τη βελτίωση του επιπέδου καλλιέργειας και ζωής, πρέπει να σταθούν αρκετά τυχεροί για να τους εντοπίσει κάποιος που ‘’τους αναζητεί’’, ώστε να βρουν το δρόμο τους, χωρίς τους γνωστούς κομματικούς ή ιδεολογικούς συμβιβασμούς. Οι υπόλοιποι, παίρνουν το δρόμο της ξενιτειάς, όπου συνήθως διαπρέπουν και γίνονται περιζήτητοι για επιστροφή, αφού και η χώρα μας χρειάζεται ‘’μυαλά’’ και ικανούς ανθρώπους. Οι ΄Ελληνες γίνονται γνωστοί και διάσημοι στην Ελλάδα, μετά από ένα πέρασμα από την Ευρώπη και αυτό είναι πολλαπλά κρίμα και άδικο, αφού διαθέτουμε πια αξιόλογα σχολεία και μορφωτικά ιδρύματα. 

Μας λείπει η οργάνωση, η ‘’λογική’’ και ενίοτε οι καλοί ‘’δάσκαλοι’’, που να αποβλέπουν στη μορφωτική και όχι την ιδεολογική τους  ‘’διαδοχή’’ και την ιεραρχική τους εξέλιξη. Οι Έλληνες, οι απόγονοι των σημαντικότερων προγόνων έχουμε καταστεί χώρα των ‘’θαυμάτων’’, αφού πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η επιβίωσή μας χωρίς να συντρέχουν οι ‘’λογικές’’ προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν τους επιτυχημένους λαούς;  Το κακό είναι ότι κάθε φορά που γίνεται μια προσπάθεια για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα της παιδείας μας, αντιδρούν οι πάντες με πρωτοστατούντες κάποιους  δασκάλους και πολλούς   φοιτητές, που φοβούνται ότι θα χάσουν την προνομιακή τους συμμετοχή στο παιχνίδι της ‘’παιδείας’’;

Με όλα αυτά και παρά τις όποιες αντιξοότητες η ζωή συνεχίζεται και η Ελλάδα ‘’προώρισται να ζήση και θα ζήση’’ , κατά τη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη, αλλά οι Έλληνες πλέον ‘’πεθαίνουν’’ και αυτό δεν έχει καμιά λογική. Το θέμα αυτό  ανέκαθεν ταλάνιζε και εξακολουθεί να απασχολεί τους συμπατριώτες μας, που στην πλειονότητά τους πλέον βιώνουν τα χειρότερα μεταπολεμικά χρόνια στη δεινοπαθούσα χώρα μας και νομίζω ότι είναι καιρός να δούμε τη ‘’ζωούλα’’ μας στις δικές της πραγματικές διαστάσεις. Μόνο έτσι θα εκτιμήσουμε το υπέρτατο και πολύ σύντομο αυτό δώρο της φύσης και θα αποδυθούμε, πριν είναι πολύ αργά,  σε μια προσπάθεια να ‘’σπάσουμε’’  τις προκαταλήψεις και αβελτηρίες που μας επέβαλαν οι σκοπιμότητες και οι  ιδεολογικές στρεβλώσεις, που ’’αποδεχθήκαμε’’ εκόντες άκοντες σαν κανόνες λογικής  στη ζωή μας. Αντώνης

ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΑΛΛΟΙΩΤΙΚΟ

                       Ένα  Πάσχα αλλιώτικο

                Που τελικά δεν πραγματοποιήθηκε

Το άρθρο που ακολουθεί αποτελεί περισσότερο ένα λογοτεχνικό και ψυχογραφικό πείραμα και διαμορφώνεται – εν είδει  παλιού μαθητικού ημερολογίου-  έχει δε  αρθρωτή δομή και μη προδιαγεγραμμένη συνέχεια και τέλος. Μοναδικό δεδομένο του αποτελεί η ακριβής αναδρομή και μια βιωματική αποτύπωση των προσωπικών εμπειριών   της  Μεγάλης  Εβδομάδας και η   ολοκλήρωσή της  σήμερα, την Κυριακή του Πάσχα.  ‘’Αποφάσισα’’ συνειδητά,  με τη συνδρομή και κάποιων ειδικών  ‘’αποχρώντων’’  λόγων, να γιορτάσω το 82^ο Πάσχα της ζωής μου, μόνος, εντελώς διαφορετικά από τα προηγούμενα , χωρίς προγραμματισμό, αφήνοντας ελεύθερη – αλλά ελεγχόμενη- την όποια  εξέλιξη. ΄Αλλωστε έχω ζήσει και τις χαρές της κοινωνικής συναναστροφής και τις χόρτασα. Το αποτέλεσμα, άγνωστο ακόμα και σε μένα, θα καταγραφεί, ελπίζω,  με το τέλος της ημέρας, όπου θα φανούν και οι ενδεχόμενες εντυπώσεις και επιπτώσεις.

Στο μεταξύ, κάνοντας μια βαθιά κατάδυση στο αρκετά  μακρύ   μου παρελθόν , διαπιστώνω ότι έχω ζήσει τις αντίστοιχες ημερομηνίες με πόλεμο, κατοχή, πείνα και προσμονή, στην ελληνική πρωτεύουσα και την επαρχία αλλά και σε διάφορες χώρες της Ευρώπης.  πάντα όμως  με τη σφραγίδα και τις συνήθειες της γενέτειράς μου Ρούμελης. Στα  χρόνια της κατοχής,  αποτελούσε άγνωστη λέξη οποιαδήποτε αναφορά σε τέτοιες ‘’πολυτέλειες’’, ενώ αργότερα , προοδευτικά και στα πλαίσια του ανθρωπίνως δυνατού, ο οβελίας με τα σχετικά του, αποτελούσε  την πρώτη και τελευταία σκέψη και  θα έλεγα επιταγή . Η  τήρηση του  θρησκευτικού τελετουργικού  με το συνεπακόλουθο τερπνόν  τε και  ωφέλιμον πρακτικό του  μέρος, αποτελούσαν- πολύ χρόνο προ του Πάσχα- την κύρια και ενίοτε τη μοναδική σκέψη ημών  των τέως πεινασμένων νεοελλήνων , να κορέσουμε, με οποιοδήποτε πρόσχημα, τα κατάλοιπα των διατροφικών απωθημένων των ιδίων η των παιδιών μας. Ακόμα και στα δύσκολα  πρώτα μεταπολεμικά χρόνια , που  η λειτουργία της Ανάστασης   γινόταν [πριν το χάραμα] τις πολύ  πρωινές ώρες , με το ‘’δεύτε λάβετε φώς’’   άναβε και η φωτιά για τον οβελία. 

Θυμάμαι αργότερα, όταν για κάποιες δεκαετίες βρέθηκα στην Ευρώπη, τήρησα και εγώ πιστά  τον παραδοσιακό αυτό  ρουμελιώτικο τρόπο. Στη Βόννη, στο Βελιγράδι, μια χρονιά προσκεκλημένος  στη Βιέννη, στις Βρυξέλλες και στην Πράγα, η διαδικασία ήταν πανομοιότυπη με την αντίστοιχη  στην Ελλάδα. Είχα τον χαρακτηρισμό του ειδικού  ‘’ψήστη’’, και κάθε Πάσχα, μετά την τέλεση των θρησκευτικών ακολουθιών  μοιράζαμε το άρωμα της ‘’τσίκνας’’ στα πέριξ της αυτοσχέδιας ψησταριάς μας. Πολλές φορές, στον κήπο των καλών φίλων Μαρίας και Αντώνη, στις Βρυξέλλες , μοιραστήκαμε ‘’επιτυχώς’’ τις όμορφες παραδοσιακές μας γεύσεις με δεκάδες φίλων Ελλήνων  και ντόπιων. Στις Βρυξέλλες, σχεδόν πάντα μετά το τελετουργικό της Μ. Παρασκευής στην ορθόδοξη εκκλησία, περνούσαμε από την Ελληνική Ταβέρνα   ‘’le cannet’’ , όπου επαναλαμβάναμε ‘’τετραφωνικά’’ τα  εγκώμια του Επιτάφιου Θρήνου   και καταλήγαμε με τη χαρμολύπη του μινόρε που συνοδεύει τους στίχους ‘’ ω γλυκύ μου έαρ  γλυκύτατόν μου τέκνον που έδυ σου το κάλλος’’, συνοδεία μπουζουκιού και κιθάρας,

 Θυμάμαι ακόμα την πρώτη χρονιά που ο γιος μου ήταν μαθητής της πέμπτης δημοτικού του Ευρωπαϊκού σχολείου ,υπεύθυνης τάξης για   την ετήσια φιλανθρωπική εκδήλωση fancy fair. Πρότεινα λοιπόν[ στο Σύλλογο γονέων και κηδεμόνων] και  ανέλαβα προσωπικά την όλη διαδικασία -ακόμα και το πλύσιμο των εντέρων και σπλάχνων- που είχα ‘’εξασφαλίσει από τα σφαγεία του Άντερλεχτ’’, μια παραδοσιακή ελληνική  λύση για τη γιορτή αυτή. Πρόκειται για κοκορέτσια, κοντοσούβλια και εκατοντάδες σουβλάκια,  που απέδωσαν  - πέραν των θετικών εντυπώσεων- και οικονομικά πολλαπλάσια  από το σύνολο των εισπράξεων  των λοιπών εθνικοτήτων του σχολείου.  Θυμάμαι επίσης στην Πράγα το ψήσιμο του οβελία στην πίσω πλευρά του κήπου της Πρεσβείας μας , αλλά κυρίως το 1969, την επόμενη χρονιά της Άνοιξης της Πράγας και της ρωσικής εισβολής, που έκανα το ίδιο, στο εσωτερικό μπαλκόνι του 4^ου ορόφου του σπιτιού μου, στο κέντρο της πόλης.

 Οι περίοικοι, με αντιμετώπισαν με αρκετή δυσπιστία στην αρχή που έβλεπαν την όλη διαδικασία, [ χωρίς φωτιές βέβαια αλλά με πυρακτωμένα κάρβουνα που ετοίμαζα στην κουζίνα μου και άπλωνα σε πολλαπλά στρώματα λαμαρίνας στο μπαλκόνι], αλλά όταν η ‘’τσίκνα’’ έφθασε ως τις μύτες τους, σχημάτισαν ουρές στην είσοδο της πολυκατοικίας, για να ‘’δοκιμάσουν’’ από κοντά τις οσμές που εν τω μεταξύ τους πολιορκούσαν ‘’επικινδύνως’’.

Όλα αυτά αποτελούν αναμνήσεις και μάλιστα πολύ ευχάριστες , ανάλογες δε είναι οι εντυπώσεις μου και για τα χρόνια 1993 και εντεύθεν, μετά τη συνταξιοδότηση και την  απόφασή μου να επανεγκατασταθώ μόνιμα στη γενέτειρα , κοντά σε συγγενείς και φίλους- κυρίως όμως στα μικρά εγγόνια που μου χάρισε η κόρη μου- και να ξαναζήσω τις παιδικές μου εμπειρίας. Κάθε χρόνο λοιπόν, με τις οικογένειες των παιδιών ή των αδελφών μου και, μαζί με κάποιους κοινούς γνωστούς και φίλους, τηρούσαμε ανελλιπώς το έθιμο του παραδοσιακού οβελία.

Τις ημέρες που προηγήθηκαν, συναντήθηκα με τους συνήθεις γνωστούς και φίλους, γευθήκαμε τα νηστίσιμα και μη εδέσματα της Μ. Εβδομάδας και εδώ αρχίζουν οι διαφοροποιήσεις. Την Μ. Πέμπτη με προτροπή της  καλής μου ζακυνθινής φίλης Εύας, που ξέρει την αδυναμία μου στην πολυφωνική χορωδία, απόλαυσα – μέσω ιντερνέτ- την τελετή της Μ. Πέμπτης από τον   Άγιο Διονύσιο Ζακύνθου. Ενθουσιάστηκα τόσο πολύ από αυτή τη διαφοροποίηση οπότε, με δική μου πια επιλογή, έκανα το ίδιο  και τη Μ. Παρασκευή, μετά την περιφορά βεβαίως  του τοπικού Επιταφίου που παρακολούθησα με την κόρη και τα εγγόνια μου .Μαγεύτηκα από τις όμορφες φωνές αλλά κυρίως από το ‘’πάθος’’  και την ΄΄ευλάβεια΄΄ του εκκλησιάσματος. Σημειώνω ότι παλαιότερα υπήρξα  μέλος και της εκκλησιαστικής  χορωδίας της πόλης, αλλά τα πολλά τελευταία χρόνια ήσαν ελάχιστες οι παρουσίες μου στην εκκλησία.

Ανήμερα την Κυριακή του Πάσχα και μέχρι στιγμής, έχω απαντήσει σε μηνύματα και τηλεφωνήματα με ανάλογες προσκλήσεις να παραστώ στο ‘’ψήσιμο’’ ή στο πασχαλιάτικο τραπέζι, εμμένοντας στη θέση μου για το διαφορετικό που έχω αποφασίσει και  με το οποίο θα συνεχίσω αργότερα. Αντ΄αυτού όμως έρχεται η διάψευση και η  διακοπή της αρχικής μου προσπάθειας, λίγο πριν αρχίσω να ετοιμάζομαι για μια μικρή έξοδο στην παραλία, όπου σκεπτόμουν να απολαύσω  - επί πληρωμή- ένα πασχαλινό γεύμα με τον απαραίτητο βεβαίως οβελία. Είχα απόλυτη ανάγκη αυτής της ενώπιος-επωπίω   μοναξιάς που  ενίοτε νοιώθουν οι μοναχικοί άνθρωποι και , που τελικά δεν μπόρεσα να βιώσω εις το ακέραιο.

 Εδώ έρχεται και η πρώτη μέχρι στιγμής αναγκαστική διαφοροποίηση του αυτοσχεδιασμού μου. Αφού είχα αρνηθεί τις τηλεφωνικές προσκλήσεις να παραστώ σε γεύμα οικείων μου, κατέφθασε ήδη ‘’ με ειδικό απεσταλμένο’’ το πρώτο πιάτο με κοκορέτσια, πίτες και αυγά από τον νεότερο  των αδελφών μου και υποψιάζομαι ότι θα ακολουθήσουν και άλλα. Τελικά φαίνεται ότι δεν θα ‘’καταφέρω’’ να βιώσω ούτε την πειραματική εμπειρία της εθελούσιας  επιλογής μου. Ελπίζω τουλάχιστον να μην αποδώσουν την συγκεκριμένη μου κίνηση σε ελατήρια ξένα προς  τη δική μου πραγματικότητα, σε γεροντική μου παραξενιά ή σε  ενδεχόμενα ψυχικά ή  ψυχολογικά προβλήματα.

 Είμαι γερός, και τα έχω 400, απλά, θέλω και εγώ το χρόνο της προσωπικής μου περισυλλογής και μοναξιάς. Όσοι προβληματίζονται δεν είναι τρελοί, αλλά απλά είναι σκεπτόμενοι και λιγότερο ή περισσότερο ρομαντικοί άνθρωποι. Αναγνωρίζω ότι  τα κίνητρά των άλλων ξεκινούν από την  αγάπη και το ενδιαφέρον και τους είμαι υπόχρεος,   αναγκάζομαι όμως κατόπιν αυτού, να διακόψω τη συνέχεια του ‘’ημερολογίου’’ μου, αφού μου είναι σχεδόν γνωστό τι θα επακολουθήσει. Ομολογώ ότι το  πείραμά μου απέτυχε, αυτό όμως δεν αποκλείει μια πιο οργανωμένη μελλοντική δοκιμή, συνοδευόμενη ενδεχομένως με αιφνιδιαστική απόδραση σε άγνωστο και ασφαλές μέρος  – προς αποφυγήν κάθε παρεξήγησης.  Ευχαριστώ όσους διάβασαν και συμμερίστηκαν  τη σημερινή μου ιστοριούλα, που δεν  αποτελούσε τέχνασμα  αλλά πέρα για πέρα ειλικρινή και πραγματική μου πρόθεση , που δεν με άφησαν να ολοκληρώσω. Σας εύχομαι χρόνια πολλά και Χριστός Ανέστη. Αντώνης

Υ.Γ. Όταν η σαρξ αδρανεί ή ελαχιστοποιούνται οι ευκαιρίες για μυϊκή ενασχόληση, δεν είναι κακό να ενεργοποιούμε  όσο μας έμεινε μυαλό και την πολύχρονη εμπειρία μας, για να νοιώθουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί και χρήσιμοι στην κοινωνία. Επαναλαμβάνω ότι ποτέ κανείς δεν έπαθε το παραμικρό διαβάζοντας οτιδήποτε. Αντώνης

Η ΒΑΡΟΥΦΑΚΙΑΔΑ

‘’ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ  ΚΑΙ ΣΥΝΈΠΕΙΕΣ ‘’

Για να βρούμε την άκρη στη νοσηρή αυτή κατάσταση που υπονοείται από τον τίτλο και ταλανίζει τη χώρα , θα ξεκινήσουμε πολύ  προσεκτικά  Προσωπικά επιλέγω τη μέθοδο   της Αριάδνης , που με τη βοήθεια του ‘’μίτου’’ της, κατάφερε να βγάλει από το λαβύρινθο και να σώσει  τον αγαπημένο της  Θησέα. ΄Ετσι λοιπόν θα ξετυλίξουμε μαζί  το κουβάρι της βαρουφακιάδας [στο παρελθόν την είχα αποκαλέσει μπαρουφακιάδα] για να βρούμε όχι μόνο τα επιφαινόμενα αλλά και τα αίτια της δημιουργίας της. ΄Ετσι λοιπόν , όσοι διαθέτουν καλή μνήμη θα αποδεχθούν ότι τον κύριο αυτό δεν τον ‘’εφεύρε’’ ο τέως πρόεδρος του 15μελούς και πρωταγωνιστής των καταλήψεων και καταληψιών, αλλά  οι σημερινοί του επικριτές και κατήγοροι, δηλαδή τα ΜΜΕ. Στη συνέχεια ιδιοποιήθηκε τη δημόσια προβολή του ο κομματικός μηχανισμός του 3% και ζήσανε αυτοί καλά  και εμείς  ακόμα  ψάχνουμε την έξοδο από το ‘’τούνελ’’.

 Τα ΜΜΕ λοιπόν, αφού  κατέστησαν τον κ. Βαρουφάκη διεθνή αστέρα και ‘’γκουρού’’ της παγκόσμιας οικονομίας  τον έκαναν ‘’έμμεσα’’ ασίστ  στα έμπειρα ‘’χέρια’’ των κατά φαντασία μαρξιστών  και αμφότεροι  τώρα κάνουν πως δεν τον ξέρουν. Εγώ δεν θυμάμαι κανένα κανάλι που να μην επιδαψιλεύει ιδιαίτερες τιμές στον ωραιοπαθή αυτό οικονομικό ‘’γίγαντα’’, ενώ είναι γνωστή και η διαμάχη μεταξύ των πρωτοκλασάτων δημοσιογράφων μας ποιος θα διαθέσει, ακόμα και ειδικό  κύκλωμα , για την αποκλειστική ζεύξη μαζί του. Μιλούσε, σχεδόν καθημερινά, με τους περισσότερους στον ενικό, αφού ήταν ο πιο αγαπητός  φίλος τους και τώρα, σαν τον Θησέα που εγκατέλειψε τελικά την Αριάδνη, αφού δεν τον χρειάζονται πια, κάνουν πως δεν τον ξέρουν. Για μεν τον κ. Βαρουφάκη ήταν προβλέψιμο το τέλος, αφού στην ελληνική κονίστρα έτσι γίνεται πάντα, αλλά στα μέσα που  διαμορφώνουν την κοινή γνώμη, πρέπει να  υπάρχει,  μια συμβατική έστω υποχρέωση, να δοθούν κάποιες – έστω και με καθυστέρηση- εξηγήσεις για την ‘’ανακάλυψή τους’’.

 Ο πολιτικός χώρος που τον ‘’φιλοξένησε όσο τον χρειαζόταν’’ τον απέρριψε όπως έκανε και με τη βασική ιδεολογική γραμμή  του κόμματος και όσους συνέχισαν να την πιστεύουν. Εκείνος βέβαια πάντα βρίσκει βήμα να προβάλει τις – πάλαι ποτέ- κοινές με τον Πρωθυπουργό απόψεις του για να τις διαψεύσει την επομένη – όπως έκανε και ως Υπουργός. Οι ‘’ κουτόφραγκοι’’ βέβαια δεν ήξεραν  ποιος έλεγε  τα περισσότερα ψέματα., οπότε δεν πίστευαν κανένα.  Την ‘’τάξη’’ αποκατάστησε ο Πρωθυπουργός, που τον έδιωξε,  διότι ήταν και λίγο ‘’μαρτυριάρης’’. Επανέρχομαι όμως, για λίγο ακόμα,  στα ΜΜΕ και τους ‘’καλούς καγαθούς’’  συνεργάτες τους.

Προσωπικά πίστευα και πλέον είμαι σχεδόν  βέβαιος, ότι ήταν ανάγκη της εποχής η ανακάλυψη ενός οποιουδήποτε ‘’γκουρού’’ που κι αν δεν υπήρχε έπρεπε να τον εφεύρουν για να δείξουν την ικανότητα να ασκούν την εξουσία τους, ενώ τώρα, απλά μετατρέπονται σε απλούς σχολιαστές μιας κατάστασης που –αν δεν βοήθησαν συνειδητά- τουλάχιστον έβαλαν το χεράκι τους. Στη ζωή όμως πρέπει να παίρνουμε το μερίδιο της ευθύνης μας και αν δεν μπορούμε να ‘’διορθώσουμε’’ τις συνέπειες, τουλάχιστον να ‘’διασκεδάζουμε’’ τις εντυπώσεις που έχουν προκληθεί  και  τα συνεπακόλουθα λάθη, για να προλαμβάνονται ανάλογα περιστατικά στο μέλλον.

Η εξουσία οποιουδήποτε βαθμού, δεν έχει μόνο δικαιώματα και ‘’μεγαλεία’’ αλλά και υποχρεώσεις και εδώ – συγγνώμη  αγαπητοί μου φίλοι -  ‘’ζυγιστήκατε και βρεθήκατε λειψοί’’. Αναφέρομαι ασφαλώς στους πολλούς  και όχι στο σύνολο,  αφού κάποιοι άλλοι δεν μπήκαν τόσο θερμά στο παιχνίδι  ίσως και από αδυναμία ή και  για άλλους λόγους.

΄Όπως λοιπόν τα   περισσότερα ΜΜΕ  ένοιωσαν την ανάγκη να εφεύρουν έναν ‘’γκουρού’’ έτσι και η μεγάλη και ‘’πεπολιτισμένη’’ Ευρώπη  των δανειστών μας, είχε ανάγκη από τον δικό της ‘’πνευματικό δάσκαλο’’, που θα την έβγαζε από τις ατέρμονες πολυετείς διαπραγματεύσεις που δεν οδηγούσαν σε λύση, αφού τα προτεινόμενα μέτρα δεν τα αποδεχόταν ο ελληνικός λαός. Βρήκαν λοιπόν και οι ‘’πονηροί’’ ευρωπαίοι τους συμπλεγματικούς  ψευτοιδεαλιστές για να τελειώνουν μια για πάντα, τόσο  με τις συμφωνίες όσο και με την ίδια την Ελλάδα την οποία οδήγησαν,  και με δική μας πρόταση ‘’ γραμμένη στα ελληνικά’’, σε ένα διαρκές και αυτοματοποιημένο  μνημόνιο και την ανάλογη ‘’επιτροπεία’’, για μας και τα παιδιά μας.

 Δεν ξέρω αν τελικά θα αισθάνονται ικανοποιημένοι, αλλά σίγουρα, δεν θα νοιώθουν  πολύ έντιμοι απέναντί μας και θα  κατατρύχονται  εις το διηνεκές από το αίσθημα της αδικίας που διαπράχθηκε σε βάρος μας. Το γεγονός της δικής μας συνευθύνης  για να ‘’ικανοποιήσουμε’’   το πόπολο,  δεν τους απαλλάσσει από τις , μυθικές μεν αλλά ακόμα ενεργές, Ερινύες που θα τους καταδιώκουν  ισοβίως, όπως και τους ντόπιους ‘’μαρξίζοντες΄΄  συνεργάτες τους. Ελπίζω και εύχομαι να μη συμβεί κάτι ανάλογο και με τα συμπαθή ΜΜΕ της χώρας  μας, που νομίζω ότι είναι στο χέρι τους να  διορθώσουν το ‘’παραστράτημά’’ τους .Α. Ταρνανάς.