Περί δόλιων και δολίων

  Παίζοντας με  λέξεις και με χρώματα

Δυο απόλυτα ίδιες λέξεις στη γραφή, γίνονται εντελώς διαφορετικές στον προφορικό λόγο, ανάλογα με την έκταση που δίνεται στην προφορά του γιώτα [ι]. Ακολουθούν δυο παραδείγματα από το Βικιλεξικό, που   σηματοδοτούν αυτή την τόσο σημαντική εννοιολογική διαφορά, που γίνεται αντιληπτή μόνο στην εκφορά του λόγου:

1.- ΔΦΑ : /ˈðɔ.li.ɔs/ Επίθετο[επεξεργασία]

δόλιος - δολία - δόλιο

·      που ενεργεί με δόλο, ο ύπουλος, ο πονηρός.

2.- ΔΦΑ : /ˈðɔ.ʎɔs/ Επίθετο[επεξεργασία]

δόλιος -δόλια –δόλιο

·      που έχει πάθει πολλές συμφορές, καημένος, κακομοίρης.

Αφήνοντας στους ειδικούς τη γλωσσολογική ανάλυση, θα περιορισθούμε στην πρακτική  αποτύπωση της διάκρισης των διαφορετικών εννοιών αυτής της ίδιας λέξης. Έτσι λοιπόν –  με τυχαιότητα – με τα κόκκινα στοιχεία αναφερόμαστε στον κακό, τον ύπουλο, τον πονηρό, αυτόν που έχει κακή πρόθεση, δηλαδή τον θύτη και με τα μωβ , στον ταλαίπωρο, τον δυστυχή, αυτόν που υποφέρει και    τελικά το   θύμα.

Στην εποχή που ‘’ζούμε’’, το θύμα είναι πάντα ο λαός και θύτες όλοι αυτοί που για δικούς τους  λόγους , μετέρχονται χίλιους δόλιους τρόπους  να τον εξουσιάζουν. Αφού  η παρούσα εξουσία κατάλαβε [το πρώτο εξάμηνο του 2015] ότι δεν ‘’της βγαίνουν’’ τα όσα υπερφίαλα εξήγγειλε για το σκίσιμο των μνημονίων ,την κάθαρση και την επιστροφή των κλεμμένων αποδοχών,  ξανάκανε νέες εκλογές και ένα δημοψήφισμα, ώστε με δόλιο τρόπο να  αναβαπτισθεί και να παγιδεύσει το λαό ότι ενεργεί βάσει των νέων  εντολών, καθιστώντας  τον έτσι – έμμεσα-  συνένοχο στη συμφορά του. Είναι με άλλα λόγια αυτό που  ο χαρισματικός* Αντρέας ονόμαζε ‘’ο λαός στην εξουσία’’  [* έτσι ενεργούσαν τότε οι  παλιομοδίτες  δόλιοι].

Με αυτόν τον σύγχρονο  ‘’αριστερό’’ τρόπο - ανάμικτο με ολίγη από δεξιά Καμένου - ο δόλιος ελληνικός λαός δεν είναι μόνο θύμα αλλά του φορτώνουν και ευθύνες που δεν του αναλογούν απόλυτα, αφού σε ένα βαθμό φταίει κι αυτός. Τώρα λοιπόν ,πολλοί από τους δόλιους το κατάλαβαν , έστω και  λίγο αργά και ψάχνουν τρόπους, όχι να βρουν το δίκιο τους – που έχει πια χαθεί οριστικά- αλλά να αποδείξουν ότι τους παραπλάνησαν με δόλιες υποσχέσεις. Ο αείμνηστος Βέγγος, είχε πει σε μια συνέντευξή  ότι στη ζωή του  ‘’τράβηξε πολύ κουπί’’. Αν ζούσε όμως  τώρα θα διαπίστωνε ότι το κουπί που τραβάμε όλοι εμείς οι ‘’μη προοδευτικοί’’ είναι πολύ  βαρύτερο και μάλιστα χωρίς προοπτικές.

Είναι όμως πασίγνωστο ότι ‘’ουδέν λάθος αναγνωρίζετε μετά την απομάκρυνση από το ταμείο’’ και το ταμείο έκλεισε και έμεινε μόνο η πρόσδεση στον θώκο της εξουσίας εκείνων που τώρα υπόσχονται την ‘’καθαρή’’ έξοδο από το επάρατο μνημόνιο που ‘’ξέχασαν’’ να σκίσουν. Να δείτε ότι και πάλι κάποιοι θα πεισθούν αφού είναι γνωστό ότι η αφέλεια και η ευπιστία αποτελούν το νέο σύνδρομο  του χιλιοπροδομένου λαού αυτής της χώρας. Αυτοί που υποσχέθηκαν ότι θα πολεμήσουν την οικογενειοκρατία, έφθασαν τον νεποτισμό μέχρι τρίτου βαθμού συγγένειας, με ιδιαίτερη προτίμηση σε όσους φέρονται εμπλεκόμενοι  και σε απάτες   [μόλις πρόλαβαν να αποσύρουν την υποψηφιότητα του κ. Μαρίνου  για τον ΕΦΚΑ]. Τι λέει επί του θέματος η λαλίστατη και μόνιμα λικνιζόμενη  εκπρόσωπος της νέας  αριστερής γενιάς κυρία Αχτσιόγλου; Σιγά μην ασχοληθεί με τέτοιες λεπτομέρειες!!!

Στη  χώρα, που κάποιοι δόλιοι αμφισβητούν όσα δεν τους βολεύουν και θεωρούν προοδευτικά εκείνα που η πολιτισμένη Ευρώπη έχει προ πολλού αποκηρύξει ως αποτυχημένα, φθάσαμε σε αδιέξοδο και είναι καιρός να αντιληφθούμε που βρισκόμαστε και κυρίως που θέλουμε να πάμε. Τέρμα οι κοψοχέρηδες και τα ,εκ των υστέρων, ‘’κλαψουρίσματα’’, γιατί με όλα αυτά δικαιώνεται πλήρως η θεωρία του Θ. Πάγκαλού ότι  ‘’όλοι μαζί τα φάγαμε’’, έστω και αν τώρα πια ξεκάθαρα και αδιάντροπα τα τρώνε μεταξύ τους!!! Οι θεατρινισμοί κάποιων που αποσπάστηκαν από την κυβερνώσα παράταξη, δεν πείθουν πια κανένα αφού τώρα είναι αργά για δάκρυα και όψιμο ενδιαφέρον για  πρώτες κατοικίες και άλλα τέτοια ‘’συνθήματα’’. Είναι όλοι τους συνένοχοι- συμπεριλαμβανομένων των ΑΝΕΛ - και έτσι θα κριθούνε  αν ποτέ στη χώρα αυτή τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Θα ήθελα να προσθέσω δυο λέξεις ακόμα για την κυρία Γεννηματά, που σπεύδει να υιοθετήσει τις  αλλαγές στο Σύνταγμα της χώρας, προς μια δήθεν ‘’προοδευτική κατεύθυνση που θέλει ο κ. Τσίπρας. Πριν πάρει την τελική απόφαση ας ρίξει μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία της Τσεχοσλοβακίας. Το 1948 και σε ανύποπτο χρόνο,  η κυβέρνηση χρειάστηκε τη βοήθεια των ‘’προοδευτικών δυνάμεων’’  της χώρας και την επομένη το πρωί ‘’ξύπνησε ως ‘’σοσιαλιστική’’ δημοκρατία στην αγκαλιά των Σοβιέτ. Βλέπετε ότι οι δόλιοι υπήρχαν από τότε και όπως τώρα χρησιμοποιούσαν στολές παραλλαγής !!!  Προσωπικά έμαθα τα γεγονότα από αυτόπτες μάρτυρες [ στα 6 χρόνια που έζησα στην Πράγα], για διευκόλυνσή της όμως, παραθέτω ενδιαφέρον  άρθρο του κ. Κώστα Τσίβου, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο της Πράγας.  Η γνώση της ιστορίας δεν έβλαψε ποτέ κανένα και δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή α λα καρτ!!!  Ση χώρα αυτή η δολιότητα είχε και συνέχεια  στην Άνοιξη της Πράγας’’ του 1968, που βίωσα προσωπικά.

Αντώνης Ταρνανάς

ΚΟΣΜΟΣ 04.03.2012

‘’’’Το πραξικόπημα της Πράγας

Του Κωστα Τσιβου*

Τα γεγονότα που οδήγησαν τον Φεβρουάριο του 1948 στη μονοπωλιακή ανάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές στην Τσεχοσλοβακία αναφέρονται σήμερα ως το «πραξικόπημα της Πράγας». Τσέχοι και ξένοι ιστορικοί ασπάστηκαν έτσι τη σχετική ορολογία των ηττημένων του 1948. Αντίθετα, οι Τσεχοσλοβάκοι κομμουνιστές χαρακτήριζαν την επανάστασή τους «νικηφόρο Φλεβάρη του εργαζόμενου λαού», καθιερώνοντας την 25η Φεβρουαρίου ως επίσημη αργία. Ο γνωστός Τσέχος ιστορικός Κάρελ Καπλάν χρησιμοποιεί για τα γεγονότα του 1948 τον χαρακτηρισμό «αναίμακτη επανάσταση», εντοπίζοντας ορισμένες ιδιαιτερότητες σε σχέση με τα υπόλοιπα «λαϊκοδημοκρατικά» καθεστώτα, οι οποίες θα μπορούσαν να συνοψισθούν στα εξής:

- Η «αναίμακτη επανάσταση» έγινε χωρίς άμεση ανάμειξη σοβιετικών στρατευμάτων. Η Τσεχοσλοβακία ήταν η μοναδική χώρα της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης που τα σοβιετικά στρατεύματα εγκατέλειψαν αμέσως μετά την απελευθέρωσή της από τους ναζί. Οταν το 1948 ξέσπασε στην Πράγα κυβερνητική κρίση, ο Στάλιν διεμήνυσε στον Τσεχοσλοβάκο κομμουνιστή ηγέτη Κλέμεντ Γκότβαλντ ότι τα σοβιετικά τανκς παραμένουν σε ετοιμότητα στη γειτονική Ουγγαρία και είναι έτοιμα να συνδράμουν. Ηταν η πρώτη φορά που ο Γκότβαλντ, έχοντας εμπιστοσύνη στις δυνάμεις του, δεν άκουσε τον μέντορά του.

- Η κατάληψη της εξουσίας έγινε με καθ' όλα νομότυπες διαδικασίες: ο αστός πρόεδρος Εντουαρντ Μπένες αποδέχθηκε την παραίτηση των μη κομμουνιστών υπουργών της κυβερνητικής συμμαχίας, δίνοντας την έγκρισή του στον Γκότβαλντ να συμπληρώσει το υπουργικό συμβούλιο με άτομα που ανήκαν ή συνεργάζονταν με το Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας.

Τα διατάγματα Μπένες και ο διάχυτος φόβος γερμανικού ρεβανσισμού

Οι λόγοι που οδήγησαν τον έμπειρο αστό πολιτικό Μπένες (υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις μεσοπολέμου, πρόεδρος από το 1938) να συγκατατεθεί στη μονοπωλιακή άσκηση της εξουσίας από τους κομμουνιστές αποτελεί μέχρι σήμερα αντικείμενο αντιπαραθέσεων. Ο Μπένες προερχόταν από τις γραμμές των Τσεχοσλοβάκων Εθνοσοσιαλιστών και καθ' όλη τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, έφερε βαρέως, όπως και η πλειοψηφία των συμπατριωτών του, την «προδοσία του Μονάχου» (Σεπτέμβριος 1938), δηλαδή την παραχώρηση εκτεταμένων γερμανόφωνων περιοχών της Τσεχοσλοβακίας (Σουδητία) στον Χίτλερ, με τη συγκατάθεση της Γαλλίας και της Βρετανίας. Μετά το 1939, ο Μπένες και η εξόριστη κυβέρνησή του εγκαταστάθηκαν στο Λονδίνο. Το σημαντικότερο μετά την απελευθέρωση πρόβλημα ήταν η λύση του «εθνικού ζητήματος», δηλαδή η παρουσία σχεδόν τριών εκατομμυρίων Γερμανών (Σουδητών), που στην πλειοψηφία τους είχαν συνταχθεί στο πλευρό του Χίτλερ. Ο Μπένες, οι εξόριστοι πολιτικοί εκπρόσωποι της Τσεχοσλοβακίας, όπως και το Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, προέκριναν τη λύση της εθνοκάθαρσης. Αυτή η επιλογή δεν μπορούσε να βρει υποστηρικτές στη Δύση. Υποστηρίχθηκε όμως θερμά από τον Στάλιν στο όνομα «πανσλαβικής αλληλεγγύης» και της κοινής αντιμετώπισης του «γερμανικού κινδύνου», καθώς ο Στάλιν υπολόγιζε ότι θα έπρεπε να περάσουν τουλάχιστον δύο γενιές προκειμένου να ολοκληρωθεί η «αναμόρφωση» των Γερμανών.

Ανήκουστες αγριότητες

Μετά τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου υπογράφτηκαν τα περίφημα «διατάγματα Μπένες», βάσει των οποίων δυόμισι εκατομμύρια Σουδήτες και μισό εκατομμύριο Ούγγροι υποχρεώθηκαν να «μετακινηθούν» εκτός Τσεχοσλοβακίας. Οι κατ' ευφημισμόν «μετακινήσεις» συνοδεύθηκαν από ανήκουστες αγριότητες εις βάρος εκτοπιζομένων, στις οποίες πρωταγωνίστησαν οι λεγόμενες «Επαναστατικές Επιτροπές», που βρίσκονταν κυρίως υπό τον έλεγχο των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών. Μετά τον απηνή διωγμό των Σουδητών, που αποτελούσαν το ένα πέμπτο του πληθυσμού της Τσεχοσλοβακίας καθώς και το πλέον εύπορο δυναμικό της, άδειασαν ολόκληρες περιοχές (π.χ. από την Πράγα έφυγε το ένα τρίτο του πληθυσμού, ενώ η γνωστή λουτρόπολη Κάρλοβι Βάρι έμεινε σχεδόν ακατοίκητη). Στη συνέχεια, οι περιοχές αυτές εποικίστηκαν από φτωχούς Τσέχους και Σλοβάκους, ενώ οι περιουσίες των Σουδητών μοιράστηκαν από το υπουργείο Γεωργίας, το οποίο ήλεγχαν οι Τσεχοσλοβάκοι κομμουνιστές. Με αυτόν τον τρόπο το Κ.Κ. διεύρυνε σημαντικά την εκλογική του βάση και στην ύπαιθρο. Η «προδοσία του Μονάχου» και ο φόβος του «γερμανικού ρεβανσισμού» οδήγησαν τη μεταπολεμική ηγεσία της Τσεχοσλοβακίας, αστική και κομμουνιστική, στην αγκαλιά του Στάλιν. Προκειμένου να μη δυσαρεστήσουν τη σοβιετική ηγεσία, η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση το 1947 ακύρωσε τη συμμετοχή της στο Σχέδιο Μάρσαλ, μολονότι αρχικά είχε αποφασίσει να συμμετάσχει σ' αυτό. Ετσι, η Τσεχοσλοβακία μέχρι το 1989 εγκλωβίστηκε στη σοβιετική ζώνη επιρροής.

Από το Εθνικό Μέτωπο στον «Νικηφόρο Φλεβάρη»

Το 1945, παράγοντες των αντιφασιστικών κομμάτων της Τσεχοσλοβακίας, αστοί και κομμουνιστές, δημιούργησαν στη Μόσχα κυβέρνηση Εθνικού Μετώπου, υπό την ηγεσία του εξόριστου προέδρου Μπένες. Οι κομμουνιστές, που κατείχαν το ένα τρίτο των υπουργείων, υπήρξαν οι διαμορφωτές του κυβερνητικού προγράμματος απελευθέρωσης το οποίο στηριζόταν στην πρόσδεση της χώρας με τη Σοβιετική Ενωση, στη λύση του «εθνικού ζητήματος» και στην εφαρμογή κοινωνικών μεταρρυθμίσεων, στις οποίες καθοριστικό ρόλο έμελλε να διαδραματίσει η κατάσχεση των περιουσιών αυτών που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές. Στο Εθνικό Μέτωπο, εκτός από τους κομμουνιστές, συμμετείχαν επίσης οι Εθνοσοσιαλιστές του προέδρου Μπένες, οι Σοσιαλδημοκράτες, το Λαϊκό Κόμμα στο οποίο εκπροσωπούνταν οι αντιφασίστες Καθολικοί, καθώς και το Δημοκρατικό Κόμμα της Σλοβακίας. Το Εθνικό Μέτωπο, με πρωτοβουλία του Μπένες, διέλυσε όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς, καθώς οι αστοί πολιτικοί ευελπιστούσαν ότι τα κόμματά τους θα καρπώνονταν τους προπολεμικούς ψηφοφόρους του συντηρητικού Αγροτικού Κόμματος, οι οποίοι στη διάρκεια του μεσοπολέμου αποτελούσαν τη σημαντικότερη παράταξη.

Οι κομμουνιστές, εκμεταλλευόμενοι τη συμμετοχή τους στο κίνημα Αντίστασης, καθώς και την παρουσία του «απελευθερωτή Κόκκινου Στρατού», αύξησαν κατακόρυφα την αίγλη τους και τα μέλη τους, λίγους μήνες μετά τον πόλεμο, ξεπέρασαν το ένα εκατομμύριο. Ενεργώντας προνοητικά, απαγόρευσαν στα μέλη και τους οπαδούς των Σοσιαλδημοκρατών και των Εθνοσοσιαλιστών να ενταχθούν στις γραμμές τους, συμβουλεύοντάς τους να δημιουργήσουν αριστερές φράξιες στα ίδια τα κόμματά τους. Στις εκλογές που διεξήχθησαν τον Μάιο του 1946, το Κ.Κ. ήρθε πρώτο, αποσπώντας το 38% των ψήφων, το υψηλότερο ποσοστό που έλαβε ποτέ ευρωπαϊκό Κ.Κ. σε ελεύθερες εκλογές. Οι Εθνοσοσιαλιστές, που περίμεναν να πρωτεύσουν, ήρθαν δεύτεροι με 18%, το καθολικό Λαϊκό Κόμμα τρίτο, με 15%, το σλοβακικό Δημοκρατικό Κόμμα έλαβε σε εθνικό επίπεδο 14% (στη Σλοβακία 60%), ενώ οι Σοσιαλδημοκράτες έλαβαν 12%.

Οι ηγέτες των αστικών κομμάτων απέδωσαν τη νίκη των κομμουνιστών στη γενικότερη μεταπολεμική ευφορία, αναμένοντας ότι τα ποσοστά τους θα υποστούν κάμψη τα επόμενα χρόνια. Και τα πέντε κόμματα συμμετείχαν στη νέα κυβέρνηση του Εθνικού Μετώπου, υπό την ηγεσία του κομμουνιστή πρωθυπουργού Κλέμεντ Γκότβαλντ. Δίνοντας βάση στις προκηρύξεις των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών για τη συναινετική επιλογή ενός εθνικού δρόμου προς τον σοσιαλισμό, οι ηγέτες των αστικών κομμάτων θεωρούσαν υποχρέωσή τους να κρατήσουν τους κομμουνιστές στα δημοκρατικά πλαίσια λειτουργίας του Εθνικού Μετώπου. Οι κομμουνιστές, θέτοντας υπό τον έλεγχό τους το καίριο υπουργείο Εσωτερικών, προέβαλλαν ολοένα και ριζοσπαστικότερους στόχους. Σε αντίθεση με τους αντιπάλους τους, δεν επαναπαύθηκαν στις κοινοβουλευτικές μεθόδους δράσης, ενίσχυσαν την παρουσία τους στις μαζικές οργανώσεις, ενώ ευθύς εξαρχής είχαν ένα σαφέστατο στόχο. «Στόχος μας είναι η εξουσία, όλα τα άλλα είναι δευτερεύοντα», δήλωνε ο Γκότβαλντ, λίγο μετά την κριτική που δέχθηκε στην ιδρυτική διάσκεψη της Κομινφόρμ στη Σκάρσκα Πορούμπα της Πολωνίας (1947) από στελέχη άλλων Κ.Κ. (Γιουγκοσλαβίας, Ρουμανίας), τα οποία κατηγόρησαν τους Τσεχοσλοβάκους συντρόφους τους για «λεγκαλιστικές αυταπάτες».

«Ο πρώτος εργάτης πρόεδρος» επέβαλε ακραίο σταλινικό καθεστώς

Η ευκαιρία δόθηκε τον Φεβρουάριο του 1948, όταν οι μη κομμουνιστές υπουργοί της κυβέρνησης Γκότβαλντ υπέβαλαν τις παραιτήσεις τους ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τη γενίκευση των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων από το κομμουνιστικό υπουργείο Εσωτερικών. Οι αστοί πολιτικοί ευελπιστούσαν ότι ο πρόεδρος Μπένες θα διέλυε την κυβέρνηση προκηρύσσοντας πρόωρες εκλογές, τις οποίες, όπως πίστευαν, θα κέρδιζαν. Οι κομμουνιστές, κινητοποιώντας τους οπαδούς τους και ιδρύοντας ένοπλα σώματα Λαϊκής Πολιτοφυλακής, εκβίασαν τον Μπένες να διορίσει νέο κυβερνητικό σχήμα αποτελούμενο από κομμουνιστές και συνεργάσιμους υπουργούς από τις αριστερές φράξιες των πρώην συμμάχων τους. Στις 25 Φεβρουαρίου ο Γκότβαλντ ανακοίνωνε στους εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές που βρίσκονταν στην πλατεία της Παλαιάς Πόλης της Πράγας ότι «ο πρόεδρος Μπένες αποδέχθηκε όλα τα αιτήματα των κομμουνιστών». Ενα τετράμηνο αργότερα, ο Μπένες πέθανε και τα καθήκοντά του ανέλαβε ο Γκότβαλντ, «ο πρώτος εργάτης πρόεδρος». Η πενταετής διακυβέρνηση του Γκότβαλντ (πέθανε το 1953, μία εβδομάδα μετά την κηδεία του Στάλιν) σημαδεύθηκε από την επιβολή ενός ακραίου σταλινικού καθεστώτος που ερχόταν σε αντίθεση με τις δημοκρατικές παραδόσεις της Τσεχοσλοβακίας του μεσοπολέμου. Οι διώξεις προκάλεσαν τη φυγή δεκάδων χιλιάδων εμιγκρέδων στη Δύση, ενώ οδήγησαν στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες αντιφρονούντες. Τις πλέον σκληρές διώξεις υπέστησαν ηγετικά στελέχη των ίδιων των κομμουνιστών. Στο όνομα της αποκάλυψης του «εσωτερικού εχθρού» με χρήση «ομολογιών» που αποσπάστηκαν με φρικτά βασανιστήρια και έπειτα από δίκη παρωδία οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα ο Ρούντολφ Σλάνσκι, γ.γ. του Κ.Κ. Τσεχοσλοβακίας, καθώς και δεκάδες άλλα επιφανή στελέχη των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών. Τα περισσότερα θύματα των σταλινικής έμπνευσης δικών σκοπιμότητας αποκαταστάθηκαν πρόσκαιρα την περίοδο της «Ανοιξης της Πράγας», η οποία όμως κατεστάλη από τα σοβιετικά τανκς τον Αύγουστο του 1968, ενταφιάζοντας οριστικά τις αυταπάτες των Τσεχοσλοβάκων κομμουνιστών για την εγκαθίδρυση ενός σοσιαλιστικού καθεστώτος με ανθρώπινο πρόσωπο. Το κομμουνιστικό καθεστώς που εγκαθιδρύθηκε με την «αναίμακτη επανάσταση» του 1948, έληξε οριστικά με τη «βελούδινη επανάσταση» του 1989.’’’’

* Ο κ. Κώστας Τσίβος είναι ο προϊστάμενος του Τμήματος Νέων Ελληνικών στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου του Καρόλου, στην Πράγα.

ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ

        ΣΥΣΤΗΜΑΤΙΚΗ  ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΗ

 Εικόνα 1 Σκηνή από την ταινία [Λογοθετίδης – Λυβικού] από την ταινία κάλπικη λίρα

Παραχάραξη σημαίνει : Το να παρουσιάζει κάποιος αυθαίρετα και συνήθως εσκεμμένα κάτι διαφορετικό από ό,τι είναι  ή έτσι όπως τον συμφέρει [ παραχάραξη της ιστορίας]. Αρχικά, ο όρος αφορούσε την επιτηδευμένη παραποίηση νομισμάτων [ θυμηθείτε την  θαυμάσια ελληνική ταινία κάλπικη λίρα] για την εξαπάτηση των αφελών, με σκοπό το αθέμιτο κέρδος. Για να σταματήσει ή έστω να περιοριστεί το κακό, η πολιτεία θέσπισε αυστηρούς νόμους, για την τιμωρία των παραχαρακτών και την προστασία των ‘’αφελών’’ θυμάτων τους.

Η παραχάραξη επεκτάθηκε επιτηδείως και δόλια σε κάθε ανθρώπινη δραστηριότητα , φθάνοντας μέχρι την κιβδηλοποίηση, λέξεων, εννοιών και αυτής της ίδιας της ιστορίας . Αυτό είναι  και το αντικείμενο  του σημερινού  μου άρθρου, αρχίζοντας από την σημασιολογική παραχάραξη των λέξεων ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ και ΠΡΟΟΔΟΣ που, στη γλώσσα μας τουλάχιστον, δεν επιδέχονται καμιά παρερμηνεία.

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ είναι το σύστημα που καθιερώθηκε στη χώρα μας τον 5^ο π.Χ. αιώνα, κατά το οποίο οι σοβαρές αποφάσεις ελαμβάνοντο από τον Δήμο [ το λαό ]. Η λέξη αυτή σημαίνει αποκλειστικά και μόνο το πολίτευμα όπου ‘’ η εξουσία πηγάζει και ασκείται από τον λαό  και υπηρετεί τα συμφέροντα του λαού’’. Συνεπώς ο όρος δημοκρατικές δυνάμεις που χρησιμοποιήθηκε επιλεκτικά , κατά καιρούς, από αριστερά και αριστεροφανή κυρίως κόμματα και κινήματα, που προσπάθησαν να τον ιδιοποιηθούν, αποτελεί   φαλκίδευση και δόλια  παραχάραξη της σημασίας της λέξης και προσβολή της ίδιας της δημοκρατίας. Έλεγε π.χ. ο Αντρέας, που μονοπωλούσε στην εποχή του την αποκλειστικότητα του όρου ‘’ οι δημοκρατικές και οι άλλες δυνάμεις’’, θεωρώντας εκτός δημοκρατίας όσους δεν ανήκαν στο ΠΑΣΟΚ και την λοιπή ‘’ αριστερά ‘’.

Η παραχάραξη όμως αυτή συνεχίζεται και επί των ημερών μας, όχι μόνο από την κυβερνώσα αριστερο-δέξια ‘’γροθιά’’, αλλά ακούστηκε πολύ εκκωφαντικά τόσο από την κυρία Γεννηματά  όσο και από αρκετούς  ‘’συνεργαζόμενους’’ στο πρόσφατο συνέδριο του  ‘’Κινήματος Αλλαγής’’. Η σύγχρονη εκδοχή του όρου διαφοροποιείται με  την προσθήκη του επιθετικού προσδιορισμού ‘’προοδευτικός’’ και αυτό μας οδηγεί σε μια δεύτερη  εννοιολογική νόθευση και σφετερισμό της σημασίας της.

Με ποια λογική αποτελεί στοιχείο προοδευτικότητας ο σημερινός τρόπος διακυβέρνησης, με τα πισωγυρίσματα  σε αλήστου μνήμης  εποχές [ανάμικτα με ολίγο από μνημόνια, ΝΑΤΟ, Ε.Ε. και ΗΠΑ] , που οι λαοί της Ανατολικής Ευρώπης απέρριψαν με βδελυγμία και ο νεποτισμός αποτελεί πρώτιστο μέλημα; Όλοι οι γονείς, σύζυγοι, κουμπάροι και οι λοιποί συγγενείς [ εξ αίματος, αγχιστείας ή ιδεοληψίας] αποτελούν τη νέα νομενκλατούρα της εξουσίας και ερωτώ: ‘’Αυτό εννοεί και  η κυρία Γεννηματά  με τον ‘’προοδευτικό της λόγο‘’ και άλλοι ‘’σύντροφοι’’ που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί στο θέμα των Σκοπίων;  Αλίμονο στους νέους, που έλεγε και ο τίτλος μια παλιάς ελληνικής κωμωδίας, τότε που δεν μπορούσε κανείς να φαντασθεί  πού θα έφθαναν οι παραχωρήσεις των σημερινών ‘’προοδευτικών’’ δυνάμεων προς τον σύγχρονο Μεφιστοφελή, για  να εξαγοράσουν  τον ιδεολογικό τους παλιμπαιδισμό. Σκόπιμα παρέλειψα από τον αριστερό αυτό ‘’συγχρωτισμό’’ το ΚΚΕ, αφού ευθαρσώς εναντιώνεται  στην ‘’αστική’’ δημοκρατία, έστω και αν   αυτοχαρακτηρίζεται Κόμμα δημοκρατικό και υμνολογεί ακόμα την  Ένωση των Σοβιετικών Σοσιαλιστικών  Δημοκρατιών!!! Αυτό πια  δεν είναι   παλιμπαιδισμός  αλλά, επιεικώς, αιθεροβατισμός και το λέω με πολλή αγάπη και συμπάθεια.

Ύστερα από όλα αυτά,  προσωπικά δηλώνω ότι αρνούμαι ότι ανήκω σ΄ αυτές τις  προοδευτικές    δυνάμεις, όπως προσδιορίζονται από  τη συγκεχυμένη αυτή οπορτουνιστική θεώρηση. Ειλικρινά φοβάμαι ότι δεν είμαι μόνος μου και σκέπτομαι ότι τέτοιες ‘’παραποιήσεις’’, προσβάλλουνε τη γλώσσα  και τη νοημοσύνη μας και δίνουν επιχειρήματα στους δήθεν πατριώτες και εθνοκάπηλους να ‘’ασελγούν αναίσχυντα’’ σε ό,τι μας απέμεινε από Δημοκρατία!!!  

Κάποιες μειοψηφίες θέλουν  να επιβάλουν τις ιδεοληψίες τους και μια ‘’χούφτα’’  δεδηλωμένων ‘’άθεων’’  να αλλοιώσει   το συνταγματικά προσδιορισμένο θρήσκευμα της συντριπτικής  πλειοψηφίας του ελληνικού λαού και  αυτό δεν  είναι πρόοδος ούτε δημοκρατία. Απαξιώνονται συστηματικά οι θεσμοί και περιφρονούνται οι αποφάσεις των ανώτατων δικαστηρίων   και   ο  κ. Κοντονής  παρεμβαίνει ωμά   στην  ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Όλα αυτά  αποτελούν ιστορική παραχάραξη και σίγουρα δεν μπορούν να   συμβαίνουν σε μια ευνομούμενη ευρωπαϊκή  χώρα. Για αυτού του είδους τους σύγχρονους παραχαράκτες , αρμόδιος να επιβάλει την τάξη  είναι – κατά το ισχύον ακόμα Σύνταγμα -   μόνο ο Ελληνικός λαός. Οψόμεθα!!!

   Αντώνης Ταρνανάς

ΜΙΑ ΜΟΝΟΤΟΝΗ 5ΕΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

          Με  υπόκρουση Σούμπερτ

Λίγο πριν από το τέρμα της συνολικής μου προσωπικής διαδρομής, άφησα το μυαλό μου να τρέξει σε μια πολύ παλιά   μονότονη διαδρομή  της 10ετίας του 1950. Πρόκειται για την  εποχή που η χώρα  προσπαθούσε  να βγει από τη συμφορά του 2^ου παγκόσμιου και του εμφύλιου πολέμου και  η οικονομική κατάσταση και η γενικότερη ανέχεια , προσομοιάζει  αρκετά   με αυτήν που ζούμε τώρα . Αυτό  με ανάγκασε  να καταταγώ για πέντε χρόνια εθελοντής στις ένοπλες δυνάμεις. Με τον τρόπο αυτό απέβλεπα στην προσωρινή λύση του  οικονομικού  προβλήματος αλλά και στη διευκόλυνση  σπουδών μου στην Αθήνα.

Παρουσιάστηκα το 1953 ,στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Διαβιβάσεων [ΚΕΔ] στο Χαϊδάρι , όπου έμεινα μέχρι το τέλος της υποχρέωσής μου. Αρχικά  υπήρξα εκπαιδευόμενος στη Σχολή Τηλεπικοινωνιών του Στρατού και στη συνέχεια έγινα εκπαιδευτής, κάτι που συνέχισα ,ως ιδιώτης και  μετά την απόλυσή μου,   κυρίως αξιωματικών, για έναν ακόμα χρόνο.

Εκεί συνάντησα και συνδέθηκα με αρκετούς συναδέλφους, αλλά πιο στενά με δύο φίλους , τον Κώστα και τον Γιώργο. Αμέσως μετά την εκπαίδευση αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε  εκτός στρατοπέδου οι τρείς μας, αρχικά στον Λόφο Αξιωματικών και αργότερα στην οδό Σαρρή 32, απέναντι από το σημερινό θέατρο ΗΒΗ και την παράγκα του πρώτου υπαρξιστή της εποχής, του Σίμου, [όπου  σύχναζε και ένας ψηλόλιγνος νέος, ο κ. Θ. Πάγκαλος]. Αυτό έγινε για λόγους πρακτικούς, αφού στη γειτονική πλατεία Κουμουνδούρου, βρισκόταν η αφετηρία των λεωφορείων Χαϊδαρίου, που μας οδηγούσαν στο στρατόπεδο.

Η καθημερινή μας διαδρομή ήταν από την Κουμουνδούρου ως τη στάση ΚΕΔ στην οδό Καβάλας  - λεωφόρο Αθηνών, που υπάρχει και σήμερα, όπως φαίνεται στον συνημμένο χάρτη.  Από εκεί ακολουθούσε πεζοπορία σε ένα δρομάκι ερημικό αρκετών  εκατοντάδων μέτρων [ θαρρώ πως ήταν η σημερινή οδός Φλούτζη], μέχρι το στρατόπεδο – κοντά στο σημερινό Αττικό Νοσοκομείο .  Χαράματα, κάθε πρωί, η ίδια ακριβώς  διαδρομή για μέρες, μήνες, χρόνια και εμείς παιδιά ακόμα ψάχναμε τρόπους για να σπάσουμε αυτή τη μονοτονία. Στην αρχή συναγωνιζόμαστε στο τρέξιμο – ο Κώστας με κέρδιζε στο σπριντ αλλά εγώ  έπαιρνα κεφάλι  μετά τα εκατό μέτρα -  και έτσι διασκεδάζαμε τη διαδρομή,  αλλά σύντομα και αυτό κατάντησε ρουτίνα.

Τελικά – δεν θυμάμαι ποιος είχε την ιδέα – προσθέσαμε και μουσική υπόκρουση  και μάλιστα σφυρίζοντας [πρίμο – σιγόντο] τη γνωστή σερενάτα του Σούμπερτ. Η μέθοδος αυτή κρατήθηκε μέχρι το τέλος γιατί, πέραν των άλλων, μας έδιωχνε τη σκέψη της στρατιωτικής ζωής και μιας  νοοτροπίας  που δεν ταίριαζε σε κανένα  μας και μόνο   η ανάγκη μας είχε υποχρεώσει να  ‘’αποδεχθούμε’’. Οι τρεις μας δεθήκαμε  πολύ στενά, και  ξεπερνώντας   τις όποιες  αντιξοότητες  παραμένουμε για πάντα   φίλοι.

Οι δρόμοι μας χωρίσανε αλλά κρατήσαμε  την επαφή και κατά καιρούς ανταλλάσουμε αναμνήσεις από το μακρινό δυσάρεστο εκείνο παρελθόν αλλά και μακαρίζουμε τις συνθήκες που μας ένωσαν  για πάντα. Εδώ και δυο περίπου χρόνια, τόσο εγώ όσο και ο Κώστας, χάσαμε  κάθε επαφή με τον τρίτο της παρέας, τον Γιώργο, αφού δεν παίρνουμε απάντηση στις τηλεφωνικές μας κλήσεις από τον ίδιο ή τους οικείους του. Ευχόμαστε να είναι όλοι τους καλά και ας αδημονούμε. 

Αντώνης Ταρνανάς

Χάρτης της περιοχής - με κίτρινο η λεωφόρος Αθηνών

ΕΔΩ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΧΑΝΕΤΑΙ

               

         Η εξουσία περί άλλα τυρβάζει                 

Λόγω μιας τενοντίτιδας στο χέρι μου, είχα αποφασίσει να αραιώσω όσο μπορώ  τα πολιτικά   μου σχόλια, μέχρι και να τα διακόψω οριστικά, αλλά οι ακρότητες στην πολιτική σκηνή δεν μου το επιτρέπουν. Η περιοχή μας ‘’φλέγεται’’ και οι πολιτικοί μας αλληλοεκτοξεύουν κατηγορίες και απειλές, την ώρα που απαιτείται ομόνοια και εθνική συμπόρευση. Σε ανάλογες καταστάσεις την ευθύνη έχει η κυβέρνηση, που αντί να καλέσει όλα τα Κόμματα σε εθνική συστράτευση και να τα θέσει – έστω και τώρα  – προ των ευθυνών τους, ασχολείται με τους  προσκείμενος  στην NOVARTIS  και τον κ. ΣΑΒΒΊΔΗ . Τα τελευταία είναι σοβαρότατα θέματα αλλά εμπίπτουν στις αρμοδιότητες της δικαιοσύνης και όχι στον ανεμιστήρα λάσπης κομματικών εντύπων [που έτσι έμαθαν να  βγάζουν το ψωμί τους]. Μαζί μ’ αυτά τα μίσθαρνα όργανα συντάσσεται και η  ταλαίπωρη κρατική ραδιοτηλεόραση που  απέφυγε προ ετών …….το μαύρο αλλά τελικά  έγινε ‘’μελανότερη’’. Προβάλλει σαν φερέφωνο ,εντελώς ανεξέλεγκτα, κάθε κομματική ανακοίνωση, ενίοτε δε και σε απ’ ευθείας μετάδοση των δηλώσεων του επί των διαψεύσεων Υπουργού και των λοιπών αρμόδιων και μη του Μαξίμου,  χωρίς  δικό της σχόλιο.

Ανοίξαμε τόσα μέτωπα, με κύριο σκοπό να καλυφθούν οι ψεύτικες εξαγγελίες και οι οβιδιακές μεταμορφώσεις που οδήγησαν στο σημερινό μας ‘’κατάντημα’’.  Αφού απέτυχε πλήρως η Λατινοαμερικανοιποίηση δηλώνουμε πίστη και αφοσίωση στους Αμερικανούς, τους Γερμανούς, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ [ και καλά κάνουμε αφού, με τη θέλησή μας είμαστε σύμμαχοι και εταίροι] και τελικά γλείφουμε εκεί που φτύναμε με τόση βδελυγμία. Καλέσαμε – στην έξαρση των προβλημάτων μας – τον γείτονα σουλτάνο να επισκεφθεί τη χώρα μας και τώρα απολαμβάνουμε τις απειλές του με δυο Έλληνες αξιωματικούς ομήρους του και οι σύμμαχοι μας προτρέπουν να τα ‘’βρούμε’’  μεταξύ  μας!!!

Αλήθεια τι άλλο χρειάζεται για να πεισθούμε ότι ‘’ μας αγνοούν και οι φίλοι μας’’  και κάνουμε ότι δεν καταλαβαίνουμε τους εθνικούς κινδύνους, που μόνο η συνεννόηση – έστω και καθυστερημένα – μπορεί να αποτρέψει; Στο Υπουργείο Άμυνας ο αναπληρωτής αμφισβητεί το Υπουργό και ο καθένας κάνει του κεφαλιού του. Ο Τούρκος Πρόεδρος δημόσια δηλώνει ότι ‘’ο Έλληνας Πρωθυπουργός του έχει υποσχεθεί επιστροφή των Τούρκων που ζήτησαν άσυλο στη χώρα μας’’ και εμείς δεν λέμε λέξη για να διαψεύσουμε τις άθλιες ανακρίβειες, αφήνοντας την εντύπωση ότι η εξωτερική πολιτική μας  γίνεται με μεθόδους  ανατολίτικου παζαριού !!!

Δεχθήκαμε  την αμερικανο-νατοϊκή πίεση για την εισδοχή των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., με  αντάλλαγμα κάποιες μετονομασίες, αγνοώντας ότι το πρόβλημα δεν είναι το όνομα αλλά ο αλυτρωτισμός τους. Τώρα όμως τι κάνουμε, όταν στη χώρα μας υπάρχουν χίλιες διαφορετικές απόψεις  για το ίδιο θέμα, αφού – για μια φορά ακόμα- βρεθήκαμε  απροετοίμαστοι και χωρίς συνεννόηση μεταξύ μας; Είμαστε άξιοι της μοίρας μας αλλά δεν φταίει η χώρα μας να πληρώσει τα σπασμένα της απερισκεψίας  και της ιδεοληψίας εκείνων που διαχειρίζονται τις τύχες του λαού μας.

Αφού λοιπόν συμβαίνουν όλα αυτά τα ‘’τραγικά’’, οι αρμόδιοι και τα όργανά τους ακόμα ψάχνουν  για σκάνδαλα – που ίσως και από δική τους  ευθύνη ή αμέλεια να έχουν παραγραφεί – αντί να αφήσουν τη δικαιοσύνη αδέσμευτη να επιτελέσει το έργο της και όσους έχουν παρανομήσει να τους ‘’κλείσει για πάντα μέσα’’, αλλά με αποδείξεις και όχι με  υποδείξεις  πονηρών τυχοδιωκτών που προσπαθούν να γαντζωθούν στην εξουσία, αδιαφορώντας για το  κόστος στη χώρα και τον λαό της!!!

  Αν κάτι – επί πλέον – κακό μας συμβεί , όλοι αυτοί οι τυχάρπαστοι θα το βάλουν στα πόδια – σαν ποντικοί - όπως συνήθως γίνεται σε ανάλογες περιπτώσεις και τότε θα είναι πολύ αργά για δάκρυα αλλά και για συνεννόηση κατόπιν εορτής!!! Εδώ , ας μου επιτραπεί να συμπεριλάβω και τη ‘’γηραιά κυρία’’, η οποία , από την ηγεσία της δικαιοσύνης αποδέχτηκε να γίνει ‘’άμισθο’’ κομματικό όργανο στο γραφείο του κ. Πρωθυπουργού – μόλις την επομένη της συνταξιοδότησης και το ακόμα χειρότερο , να ‘’συνεχίζει να δίνει – ακόμα και δημόσια - εντολές στους τέως υφισταμένους της’’ για το τι πρέπει να κάνουν!!!

Αιδώς Αργείοι ήταν η επίπληξη του Αίαντα  για το μειωμένο ηθικό τους έναντι των Τρώων  και τον ίδιο τίτλο  επέλεξε και ο Κώστας Βάρναλης σε ένα ποίημά του για να στιγματίσει συμπεριφορές, αντίθετες προς την ηθική, από το οποίο δανείζομαι την ακόλουθη  στροφή: ‘’Μακρυγιάννη, οι πληγές σου από τα βόλια τρέχαν αίματα κι όμπυο ολοζωής, μα τώρα διπλοτρέχουνε, Πατέρα, της ψυχής σου οι πληγές από ντροπή’’.

Αντώνης Ταρνανάς

ΕΜΠΕΙΡΙΚΗ ΑΝΑΛΥΣΗ

Έχει επιχειρηθεί κατά καιρούς από ειδικούς, η επιστημονική ανάλυση του τρόπου που σκεπτόμαστε και ενεργούμε, χωρίς συγκεκριμένα και σαφή αποτελέσματα. Το ίδιο γίνεται  και με τις  δημοσκοπήσεις, αλλά κι αυτές όλες πέφτουνε  έξω, γιατί είμαστε ένας λαός που έχει μάθει  να λειτουργεί με ‘’κρυψίνοια,‘’ το θυμικό και χωρίς κανόνες.

Κάθε επιστημονικό εγχείρημα στηρίζεται σε κάποια δεδομένα, που στη χώρα μας αλλάζουνε πολύ συχνά και συνεπώς δεν υπάρχει τρόπος  ανίχνευσης λογικών στοιχείων, εκεί που ‘’δεν υπάρχει λογική’’ παρά μονάχα, προσωπικό συμφέρον, αφέλεια  και  καιροσκοπισμός, ή όλα αυτά μαζί. Ναι, όπως φαίνεται στην πράξη, αυτά είναι πια τα στοιχεία που μας χαρακτηρίζουν σαν λαό.

 Αυτό, λίγο παλιότερα  το ‘’αποδίδαμε’’ στη μακρόχρονη τουρκική σκλαβιά, που υποχρέωνε τους Έλληνες να επινοούν τεχνάσματα , συμβιβασμούς ακόμα και ‘’υποταγή’’, για να επιζήσουν ή να κερδίσουν την εύνοια του Πασά  και ‘’τσιφλίκια’’, που ποτέ δεν ελέγχθηκε ο τρόπος και τα ανταλλάγματα απόκτησής των. Στη διάρκεια της δεκαετίας του 1940, έγινε κάτι ανάλογο με αγγλόφιλους, γερμανόφιλους, ρωσόφιλους  ή και μαυραγορίτες, ακόμα και ‘’άμεση ή έμμεση εκμετάλλευση και εξαγορά των αγώνων’’, κάποιων αγωνιστών, από τους ίδιους ή τους ομοϊδεάτες τους. Την εποχή της χούντας κάποιοι το ‘’παίξανε’’ αντιστασιακοί ,ενώ πολλοί από αυτούς  παραμένουν  νοσταλγοί της χούντας  Παπαδόπουλου και τον ‘’εξωραΐζουν’’!!! Τέλος, να μην ξεχνάμε και  όσους εξαγόρασαν [ σε πολύ καλή τιμή !]  τους αγώνες του Πολυτεχνείου με θέσεις και αξιώματα που κατέχουν ακόμα, μη παραλείποντας ποτέ να προβάλουν και την ‘’αριστερή τους ηθική’’.

Ύστερα από όλα αυτά, που μας επισώρευσαν οι δεινές συνθήκες που αναφέρθηκαν, ήλθε η ‘’μεταπολίτευση’’ που υποσχέθηκε ή ελπίζαμε ότι θα μας οδηγήσει σε μια  κανονικότητα, αλλά και πάλι φευ [!], πλήρης απογοήτευση. Φαίνεται – όπως λέει  ο Καβάφης – δεν μπορούσαμε σαν λαός να ζήσουμε  χωρίς ‘’βαρβάρους’’ και φρόντισαν γι’ αυτό τα Κόμματα – όλα τα Κόμματα ανεξαίρετα- καθένα με τον τρόπο του και με την ηθική του. Πότε με τις παροχές και τα παντοειδή ρουσφέτια ,που ενίοτε ξεπερνούσαν και εκείνα των Πασάδων και πότε με ιδεολογήματα, μας χώρισαν χρωματικά αφού   μας έβλεπαν μόνο σαν ψηφουλάκια και ‘’νούμερα’’, κυριολεκτικά ή μεταφορικά. Θα μου πείτε εμείς τι κάναμε; Τους   πιστεύαμε ή υποκρινόμαστε γι’ αυτό,  με την υστεροβουλία ότι θα μας θυμηθούν όταν έλθουν ‘’εν τη βασιλεία τους’’[!], ή  ότι έτσι θα εξοφλούσαμε τα προηγούμενα ‘’κομματικά γραμμάτια’’.

Κάποιοι –πατριδοκάπηλοι και   εθνικιστές, απευθυνόμενοι  στους αφελείς - πούλησαν πατριωτισμό και έσπευσαν να καλέσουν στη χώρα μας τον Μαρί Λεπέν για να μας πείσουν για την ιδεολογία τους και βλέποντας  τις ‘’ευκαιρίες’’ ξαναβγαίνουν στην πιάτσα μήπως τους ‘’κουτσουλίσει’’ κάποιο περιστέρι, ενώ  κάποιοι  άλλοι,  ‘’χαρισματικοί’’  λαϊκιστές, προβάλλανε τις ιδεοληψίες τους για να επιβάλουν την ηθική τους καθαρότητα, που ακόμα επικαλούνται και ας ξέρουν ότι αυτές κατέρρευσαν με πάταγο σε όλη την Ευρώπη. Οι λοιποί – ‘’αγνοί και αμόλυντοι’’ ιδεολογικά – έμειναν απλά σε όσα μπορούσαν ρουσφέτια  και   για όλους αυτούς τους λόγους, φθάσαμε εκεί που είμαστε σήμερα και ακόμα αναζητούμε το αυτονόητο και την ‘’κανονικότητα’’, πάντα όμως  με λάθος τρόπο.

Φθάσαμε στα μνημόνια – παρά το ‘’λεφτά υπάρχουν’’ - ζούσαμε με δανεικά και ξοδεύαμε πολλαπλάσια από την παραγωγή μας. Το παίξαμε περήφανοι και νταήδες, αλλά παράλληλα ‘’ζήτουλες’’, με προτεταμένο το χέρι της ζητιανιάς και της ελεημοσύνης και  καυχηθήκαμε για  αξίες, που ανήκαν στους προγόνους μας τις οποίες όμως,  έχουμε συνειδητά απεμπολήσει προ πολλού. Ανακαλύψαμε νέες ‘’ιδεολογίες’’ των μνημονιακών και αντιμνημονιακών, αλλά οι περισσότεροι, περάσανε και από τις δυο πλευρές και μάλιστα με τον ίδιο ζήλο!!! Αντί λοιπόν να ‘’σκύψουμε’’ ενωμένοι στο πραγματικό μας πρόβλημα – που είναι η ανικανότητα λαού και εξουσίας – αναζητούμε ακόμα τους ‘’βαρβάρους’’ που φταίνε για όλα μας τα δεινά , για  να εξιλεωθούμε από τα τόσα λάθη μας και να  ξεφορτωθούμε ‘’ με τρόπο’’ τις  ευθύνες μας.

Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών ,  άθεων , αγνωστικιστών , φαρισαίων , είναι καιρός κάτι να γίνει για να ξεφύγουμε από τις ψευδαισθήσεις και τις φρούδες ελπίδες μας, γιατί οι ξένοι μας κατάλαβαν [ άσχετα με όσα μας λένε] . Μας αντιμετωπίζουν σαν τρελούς, δηλαδή ‘’πάνε με τα νερά μας’’, αφού  έτσι  μας ξεγέλασαν για να  αποδεχθούμε  όσα μέχρι τώρα  αρνιόμαστε με διάφορα προσχήματα.  Άς τον τρελό στην τρέλα του, που λένε  και οι στίχοι του παρατιθέμενου  λαϊκού  άσματος  του Άκη Πάνου, γιατί εκεί ακριβώς βρισκόμαστε,  πριν τον ζουρλομανδύα: Α. Ταρνανάς

‘’Άσ’ τον τρελό στην τρέλα του και μη τον συνεφέρεις Τι κρύβει μέσα το μυαλό ενός τρελού δεν ξέρεις Μπορεί να βρει στην τρέλα του αυτά που ’χει ποθήσει και που δεν αξιώθηκε να δει και ν’ αποκτήσει Βρε άσ’ τον τρελό στην τρέλα του άσ’ τονε στο όνειρό του Τον κόσμο αυτό σιχάθηκε κι έφτιαξε ένα δικό του’’.

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ

                 ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

[ Απλά και όχι απλοϊκά μαθήματα  ιστορίας]

         

Ομολογώ ότι η σημερινή γιορτή της γυναίκας  κατέληξε  τραγική ειρωνεία και  φαλκίδευση των ίδιων των δικαιωμάτων της που δήθεν  υποστηρίζει η υποκριτική μας κοινωνία. Ο εορτασμός αποτελεί  κατάλοιπο   του σοβιετικού ολοκληρωτισμού, που κάποιοι εξακολουθούν να επικαλούνται και  μετά την παταγώδη πτώση  του. Αναφέρομαι σε μια εποχή που οι γυναίκες αποτελούσαν  μόνο   μέσο της γενικότερης παραγωγικής διαδικασίας!!!

Θυμάμαι – στα δώδεκα χρόνια που έζησα από μέσα τον υπαρκτό  σοσιαλισμό – ότι σαν σήμερα ,προβάλλονταν γυναίκες με διακρίσεις στο Κόμμα και στα εργοστάσια, ενώ την επομένη, αυτές οι ‘’τιμημένες’’ γυναίκες [ που μου θύμισαν τα τιμημένα γηρατειά του Αντρέα] επέστρεφαν στις οικοδομές και άλλα σκληρά επαγγέλματα, στο πλαίσιο της ‘’εξίσωσης’’ των δικαιωμάτων τους.

 Θυμάμαι επίσης, ένα περιστατικό  μια τέτοια μέρα, στο πολυτελές ξενοδοχείο INTERNATIONAL  της  πολιτισμένης  Πράγας . Ένα μπουλούκι γυναικών από  χωριά – με τοπικές ενδυμασίες –  οι περισσότερες των οποίων έβλεπαν για πρώτη φορά κάτι τόσο επιβλητικό, που τις ξεναγούσαν οι ‘’ειδικοί’’ και προσπαθούσαν να τους πείσουν  πως σε λίγο  όλοι θα ζουν ανάλογα. Τελικά ‘’επαληθεύτηκαν’’ αλλά με την περεστρόικα,  την  πτώση του τείχους του Βερολίνου και του ίδιου του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’.

 Στο Βελιγράδι έβγαζαν στο δρόμο τα παιδιά των σχολείων με κόκκινα μαντήλια στο λαιμό που κατέληγαν στις πλατείες ή στα εργοτάξια , που γινόταν η βράβευση για τις πιο καλές εργάτριες και  την κομματική τους δράση. Η γιορτή  αυτή τώρα πια – όπως και τόσα άλλα – εμπορευματοποιήθηκε, αλλά καλόν είναι να ξέρουμε και την αφετηρία της, γιατί όπως φαίνεται, κάποιοι προσπαθούν να την επαναφέρουν από την ‘’πίσω πόρτα’’.

Όλα αυτά φέρνουν  στο νου τους θρύλους για μαρμαρωμένους βασιλιάδες και  ‘’πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι’’, που συμπίπτει απόλυτα και με τις  γιορτές εκείνων που ανταλλάσσουνε  ευχές στις  επετείους της Οκτωβριανής επανάστασης!!! Η υποκρισία στις μέρες μας δεν έχει όρια  και βέβαια δεν αναφέρομε σε όσους  ονειρεύονται , αλλά σ’ εκείνους  που θέλουν να κάνουν  όνειρα αυτούς τους  ‘’Εφιάλτες’’.

Δεν αμφισβητώ το ξεκίνημα και τους πραγματικούς αγώνες για ίσα δικαιώματα και ίδιες ευκαιρίες ανδρών και γυναικών, αλλά την εκμετάλλευση όλων αυτών των αγώνων με μονόφθαλμη ‘’ιδεολογική’’ προσέγγιση και μονολιθικά. Ζούμε μια εποχή που αμφισβητούνται γενικώς όλα τα δικαιώματα και επικρατεί ο νεποτισμός και οι νομενκλατούρες. Έτσι , σε αντιπερισπασμό,  προσπαθούν, με τη μέθοδο του ‘’διαίρει και βασίλευε’’, να χρυσώσουν το χάπι της ισότητας  στις γυναίκες, που υπερτερούν αριθμητικά στον συνολικό πληθυσμό και ‘’ο νοών νοήτω’’!!

Μιλώντας για   ισότητα των δύο φύλων, πρέπει να αναφερόμαστε στα ίσα δικαιώματα και όχι στην τεχνητή ‘’εξομοίωση’’, γιατί οι γυναίκες έχουν από τη φύση τους  διαφορετική κατασκευή και ευτυχώς πιο σπουδαίο ρόλο να παίξουν , αφού είναι  αυτές που  δίνουν και την ίδια τη ζωή. Ας τις τιμούμε λοιπόν καθημερινά  γι’ αυτό που  είναι  αποφεύγοντας  όλες τις  διακρίσεις, αφού άνδρες και γυναίκες είναι πάνω από όλα άνθρωποι. Αν πράγματι θέλουμε κάτι να κάνουμε γι’ αυτό , ας προστατέψουμε όλοι μαζί τα ανθρώπινα δικαιώματα, που στην εποχή μας παραβιάζονται χωρίς ντροπή και κυρίως από αυτούς που τα επικαλούνται και ίσως και τα γιορτάζουνε πιο έντονα.

 Το  σημαντικό δεν είναι οι φιέστες και οι γιορτές αλλά η πραγματική ζωή και ο σεβασμός ,  άσχετα με το φύλο.  Είναι , νομίζω, υποκριτικό να θυμόμαστε τη δημιουργό της ζωής μόνο κάθε  8 του Μάρτη και να την αγνοούμε, την ίδια και το ρόλο της , όλες τις άλλες μέρες. Η γυναίκα είναι πάνω από όλα άνθρωπος και όχι ‘’ σκεύος  για  αλλότριους σκοπούς ‘’ . Κυρίες μου , κάθε μέρα, χρόνια πολλά για τους αγώνες σας και ευχαριστώ για όσα απλόχερα προσφέρετε σ’ όλη την κοινωνία.   Αντώνης  

ΠΑΕΙ ΚΙ ΑΥΤΗ Η ΚΥΡΙΑΚΉ

Οι μεγάλοι !!! και οι ανύπαρκτοι!!!

Πριν προχωρήσω στον ουσιαστικό σχολιασμό του ομότιτλου μηνύματος, που μου περιήλθε από τη φίλη μου Εύα, αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια αποσαφήνιση  στον  χαρακτηρισμό Μεγάλος, αφού οι άλλοι, σαν ανύπαρκτοι, δεν  αφορούν κανένα. Μεγάλοι είναι οι ξεχωριστοί, αυτοί που έκαναν πράγματα σπουδαία  για τη χώρα τους και τον κόσμο ολόκληρο και όχι οι μικρομέγαλοι, μεγαλόσχημοι και ασήμαντοι ΄΄επώνυμοι΄΄ ή  ‘’αχθοφόροι’’ μεγάλων ονομάτων, που ύπουλα και  ετσιθελικά παρεισέφρησαν εκεί που δεν ανήκουν. Η εποχή μας δυστυχώς βρίθει από  μετριότητες που κάποιες συγκυρίες  τις έφεραν στην επικαιρότητα και μας τις  ‘’επέβαλαν’’,  δίνοντας το όνομά τους, σε στάδια, ιδρύματα , πλατείες δρόμους και ‘’ατραπούς’’, για να τους ‘’μεγεθύνουν’’. Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που η λέξη ‘’μεγάλος’’  ακούγεται πια συχνότερα και από το   πολύ γνωστό   προσωνύμιο [!] των νέο-Ελλήνων.

Το κείμενο του μηνύματος είναι μια επιστολή που δημοσιεύθηκε στην ‘’Ελευθεροτυπία’’ στις 28 Μαρτίου 1992 – που παραθέτω αυτούσια- και αφελώς ερωτώ όλους τους ‘’προοδευτικούς’’ και ιδιαίτερα τους συνεχιστές έκδοσης της εφημερίδας εκείνης, τι λένε σήμερα για όσα γράφτηκαν τότε!!! Πετάξανε την ‘’λεοντή’’ της εποχής και θεωρούν τους διαδηλωτές φασίστες και ‘’ευάριθμους’’, για να φανούν ευχάριστοι στα νέα ‘’αφεντικά’’ τους! Ο πατριωτισμός στη χώρα μας είναι υπό διωγμό και σκόπιμα συγχέεται με τον εθνικισμό, ώστε αφήνεται στους ακροδεξιούς να τον ιδιοποιούνται. Δεν ξέρω αν έχουν αντιληφθεί ότι μ’ αυτή την τακτική και την απογοήτευση οδήγησαν τους Έλληνες να νοσταλγούν επάρατες εποχές και το όνομα του Παπαδόπουλου. Μήπως είναι καιρός να αφουγκρασθούν τι ξανακούγεται στην ελληνική επαρχία;

Ακόμα και οι ελάχιστοι πνευματικοί  ταγοί της χώρας μας αποφεύγουν να αντιδράσουν, φοβούμενοι τη ρετσινιά που εύκολα αποδίδεται σε όποιον έχει  αντίθετη άποψη, όπως συχνά συμβαίνει με  τις παρεμβάσεις της Εκκλησίας μας . Δεν σεβάστηκαν ούτε τον μεγάλο αριστερό και μουσουργό  Μίκη Θεοδωράκη, που χωρίς αυτόν και το έργο του και τον Μανώλη Γλέζο δεν θα τους ήξερε κανείς, ούτε ο θυρωρός τους. Έφτασαν στο σημείο να του κάνουν κριτική και να αφήνουν υπαινιγμούς  για την ηλικία  και την πνευματική τους επάρκεια ,ασήμαντα ανθρωπάκια. Προβάλλονται ονόματα Καλαμούκης, Διονέλης, Βαξεβάνης, Καρανίκας και τόσα άλλα, κάτω από τον τίτλο  ‘’τοποθετήσεις για την ομιλία του Θεοδωράκη στο ‘’εθνικιστικό συλλαλητήριο’’, από τους δήθεν αριστερούς που όψιμα ανακάλυψαν το καλό  ΝΑΤΟ, ΤΗΝ Ε.Ε. και τις  φιλικά διακείμενες ΗΠΑ.

Όσο για θέμα της Μακεδονίας μας, το έχω ξαναπεί, ας κοιταχτούν στον καθρέφτη τους οι  δήθεν προοδευτικοί, που έβαλαν το χεράκι τους το 1948-49  και βοήθησαν έμμεσα αλλά και άμεσα στην ‘’δημιουργία  μακεδονικού’’, γιατί αυτό  υπηρετούσε τις  ανάγκες και τις και  αντιλήψεις τους της εποχής εκείνης και είναι καιρός να  κάνουν τουλάχιστον την αυτοκριτική τους.

Παραθέτοντας την επιστολή των ‘’μεγάλων’’ μας το 1992, διερωτώμαι αν διάβασε κανείς το τόσο επίκαιρο σχόλιο του Οδυσσέα Ελύτη και ποια είναι η γνώμη τους για τη μεταμφιεσμένη βαρβαρότητα, που κάνουν πως δεν βλέπουν. 

Ελύτης, Μελίνα, Αρβελέρ, Τσάτσος, Μάνεσης για τη Μακεδονία - Πού είναι σήμερα οι πνευματικοί ταγοί; Υποτάχθηκαν;

«Οι υπογραφόμενοι θεωρούμε υποχρέωσή μας τόσο απέναντι στην ιδιαίτερη πατρίδα μας, την Ελλάδα, όσο και στη μεγαλύτερη πατρίδα μας, την Ευρώπη, να απευθυνθούμε σε σας και να θέσουμε υπόψη σας τα ακόλουθα:

Σας είναι ασφαλώς γνωστή η προσπάθεια που άρχισε παλιότερα και συστηματοποιήθηκε μετά το 1944 με την ίδρυση, στο πλαίσιο της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, ενός ομόσπονδου κρατιδίου υπό το όνομα ”Δημοκρατία της Μακεδονίας” με αποκλειστικό στόχο, τότε και τώρα, την αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, εντός των οποίων περικλείεται η ελληνική Μακεδονία, ως περιοχή της βόρειας Ελλάδας, με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, κατοικούμενη από αμιγώς ελληνικό πληθυσμό...
Ο ελληνικός λαός -αυτό το έδειξαν και οι 1.000.000 διαδηλωτές που ξεχείλισαν τους δρόμους της μακεδονικής μας πρωτεύουσας, της Θεσσαλονίκης, στις 14 Φεβρουαρίου- δεν ξέρουμε κατά πόσο θα μπορέσει να παραμείνει απαθής μπροστά σ’ αυτή την απειλή κατά της εδαφικής του υπόστασης και της εδαφικής του ακεραιότητας. Θα πρόκειται άλλωστε για απειλή και για την Ευρώπη και πάντως για την ειρήνη στην περιοχή των Βαλκανίων.
Ελπίζουμε ότι θα θελήσετε να λάβετε υπόψη σας όσα θεωρήσαμε σκόπιμο, όχι από απλή ευαισθησία, αλλά ως ηθική, νομική και πολιτική υποχρέωσή μας να θέσουμε υπόψη σας. Για μας η ψυχή μας είναι τo όνομά μας».
Οδυσσέας Ελύτης, Μελίνα Μερκούρη, Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ, Δημήτρης Τσάτσος, Αριστόβουλος Μάνεσης, Γιάννης Γεωργάκης
Επιστολή στην εφημερίδα «Ελευθεροτυπία» 28 Μαρτίου 1992

Με το τέλος του άρθρου μου αλλά κι αυτής της  Κυριακής, θα κάνω μια προσπάθεια να ξεσκεπάσω  τη μεταμφιεσμένη βαρβαρότητα και τα άγρια ένστικτά , με την τόσο επίκαιρη ομώνυμη μελωδική παρέμβαση του αείμνηστου Λάκη Παππά. Αντώνης Ταρνανάς

ΩΔΙΝΕΝ ΟΡΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΚΕΝ ΜΥΝ

              [Κοιλοπονούσε το βουνό και γέννησε ποντίκι]

         Η ιστορική αυτή φράση του σατιρικού συγγραφέα  Λουκιανού, από την πραγματεία του ‘’ Πῶς δεῖ ἱστορίαν συγγράφειν ‘’, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή και σε όσους – ευρισκόμενοι στην εξουσία - γράφουνε ιστορία’’. Ο ίδιος αντιδιαστέλλει τον στόχο της ιστορίας – που είναι η έκθεση της αλήθειας- με εκείνον της ‘’ρητορικής’’ [δημαγωγίας], της τέχνης των λαϊκιστών που αποβλέπει  στην τέρψη του ακροατηρίου.

          Αρκούμενοι στα ελάχιστα  αυτά  ιστορικά στοιχεία, ερχόμαστε στη δική μας  ζέουσα μα και ζέχνουσα, ζώσα, πραγματικότητα, δηλαδή στο αποτέλεσμα των συλλογικών ωδίνων  του κομματικού μηχανισμού, που μόλις την τελευταία στιγμή απέτρεψαν το ‘’ανεμογκάστρι’’. Τελικά γεννήθηκε ‘’μυς’’ και για να σώσουν τα προσχήματα τον ονόμασαν  μερικό ανασχηματισμό.

          Με δεδομένο ότι ο όποιος ανασχηματισμός αποτελεί αποκλειστικό  προνόμιο του Πρωθυπουργού, δεν θα σχολιάσουμε την ονοματολογία και τα παζαρέματα για το κράτημα των ισορροπιών, δικαιούμαστε όμως και ένα δικό μας ‘’μερικό’’ σχολιασμό!!!

          Μάθαμε ότι με την καραμπόλα’’ που δημιούργησε η μετακόμιση του σοβαρού [ το αναφέρουμε διότι δεν υπάρχουν και πολλοί] κ. Βίτσα στη θέση-παγίδα του ταλαίπωρου κ. Μουζάλα, προέκυψε  πρόβλημα ποιος θα παίξει το ρόλο του υφιστάμενου του αριστεροδέξιου κ. Καμένου. Μπροστά λοιπόν στην αδυναμία εξεύρεσης τυπικών  ‘’εθελοντών αυτοκτονίας’’ και για να αποφευχθεί το φιάσκο της ‘’ψευδοκύησης’’, αναγκάστηκαν  να αποδεχθούν την γέννηση του  γνωστού ‘’μυός’’ , που έχει ροκανίσει μέχρι τώρα, μια πολυκομματική κυβέρνηση [στην οποία συμμετείχε], την υψηλή πανελλήνια δημοτικότητά του και  το ίδιο  το Κόμμα του , το οποίο έκανε  τελεία.

          Όλα τα προηγούμενα έγιναν πια και ουκ απογίνονται και    εξ αυτών προέκυψαν  οι προοδευτικοί  τριτομνημονιακοί  [των 100 και βάλε δις], αλλά ο ποντικός μας, είχε μείνει στα αζήτητα. Εδώ λοιπόν έγινε το μεγάλο  θαύμα, για  τη σωτήρια λύση του προβλήματος, με τον εξαναγκασμό του ‘’νεότευκτου μυός’’ να ‘’γλείψει εκεί που επιμόνως και επί μακρόν  έπτυε!!! Θα μου πείτε ότι και αυτό εντάσσεται στη νέα  αριστερή ηθική προνομία, σκέφθηκε όμως  κανείς αν η  υπουργοποίηση είναι αρκετή να αμβλύνει την  αδηφάγο τρωκτική προδιάθεση του άνδρός να ‘’τρώει’’ ό,τι βρεθεί μπροστά του !!!

          Είναι μεγάλο κρίμα  και άδικο τόσο για την παράταξη, τον ίδιο και    τη χώρα, ένα άτομο τόσο συμπαθές και ικανό να γίνεται συνειδητά και επίμονα ο ηθικός  υπαίτιος μιας ιστορικής πλαστογράφησης. Κάποιος προκάτοχός του, ο κ. Αλαβάνος, διέγνωσε εγκαιρότερα το λάθος του και ζήτησε συγγνώμη και ανάλογα κινήθηκαν  οι κύριοι Θεοδωράκης και Γλέζος. Ειλικρινά ελπίζω να ‘’δικαιωθεί’’  ο ίδιος  και οι επιλογές του, γιατί αλλιώς, φοβούμαι ότι  θα καταστεί συνώνυμος με απευκταίες πράξεις.

Αντώνης Ταρνανάς