Η ΑΠΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

 

        ΟΙ ΚΑΤΗΓΟΡΟΙ  ΤΟΥ ΣΩΚΡΑΤΗ

                   KAI OI  SIMERINOI  OMOIOI TOYS

 

 

 

 

 

Κλεισμένος στη μοναξιά που  επιβάλλει η ηλικία μου και επιδεινώνει η πανδημία, ψάχνω να βρω τρόπο να ‘’σκοτώσω’’ την ώρα μου και ας μην είναι αυτή υπεύθυνη για όσα  συμβαίνουν γύρω μας. Το χαζοκούτι που είναι η μοναδική διέξοδος  δεν έχει παρά μόνο αρνητές, εγκλήματα, απατεώνες  – αφού το κακό πουλάει καλύτερα – και κόρακες που προμηνύουν συμφορές, για να ‘’επιζήσουν’’ κομματικά. Εκτοξεύουν κατηγόριες επί δικαίων και αδίκων, για να επανακτήσουν την εξουσία που έχασαν ή  να δείξουν ότι εξακολουθούν να υπάρχουν. Επειδή δεν θέλουν ή  δεν μπορούν να βοηθήσουν στην έξοδο από τα δεινά που ταλανίζουν την  παγκόσμια κοινωνία ,’’ενώθηκαν παρά φύση’’  οι μνηστήρες της σύγχρονης Πηνελόπης και προσπαθούν να εξορκίσουν το κακό με κατάρες και αφοριστικές κατηγορίες εναντίον της συντεταγμένης πολιτείας. Κάποιοι μάλιστα ζητούν ακόμα και εκλογές, που φυσικά κανένας τους δεν επιθυμεί και καλά κάνει, υπό τις παρούσες συνθήκες της καυτής πατάτας.

Με   αφορμή  το καθημερινό ξεκατίνιασμα των ημερών, ανέτρεξα σε παλιότερα   γεγονότα συκοφάντησης  , χωρίς να ταυτίζω  πρόσωπα και πράγματα, μένοντας μόνο στη συκοφαντία και στη  σοβαρή απολογία  των θιγόμενων.  Κατέφυγα λοιπόν στην απολογία του Σωκράτη, σε όλες τις εκδοχές της, αρχίζοντας από την πρωτότυπη του μαθητή του Πλάτωνα μέχρι και την ‘’αληθινή απολογία’’  του  Κώστα Βάρναλη, που επισυνάπτω αυτούσια. Η τελευταία εκδοχή, που δημοσιεύθηκε το 1931, με εικονογράφηση του Γιάννη Ρίτσου, στην Εστία, βρίσκεται πιο κοντά στην εποχή μας και προφανώς έχει το δικό της ιδιαίτερο ενδιαφέρον.

Συγκρατώ ιδιαίτερα  τα τελευταία λόγια  αποχωρισμού  του Σωκράτη από τους κατηγόρους του ,  αφού έχει πάρει ήδη το κώνειο και ξέρει τι τον περιμένει: Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω, κι εσείς για να ζήσετε. Ποιο από τα δύο είναι το καλύτερο, είναι άγνωστο σε μας. Μόνο ο Θεός το γνωρίζει. Δεν θα προσθέσω λέξη, αφήνοντας να απολαύσετε τη γλαφυρή αφήγηση  του Κώστα Βάρναλη. Τιτλοφορεί το έργο του ‘’αληθινή απολογία’’, στην οποία προσπαθεί να ξεχωρίσει  την ήρα από το στάρι, το άχρηστο και βλαβερό ζιζάνιο από το χρήσιμο και ωφέλιμο: Αντώνης

 

                   ‘’Κώστας Βάρναλης

Η αληθινή απολογία του Σωκράτη

(απόσπασμα)

ΜΕΡΟΣ ΠΡΩΤΟ

ΤΙ ΩΡΑ είναι;... Περασμένο μεσημέρι!... Έξι σωστές ωρούλες και δεν άκουσα τίποτα! Τα χρόνια, βλέπετε, μου βαρύνανε την ακοή... Αν ο Δυσσέας είχε το κουσούρι μου, δε θα κόπιαζε να καλαφατίσει τ’ αυτιά του με κερί και να δεθεί στο κατάρτι για να μην ακούσει το ηδονικό τραγούδι του θανάτου. Αγκαλά (μια και το ’φερε η κουβέντα) ο θάνατος αντιλάλησε βαθύτερα μέσα στην ψυχή του, κι ύστερα τον άκουγε σ’ όλη του τη ζωή.

Μα και να ’χα δέκ’ αυτιά κι όλα γερά, πάλε δε θα μπορούσα ν’ ακούσω. Τα ’χασα μπροστά στο μεγάλο και φανταχτερό σας πλήθος. Μου φαινότανε πως ήμουνα στον άλλον κόσμο και με δικάζανε πεθαμένον πεντακόσοι Πλούτωνες. Γι’ αυτό και χαμογελούσα ταπεινά. Ήταν από φόβο, σαστισμάρα και βλακεία! Α!... νιώθω να λαχταρίζει μέσα στην ψυχή μου το πατριωτικό μου φιλότιμο. Έχω κι εγώ τις μεγάλες αυτές αρετές! Κι αληθινά, όπου ριζοβολήσει τούτ’ η Τριάδα (βλακεία, σαστισμάρα και φόβος) εκεί κι ο Νόμος έχει δύναμη κι ο λαός είν’ ευτυχισμένος.

Λοιπόν, δεν άκουσα τίποτα, γιατί ’χε σταματήσει το μυαλό μου. Άλλοτε συνήθιζε να ταξιδεύει πολύ μακριά, σε μια χώρα ξωτική, που μήτε πουλί μήτε πλεούμενο τηνε ζύγωσε ποτές, γιατί δεν υπάρχει πουθενά. Εκείθες ματαγύριζε πάντα γιομάτο βουητά και θάμπη και πόνους αβάσταγους. Ήταν η χώρα των Ιδεών, ω άντρες Αθηναίοι! Κι όποιος μπει σ’ αυτήνε μια φορά παθαίνει το δυστύχημα του Τειρεσία, που είδε την Παλλάδα κατάγυμνη. Στραβώνεται για πάντα!

Μα τώρα τελευταία το μυαλό μου φέρνεται σαν τα μουλάρια που βρίσκονται ξαφνικά μπροστά σ’ ολόρθο γκρεμόν ή πάνου σε σάπιο γεφύρι. Κωλώνει, καρφώνεται, πεισματώνει και δε θέλει να κάνει μισή πιθαμή πέρ’ από τη μύτη μου. Και μ’ αναγκάζει να σκύβω να κοιτάζω τη μύτη μου! Ολάκερος κόσμος! Απεραντοσύνη της ασκήμιας, ήγουν της αλήθειας! Με πιάνει ζάλη και τα μελίγγια μου χτυπάνε σα σφυριά. Παράξενο πράμα! Βλέπουμε θεούς, ιδέες, ονείρατα, περασμένα, μελλούμενα, και δε βλέπουμε τη μύτη μας, ω άντρες Αθηναίοι! Τώρα καταλαβαίνω πως αληθινά σοφός είναι εκείνος που καταφέρνει να τηνε ιδεί και να την καταλάβει. Κι εγώ μήτε την είχα ποτές υποψιαστεί πως υπάρχει, κι ας με πειράζαν όλοι πως ήτανε πλατσουκωτή σαν της μαϊμούς και του τράγου. Δεν άκουσα το λοιπόν τίποτα, γιατί όλες αυτές τις ώρες μελετούσα τη μύτη μου για να γίνω σοφός.

Βέβαια τα παραλέω. Δεν μπορεί να μην άκουσα τίποτα! Άρπαζε και μένα κάπου κάπου τ’ αυτί μου καμιά βρισιά των κατηγόρων ή καμιά βλαστήμια δική σας. Και γελούσα μέσα μου με τις κοροϊδευτικές απάντησες που μου ερχόντανε. Μα δεν μπορούσα ναν τις πω κείνη τη στιγμή· ο νόμος απαγορεύει να διακόψεις το ρήτορα. Έτσι, κρατιόμουνα κι εγώ, για να σας τα πω μια και καλή στο τέλος, καθώς σφίγγεται, κρατιέται κι αναβάλλει κανείς τις χειμωνιάτικες νύχτες, σα βρέχει και φυσάει χιονιάς, να βγει στην αυλή προς νερού του. Μα σαν ήρτε κι η σειρά μου να μιλήσω, ξέχασα τί θα σας έλεγα και βαρέθηκα νάν τα θυμηθώ.

Μα κείνο που άκουσα καλύτερα ήταν η θανατική σας απόφαση. Την ήξερ’ από τα πριν, γιατί ’χα πλέρια μπιστοσύνη στον ξεπεσμό του καιρού μας. Μα και να μην την ήξερα, δε θα ’τανε δύσκολο να την καταλάβω. Τα νυσταγμένα μάτια σας και τα χασμουρητά σας το μαρτυρούσανε καθαρά. Δεν ήτανε λοιπόν ανάγκη να βάλετε κοτζάμ τελάλη να μου το γκαρίξει μέσα στ’ αυτιά μου. Μα και να μη νυστάζατε, πάλε θα με θανατώνατε. Κοιτάχτε τους κατηγόρους! Ωραίοι, πλούσια ντυμένοι, σπουδαία προσώπατα! Πατριώτες με πατέντα! Κοτσαμπασήδες, ήλιοι της Δημοκρατίας!... Γιά κοιτάχτε κι εμένα! Σουλούπι μια φορά! Κουρελής, κακοσούσουμος, γρουσούζης, ανιπρόκοπος, σωστός κοπρίτης κι «ἀνδρῶν ἁπάντων σοφώτατος!». Πού να κρυφτώ! Ν’ ανοίξ’ η γης να με καταπιεί!... Κι εγώ να ’μουνα στη θέση σας, θα ντρεπόμουν να μην καταδικάσω τον εαυτό μου και σε θάνατο και σ’ ανελέητο στειλιάρι, και θα τα θεωρούσα και τα δυο μεγάλη μου τιμή.

Η ψυχή τους όμως ξεπερνάει πολύ την όψη τους και το ντύσιμό τους σ’ ομορφιά και πλούτο! Γιατί καταδεχτήκανε να ζητήσουνε το θάνατο μου; Για το καλό της πολιτείας! Αυτοί δεν κερδίζουνε τίποτα, κι αν πεθάνω κι αν ζήσω. Μήτε τα χωράφια, που δεν έχω, θέλανε να μου τα τσεπώσουνε φτηνά στη δημοπρασία· μήτε να μ’ αναγκάσουνε νάν τούς δώσω λεφτά για να πάρουνε πίσω τη μήνυση (πού να τα βρω;)· μήτε βέβαια βιάζονται να χηρέψ’ η γριά Ξανθίππη, για να μου τηνε παντρευτεί κάποιος από τους τρεις (χαρά στο πράμα!). Θέλαν, ω άντρες Αθηναίοι, με το δικό μου το πέσιμο να στηρίξουνε μέσα στην ψυχή σας την Αρετή, που τρεκλίζει. Του λαού μπροστάρηδες, αν δεν ήτανε τίμιοι και καθαροί, θα ’ταν αυτοί κατηγορούμενοι κι εγώ κατήγορος.

Ποιός δε θαμπώνεται μπροστά στο μεγαλοδύναμο ταμπάκη τον Άνυτο; Ο γενναίος στρατηγός! Τονε στείλατε με τριάντα καράβια να σώσει το Νιόκαστρο κι αυτός κρύφτηκε δώθες από τον κάβο Μαλιά (ενάντιος άνεμος), ώσπου να πέσει το κάστρο και να γλιτώσει το πετσί του. Το ζαναέτι, βλέπεις, τον κάνει να λογαριάζει πιότερο τα πετσιά κι απ’ τον «ὑπέρ πατρίδος» θάνατο. Κι όταν ύστερα δικάστηκε για προδότης, έδειξε πόσο στρατηγικός ήτανε! Αυτός, που φοβάται τη ζωή του για τα χρήματα, δε φοβήθηκε τα χρήματα για τη ζωή του. Έτσι, οι τοτεσινοί δικαστάδες τον αθωώσανε καταπώς ταίριαζε και σ’ αυτόνε και στα συνήθεια της δημοκρατίας και στον ενάντιον άνεμο, που του στάθηκε τόσο βολικός.

Δεν του συχωρνάω μονάχα που πλήρωσε μιαν ολάκερη μνα στον Πολυκράτη το δικολάβο ναν του γράψει την κατηγορία, που σας απάγγειλε σα θεατρίνος. Και δεν ερχότανε σε μένα ο χριστιανός ναν του σκαρώσω μιαν καλύτερη (τουλάχιστο ξυπνότερη) και με τα μισά λεφτά; Αφού με τα δυο λόγια που σας είπα για υπεράσπισή μου κατάφερα να σας λυσσάξω και να με καταδικάσετε σε θάνατο, θαν τα κατάφερνα πολύ περισσότερο κατηγορώντας ο ίδιος τον εαυτό μου, όπως θαν το κάνω τώρα. Κι αυτά τα λεφτά μου χρειαζόντανε για ν’ αγοράσω το φαρμάκι, την καλύτερη μάρκα, και να φτιάξω και το κιβούρι μου από καρυδόξυλο, έτσι να σκάσ’ η κυρά Σωκράταινα, που δε μ’ είχε ποτέ της σε υπόληψη! Αμ’ ό Λύκων ο ρήτορας; Είδατε ποτέ σας ρήτορα που να ’ναι μονάχα «δημοπίθηκος»; Γι’ αυτό και σεις τονε κάνατε στρατηγό και του μπιστεφτήκατε να φυλάξει τον Έπαχτο. Μα τούτος, ξέροντας τί θα πει πατριωτισμός, πούλησε το κάστρο στους οχτρούς «ἀντί ἀργυρίου». Κι ύστερα πιστέψατε κι αυτόνε, πως δεν μπόρεσε να κάνει τίποτες ενάντια στη Μοίρα, που κι οι θεοί τής υποτάζονται, αντίς να πει: ενάντια στο χρήμα, που κυβερνάει και τη Μοίρα! Κι αυτός ο δοξασμένος σωτήρας κάνει νόμους που διαφεντεύουνε τη ζωή, την τιμή και την περιουσία του λαού, δηλαδή τη δικιά του, και που σκοτώνουνε τους προδότες, δηλαδή τους ανάξιους να πουλάνε την πατρίδα!

Κι αν ετούτ’ οι δυο καυκιούνται πως είναι με το δίκιο τους «εραστές της πόλης», είναι κι ο τρίτος «ερωμένος της πόλης»: «Μέλητος Μελήτου Πιτθιεύς Σωκράτει Σωφρονίσκου Ἀλωπεκῆθεν... Τίμημα θάνατος!». Ο μυρωδάτος Μέλητος, άγνωστος ποιητής και διάσημος «τέτοιος». Όμως αληθινό παλικάρι. Δέχτηκε για λίγα κατοστάρικα να υπογράψει αυτός την κατηγορία και ν’ αντικρύσει μοναχός του τον κίντυνο, σαν τύχαινε και μ’ αθωώνατε, να καταδικαστεί σε «ατιμία» — σα να ’χε τίποτα να χάσει το παιδί.

Μπροστά σ’ αυτούς, εγώ δεν έκανα τίποτα για την πατρίδα. Μήτε το Νιόκαστρο πρόδωσα, μήτε τον Έπαχτο πούλησα, μήτε στα ρέματα του Κηφισού παραδόθηκα στα μυστήρια της αρσενικής Αφροδίτης! Κι όσες φορές μου φορτώσατε με το ζόρι κανέν’ αξίωμα, πάγαινα κόντρα με τις συνήθειες των άλλων αρχόντων και με τα γούστα του λαού, πες γιατί ’μουνα στραβόξυλο, πες γιατί ’μουν άνθρωπος ίσιος. Και πριν να δοξαστείτε σεις θανατώνοντάς με, παρά τρίχα να πάθαινα τρεις άλλες φορές το ίδιο αστείο, δυο στα καλά χρόνια της δημοκρατίας και μια με τους τριάντα τυράννους. Μα κι αν δεν ήτανε τόσο μεγάλα τα μπόγια των κατηγόρων και τόσο μικρούλι το δικό μου, θα ’φτανε η δική σας σοφία κι αλαθοσύνη για νά καταδικαστώ. Είσαστε διαλεμένοι με το κουκί — άσπρο, μαύρο! Ένας κι ένας. «Διὸς κριταί!». Μοναχά ψυχή και μυαλό. Χωρίς φαντασία και χωρίς μάταια ψιλολογήματα. Μια κι όξω! Γι’ αυτό και βγάζετε τη θανατικήν απόφαση με την ίδια ευκολία που βγάζετε τη μύξα σας με τα δάχτυλα και την κολλάτε κει που κάθεστε.

Νά τος ο Πανάρετος από την Πλάκα, πρόεδρος του συλλόγου για την προστασία της Ηθικής, που δεν αφήνει δυο σκυλιά ν’ ανταμώσουνε στο δρόμο, μα παραδίνει κρυφά τη γυναίκα του στους αγαπητικούς του — κι αυτός βλέπει! Νά κι ο Χοιρέας από τη Λεψίνα, καταστρόγγυλος μπροστά και πίσου, κι ολάσπρος μέσα κι όξω, που ξηγάει τα μυστήρια της θεάς, μα δεν ξηγάει και το πώς γενήκανε φαμελικά του τα χωράφια και τα λιοστάσια της. Νά κι οι τρανοί σταρέμποροι και καραβοκυραίοι του Περαία, τα καλαδέρφια οι Σαρανταδάχτυλοι (όνομα και πράγμα!), που τα καταφέρνουνε και γίνονται κάθε χρόνο «σιτοφύλακες» για να κανονίζουν αυτοί την τιμή των γεννημάτων, των αλευριών και του ψωμιού και να κοντρολάρουνε τα ζύγια των αλλωνών, μπας κι είναι ξύκικα! Νά κι ο τοκογλύφος ο Ξηνταβελόνης από την Κηφισιά, που ρήμαξε τη φτωχολογιά, μα χτίζει βωμούς στον Έλεο και, τρώγοντας όλο κριθαρόψωμο και σάπιες ελιές, βγάνει βουζούνους και ξύνεται κει που του ταίριαζε να βγάλει κέρατα και να φοράει τη ζέβγλα. Νά κι ο Παρθενίας από τον Κολωνό, μυγιάγγιχτος καλλωπιστής, λουσμένος στ’ αρώματα μα ταχτικός αγοραστής κάθε χρόνο του πορνικού φόρου, που του τονε πλερώνουνε κι ο αδερφός του κι η τσάτσα του. Νά κι ο μέγας ορφανοφάγος Πονόψυχος, που πέταξε στο δρόμο τα παιδιά τ’ αδερφού του κι ύστερα κλαίγεται πως αυτά τονε φτωχύνανε. Νά κι ο Θρασέας, ο μπράβος του Κλέωνα, που έκανε καρτέρι μ’ άλλους δεκαπέντε για να δείρουν ή να σκοτώσουν ένανε, και τώρα, που αλλάξανε τα πράματα, τον έπιασε τρεμούλα και λέει πως μετάνιωσε και θα καλογερέψει, για να σώσει την ψυχή του ! Νά κι ο φημισμένος ψευτομάρτυρας Αληθίων, που για να προφταίνει στις πολλές δουλειές του, άνοιξε γραφείο στη γειτονιά των δικαστηρίων με δέκα βοηθούς... Νά κι ο...

Μεγάλος σαματάς, φοβέρες και φωνές: "Κάτου! Κάτου!"

Τί «κάτου» και «ξεκάτου»! Μη βραχνιάζετε τζάμπα!.. Έχετε καιρό να θυμώσετε, γιατί θα σας ψάλω χειρότερα. Φοβηθήκατε μην ξεσκεπάσω καθενού σας χωριστά τις μπομπές και τα μασκαραλίκια. Συχάστε... Δε βλέπω παραπέρ’ από τις δυο πρώτες σειρές. Ύστερα, πού να σας ξέρω κι ολουνούς με τ’ όνομα... Αν βαραίνουνε την ψυχή καθενού σας από δέκα μονάχα (βάλε τρεις!) ατιμίες, η σούμα τους θα ’τανε χιλιάδες! Ποιός θα μπορούσε νάν τις πει μια μια; Εμένα μου κολλήσανε τρεις όλο όλο και χρειαστήκαν έξι ολάκερες ώρες για να σας τις ιστορήσουνε και ναν τις πιστέψετε!..· Και το κάτου της γραφής, τί χολοσκάνετε με το. ξεσκέπασμά σας; Είσαστε σεις ο Νόμος, — ο Νόμος χτες και σήμερα κι αύριο... Ένας σας να ’τανε καθαρός, ο Νόμος θα γκρεμιζότανε χάμου θρύψαλα και κουρνιαχτός.

Μη μου πείτε: «Νά τος! Τόσα χρόνια γλωσσοκοπανούσε πως το πνέμα κυβερνάει την ύλη κι η ψυχή το σώμα· πως δε λογάριαζε τη γνώμη του μπουλουκιού μα μονάχα των φιλοσόφων (δηλαδή τη δική του· όλ’ οι ρέστοι σοφιστάδες!). Και τώρα, μόλις τα βρήκε σκούρα, τα ξέχασε όλα και παραφέρνεται, παραλαλεί και βρίζει». Μα δε βρίζω και δεν παινώ τίποτα! Μήτε λυπάμαι που πεθαίνω των αδίκων άδικα, μήτε θα ντρεπόμουν αν πέθαινα δίκια. Δε με νοιάζει που ξεμπερδεύω σήμερα με την μπαμπεσιά των νόμων, όπως δε θα μ’ ένοιαζε να σας άδειαζα τη γωνιά μετά λίγους μήνες ή χρόνια με το θέλημα της Φύσης. Σας χρωστάω και χάρη... Φεύγοντας με παράτα και σάλπιγγες από το να Τίποτα για τ’ άλλο το πιο Τίποτα, κάνω γούστο να κοροϊδεύω και σας και τον εαυτό μου. Τί τα θέλετε! Κρίνω θα πει κοροϊδεύω.

Και σα συλλογιέμαι πως σκυλιάζετε μ’ αυτά που σας λέω, μα δεν μπορείτε να μου κάνετε τίποτα μήτε και να φύγετε αποδώ, γιατί θα χάσετε τους τρεις οβολούς, χοροπηδάω από κέφι και χαιρεκάκια. Σας αγαπάω και μου ’ρχεται να σας αγκαλιάσω και να σας φιλήσω, όπως κάνουν οι μεθυσμένοι κλαουρίζοντας... Εσείς θα τρομάζατε πιο πολύ μοναχά να φανταζόσαστε τον εαυτό σας στη θέση μου. Γιά πείτε πως σας δέσανε πρώτα κι ύστερα σας ποτίσανε με το ζόρι το φαρμακοζούμι! Νά! Κι άρχισαν οι πόνοι κι οι σπασμοί, το γυάλωμα των ματιών και τ’ άφρισμα του στομάτου· το κρουστάλλιασμα των ποδιών ανεβαίνει γλιστρώντας λίγο λίγο και μπήγει τα νύχια του πρώτα στο στομάχι κι ύστερα στην καρδιά... Κι αυτό ήταν όλο!... Μην πασπατεύετε τις κοιλιές σας, ω άντρες Αθηναίοι. Καίνε σαν τις πλάκες του φούρνου. Εκεί μέσα, κανένα φαρμάκι δε δουλεύει, μα χορεύουν (ή σε λίγο θα χορέψουν) όλα τα καλά του Θεού: τράγιο συκώτι ψημένο στη θράκα, παλαμίδα σαλαμούρα της Μαυροθάλασσας, χοιρινά λουκάνικα με μπόλικο πιπέρι και σκόρδο, καρύδια, σταφίδα, κρασί (πολύ κρασί!) κι άνεμος μουσικός! Είσαστε αθάνατοι! Και θα ’σαστε να πούμε αθανατότεροι, αν η Μοίρα σάς γεννούσε με μιαν αλογήσιαν ούρα που να σαλεύει μοναχή της ζερβά δεξιά σα βεντάγια και να διώχνει τις μύγες που σας τσιμπάνε την ώρα που κοιμάστε και την ώρα που δικάζετε, — σα δικάζετε κοιμάμενοι!...’’

Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΜΟΥΤΑΣ

 

                   Ο ΛΥΚΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΑΜΟΥΤΑΣ

 

Το έντονο κρύο των ημερών και οι προειδοποιήσεις των ειδικών εν όψει της μετάλλαξης Όμικρον, περιόρισαν τους ηλικιωμένους ακόμα περισσότερο στο σπίτι και αυτό μου  επανέφερε τις αναμνήσεις από τους περιορισμούς της παιδικής μας ηλικίας, με την επίκληση του μαμούτα και του λύκου, απ’ ευθείας ή μέσω των παραμυθιών της εποχής. Ο λύκος στη γενιά μας στην επαρχία ήταν ένα  ζώο της άγριας πανίδας, με τη γνωστή του δραστηριότητα , ενώ ο μαμούτας αποτελούσε μια  απροσδιόριστη απειλή, με  την οποίαν υπονοούσαν μάλλον το άγνωστο μεν υπαρκτό όμως προϊστορικό  μεγαλόσωμο μαμούθ, το οποίο και οι γονείς μας απλώς είχαν ακουστά!

Η απειλή αποτελούσε  τρόπο συνετισμού ευρείας χρήσης ακόμα και στην παιδεία. Η εξέλιξη της κοινωνίας άλλαξε τα πρότυπα φοβήτρων, δεν έπαψε όμως να απειλεί μικρούς και μεγάλους με άλλους τρόπους, απομυθοποιώντας τον κακό λύκο, που αποτελεί πλέον προστατευόμενο είδος. Δεν ξέρω αν στην ηλικία μου θα αξιωθώ να ζήσω  την εποχή που θα εντάξουν στα προστατευόμενα είδη και τον άνθρωπο, ο οποίος, απειλεί και απειλείται, παίρνοντας τη θέση του  λύκου. Ας κάνει κάτι και για μας η WWF, χωρίς να αναμένει από τον  σύγχρονο ‘’προοδευτικό’’ άνθρωπο την ανταπόκριση του λύκου, διότι κινδυνεύει να βρεθεί αντιμέτωπη με τους γνωστούς αρνητές και  θεματοφύλακες του Συντάγματος .Οι άνθρωποι δεν πιστεύουν πια σε φόβητρα  και το μένος κάποιων ανθρώπων να κακολογούν καθημερινά  και επώνυμα πολιτικούς τους  αντιπάλους , ίσως   αποκτήσει ανάλογη εξέλιξη!!!

 Θυμήθηκα ένα πραγματικό σχετικό περιστατικό, που βίωσα στην Πράγα τη δεκαετία του 1960. Η  πανέξυπνη εξάχρονη   κόρη  ενός συναδέλφου, η Μπουμπού, είχε μια ιδιαίτερη γλαφυρότητα στην αφήγηση παραμυθιών, πλην εκείνου του λύκου με τα κατσικάκια, που απέφευγε συστηματικά. Κάθε φορά που η αφήγησή της έφθανε στο σημείο που ο λύκος έπειθε τα κατσικάκια ότι είναι η καλή μαμά τους και του άνοιγαν την πόρτα, έκρυβε με τα χέρια της το πρόσωπό της και σιωπούσε. Έδειχνε ότι υπέφερε πραγματικά για τα μικρά ‘’θύματα’’, που θα καταβρόχθιζε ο ‘’κακός’’ λύκος, που τα εξαπάτησε.

Η  λύση βρέθηκε με την προσθήκη ενός ‘’καλού οπλισμένου’’ κυνηγού που ήταν κρυμμένος πίσω από την πόρτα και σκότωνε τον λύκο! Με τη διασκευή αυτή, η Μπουμπού  έφθανε χαρούμενη μέχρι το τέλος του παραμυθιού και έδιωξε οριστικά τις φοβίες της. Τώρα πια, η μικρή μας ηρωίδα  θα είναι μια ώριμη κυρία και αν γνώριζα τη διεύθυνσή της θα της θύμιζα το όμορφο αυτό κομμάτι των παιδικών της χρόνων για να το διηγηθεί ίσως και στα εγγόνια της, διασκεδάζοντας και τα όσα  ακούονται από τους σύγχρονους επαγγελματίες παραμυθάδες.  Αντώνης

Εκαστος εφ' ώ ετάχθη

 

           Έκαστος εφ’ ώ  ετάχθη

 

 

Η φράση αυτή αναφέρεται στον Ηρόδοτο , στον Απόστολο Παύλο αλλά και στον  Σωκράτη. Κατά τον τελευταίο νοηματοδοτεί το χρέος   να παραμείνει πιστός στη διδασκαλία    προς τους μαθητές του. Ελέχθη όταν οι τελευταίοι είχαν οργανώσει τη δραπέτευσή του από τη φυλακή, ενώ  αναμενόταν  η εκτέλεση της ποινής του. Χρησιμοποιείται μέχρι σήμερα για να δηλώσει ότι ο καθένας πρέπει να μένει πιστός σ’ αυτό που έχει ταχθεί να υπηρετεί και το κάνει  με κάθε θεμιτό  τρόπο. Παράλληλα σημαίνει την ανάγκη αποδοχής και εφαρμογής των υποδείξεων των ειδικών από το κοινωνικό σύνολο, αποφεύγοντας τις  σκόπιμες  και  ενίοτε  δόλιες συμπεριφορές διαστρέβλωσης ή ακύρωσής των, παραβλάπτοντας  το  εθνικό συμφέρον της χώρας.

Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη και ας αφήσουμε τους ειδικούς να μας κατευθύνουν έστω και την έσχατη ώρα, στην έξοδο από την πανδημία, που μαστίζει την υφήλιο. Δεν έχουμε όλοι τη γνώση ούτε  τη  δυνατότητα να κατανοήσουμε τον τρόπο  εξόδου από την κρίση και ας αποφεύγουμε την ανάθεση τόσο σοβαρών προβλημάτων σε ‘’τσαρλατάνους’’ του ιντερνέτ, σε φανατικούς θρησκόληπτους και καιροσκόπους. Ας αφήσουμε λοιπόν τους ειδικούς να ‘’επιβάλουν’’ την επιστημονική τους άποψη που διαμορφώνεται διαρκώς  σε συνέδρια και στα κρεβάτια που δοκιμάζονται συνάνθρωποί μας, αναγνωρίζοντας την αδυναμία μας να τα ξέρουμε όλα. 

  Η εμμονική  αυτή στάση  μου φέρνει στο νου το φημολογούμενο συμβάν με φίλο του Αϊνστάιν όταν διατύπωσε το νόμο της σχετικότητας, τον οποίο δεν μπορούσε να κατανοήσει. Παρακάλεσε λοιπόν τον φίλο του επιστήμονα να κάνει γι’ αυτόν μια εκλαϊκευμένη διατύπωση της θεωρίας του. Ο σοφός επιστήμονας έκανε μια νέα προσπάθεια για να ανταποκριθεί στο φιλικό αίτημα και του παρουσίασε την νέα εκδοχή. Εκείνος στρώθηκε στη μελέτη της νέας διατύπωσης αλλά  διαπίστωσε ότι και πάλι δεν την κατανοεί . Τότε ο Αϊνστάιν τον διαβεβαίωσε ότι αυτή τη φορά δεν την καταλαβαίνει ούτε και ο ίδιος. Αυτό ας γίνει μάθημα  στους ‘’ξερόλες’’,  ότι δεν μπορούν όλοι να αποφαίνονται για όλα και μάλιστα για τόσο σοβαρά και επικίνδυνα, αφήνοντας  πάντα να ομιλούν οι επαΐοντες, που έχουν ταχθεί να υπηρετήσουν την ιατρική γνώση και εφαρμογή.

Η σημαντική όμως αυτή φράση έχει εφαρμογή και σε όσους έχουν ταχθεί να υπηρετούν την πατρίδα και η κομματική τους σκοπιμότητα μπλοκάρει τη σκέψη τους. Όταν άκουσα τις ανακοινώσεις δυο ελληνικών κομμάτων με αφορμή τα τελευταία ναυάγια με πρόσφυγες, έψαξα να τα ξαναδώ και έτριβα τα μάτια μου. Έχουν  πλήρη  ομοιότητα με εκείνες του Ερντογάν και των λοιπών Τούρκων αξιωματούχων, οι οποίοι είναι οι μοναδικοί υπεύθυνοι που τους  φορτώνουν παράνομα στα σαπιοκάραβά τους. ΄Ελεος υποκριτές που προτάσσουν  τις στρεβλές ιδεοληψίες τους του εθνικού τους χρέους. Λόγω των εορτών δεν κατονομάζω τα κόμματα ούτε δημοσιεύω αυτούσιες της όποιες ιδεοληψίες τους.

Η ίδια φράση έχει και τη θετική  εφαρμογή της  για τα υψηλά πρόστιμα που εξήγγειλε ο αρμόδιος Υπουργός , για τις  αισχροκερδείς ανατιμήσεις των ειδικών μασκών που επιβλήθηκαν λόγω της μετάλλαξης ‘’Όμικρον’’. Το ίδιο ισχύει και για τη σημερινή  αναλυτική συνέντευξη του Καθηγητή κ. Μόσιαλου, για τα λαμβανόμενα μέτρα  ορθολογισμού της χώρας μας, ως προς την αντιμετώπιση της πανδημίας. Μπράβο τους !!!
Έκαστος εφ’ ώ ετάχθη λοιπόν γενικώς και αδιακρίτως.

Αντώνης

 

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΕ ΚΑΙΡΟ ΠΟΛΕΜΟΥ

 

           ‘’Ponemenes  istories’’                 

         XRISTOYGENNA SE KAIRO POLEMOY 

 

 

Η επικαιρότητα προσφέρεται ιδιαίτερα για  σχόλια, περιορίζομαι όμως  στα ‘’ XRISTOYGENNA SE KAIRO POLEMOY ‘’, όπως και τα φετινά. Ακροθιγώς  αναφέρω ότι ακούστηκαν  κάποιες  αθλιότητες   στη συζήτηση του προϋπολογισμού  στη Βουλή  και   διαπράχθηκαν χυδαιότητες    από   μέλος γνωστής  τηλεοπτικής ομάδας  και στα σχόλια των συνεργατών του που δεν κατάλαβαν τίποτα.  Περιορίζομαι λοιπόν  στον  χαρακτηρισμό  αμφοτέρων με τον επίσης  χυδαίο αλλά  ευρηματικό τίτλο τραγουδιού του Γιάννη Μηλιώκα‘’NA DEIS  POY THA MAS POYNE KAI MAKAKES’’ !!!

Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν στις παιδικές μου αναμνήσεις από τα Χριστούγεννα στη διάρκεια του πολέμου  του 1940, αλλά βιώνοντας και τα σημερινά γεγονότα,αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω μια μικρή αντιδιαστολή, ανάμεσα στο τότε και το τώρα. Τότε μας αρκούσε το ελάχιστο, δηλαδή η επιβίωση, χωρίς τη δυνατότητα για φωνές και διαδηλώσεις, κάνοντας  τα πάντα για να βοηθήσουμε στον  αγώνα κατά του κοινού εχθρού, μέχρι να έρθει η λευτεριά και να αρχίσουμε – δυστυχώς -  να τρωγόμαστε μεταξύ μας!!! Τώρα που ο κοινός εχθρός είναι η πανδημία, τρωγόμαστε προκαταβολικά, συμμαχώντας ενίοτε μαζί της, για να αντιταχθούμε στα μέτρα που ορίζουν οι επιστήμονες και η υπεύθυνη πολιτεία!!! Πέραν των ‘’ατάκτων’’ αρνητών, έχουμε και οργανωμένους κομματικούς μηχανισμούς που περιφέρονται  ‘’ανά τας οδούς και τας ρύμας’’,  ιατρολογώντας και συνταγματολογωντας κατά των μέτρων, για λίγα ψηφουλάκια  και  προβολή των ιδεοληψιών τους. Ανερμάτιστοι και συμπλεγματικοί συμπολίτες μας, που αποζητούν ελάχιστη προβολή και  δημοσιότητα της ανοησίας τους,   βρίσκουν ευήκοα  ώτα  στη γνωστή  αφέλεια της κοινωνίας μας.

  Τότε δεν υπήρχαν Χριστουγεννιάτικα δώρα ούτε στη φαντασία μας, διότι μας έλειπαν και οι  προσλαμβάνουσες παραστάσεις των. Μας  αρκούσε ένα ‘’ξεροκόμματο’’ και η ελπίδα ότι ‘’πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θάναι!!! Περάσαμε Χριστούγεννα χωρίς Χριστούγεννα , αφού οι κατακτητές μας είχαν αλλάξει και το ελάχιστο που απέμενε, τους κανόνες εκκλησιασμού τα χαράματα,  για λόγους ασφαλείας. Όλες αυτές οι στερήσεις  μας οδήγησαν, μετά τον πόλεμο,   στην υπερβολή προς τα παιδιά μας,   σε δώρα, φαγητά  και καλοπέραση. Ήταν ένας τρόπος για να τα απαλλάξουμε  από το σύνδρομο της πείνας, του παγκόσμιου και  του εμφύλιου πολέμου και διακινδυνεύσαμε  να τα κάνουμε άχρηστα και αδιάφορα για την ιστορία της εποχής. Αυτό δημιούργησε στρεβλή εικόνα στους  μεταγενέστερους για  τα γεγονότα  της περιόδου, διότι πολλοί ‘’ιστορικοί’’  – για    προφανείς λόγους – απέφυγαν να γράψουν   όλη την αλήθεια!!! Αρκετοί είναι αυτοί που της πρόσθεσαν τις ιδεολογικές  τους  ‘’αποχρώσεις’’, τις οποίες υπερασπίζονται μέχρι σήμερα και αδιαφορούν  για το κακό που κάνουν στη χώρα τους  , με μοναδική επιδίωξη  να επιβάλουν στο λαό τις  μειοψηφικές απόψεις τους. ‘Ένα μικρό δείγμα της αλήθειας του πολέμου,  φαίνεται πια καθαρά στους πρόσφυγες – μετανάστες που βρίσκονται στη  χώρα μας.

 Αυτά τα Χριστούγεννα θα μπορούσαμε να τα περάσουμε καλύτερα, αν κάποιοι  δεν  είχαν αντιδράσει αρνητικά στις εισηγήσεις για εμβολιασμό, που θα φρενάριζε την πανδημία   πριν θεριέψει. Όλα αυτά, απέτρεψαν κάποια κόμματα να κάνουν το πατριωτικό τους καθήκον  – όπως το έκαναν στον παγκόσμιο πόλεμο  - διότι η διάψευση των ιδεολογιών τους έχει στερήσει από επιχειρήματα και με τη γενικότερη άποψη ‘’γαία πυρί μιχθήτω’’, συνειδητά ή όχι, συμμάχησαν με τον εχθρό. Ο σύγχρονος πόλεμος   είναι μεν    ‘’άγνωστος’’ στη σύσταση και τις επιπτώσεις του αλλά κάποιοι έχουν επενδύσει σ΄αυτόν την ίδια την ύπαρξή τους. Τα όσα απέμειναν κόμματα του δημοκρατικού τόξου ας το λάβουν σοβαρά υπόψη τους, γνωρίζοντας ότι  η ’’σωστή’’  στάση τους δεν θα ενισχύσει μόνο τα ποσοστά τους αλλά κυρίως θα βοηθήσει  την πατρίδα, πράγμα που δεν μπορεί να  αποτελεί υποχρέωση ούτε και προνόμιο  ενός μόνο κόμματος.

Θέλω να κλείσω το παρόν με μια απορία, που ασφαλώς πρέπει να απασχολεί τους νουνεχείς συμπολίτες μας. Καθημερινά ακούγεται κατά κόρον  και επωνύμως ο χαρακτηρισμός ψεύτης και επικίνδυνος  και με αυτή την αιτιολογία έχουν καταψηφιστεί  όλα τα κυβερνητικά μέτρα κατά της πανδημίας. Τα μέτρα αυτά έχουν  εφαρμοσθεί παγκοσμίως και στο 70% τουλάχιστον του ελληνικού λαού, συμπεριλαμβανομένων και των κατακριτών τους. Η απορία μου λοιπόν είναι αν ο χαρακτηρισμός αφορά  την υφήλιο και το 70% του λαού μας και δηλώνω προσωπικά ότι είμαι μεν γέρος όχι όμως  ‘’MAKAKAS’'   να μην καταλαβαίνω .-             Αντώνης

ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ

 

                                ΑΥΤΟΣΕΒΑΣΜΟΣ

                Βασικό ζητούμενο της εποχής μας

 

 

Αυτοσεβασμός  είναι ο σεβασμός και η εκτίμηση που νιώθουμε προς τον εαυτό μας, προς το πρόσωπό μας, συναίσθημα που μας βοηθά να φερόμαστε με αξιοπρέπεια, αποφεύγοντας μειωτικές για την ηθική μας αξιοπρέπεια και αξία πράξεις και ενέργειες.

Ανοίγοντας χθες το βράδυ την τηλεόραση, την ώρα των ειδήσεων, είδα και άκουσα πράγματα που με οδήγησαν στη σκέψη ότι έκανα λάθος στην επιλογή  καναλιού. Είδα τέως Υπουργό στο βήμα της Βουλής με ύφος και εκφράσεις Τρούμπας μιας αλήστου μνήμης εποχής , να λέει συνεχώς τη  λέξη δολοφόνοι και σκέφθηκα ότι είχε γίνει κάποιο έγκλημα και ζητούσε την άμεση σύλληψη των δραστών. Μου θύμισε προς το χειρότερο μια παλιά σκηνή με επίθεση χρυσαυγίτη Βουλευτή στο κοινοβούλιο και τον  προεδρεύοντα να ψελλίζει επαναλαμβανόμενα τη φράση ‘’φρουρά’’!!!  Δεν κατάλαβα εάν τελείωσε την ομιλία του ο ωρυόμενος Βουλευτής  ή τον διέκοψαν, αργότερα όμως   άκουσα τον Πρόεδρο της Βουλής να τον ανακαλεί στην τάξη και να του επιβάλει κάποιο συμβολικό πρόστιμο, που ορίζει ο  κανονισμός της Βουλής σε ανάλογες περιπτώσεις. Αν συνεχιστεί αυτή κατάσταση, ίσως χρειαστεί και η πρόβλεψη προστίμου  ‘’μούντζας’’ και ‘’φτυσίματος’’

Πρώτη μου αντίδραση ήταν να κλείσω την τηλεόραση, όχι γιατί αυτό συνέβαινε για πρώτη φορά αλλά γιατί προσπαθώ να αποφεύγω τον   εθισμό στην ηλικία μου και γιατί αυτό  ξεπέρασε τις αντοχές μου. Στο ημίχρονο ενός αγώνα μπάσκετ που παρακολουθούσα, άκουσα ότι ο αρχηγός του Κόμματός του  διέταξε την άμεση διαγραφή του από την κοινοβουλευτική ομάδα . Αυτό ομολογώ ότι     με ξάφνιασε   περισσότερο, αλλά το άφησα για αργότερα, διότι άρχιζε το δεύτερο ημίχρονο του μπάσκετ που θεώρησα προτιμότερο βραδιάτικα. Επειδή ούτε η έκβαση του αγώνα  μου έδωσε την ηρεμία που αποζητούσα για να μπορέσω να κοιμηθώ, κάθισα και σκέφθηκα όλο το βράδυ, μήπως και μπορέσει το φτωχό μου μυαλουδάκι να μου δώσει μια κάποια εξήγηση του φαινομένου. Θέλω να δηλώσω ότι δεν είμαι οπαδός του ΠΑΟ που έπαιζε χθες ούτε οποιουδήποτε κόμματος που παίζουν συχνά τελευταία!!!

Χαίρομαι που επί τέλους ο αρχηγός του έλαβε κάποια μέτρα – έστω και με συνοπτικές διαδικασίες-  αλλά προβληματίστηκα γιατί ανάλογες  και χειρότερες και μάλιστα ‘’προσωποποιημένες’’  εκφράσεις έχω ακούσει και από τον ίδιο  και άλλους ‘’κολλητούς’’ του συνεργάτες χωρίς τη λήψη μέτρων. Τι μεσολάβησε λοιπόν και έφερε αυτή την αλλαγή ;;;

Σημειώνω ότι ο αρχηγός του κόμματος βρίσκεται στις Βρυξέλλες, μετέχων σε συνέδριο  της ιδεολογικής ευρωπαϊκής ομάδας που ισχυρίζεται ότι ανήκει, στο οποίο είναι παρών και ο νεοεκλεγείς αρχηγός του συγγενικού κόμματος και οι λοιποί ομοϊδεάτες ευρωπαίοι πολιτικοί. Λέτε να έπαιξε και αυτό τον ρόλο του;; Σε τελευταία  δημοσίευση στην ιστοσελίδα μου [13/12]  είχα αναφέρει για τον νέο αρχηγό κάποιες  προσδοκίες μου. Λέτε  να αποδειχθούν προφητικές  για τη χώρα μας;; Τις επαναλαμβάνω αυτούσιες μήπως και εισακουσθούν από τον  Θεό και βάλλει το χέρι Του!!!

‘’ Όσον αφορά τη νέα  ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, εύχομαι υγεία και μακροημέρευση, ελπίζοντας ότι η μακροχρόνια  ώσμωση του νέου Αρχηγού ανάμεσα στους  ‘’διαλύτες’’ του  Ευρωκοινοβουλίου να επέτρεψε την αναγκαία ‘’διαπήδηση’’ της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιδέας, πράγμα που  ο χρόνος  θα δείξει.  Έχω μείνει με την εντύπωση ότι ο κ. Ανδρουλάκης είναι ευρωπαϊστής με σύγχρονες αντιλήψεις, μακράν των στρεβλώσεων για προοδευτική, αριστερή και συντηρητική  πολιτική, που στις μέρες μας  δεν σημαίνουν πια τίποτα το συγκεκριμένο. Καλορίζικος λοιπόν ‘’επ’ αγαθώ του κοινωνικού συνόλου’’ διότι οι καιροί των  ‘’χρωματιστών καφενείων’’ έχουν παρέλθει  ανεπιστρεπτί ‘’.

Είχα συγκεντρώσει υλικό για να ασχοληθώ  με τους ‘’κηφήνες’’ της εποχής μας , επιχειρώντας  παραλληλισμούς τους με τα ομώνυμα  γεννήματα των αγονιμοποίητων αυγών της βασίλισσας των μελισσών  [αρρενοτόκος παρθενογένεση] . Η  χθεσινή όμως τραγελαφικότητα   μου προσφέρει μια διαφορετική διέξοδο στη χρήση του υλικού. Ως γνωστό, στο οργανωμένο βασίλειο των μελισσών, οι κηφήνες  αντιμετωπίζονται με εκδίωξη από την κυψέλη και όσοι επιχειρούν να επανέλθουν έχουν κακό τέλος από την  φρουρά της. Δεν εύχομαι την ίδια  αντιμετώπιση και για αυτούς που ζουν ανάμεσά μας, αλλά προσβάλλουν την αισθητική μου και διαφωνώ    με τις ‘’φαρισαϊκές διαγραφές’’ .    Τέτοιες συμπεριφορές μπορούν να εξαλειφθούν πλήρως, μόνο με τον  κοινωνικό στιγματισμό αμφοτέρων των εμπλεκομένων στις  ‘’διαγραφές’’.      Αντώνης

ΣΥΝΕΙΡΜΙΚΑ

 

                       Συνειρμικά 2

       [Από την Αγέλη και τον Ρινόκερο

            στη νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ]

 

 

Μετά  την εκδήλωση της πανδημίας, η λέξη αγέλη, ως  συνθετικό του όρου [ανοσία της αγέλης],  ο ρινόκερος  του Ιονέσκο,  με αφορμή την ακύρωση μιας  θεατρικής  παράστασης] και η αλλαγή ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ,  μονοπώλησαν τη δημοσιότητα  και όχι μόνο. Τα θέματα αυτά οδηγούν αυτόματα σε κρίσεις και την αναζήτηση ενδεχόμενων    συσχετισμών μεταξύ τους.

Η πρώτη λέξη σημαίνει  πλήθος  ζώων που ζουν μαζί  [ κοπάδι], που τα βοηθά στο κυνήγι και την ασφαλέστερη  διαβίωσή τους Η ισχύς εν τη ενώσει έλεγαν οι σοφοί αρχαίοι μας, τελικά όμως συνεχίζουν να το  εφαρμόζουν μόνο τα άλογα ζώα, ενώ τα έλλογα  το απεμπόλησαν διότι δεν εξυπηρετούσε ‘’τα προσωπικά ή κομματικά καλά και συμφέροντα’’  τους. Για τους πολλούς έχει αποκτήσει απαξιωτική σημασία και  σηματοδοτεί ένα  πλήθος ανθρώπων χωρίς οργάνωση και βούληση [μπουλούκι, μάζα, χούλιγκανς].  Ταυτόσημη είναι και η έννοια της  λέξης συναγελασμός για  τα ζώα, ενώ για τους ανθρώπους έχει επίσης αρνητική σημασία, δηλαδή  του συγχρωτισμού με άτομα κατώτερου κοινωνικού και ηθικού επιπέδου.

Ας αρχίσουμε από το θαυμάσιο έργο του Ευγένιου Ιονέσκο, που διάβασα πριν πολλά χρόνια και αναζήτησα καινούργια στοιχεία για να επαναφέρω στη μνήμη μου τους ξεθωριασμένους πια από τον χρόνο βασικούς χαρακτήρες του. Βρήκα ένα θαυμάσιο και τόσο επίκαιρο εισαγωγικό σημείωμα παρουσίασης του περιεχόμενου  του βιβλίου, που  απηχεί απόλυτα  τις προσωπικές μου απόψεις και το  παραθέτω αυτούσιο στη συνέχεια.

‘’Ο "Ρινόκερος", αναμφισβήτητα, είναι έργο αντιναζιστικό. Κυρίως όμως, είναι ένα έργο που αντιτίθεται σε κάθε μαζική υστερία, σε κάθε επιδημία, που κρύβεται κάτω από την καλύπτρα της λογικής και των ιδεών, αλλά που δεν παύει να είναι κοινωνική αρρώστια, της οποίας οι ιδεολογίες, στην πραγματικότητα, αποτελούν το "άλλοθι".
Αν διαπιστώσουμε ότι η ιστορία παραλογίζεται, αν η παραπληροφόρηση της κάθε προπαγάνδας υπάρχει για να καλύπτει τις αντιφάσεις ανάμεσα στα γεγονότα και τις ιδεολογίες που υποστηρίζει, αν καταφέρουμε να ρίξουμε ένα καθάριο βλέμμα στην επικαιρότητα, αυτό φτάνει για να μας εμποδίσει να υποκύψουμε στην παράλογη "λογική" και στα ψέματα που μας σερβίρουν, για να γλιτώσουμε από κάθε  ίλιγγο. Οι οπαδοί διαφόρων δογματισμών, κατηγόρησαν το συγγραφέα του "Ρινόκερου" ότι πήρε μιαν "αντιδιανοουμενίστικη" θέση και διάλεξε για ήρωα του έναν άνθρωπο μάλλον απλό.

Θεώρησα σωστό να μην παρουσιάσω ένα ιδεολογικό σύστημα, για να το αντιπαρατάξω σε άλλα τρέχοντα . Σκέφτηκα, απλούστατα, πως αυτό που έπρεπε ν' αποδείξω ήταν η μηδαμινότητα κάθε τρομερού συστήματος. Συστήματα που μας καθοδηγούν, παρασύρουν τους ανθρώπους, τους αποκτηνώνουν κι ύστερα τους καταντάνε σκλάβους. Σίγουρα κάποιος καταλαβαίνει πως τα λόγια των ηρώων του  Ζαν, του Μποτάρ και του Ντιντάρ δεν είναι παρά "φόρμουλες-κλειδιά". Τα συνθήματα που εξαπολύουν τα διάφορα δόγματα και που κρύβουν κάτω από το προσωπείο της αντικειμενικής ψυχρότητας την πιο παράλογη και άγρια παρόρμηση. Ο "Ρινόκερος" είναι, λοιπόν, μια προσπάθεια για να διαλυθούν αυτές οι μεταφυσικές ψυχώσεις. (Ευγένιος Ιονέσκο, από την εισαγωγή της έκδοσης).’’

Ύστερα από  αυτά τα τόσο  κατατοπιστικά,  νομίζω ότι περιττεύει κάθε  λόγος επαναφοράς των  ερωτημάτων  για την  πειραματική εφαρμογή  ,   στην αρχή της πανδημίας   της ανοσίας της αγέλης [στη Βρετανία και κάποιες σκανδιναβικές χώρες] , τα ιδεολογήματα και  τις  ανόητες εμμονές αντιεμβολιαστών και λοιπών ‘’ψεκασμένων’’. Ίσως έτσι δίνεται  απάντηση και  στη  διαμάχη που ‘’δημιουργήθηκε’’ για τη θεατρική παράσταση του Ρινόκερου  από θεωρητικούς της δημοκρατίας και ποικιλώνυμους αυτόκλητους    ιατρο-συνταγματολογούντες,   που βρίθουν επικινδύνως  τελευταία, στη χώρα μας και αλλαχού!!!

Όσον αφορά τη νέα  ηγεσία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ, εύχομαι υγεία και μακροημέρευση, ελπίζοντας ότι η μακροχρόνια  ώσμωση του νέου Αρχηγού ανάμεσα στους  ‘’διαλύτες’’ του  Ευρωκοινοβουλίου να επέτρεψε την αναγκαία ‘’διαπήδηση’’ της σύγχρονης ευρωπαϊκής ιδέας, πράγμα που  ο χρόνος  θα δείξει.

Ύστερα από  πολυετή συγχρωτισμό μου με Έλληνες Ευρωβουλευτές στις Βρυξέλλες, θεωρώ δυνατή, όχι όμως και αναγκαία την επικαλούμενη ώσμωση. Θυμάμαι, πριν πολλά χρόνια,  ερωτήματά μου  σε φίλο εκπρόσωπο του ΚΚΕ, ο οποίος κατέκρινε κάθε κίνηση της Ευρωβουλής. ‘‘Αφού δεν αποδέχεστε την Ευρωπαϊκή Ένωση, γιατί την υπηρετείτε,  μετέχοντες  στις εργασίες της;;;  Μου απάντησε ωμά,  για να την ελέγχουμε εκ των έσω και για τις υψηλές αμοιβές της. Έχω μείνει με την εντύπωση ότι ο κ. Ανδρουλάκης είναι ευρωπαϊστής με σύγχρονες αντιλήψεις, μακράν των στρεβλώσεων για προοδευτική, αριστερή και συντηρητική  πολιτική, που στις μέρες μας  δεν σημαίνουν πια τίποτα το συγκεκριμένο. Καλορίζικος λοιπόν ‘’επ’ αγαθώ του κοινωνικού συνόλου’’ διότι οι καιροί των  ‘’χρωματιστών καφενείων’’ παρήλθαν ανεπιστρεπτί.

Αντώνης

ΔΥΟ ΣΕ ΕΝΑ

 

Δύο σε Ένα

 

 

Δεν πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο προώθησης  προϊόντων,  αλλά για δυο   ιστοριούλες  παιδικών μου αναμνήσεων, που αναβίωσε  μια μικρή βόλτα  στην παλιά μου  γειτονιά . Γράφονται  σε πρώτο πρόσωπο, για λόγους  επιβεβαίωσης της  αυθεντικότητας και γιατί θεωρώ  τον εαυτό μου , κατά κάποιο τρόπο, μέτοχο και έναν από τους τελευταίους μάρτυρες των γεγονότων της εποχής. Είναι ένα ελάχιστο δείγμα των βιωμάτων  της δεκαετίας  του 1940 , που δεν  διηγηθήκαμε ποτέ στην επόμενη γενιά [συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών μας] για να τα κρατήσουμε μακριά  από το    άγος των  πολέμων  της εποχής , αλλά και γιατί αργότερα δεν ήθελαν να τις  ακούσουν  ή δεν  τις  πίστευαν! Είναι βέβαιο  ότι την πραγματική ιστορία τη  γνωρίζουν μόνο όσοι  την έζησαν προσωπικά  και την διαμορφώνουν συμβάντα που φέρουν στο φως  τυχαία περιστατικά. Δυο τέτοιες ιστορίες θα σας διηγηθώ, διότι τις έζησα προσωπικά και  στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή. Το δυστύχημα είναι ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα μιμητές, οι οποίοι   τεχνηέντως, προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα και να ιδιοποιηθούν   διάφορες εκφάνσεις τους, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και τη σιωπή των ανθρώπων που τα βίωσαν και προτίμησαν τη λήθη!!!

Χθες, θέλοντας να δοκιμάσω τις έσχατες σωματικές δυνάμεις μου, αποφάσισα να επισκεφθώ το πατρικό μου σπίτι [ ανήκει στον γιό μου], σε απόσταση 500 περίπου μέτρων από το σπίτι που διαμένω αλλά με  υψομετρική διαφορά 150-200 περίπου μέτρων, περνώντας από ένα παλιό γειτονόσπιτο, που έγινε παρανάλωμα μιας πρόσφατης πυρκαγιάς.

Πέρασα πρώτα από το σπίτι που κάηκε – κυρίως για να αναλάβω δυνάμεις για τη συνέχεια και μετά επισκέφθηκα και το πατρικό μου. Πρόκειται για μια διαδρομή που έχω κάνει αμέτρητες φορές αλλά με  διαφορετικές κατά καιρούς  συνθήκες και παραλλαγές στο δρομολόγιο. Στην επιστροφή, για να αντιμετωπίσω τις επιβαρύνσεις  της απότομης κατηφόρας στα πόδια μου, αναγκάστηκα να ακολουθήσω  μια διαδρομή ζικ-ζακ, που με οδήγησε σε ένα πέρασμα που είχα ξεχάσει ότι το είχα  διαγράψει από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια .

Στο πέρασμα αυτό είδα,   έρμο και εγκαταλειμμένο,  το σπίτι ενός  παλιού μου γείτονα, που  μου θύμισε  δυο πολύ τρομερές παιδικές αναμνήσεις, που με είχαν   αναγκάσει να  βγάλω το πέρασμα αυτό  από τις διαδρομές μου. Για την πρώτη ανάμνηση  παραθέτω το απόσπασμα που ακολουθεί, από παλαιότερο  βιβλίο μου με τίτλο ‘’αρνούμαι να ξεχάσω’’ , χωρίς κανένα σχόλιο:

  ‘’  Θυμάμαι  και τώρα το φωτεινό πρόσωπο του πατέρα μου, όταν, για αμοιβή της εργασίας του κάποιων ημερών, ως οικοδόμου, επέστρεψε αργά το βράδυ στο σπίτι και μάς φώναξε να δούμε το περιεχόμενο του περιτυλίγματος μιας παλιάς εφημερίδας. Ήταν ένα κομμάτι , περί τη μισή οκά, μαυρισμένο κρέας. Το πανηγυρίσαμε οικογενειακώς, αφού είχαμε σχεδόν ξεχάσει  και την όψη του και ο γιατρός μας το είχε συστήσει - για τα παιδιά τουλάχιστο - λόγω αβιταμίνωσης. Οι γονείς μας ούτε που το δοκίμασαν, για να μη μας το στερήσουν. Πολύ αργότερα μάθαμε , ότι το ''αρνάκι'' που αντιπροσώπευε κάποια μεροκάματα του πατέρα μου........ήταν σκύλος και μάλιστα  γείτονας και προφανώς και αυτός  πεινασμένος. Δεν ξέρω αν και πόσες βιταμίνες πήραμε, εγώ κι ο αδελφός μου από  την κατανάλωση του '' άσαρκου '' αυτού ζώου. Από τότε  όμως, πολύ δύσκολα περνούσα κοντά από το σπίτι αυτού του ''σκυλοφονιά ’’, από φόβο και αποτροπιασμό. ‘’

Η δεύτερη ανάμνηση, για την οποία δεν έχω αποδείξεις  αλλά πολύ σοβαρές και εξακριβωμένες ενδείξεις, αναφέρεται στις φήμες ότι είχε σκοτώσει την νεαρή κόρη του για ’’λόγους τιμής’’ – την οποία γνωρίζαμε στη γειτονιά και δεν ξαναείδαμε έκτοτε. Είναι γνωστό ότι στα χρόνια  της κατοχής η απώλεια μιας ζωής  δεν αποτελούσε   θέμα συζήτησης.

Έρχομαι τώρα στο καμένο σπίτι  ή μάλλον τους  ιδιοκτήτες  του, που εντελώς συμπτωματικά υπάρχει και κάποια  σχέση  με τον ‘’σκυλοφονιά’’.

Μόλις είχαν τελειώσει οι εργασίες οικοδόμησης του σπιτιού του, που κατέστρεψε η προχθεσινή πυρκαγιά [ ήταν από τα ωραιότερα της γειτονιάς], ο ιδιοκτήτης του ‘’κλήθηκε στο μέτωπο’’ και άφησε ετοιμόγεννη – αν θυμάμαι καλά  - τη γυναίκα του. Πολύ σύντομα όμως,  χωρίς να δει τον γιο του, τον ξεπροβόδησε θύμα του πολέμου  όλη η κωμόπολη, ενώ  η πολιτεία αντάμειψε τη θυσία του με μια άδεια ενός  περιπτέρου στη χήρα του. Αυτή ήταν η αμοιβή τότε όσων έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, ενώ σε νεώτερους χρόνους, κάποιοι κατέκτησαν ελληνικούς και διεθνείς τίτλους με τα συνεπακόλουθα τους και καρπώθηκαν συντάξεις αντιστασιακών, επειδή φώναξαν συνθήματα, φωτογραφήθηκαν  έξω από το πολυτεχνείο ή μετείχαν στην αντίσταση, ακόμα και στη  διάρκεια του  εμφυλίου. Κάποιοι άλλοι εθνικιστές, οικειοποιήθηκαν τις  λέξεις πατρίδα, θρησκεία , οικογένεια, που απεχθάνεται ο μαρξιστικός ριζοσπαστισμός και παριστάνουν τους ‘’πατριώτες’’. Η υποκρισία της εθνικιστικο-προοδευτικής κατά τα άλλα εποχής μας περισσεύει. Έλεος!!!

Αυτές οι ιστοριούλες έμειναν γνωστές σε στενό  κύκλο ανθρώπων , που με τα χρόνια χάνεται και δεν θα τις μάθει  πια άλλος κανείς. Έτσι λοιπόν  έμειναν στην  ατιμωρησία και την αφάνεια , θύτες και θύματα αντίστοιχα,  εκτός εκείνων που είχαν την ανάλογη πρόσβαση  και επωφελήθηκαν, συμπεριλαμβανομένων  και  κομματικών παρατάξεων – παντοειδών  χρωμάτων και προσανατολισμών - που σφετερίζονται  τις θυσίες  των άλλων. Αντώνης