Ο ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΣΟΣΙΑΛΙΖΟΝΤΕΣ

                        Θεωρία και Πράξη

Από τότε που ο Φρί­ντριχ Έν­γκελς έγρα­ψε τη μικρή, αλλά εξαι­ρε­τι­κά κα­τα­το­πι­στι­κή του πραγ­μα­τεία ‘’ Η εξέ­λι­ξη του σο­σια­λι­σμού από την ου­το­πία στην επι­στή­μη (1880) ‘’ οι εξε­λί­ξεις πα­γκο­σμί­ως ήταν τε­ρά­στιες και δεν ξέ­ρου­με τι θα έγρα­φε σή­με­ρα μετά τα τόσο συ­γκλο­νι­στι­κά γε­γο­νό­τα του 20ου αιώνα. Οι Μαρξ και Έγκελς μετέτρεψαν σε επιστημονική   θεωρία την ουτοπία των στοχαστών του 18^ου αιώνα. Μετά από τα δρα­μα­τι­κά γε­γο­νό­τα γύρω στα 1989-91, και τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, βρέ­θη­καν στρα­τιές δια­νοη­τών, κοι­νω­νιο­λό­γων, οι­κο­νο­μο­λό­γων, φι­λο­σό­φων κλπ για να «απο­δεί­ξουν» το θνη­σι­γε­νές όλου του σο­σια­λι­στι­κού πει­ρά­μα­τος.

            Σήμερα δεν θα ασχοληθούμε με όσα  [ έξω από τον χορό] λένε οι ειδικοί, οι οποίοι πάντα έχουν τον τρόπο να στοιχειοθετούν τα υπέρ και τα κατά, κυρίως με βάση τις προσωπικές τους απόψεις. Την πραγματικότητα όμως  της εφαρμογής στην πράξη, την ξέρουν μόνο  όσοι ‘’έζησαν τα καθεστώτα’’ αυτά, για τέσσερες μέχρι εφτά δεκαετίες. Τα προσωπικά μου βιώματα κράτησαν μόνο 12 χρόνια και συνεπώς – τηρουμένων  των αναλογιών -  η  εμπειρία μου είναι περιορισμένη,  αλλά υπαρκτή. Καλώς ή κακώς η ιστορία θα κρίνει μελλοντικά τα όσα έγιναν ή διαπράχτηκαν, αυτή την περίοδο και τους λόγους που οι λαοί αυτοί ‘’απετάξαντο’’ τον δικό τους σατανά, στο τέλος της δεκαετίας του 1980. Εκείνοι που εξακολουθούν να ωραιολογούν και να υπερασπίζονται το ‘’σύστημα’’, στην καλύτερη περίπτωση  δεν το έζησαν ή απλώς το ‘’πλασάρουν’’, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η πράξη αποτελεί την μοναδική αλήθεια.

            Πέραν όλων αυτών , υπάρχουν και οι  νεόκοποι ζηλωτές ή ‘’έμποροι’’ της κοσμοθεωρίας, που ανήκουν στους παντοειδείς σοσιαλίζοντες [προοδευτικούς και ριζοσπάστες], που ‘’βρήκαν την πόρτα ανοιχτή και μπήκαν’’. Είναι κανόνας της φυσικής ότι τα κενά πάντα καλύπτονται από συγγενείς χώρους ή καιροσκόπους μιμητές, με το πρόσχημα του επίσης κακού  καπιταλισμού.

            Οι σοσιαλίζοντες αυτοί απέκτησαν ή σκόπιμα δημιούργησαν μια νεότερη υποκατηγορία , τους νέο-σοσιαλίζοντες’’ – στα πρότυπα των νέο-φιλελεύθερων. Κοινό τους γνώρισμα είναι ότι άλλα λένε και άλλα πιστεύουν και έχουν μεγάλη εξοικείωση με την άσκηση της κυβίστησης και της ανακυβίστησης. Δεν διστάζουν, προκειμένου να στηρίξουν τις θέσεις και κυρίως ‘’τη θέση’’ τους, να ξεπεράσουν σε παραλλαγές τον χαμαιλέοντα, να κάνουν το ΟΧΙ  - υπερήφανο- ΝΑΙ, να ξεχάσουν όλα όσα υποστήριζαν και να καταλήξουν στο τέλος υπέρμαχοι του πιο ανηλεούς καπιταλισμού και ενδοτισμού. Μπορούν να συμμαχήσουν με τις πλέον ακραίες εθνικιστικές ομάδες, υιοθετώντας οτιδήποτε τους εξασφαλίζει την εξουσία. Τελικά βέβαια επικαλούνται το εθνικό συμφέρον και ότι δεν υπήρχε άλλη επιλογή, κάτι που απέρριπταν μετά βδελυγμίας όταν  έκαναν το ίδιο οι αντίπαλοί τους. Σημειώνω δε ότι το φαινόμενο δεν αποτελεί ελληνική αποκλειστικότητα – με τις όποιες ιδιαιτερότητες ή υπερβολές μας – αλλά διαπερνά το συνολικό ιδεοληπτικό στρατόπεδο του νέο-σοσιαλισμού.

            Παραδείγματα υπάρχουν αμέτρητα και διαχρονικά ,στο παγκόσμιο στερέωμα, όπως τα απολυταρχικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής που  κάτω από τον μανδύα του δήθεν σοσιαλισμού καλύπτονται ακόμα και συμπτώματα πολιτικής διαστροφής. Στα δικά μας είναι γνωστά τα τερτίπια του  γέροντα της δημοκρατίας, του αείμνηστου  Αντρέα με τις οβιδιακές μεταμορφώσεις του, των τέως Πασοκογενών αντιμνημονιακών, που αλλάζοντας Κόμμα άλλαξαν και τις θέσεις τους και λένε ναι σε όλα. Τελικά στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας, ο χώρος αυτός προσφέρεται για κάθε αμετροέπεια και  παραλογισμό. Τελευταία όμως μαθαίνουμε ότι ανάλογη είναι και η κωλοτούμπα του Γερμανού σοσιαλιστή ηγέτη, όταν διαπίστωσε ότι έχανε το τραίνο της εξουσίας, όπως συνέβη με τον ομοϊδεάτη του Γάλλο σύντροφο κ. Ολάντ. Φαίνεται θα κάνει και αυτός το ‘’εθνικό του καθήκον’’ προκειμένου να αποφύγει – για άλλους λόγους- το πάθημα του κ. Στρος Καν.

            Νομίζω ότι οι νέο-σοσιαλίζοντες είναι κάτι σαν τους ανθρώπους που  παθαίνουν αμνησία και οι οποίοι, επανερχόμενοι, δεν θυμούνται τίποτα από τα παλιά, απολαμβάνουν όμως τα καινούργια κεκτημένα , με οποιοδήποτε τίμημα εκείνων που – εκόντες άκοντες- τους έφεραν στην εξουσία. Νέοι καιροί νέα ήθη, που θα έλεγε ο Κικέρωνας στην εποχή μας.   Αντώνης        

ΤΕΛΙΚΑ ΜΑΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΝ ΚΑΙ ΟΙ ΓΑΛΛΟΙ

Σε πρόσφατο άρθρο μου της 6^ης Νοεμβρίου, με τίτλο ΄΄ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ’’,             είχα σχολιάσει – μεταξύ άλλων - και το ανέκδοτο του κ. Τσακαλώτου στη Βουλή, για τη ‘’ φυματική  σαρανταποδαρούσα με τα 25 πόδια’’ και  κατέληγα   με τους στίχους του Γιάννη Μηλιώκα‘’ να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ@λ@κες’’. Τι τόθελα; Φαίνεται ότι κάποιος το διάβασε και ενημέρωσε τη γαλλική επιθεώρηση Potitique Internationale και τον Δικηγορικό Σύλλογο Παρισιού.

Τελικά οι Γάλλοι, που τους χαρακτηρίζει η ευγένεια και το χιούμορ, βρήκαν άλλο τρόπο για να μας αποδώσουν τα  εύσημα. Στο πρόσωπο του Πρωθυπουργού μας, βράβευσαν την μ@λ@κία μας με δυο πρωτότυπα βραβεία, όπως αυτά αναφέρονται στο σύντομο δημοσίευμα που ακολουθεί:

           

‘’Στο Παρίσι μεταβαίνει την Πέμπτη ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, προκειμένου να βραβευθεί από την επιθεώρηση Politique Internationale και από τον Δικηγορικό Σύλλογο Παρισιού .

Σύμφωνα με πληροφορίες ο Αλέξης Τσίπρας παρέλαβε το Βραβείο Πολιτικού Σθένους (Prix du Courage politique) από την επιθεώρηση Politique Internationale. Ο Έλληνας πρωθυπουργός θα εκφωνήσει ομιλία σε εκδήλωση του Δικηγορικού Συλλόγου από τον οποίο θα λάβει το Βραβείο Δέσμευσης στο Ευρωπαϊκό Ιδεώδες (Prix de l'Engagement européen).’’

Το βραβείο ‘’ courage Potitique ‘’, της γαλλικής επιθεώρησης, αναφέρεται στις αντοχές του ελληνικού λαού, που ο Γιάννης Μηλιώκας αποκαλεί με τη  συγκεκαλυμμένη λέξη, που επαξίως μας αποδίδεται. Ο δικηγορικός Σύλλογος του Παρισιού όμως, βρήκε ένα πιο ευρηματικό τίτλο , ‘’engagement europeen’’,που σηματοδοτεί την πολιτική μετάλλαξη του ηγέτη μας. Σε ελεύθερη μετάφραση, όπως θα έλεγαν οι ειδικοί διερμηνείς  σημαίνει, το βραβείο της κυβίστησης ή κοινώς κωλοτούμπας. Επί τέλους – μέσω Παρισίων – το χάρηκαν και οι  Ευρωπαϊστές της χώρας, που είχαν αρχικά φοβηθεί  τα πρώτα  εκείνα τα λόγια τα μεγάλα. Στην περίπτωση αυτή αφήνω τους αδελφούς Κατσιμίχα να κάνουν την περιγραφή και να χρησιμοποιήσουν τις κατάλληλες λέξεις, με το τραγούδι τους ‘’ τα λόγια τα μεγάλα που έχω πει’’, που ακολουθεί . Μη σας φοβίζουν τα απαισιόδοξα λόγια της τελευταίας στροφής του τραγουδιού, αφού εδώ ο στόχος του δικού μας είναι ο λαιμοδέτης, διότι ούτε  κορόιδο είναι μα ούτε  μεθυσμένος !!!

‘’’’Στα λόγια τα μεγάλα που `χω πει
γυρίζει μερικές φορές ο νους μου
εκεί που κάθομαι στο μπαρ
και ούτε ξέρω τι έχω πιει
και λέω μαλακίες στους διπλανούς μου

Τα λόγια τα μεγάλα που `χω πει
που σαν βατράχια από το στόμα μου πηδούσαν
λόγω τιμής, δεν το `χα φανταστεί
πως κάποια μέρα θα με τιμωρούσαν

Τα λόγια τα μεγάλα που `χω πει...

Τα λόγια τα μεγάλα που `χω πει
κάθοντ’ εκεί πολλές φορές και με χαζεύουν
και ύστερα μου δίνουνε σαπούνι και σχοινί
και ύστερα σηκώνονται και φεύγουν

Τα λόγια τα μεγάλα που `χω πει...’’’’

Εύχομαι και το μετάλλιο της λεγεώνας της τιμής, μόνο που αυτό χρειάζεται λίγο μεγαλύτερο στύψιμο των Ελλήνων,  στο δρόμο που χάραξε ο κ. Κατρούγκαλος. Την τιμή αυτή άλλωστε έλαβε και η Μόνικα Μπελούτσι, από τα χέρια του [τέως] σύντροφου Ολάντ. Η μόνη διαφορά έγκειται στο φύλο, διότι στην τέχνη και την ομορφιά τουλάχιστο δεν υστερούμε!!!

Αντώνης

ΕΠΙΒΑΤΕΣ ΚΑΙ ΣΧΙΝΟΒΑΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ

         Εμπειρικοί σχολιασμοί ενός μη ειδικού

Διευκρινίζω για πολλοστή φορά ότι ουδέποτε υπήρξα  μέλος ή οπαδός οποιουδήποτε Κόμματος και δεν σκέπτομαι να το κάνω στα γεράματά μου. Διεκδικούσα πάντοτε το δικαίωμα να εκφράζω ελεύθερα τις πολιτικές μου απόψεις, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι κατέχω τη μοναδική αλήθεια. Πιστεύω στην ελεύθερη και όχι την νέο-φιλελεύθερη οικονομία και την ελευθερία του λόγου και της σκέψης και όχι στην ασυδοσία, που αποτελεί βάναυση κατάχρησή της.

Ύστερα από τη απαραίτητη αυτή εισαγωγή, αισθάνομαι ότι δικαιούμαι να προβαίνω – κατά καιρούς- σε σχολιασμό  της επικαιρότητας, με βάση την προσωπική μου εμπειρία, χωρίς  επιστημονική τεκμηρίωση και εξειδικευμένη γνώση, αφού τα βιώματά  μας δεν  έχουν θεωρητική αλλά καθαρά πρακτική υπόσταση. Οι ειδικοί άλλωστε – που εκτιμώ ιδιαίτερα τις γνώσεις τους - αυτόκλητοι ή κατά παραγγελία, δεν παύουν να μας βομβαρδίζουν με τις βαρύγδουπες αναλύσεις τους, που σπάνια έχουν επαληθευτεί. Το σημαντικό στη ζωή είναι αυτό που βιώνουμε  και όχι η νοερή προσήλωση σε κάτι αφηρημένο, που  αποτελεί όνειρο απατηλό και συνεπώς απραγματοποίητο.

Τα σημαντικότερα γεγονότα των ημερών είναι – αξιολογικά- οι πλημύρες που έπνιξαν τόσους συνανθρώπους μας λίγα χιλιόμετρα από την πρωτεύουσα και  η εκλογή ηγεσίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Το πρώτο θέμα αφορά το σήμερα και το δεύτερο τις μελλοντικές προοπτικές ενός κομματικού χώρου και ίσως όλης  της χώρας και συνεπώς δεν  μας αφήνουν αδιάφορους, άσχετα με τα προσωπικά πιστεύω του καθενός μας.

Αρχίζουμε λοιπόν με τις πλημύρες, που αποτελούν ένα επαναλαμβανόμενο χαρακτηριστικό γνώρισμα στην πατρίδα μας και ιδιαίτερα στα αστικά κέντρα ,τις τελευταίες   πολλές δεκαετίες. Τα Κόμματα, στην προσπάθεια τους  να αγρεύσουν ψηφουλάκια  των δέσμιων πολιτών, εκμεταλλεύονταν ανέκαθεν τις κοντόφθαλμες   επιλογές των ψηφοφόρων, αδιαφορώντας για τις μακροπρόθεσμες συνέπειες. Τα αντίπαλα Κόμματα , στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου ,συνήθως σιωπούσαν, αλλά ξεσπάθωναν στο Κοινοβούλιο, μόλις ευρίσκοντο στην αντιπολίτευση, μέχρι τις επόμενες εκλογές που τα ξεχνούσαν όλα ή προέβαιναν και τα ίδια σε ανάλογες υποσχέσεις για παραχωρήσεις και νομιμοποιήσεις, κάτι που συνεχίζεται και στις μέρες μας.. Οι  άνθρωποι όμως δεν έπαυσαν να πνίγονται και να  χάνουν τις περιουσίες τους, αρκούμενοι σε υποσχέσεις για   αποζημιώσεις, που σπάνια είναι  έγκαιρες και δίκαιες, τις οποίες όμως πληρώνουν οι υπόλοιποι πολίτες,  με τη γνωστή μέθοδο της ειδικής φορολόγησης ‘’υπέρ’’ των αναξιοπαθούντων ντόπιων και ξένων συμπολιτών μας.

Αυτά συνέβαιναν – όπως μας λέγει επίσημα η κυβερνώσα παράταξη – επί της επάρατης δεξιάς , της αριστερίζουσας πασοκοκρατίας ή της πολιτικής τους σύμπραξης 2012-2014. Θυμάμαι όμως κάποιες γενναίες δηλώσεις της κυρίας Δούρου, η οποία στην προσπάθειά της να διαφοροποιηθεί , έλεγε ότι θα ‘’πήγαινε στο σπίτι της’’, αν δεν υλοποιούσε κάποια αντιπλημμυρικά προγράμματα, που ο κύριος Σγουρός ισχυρίζεται ότι είχε αφήσει έτοιμα, μεταξύ των οποίων της πρόσφατα πληγείσης περιοχής. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο του ‘’έφαγε’’ τη θέση, χωρίς όμως να κάνει πράξη τα  όσα είχε υποσχεθεί , με αποτέλεσμα 21 μέχρι στιγμής πνιγμούς και καταστροφή μιας ολόκληρης Πόλης. Θα μου πείτε τι φταίει η αρμόδια κυρία περιφερειάρχης, όταν έχουμε έκτακτα καιρικά φαινόμενα – αυτός ήταν ανέκαθεν ο χαρακτηρισμός κάθε κακοκαιρίας στη χώρα μας – και τη γνωστή γραφειοκρατία; Αν είχε πει και κάτι παραπάνω ‘’εν τη ρύμη του λόγου’’ για παραίτηση και άλλα τέτοια γραφικά, δεν χάλασε ο κόσμος. Ο κομματικός της χώρος είναι τόσο σίγουρος για το αλάθητό του, ώστε έχει διαγράψει εντελώς τις ‘’αστικές’’ πρακτικές των παραιτήσεων  και των διαγραφών.

Καταπλήσσει όμως η αναλγησία τους που θα τους κυνηγάει στη συνέχεια του πολιτικού και του προσωπικού τους βίου , αφού απέφυγαν να επισκεφθούν τις οικογένειες των θυμάτων και όσους έχασαν τα σπίτια τους και να τους πουν έστω δυο παρήγορα λόγια, αφού δεν μπόρεσαν να προλάβουν το κακό. Να ζητήσουν μια συγγνώμη, μια λέξη που επίσης έχει διαγραφεί από το αριστερό ριζοσπαστικό τους λεξιλόγιο. Δεν θέλω να πιστεύω ότι φοβήθηκαν , αφού οι επισκέψεις τους συνοδεύονται από πάνοπλους αστυνομικούς, αλλά  μάλλον ήθελαν να ‘’ συμμεριστούν τον πόνο των πληγέντων μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας’’ από τον φόβο μήπως  ‘’λυγίσουν’’ μπροστά στο λαϊκό δράμα , που τους ανάγκασε να επιβάλουν εθνικό πένθος. Περιορίστηκαν να το ζήσουν μόνοι τους  με χαριεντισμούς στη Σουηδία και αλλαχού, μιμούμενοι τον Νέρωνα που έζησε το κάψιμο της Ρώμης από τα Ανάκτορά του,  μακριά από τη συμφορά. Ας μείνουμε όμως στο περιστατικό αυτό, αποφεύγοντας άλλες ομοιότητες με τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα και τους διωγμούς των χριστιανών, που αποτελούν ’’ συμπτώσεις και δημιουργήματα της νοσηρής φαντασίας’’ των εχθρών κάθε χαρισματικού ηγέτη.

Σαν να μην έφθανε όλο αυτό το κακό που βρήκε τόσους ανθρώπους, οι καλοί μας πολιτικοί θέλησαν να δώσουν μια συνέχεια και στον Ναό της Δημοκρατίας, στο Κοινοβούλιο. Από σύσσωμη την αντιπολίτευση ακούστηκαν κατηγορίας ακόμα και σε ποινικό επίπεδο, ενώ η συμπολίτευση – στο δρόμο που χάραξε ο χαρισματικός της  ηγέτης – έπλεξε το εγκώμιο της άμεσης κινητοποίησης της κρατικής μηχανής για να σώσει τους ανθρώπους από τις εγκληματικές ενέργειες των προηγούμενων ρουσφετολογικών κυβερνήσεων και της συνεχιζόμενης γραφειοκρατίας. Δεν θα μπω σε λεπτομέρειες που προσβάλλουν κάθε νοήμονα άνθρωπο, αλλά θα διατυπώσω ένα απλοϊκό και αφελές ερώτημα. Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο τα τρία τελευταία χρόνια και γιατί δεν διόρθωσαν τα κακώς κείμενα , όπως είχαν υποσχεθεί; Το ερώτημα είναι βέβαια ρητορικό και συνεπώς δεν πρόκειται ποτέ να απαντηθεί. Γιατί όμως μόνο στη χώρα μας πάντα φταίνε κάποιοι άλλοι – που μπορεί πράγματι να φταίνε  – και στους πόσους νεκρούς ‘’επιτρέπονται’’ οι παραιτήσεις των υπευθύνων, για να μην πω ότι ποτέ δεν υπήρξαν υπεύθυνοι για τις συμφορές, παρά μόνο για τις επιτυχίες, που εμείς οι αφελείς δεν μπορούμε να δούμε!!!

Μην περιμένετε από ένα αναξιοπαθούντα γέροντα να σας αποκαλύψει τους όποιους υπεύθυνους, αφού στη χώρα αυτή δεν υπάρχει ποτέ κανένας, αλλά και να το πει ποιος τον ακούει; Γι’ αυτό θα συνεχίσω με το επόμενο θέμα μου , την επιτυχή εκλογή  νέας   ηγεσίας της Δημοκρατικής Συμπαράταξης. Δεν θα ασχοληθώ με τον τίτλο της παράταξης, που προδιαθέτει  στην παραδοχή ότι οι άλλες παρατάξεις δεν είναι δημοκρατικές [ με ενδεχόμενη εξαίρεση της Νέας Δημοκρατίας !], ούτε με την κατάχρηση του όρου ‘’προοδευτικός’’, γιατί έτσι θα αυτοεξαιρεθώ και εγώ, που δεν [τους] ανήκω. Θα διατυπώσω όμως  και πάλι  ερωτήματα, που επίσης θα χαρακτηρισθούν ρητορικά και θα παραμείνουν αναπάντητα.

Πρώτο και κύριο , με ποιο κριτήριο – δεν θέλω να πω δικαίωμα – θεωρούν το λαό χωρισμένο σε γεωγραφικές περιοχές, δεξιά, αριστερά, κέντρο και διάφορους άλλους παράγωγους προσδιορισμούς, αφού είναι γνωστό ότι στην πράξη δεν υπάρχουν ιδεολογικές διαφορές; Όλοι εφαρμόζουν τις ίδιες πολιτικές, πλην κάποιων ρομαντικών ‘’κατάλοιπων’’ μιας παλιότερης διαφοροποίησης, που δεν έμαθαν ακόμα ότι ‘’γκρεμίστηκαν’’ πια τα τείχη . Στην κομμουνιστική Κίνα έχουμε καπιταλισμό, οι Χριστιανοδημοκράτες   αποτελούν τη δεξιά πτέρυγα της γερμανικής πολιτικής, ο Αντρέας Παπανδρέου υποκατέστησε  το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, με καπιταλιστική οικονομία, ακόμα δε και ο Ριζοσπαστικός Σύριζα συγκυβερνά με την εθνικιστική πτέρυγα της δεξιάς και έγινε  φανατικός μνημονιακός

Εδώ θα επικαλεσθώ αποσπάσματα από τα 30 μαθήματα δημοκρατίας, του Ιταλού διανοητή Τζιοβάνι Σαρτόρι, που αναφέρονται στον ‘’ιδεολογισμό’’, που τόσο προκλητικά  προβάλλεται τελευταία και χρησιμοποιήθηκε  και σ’ αυτές τις εκλογές, ξεχνώντας ότι οι ίδιοι οι ιδεολογούντες τον έχουν  στρεβλώσει και τόσο βάναυσα ποδοπατήσει.

΄΄΄΄Ιδεολογισμός είναι η «πολιτικά ορθή» ψευδο-σκέψη, η ιδεολογία σαν forma mentis, η ιδεολογία σαν τυραννίδα της διανόησης και ο «δεσμευμένος» και «δεσμεύων» τρόπος σκέψης.

Ο ιδεολογισμός συνιστά το νεκρό παιδί των ιδεολογιών. Υποείδος ιδεολογίας δίχως μεταφυσική, ή φιλοσοφικό υπόβαθρο, με αποκλειστικό σκοπό την εξαΰλωση της διανόησης μέσω της αποκλειστικής χρήσης μειωτικών, υποτιμητικών, επιθετικών προσδιορισμών. Οι ιδεολογίες αποτέλεσαν στην ουσία ένα τρόπο σκέψης που απέκλειε την σκέψη: ένα συνοθύλεμα νεκρών διανοημάτων βασισμένων στην έμμονη επανάληψη σλόγκαν και συνθημάτων. Το τέλος των ιδεολογιών δεν σήμανε και την εξάλειψη της forma mentis που τις εξέθρεψε και τις συντηρούσε. Αυτή η forma mentis απόμεινε σαν ιδεολογισμός.

Ο ιδεολογισμός είναι το όπιο της διανόησης και ο εθισμός στην αποφυγή της κριτικής σκέψης. Ταυτόχρονα, είναι ένα θαυμάσιο όπλο εξαναγκασμού στην σιωπή της σκέψης του άλλου. Χαρακτηριστικό του «ιδεολογιστή» είναι η αποκλειστική χρήση χαρακτηρισμών, αυτοεκτίμησης για εκείνο, μείωσης και περιφρόνησης για τον περιστασιακό αντίπαλο. Για τον ιδεολογιστή, ο χαρακτηρισμός είναι το όλον, καθιστά περιττή την συλλογιστική και την αντικαθιστά. Η ιδεολογική απαξίωση δεν απαιτεί αίτια ούτε οφείλει εξηγήσεις. Ο ιδεολογισμός, λόγω της φύσης του, προσφέρει την απόλυτη ψυχολογική σιγουριά και, κατά συνέπεια, δεν χρειάζεται ούτε εξηγήσεις ούτε αποδείξεις’’’’.

Κλείνω το παρόν σχόλιό μου με την επίκληση του τίτλου του άρθρου μου, για τους επιβάτες και σχοινοβάτες της πολιτικής, προσθέτοντας και τους [μεταφορικά] επιβήτορές της, που στη χώρα μας δεν έχουν τελειωμό. Αντώνης

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ .... ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ

                         ‘Η ‘’ΦΩΝΆΖΕΙ Ο ΚΛΕΦΤΗΣ;’’                                  

Η φράση του Ιησού στα Ιεροσόλυμα, προς τους Γραμματείς και  Φαρισαίους,  βρίσκει και σήμερα την πλήρη εφαρμογή της, με μοναδική αλλαγή τον προσδιορισμό των υποκριτών. Εκ πρώτης όψεως έχουμε μια διαχρονική επανάληψη ανάλογων περιστατικών και μένουμε σε αόριστες διακηρύξεις, μέχρι να ξεχαστούν τα γεγονότα. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι αντί βελτίωσης στην αντιμετώπιση των προβλημάτων και των επιπτώσεων, παρατηρείται μόνο  ‘’βελτίωση’’, στην διαδικασία αποποίησης κάθε ευθύνης, με την εύκολη χρέωση στο παρελθόν. Είναι βέβαια αλήθεια ότι το  παρελθόν δεν περιποιεί ιδιαίτερη τιμή σε κανένα, ούτε όμως  αποτελεί άλλοθι για την επανάληψη των ίδιων λαθών.

Οι κατά καιρούς αντιπολιτεύσεις δεν άφηναν ευκαιρία  άμεσης στηλίτευσης της κρατικής αδράνειας και αβελτηρίας και πολύ καλά έκαναν, μόνο που κατά την ανάληψη της εξουσίας από τους ίδιους, ξεχνούσαν τις επαγγελίες τους και έκαναν και αυτοί τα ίδια και χειρότερα. Οι σημερινοί κυβερνώντες, ως αντιπολίτευση, ‘’έψαχναν’’ ακόμα και μεμονωμένα περιστατικά , τα οποία γενίκευαν για να στιγματίσουν το ανάλγητο κράτος για τις εγκληματικές του παραλείψεις, ενώ τώρα περί άλλα τυρβάζουν. Αποφεύγουν έστω και μια  απλή προσωπική  επαφή και δυο άμεσα   λόγια  παρηγοριάς στους κατεστραμμένους και τις οικογένειες των θυμάτων της κακοκαιρίας. Περιορίζονται σε επισκέψεις στα πέριξ, για να ‘’αποφύγουν τις άμεσες συγκινήσεις’’ ή τη δημόσια κατακραυγή για όσα αυτοί ή οι προκάτοχοί τους δεν έκαναν, ξεχνώντας ότι το κράτος αποτελεί   συνέχεια και  όχι διελκυστίνδα ευθυνών.

Δεν αρκούνται μόνο στην υποκριτική τους αποποίηση ευθυνών αλλά – για να προλάβουν τις αυτεπάγγελτες ενέργειες της δικαιοσύνης – κάνουν και οι ίδιοι μηνύσεις εναντίον των υπευθύνων της τελευταίας τραγωδίας. Ποιοι είναι τέλος πάντων αυτοί που ‘’έπνιξαν’’ 16 συνανθρώπους μας και γέμισαν θλίψη μια ολόκληρη περιοχή; Το τελευταίο μου φέρνει στο νου την παλιά κωμωδία του Δημήτρη Ψαθά,  φωνάζει ο κλέφτης – ο οποίος [κλέφτης],  στην προσπάθειά του να αποσείσει τις ευθύνες του, επικαλείται τις ‘’πανούργες μεθοδεύσεις των εχθρών της πατρίδας’’. Μα τελικά ποιος κυβερνά αυτόν τον δύσμοιρο Τόπο και που πρέπει να αποζητήσουν συνδρομή οι τόσοι δεινοπαθούντες συνάνθρωποί μας; Ένας λαός που έχει ξεπεράσει τα οικονομικά του όρια βάζοντας ‘’πλάτη’’ στην  ανάκαμψη της χώρας, το ελάχιστο που δικαιούται είναι η στήριξη και προστασία του από την πολιτεία. Δεν είναι δυνατόν τα καιρικά φαινόμενα στην Ελλάδα να χαρακτηρίζονται πάντοτε ‘’έκτακτα’’ και να θρηνούμε τόσα θύματα δυο βήματα  από την πρωτεύουσα!!!.

Άκουσα μια ‘’διάλεξη’’ του Αντιπεριφερειάρχη Αττικής  στον Σκάι, να ισχυρίζεται ότι είχαν έτοιμα  σχέδια , την υλοποίηση των οποίων απέτρεψε το Δασαρχείο και η γραφειοκρατία και ότι ανάλογα προβλήματα στο Κερατσίνι δημιούργησε μια μάντρα που τους προβλημάτιζε το γκρέμισμά της. Τελικά  η μάντρα βρίσκεται εκεί 40 χρόνια και ανήκει στον ΟΛΠ. Μα επί τέλους αυτές οι  κρατικές υπηρεσίες σε ποιο κράτος υπάγονται και ποιοι λογοδοτούν για τις ‘’ενδεχόμενες’’ ευθύνες τους, αφού  άφησαν ήδη 16 νεκρούς και χιλιάδες άστεγους  μη προνομιούχους πολίτες!!!

Δεν θέλω ακόμα να διατυπώσω ακραίες – απόλυτα δικαιολογημένες πλέον- προτροπές, πιστεύοντας ότι έχει απομείνει έστω και ελάχιστη τσίπα για την ανάληψη της ευθύνης . Δεν μπορεί η Κυβέρνηση να δηλώνει κατόπιν εορτής ότι είναι στο πλευρό των παθόντων που θα αποζημιώσει – όπως οφείλει να κάνει – αλλά όχι με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων αλλά των διαχρονικών   συγκεκριμένων  υπευθύνων. Οι κατά καιρούς αρμόδιοι που καρπώνονται τα οφέλη των θέσεών τους, πρέπει κάποτε να πληρώνουν και τις συνέπειες των λαθών και της αναποτελεσματικότητάς  τους.

Φθάσαμε δυστυχώς στο σημείο που η πραγματικότητα ξεπερνά τη φαντασία και την ‘’λογοτεχνική’’  ακόμα υπερβολή  και  έχουν στενέψει τα περιθώρια για δικαιολογίες και εφησυχασμούς. Δεν απομένει παρά η απόδειξη ότι υπάρχει  ακόμα φιλότιμο στη χώρα μας και όσοι το διαθέτουν ξέρουν καλά τι πρέπει να κάνουν. Οι σημερινοί ηγέτες μας κινδυνεύουν να την πάθουν σαν την 17 Νοέμβρη, όταν η βόμβα έσκασε στα χέρια του Σάββα Ξηρού και ξήλωσε ολόκληρη την οργάνωση φαντομάς. Ατυχώς για τους ηγέτες μας και δυστυχώς για τα θύματα, δεν πρόλαβαν τη βόμβα και αυτή έσκασε στα δικά τους χέρια. Έχει ο καιρός γυρίσματα και αυτά δεν καλύπτονται πλέον με τα περίτεχνα τεχνάσματα της κομματικής προπαγάνδας. Ο ηγέτης μας, μέσα στη θλίψη που του δημιούργησαν τα δυσάρεστα γεγονότα, επέβαλε πενθήμερο εθνικό πένθος και ‘’αναγκάστηκε!’’ και πάει στη Σουηδία για να το ξεπεράσει, θυμίζοντας τον Νέρωνα που δεν άντεχε να βλέπει τη Ρώμη να καίγεται!!!  Αντώνης

ΚΑΝΕ ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ !!!

                           Ψ υ χ ο λ ο γ ι κ ο ί    σ υ ν ε ι ρ μ ο ί *

Το ριψοκίνδυνο θέαμα ενός  βίντεο που μου έστειλε η φίλη μου Ελένη, με οδηγεί συνειρμικά στις  πολιτικές αιωρήσεις που βιώνει η χώρα μας. Ενώ το βίντεο παρουσιάζει το ρίσκο δύο ατόμων που  διεκδικούν την ακροβατική τους  διάκριση, τρομάζοντας και την   κριτική επιτροπή , εμείς παρακολουθούμε  τις αιωρήσεις της πολιτικής  μας ηγεσίας, χωρίς καμιά  αντίδραση. Ακόμα και οι έμπειροι αυτοί ακροβάτες, κάνουν τον σταυρό τους και ανταλλάσσουν ‘’το φιλί της ζωής’’, πριν επιχειρήσουν το salto mortale, η ελληνική κοινωνία  σταυροκοπιέται  η ίδια [ για λογαριασμό των αθεόφοβων ακροβατούντων  μας] υφιστάμενη  τις όποιες συνέπειες   των  επιχειρούμενων αιωρήσεων.

Οι καλοί και δοκιμασμένοι ακροβάτες του βίντεο ,εκτελούν άψογα   την επικίνδυνη επίδειξή τους και καλμάρουν την ανησυχία των θεατών τους, ενώ  οι ημέτεροι ‘’σαλτιμπάγκοι’’  συνεχίζουν την  ατέρμονη αιώρησή τους , διανθισμένη  με τις γνωστές [ανα]- κυβιστήσεις. Για να διασκεδάσουν δε τις ανησυχίες και την αγωνία μας, αιτιώνται συνήθως την κακή αντιπολίτευση και τα ΜΜΕ, ή εφευρίσκουν ανεπίκαιρες  στρεβλές ‘’προοδευτικές’’ πρωτοβουλίες για αντιπερισπασμό. Με τον τρόπο αυτό επιβεβαιώνουν  την ‘’ειρωνική’’ άποψη  του Ουίνστον Τσώρτσιλ  ότι: ‘’  Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε ‘’.

Με αφορμή την τελευταία διατύπωση, προσπαθώ να θυμηθώ τις αμέτρητες διαβεβαιώσεις τους για όσα συγκεκριμένα  μας έταξαν, που δεν έγιναν  και δυστυχώς δεν πρόκειται ποτέ να γίνουν . Σ’ αυτές εντάσσεται και  η ‘’καθαρή ‘’ έξοδος από τα μνημόνια τον επόμενο Αύγουστο,  που ξέρουν ότι  θα είναι ‘’βρώμικη’’ και θα προσπαθούν να μας εξηγήσουν τους λόγους και τους ‘’υπαίτιους’’ αυτής της εξέλιξης.

Έχουν τόσο πολύ αποθρασυνθεί ώστε ανεκδοτολογούν με τα ‘’σπαστά’’ ελληνικά τους ,κάνοντας  αυτοκριτική και έμμεση   διαφήμιση των πολυεθνικών!!!’’ Βάλατε χαμηλά τον πήχη που ακόμα και μια φυματική σαρανταποδαρούσα με μηνίσκο στα 25 πόδια και κρατώντας σακούλες από ψώνια στα lidl θα περνά από πάνω.’’ Ομολογούν δε αναίσχυντα και εκ των υστέρων ότι ‘’     «Ήταν συνειδητή επιλογή μας να επιβαρύνουμε κυρίως τους έντιμους φορολογούμενους, όσους βρίσκονται στα μεσαία οικονομικά στρώματα. Το κάναμε για να μπορούμε να στηρίξουμε νοικοκυριά που ζούσαν με ετήσιο εισόδημα 4.000 ευρώ». Δηλαδή φορτώσανε στους αναξιοπαθούντες Έλληνες, όχι μόνο την ‘’κοινωνική’’ τους πολιτική  και τη ‘’αδυναμία’’ να ελέγξουν την υψηλή φοροκλοπή,  αλλά και την  ικανοποίηση των δανειστών μας. Έτσι  φίλοι μου μπορώ και εγώ να κυβερνήσω τη χώρα, αν αυτό που βιώνουμε σημαίνει  διακυβέρνηση!!!

Εδώ πλέον και πριν παραθέσω το όμορφο βιντεάκι με τους ακροβάτες, θυμάμαι τους στίχους σατιρικού τραγουδιού του Γιάννη Μηλιώκα ‘’ να δεις που κάποτε θα μας πούνε και μ@λ@κες’’, δείγμα και αυτό των σύγχρονων ‘’σατύρων’’ που καθορίζουν τις τύχες της χώρας μας. Δεν δικαιούμαστε όμως να αντιδράσουμε, αφού αποτελούν αποκλειστικά δική μας επιλογή . Ας προσέχαμε!!!    Αντώνης

ΑΣ ΜΑΣ ΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ

Για μια ακόμα φορά βρίσκομαι στο φοβερό δίλημμα, ποιον να πιστέψω για την πραγματικότητα της ελληνικής οικονομίας και τη λήξη των μνημονίων, το δημόσιο χρέος και το αναμενόμενο φως στο τούνελ. Δεν πιστεύω λέξη από όσα λένε τα ‘’ παπαγαλάκια ‘’ των ΜΜΕ – όπως τα χαρακτηρίζει η Κυβέρνηση- , δεν θέλω να πιστέψω όσα ισχυρίζεται η αντιπολίτευση και κυρίως δεν πιστεύω όσα ισχυρίζεται η Κυβέρνηση, διότι μέχρι τώρα δεν έχω πεισθεί για την ειλικρίνειά της, που λέει πολλά, δεν πράττει τίποτα και περιορίζεται  σε διαψεύσεις  των ‘’κακόβουλων ισχυρισμών όσων τη ζηλεύουν, αφού οι ίδιοι στερούνται επιχειρημάτων’’.

Χθες, πρωτομηνιάτικα, μας προέκυψε, ως κεραυνός εν αιθρία,  μια  κριτική από τον επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στη Βουλή,  καθηγητή κ. Λιαργκόβα. Μιλώντας στη συζήτηση του προσχεδίου του προϋπολογισμού, ο πλέον αρμόδιος επιστημονικός παράγων, ξεπέρασε  σε δυσμενείς προειδοποιήσεις και την αντιπολίτευση αλλά και τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ. Επειδή λοιπόν αλίευσα τον τίτλο στα ‘’βδελυρά’’ αυτά μέσα, προσπάθησα να εντοπίσω αυτούσιο το πλήρες κείμενο, στον  κυβερνητικό ‘’παπαγάλο’’, το  ΑΠΕ-ΜΠΕ,ώστε να διαβάσω την αλήθεια και όχι τις ‘’ανυπόστατες φήμες’’ των εχθρών της χώρας, που καθημερινά κατακεραυνώσει ο επί των διαψεύσεων Υπουργός Τύπου.

Διάβασα με πολλή προσοχή και επανειλημμένα την επίσημη επιστημονική άποψη του κ. Καθηγητή και έφριξα. Στην αρχή σκέφθηκα ότι τους ξεγέλασε κάποιος επιτήδειος σωσίας που παρεισέφρησε στη Βουλή και  παρουσίασε το προσωπικό του ‘’αφήγημα’’, ανέμενα δε και  την από στιγμή σε στιγμή διάψευσή του, την οποία  εις μάτην, ακόμα  περιμένω. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που καθυστέρησα μια ολόκληρη μέρα για τον σχολιασμό μου.

΄Υστερα από όλο αυτό το μπέρδεμα και ελλείψει  επίσημης διάψευσης σκέφθηκα μήπως ο αρμόδιος Υπουργός είχε πάει για κούρεμα ή τέλος πάντων για να περιποιηθεί το μούσι του και δεν πρόλαβε , αλλά διαψεύσθηκα. Τον άκουσα να χαρακτηρίζει κακόβουλα τα όσα διαδίδει η αντιπολίτευση και τα ‘’μίσθαρνα παπαγαλάκια’’ της, χωρίς να λέει λέξη για την ‘’ταμπακιέρα’’ – συγγνώμη εννοούσα την κριτική του κυρίου Λιαργκόβα. Τώρα λοιπόν μου προκύπτει το δίλημμα, ποιον από όλους πρέπει να πιστέψουμε; Τον κυβερνητικό εκπρόσωπο, τον λαλίστατο κ. Τσακαλώτο  -που τελευταία κάνει προόδους και στο ελληνικό λεξιλόγιο των παλιόπαιδων του Τσιφόρου – ή τον επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού; Καλά,  για τους υπόλοιπους δεν κάνω λόγω , αφού η Κυβέρνηση μας λέει να μην τους ακούμε και ο κ. Πρωθυπουργός ζει στη νιρβάνα του! Την αλήθεια όμως  θα μας την πει κανένας από αυτούς που  μας κυβερνούν επί πληρωμή;

Επειδή  και ίσως  με το δίκιο σας μπορεί να μη με πιστεύετε, σκέπτομαι  μήπως τελικά κάποιοι  [ Έλληνες και ξένοι αρμόδιοι] μας δουλεύουν! Αυτό θα φανεί και μάλιστα πολύ σύντομα – κατά τον κ. Λιαργκόβα -  και τότε θα δούμε κατάματα την πραγματικότητα, που παρά τις διαψεύσεις η τσέπη μας την  ξέρει ήδη πολύ καλά. Πάντως για κάθε ενδεχόμενο και  κρατώντας πισινή, παραθέτω αυτούσιο το δημοσίευμα του ΑΠΕ-ΜΠΕ, σχετικά με το θέμα και ευθύνη  δεν έχω καμία.

Αντώνης Ταρνανάς

‘’’’ Κριτική Λιαργκόβα στην κυβέρνηση για το προσχέδιο του Προϋπολογισμού: Να μη δημιουργουνται προσδοκίες NEWSROOM 1.11.2017 | 19:50 ΑΠΕ-ΜΠΕ/ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΒΛΑΧΟΣ Tweet Send Mail ΣΧΟΛΙΑΣΤΕ       Κριτική στο προσχέδιο του Προϋπολογισμού άσκησε ο επικεφαλής του Γραφείου Προϋπολογισμού του Κράτους στην Βουλή καθ. Παναγιώτης Λιαργκόβας, μιλώντας στη συζήτηση του προσχεδίου του προϋπολογισμού στην Επιτροπή Οικονομικών.   Σύμφωνα με τον κ. Λιαργκόβα, στο επόμενο διάστημα θα ήταν κρίσιμο να ενταχθεί στη συζήτηση η αναθεώρηση των στόχων για πρωτογενή πλεονάσματα προς τα κάτω και η οριστική διευθέτηση του χρέους. Όπως σημείωσε, κυβέρνηση και αντιπολίτευση συμφωνούν σε αυτό και έχουν ως σύμμαχο το ΔΝΤ.   Επίσης, ανέφερε πως η κυβέρνηση πρέπει να εξετάσει αν είναι σκόπιμο να υπερβαίνει τα προβλεπόμενα πρωτογενή πλεονάσματα. «Όλη η σχετική συζήτησή δεν υποκρύπτει τις αφανείς αναδιανεμητικές επιπτώσεις μέσω του κοινωνικού μερίσματος, μπορεί αυτές να είναι κατανοητές μπροστά στην πίεση που υφίσταται η κοινωνία. Αλλά έχουν πιθανώς δυσμενείς παρενέργειες για την ανάπτυξη, διότι χρηματοδοτούνται μέσω φόρων» είπε ο κ. Λιαργκόβας και τόνισε ότι τα πλεονάσματα που προκύπτουν από τη δημοσιονομική διαχείριση υπερβαίνουν τα πλεονάσματα που συμφωνήθηκαν με την τρόικα και για την περίοδο 2016-2018 η υπέρβαση φτάνει τα 7,4 δισ.   Επιπλέον, πρότεινε σε κυβέρνηση και πολιτικό σύστημα, να χαρτογραφήσουν τις πραγματικές διαστάσεις της εξόδου στις αγορές, ώστε να μην δημιουργούνται προσδοκίες για το τέλος κάθε δημοσιονομικής προσαρμογής. «Έχουμε δεσμευτεί σε σειρά δημοσιονομικών στόχων για τα επόμενα χρόνια, μετά το 2018» επισήμανε ο κ. Λιαργκόβας και πρόσθεσε ότι η χώρα μετά το 2021 θα πρέπει να διατηρήσει υψηλά και μάλλον ανέφικτα πρωτογενή πλεονάσματα μέχρι το 2060. «Βέβαια, μπορεί να διευρυνθεί ο λεγόμενος δημοσιονομικός χώρος, ουσιαστικά να χαλαρώσει η πολιτική προσαρμογής, αν αναθεωρηθούν οι δεσμεύσεις για πρωτογενή πλεονάσματα, αλλά αυτό δεν είναι διόλου βέβαιο», είπε και υπογράμμισε: «Προσδοκίες για το τέλος της λιτότητας μπορεί να έχουν την ανεπιθύμητη παράπλευρη επίπτωση ότι στις τρέχουσες δυσκολίες προσαρμογής θα προστεθούν νέες απαιτήσεις κοινωνικών ομάδων και οργανώσεων συμφερόντων».   Επίσης, υποστήριξε ότι μετά το 2018 δεν θα υπάρξει έξοδος από κάθε επιτήρηση, αλλά θα υπάρχει κάποιας μορφής επιτήρηση που δεν θα είναι τόσο ασφυκτική όσο σήμερα, όμως θα υπάρχει. Σε αυτό το σημείο ανέφερε ότι η πλήρης έξοδος στις αγορές, αν επιτευχθεί, θα έχει κόστος και υψηλότερο επιτόκιο, το μέγεθος του οποίου θα εξαρτηθεί από τη στάση του ΔΝΤ και των ευρωπαϊκών θεσμών, μέσω, κυρίως, της ελάφρυνσης στην εξυπηρέτηση χρέους.   «Προφανώς, πολλά θα εξαρτηθούν από το αν ολοκληρωθεί έγκαιρα η αξιολόγηση και από την ικανότητα της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να διευρύνει τον λεγόμενο δημοσιονομικό χώρο. Η επιτυχής, δε, διαπραγμάτευση, με τη σειρά της, προϋποθέτει ότι η οικονομική πολιτική ανακτά την αξιοπιστία της και αυτό θα συμβεί αν η κυβέρνηση τολμήσει γενναίες μεταρρυθμίσεις» είπε ο κ. Λιαργκόβας και σημείωσε: «Η επόμενη μέρα δεν θα μοιάζει με την αρχή ενός μήνα του μέλιτος. Απαιτείται και θα απαιτηθεί τους επόμενους μήνες ισχυρή πολιτική βούληση για να ξεπεραστούν οι αντιστάσεις στην προσαρμογή. Υπάρχουν αντιστάσεις, στις οποίες το πολιτικό σύστημα δεν πρέπει να υποκύψει διότι είναι αντιστάσεις που υπακούουν σε παλαιοκομματικές λογικές, όπως είναι οι αντιστάσεις κατά των αξιολογήσεων στο Δημόσιο, η απόπειρα παρεμπόδισης πρωτοποριακών εφαρμογών στις μεταφορές και οι πολυεπίπεδες τριβές στα βάθη του κρατικού μηχανισμού για τις αποκρατικοποιήσεις. Μόνο έτσι δεν θα σπαταληθούν οι πολύχρονες θυσίες των πολιτών και θα επιτευχθούν συνθήκες διατηρήσιμης ανάπτυξης και δημοσιονομικής σταθερότητας, που όλοι θέλουμε».   Ως προς τον προϋπολογισμό, ο κ. Λιαργκόβας τόνισε ότι είναι θετικά στοιχεία η βούληση της κυβέρνησης να εφαρμόσει το πρόγραμμα προσαρμογής και να ανοίξει την έξοδο στις αγορές, η προσπάθεια σύζευξης της δημοσιονομικής υπευθυνότητας με την κοινωνική δικαιοσύνη, η συνέπεια μεταξύ των βραχυχρόνιων και του μακροχρόνιων στόχων. Αναγνώρισε, επίσης, ότι κάποιες αναδιανεμητικές πτυχές του προσχεδίου μπορεί να ευνοήσουν την ιδιωτική κατανάλωση και να περιορίσουν τις υφεσιακές επιπτώσεις. Ως αρνητικό στοιχείο του προσχεδίου του προϋπολογισμού, ο κ. Λιαργκόβας είπε ότι συνεχίζει τις πολιτικές λιτότητας, που οφείλεται όχι μόνο στο παρελθόν, αλλά και στους υπερφιλόδοξους και αντιπαραγωγικούς στόχους του μνημονίου για επίτευξη και διατήρηση υψηλών πρωτογενών πλεονασμάτων ως το 2022. Τέλος, επισήμανε ότι συνεχίζεται η φοροκεντρική προσαρμογή για την επίτευξη του πρωτογενούς πλεονάσματος και ότι είναι αισιόδοξες οι προβλέψεις κυρίως για τις επενδύσεις.   Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ Πηγή: www.lifo.gr’’’’