S U R V I V O R

 

 

Αρχίζω με την επανάληψη των  δυο αδυναμιών  μου, τη συστηματική παρακολούθηση των συνεδριάσεων της Βουλής και τη διαπιστωμένη επιστημονικά σε δυο συνεδρίες το 2006 και 2007, της ‘’υπνικής μου άπνοιας’’. Η δεύτερη οφείλεται σε ‘’μηχανικά’’ αίτια και μου συνέστησαν την αντιμετώπιση της με ειδική μάσκα την οποία αγόρασα αλλά ποτέ δεν χρησιμοποίησα, περιορίζοντας τον ύπνο μου στο ελάχιστο, προσφεύγοντας σε τηλεοπτικό ζάπινγκ.  Χθες αντιμετώπισα δύο πανομοιότητα θεάματα, το ένα στη Βουλή – που το παρακολούθησα ολόκληρο – και το άλλο στο βραδινό τηλεοπτικό πρόγραμμα , με κοινό θέμα την  επιβίωση.

Ακούοντας στη Βουλή τους ισχυρισμούς  ενός ατόμου  που ασκούσε το νόμιμο  δικαίωμα να υπερασπιστεί τον εαυτό του, ένοιωσα ηλίθιος ή ότι ζω  σε άλλη χώρα. Δεν τόλμησα να κάνω σκέψεις λογικές, διότι θα με υποχρέωναν να κλείσω την τηλεόραση, αφού πέραν των ψευδών άκουσα και άλλες ‘’ασχήμιες’’  από  ομοφρόνους του, ότι δήθεν αυτό που γίνεται σε βάρος του ποινικοποιεί την πολιτική και είναι  πρωτάκουστο.

Διερωτώμαι λοιπόν, για να το καταλάβω πρώτα εγώ, αν πράγματι  υπάρχει Νόμος που ορίζει ότι τα δικαστήρια όταν στην έρευνα κατηγοριών διαπιστώσουν ανάμιξη ονόματος τέως ή εν ενεργεία Υπουργού, παραπέμπουν τον φάκελο στο κοινοβούλιο για τα περαιτέρω!!!  Αν υπάρχει  διάταξη στο Κανονισμό της Βουλής για τις διαδικασίες που υποχρεωτικά ακολουθούνται όταν ο φάκελος διαβιβασθεί στη Βουλή!!! Αν όλα αυτά  ισχύουν, προς τι οι διαμαρτυρίες, αφού αυτό επιβάλλει η κείμενη νομοθεσία για όλους;;; Όσον αφορά το ‘’πρωτάκουστο’’, με αποστόμωσαν, αφού είναι νωπό ακόμα το κρέμασμα στα μανταλάκια και η παραπομπή ομάδας Υπουργών – μεταξύ των οποίων δύο Πρωθυπουργοί – από την προηγούμενη Κυβέρνηση που τότε ισχυριζόταν ότι εφαρμόζει τον Νόμο, ενώ δεν αναγνωρίζει το   δικαίωμα στην παρούσα να κάνει το ίδιο;;;

Προσωπικά όμως θέλω να τα παραμερίσω  όλα αυτά και να σκεφθώ απλά μέχρι και απλοϊκά, εκφράζοντας  την απορία ‘’γιατί δεν ζητούν οι ίδιοι οι εγκαλούμενοι να  πάνε στον φυσικό τους Δικαστή για να λάμψει η αλήθεια και να αποδοθούν άσπιλοι στην κοινωνία;;; Πώς είναι δυνατόν να ανέχονται την μομφή των αδικημάτων που τους αποδίδονται και να μην προτιμούν  το καθάρισμα και όχι το ‘’ξεκαθάρισμα’’ που πρότεινε χθες στη Βουλή το γνωστό κοπέλι με το αντρίκειο μουστάκι!!! Δεν θέλω να πιστέψω ότι δεν αποδέχονται την παρούσα μορφή δικαιοσύνης – με πρόσωπα της οποίας συνεργάστηκαν πολύ στενά στο πρόσφατο παρελθόν -  ενώ τώρα  επιθυμούν άλλου τύπου δικαστήρια!!! Από την κύρια ομιλία συγκράτησα πολλά και λίαν ενδιαφέροντα:

Εντύπωση μου έκαναν οι ευχαριστίες  του φερόμενου ως κατηγορούμενου  στους συνεργάτες του για το  υλικό που συγκέντρωσαν  [δηλαδή εκείνος δεν το γνώριζε;]. Επίσης  τα κουτσομπολιά και τα ψέματα που ακούστηκαν ανερυθρίαστα [πρόσεχα τα πρόσωπα όλων και ανησύχησα μήπως  πάσχουν από αναιμία].

Τα ίδια περίπου παρατήρησα  και στο βραδινό επεισόδια του σήριαλ SURVIVOR,  με τη διαφορά ότι οι τελευταίοι , που ατυχώς χθες έκαναν πλήρη αναπαράσταση της ημερήσιας διάταξης της Βουλής, μας τρέλαναν στο ψέμα και το κουτσομπολιό. Μα – κάποιοι από αυτούς – δεν ντρέπονται καθόλου για το επίπεδο σκέψης και δράσης τους, που δεν ταιριάζει σε ενήλικες  επαγγελματίες ανθρώπους:: Χωρίς να το υιοθετώ, αφού όχι μόνο η νομοθεσία αλλά και η ίδια η ζωή επιβάλλει ισότητα των φύλων και των φυλών, θα χρησιμοποιήσω ‘’λογοτεχνική αδεία’’ μια ιστορική φράση του Ξέρξη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας. Είχε πει τότε για τους δικούς του λόγους , "οι μεν άνδρες γεγόνασί μοι γυναίκες, αι δε γυναίκες άνδρες" και ο νοών νοείτω. Αντώνης

ΠΑΡΑΠΛΕΥΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ Ο ΡΗΓΑΣ ΦΕΡΑΙΟΣ ΣΤΟ ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ

 

       Μια εκδήλωση για τον Ρήγα

           Στο Βελιγράδι

 

Έχουν γραφεί, λέγονται και θα ακολουθήσουν πολλά  και αντικρουόμενα για τον  Ρήγα Βελεστινλή ή Φεραίο ,  όλα όμως θετικά για το έργο και τη δράση του. Δεν θα  ασχοληθώ με την ιστορία που  συνοδεύει τον λόγιο, διαφωτιστή και  επαναστάτη Θεσσαλό, αφού υπάρχουν ειδικότεροι να την περιγράψουν . Θα πω δυο λόγια μόνο για την εκμετάλλευση – ακόμα και σήμερα – του επαναστατικού του έργου από τους  ‘’επαναστάτες του γλυκού νερού’’.

Είναι σαφές πλέον ότι  ο Ρήγας και λοιποί  δεν έχουν σχέση με τα κινήματα του φραπέ, που προσπαθούν να τον  ιδιοποιηθούν για να στηρίξουν τις ακραίες  ιδεοληψίες τους, ακόμα και εν μέσω πανδημίας και ελληνο-τουρκικών. Το κακό βέβαια σήμερα δεν περιορίζεται μονάχα στους περιθωριακούς, στους χαβαλέδες και αντιεξουσιαστές οι οποίοι ποτέ δεν έλειψαν από τις ανθρώπινες κοινωνίες. Υπήρξαν και πρακτικές με καθαρά κομματικό  στίγμα, που δεν έπρεπε να εκδηλωθούν. Αναφέρομαι στη διαδήλωση του ΚΚΕ κατά την Πρωτομαγιά και στην κοινή  τους διαμαρτυρία με τον ΣΥΡΙΖΑ  κατά την ψήφιση των νομοσχεδίων για το περιβάλλον, την παιδεία, αλλά και για τον Κουφοντίνα, την πανδημία και τα Ελληνο-τουρκικά που συνέβαλαν στην  αύξηση των κρουσμάτων του κορωνοιού.  Ανάλογες κινήσεις – κυρίως λεκτικές-  έγιναν και από τα λοιπά κόμματα  υποστηρικτών τους, οι οποίου βλέποντας να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια τους , αποκαλούν τη σοβαρότητα συντηρητισμό,  για να καλύψουν την ιδεολογική τους γύμνια. Θα αναφερθώ σε κάποια  στιγμιότυπα που έζησα προσωπικά στο Βελιγράδι, κατά την υπηρεσία  μου στην Ελληνική Πρεσβεία, την περίοδο 1960 – 1965.

Με πρωτοβουλία του Πρέσβη  Δημήτρη Νικολαρείζη*,  διοργανώθηκε μια επετειακή εκδήλωση για τον Ρήγα με κύριο ομιλητή τον ίδιο, στο κάστρο Neboisa, εκεί που φέρεται ότι εκτελέστηκε δια στραγγαλισμού, μαζί με τους συντρόφους του, στην προσπάθειά του να συναντήσει τον Ναπολέοντα. Το γεγονός ανησύχησε τους τότε Αυστριακούς που τον κατέδωσαν στην  Υψηλή Πύλη, που ανέλαβε τα υπόλοιπα. Αργότερα, οι διανοούμενοι της διασποράς τον αποκάλεσαν  Φεραίο, από την αρχαία ονομασία της γενέτειράς του. Ο χώρος βρίσκεται στο μεγάλο πάρκο Kalemegdan, που χωρίζει το  Βελιγράδι από τον Δούναβη, στον οποίο φημολογείται ότι ρίχτηκε, μετά θάνατον,  μαζί με τους συντρόφους του.

Πέραν των λογοτεχνικών εκδηλώσεων έλαβαν μέρος και άλλες ελληνο-γιουγκοσλαβικές καλλιτεχνικές και λοιπές εκδηλώσεις ,  μεταξύ των οποίων και ένας αγώνας κατς, [ένα είδος πλήρως απελευθερωμένης από κανόνες ελεύθερης πάλης]. Ήταν μια προσπάθεια του γιγαντόσωμου Γιουγκοσλάβου παλαιστή [Νομίζω ονόματι Χόρβρτ] με τον Έλληνα πρωταθλητή Βαλκανίων  στην Ελεύθερη πάλη  Θανάση Καμπαφλή, που πλησίαζε τότε τα 50 του χρόνια,  αφού ποτέ δεν τον είχε κερδίσει σε επίσημους αγώνες. Θυμάμαι ότι τον συνόδευα στις εκδηλώσεις του Neboise, αφού τον είχα γνωρίσει σαν μαθητής γυμνασίου ως ποδοσφαιριστή στην ομάδα της Άμφισσας, στο τοπικό ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα της περιοχής μου.

Κατά την αποχώρησή μας από την εκδήλωση μέσα στο πάρκο είδαμε το μεγάλο αυτοκίνητο Σεβρολέτ  του Έλληνα Πρέσβη να έχει μείνει από λάστιχο και τον οδηγό να ψάχνει τον γρύλο για να κάνει την αλλαγή. Ξαφνικά  σηκώνει με τα χέρια του το πελώριο βάρος και ο οδηγός έκανε την αλλαγή χωρίς  τη βοήθεια γρύλου. Το ίδιο βράδυ στον αγώνα με τον Χόρβαρτ, έκανε μια λαβή ζίου – ζίτσου, [υπήρξε καθηγητής όλων των  ελληνικών στρατιωτικών σχολών]  και ο γιγαντόσωμος Κροάτης τέθηκε εκτός μάχης σε δύο λεπτά. Κατά την έξοδό μας για φαγητό έγινε αντικείμενο θαυμασμού από τους Σέρβους, οι οποίοι προφανώς  έδειχναν έτσι όχι μόνο τον θαυμασμό τους αλλά και  την προτίμησή τους στους Έλληνες έναντι των  τότε συμπατριωτών τους Κροατών. Η ιστορία είναι πέρα για πέρα πραγματική. Αντώνης

*Με την ευκαιρία αισθάνομαι την ανάγκη να αναφερθώ στον Πρέσβη Δημήτριο Νικολαρείζη, τον Διπλωμάτη , λογοτέχνη και κριτικό, τόσο για το όχι πολύ γνωστό λογοτεχνικό του έργο όσο και σε  προσωπικό μου περιστατικό.. ‘’’ Συνάδελφος και φίλος του Γιώργου Σεφέρη, συνέβαλε στην έκδοση του περιοδικού Νέα Γράμματα, εκφραστικού οργάνου της γενιάς του '30. Αφού ταλαντεύτηκε μεταξύ λογοτεχνίας και κριτικής, δόθηκε στη δεύτερη, υπηρετώντας τη διακριτικά· "ξένος αυτός προς το θόρυβο και την κραυγαλέα διαφήμιση και αυτοδιαφήμιση", επεσήμανε ο Βάσος Βαρίκας, ενώ ο Σεφέρης έγραφε στον Κατσίμπαλη το 1936 για τον Νικολαρεΐζη ότι "ταλαντεύεται μεταξύ διπλωματίας και τελειότητας". Από το πρώτο κιόλας δοκίμιό του, το 1930, έδειξε τις αρετές του: Ευαίσθητος και επαρκής αναγνώστης της λογοτεχνίας, οξυδερκής ως κριτικός της, επεδίωκε να αναδείξει "το ανθρώπινο βάθος" που εκφράζει κάθε συγγραφέας. Μπορεί η παραγωγή του να είναι εντυπωσιακά μικρή, όμως έχει (και σήμερα) αντιστρόφως ανάλογη αξία, ώστε η κρίση του Βαρίκα να παραμένει σε ισχύ: ο Νικολαρεΐζης επιβάλλεται "σαν μια από τις φωτεινότερες κριτικές συνειδήσεις". Όσο ζούσε συγκέντρωσε το δοκιμιακό και κριτικό έργο του σε δύο βιβλία: "Ούγος Φώσκολος και Ανδρέας Κάλβος" (1961), "Δοκίμια κριτικής" (1962, 2η -1983) με την εύστοχη επιγραφή "Χρη λέγειν τα καίρια" από τους Επτά επί Θήβας του Αισχύλου. Τα "Δοκίμια κριτικής" βραβεύτηκαν το 1963 με το βραβείο Λ. Γουλανδρή - ένα από τα βραβεία της Ομάδας των δώδεκα.’’’’

Όσον αφορά το προσωπικό μου περιστατικό,  ομολογώ ότι ίσως του οφείλω τη ζωή της ετοιμόγεννης συζύγου και της κόρης μου.

Λόγω της έξαρσης του ‘’Μακεδονικού’’, μου ζήτησε να μην μεταβώ στην Ελλάδα για τον τοκετό της γυναίκας μου, υποσχόμενος κάθε βοήθεια σε ενδεχόμενη δυσκολία στην κατ' ευφημισμό ‘’DIPLOMACKA BOLNICA’’  [Διπλωματική Κλινική] της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο. Η γυναίκα μου έμεινε αβοήθητη για 12 ώρες από τη μοναδική γυναικολόγο της κλινικής κυρία  Popovic, γιατί είχε την αφέλεια να φέρει μαζί της μια μικρή εικόνα της Παναγίας[. Ρώτησα τους συναδέλφους της γιατρού για τις ικανότητές της και εκείνοι μου απάντησαν :Μα τι λέτε  αφού έχει αναδειχθεί σε Γραμματέα του Κόμματος της περιοχής!!!!

Κατόπιν αυτού, του τηλεφώνησα στις 2 το πρωί  της επομένης και ειδοποίησε τον καθηγητή γυναικολογίας και προσωπικό γιατρό της γυναίκας του Τίτο, ονόματι FOTIC με τον οποίο κατέφθασε μαζί με τη σύζυγό του. Ο καθηγητής διαπίστωσε  ότι  είχε τυλιχθεί ο λώρος στο λαιμό του βρέφους και ότι η αναπνοή ήταν οριακή. Ο Πρέσβης μου ζήτησε και αποδέχθηκα με τιμή να γίνει ο νονός στη βάφτιση που έγινε από το Σερβικό Πατριαρχείο στην πρεσβευτική κατοικία.

Το τελευταίο αναγκάζομαι να το αναφέρω διότι τελευταία γίνεται πολύς λόγος για την αποτελεσματικότερη αριστερή ιατρική πρακτική!!! Αντώνης

 Ως Πρέσβης στο Λονδίνο

ΜΕΓΑΛΗ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΣΤΗ

 

Σήμερα, Καθαρά Δευτέρα, όπως τη λέγαμε παλιά, είναι η πρώτη μέρα της ‘’Σαρακοστής’’, που σήμαινε την έναρξη  νηστείας για το Πάσχα και το σταμάτημα της αποκριάτικης κραιπάλης [μεθύσι και ηδονισμός]. Ήταν μια προσωρινή ‘’ανακωχή’’ των πιστών   με τον Διόνυσο, για να προετοιμαστούν γι’ αυτά που θα ακολουθήσουν  τις δύσκολες επόμενες 48 μέρες. Ίσως αυτός είναι  ο λόγος που κάποια από τα  δρώμενα συνεχίζονται και τη Δευτέρα, με αλλαγή στο σκηνικό , ενώ η κραιπάλη εξακολουθεί να αποτελεί  κυρίαρχο  στοιχείο..

Πριν αναφερθώ στα σημερινά δικά μου, θα κάνω μια μικρή αναδρομή στα παιδικά μου βιώματα της αντίστοιχης ημέρας.      Η Λαγάνα ή λειψή – λόγω της έλλειψης μαγιάς ή ζύμης -  αποτελούσε ιδιοπαρασκεύασμα των νοικοκυρών της εποχής  Την έψηναν  εκ περιτροπής  ομαδικά στις γειτονιές, σε κάποιον από τους σπιτικούς  φούρνους που διέθεταν τα περισσότερα επαρχιακά σπίτια.  Εκεί να δείτε Διονυσιακές υπερβολές από τις γυναίκες της γειτονιάς, με τα υπονοούμενα και τις αθυροστομίες, που συχνά συνοδεύονταν  και από συμβολικές  κινήσεις και επιδείξεις.  Οι άντρες αποκλείονταν από την όλη εκδήλωση, αλλά εμείς τα παιδαρέλια τι έβλεπαν τα μάτια μας και άκουγαν τα αφτιά μας δεν λέγεται, αλλά χωρίς τις προσλαμβάνουσες δεν τα καταλαβαίναμε. Αργότερα όμως, και με τη βοήθεια των  μεγαλύτερων και πιο πονηρεμένων, ορθά ή στραβά αρχίζαμε την πρώτη  ‘’σεξουαλική  αγωγή’’.

Σήμερα λοιπόν, με όσα μας συμβαίνουνε, έκανα μια  προσπάθεια – στα πλαίσια του επιτρεπτού- και επισκέφθηκα πουρνό – πουρνό ένα  φούρνο της πόλης μου για να προμηθευτώ  την παραδοσιακή λαγάνα. Σκέφθηκα ότι  δεν είναι γνωστό  αν και πότε θα μου ξαναδοθεί μια νέα   ευκαιρία .

 Εκεί με πληροφόρησαν  ότι αν τη θέλω ζεστή, σε λίγο θα έβγαζαν την τελευταία τους  φουρνιά και έκοβα βόλτες έξω από τον φούρνο  μέχρι να ετοιμαστούνε. Όμως, παρά την λιακάδα, το βοριαδάκι ήταν τσουχτερό αλλά το ευχαριστήθηκα, γιατί στην επιστροφή μου  την πήρα ‘’παραμάσχαλα’’ και έτσι κρατήθηκα ζεστός μέχρι να φτάσω  σπίτι.  Ετοίμασα το τσάι μου και  με τον  μακεδονικό χαλβά [όχι τον  Βόρειο]  και τη ζεστή λαγάνα μου, γύρισα πίσω στα παλιά. Απλά,  λιτά και απέριττα, όπως επιτάσσουν οι καιροί , ξανάζησα   για λίγο, όσα φεύγουν  οριστικά ,μαζί με μας τους τελευταίους της εποχής!!!

Το ίδιο απλές αλλά σημαντικές  θα είναι σε λίγο  οι φωτογραφίες  που συνοδεύουν το κείμενο, γιατί θα συνεχίσουν να θυμίζουν όσα έφυγαν και εκείνα που άφησαν  πίσω τους. Αντώνης

ΣΥΝΔΡΟΜΑ

 

Γενετικά, Επίκτητα και Συνωδά

 

Τα σύνδρομα γενικότερα  αποτελούν ένα σύνολο συμπτωμάτων  και διαταραχών. Έχουν  επιπτώσεις όχι μόνο στους ‘’πάσχοντες’’ και τον περίγυρό τους , συχνά  όμως επηρεάζουν και το κοινωνικό σύνολο. Ευλόγως θα με ερωτήσετε με ποιο δικαίωμα ασχολούμαι με ιατρικά θέματα χωρίς σπουδές ιατρικής; Με το ίδιο δικαίωμα που το κάνουν και οι πολιτικοί ηγέτες μας , διαψεύδοντας επιστημονικές επιτροπές   και την παγκόσμια παραδοχή, για τον χειρισμό του θέματος της πανδημίας στη χώρα μας, φθάνοντας στο σημείο να την συκοφαντούν και διεθνώς εν όψει τουριστικής περιόδου. Εγώ όμως θα περιοριστώ στις επιπτώσεις τους, στηριζόμενος στην μακρόχρονη εμπειρία και επιμέλειά μου στις προτροπές των ειδικών, αρχίζοντας από το προσωπικό μου σύνδρομο!!!

Ναι λοιπόν, το επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, ότι ‘’πάσχω’’ από το σύνδρομο ανελλιπούς  παρακολούθησης των συνεδριάσεων της Βουλής και ιδιαίτερα εκείνες των πολιτικών αρχηγών. Έτσι λοιπόν, δεν μπόρεσα να αποφύγω και την προχθεσινή  ερώτηση του κ. Τσίπρα. Άφησα να περάσει ένα διήμερο  για να αντέξω τη συνέχεια και νάμαι  πάλι . Πριν σχολιάσω τα διαμειφθέντα, θα αναφερθώ γενικότερα στα σύνδρομα και τις υποδιαιρέσεις τους, από κοινωνικής μόνο πλευράς.

Πλην των γενετικών που αφορούν αποκλειστικά την επιστήμη, διακρίνουμε τα επίκτητα – σαν το δικό μου – και τα συνωδά, αυτά δηλαδή  που αποτελούν συνήθειες  ή   επακόλουθα προηγούμενων καταστάσεων, με κυρίαρχα τα  στερητικά. Δηλαδή τι είχες και τι έχασες και αυτό δεν ‘’καταπίνεται’’.

Θυμάμαι μια δήλωση του κ. Τσίπρα -στην αρχή της αντιπολίτευσης-  ότι θα δράσει  εποικοδομητικά , αλλά όταν κατάλαβε ή του υπενθύμισαν όσοι στηρίζουν αποκλειστικά σ΄αυτόν την ίδια τους την ύπαρξή , ότι χάνουν το έδαφος κάτω από τα πόδια τους, άλλαξε ρότα. Άρχισε το κλαψούρισμα, τη γκρίνια, τον αρνητισμό, μην τύχει και θεωρηθεί ότι ακολουθεί την  εθνική γραμμή. Φοβήθηκε ότι έτσι  αφήνει  απροστάτευτους,  αντιρρησίες, καταληψίες και όλο αυτό το ‘’μπάχαλο’’ που τον βοήθησαν να έλθει  στην εξουσία   και  ‘’λάδωσε το αντεράκι’’ φερέφωνων και εκδοτών , που μετά τους Κύρκο και  Ηλιού,  είχανε περιπέσει σε ένα μαύρο μαρασμό.

Στην υποστήριξη της ερώτησής του στη Βουλή μίλησε χωρίς επιχειρήματα και κυρίως χωρίς καμιά απόδειξη με λόγια του αέρα, επικεντρώνοντας  όλη την προσοχή του στις   ιδεοληψίες του περί  ελευθερίας, που αγνοούν το ίδιο δικαίωμα στους άλλους, τους πολλούς. Υπερασπίστηκε  για μια φορά ακόμα τις  άναρχες συγκεντρώσεις , με πρόσχημα  τον ξυλοδαρμό ενός πολίτη που όλοι καταδίκασαν και τον εκβιασμό επιλογής της φυλακής ενός  τρομοκράτη, λες και η ζωή του [ που μόνος θέτει σε κίνδυνο] είναι σημαντικότερη από τις 11 ζωές που αυτός   αφαίρεσε και έχει καταδικαστεί από τα δικαστήρια. Εδώ είχε ένθερμο συμπαραστάτη του  τον τέως Πρόεδρο της Βουλής, ενώ αμφότεροι γνωρίζουν ότι αυτό αποτελεί  αρμοδιότητα και φροντίδα των οργάνων της Τάξης και της  Δικαιοσύνης, όπως και  για τους λοιπούς πολίτες αυτής της χώρας. Όλα αυτά    σε μια περίοδο που οι άνθρωποι υποφέρουν,  για να φανούνε συνεπείς στις  αποφάσεις των υγειονομικών επιτροπών.  Δεν είπε όμως τίποτα ούτε για τους βουλευτές του που συμμετείχαν σε στήριξη κατάληψης του Πανεπιστημίου  Θεσσαλονίκης και τις ‘’απαγορευμένες’’ ταραχές συνωστισμού που αποτελούν  παράγοντα πολυμετάδοσης του κορωνοιού, που μαστίζει τη χώρα. Δεν αναφέρθηκε στις δηλώσεις Δρίτσα, Κυρίτση και Πολάκη, ούτε  στον τέως Υπουργό Εξωτερικών κ. Κατρούγκαλο, που σε κάθε του δήλωση  για τα  Ελληνο-Τουρκικά κατακρίνει την Κυβέρνηση – όπως το δικαιούται – χωρίς ποτέ να κάνει το ίδιο για την Τουρκία!!! Και το μίσος έχει τα όριά του, που στις δημοκρατίες λέγεται εθνική πολιτική και αλληλεγγύη.

Θα πω όμως δυο λόγια και για τους λοιπούς αρχηγούς που έκαναν παράπονα που δεν πήραν τον λόγο  στη Βουλή, αλλά ξεσπάθωσαν με δηλώσεις τους. Θα μείνω για λίγο στην ομάδα των ‘’φαρμακοτριφτών’’, που ως κατέχοντες τη μοναδική ιατρική αλήθεια. συνεχίζουν την αντιποίηση ιατρικού επαγγέλματος και παρασύρουν  τους ευπειθείς και αφελείς να μην τηρούν τους Νόμους. Οι άλλοι , σαν να μην έχουν άποψη, λένε ό,τι ακούνε και έτσι νομίζουνε ότι κερδίζουν ψήφους, ξεχνώντας ότι δεν υπάρχει  δημοκρατία  αλά καρτ , αλλά έχει  κανόνες ίδιους για όλους [πολίτες και πολιτικούς] και ο νοών νοείτω!!! Το ΚΚΕ, με πάγια πρακτική του τα αποδίδει όλα στη ‘’στέρηση της ελευθερίας των εργατών’’ , όπως την αντιλαμβάνεται. Οι άλλοι δυο χωρίς σχόλια, αφού  ο ένας ακόμα ψάχνεται και ο άλλος – αφού έκλεισε τις τράπεζες -  ‘’περί άλλα τυρβάζει’’!!! 

Θα ήθελα να κλείσω με ένα σύντομο σχόλιο. Απείθεια σε ψηφισμένους Νόμους στη Βουλή  δεν επιτρέπεται στις κοινοβουλευτικές δημοκρατίες. Ακόμα και οι πρωτοετείς της Νομικής γνωρίζουν ότι οι Νόμοι αλλάζουν μόνο με Νόμο και όχι στους δρόμους και τις πλατείες!!! Γκέκε;;; Που λέγανε παλιά στα αρβανιτοχώρια της περιοχής μου!!!

   Αντώνης

 

ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ ΣΕΒΑΣΜΟΥ

 

          ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ  ΣΕΒΑΣΜΟΥ 

                   Και  Ιδεοληψίες

 

 

Ο νοσταλγός στις μέρες μας μοιάζει με ναυαγό που  ανεμοδέρνεται και θαλασσοχτυπιέται, θυμάται εκείνα που έζησε και αυτά που βλέπει γύρω του, τη σύγχρονη εποχή. Στοχάζεται και νοσταλγεί  τα νεανικά  του χρόνια, τα πρώτα του ακούσματα και κάνει τις συγκρίσεις  με τα σημερινά. Οι  εκδηλώσεις σεβασμού, σε μια εποχή που ο τελευταίος αποτελεί ζητούμενο, δεν ξέρω σε τι φταίνε. Σκέπτομαι και λογίζομαι με  όλα αυτά που  συμβαίνουν, αν ο γιαλός είναι  στραβός ή  κάποιοι στραβά αρμενίζουν!

 Μακάρι να το βρούμε αλλά , πιστέψτε με πως το μικρότερο κακό στη χώρα μας το κάνει  η ευγένεια και ο σεβασμός και ας μη βολεύει κάποιους . Παραχωρούσαμε τη θέση μας ή τη  βοήθεια μας σε ηλικιωμένους, πάσχοντες και έγκυες γυναίκες μα τώρα πόσοι και ποιοι το κάνουνε; Θυμάμαι πριν από κάποια χρόνια στο μετρό των Αθηνών, τόλμησα το ίδιο σε μια κυρία έγκυο και εκείνη με αποπήρε λέγοντας μου ‘’άντε ρε γέρο κοίταξε τα χάλια σου και μην το παίζεις ευγενής’’. Συμμορφώθηκα με τις υποδείξεις της , αν και πικράθηκα πολύ, παρόλα αυτά  μου λείπει. Ακόμα όμως ‘’προσπαθώ’’ να ανοίγω την πόρτα στις κυρίες, έστω και αν κάποιες δυσανασχετούν, θεωρώντας ότι έτσι χάνεται η ισότητα ανάμεσα σε άνδρες και γυναίκες. Θα αποφύγω προς το παρόν τις θέσεις μου για την ισότητα που δεν αμφισβητώ σαν γεγονός αλλά σαν όρο,  με βάση δικαιώματα και όχι τα μεγέθη και τα  ποικιλώνυμα ‘’φύλα’’. Πρόοδος δεν είναι ο διαχωρισμός αλλά η σύνθεση και  όλα τα αντίθετα που  οδηγούν στο ‘’ διαίρει και βασίλευε’’   βλάπτει και τις κυρίες!!!

Οι  πρώτες προσφωνήσεις μας – καταμεσής στον πόλεμο, την κατοχή, την πείνα -  ήταν παππούς, γιαγιά, θείος και θεία, για κάθε μεγαλύτερο και οι λέξεις  Κύριος ή Κυρία ήταν τίτλος τιμής και αποκλειστική διάκριση δασκάλων και καθηγητών , που αποτελούσαν ό,τι πιο χρήσιμο και σεβαστό διέθετε η  κοινωνία της εποχής. Δεν είχε επικρατήσει ακόμα η σύγχρονη ‘’αντίληψη ’’ να  χτίζουν  τα γραφεία τους και να τους ευτελίζουν, σαν δείγμα της ελεύθερης διακίνησης   ιδεών [ ω καιροί ω ήθη ]  .

Τα ήθη μας , με τον καιρό , άρχισαν να αμβλύνονται και οι όροι θείος και θεία σχεδόν παραμερίστηκαν και στη θέση τους επικράτησε  η  λόγια  προσφώνηση Κύριος και Κυρία. Καλό είναι  αυτό και   δείγμα εκσυγχρονισμού, αλλά μαζί με τις προσφωνήσεις   χάθηκε η ευγένεια και  ο  σεβασμός, που αποτελούν  στοιχείο απαραίτητο για τη συγκρότηση σωστών  κοινωνιών . Όσον  αφορά  τον  δάσκαλο, τον βασικό παιδαγωγό και  διαμορφωτή του χαρακτήρα των παιδιών, μπορεί να έγινε   πιο φιλικός και  προσιτός στους μαθητές, έχασε όμως το κύρος του  και την κοινωνική του προσφορά. Φαίνεται κάποιοι μπέρδεψαν  την  ισότητα με   ίσα δικαιώματα και έτσι παραμερίστηκε και ο σεβασμός   ανάμεσα  στις δυο πλευρές, σαν μέτρο συμφιλίωσης, λες και υπήρχε πόλεμος  ως τότε ανάμεσα τους.  

Τη συνέχεια  την ξέρετε, την ζούμε όλοι μαζί, με βασική απουσία όσων αντιπροσώπευσαν  όλες αυτές οι λέξεις  και οι βαθμοί συγγένειας. Υποβαθμίζεται, συνειδητά ή τυχαία, η ελληνική οικογένεια που αποτελεί το κύτταρο όλης της κοινωνίας και όσοι  το παραβλέπετε εθελοτυφλείτε ή   συνειδητά παραδίνετε το μέλλον αυτής της χώρας σε νέους ακροδεξιούς . Για αυτό μας το κατάντημα πραγματικά  δεν ξέρω ποιος φταίει περισσότερο, σίγουρα όμως πρέπει να φταίμε όλοι μας. Υιοθετήσαμε άκριτα τρόπους και πρακτικές που υπηρετούν ιδιαιτερότητες  και ιδεοληψίες που μας αποξενώνουν από τις ρίζες της φυλής και τον πολιτισμό μας. Έτσι δημιουργείται  πρόσφορο έδαφος για  τους πατριδοκάπηλους και τους λαϊκιστές, που υπόσχονται τις χιλιοειπωμένες φρούδες ελπίδες τους.  Με κάπως ίδιο τρόπο  κάποτε  παραμέρισαν – ομόφωνα -   την κλασική μας γλώσσα, τη μόνη μας απόδειξή  ότι είμαστε οι  μοναδικοί απόγονοι του πιο  ένδοξου έθνους, ενός  αρχαίου πολιτισμού και της δημοκρατίας.

Ποτέ μου δεν κατάλαβα   τι είναι αυτό που ψάχνουμε στη χώρα μας, στο λίκνο ενός συστήματος που έγινε αποδεκτό  από το σύνολο του πολιτισμένου κόσμου. Από ό,τι ξέρω, υπάρχουνε μόνο   δυο   παραλλαγές του, αυτή της Βαϊμάρης με τις γνωστές συνέπειες καταστροφών στον κόσμο και η ‘’λαϊκιστική’’ του έκδοση,  δηλαδή τα Σοβιέτ, που αμφότερες   κατακρημνίστηκαν και πέσανε με γδούπο, η πρώτη  ύστερα από έναν αιματηρό  παγκόσμιο πόλεμο και η άλλη από εσωτερική του ανάγκη. Εδώ βέβαια κάποιοι από τους  επωφελήθηκαν και κράτησαν τα προνόμια και τον φυσικό πλούτο για τους δικούς τους!!! Παράπλευρες συνέπειες ή ουδέν καλό άνευ κακού που θάλεγαν οι ίδιοι.  Το κακό  είναι ότι  υπάρχουν ακόμα ‘’ζηλωτές’’  και το ακόμα χειρότερο  ότι θέλουν να τους προσδώσουν ‘’μανδύα’’ δημοκρατικό για να μας ξεγελάσουν. Οι λαοί που τις ζήσανε δεν θέλουν ούτε να τις ακούνε, μα αν υπάρχουν θαυμαστές , ιδού πεδίο δόξας  λαμπρό, να πάνε εκεί να ζήσουνε και να τα ξαναπούμε. Δεν πρόκειται όμως κανείς από τους αυτοπροσδιοριζόμενους να το επιχειρήσει, , γιατί ξέρουν καλά πως  τα συστήματα αυτά, άσχετα με όσα υπόσχονται, δεν επιτρέπουν επιστροφή!!! Αντώνης   

ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

 

                 ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΕΙΣ

 

«Αυτά που χάθηκαν, αυτά που δεν ήρθαν μην τα κλαις. Αυτά που τα ‘χες και δεν τα ‘δωσες κλάφ’ τα» Από τον Γιάννη Ρίτσο

 

 

Περιδιαβαίνω με τον νου τις εσχατιές    του  κόσμου   , κλαίω  γι’ αυτούς  που έχασα και όχι για όσα δεν ήρθαν και ούτε γι’ αυτά που έχασα και ούτε  τα περιμένω . Αγάπη πήρα και έδωσα στου Κόσμου   τα γεννήματα,  με γαλαντόμα  απλοχεριά και νοιώθω χορτασμένος.

 Ζω με τις αναμνήσεις μου , για τις χαρές και τα καλά, τον πόλεμο, την  πείνα, τη φτώχια και όλα τα δεινά  που μούλαχαν και μου γεμίζουν τα στερνά ασπρόμαλλά  μου  χρόνια

 Ό,τι κι αν είχα τόδωσα, μέσα από την καρδιά μου και κράτησα προσωπικά μόνο τις  αναμνήσεις  , που στάθηκαν ευγενικές  κι ειλικρινείς  μαζί μου , για όσα ζήσαμε μαζί. Ποτέ τους  δεν με πρόδωσαν  ούτε κι εγώ εκείνες, γι' αυτό  τη μοναξιά μας την κάναμε επιλογή και μόνη  μας παρηγοριά.

Μιλάμε για τις συμφορές, αρρώστιες και λαχτάρες, που δεν υπήρξαν  ικανές  να μπουν ανάμεσά μας και να σταθούν εμπόδιο στη σχέση μεταξύ μας  ή ν’ ανακόψουν τη ζωή ενός από τους δυο μας. Αναρωτιέμαι τι θα συμβεί αν τις ξαναθωρήσω,  με μία πιο  σύγχρονη ματιά, με άλλες  αντιλήψεις και νέες προσλαμβάνουσες αυτής της εποχής. Θα καταλάβουν άραγε ποιος είμαι και τι θέλω,  ή θα βρεθούμε άγνωστοι και αποξενωμένοι;

Οι θύμισες του καθενός είν΄όλη του η ζωή  , τα νιάτα, τα βιώματα, αυτή η ύπαρξή του  και όποιος  τις χάσει χάνεται, ξεχνιέται, φεύγει για πάντα Έτσι κι εγώ αποφάσισα να μην αλλάξω  βλέψη, να μείνω όπως με ξέρουνε  να με αναγνωρίσουν , γιατί μπορεί χωρίς αυτές και εγώ  να μην υπάρχω. Με το μέλλον αόρατο και το παρόν  στο τέλος,, η επιστροφή στο παρελθόν είναι η μόνη λύση,  αρκεί να το ακολουθούν  μπόλικες,  όμορφες αναμνήσεις.   Αντώνης