ΑΠΆΝΤΗΣΗ ΣΕ ΜΙΑ ΕΠΑΝΑΛΒΑΝΌΜΕΝΗ ΑΠΕΙΛΗ

Είναι καιρός που παρακολουθώ στον Τύπο και την Τηλεόραση συνεχείς απειλητικές και πρωτόγνωρες για τα δεδομένα ευνομούμενης χώρας, δηλώσεις Υπουργών και άλλων ‘’σημαντικών’’ στελεχών του κυβερνώντος κόμματος. Αν και δεν με αφορούν προσωπικά, με ενοχλούν αισθητικά και σκέφθηκα να πάρω θέση και ιδιαίτερα σε εκείνες που αφορούν τον ‘’ ασχολούμενο μέσω του Face book’’  με τα θέματα υγείας κ. Πολάκη.

Αρχίζω με τη δήλωση  ότι δεν ανήκω στους ‘’δημοσιογράφους της πεντάρας’’, ‘’δεν πάω στη δουλειά με το πλεχτό’’, ‘’δεν είμαι εξαρτημένος ούτε ανήκω σε παραδικαστικά κυκλώματα’’, δεν έχω σχέση με κόπυ πάστε ούτε με ‘’βοθροκάναλα’’ και κυρίως δεν φοβάμαι ότι μπορεί να με ’’χώσει δυο μέτρα κάτω από τη γη’’. Το τελευταίο δεν είναι δείγμα γενναιότητας  αλλά πραγματικό στοιχείο, αφού λόγω ηλικίας,  βρίσκομαι ήδη με το ένα πόδι κοντά στις απειλές του.

Δεν ξέρω αν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κανείς σοβαρά μαζί του, αφού με την  εν γένει στάση του, προσβάλει το αξίωμά του, την ιατρική που δηλώνει ότι υπηρετεί αλλά κυρίως τη γλώσσα, τον πολιτισμό της χώρας και τη λεβεντιά που χαρακτηρίζει τους συμπατριώτες του . Εκείνοι που μελλοντικά  θα διαβάζουν για τα λόγια και τα έργα του, δεν θα μπορούν να πιστέψουν ότι αναφέρονται σε  ‘’σύγχρονο άνθρωπο’’ , έστω και με ‘’αριστερή ηθική’’. Καλά η Κυβέρνηση και το κόμμα του, σε γενικές γραμμές, δεν απέχουν  πολύ από την παιδεία και το λεξιλόγιό του, αλλά αυτοί οι πραγματικοί λεβέντες Κρητικοί, πως δέχονται αδιαμαρτύρητα τέτοιες προσβολές; Αδυνατώ να ασχοληθώ με ένα θέμα που είναι έξω από το γνωστικό μου πεδίο και θα έπρεπε να αποτελεί αντικείμενο ειδικού κλάδου της επιστήμης. Όσον αφορά τη δημιουργία λανθασμένων εις βάρος της χώρας μας εντυπώσεων, δεν είναι δα και το μοναδικό περιστατικό, οπότε ελπίζω να μας κρίνουν με επιείκεια.

Θα μου πείτε και δίκαια, γιατί απομόνωσα ένα συγκεκριμένο άτομο, αφού αμέτρητοι άλλοι κάνουν περίπου τα ίδια;  Θα σας απαντήσω ότι θεώρησα τη στάση του πιο ακραία και τη συμπεριφορά του  αγοραία και επειδή έχω και μια προσωπική εμπειρία, των αδυναμιών του συστήματος., που ισχυρίζεται ότι υπηρετεί. Τότε, τέλη Νοεμβρίου 2016, υποβλήθηκα σε εγχείριση βουβωνοκήλης, σε κρατικό Νοσοκομείο και είχα περιγράψει τις εντυπώσεις μου σε άρθρο που βρίσκεται στην ιστοσελίδα μου anpantar.blogspot.gr, με ημερομηνία  26.11.16.

 Διαβάζοντας για ιστοσελίδα μη φανταστείτε οποιαδήποτε σχέση με ‘’δημοσιογράφους της πεντάρας’’ και βοθροκάναλα’’. Είμαι ένας πένης συνταξιούχος του Δημοσίου, που στα 83 του σκοτώνει την ώρα του στηλιτεύοντας τα στραβά και ανάποδα που ο καλός Θεός του επιτρέπει ακόμα να βλέπει και να καταλαβαίνει. Ένα άτομο που είχε την ατυχή εμπειρία να ζήσει για πολλά χρόνια τη ζωή στις τέως χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, που ο ίδιος και τα ‘’συντρόφια’’ του επαναφέρουν σαν πρότυπα. Σημειώνω ότι ήταν τόση η ‘’ικανοποίησή ’’ των κατοίκων των χωρών αυτών από το καθεστώς, που  οδηγήθηκαν σε ακροδεξιούς δρόμους. Προσέξτε, διότι με τα προβαλλόμενα πρότυπά σας, οδηγείτε και τη δική μας χώρα [του ανύπαρκτου σοσιαλισμού] σε ανάλογες ατραπούς, στρέφοντας  έμμεσα  τους χριστιανούς και πατριώτες στην αγκαλιά  των  φασιστοειδών εθνικιστών.

Εις ανύποπτον χρόνον, όπως λέγαμε την εποχή που δεν είχε ακόμη βρεθεί το ‘’ κόπυ πάστε’’, είχα γράψει το άρθρο που προανέφερα και είχα περιορισθεί στα όσα θετικά και ανθρώπινα αντιμετώπισα στο Νοσοκομείο Λαμίας. Απέφυγα μια μικρή αλλά ‘’πικρή’’ αλήθεια, που ο κ. Πολάκης  με αναγκάζει να φέρω στο  φώς, παραθέτοντας το σχετικό απόσπασμα με όλα της τα στοιχεία .Με κόκκινα γράμματα προσθέτω  όσα είχα τότε παραλείψει. Παραλείπω σκόπιμα το αξίωμα του κ. Πολάκη, που αποτελεί προνόμιο του κ. Πρωθυπουργού, αλλά η αποδοχή και καταξίωση είναι αποκλειστικότητα του λαού, που υφίσταται τις συνέπειες.

‘’’’Αρχίζοντας από το κτίριο του νοσοκομείου, που αποτελούσε από της δημιουργίας του, περίβλεπτο καμάρι της περιοχής, θα περιορισθώ στην πλήρη αντίθεση του εξωτερικού με το εσωτερικό του, που θυμίζει –επιεικώς- ένα αξιοθρήνητο  ναυάγιο και δεν θα  επεκταθώ σε κανένα πρόσθετο σχόλιο, αφού δεν μπορώ να ‘’ανακαλύψω’’ σχεδόν τίποτα θετικό. Έχω όμως και θα τονίζω τα αμέτρητα θετικά στοιχεία που αφορούν τους ανθρώπους του, πάσης κατηγορίας και ειδικότητας, αρχίζοντας από τον ήρωα μου, τον χειρουργό κ. Λιάκο, που το μικρό του όνομα [Αριστοτέλης], προδιαθέτει για την περιγραφή του. Άνθρωπος του μέτρου και της λογικής του ομώνυμου  φιλοσόφου, αντιμετώπισε την ιδιαιτερότητα της κατάστασής μου[ οριακή κατάσταση της κήλης μου  και το προσωπικό μου   πρόβλημα άπνοιας σε ύπτια θέση και την  ηλικία των 83 ετών], με τον θετικότερο τρόπο. Απόφυγε την ολική νάρκωση , ακόμα και την επισκληρίδιο αναισθησία, και σχεδόν καθιστός ‘’απόλαυσα’’ την όλη -πολύ σύντομη διαδικασία με τον βοηθό του γιατρό και ένα θαυμάσιο νοσοκομειακό προσωπικό-, κρυφοκοιτάζοντας με τρόπο από το παραβάν, τις περίτεχνες κινήσεις των χεριών του. ‘’ Όταν τελείωσε την δεξιά πλευρά, που ήταν η πιο προχωρημένη, ο γιατρός  με ρώτησε αν συμφωνώ να συνεχίσει και στην αριστερή ‘’ για να τελειώνουμε’’ και εγώ αυτόματα συγκατένευσα. Τότε η ‘’βοηθός’’ του είπε ότι ακολουθεί ακόμα μία επέμβαση – μετά από μένα- και το υλικό της τοπικής αναισθησίας δεν επαρκεί. Ο χειρουργός ευγενικά ‘’άλλαξε’’ την πρότασή του και μου είπε,  ‘’καλύτερα να αφήσουμε την άλλη πλευρά μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων. Συγκατένευσα και πάλι, διότι δεν είχα δοκιμάσει ακόμα την μετεγχειρητική μου κατάσταση, αποφασισμένος  όμως  να μην ξαναμπώ στη διαδικασία αυτή.’’’’

    Τα κόκκινα γράμματα που τότε είχα παραλείψει από προσωπική εκτίμηση και σεβασμό προς το ιατρικό και βοηθητικό προσωπικό και τη Διοίκηση του Νοσοκομείου, θεωρώ σήμερα μια αναγκαία  δική μου επανόρθωση, διότι κάποιοι υπεύθυνοι παλικαράδες της φακής, εκλαμβάνουν την ευγένεια ως αδυναμία και προσβάλλουν την όση μας άφησαν νοημοσύνη . Εξουσιοδοτώ δε οποιονδήποτε, που θα περιέλθει σε γνώση του το παρόν, να κάνει μερική ή γενική χρήση του περιεχομένου του, χωρίς να παραλείψει τα στοιχεία μου. Αντώνης Ταρνανάς

Η ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ REM ΚΑΙ Ο ΝΟΜΟΣ ΤΩΝ ΠΙΘΑΝΟΤΗΤΩΝ

            [Εμπειρικές ερμηνείες  καταστάσεων]

Το πρώτο μέρος του τίτλου αφορά μια κατάσταση ύπνου, κατά την οποία το μυϊκό  μεν σύστημα χαλαρώνει ενώ το νευρικό βρίσκεται σε πλήρη λειτουργία. Παραθέτω τις βασικές  αρχές του φαινομένου – όπως αυτές ορίζονται από την επιστημονική κοινότητα και συνεχίζω με τις προσωπικές μου εμπειρικές ερμηνείες και επιπτώσεις.

Ύπνος RΕΜ

Ο ύπνος REM (Rapid Eye Movement) χαρακτηρίζεται από γρήγορες κινήσεις των ματιών, από εγκεφαλικά κύματα που δείχνουν ενεργοποιημένα και μοιάζουν με πολύ ελαφρύ ύπνο ή με την εγρήγορση, αλλά και από βαθιά χαλάρωση των μυών, παρόμοια με αυτή στο βαθύ ύπνο.^[1]  Ο ύπνος REM στους ενήλικες συνήθως καταλαμβάνει το 20% με 25% του συνολικού ύπνου και διαρκεί για 90-120 λεπτά. Κατά την περίοδο REM, η δραστηριότητα των νευρώνων του εγκεφάλου είναι παρόμοια με εκείνη που υπάρχει τις ώρες που είμαστε ξύπνιοι, για αυτό τον λόγο ο ύπνος REM αποκαλείται και παράδοξος ύπνος.’’

Το πρόβλημα με αφορά προσωπικά, ύστερα από τρείς φορές που υποβλήθηκα στο ανάλογο ‘’επιστημονικό πείραμα’’ , με τη διαπίστωση ότι ο ύπνος μου στο σύνολό του περιορίζεται στα όρια του REM και τη  διαβεβαίωση ότι αυτό  οφείλεται σε ‘’μηχανικά’’ και όχι παθολογικά αίτια και συνεπώς το έθεσα στο ‘’αρχείο’’. Μοναδικές του επιπτώσεις  είναι ότι στερούμαι τον αναγκαίο φυσιολογικό ύπνο , με τα όσα θετικά   επακόλουθά του και ότι ‘’σκέπτομαι’’ και στον –ελάχιστο χρόνο – που θα μπορούσα να το αποφύγω.

Θα μου πείτε γιατί σας εμπλέκω σε ένα δικό μου πρόβλημα, που συν τοις άλλοις αποτελεί και προσωπικό μου δεδομένο. Προσπαθώ απλά  να εξηγήσω  την  ‘’πλεονάζουσα’’ ίσως  ενασχόλησή μου  με την αρθρογραφία και τη δημόσια κριτική, που με απασχολεί ακόμα και τις ώρες που ‘’ όλη η φύση ησυχάζει’’, κατά το λαϊκό άσμα παλαιότερης εποχής.

Αν στη διάρκεια της ημέρας, βρίσκονται εύκολοι τρόποι διαφυγής, δεν μπορεί να γίνει το ίδιο στη διάρκεια της νύχτας και δεν το θεωρώ πρέπον – ίσως να μην είναι και μπορετό – να περιφέρομαι στους δρόμους και τα νυχτερινά στέκια, στην ηλικία μου. Έτσι λοιπόν, κάθε πρωί, ξυπνώ με αμέτρητα θέματα που οι νευρώνες του εγκεφάλου  μου επεξεργάστηκαν στη διάρκεια της νύχτας, έτοιμα να αποτελέσουν  τη θεματική  ‘’επιφυλλίδα’’ της καινούργιας ημέρας και δεν μπορώ να τα αγνοήσω ή να αντισταθώ στη ‘’γοητεία’’ τους. Από την άλλη πλευρά είναι και η τρέχουσα επικαιρότητα, τόσο πλούσια σε προβληματισμούς, οπότε υποβάλλω και τους αναγνώστες μου στην ανάγκη να πάρουν ‘’θέση’’ στην όποια πλευρά επιθυμούν της πολιτικής μας διελκυστίνδας.

Χωρίς αυτό να το επικαλούμαι σαν δικαιολογία ή να αποβλέπω σε φιλοφρονήσεις,  αποτελεί για μένα μια πραγματική κατάσταση και γι’ αυτό, κατά καιρούς προσπαθώ να περιορίσω την  άμεση  ενόχληση, αρκούμενος  στη δημοσίευση  των θεμάτων μου στην προσωπική μου ιστοσελίδα, με εξαίρεση όσους το  επιθυμούν ή  νομίζω ότι πρέπει να τους αφορά.

Έρχομαι τώρα στο δεύτερο μέρος του τίτλου, δηλαδή σε ένα επίσης επιστημονικό θέμα, που μας απασχόλησε στα μαθητικά χρόνια και τους ειδικούς στη φοιτητική  τους περίοδο, που θα αντιμετωπίσουμε και πάλι πρακτικά. Θα κρατήσουμε μόνο τα ελάχιστα εκείνα επιστημονικά στοιχεία που προσδιορίζουν τις  εφαρμογές και τις όποιες  σχετικές επιπτώσεις τους στη ζωή μας.

‘’’’Η θεωρία πιθανοτήτων (αγγλικά: Probability Theory) είναι μια αξιωματική μαθηματική θεωρία μέτρου. Πρόκειται δηλαδή για τον κλάδο των μαθηματικών ο οποίος ασχολείται με την ανάλυση τυχαίων φαινομένων. Το μέτρο δε της πιθανότητας ορίστηκε να είναι ένας θετικός αριθμός, μικρότερος ή ίσος με το ένα.’’’’

Στη χώρα λοιπόν του Αριστοτέλη –  συχνά επικαλούμαστε αλλά ελάχιστα έως καθόλου εφαρμόζουμε – τη βασική θεώρησή του για το μέτρο. Το έχουμε σχεδόν καταργήσει γενικώς και εξακολουθούμε να παίζουμε με τις πιθανότητες, όπως γίνεται στη θεωρία των ‘’ παιγνίων’’ του κ. Βαρουφάκη  ή στις υπόγειες μπαρμπουτιέρες. Θα μπορούσε ο καθένας να το κάνει ελεύθερα για τον εαυτό του, κανείς όμως δεν έχει το δικαίωμα να παίζει με τη χώρα και τις αξίες της [ κυρίως πνευματικές ]. Στη συγκεκριμένη περίπτωση , οι μαθητευόμενοι μάγοι  υποβιβάζουν το ‘’μέτρο της πιθανότητας’’  σε αριθμό που εγγίζει το μηδέν],

Ακούμε καθημερινά για διαπραγματεύσεις που τελειώνουν και τελειωμό δεν έχουν, για επιτυχίες που θα μας κάνουν χαρούμενους, τις οποίες αμφισβητούν δημόσια πρωτοκλασάτα στελέχη, για κόκκινες γραμμές που έχουν γίνει πρώτο θέμα ανεκδοτολογίας και πάει λέγοντας. Πώς είναι δυνατόν να υπάρχουν αλλεπάλληλες αντικρουόμενες απόψεις, στην ίδιο χώρο της συγκυβέρνησης και να επιμένουν να μας πείσουν ότι όλα πάνε καλά; Δεν είναι δυνατόν ο κόσμος να τόχει τούμπανο ότι έχουμε αποδεχθεί όλα όσα κατηγορούσαμε και να μιλάμε ακόμα για τις γραμμές που μας δημιουργούν αχρωματοψία. Κύριοι ‘’υπεύθυνοι’’ πέστε την αλήθεια στο λαό , ΠΡΙΝ ΕΊΝΑΙ ΠΟΛΥ ΑΡΓΑ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ. Ο Ελληνικός λαός δεν νοιάζεται για τις απόψεις των κακών ξένων αλλά για το σημείο που αυτές μας έχουν οδηγήσει και δεν αποτελεί δικαιολογία η στάση των δανειστών και του ΔΝΤ,  αλλά το αποτέλεσμα των δικών μας ενεργειών . Καταλάβετε πλέον ότι δεν γίνεται σοβαρή πολιτική με  τις πιθανότητες του νόμου των παιγνίων .

Δεν περιμένουμε μια  κρίση ειλικρίνειας  για  να ομολογήσετε όσα μας κρύβετε ,με αντάλλαγμα την καρέκλα σας, ούτε θολώνει πλέον τα νερά η προαναγγελία όποιας νέας ανακριτικής επιτροπής. Προσπαθήστε να σώσετε τη χώρα και μετά ‘’βάλτε όλους  ανεξαίρετα τους ενόχους στη φυλακή’’, εκτός αν σκέπτεστε τις ενδεχόμενες καραμπόλες. Ευελπιστούμε  ότι θα βρεθούν  - μεταξύ σας –  και κάποιοι  άλλοι , σαν τον κ. Σκουρλέτη, που τόσο όψιμα ανακάλυψε ‘’στημένους διαγωνισμούς’’ , έστω και αν αυτό αποτελεί ξεκαθάρισμα ιδεολογικών λογαριασμών. Η Μακιαβελική όμως  δήλωσή του ότι θα ‘’πειθαρχήσει’’ κομματικά, σημαίνει ότι η ‘’ιδεοληψία’’ αποτελεί υπέρτερο αγαθό από την ‘’διαπιστωμένη’’ παρανομία και το ‘’ξεπούλημα’’ των ασημικών που οι ίδιοι μας λέγατε. Κάποιοι άλλοι Συριζανέληδες, παλικαρίζουν ότι δεν πρόκειται να ψηφίσουν μέτρα που είναι αντίθετα με την ιδεολογική ηθική τους, λες και όσα υπέγραψαν και ψήφισαν ήδη ήταν σύμφωνα. Είναι και αυτό σαν την παραίτηση του κ. Καμένου για τον ΦΠΑ στα νησιά και τόσα άλλα γλαφυρά μεν σαν θέματα αλλά καταστροφικά σαν αποτελέσματα.

Αυτοί οι άνθρωποι είναι ασυναγώνιστοι  στη γλωσσοπλασία και την εφευρετικότητα. Ονομάζουν τον εκβιασμό της αφαίρεσης της έδρας,  στους Βουλευτές Κοζάνης και περιχώρων, ως ενημέρωση του κ. Σταθάκη και πολιτικό ‘’μασάζ’’. Πώς ονομάζουν όμως, την  ωμή και καθυστερημένη δήλωση του κ. Τσακαλώτου ότι η κυβέρνηση «έχει ζορίσει» τη μεσαία τάξη διότι έδωσε προτεραιότητα στους  φτωχούς’’;  Θεωρούν δηλαδή ότι  η μεσαία τάξη ανήκει στους προνομιούχους και πλούσιους, που τα κέρδη τρέχουν   από τα ‘’μπατζάκια’’ τους;  Τι έχουμε ακόμα να ακούσουμε, τώρα που η πραγματικότητα τους έχει πλήρως ξεπεράσει και ψάχνουν να βρουν το ειδικό περιτύλιγμα για να μας το σερβίρουν , σαν νέα ανάσταση, αφού εκείνη που επαγγέλθηκε ο κ. Πρωθυπουργός πέρυσι ‘’δεν τους έκατσε’’.  Τελικά μόνο στην κυρία Αυλωνίτου μπορούμε να ελπίζουμε, αφού με τις φωνές  και τις κολυμβητικές της γνώσεις θα μας επιβάλει  το ‘’σκάσε και κολύμπα’’.

 Αντώνης Ταρνανάς

ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ

Παρά το γεγονός ότι ο τίτλος  δεν με αντιπροσωπεύει απόλυτα, τον ‘’κρατώ’’,  διότι αποτελούσε   επιλογή του  συντάκτη του αρχικού άρθρου, το οποίο  ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΤΕ ΣΤΟ ΙΝΤΕΡΝΕΤ [ ΦΡΑΓΚΟΣ-ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΕΠΕΤΕΙΟ], που μου περιήλθε από αγαπητό μου φίλο, με την υπόδειξη  ‘’να το δείτε παρακαλώ’’. Δεν γνωρίζω τον αρθογράφο κ. Φράγκο, ούτε είχα την τύχη να διαβάσω άλλες σχετικές εργασίες του και συνεπώς βασίστηκα στην  προτροπή  του φίλου μου και το διάβασα μέχρι τέλους.

Εξ αρχής  δηλώνω ότι δεν συμφωνώ με το απόλυτο και κατηγορηματικό  ύφος και το λεξιλόγιο,    ούτε όμως και με τις διαπιστώσεις του, κυρίως διότι αφήνει στο απυρόβλητο τους κύριους υπεύθυνους. Δεν είδα πουθενά το όνομα εκείνου που υπέγραψε και μας ανήγγειλε υπερήφανα από ένα γραφικό ‘’καρνάγιο’’, το πρώτο μνημόνιο. Δεν αναφέρει επίσης ούτε λέξη για μας τους ίδιους [το λαό],  που ανέκαθεν μας βόλευαν ‘’τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα’’ και ο εύκολος πλουτισμός – έστω και με δανεικά [ από την εποχή του Τρικούπη μέχρι και σήμερα]. Όσον αφορά τους κακούς πολιτικούς μας, θα του θυμίσω απλώς ότι εμείς τους επιλέγουμε, προφανώς  διότι έχουμε υπογράψει ισόβια γραμμάτια μαζί τους ,για διορισμούς και άλλες διευκολύνσεις , που  δεν θέλουμε να   χάσουμε.

Παρά την πολιτική μας γύμνια, Έλληνες πολιτικοί ήταν αυτοί που είχαν τη διορατικότητα να μας εντάξουν σε μεγάλους διεθνείς Οργανισμούς, που  έδωσαν στη χώρα μας την ασφάλεια και  δισεκατομμύρια, για να δούμε  φώς στο τούνελ και να κρατηθούμε όρθιοι σε μια εποχή παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας.  Αν αυτά τα τελευταία χρόνια είχαμε βρεθεί έξω από το ‘’μαντρί’’, όπως απαιτούσαν κάποιοι βολεμένοι προοδευτικοί ή επαγγελματίες εθνικιστές, θα μας είχε φάει ο λύκος. Δεν θέλω να κατονομάσω όσους πραγματικά έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους για να μπούμε, στην [ ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο που κατήγγειλαν  κάποιοι αμερικανοδίαιτοι ‘’ σοσιαλιστές’’] και  να γίνει μέλος της Ε.Ε. και η Κύπρος για να σωθεί ότι απέμεινε από την πολιτική της χούντας. Δεν μας έβλαψε λοιπόν η είσοδός μας στη Νομισματική Ένωση – έστω και απροετοίμαστη – αφού μας απέφερε αρκετά οικονομικά και όχι μόνο οφέλη με  τη συμμετοχή μας στον σκληρό πυρήνα της. Αν δεν είχαμε το ‘’ επάρατο’’          Ευρώ, η τιμημένη αλλά ‘’ολίγη’’ Δραχμούλα μας θα είχε πλήρως εξατμισθεί, με τις απανωτές οικονομικές κρίσεις της δεκαετίας που διανύουμε.

Δεν με ενδιαφέρει τη έκανε η SIEMENS  ούτε ο κ. Σόιμπλε, αφού  φρόντισαν τα συμφέροντά τους και έτσι – δυστυχώς- γίνεται το σύγχρονο εμπόριο και ιδιαίτερα μαζί μας και  το γνωρίζουμε  πολύ καλά. Βρήκαν την προδιάθεση – για να μην πω ότι σε κάποιες περιπτώσεις πιέστηκαν – να μας δώσουν τη ‘’μίζα’’ που έχει καταστεί εθνικό σπορ, υπό τον προοδευτικό μανδύα του υπαρκτού ή ανύπαρκτου ‘’σοσιαλισμού’’. Στη χώρα μας έχουν χάσει τη σημασία τους  ακόμα και οι λέξεις. Δεν είναι επιτρεπτό να κατακρίνουμε τους άλλους σαν φασίστες, Σουλτάνους κλπ, τη στιγμή που το χέρι μας παραμένει ακόμα ‘’προτεταμένο’’ ζητώντας βοήθεια. Όποιος χρωστάει δεν χάνει μόνο την αξιοπρέπειά του αλλά και την κυριαρχία του. Οι παραλληλισμοί και κυρίως το λεξιλόγιο του Ηρωικού Γιώργου Καραϊσκάκη, δεν μπορεί να αποτελεί σύγχρονο τρόπο διαπραγμάτευσης, αφού εκείνος απευθυνόταν σε κατακτητές ενώ εμείς σε εταίρους που επιλέξαμε με τη θέλησή μας και εξακολουθούμε να ζητιανεύουμε την ελεημοσύνη τους. Αν εμείς κάναμε λάθη στη διαπραγμάτευση είναι και δική μας ευθύνη και ως γνωστόν, δεν αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το ταμείο. Συνεχίζουμε δε και τώρα, καθυβρίζοντας τους δανειστές μας που ζητάνε τα ‘’λεφτά’’ τους, ενώ έχουμε υπογράψει ήδη τις σχετικές συμφωνίες. Όποιος νοιώθει ότι εκβιάζεται, το καταγγέλλει και παραιτείται, διότι διαφορετικά είναι αυτοδίκαια συνεργός και συνένοχος στους όποιους εκβιασμούς.

Διερωτώμαι πολλές φορές γιατί τόσος αντιευρωπαϊσμός; Με ποιούς θέλουν να πάμε; Να ‘’παραμείνουμε’’ στην  καθ΄ημάς Ανατολή που μας πάει ‘’γάντι’’ ή να στραφούμε προς τους κ.κ. Μαδούρο και  Κιμ Γιονγκ Ουν, αφού ο υπαρκτός σοσιαλισμός της Ευρώπης  μας τελείωσε; Μήπως αποτελεί κάποιο απωθημένο μας , βλέποντας τους άλλους να κάνουν πιο σωστή χρήση   της δημοκρατίας και του πολιτισμού των προγόνων μας; Αν δεν  μπορούμε να το καταλάβουμε, δεν έχουμε το δικαίωμα να δηλητηριάζουμε τις καρδιές της νεολαίας μας, με  ιδέες που μας έβλαψαν και μας κρατούν ακόμα καθηλωμένους σε αγκυλώσεις που έπρεπε να βρίσκονται οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας         .

Έρχομαι τώρα στην καραμέλα που ‘’επιμελώς’’ πιπιλίζουμε καθημερινά, δηλαδή ότι ξεπουλήσαμε  την εθνική μας κυριαρχία. Ας καταλάβουμε επί τέλους ότι η συμμετοχή σε ένα συνεταιρισμό κρατών και σε ένα κοινό  νόμισμα που οι άλλοι κυρίως – μέχρι στιγμής- το κρατάνε όρθιο, πρέπει να δώσεις κάποιες εγγυήσεις. Αν κάποιοι Δραχμιστές ή οπαδοί των εφόδων στο νομισματοκοπείο δεν συμφωνούν, δεν έχουν το δικαίωμα να στρεβλώνουν τα γεγονότα για να επιβάλουν τις ιδεοληψίες  ή  τις φασιστικές τους επιταγές.

Άφησα τελευταία τα επικαλούμενα άρθρα, σχόλια και σκίτσα. Ο καθένας σε μια δημοκρατία έχει το δικαίωμα της άποψης και όπως φαίνεται και οι απόψεις έχουν τις ‘’χρωματικές’’ τους επιλογές.  Σοφός και λογιότατος ο κ. Γιανναράς και σεβαστές οι ‘’ιδεολογικές’’ απόψεις του, αλλά πάντα υπάρχουν και οι άλλοι οι πολλοί. Τι περιμένατε να πει ο Πράσινος  Ιταλός Ευρωβουλευτής, αφού τον καίνε τα δικά του κομματικά και άλλα συμφέροντα; Το πισωγύρισμα στο ναζιστικό, χουντικό και ξενοκίνητο – κακό - παρελθόν μας δεν τον αφορά, είναι θέμα που ΜΠΟΡΟΎΜΕ  να λύσουμε μόνοι μας. Δεν βλέπω όμως να κάνει καμιά αναφορά στο ξενοκίνητο ‘’μελανόχρουν’’ ή  ‘’ερυθρόχρουν’’  παρελθόν, που ταλάνισε την Ευρώπη για δεκαετίες και κάποιοι νοσταλγοί θέλουν να το ξαναφέρουν από το ‘’παράθυρο’’; Όσον αφορά την κυρία Χάφιγκτον, που νοιάζεται τόσο πολύ για τα ‘’εσώρουχα’’ των Ελλήνων , ας φροντίσει για τα δικά της , στη σιγουριά εκτός της χώρας που επέλεξε η ίδια.

Όπως βλέπετε δεν αναφέρθηκα καθόλου στην Εθνική Επέτειο και αυτός είναι και ο λόγος που δεν υιοθετώ τον τίτλο του άρθρου μου. Τα όσα ηρωικά έπραξαν οι πρόγονοί μας το 1821, δεν έχουν καμιά σχέση με τους σημερινούς τυχοδιωκτικούς παλικαρισμούς.  Στην εποχή του Σώρρα και της ‘’υπερήφανης’’ επαναφοράς των κατοχικών συσσιτίων, αποτελεί ύψιστο θράσος η προβολή ιδεών και καταστάσεων που οφείλουμε να διαγράψουμε από τη ζωή , ακόμα και από το λεξιλόγιό μας. Ζούμε σε άλλη εποχή και όσο ενωρίτερα το καταλάβουμε τόσο το καλύτερο για όλους μας και να θυμάστε πάντα ότι εμείς επιλέγουμε τους ηγέτες μας και συνεπώς φέρουμε και την αποκλειστική  ευθύνη. Ας αλλάξουμε τρόπο σκέψης, αποφεύγοντας την  κοντόφθαλμη και κουτοπόνηρη πρακτική του βολέματος.

Αντώνης Ταρνανάς

ΑΝΕΠΙΚΑΙΡΕΣ ''ΚΟΜΜΑΤΙΚΕΣ'' ΦΙΕΣΤΕΣ

                     [ ΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ  ΝΙΚΟΥ ΜΠΕΛΟΓΙΑΝΝΗ]

Δεν ξέρω τι θα έλεγε – αν μπορούσε να μιλήσει- ο Νίκος Μπελογιάννης, για όσα έγιναν  και κυρίως για τα όσα ακούστηκαν  από εκείνους που θέλουν να χαρακτηρίζονται ως ‘’εκφραστές’’ των ιδεών του. Αρχίζοντας από τον Γραμματέα του ΚΚΕ, που χαρακτήρισε ‘’ριψάσπιδες’’ τους συνεγκαινιάζοντες κυβερνητικούς, ότι «κάποιοι προσπαθούν να καπηλευτούν αγώνες και να πλασάρουν τον συμβιβασμό ως επανάσταση», ενώ υπερασπίστηκε την πάλαι ποτέ ‘’Σοβιετία’’, που  ομόφωνα έχει καταδικαστεί στη διεθνή συνείδηση   και μπήκε οριστικά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, από τα τέως θύματά της.

 Ο επίσης τέως σύντροφος αμφοτέρων και ‘’λάτρης’’ του Νομισματοκοπείου κ. Λαφαζάνης πρόσθεσε « Είναι ντροπή και προσβολή στη μνήμη του Νίκου Μπελογιάννη ότι ο Αλ. Τσίπρας έχει το θράσος και πάει να μετατρέψει σε επικοινωνιακή φιέστα για τον εαυτό του και την αθλιέστατη κυβέρνηση του, της νεομνημονιακής υποτέλειας, τα εγκαίνια της Έκθεσης» και προσθέτει  « ο Ν. Μπελογιάννης θυσίασε εν γνώση του τη ζωή του για να μην υπογράψει, όταν αυτοί που τυμβωρυχούν υπέγραψαν, προδίδοντας τη λαϊκή βούληση, μόνο και μόνο για να μην θυσιάσουν την καρέκλα της αχυρένιας εξουσίας τους» . Πρόσθεσε δε ‘’Απορίας άξιον πως ο Δ. Κουτσούμπας επέλεξε να “νομιμοποιήσει” με την παρουσία του την επικοινωνιακή μεταχείριση που επιφυλάσσει ο Αλ. Τσίπρας στα εγκαίνια της Έκθεσης και τη μνήμη του Ν. Μπελογιάννη’’.

Η άλλη τέως συνιστώσα ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΛΑΕ, αφού αναφέρει ότι ‘’θα τρίζουν τα κόκκαλα του Νίκου Μπελογιάννη’’,  προσθέτει  ‘’Tσίπρας χωρίς τσίπα επιχειρεί να καπηλευτεί το Nίκο  Mπελογιάννη’’  και  ότι το Μουσείο Νίκος Μπελογιάννης είναι το μέσο και η δικαιολογία για άλλη μια φτηνή πολιτική εξαπάτηση όλων μας. Γιατί οι αγώνες και οι θυσίες του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του ήταν πολιτικοί αγώνες, δεν ήταν γιορτούλα, παράτες και δεξιώσεις’’.

Ο Πρωθυπουργός, επικαλούμενος στην ομιλία του φράση του Μπελογιάννη  τόνισε  «Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από ό,τι αυτοί που μας κατηγορούν.

Θα θυμίσω σε όσους οργάνωσαν και μετείχαν στην παραπλανητική αυτή ‘’φιέστα’’, ότι – πέραν των άλλων – επέλεξαν  σκόπιμα λάθος εποχή, που άλλες είναι ή μάλλον πρέπει να είναι οι προτεραιότητες των κυβερνώντων, αν θέλουν να πιστέψουμε τα δικά τους λεγόμενα, διότι ‘’ Των οικιών υμών εμπιπραμένων, υμείς άδετε ‘’.[Εδώ καίγεται το σπίτι σας κι εσείς τραγουδάτε!].

        Θυμίζω ότι κάποιος  σύντροφος  τους [ ο Φιντέλ Κάστρο], στο παρελθόν είχε μεταθέσει χρονικά τις γιορτές του Πάσχα, για να προλάβουν τη ‘’συλλογή του σακχαροκάλαμου’’ και να σώσει τον λαό του από ενδεχόμενη οικονομική κρίση και ασιτία.

Ακούστηκαν και πολλά άλλα στη διάρκεια της ειδικής αυτής φιέστας, που  δεν τιμούν  το Νίκο Μπελογιάννη, επισημαίνω όμως ότι ‘’ σκόπιμα ξεχάστηκαν ’’  όσα προσβάλλουν την εθνική μνήμη και κυρίως εκείνα που  αποφασίστηκαν με το τέλος του εμφυλίου ,για να δώσουν ένα οριστικό τέλος στην αδελφοκτόνο αυτή αιματοχυσία.  Τα θυμίζω και τα παραθέτω , όπως τα βρήκα σε διάφορες πηγές ενημέρωσης, πέρα από τις δικές μου μνήμες, αφού υπήρξα ‘’αυτόπτης και αυτήκοος μάρτυς της επίδικης εποχής’’.

‘’ Η μνήμη μιας κοινωνίας συνήθως συγκροτείται από ιστορικά γεγονότα και σύμβολα που προάγουν την κοινωνική και εθνική συνοχή, αλλά και την αίσθηση της ιστορικής συνοχής στο χώρο και το χρόνο. Τέτοια γεγονότα μπορεί να είναι η απόκρουση ενός παντοδύναμου ή επικίνδυνου εχθρού (28 Οκτωβρίου 1940), ή η επανάσταση με σκοπό την ίδρυση εθνικού κράτους (25 Μαρτίου του 1821). Αντίθετα, ένας εμφύλιος πόλεμος, που τελειώνει με την απόλυτη επικράτηση της μιας πλευράς πάνω στην άλλη και συνοδεύεται από μεγάλο αριθμό νεκρών, εξόριστων και φυλακισμένων δεν είναι ένα γεγονός που μπορεί να μνημονεύεται εύκολα και αποτελεί πλέον ταμπού για την ελληνική κοινωνία.

Είναι πολύ δύσκολο να συμβαδίσουν η χαρά της νίκης για το τέλος των εχθροπραξιών και ο θρίαμβος των νικητών με την τραγωδία μιας αδελφοκτόνου σύγκρουσης. Αδιαμφισβήτητα, όμως, ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος υπήρξε ένας από τους πιο αιματηρούς και καταστροφικούς πολέμους στη νεότερη ελληνική ιστορία. Οι δύο πλευρές επιχείρησαν να ξεχάσουν το παρελθόν και να επιστρέψουν σε μια ειρηνική συμβίωση, όσο δύσκολο και αν ήταν αυτό.

Η πρώτη αυτή μετεμφυλιακή περίοδος κλείνει με τη διατύπωση του αιτήματος της λήθης, της οριστικής, δηλαδή, τοποθέτησης του διχαστικού εμφυλίου πολέμου στο παρελθόν. Οι δύο μεγάλοι αντίπαλοι, η Δεξιά και η Αριστερά, σχεδόν ταυτόχρονα εντάσσουν στον πολιτικό τους λόγο τη «λήθη» ως στρατηγική και ως πρόταγμα. Ούτε η Δεξιά ούτε η Αριστερά θέλησαν να συγκροτήσουν τον πολιτικό τους λόγο με άξονα τη διαίρεση της κοινωνίας. Αντίθετα, νικητές και ηττημένοι, αμέσως μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, αναζήτησαν στο παρελθόν γεγονότα, πρότυπα και σύμβολα, των οποίων η υπενθύμιση θα μπορούσε να λειτουργήσει στο παρόν ενωτικά και όχι διαιρετικά’’.

 Κλείνω με μια προσωπική αφελή απορία και ερώτηση προς το σύνολο των ζηλωτών  των πάλαι ποτέ Σοβιέτ, αν έχουν ζήσει από μέσα αυτά τα καθεστώτα και γιατί επιμένουν στην ‘’μονόπλευρη λήθη’’; Ο υποφαινόμενος – το επαναλαμβάνω- τα έζησε για 12 συναπτά χρόνια και μάλιστα με την ‘’ ευχέρεια ‘’της τυπικής  ασυλίας.

Προσθέτω και κάτι ακόμα πιο επίκαιρο και ζεστό, σημερινή δήλωση του Πρωθυπουργού μας ‘’Ορόσημο για τις σχέσεις της Γεωργίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση χαρακτήρισε ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας τη δυνατότητα που δόθηκε στους πολίτες της Γεωργίας να ταξιδεύουν χωρίς βίζα σε χώρες του Σένγκεν. 

Ο Ελληνας πρωθυπουργός εξήρε το γεγονός ότι ο Γεωργιανός πρωθυπουργός Γκιόργκι Κβιρικασβίλι είναι ο πρώτος πολίτης της χώρας του που έκανε χρήση αυτού του δικαιώματος και ταξίδεψε στην Ελλάδα χωρίς βίζα. Παρέλειψε όμως να τονίσει ο κ. Τσίπρας ότι τη δυνατότητα αυτή  την έχουν οι πολίτες ελεύθερων χωρών, όπως είναι σήμερα η Γεωργία και όχι καθεστώτων που ονειρεύονται κάποιοι ομοϊδεάτες του. Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΟ ΨΕΜΑ ΣΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ

[Από τα κατά συνθήκην ψεύδη φθάσαμε στα ασύστολα]

Το ψέμα αποτελούσε ανέκαθεν χαρακτηριστικό στοιχείο των διαφόρων περιόδων της διεθνούς πολιτικής.  Εμείς όμως θα περιορισθούμε στη χώρα μας,  την αφορμή και τα αίτια της υπερβολικής  ψευδολογίας, που ενίοτε αποτελεί και αυτοσκοπό. Συχνά επικαλούμαστε τις εύκολες και βολικές δικαιολογίες που και αν ακόμα έχουν ισχυρή βάση αληθείας, δεν μπορούν να αποτελούν ελαφρυντικό.

Τα 300 χρόνια σκλαβιάς, που ακόμα επικαλούμαστε,  έκαναν πράγματι την πονηριά, την κλοπή  και το ψέμα ‘’κανόνες επιβίωσης’’, έναντι του απολίτιστου δυνάστη της χώρας και τρόπο παράβλεψης και αντιμετώπισης των καθημερινών προβλημάτων της εποχής. Αυτό μας έμεινε αρχικά σαν συνήθεια και τελικά – με τη συνδρομή και της πολιτισμένης δικής μας ηγεσίας – συνέχισε να αποτελεί τον συνήθη τρόπο προσέγγισης και εκατέρωθεν εκμετάλλευσης των καταστάσεων. Ο λαός βολευόταν και  συνεχίζει  την πρακτική αυτή, αλλά το ίδιο συνέβαινε και με την άλλη πλευρά – της διοίκησης- που εύρισκε εύκολο τρόπο να ‘’ικανοποιεί’’ τις υπερβολικές και παράλογες ενίοτε λαϊκές απαιτήσεις. Με ένα αθώο αρχικά ή κατά συνθήκη ψέμα, οι πολιτικοί απέφευγαν τις κακοτοπιές και   αφορμές για δυσαρέσκειες στους οπαδούς-ψηφοφόρους τους.

Με τον καιρό και με δεδομένες τις αυξημένες ανάγκες και εξ αυτού και τα ανάλογα λαϊκά αιτήματα, τα κατά συνθήκην ψεύδη εξελίχθηκαν σε μεθοδευμένες μέχρι  και ασύστολες ψευδολογίες, αφού αυτό είχε καταστεί μοναδικό μέσο για την άσκηση πολιτικής και τη συγκράτηση των ψηφοφόρων. Είχαν όλοι αποδεχθεί πλέον ,τον τρόπο αυτό εύκολο και αποτελεσματικό, ώστε να τον θεωρούν σχεδόν  μοναδικό. Όταν μάλιστα ο λαός άρχισε να μορφώνεται και να δημιουργούνται  τα ανάλογα κινήματα και  ο οργανωμένος συνδικαλισμός, έσπευσαν οι πολιτικοί μας να ‘’καπελώσουν’’   τα κινήματα και τους συνδικαλιστές. Έτσι άφησαν την εντύπωση ή και την πραγματική δύναμη στους ‘’καπελωμένους’’, ώστε όλοι μαζί να νέμονται την εξουσία και ο λαός να πιστεύει ότι κυβερνά.

Αργότερα παρουσιάστηκαν και οι αποκαλούμενοι  χαρισματικοί ηγέτες,  με κύριο γνώρισμα τη δημαγωγία, την δήθεν προοδευτικότητα, τον ‘’λαό στην εξουσία’’ , την παροχολογία  και μια  γενικευμένη  αριστερίστικη ανεκτικότητα .  ‘’Κανάκευαν’’ τα λαϊκά ένστικτα, με το αζημίωτο και  έδειχναν κατανόηση στις μικρές οικονομικές ατασθαλίες [κάτω των πεντακοσίων χιλιάδων Δραχμών στη ΔΕΗ].  Αυτό είχε και τους αφελείς που το πίστεψαν και βρέθηκαν ή βρίσκονται ακόμα εκτεθειμένοι οικονομικά ή και υπόδικοι, αλλά πρόσθετε τα ‘’ψηφουλάκια’’ και έδινε παράταση στις παλιές πρακτικές της ψευδολογίας.

Τελικά, το σύστημα ‘’βελτιώθηκε’’ και μεγιστοποιήθηκε. Φθάσαμε στο δεν πληρώνω – δεν πληρώνω, στην μη αποδοχή Νόμων που δεν μας βολεύουν και τόσες άλλες γελοιότητες και γραφικές καταστάσεις. Φαίνεται ότι όσο αριστερότερα, τόσο πιο ακραία γίνεται και η προβολή της έκνομης συμπεριφοράς, αφού σαν λαός αρεσκόμαστε να το παίζουμε ‘’τζάμπα μάγκες’’ και  προοδευτικοί ‘’φιαλάντζί’’, αφήνοντας τις συνέπειες για τους  ‘’άλλους’’. Συνηθίζεται δε παράλληλα να προβάλλεται και μια σκανδαλολογία σε βάρος των μη προοδευτικών αντιπάλων και ο χορός καλά κρατεί. Ακόμα και πολιτικοί  χώροι που, μεγάλος αριθμός των μελών του, είναι υπόδικοι ή ‘’εσώκλειστοι’’  ευαγών ιδρυμάτων, καταγγέλλουν σαν καταχραστές τους άλλους και ευαγγελίζονται τη δική τους ορθότητα και εντιμότητα, κατά το ‘’φωνάζει ο κλέφτης.

 Έχουμε πλέον ξεφύγει από τα κατά συνθήκη ψεύδη και φθάσαμε στα χοντροκομμένα και ασύστολα, που δυστυχώς επεκτείναμε και στις διεθνείς μας σχέσεις. Το χειρότερο όλων είναι ότι τα προβάλλουμε  σαν τρόπο διαπραγμάτευσης και σπέρνουμε τον αντιευρωπαϊσμό στους Έλληνες και τη δυσπιστία στους ξένους, που δεν εννοούν να συμμεριστούν τις απόψεις μας. Διανθίζουμε  την ατμόσφαιρα και με κάποιους ειδικούς χαρακτηρισμούς για τους άπονους δανειστές που δεν δείχνουν την αλληλεγγύη τους και έχουμε το κατάλληλο ‘’θολό’’ τοπίο  που όλα τα καμουφλάρει και όλα τα ‘’αιτιολογεί’’. Ως πότε όμως θα κοροϊδεύουμε εαυτούς και αλλήλους και κυρίως ποιος θα πληρώσει το μάρμαρο;

Δεν είναι μόνο το ψέμα και η ανικανότητα, αλλά κυρίως το θράσος κάλυψης των συνεχιζόμενων αποτυχιών με το ‘’παγωμένο’’ ψεύτικο σαρδόνιο χαμόγελο, που παραπέμπει σε ‘’ επιτυχείς εκβάσεις’’ των διαπραγματεύσεων, που τελειωμό δεν έχουν. Τρενάρουν τις διαπραγματεύσεις, καθυστερούν τις εσωτερικές πληρωμές, τη λήψη σοβαρών μέτρων και αποφάσεων, περιμένοντας τον από μηχανής Θεό. Είπαμε όμως και το ξέρουν και οι ίδιοι ότι αυτός δεν υπάρχει πια και αν ακόμα υπήρχε  δεν θα τους πίστευε για να  μας βοηθήσει. Τι άλλο περιμένουν λοιπόν οι άνθρωποι που θυσιάζουν τα πάντα  για την καρέκλα και τις ιδεοληψίες τους, αδιαφορώντας για τον ταλαίπωρο αυτό λαό, που βεβαίως δεν είναι άμοιρος ευθυνών, για την κατάσταση που βιώνουμε. Ασφαλώς οι κρατούντες και υπεύθυνοι ζουν στο δικό τους ‘’μικρόκοσμο’’ και απολαμβάνουν τα επίχειρα της βλακείας μας , εκλαμβάνοντας τη λαϊκή σιωπή ως αδυναμία. Οι θαυμαστές της σοβιετίας δεν έχουν το δικαίωμα να μιλάνε για δημοκρατία και ισονομία και κυρίως να εμπορεύονται την ευπιστία των εξαπατημένων, με τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα. Έλεος κύριοι υποκριτές, έχει και η ψευδολογία τα όριά της. Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΡΟΛΟΙ ΚΑΙ Η ΩΡΑ

            [Ανάγκες και σκοπιμότητες της ζωής μας]

Με αφορμή την έναρξη  από σήμερα της παγκόσμιας ‘’θερινής’’ ώρας, θα ήθελα να αναφερθώ σε κάποια πρακτικά κυρίως θέματα, που σχετίζονται με την παγκόσμια αποδεκτή αυτή αλλαγή. Αρχίζοντας από την ίδια την ώρα, την αποκαλούμενη και ηλιακή, είναι επιστημονικά τεκμηριωμένο ότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την εκάστοτε  θέση του Ήλιου. Ο προσδιορισμός του χρόνου και συνεπώς και της ώρας δεν μπορεί να αποτελεί στοιχείο που αποφασίζεται με νομικές ή  άλλες ανθρώπινες σκοπιμότητες και  τεχνολογικές διαδικασίες.

Η γήινη σφαίρα είναι χωρισμένη σε 24 ηλιακές ζώνες ώρας, που προσδιορίζονται από μια πλειάδα των παράλληλων κύκλων ή μεσημβρινών.  Η κάθε μια τους αντιπροσωπεύει μια συγκεκριμένη ώρα, ανάλογα με την απόσταση και τον προσανατολισμό σε σχέση με τη ζώνη που περιέχει  σημείο ΜΗΔΕΝ του αστεροσκοπείου του  Γκρίνουιτς [GMT]. Οι ουσιαστικές διαφοροποιήσεις της ώρας μέσα στην ίδια ζώνη είναι άπειρες όπως  άπειροι είναι και οι μεσημβρινοί.

Για διάφορους λόγους – κυρίως  πρακτικούς- [συγκοινωνίες, επικοινωνίες ,  προσδιορισμό συναντήσεων κλπ], ενίοτε δε και πολιτικούς, αποφασίστηκαν κατά καιρούς διαφοροποιήσεις της ‘’εθνικής’’ ή και της  τοπικής ακόμα ώρας, που δεν κράτησαν πολύ. Τελικά και ύστερα από την ενεργειακή κρίση καθιερώθηκαν τη δεκαετία του 1970, οι σημερινές αλλαγές της παγκόσμιας ώρας , με τον διαχωρισμό της σε θερινή [την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου] και χειμερινή [την τελευταία Κυριακή του Οκτωβρίου], με κίνηση των ωροδεικτών μια ώρα μπροστά ή  μια ώρα πίσω αντίστοιχα. Ακόμα όμως και αυτή η χρονική διαφοροποίηση δεν έχει γίνει παγκόσμια αποδεκτή.

 Η Κίνα για παράδειγμα που ‘’διατρέχεται’’ από 5-6 διαφορετικές ηλιακές ζώνες ώρας, καθιέρωσε – για όλη την τεράστια επικράτεια - την ώρα της ζώνης του Πεκίνου. Στην ίδια χώρα, στην επαρχία Σιντζιάνγκ – που ζουν οι Ουιγούροι -  χρησιμοποιούν δική τους ώρα, σαν μια μορφή επανάστασης κατά της κεντρικής Κυβέρνησης. Παρά τον διαχωρισμό σε ακέραιες ώρες, σε κάποιες χώρες υπάρχουν διαφοροποιήσεις ακόμα και τετάρτων της ώρας. Ο  ηγέτης  της Β. Κορέας Κιμ Γιόνγκ Ουν, γύρισε  τα ρολόγια της χώρας μισή ώρα πίσω - για να μην ταιριάζει με εκείνη της Ιαπωνίας, που κάποτε υπήρξαν αποικία της – και τη χώρα   στο αιώνιο σκοτάδι για μια ολόκληρη ζωή.

Όπως προείπαμε οι αλλαγές αυτές της ώρας αποτελούν πρακτικές μόνο επιλογές και έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τους επιστημονικούς  και φυσικούς προσδιορισμούς της πραγματικής ώρας. Αποτελούν δηλαδή ‘’παρά φύσιν’’ ενέργειες, αφού είναι  εικονικές και απέχουν πολύ από το ίδιο το φυσικό φαινόμενο του πλανήτη μας και τις φυσικές  ανάγκες των κατοίκων του. Το οποιοδήποτε τεχνολογικό ρολόι δεν προσδιορίζει αλλά  δείχνε απλά τη συμβατική  ώρα που εμείς του υποδεικνύουμε, για την ικανοποίηση των προσωπικών ή γενικότερων επιδιώξεών μας.

 Η πραγματική φύση και η γενικότερη ζωή του φυτικού και ζωικού της βασιλείου διέπονται από τους δικούς τους πρωτογενείς κανόνες και διαθέτουν το δικό τους ‘’βιολογικό’’ ρολόι. Τα ψάρια του ιχθυοτροφείου για παράδειγμα ,που η διατροφή τους γίνεται από τους ειδικούς σιτιστές τους, βγαίνουν στην επιφάνεια για να φάνε , μόλις τα καλέσει το βιολογικό τους  ρολόι και δεν περιμένουν την αλλαγή της ώρας των σιτιστών τους. Το ίδιο ισχύει και για το  υπόλοιπο ζωικό και φυτικό βασίλειο, που οι δραστηριότητές τους ελέγχονται από την ίδια τη φύση και όχι από τους ανθρώπινους κανόνες και τις όποιες σκοπιμότητες.

Το νυχτολούλουδο ανοίγει τη δική του ώρα – παρακολουθώντας τη δράση του Ήλιου και δεν συμβουλεύεται τα μηχανικά ή ηλεκτρονικά ρολόγια μας. Αυτό το κατάλαβαν πρώτοι οι ίδιοι οι άνθρωποι της φύσης [ γεωργοί και κτηνοτρόφοι] που παλαιότερα κρατούσαν πεισματικά την ίδια ώρα για όλες τις εποχές. Τοποθετούσαν πάνω στο τζάκι το μεγάλο ρολόι του σπιτιού που έδειχνε σταθερά τη χειμερινή ώρα, μην τυχόν και λαθέψουν, οπότε θα τους το θύμιζαν’’ βίαια’’  τα οικόσιτα ζώα. Αυτοί που είχαν τις καπνοφυτείες επέλεγαν τη φυσική ώρα της πρωινής δροσιάς για να ‘’ μάσουν’’ τα καπνά με ευκολία, διότι λίγο αργότερα ‘’δεν έσπαγαν’’ εύκολα τα φύλλα.

Τα κοπάδια, επιλέγουν με δικά τους κριτήρια, το ‘’σκάρισμα [έναρξη της βοσκής], το στάλισμα[ επιλογή σκιερού μέρους], το στάβλισμα ή μάντρισμα[ εγκλεισμό στο μαντρί] και τον μηρυκασμό[ αναμάσημα] τους’’ και αλίμονο στον κτηνοτρόφο που θα συμβουλευόταν γι’ αυτό, το δικό του  ρολόι. Καλά είναι και χρήσιμα τα σύγχρονα ρολόγια, αλλά η φύση είχε και θα  έχει πάντα τα βιολογικά της εργαλεία. Αν δεν μπορούμε να την βοηθήσουμε, ας μην τη βλάπτουμε, τουλάχιστον συνειδητά, με ‘’παρά φύσιν’’ ενέργειές μας. Είναι το μόνο που μας απέμεινε από το παρελθόν  και οφείλουμε  να το διαφυλάξουμε , μέχρι νάρθει η ώρα μας και να το παραδώσουμε αναλλοίωτο στο μέλλον. Αντώνης Ταρνανάς


Συμπληρωματικό σχόλιο διόρθωσης

            Με αφορμή την  υπόδειξη μιας   κυρίας της παρέας  [ ΣΑΣ ΔΙΕΦΥΓΕ  ΕΝΑ ΛΑΘΑΚΙ κ. ΤΑΡΝΑΝΑ. Η ΘΕΡΙΝΗ ΩΡΑ ΑΡΧΙΖΕΙ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΜΑΡΤΙΟΥ, ΟΧΙ ΤΟΥ ΑΠΡΙΛΙΟΥ],σπεύδω στην άμεση αποδοχή και αποκατάσταση της αλήθειας και στις ευχαριστίες μου  στην ευγενική κυρία που το πρόσεξε. Πράγματι η θερινή ώρα αρχίζει την τελευταία Κυριακή του Μαρτίου, όπως  αναφέρω στην αρχή του χθεσινού μου κειμένου και αποτέλεσε  άλλωστε και την συγκυρία της χθεσινής  γραφής του σχολίου μου.
Πρόκειται σαφώς για μια  απλή παραδρομή, τον δαίμονα του πληκτρολογίου ή λατινιστί ‘’lapsus calami’’.
            Το πρόβλημα είναι καθαρά τυπογραφικό και όχι ουσιαστικό, αλλά έχει τις λογικές προεκτάσεις του. Δηλαδή, ή η εν λόγω κυρία υπήρξε η μόνη που διάβασε το  μήνυμά  μου ή – το χειρότερο – ότι τα χέρια μου δεν υπακούουν πια στις  εντολές του μυαλού . Συνεπώς και στις δυο περιπτώσεις , πρέπει να ξανασκεφθώ αν πρέπει να συνεχίσω να σας ταλαιπωρώ με τα γραφόμενά μου. Αντώνης Ταρνανάς

ΟΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ΚΑΙ ΤΟ 1984

                [Από τον Κάρολο  Ντίκενς στον Τζορτζ  Όργουελ

                       και την Ιρλανδή φιλόσοφο Έλενα Σίχαν]

Μια επετειακή μου προσφορά στην παλιγγενεσία, τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου  και την γέννηση της Ευρωπαϊκής Ένωσης.  Ας παραδειγματιστούμε από τα παραδείγματα προς αποφυγήν. 

Η αναφορά μου σε δύο βιβλία που γράφτηκαν με διαφορά 100 περίπου χρόνων, δεν αποβλέπει στη λογοτεχνική κριτική τους, αφού αυτό έχει γίνει επανειλημμένα στο παρελθόν και από πλέον ειδικούς. Σκοπός μου είναι να σταθώ στις καταστάσεις και τις εποχές που πραγματεύονται και κυρίως στη διαφορετική σκοπιά των συγγραφέων, που τους οδηγεί στο ίδιο περίπου συμπέρασμα.

Ο Άγγλος συγγραφέας περιγράφει το όνειρο ενός φτωχόπαιδου της επαρχίας, που βρίσκεται στην Πρωτεύουσα και θέτει μοναδικό του σκοπό να βελτιώσει την προσωπική του κατάσταση,  κυρίως οικονομικά. Ο νεαρός Πίπ, από τη φτώχεια  του χωριού του βρίσκεται συμπτωματικά στην ‘’υψηλή κοινωνία’’ του     Λονδίνου, της Βικτωριανής εποχής.  Περιγράφονται διάφοροι ανθρώπινοι χαρακτήρες και συναισθήματα της πρώτης βιομηχανικής εποχής και η αδιάκοπη πάλη του καλού με το κακό. Δεδομένου ότι ο Ντίκενς [ φτωχός και ο ίδιος] δημοσίευε τα έργα του βιοποριστικά  σε συνέχειες σε διάφορα έντυπα , είχε την ευχέρεια να τα εμπλουτίζει με νέα κοινωνικά στοιχεία,’’ παίζοντας’’  ανάμεσα στην κωμωδία και το δράμα. Το στοιχείο αυτό του επέτρεπε – ανάλογα την επικαιρότητα- να μεταβαίνει από τις δραματικές στιγμές  μιας περιόδου σε κωμικές και ξεκαρδιστικές σκηνές της επομένης. Οι  εναλλασσόμενες αυτές καταστάσεις,[η αρρώστια, ο θάνατος, η κοινωνική ανισότητα και αδικία] περιγράφονται με ρεαλισμό και χιούμορ, αποτελώντας μια μνημειώδη  σύνθεση  ανόμοιων και αντιφατικών συναισθημάτων , που διαδέχονται η μια την άλλη. Τελικός όμως και ίσως μοναδικός στόχος του χωριατόπαιδου είναι ο πλουτισμός και η μέσω αυτού ‘’κατάκτηση’’ μιας θέσης στην κοινωνία των συστηματικών αποκλεισμών.

Δεν ξέρω πόσο αυτό σας θυμίζει σύγχρονες καταστάσεις που καθημερινά βιώνουμε, αλλά σίγουρα αποτελεί μια αποκάλυψη των ‘’μύχιων πόθων’’ όσων υποκριτική επικαλέσθηκαν ή συνεχίζουν να επικαλούνται την καταπολέμηση της κοινωνικής αδικίας. Πραγματική επιδίωξή τους είναι η δημιουργία μιας άλλης κοινωνίας, που θα διέπεται από τους δικούς τους κανόνες ‘’ δικαίου’’, για να προχωρήσουν στην επιβολή μιας νέας τάξης πραγμάτων και αξιών, που θα υπηρετεί  ‘’τα καλά συμφέροντα’’ της δικής τους ‘’κάστας’’ συμφερόντων, τηρώντας τα προσχήματα και βέβαια διατηρώντας και την περίφημη ‘’κουτάλα’’ της εξουσίας.

Πάμε τώρα στο δεύτερο, πιο σύγχρονο έργο του Τζορτζ Όργουελ με τίτλο 1984. Το έργο γράφτηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια [1949] και στοχεύει μια πρόβλεψη της ζωής  35 χρόνια αργότερα. Το δραματικό είναι ότι ο συγγραφέας δικαιώνεται απόλυτα για τις προβλέψεις του, τον μεγάλο αδελφό και τη διαχρονική μάχη του ατόμου με το σύστημα. Το σύστημα  που περιέγραψε ιδανικά,  αλλά ό ίδιος ‘’ευτυχώς’’ δεν πρόλαβε να ζήσει σε όλο του το μεγαλείο [πέθανε το 1950],είναι τόσο μεθοδικά δομημένο και σχεδόν ‘’άφθαρτο’’. Αποσκοπεί – άσχετα με τα κατά καιρούς ‘’περιτυλίγματα’’ – σε  ένα και μοναδικό σκοπό, την κατάργηση κάθε είδους ελευθερίας και σκέψης, διευκολύνοντας έτσι τα διάφορα, ιδεολογικά, κομματικά η συντεχνιακά συμφέροντα.

Στην εποχή μας, αντί να πολεμήσουμε ανάλογες πρακτικές, τις κάνουμε ‘’ρεάλιτι’’ και τις χαζεύουμε επί ώρες, αποχαυνώνοντας τις λαϊκές μάζες, κάτι που αποτελούσε ανέκαθεν επιδίωξη της εξουσίας, για να μειώνει τις όποιες –έστω και υποκινούμενες- κοινωνικές αντιστάσεις. Είναι αυτό που λέμε ‘’ το σύστημα για το σύστημα’’ . Ο πολίτης του 1984 όπως και ο σημερινός δεν είναι κλεισμένος σε ένα σπίτι υπό συνεχή οπτική παρακολούθηση, αλλά έχει μια ελεγχόμενη, από κάποια εξουσία,  πληροφόρηση και υπόκειται σε μια συνεχή πλύση εγκεφάλου.

Μήπως και εδώ βρίσκετε κάποιες ομοιότητες με τη σύγχρονη πραγματικότητα ,όσο αφορά τον κομματικό έλεγχο  και την πίεση του λαού να εχθρεύεται όσους  αυτό θεωρεί κακούς και αντιπάλους; Επειδή εμείς οι νεοέλληνες δεν αφήνουμε τίποτα να ‘’πέσει κάτω’’, σπεύδουμε να ‘’γλείφουμε’’ την εξουσία, προσφέροντας της με το αζημίωτο και τη δική μας υποστήριξη. Με έντυπα, μπλόγκς ή άλλα  ‘’μέσα ενημέρωσης’’ με βαρύγδουπους  χρωματικούς  , αντιθετικούς και άλλους παραπειστικούς τίτλους ,  διευκολύνεται ο σύγχρονος  ρόλος  του μεγάλου αδελφού, αφού δεν τους βγήκε ο σφετερισμός των ΜΜΕ, με αντιπαροχές τα επτανησιακά  ‘’βοσκοτόπια’’, ή τις  ‘’ παππατζήδικες’’  μεθοδεύσεις.

Κλείνοντας θα επικαλεσθώ κάποια ενδεικτικά αποσπάσματα από δηλώσεις της Ιρλανδής φιλοσόφου Έλενα Σίχαν, που περιγράφουν γλαφυρά τους κυβερνώντες μας και τις πρακτικές τους. Αντώνης Ταρνανάς

‘’’’ «Νομίζω ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει καταστεί όλο και πιο οπορτουνιστική και κυνική. Είναι πρόθυμοι να παραμείνουν στην εξουσία, με οποιοδήποτε κόστος. Η εκλογική νίκη που πέτυχαν τον Σεπτέμβριο του 2015 ήταν τελείως διαφορετική από εκείνη του Ιανουαρίου του 2015».

Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει διαδραματίσει έναν διπολικό ρόλο αναφορικά με τις διαπραγματεύσεις της με το ΔΝΤ και την Γερμανία. Από την μία πλευρά όταν επρόκειτο για την απομείωση του χρέους, αντιλαμβανόταν το Ταμείο ως μετριοπαθή εταίρο. Όταν, όμως το ΔΝΤ πρότεινε περαιτέρω μείωση συντάξεων ή επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, αποζητούσε την στήριξη της Ευρώπης.

Για να είμαι ειλικρινής, δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποια ιδιαίτερη στρατηγική σκέψη. Νομίζω ότι η κυβέρνηση παραπαίει από κρίση σε κρίση σε μια τροχιά που περιλαμβάνει κάθε είδους αντίφαση.

Έπειτα από επτά χρόνια, η κρίση προσφέρει συλλογική ζημιά, απόγνωση και καμία εναλλακτική λύση για τον ελληνικό λαό, ενώ έχει διαμορφώσει μια νέα κανονικότητα στην οποία η Αριστερά αποδεικνύεται εντελώς ανεπίκαιρη και ανίκανη να προσφέρει κάποια εναλλακτική διέξοδο μετά την κολοσσιαία αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ…

«Μου προξενεί έκπληξη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί καν να αντιμετωπίσει τη Χρυση Αυγή. ''''

ΣΠΟΝΔΥΛΩΤΑ Νο 2

                        1.- Η Αγιοσύνη.

Από Θεού άρχεσθαι έλεγαν και οι Αρχαίοι  Έλληνες, όπως  το ίδιο κηρύσσει και η Εκκλησία μας.. Ο Αριστοτέλης λέει ότι η αθεΐα είναι «μανία» (=τρέλα). Επίσης ότι «Είναι μια αρχαία παράδοση, που παντού έχει μεταφερθεί απ' τους πατέρες στα παιδιά, ότι όλα πηγάζουν απ' τον Θεό και ότι όλα έγιναν απ' αυτόν για μας.» Και τέλος ότι «Χρέος έχουμε να θεωρούμε τον Θεό σαν πνεύμα πανίσχυρο, αθάνατο και τέλειο. Γιατί, αν και είναι αόρατος για τα μάτια των ανθρώπων, φανερώνεται με τα έργα του.»

Θα  σεβασθώ και εγώ αυτόν  τον κανόνα και θα αρχίσω από τα όσα  σχετίζονται με τον Θεό. Σε χθεσινό μου άρθρο επαίνεσα το σύνολο των σχετικών πρωτοβουλιών και ιδιαίτερα  τις δηλώσεις του κ. Πρωθυπουργού , κατά την τελετή της αποκατάστασης του Παναγίου Τάφου. Σήμερα μαθαίνω ότι θα επωφεληθεί από την παρουσία του στη Ρώμη , για να συναντηθεί για τρίτη φορά με τον Πάπα.

Παρά το γεγονός ότι η υπερβολή οδηγεί σε παρερμηνείες, είναι προτιμότερη μια τέτοια συνάντηση από μια ανάλογη   με τον κ. Μαδούρο, που δεν έχει τίποτα να του προσθέσει με το  κύρος του, μετά  το σημερινό του κατάντημα. Η μόνη απορία  που ενδεχομένως ανακύπτει είναι που το πάει ο ηγέτης μας, αφού  ο ίδιος δηλώνει άθεος γενικώς και συνεπώς ‘’αποκλείεται αυτόματα της αγιοποίησης’’. Μοναδική εξαίρεση που έχω συγκρατήσει είναι εκείνη του  Μεγάλου  Κωνσταντίνου. Λέτε η αρχομανία και η μεγαλομανία να εγγίζει τα όρια της Μεγαλοσύνης;

2.- Τα σημερινά δημοσιεύματα της Αυγής [ όχι της χρυσής]

Παραθέτω τα σχετικά άρθρα και κάνω – αρχικά- έναν απλό σχολιασμό.  Η εθνική στρατηγική για τη δημόσια υγεία αποτελεί ένα απλό αναμάσημα  της μόνιμης υποσχεσιολογίας, για να κρατιέται το θέμα στην επικαιρότητα. Η παραπομπή του και μόνο σε ‘’πενταετές’’ ευρύτερο σχέδιο μεταρρυθμίσεων, θυμίζει ανάλογους χαρακτηρισμούς των τέως σοσιαλιστικών χωρών, για όσα θέματα ήθελαν να βάλουν στο χρονοντούλαπο. Έχω  πολυετή προσωπική  εμπειρία του φαινομένου, που αποτελούσε πάγια πρακτική για τα θέματα που ήθελαν να ‘’ξεχαστούν’’. Ερωτώ λοιπόν ευθέως τους προβάλλοντες πρωτοσέλιδα τη σχετική αρθρογραφία. ΤΟ ΠΙΣΤΥΕΤΑΕ ΚΥΡΙΟΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΠΡΟΒΑΛΕΤΕ ΑΣΧΟΛΙΑΣΤΑ; Το ερώτημα μου δεν είναι ρητορικό  και θα παρακαλούσα για την επιβεβαίωσή του, ώστε και ΑΝ ακόμα εγώ – λόγω ηλικίας- δεν το προλάβω, να μείνει το κείμενο που θα σας κυνηγάει στον μετέπειτα βίο σας. Είναι πια καιρός να σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, διότι αυτό αποτελεί σκόπιμη συνενοχή  και ανηθικότητα.

Το δεύτερο δημοσίευμα με τίτλο ‘’η δική μας Ευρώπη στη Ρώμη’’, δείχνει ότι για μια ακόμα φορά δεν έχουμε καταλάβει ότι πρόκειται για τον επετειακό εορτασμό του ΟΡΓΑΝΙΣΜΟΥ, στον οποίο εξακολουθούμε να μετέχουμε και μάλιστα με τη συγκατάθεση μας και αιματηρές θυσίες του λαού μας. Πως εξηγείται να υποστηρίζουμε κινηματικές θέσεις που ταυτίζονται με εκείνες  των πολέμιων της Ε.Ε.; Το ίδιο υποστηρίζει η κυρία Λεπέν, η νέα αμερικανική διοίκηση και η καθ΄ημάς Χρυσή Αυγή . Αν  δεν την θέλουμε την Ε.Ε., ας το πούμε καθαρά και ίσως αυτό χαροποιήσει και τους δανειστές μας, που θα μπορέσουν πιο εύκολα να διεκδικήσουν τα χρήματά τους και να απαλλαγούν από τις παλινωδίες μας.

[Ακολουθούν τα σημερινά δημοσιεύματα της Αυγής]

Σήμερα στην «Αυγή»: Η Υγεία βγαίνει από την «εντατική»

 Δημοσίευση: 23 Μαρτίου 2017 23:30

Η ΕΘΝΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΥΓΕΙΑ

* Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας

* Επαρκής χρηματοδότηση

* Εξάλειψη ανισοτήτων

* Πολιτική πρόληψης και αγωγής

* Υγειονομική κάλυψη προσφύγων και προστασία ευάλωτων ομάδων

Οι άξονες της νέας εθνικής στρατηγικής για τις ελληνικές υπηρεσίες Υγείας, καθώς και το ευρύτερο μεταρρυθμιστικό σχέδιο της κυβέρνησης για την πενταετία 2017-2021 θα παρουσιαστούν σε διημερίδα που θα πραγματοποιηθεί (28-29 Μαρτίου) στην Αθήνα με την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ο γενικός γραμματέας Δημόσιας Υγείας αναλύει στην «Αυγή» τις δράσεις, τις παρεμβάσεις και τη θεμελίωση ενός νέου ΕΣΥ, «που θα ενισχύει την καθολικότητα στην πρόσβαση και θα άρει της ανισότητες», με έμφαση στις ευάλωτες πληθυσμιακές ομάδες, οι οποίες πλήττονται περισσότερο από την κρίση.

 Η Δική μας Ευρώπη στη Ρώμη

Ηχηρό «παρών» δίνει από χθες στη Ρώμη η «σύνοδος» των κινημάτων, των συνδικάτων και της Αριστεράς, που δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη στήριξη της Ελλάδας. Η αντισύνοδος ξεκίνησε χθες βράδυ με εκδήλωση υπό τον εύγλωττο τίτλο «Μια Ευρώπη για τον λαό από τον λαό» με τους Αλ. Τσίπρα, Γκ. Γκίζι, Μαουρίτσιο Λαντίνι, Φραντσέσκα Κιαβάτσι, Μόνικα Ντι Σίστο, συνεχίζεται σήμερα με την Έφη Αχτσιόγλου και τα συνδικάτα να διεκδικούν την κατοχύρωση των κεκτημένων του κόσμου της εργασίας και θα ολοκληρωθεί με μεγάλη διαδήλωση το Σάββατο.

3.-  Είμαστε άξιοι της μοίρας μας

Δεν βρισκόμαστε απλά σε οικονομική  , αλλά κυρίως σε πνευματική πτώχευση. Έχουμε καταστεί δακτυλοδεικτούμενοι για την  αβελτηρία μας, αλλά και την ανεπίτρεπτη για την εποχή που ζούμε αφέλεια και άγνοια της πραγματικότητας. Ζούμε στον κόσμο μας [και δικαίωμά μας] αλλά ενεργούμε με τρόπο που προσβάλλει  τη λογική  και αυτή την ιστορία μας. Δεν είναι δυνατόν, στη χώρα του Πλάτωνα  του Αριστοτέλη και των λοιπών αρχαίων φιλοσόφων, να επικαλούμαστε την ‘’πικραγγουριά’’, το’’ νερό του Καματερού’’  και να ισχυριζόμαστε ότι μας ‘’ψεκάζουν’’. Αυτά είναι τριτοκοσμικά φαινόμενα που μας έφθασαν στο  σημείο να πιστεύουμε  στο  ‘’ σκίσιμο των μνημονίων’’  και να ανεχόμαστε  τα παιδιά των Εξαρχείων ,  του Ρουβίκωνα και άλλων αναρχικών ομάδων που καίνε και καταστρέφουν την περιουσία του ελληνικού λαού. Αυτές δεν είναι προοδευτικές ενέργειες – όσο διασταλτικά και να τις  δούμε – που όχι μόνο μας εκθέτουν διεθνώς και μειώνουν την εθνική μας αξιοπιστία, αλλά μας προσβάλλουν και σαν έλλογα όντα. Αυτά είδε και ο πονηρούλης ‘’εκπρόσωπος του Δία’’ κ. Σώρρας, που δεν περιορίστηκε στην προσωπική απάτη, αλλά την μετεξέληξε σε εθνική περιπέτεια , με οπαδούς και φιλοδοξίες να εισέλθει στη Βουλή. Θα μου πείτε ότι, όπως καταντήσαμε, η Βουλή έγινε ξέφραγο αμπέλι. Αμέτρητοι όσοι σφετερίστηκαν το δικαίωμα της βουλευτικής έδρας , ενώ είναι υπόδικοι, κατάδικοι ή αποτελούν οργανωμένες φασιστικές ομάδες.

Κλείνω και το σημερινό μου σπονδυλωτό δημοσίευμα με μια απορία και μια κραυγή αγωνίας. Είναι δυνατόν να συμβαίνουν όλα αυτά γύρω μας και εμείς να το ‘’παίζουμε’’ Πόντιοι Πιλάτοι;  Είναι δυνατόν να κλείνουμε ομαδικά τα μάτια σε όλα αυτά τα γεγονότα και να επιδιώκουμε απλώς το βόλεμά μας, αδιαφορώντας για το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας; Έλεος κύριοι, ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ, ΔΕΞΙΟΙ, ΑΡΙΣΤΕΡΟΔΕΞΙΟΙ,ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΕΣ, ΣΟΣΙΑΛΙΖΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΑΡΙΣΤΕΡΊΖΟΝΤΕΣ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ. Αν δεν μπορείτε να καταλάβετε αυτά τα τόσο απλά και πασιφανή πράγματα, πως θα ΜΠΟΡΕΣΕΤΕ να κυβερνήσετε αυτή τη δύσμοιρη χώρα; Συνετιστείτε πριν είναι πολύ αργά για όλους μας, διότι η ‘’παράλειψη’’ πρόβλεψης Συνταγματικού Δικαστηρίου, δεν σώζει κανένα. Υπάρχει πάντα η οργή του Θεού και εκείνη του λαού, που καλόν είναι να την προλάβουμε, για να αποφύγουμε περισσότερα δεινά, που οι παλαιότεροι έχουμε βιώσει.   Αντώνης Ταρνανάς 

ΜΠΡΑΒΟ ΚΥΡΙΕ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΕ

[ Μια  πράξη που αρμόζει στον ηγέτη Χριστιανικής Χώρας]

Άσχετα με τα κίνητρα που οδήγησαν τον κ. Τσίπρα στους Αγίους τόπους, αυτή τη φορά αποδέχτηκε  ότι εκπροσωπεί μια χώρα χριστιανική στη συντριπτική της πλειοψηφία, με την ανάλογη Συνταγματική κατοχύρωση. Επειδή τελικά όλα και όλοι κρίνονται από το αποτέλεσμα, δικαιούται τους  ειλικρινείς   επαίνους  και κυρίως για την αναγνώριση ‘’ της ακτινοβολίας και των αξιών που πρεσβεύει ο Πανάγιος Τάφος’’.

Αυτό είναι το θετικό μέρος του συνόλου των ενεργειών και των έργων του στην αποκατάσταση του παγκόσμιου   μνημείου της Χριστιανοσύνης και θα ήθελα να μείνω μόνο σ’ αυτό.  Στην εκδήλωση παρέστησαν  και ‘’διαγκωνίστηκαν ‘’  σε δηλώσεις και κυρίως φωτογραφίες και εκπρόσωποι  άλλων πολιτικών Κομμάτων. Θα μου πείτε ότι δεν είναι κακό, αφού άλλωστε  το συνήθιζαν  και στο παρελθόν, όπως π.χ. κατά την υποδοχή Ελλήνων Ολυμπιονικών στο αεροδρόμιο. Μια εικόνα αξίζει όσο  χίλιες λέξεις – κατά τον Κομφούκιο ή τον Ναπολέοντα- αφού στην εποχή  τους, δεν υπήρχε η φωτογραφία με τη σημερινή  της μορφή .

Το ερώτημα είναι πως θα αντιδράσει ο κ.. Φίλης, που ήθελε να αποβάλει εντελώς τα θρησκευτικά ως μάθημα και τα ιερά  σύμβολα από την Ελληνική παιδία. Λέτε να θεωρήσει τον κ. Τσίπρα οπορτουνιστή; Το μέλλον θα το δείξει και κυρίως αν οι  Πατριαρχικές  ευχές  και η θεία πρόνοια θα  τον  βοηθήσουν  να δει το ‘’Φως το αληθινό’’ επ’ αγαθώ του Ελληνικού λαού.

Δεν ξέρω γιατί,  αλλά η όλη αυτή ιερή διαδικασία μου έφερε στο νου ένα δημοσίευμα του Ιανουαρίου, της  ‘’Κουριάδας’’ του αναπαλαιωμένου αυριανισμού.  Καλούσε τον Πρωθυπουργό – με τον παρατιθέμενο τίτλο !!!!

‘’’’KontraNews.gr

Παρασκευή 27/01/2017 - 05:56

Αλέξη, πιάσε το φραγγέλιο

Μήπως ήρθε η ώρα να μιμηθούμε τον Ιησού, που πήρε το φραγγέλιο και έδιωξε από το Ναό τους Τελώνες, τους Φαρισαίους και τους… Γερμανούς, που λήστευαν το λαό; ‘’’’

Προφανώς, ο κ. Πρωθυπουργός, για τους δικούς του λόγους   παράκουσε τη σχετική  προτροπή και – αντ’ αυτού -  ‘’ έπιασε’’  το Ευαγγέλιο.  Διότι, στον  ίδιο αυτό  ιερό χώρο ο Χριστός, πήρε το φραγγέλιο – κοινώς τον βούρδουλα -  για να διώξει τους εμπόρους ιδεών και υλικών αγαθών, από τον Ναό του Σολομώντα .Μια  σημαντική λεπτομέρεια, που ενδεχομένως  αποσιωπάται από την καλή εφημερίδα,  αποτελεί  το γεγονός ότι την εποχή εκείνη δεν υπήρχαν Γερμανοί, ούτε και ο  ‘’αυριανισμός, αλλά μόνο Φαρισαίοι και υποκριτές, που ανέκαθεν εμπορεύονται την ελπίδα.  Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθεί η σχετική ειδησεογραφία για τον Πανάγιο Τάφο και οι δηλώσεις του Έλληνα Πρωθυπουργού.

‘’’’Πλήρως αποκατεστημένο παραδόθηκε στους χιλιάδες προσκυνητές στα Ιεροσόλυμα το αναστηλωμένο Ιερό Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου. Η τελετή παράδοσης έγινε παρουσία του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου και του έλληνα Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα ο οποίος στην ομιλία του, μίλησε για μνημείο παγκόσμιας  πολιτιστικής κληρονομιάς.

.Υπογράμμισε ότι πρόκειται για ένα έργο ενίσχυσης και ανάδειξης του Πανάγιου ΤάφουΚορυφαίο  μήνυμα συνύπαρξης των τριών χριστιανικών κοινοτήτων στους Αγίους Τόπους είναι η αποκατάσταση του Ιερού Κουβουκλίου του Πανάγιου Τάφου, τόνισε χαρακτηριστικά ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, μιλώντας στο Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, μετά την παρουσίαση του έργου αποκατάστασης του Ιερού Κουβουκλίου, της ακτινοβολίας του και του μηνύματός του.
«Όταν ενημερώθηκα γι’ αυτό το μεγάλο έργο, είδα σαν μια μεγάλη πρόκληση τη διατήρηση αυτού του μνημείου και συμβόλου» ανέφερε ο πρωθυπουργός. Προσέθεσε ότι το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο τέλεσε ιστορικό έργο, υπογραμμίζοντας: «Αισθάνομαι διπλά περήφανος ως εκπρόσωπος της ελληνικής Πολιτείας και ως απόφοιτός του».

«Πρόκειται για ένα έργο ενίσχυσης και ανάδειξης του Πανάγιου Τάφου, της ακτινοβολίας του και του μηνύματός του. Είναι ο καλύτερος τρόπος να προστατεύσουμε ένα μνημείο τόσο μεγάλης σημασίας και τις αξίες που πρεσβεύει» επισήμανε ο κ. Τσίπρα ‘’’’.