ΗΡΩΕΣ - Αρχαίοι και σύγχρονοι

                Η Ρ Ω Ε Σ

                                Αρχαίοι  και  σύγχρονοι

 

Η χώρα αυτή, περισσότερο από κάθε τι άλλο,  παράγει ήρωες και συνεπώς είναι απόλυτα φυσικό να της ανήκει η πρώτη λέξη χαρακτηρισμού τους.

Ο  όρος Ήρως συναντάτε το πρώτον στην ομηρική Ελλάδα και προσδιορίζει  άντρα που  πολεμάει  με μια από τις  αντιμαχόμενες πλευρές του Τρωικού πολέμου. Αργότερα, η λέξη και τα παράγωγά της χρησιμοποιήθηκαν ευρύτερα στην Αρχαία Σπάρτη και τους πολεμιστές της, στους αγώνες κατά των Περσών και λοιπών εξωτερικών  και εσωτερικών εχθρών. Στη σύγχρονη εποχή  συνέχισε τη μοναδική παραγωγή τους στους πολέμους του 1940 μέχρι σήμερα, που αναδεικνύονται  ήρωες  μιας άλλης μορφής, οι αποκαλούμενοι  ‘’ήρωες της ζωής’’. Η λέξη ήρως, με κάποιες μικρές παραφθορές  στη γραφή και την προφορά της έχει πάρει τη μόνιμη θέση της  στα λεξικά των περισσότερων  ξένων γλωσσών.

Ο τόσο τιμητικός αυτός τίτλος,  απονέμεται ενίοτε και σε άτομα που απάδει, για να μην πω μειώνει εκείνους που τον κατέχουν  πανάξια  και έδωσαν το αίμα τους ‘’αμυνόμενοι περί  πάτρης’’ γιατί η χώρα μας δεν έκανε κατακτητικούς ή άλλης μορφής πολέμους.

Το τελευταίο αποτελεί  αφορμή σοβαρού σχολιασμού εκείνων που ονόμασαν ήρωες και όσους ‘’ξεκίνησαν’’ και έλαβαν μέρος στον εμφύλιο πόλεμο και μάλιστα κάποιοι εξ αυτών έλαβαν και τιμητικές συντάξεις ‘’αντιστασιακού’’. Για αυτό το εθνικό αίσχος δεν μίλησε κανείς, ούτε καν οι πατριδοκάπηλοι ακροδεξιοί, ίσως για να μην κλείσουν την πόρτα σε μελλοντικές συμπράξεις τους με ριζοσπάστες και ‘’προοδευτικούς’’, όπως έγινε με τον κ. Καμένο και κάποιους έγκλειστους των φυλακών, με τις ψήφους των οποίων πέρασε και η απλή αναλογική, που υποχρεώνει τη χώρα μας σε επαναληπτικές εκλογές.

Στις μέρες μας λοιπών συγκαταλέγονται στους ήρωες και όσοι υφίστανται   τον βομβαρδισμό αναπόδεικτων συκοφαντιών και ψευδών του συνόλου  της τέως αντιπολίτευσης εναντίον της ψηφισμένης από τον ελληνικό λαό παρελθούσας κυβέρνησης και άλλες  άγνωστες κατηγορίες συνανθρώπων μας .

 Αφορά καθημερινούς ανθρώπους  που χωρίς να το δείχνουν, ούτε και να τους προβάλουν, κάνουν τον καθημερινό αγώνα τους για την επιβίωση των ίδιων και των οικογενειών τους. Αναφέρομαι βέβαια σ’ αυτούς που δίνουν τον καλό και τίμιο αγώνα να ισορροπήσουν τις αντιξοότητες  που αντιμετωπίζουν στην καθημερινότητά τους και δεν τα ζητούν όλα από την  ‘’κακή’’  πολιτεία.

Εκεί στηρίζονται και κάποιες οργανωμένες ομάδες, οι οποίες με το  λαϊκίστικο  ‘’ άδικη κενωνία’’ δεν κάνουν τίποτα για να βελτιώσουν τη ζωή τους, αρκούμενοι σε κάποιες ιδεολογικές, θρησκευτικές  ή κοινωνικές προκαταλήψεις και στην οκνηρία τους. Φωνάζουν δικαίως για ισονομία και ισοπολιτεία, χωρίς όμως τη δική τους συμμετοχή. Δεν θέλω να τους θυμίσω τις αρχαίες ρήσεις , όπως το ‘’τετριμμένο και συντηρητικό ‘’ ο μη εργαζόμενος μηδέ εσθιέτω’’, ή το αρχαιότερο  ‘’συν Αθηνά και χείρα κίνει’’, που αποτελεί την βασική αρχή της κοινωνικής ισορροπίας.

Ήρωες βρίσκουμε παντού, πραγματικούς και  εικονικούς, ενώ οι περισσότεροι μένουν άγνωστοι και καταφρονημένοι, θύματα ίσως και κάποιας αχαριστίας ή αγνωμοσύνης.  Είναι κυρίως αυτοί στους οποίους είχε αναφερθεί σε μια μικρή και ίσως την τελευταία της ζωής του, ομιλία, ο αείμνηστος Θανάσης Βέγγος,  διευκρινίζοντας ότι για μια ολόκληρη ζωή ‘’τράβηξε  πολύ  κουπί’’,  δίνοντας τον αγώνα του να σταθεί στα πόδια του , με τις δικές του δυνάμεις.

Ήρωες – άνδρες και γυναίκες πια – μπορεί να είναι και  τα μέλη  πάσης φύσης  μονογονεϊκών οικογενειών , τα οποία τελευταία ίσως βρήκαν  ένα μικρό  αποκούμπι στην πολιτεία. Θα αναφερθώ ενδεικτικά σε ένα ανώνυμο αλλά πραγματικό περιστατικό,  γνωστό σε κάποιους  από τους φίλους αναγνώστες μου,  για να καταδείξω ότι πάντα θα υπάρχουν δίπλα μας αφανείς ήρωες της ζωής.

 Ο ήρωας της ιστορίας μας , μεγάλωσε στην ελληνική επαρχία με  τις φανταστικές περιπέτειες των    τριών ηρωικών Ελληνόπουλων του μεταπολεμικού περιοδικού ‘’Ο Μικρός Ήρως’’ (του Γιώργου Θαλάσση, της Κατερίνας και του "Σπίθα") κατά τη διάρκεια της κατοχής και του αγώνα τους με τους Γερμανούς, Ιταλούς και Βούλγαρους φασίστες,  

Μικροαστός και υπάλληλος Υπουργείου με θέσεις στο εξωτερικό, ζούσε την ευτυχία που του άξιζε ή του έλαχε, με τη σύζυγο και τα δυο παιδιά τους [ μια κόρη στην εφηβεία και έναν 5χρονο γιο] στην Αθήνα. Ξαφνικά, όπως συμβαίνει με τις καταιγίδες, η σύζυγος ασθένησε και η ζωή  επέλεξε να τον κάνει ήρωα. Η ασθενής σύζυγος εισήχθη σε μεγάλο νοσοκομείο και έβαλε και μέσο να την προσέχουν ιδιαίτερα. Δεν βαριέσαι όμως  – όπου φτωχός και η μοίρα του- ‘’συνέπεσε’’ και ένα  ιατρικό λάθος, όπως διέγνωσε η ιδιωτικά προσκληθείσα  επιστημονική επιτροπή και σε λίγες ημέρες η νέα και  όμορφη σύζυγος  και μανούλα ,στα 36 της έφυγε  το 1977 για πάντα, αφήνοντας στον ήρωα μας, πλην της συνέχισης της συνεπούς εργασίας του και τη συνολική ευθύνη των παιδιών τους.

Τότε κατάλαβε ότι αυτό που ζούσε δεν είχε καμιά σχέση με όσα είχε διαβάσει στον ‘’Μικρόν Ήρωα’’ για τον Γιώργο Θαλάσση, γιατί τελικά η φαντασία του συγγραφέα, ωχριά μπροστά στην πεζή πραγματικότητα. Κατάλαβε επίσης ότι όλοι τον αγαπούσαν αλλά,  για πολλούς και διάφορους λόγους, δεν μπορούσαν να του συμπαρασταθούν . Του πρότειναν επισκέψεις ή άλλες προσωρινές λύσεις, αλλά ακόμα και το ύψος του ορόφου  διαμονής τους έβγαζε από τις συνήθειες τους. Η απώλεια συνέβη παραμονές του Πάσχα και η πατρική οικογένεια στην επαρχία επέμενε να ψήσει αρνί, γιατί κατά το έθιμο [αν δεν έψηναν θα έπρεπε αυτό να ισχύσει για τα επόμενα τρία χρόνια] και σκεφθείτε τρία χρόνια χωρίς τον οβελία!!!

Ο φίλος μας [ για να αποφύγω τον χαρακτηρισμό ήρωας, αφού έπραττε απλώς το καθήκον του]αποφάσισε να πάει στους δικούς του για να βοηθήσει τα παιδιά να αλλάξουν εντυπώσεις, ο ίδιος δε κλείστηκε στο σπίτι και δέχτηκε φίλους και συγγενείς επισκέπτες να του εκφράσουν τα συλλυπητήρια και προτάσεις για τη ζωή του. Του σύστησαν βέβαια’’ να παντρευτεί το συντομότερο για να έχει μια βοήθεια στην ανατροφή  των παιδιών. Ο φίλος μας όμως δεν ήθελε να παρασυρθεί από την ευκολία και να ρισκάρει μια αλλαγή στον τρόπο διαπαιδαγώγησης των παιδιών .

 Θυμάται ακόμα μια επίσκεψη των παιδιών στο σπίτι από τον μεγαλύτερο αδελφό της θανούσης. Ήρωας και ο ίδιος , ζούσε στη Βιέννη – όπου τον οδήγησαν τα χιτλερικά στρατεύματα κατοχής  για καταναγκαστική εργασία σαν έφηβο από την Αθήνα που τον συνέλαβαν. Είχε την αφέλεια να προτείνει στα παιδιά να διευκολύνουν ένα γάμο το ταχύτερο ‘’για να μη νοιώσουν την ορφάνια’’. Η απάντηση ήρθε από την κόρη – αφού ο γιος ήταν μικρός ακόμα – η οποία του άνοιξε την πόρτα και ευγενικά ‘’ τον έδιωξε’’.

Επιστρέφοντας στην Αθήνα είχε πάρει την απόφασή του να πολεμήσει  μόνος, χωρίς να παραβλέψει οποιαδήποτε από τις γονικές ή υπηρεσιακές υποχρεώσεις του. Έβαλε μια αγγελία για μια βοηθό με ελάχιστη υποχρέωση την ασφάλεια και φροντίδα των παιδιών, τις ώρες εργασίας του. Παρουσιάστηκαν πολλές και διάφορες κυρίες με προσόντα νομικού, οικονομικού , φορολογικού ή κοινωνικού συμβούλου ή αντιπαρέθεσαν  στοιχεία προϋπηρεσίας σε διάσημους αοιδούς της εποχής. Μέσα στην  χρονική πίεση και την έλλειψη εμπειρίας, έκανε την πρώτη ατυχή επιλογή. Λίγες ημέρες αργότερα, συνοδεύοντας τα παιδιά του  είδε την κυρία  με ένα  γεροδεμένο συνοδό,  να φορά το μονόπετρο της συζύγου του και της ζήτησε εξηγήσεις. Εκείνη απάντησε με καταγγελία για συκοφαντία και ελλείψει αποδείξεων προτίμησε τη σιωπή. Επιστρέφοντας στο σπίτι διαπίστωσε ότι είχαν κάνει φτερά τα πάντα  και τα τηλέφωνα επικοινωνίας  που του είχαν δοθεί ήταν ψεύτικα. Την είχε δει και η κόρη, στο λεωφορείο επιστρέφοντας από το σχολείο να φορά ένα κολιέ της μητέρας της και ζήτησε από τον οδηγό να σταματήσει κοντά σε αστυνομικό τμήμα της περιοχής Εκείνη προφανώς το κατάλαβε και διέφυγε, αλλά ποιος είχε μυαλό για ‘’τέτοιες λεπτομέρειες’’!!!

Την αντικατέστησε με μια λαμπρή κερκυραία, παίρνοντας πλέον περισσότερα μέτρα στην επιλογή και συνέχισαν οι τρεις τους  το κουπί.

Τη χρονιά αυτή ψηφίστηκε ο Νόμος που επέτρεπε στο Δημόσιο τον συνδικαλισμό και για να βρει διέξοδο στα αδιέξοδά του και με αφορμή ένα εσωτερικό οικονομικό πρόβλημα στην υπηρεσία του, ‘’απείλησε’’ και προχώρησε, με τη συνδρομή κάποιων συναδέλφων του, στη δημιουργία του πρώτου  Γενικού Συλλόγου Μονίμων Υπαλλήλων του Υπουργείου, αναλαμβάνοντας τη θέση του Γεν. Γραμματέα.

Το θέμα του έδωσε προσωρινές διεξόδους αλλά έπεσε σε άλλα προβλήματα, διότι το συγκεκριμένο Υπουργείο είχε άλλες αντιλήψεις  για τα πεζά ανθρώπινα θέματα και του ζήτησαν άμεσα να μετατεθεί στο εξωτερικό. Αντέταξε ότι προστατεύεται από τον νόμο και δήλωσε ότι θα το κάνει με τη λήξη της θητείας του και σε όποιο δυσμενές πόστο κρίνει η υπηρεσία. Η απάντηση του αρμοδίου ήταν ‘’μα η εμπειρία και οι ικανότητές σας  επιτρέπουν  να επιλέξετε το πόστο που θέλετε.

Ύστερα από σκέψη πρότεινε τις Βρυξέλλες, για την ύπαρξη ελληνικού σχολείου για τον  γιό του και Πανεπιστήμιο για την κόρη του , που εν τω μεταξύ είχε τελειώσει το Λύκειο. Σημειωτέον ότι είχε περάσει 12 χρόνια σε δυσμενή πόστα και δικαιούταν ούτως ή άλλως ένα καλύτερο. Έθεσε  όμως και την  προϋπόθεση να μην εξαναγκασθεί άλλος να μετακινηθεί για χάρη του.

 Σε δυο μήνες λοιπόν, είχε υπογραφεί πράξη τριών συναρμοδίων Υπουργών για τη δημιουργία έκτακτης θέσης στη ΜΕΑ Βρυξελλών και τον  Οκτώβριο του 1980 βρέθηκαν όλοι μαζί, αλλά πάντα μόνοι τους, στο Βέλγιο. Εκεί ,αφού εξασφάλισαν με τη βοήθεια των φίλων τους  κατοικία, ο μικρός γράφηκε στο Δημοτικό του Ευρωπαικού σχολείου και άρχισαν οι προσπάθειες για την εκπρόθεσμη εγγραφή της κόρης στο Παν επιστήμιο. Την κουβέντα αναζήτησης άκουσε τυχαία μια άγνωστη ‘’ετοιμόγεννη’’ κυρία, η μετέπειτα φίλη Ελένη, η οποία έφερε σε αίσιο πέρας όλες τις διαδικασίες.

Η ζωή στο Βέλγιο άρχισε κανονικά και για αρκετό διάστημα η έξοδος γινόταν ομαδικά και τα παιδιά πολλές φορές έκαναν παρέα με συνομήλικους  του πατέρα τους, που εν πάση περιπτώσει ήταν καλύτερο από το κλείσιμο στο σπίτι. Ο συνδικαλισμός όμως στην Υπηρεσία κατατεμαχίστηκε σε πολλούς συλλόγους και άρχισε η εφαρμογή του διαίρει και βασίλευε. Ουδέν κακό αμιγές καλού και αντιστρόφως!!!

Φορτωμένος με τη συνολική ευθύνη των παιδιών, πολλές φορές ίσως στάθηκε ‘’άδικος’’ ή ‘’αυστηρός’’ απέναντί τους και γι’ αυτό συμφώνησαν με την  κόρη του, μια ισομερή υποχρέωση και των δύο να ενημερώνουν προκαταβολικά αλλήλους για τις κινήσεις τους.  με εξαίρεση ό,τι αφορούσε την υπηρεσία.  Φόρεσε ποδιά, έκανε μαγειρική και μετείχε σε κάθε εργασία του σπιτιού, μέχρι που άρχισε η κόρη – πριν την ώρα της -  να αναλαμβάνει  μεγάλο μέρος των υποχρεώσεων του νοικοκυριού . Κρατήθηκε όμως η οικογενειακή  δομή όπως ίσχυε  όσο ζούσε η μητέρα , χωρίς ιδέες και την παρουσία τρίτων  στο σπίτι ,  χωρίς τη βεβαιότητα ότι αυτό έβλαψε η ωφέλησε τα παιδιά.

Τα  χρόνια πέρασαν , τα παιδιά απέκτησαν οικογένειες και χάρισαν στον πατέρα – μάνα  [με την διπλή ιδιότητα ]παιδιά, εγγόνια  και δισέγγονα και εκείνος  κράτησε ως  τα βαθειά γεράματα τη ‘’μαγκουφιά’’ του, που κατ΄ευφημισμό αποκαλεί μοναχικότητα.  Απέφυγε έτσι να νοθεύσει την πρακτική τεσσάρων και πλέον δεκαετιών και ας είχε την ανάγκη και εξασφαλισμένη την ανταπόκριση της συντρόφου του τέλους της ζωής του, αφού δεν ήθελε να τη χρησιμοποιήσει σαν νοσοκόμα. Όταν νεώτερος  το 1992 έφευγε από τις Βρυξέλλες  και τέθηκε το ερώτημα για το μέλλον, σκέφθηκε τη μεγάλη διαφορά ηλικίας και το δικό του άγνωστο προσδόκιμο και  φοβήθηκε την επανάληψη της ιστορίας της Μαντάμ Ορτάνς του Καζαντζάκη, ακολουθώντας μια κοινή απόφαση αμφοτέρων.  Για την ακρίβεια  της παρατιθέμενης πραγματικής ιστοριούλας . Αντώνης

ΣΧΟΛΙΑ ΑΝΑΓΝΏΣΤΡΙΑΣ ΤΟΥ ΠΡΩΙΝΟΎ ΜΟΥ ΚΕΙΜΈΝΟΥ

 Αποδεχόμενος την  επιθυμία  της φίλης μου Ελένης,       δικηγόρου από τις Βρυξέλλες, σας αποστέλλω τους ευγενικούς χαρακτηρισμούς της, όχι για να ψαρέψω κομπλιμέντα – που δεν τα παραβλέπω-  αλλά  γιατί ανήκει στους ελάχιστους φίλους μου που δεν μπορώ να αρνηθώ  μια τόσο κολακευτική ‘’συνδρομή’’ .

Σημειώνω ότι ελάχιστοι των δικών μου ανθρώπων  με διαβάζουν. Μερικές φορές για να τους πείσω να ανοίξουν τα e-mail μου που αφορούν κοινά μας θέματα, διευκρινίζω ότι δεν πρόκειται για πόνημά μου.

Μένω με την εντύπωση ότι εκείνοι χάνουν και θα τους το ‘’θυμίσουν’’ τρίτα άτομα. Εύχομαι το λάθος να είναι δικό μου που δεν μπόρεσα να τους πείσω, ή γιατί με θεωρούν δεδομένο δικό τους και με αφήνουν για ευθετότερο χρόνο.

Θυμίζω  και το χιλιοειπωμένο ‘’ ουδείς προφήτης στον τόπο του.- Αντώνης

 

Re: Verba volant, scripta manent

Yahoo/Εισερχόμενα

·        

Helene Stika <helenestika@gmail.com>

Προς:Αντώνης Ταρνανάς

Δευ 29 Μαΐ στις 3:44 μ.μ.

 Αν αυτο λεγεται Δυση ζωης τυφλα να εχει η Ανατολη της οσον σε αφορα ,ο χρονος ειναι ενας αριθμος

Μακαρι να ειχαμε ολοι την υπεροχη σου διαυγεια

Ενα μεγαλο ευχαριστω ειναι λιγο για τα οσα εχεις προσφερει σε ολους μας και εξακολουθεις να το κανεις

Παρακαλω να αποστειλεις το μηνυμα μου σε ολους σου τους αποδεκτες

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ

Ελενη

 

Verba volant, scripta manent

                         Verba volant, scripta manent

  [Τα λόγια πετάνε, τα γραπτά μένουν]

 

 

Με αφορμή τη λατινική αυτή έκφραση, αισθάνομαι την ανάγκη να απολογηθώ για την όποια ενόχληση σας προκάλεσαν τα κείμενά μου, μένοντας μόνο στην παράκληση ‘’ και αν ακόμα σας ενόχλησαν ή δεν τα διαβάσατε καθόλου, κρατήστε τα, διότι περιέχουν αλήθειες που είμαι βέβαιος ότι δεν βρίσκονται στον καθένα μας και ίσως  κάποτε σας χρειασθούν’’.

Δεν είμαι σοφός, προφήτης, ούτε διαθέτω κάποιο ειδικό χάρισμα, όπως ισχυρίζονται οι επαγγελματίες του είδους. Απλά μου έλαχε στη   ζωή  να βιώσω  μια τεράστια εμπειρία, την οποία θέλησα να μοιραστώ με συνανθρώπους μου, αφού με την κίνησή μου αυτή, κάλυπτα και το γέμισμα των ατέλειωτων ωρών μοναχικότητας  που επέλεξα για τα γηρατειά μου.

Δεν είμαι λογοτέχνης , συγγραφέας ή απλός λόγιος, αλλά η ευγενική αντιμετώπισή σας διευκόλυνε την προσπάθειά μου να υπερασπιστώ μια παλιά μου αγάπη για τη γλώσσα μας και θέλησα να συμβάλω – στο μέτρο των δυνάμεών μου – στην προβολή της, προσθέτοντας και το δικό μου πετραδάκι, πειραματιζόμενος την εφαρμογή της σε άθλια ενίοτε βιώματα της επικαιρότητας.

Από το 2016, άνοιξα και μια ιστοσελίδα- πέραν της περιορισμένης ανταλλαγής ή μονόπλευρης αποστολής e-mail, 80 – 120 φίλων και γνωστών, για να δώσω διέξοδο στην ‘’ακόρεστη’’ διάθεσή μου να καταγίνομαι με τη βασική μου αδυναμία στη γλώσσα, δοκιμάζοντάς την και  στην περιγραφή της  ‘’ελεεινής’’ κομματικής κατάστασης  της χώρα μας. Δεν την χαρακτηρίζω πολιτική, αν και έγινα καλός γνώστης της εξ αγχιστείας  , γιατί δεν είναι , αφού πρόκειται  για  σκέτη ‘’κομματίλα’’, όπως θα έλεγε ο μπαρμπαγιάννης ο Σκαρίμπας, που προτιμούσε  εκφράσεις με ανάλογες καταλήξεις,  όπως την  ‘’ καμαρίλα’’, θέλοντας  να στιγματίσει πρόσωπα και καταστάσεις που ‘’άνοιξαν’’ την κερκόπορτα στην Πόλη.

 Σας πληροφορώ ότι ξεπέρασα διεθνώς τις 20.000 αναγνωστών, αν και διαβάζεται μόνο από γνώστες της ελληνικής γλώσσας, Οι πολιτικές  θέσεις που διαφαίνονται στα γραφόμενά μου αποτελούν απλές περιγραφές καταστάσεων, αφού πιστεύω ότι δεν υπάρχουν πια ιδεολογίες και συνεπώς οι διάφοροι αυτοχαρακτηρισμοί των κομμάτων αποτελούν προσχήματα για να δικαιολογήσουν τις ιδεοληψίες τους.

Κανένας μας  δεν κατέχει την απόλυτη αλήθεια για να την επιβάλει στον λαό, αφού οι πλείστοι είναι κρυφοί κήρυκες αποτυχημένων ολοκληρωτικών συστημάτων της δεξιάς και της αριστεράς, που είχα την ατυχία να βιώσω προσωπικά τη δεκαετία του 1940 στη χώρα μας και τη δεκαετία του 1960 και επέκεινα για 12 χρόνια στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού Γιουγκοσλαβία - Τσεχοσλοβακία αντίστοιχα . Σημειώστε ότι στη δεύτερη [1966-1972] βίωσα και την πρώτη σοβιετική εισβολή  του 1968 – πριν τη σημερινή της μετάλλαξη . που είχαν σπεύσει να αναγνωρίσουν  μόνο το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ. Για αντίποινα  μάλιστα οι  ντόπιοι   πέταξαν στο δρόμο την οικογένειά μου από το ξενοδοχείο CENTRUM της Πράγας.

 Κάποια Κόμματα ,  χωρίς να το κρύβουν , ξεπερνώντας   τα όρια του Συντάγματος, του Κανονισμού της Βουλής και της λογικής,  διακηρύσσουν ότι ‘’δεν αποδέχονται τον αστικό κοινοβουλευτισμό και καλούν τον λαό να αναλάβει την εξουσία’’. Όλα αυτά βέβαια  με τη φενάκη της δημοκρατίας ,που δεν αποδέχεται ούτε γίνεται αποδεκτή από τον  κομμουνιστικό ολοκληρωτισμό του υπαρκτού ή ανύπαρκτου σοσιαλισμού, των εκτός του δημοκρατικού τόξου λοιπών κομμάτων ή του  ‘’δόλιου’’ ακροδεξιού φασισμού  κάποιων πατριδοκάπηλων.

Θα κλείσω το παρόν με την επανάληψη της αρχικής μου  ‘’πρότασης’’ να κρατήσετε όσα κείμενα κατέχετε  ακόμα, γιατί τα γραπτά μένουν και ίσως να σας χρειασθούν. Προσωπικά βρίσκομαι πια στη δύση της ζωής μου [90]  και συνεπώς δεν περιμένω τίποτα ούτε πιστεύω στη σημερινή δομή των περισσότερων Κομμάτων στη χώρα μας. Ευελπιστώ  όμως ότι η αρχική μου σκέψη να ‘’σκοτώσω τη μοναξιά μου’’, άφησε και κάτι χρήσιμο, από τις εμπειρίες μου που σταθήκατε τυχεροί να αποφύγετε προσωπικά, τουλάχιστον μέχρι τώρα και την ευχή και ελπίδα να ισχύσει και στο μέλλον.!!!  Αντώνης

ΓΕΡΟΝΤΙΚΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

                                    ΓΕΡΟΝΤΙΚΕΣ  ΣΚΕΨΕΙΣ

 

 

Οι συγκυρίες της ζωής με φόρτωσαν αμέτρητες εμπειρίες από την ελληνική και  διεθνή πολιτική πραγματικότητα, που με αναγκάζουν να ενοχλώ  κατά καιρούς τους φίλους αναγνώστες μου  να τις μοιραστώ μαζί τους,  παρά τις ειλικρινείς  προθέσεις μου να σιωπήσω. Δεν κρύβω βέβαια ότι ,  όταν σιωπώ, οι ίδιοι μου ζητούν να συνεχίσω και έχω μπερδευτεί. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω την  αποτυχία  όσων ‘’ ευτυχώς’’ απέτυχαν  να υποκλέψουν  την εξουσία της χώρας, με τις  παρωχημένες και  επικίνδυνες ιδεοληψίες  τους .

Θα μιλήσω με λόγια απλά και κατανοητά, αρχίζοντας από μια προσωπική αφελή απορία. Τα συστήματα που υποστηρίζουν, με τις όποιες παραλλαγές ή μεταλλάξεις τους, έβλαψαν ανεπανόρθωτα την υφήλιο και κρατούν εγκλωβισμένες στον ολοκληρωτισμό αρκετές ακόμα χώρες. Στη δική  μας επισώρευσαν αμέτρητα δεινά και την οδήγησαν σε αδελφοκτόνο εμφύλιο, που τον βίωσα σε όλο το ‘’μεγαλείο’’ του, αν και απόλυτα ουδέτερος. Γιατί θέλουν να την βλάψουν περισσότερο;;; Οι πιο επικίνδυνοι πολιτικοί είναι οι αποκαλούμενοι ‘’χαρισματικοί’’, διότι δεν τους προσμετρούν τα ορθά χαρίσματα.

Η πολιτική  είναι η τέχνη του εφικτού και όχι  τρόπος  εξαπάτησης των εύπιστων και αφελών πολιτών , ούτε  πεδίο  δογματικών αντιπαραθέσεων. Οι άνθρωποι στην εποχή μας πάνε στο διάστημα και χωρίζονται μόνο σε καλούς,  κακούς ,  άξιους και ανάξιους. Τα πολιτικά Κόμματα χωρίζονται σε ελεύθερα και ανελεύθερα διαφόρων αποχρώσεων. Ας διαλέξουν λοιπόν μια καινούργια κατηγορία στην οποία νομίζουν ότι ανήκουν για να ξέρουν οι ψηφοφόροι τους τι ακριβώς πρεσβεύουν. Οι υπόλοιπες αρλούμπες για προοδευτικούς, αριστερούς και σοσιαλιστές, στην εποχή μας  αποτελούν απλώς – λεκτικά δολώματα εξαπάτησης. Προσωπικά αισθάνομαι και είμαι προοδευτικός, αριστερός και δημοκράτης, περισσότερο από εκείνους που προβάλλουν τον ολοκληρωτισμό σαν δημοκρατία. Θα σταματήσω λοιπόν εδώ τη θεωρητική ‘’διδασκαλία μου’’,  παραμένοντας  στα ‘’αναζητούμενα’’ αίτια της γενικής αποτυχίας του δογματισμού και θα το κάνω με πολύ  καλή πρόθεση για όλους  μας.

Σε όλη τη διάρκεια της  προεκλογικής περιόδου, οι πιο γνωστοί πολιτικοί ηγέτες αναλώθηκαν κυρίως σε συκοφαντίες και ύβρεις κατά της κυβέρνησης και προσωπικά του Πρωθυπουργού. Τον έκαναν ‘’διάσημο’’ και πασίγνωστο ανά την επικράτεια και με δεδομένο ότι υπήρξε απόλυτα επιτυχημένος -παρά τις αμέτρητες αναποδιές που του έτυχαν- του εξασφάλισαν και την μεθεπόμενη διακυβέρνηση. Να λοιπόν τι φταίει για το ομολογημένο τους φιάσκο.

Η Αξιωματική αντιπολίτευση απέδωσε ευθύνες στον κύριο Κατρούγκαλο, που υπερασπίστηκε τον κακό πράγματι νόμο του, που δεν ήταν μόνο δική του επιλογή!!!Κάποιοι μίλησαν για ευθύνη του ηγέτη τους και μεταξύ τους έθεσαν και θέμα ‘’προέδρου’’. Μα,  αλλαγή του κ. Τσίπρα σημαίνει διάλυση του Σύριζα, αφού το Κόμμα είναι ο ίδιος και ας μην το λέει. Ίσως το γεγονός αυτό τον ώθησε να ασκεί  προσωποπαγή πολιτική, η οποία δεν είναι σαφής, διότι προκειμένου να μείνει στην εξουσία και να μπορεί να την διεκδικήσει και πάλι αναγκάστηκε να κάνει το ‘’θέλημα’’ της κυρίας Μέρκελ με τη συμφωνία των   Πρεσπών και να αλλάξει ύστερα  από 17 ώρες ‘’pressing’’ το ΟΧΙ του δημοψηφίσματος  του 2015 σε ένα μεγαλοπρεπές ΝΑΙ . Το τελευταίο, με στόχο την απόρριψή του,  βέβαια  συναποφασίστηκε  με τον κ. Καμένο και την Χρυσή Αυγή. Συνέδραμαν  βέβαια και πολλοί κομματικοποιημένοι καλλιτέχνες με εκδηλώσεις στο σύνταγμα και χαιρετισμό του κ. Τσίπρα. Δεν φταίνε ασφαλώς οι άσχετοι με την πολιτική άνθρωποι, που ευτυχώς το καθεστώς ελευθερίας της χώρας μας τους επιτρέπει , όπως επιβάλλεται, να εκφράζονται ελεύθερα, διότι δεν έτυχε να ζήσουν σε συστήματα που υπερασπίζονται  για να διαπιστώσουν – όπως ο υποφαινόμενος - ‘’πόσα απίδια παίρνει ο σάκος’’. Με γεια τους με χαρά τους!!!

Το ερώτημα του δημοψηφίσματος  ήταν αν θα πρέπει να γίνει αποδεκτό το σχέδιο συμφωνίας των τριών θεσμών, της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, που προτάθηκε στην Ελλάδα στις 25 Ιουνίου.

Το αποτέλεσμα του  ήταν η απόρριψη της πρότασης του σχεδίου συμφωνίας με ποσοστό 61,31%, πράγμα που η τότε Κυβέρνηση θριαμβολόγησε δεόντως. Πριν όμως αλέκτωρ λαλήσει τρις, τους απέκλεισαν για 17 ώρες στις Βρυξέλλες,   ‘’σκέφτηκαν’’ καλύτερα και ακολούθησαν τη μέθοδο του  ήρωα του Θερβάντες!!!

Χρεώνουν ακόμα στον κ. Τσίπρα  ένα 4^ο μνημόνιο, σαν    φυσική συνέπεια του ΝΑΙ. Εγώ πάντως του πιστώνω, πέραν της ευφυΐας  του την προσωπική του γοητεία,  την οποία χρησιμοποίησε δεόντως  και  ομολογώ ότι, αν κάναμε καλλιστεία αντί εκλογών  θα  κέρδιζε τον κ. Πρωθυπουργό!!!

Έρχομαι τώρα στον επόμενο που κοκορεύεται για τις 11,5 μονάδες των εκλογών αλλά και αυτός δεν είπε τίποτα, μόνο που μοίρασε τις  ηπιότερες ύβρεις του σε δυο κατευθύνσεις  και μας γύρισε σε παλιές συνταγές που δεν πιάνουν πια, γιατί ο λαός μας έπαθε και έμαθε. Να σημειώσουμε ότι ‘’βρίζοντας τον Σύριζα’’, καταφέρεται εναντίον παλιών συντρόφων του των πράσινων και γαλάζιων καφενείων και είναι άδικο, αφού είναι σαν να πυροβολεί τα πόδια του.

 Όσον αφορά τα ‘’καινά δαιμόνιά του ‘’  για τον Πρωθυπουργό στον οποίο θα ανατεθεί η εργολαβία και  την εμμονή του να κάνει σημαία του την παρακολούθηση,  αρκούσε η προσφυγή του στη δικαιοσύνη και καλά έκανε, Οι Ευρωβουλευτές μας που ενοχοποιούνται στις Βρυξέλλες με μυστική παρακολούθηση ανακαλύφθηκαν επίσης, Όπως έχει γίνει η ανεπίσημη παρακολούθηση δεν είναι δυνατόν να φοβίζει τους έντιμους και εκείνος δεν έχει δώσει αντίθετα δείγματα στη ζωή του.

Στα υπόλοιπα Κόμματα δεν κάνω αναφορές, διότι είμαι βέβαιος ότι ξέρουν καλά τις αιτίες που ψηφίστηκαν από ‘’σπόντα’’ και δεν μιλάνε, φοβούμενοι ότι οι εκλογές που έπονται θα παιχτούν με ‘’απ’ ευθείας χτυπήματα’’. Ελπίζω να είμαστε καλά και να τα ξαναπούμε. Αντώνης

ΦΙΛΟΚΑΛΟΥΜΕΝ ΓΑΡ ΜΕΤ ΕΥΤΕΛΕΊΑΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΟΎΜΕ ΑΝΕΥ ΜΑΛΑΚΙΑΣ

        Η  ΑΠΟΛΥΤΗ  ΚΑΤΑΙΣΧΥΝΗ

     ΦΙΛΟΚΑΛΟΎΜΕΝ  ΓΑΡ  ΜΕΤ’ ΕΥΤΕΛΕΙΑΣ

                       ΚΑΙ  ΦΙΛΟΣΟΦΟΥΜΕΝ  ΑΝΕΥ   ΜΑΛΑΚΙΑΣ

 

 

Μπαίνοντας  στην τελική  εβδομάδα του  εμπαιγμού των ψηφοφόρων με την κορύφωση της ψευδολογίας, συκοφαντίας και της κατάργησης κάθε ηθικού φραγμού, φθάνουμε   στο αποκορύφωμα  της αρχαίας ύβρης. Προσπαθώ να έλθω στη θέση των υβριστών, των εξυβριζόμενων και πώς το αντιμετωπίζουν. Το θέμα αφορά κυρίως τους πρώτους που κάθε φορά προσπαθούν να ξεπεράσουν την προηγούμενη απρέπεια, φθάνοντας σε σημείο  τραγικής γελοιοποίησης του τρόπου άσκησης της πολιτικής. Θα επαναλάβω ότι αν υπάρχουν αποδείξεις των καταγγελιών, οφείλουν  να  κατατεθούν αμέσως για τη δίωξη των ‘’ενόχων’’, αν όμως δεν υπάρχουν να  διωχθούν οι συκοφάντες. Η χώρα μας εξακολουθεί μέχρι και σήμερα να είναι πολιτισμένη δημοκρατική χώρα της Ευρώπης, όπου δεν επιτρέπονται ανάλογες απρέπειες μίσους.

Κύριοι εκπρόσωποι του λαού, αν σκοπό σας αποτελεί το εθνικό συμφέρον και όχι  το προσωπικό σας μίσος, ξεχάστε τις μεθόδους Πακιστάν και παραδειγματιστείτε με όσα ανάλογα συμβαίνουν στις  ευρωπαϊκές δημοκρατικές χώρες. Ήδη οι περισσότερες κατηγορίες σας έχουν κατατεθεί στη δικαιοσύνη και θα δικαιωθείτε ή θα πληρώσετε για τις όποιες συκοφαντίες σας.

Αρχίζω με  την ερμηνεία της αρχαίας φράσης του Περικλή,   προς τιμή των πρώτων νεκρών  του Πελοποννησιακού  πολέμου, με την οποία  απαντούσε και στους Σπαρτιάτες για τη μονομέρειά τους  στη σωματική ρώμη,  Η σημασία της ήταν ‘’ αγαπάμε το ωραίο με απλότητα και φιλοσοφούμε χωρίς μαλθακότητα’’. Μια φράση που  δεν είχε καμιά σχέση με τη χυδαιότητα που της απέδωσαν οι νέο- Έλληνες. Να σημειώσουμε ότι αυτά λέχτηκαν στην αρχή ενός πολέμου μεταξύ Αθηνών και Σπάρτης, που κράτησε σχεδόν 30  χρόνια, με τελική επικράτηση των Σπαρτιατών. Στο τέλος, οι  σύμμαχοι των νικητών οι  Κορίνθιοι και οι Θηβαίοι απαίτησαν να καταστραφεί η Αθήνα και οι κάτοικοί της να γίνουν δούλοι. Είμαι σίγουρος ότι σύσσωμη η σημερινή αντιπολίτευση θα πλειοδοτούσε σε ανάλογη πρόταση κατά των αιρετών αντιπάλων τους στη Βουλή και των οικογενειών κάποιων εξ αυτών. Δεν νομίζω ότι υπάρχει πολιτισμένη χώρα στον κόσμο που θα συμφωνούσε με ανάλογη συμπεριφορά.  Αντίθετη ήταν η θέση των Λακεδαιμονίων, οι οποίοι αναγνώρισαν   την προσφορά της Αθήνας στους περσικούς πολέμους και δεν τη θεώρησαν πηγή όλων των κακών της χώρας.

Μετά τη λήξη των περσικών πολέμων, οι πόλεις –κράτη της Αθήνας και της Σπάρτης διατήρησαν ηγεμονικό ρόλο  στην Θάλασσα και την ξηρά αντίστοιχα. Μετά το 461 π.Χ. στην Αθήνα ξεκίνησε η χρυσή εποχή του Περικλή, με το χτίσιμο του Παρθενώνα και τη μεγάλη  πολιτιστική, οικονομική και πνευματική ανάπτυξη. Σαν Έλληνες όμως ξανατσακώθηκαν αλλά στα δύσκολα τα βρήκαν. Να δούμε όμως, τι θα επακολουθήσει τις σύγχρονες κοκορομαχίες και πως θα αιτιολογήσουν τις αισχρότητες που εκστομίστηκαν, όταν με το καλό το εθνικό συμφέρον τους επιβάλλει να συνεργασθούν, διότι όλοι τους είναι Έλληνες και τα συμφέροντα της ίδιας χώρας οφείλουν να υπερασπίζονται!!!

Θυμάμαι  τον φιλόλογό μας στην 8^η τάξη του γυμνασίου [1952] που έψαχνε  τρόπο να μας διδάξει τον Επιτάφιο ενώ εμείς μέναμε στην τελευταία λέξη της φράσης, με την κακόηχη από τότε σημασία της. Τελικά μας υποχρέωσε να τον αποστηθίσουμε στην αρχαία  ελληνική και να τον ‘’παίξουμε’’ σε θεατρική παράσταση’’ ενώπιον όλων των μαθητών του γυμνασίου, με τον ίδιο  να αναλαμβάνει τη μετάφραση των διαλόγων στην ντοπιολαλιά της περιοχής . Αυτό βοήθησε  στον περιορισμό των ‘’χάχανων’’ πολλούς συμμαθητές μου και οδήγησε πολλούς εξ αυτών να εντρυφήσουν στην αρχαία ελληνική παιδεία και να κατανοήσουν ότι όλες οι λέξεις μπορούν να έχουν και δεύτερη σημασία, ανάλογη με τα άτομα που τις εκστομίζουν και το κοινωνικό  επίπεδου και την εποχή που διανύουμε!!!

Ο Περικλής, με τον ‘’επιτάφιό του’’ δεν παραβλέπει την αξία της στρατιωτικής εκπαίδευσης των Σπαρτιατών, που θυσιάστηκαν για τη σωτηρία της χώρας  από τους  ξένους επιβουλείς . Προσπάθησε  όμως να πείσει τους ηρωικούς Σπαρτιάτες ότι είναι εξ’ ίσου σημαντική και η καλλιέργεια του πνεύματος, που πρόσθεσε – πλην της ανδρείας των Σπαρτιατών - αμέτρητα όσα δείγματα της αρχιτεκτονικής, της καλλιτεχνίας, της  καλλιέπειας, των αρχαίων κειμένων και του  πολιτισμού, που αποτελούν μοναδικά   μνημεία  της παγκόσμιας κληρονομιάς.

Έρχομαι τώρα στις   θέσεις και  προτάσεις της  γλαφυρής  επικαιρότητας, που δεν θυμίζει τίποτα από την πολιτισμένη ευρωπαϊκή κουλτούρα, που αποτελεί στοιχείο του ελληνικού πολιτισμού.  Τι μας προτείνουν – σαν επιδόρπιο  πριν ρίξουμε την ψήφο μας- αυτοί που  διεκδικούν  την εξουσία της χώρας μας;;; Τους παίρνω όλους χωρίς αξιολογικές κρίσεις, περιοριζόμενος  μόνο σε όσα οι ίδιοι διακηρύσσουν και κυρίως όσα  έπραξαν μέχρι τώρα, άσχετα αν τα υιοθετούν ή τεχνηέντως τα ‘’υποκρύπτουν’’, χωρίς να τα αποκηρύσσουν . Δεν κατονομάζω τα Κόμματα αλλά αναφέρομαι στη σειρά που είχαν στην τελευταία Βουλή, ανάλογα με τη δύναμή τους.

Οι πρώτοι παραθέτουν το έργο τους, κάνοντας σύγκριση με όσα έκαναν οι προκάτοχοί τους στην εξουσία, βεβαιώνοντας ότι, τηρουμένων των  αντίξοων συνθηκών,  έπραξαν το καλύτερο δυνατό  και ότι θα προσπαθήσουν να βελτιώσουν το έργο τους και να μην επαναλάβουν τα όποια λάθη τους, που αποδέχτηκαν.

Οι δεύτεροι, δεν ξέρω γιατί, αρχίζουν με προσωπικές ύβρεις  και συκοφαντίες κατά της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης  από τους έντιμους – στους οποίους απευθύνθηκε  πρόσφατα  ο αρχηγός του κόμματος -  οπαδούς της Νέας Δημοκρατίας. Κάπου ενδιάμεσα διανθίζουν τις ομιλίες τους με υποσχέσεις αυξήσεων,  διόρθωσης όλων των ‘’εγκληματικών λαθών’’ της κυβέρνησης, με ένα δεύτερο ‘’χέρι’’ κατηγοριών εναντίον της. Δεν αποδέχονται κανένα λάθος  στη διάρκεια της διακυβέρνησής τους ούτε μετά, ούτε καν τις τελεσίδικές ομόφωνες καταδίκες του Ανωτάτου Δικαστηρίου, στελεχών τους για παράβαση καθήκοντος. Αρνούνται την ύπαρξη  τρίτου  μνημονίου που τους χρεώνουν όλα τα άλλα κόμματα  και περιορισμούς αποδοχών, ενώ  συχνά αναφέρονται στον όρο που καθιέρωσε ο γενναίος κρητικός εκπρόσωπός τους ‘’με τη γίδα στην πλάτη’’. Φαίνεται ότι  χρησιμοποιούν την παραδοσιακή κρητική ντοπιολαλιά, που είχε καθιερωθεί στη διάρκεια της παραδοσιακής ζωοκλοπής στην περιοχή για να δείξουν το σύγχρονο ενδιαφέρον τους για την κτηνοτροφία.

Έχουν κατά καιρούς αφήσει κάποια υπονοούμενα ότι τη δεύτερη φορά θα εξασφαλίσουν την απόλυτη εξουσία και για ευρύτερη διάρκεια, χωρίς να εξηγούν λεπτομερώς και τον τρόπο που θα το επιτύχουν. Έχοντας πολυετή εμπειρία από τις χώρες του πάλαι ποτέ υπαρκτού σοσιαλισμού της Ευρώπης,  ελπίζω να μην είναι πολύ αργά όταν το μάθουμε!!! Θα κλείσω προσωρινά το ειδικό αυτό εδάφιο με μια απορία. Τα ελληνικά δικαστήρια, στα οποία εκδικάζονται προσφυγές θυμάτων και συγγενών των  104 θυμάτων της πυρκαγιάς στο Μάτι, Που  ΚΑΤΑΛΟΓΊΖΟΥΝ ΕΥΘΎΝΕΣ ΣΤΟ ΔΗΜΌΣΙΟ της εποχής. Ποιοι ήταν οι υπεύθυνοι του Δημοσίου τότε, που μέχρι τα μεσάνυχτα δήλωναν ‘ότι ‘’αγνοούσαν’’ την ύπαρξη θυμάτων και μας μιλούσαν για επιτυχή  αντιμετώπιση σε ειδικά οργανωμένη κυβερνητική  συνέντευξη;;; Δεν ακούσαμε  λέξη από την υπεύθυνη  ηγεσία της εποχής, ούτε και από τους υπόλοιπους και αυτό με βάζει σε ελληνικές σκέψεις!!!

 Οι τέταρτοι, αν τους αντιμετωπίσουμε σαν   αιθεροβάμονες ‘’έχουν πλάκα ‘’, αν όμως πιστεύουν αυτά που λένε,  χρειάζονται προσοχή, διότι οι διακηρύξεις τους είναι αντισυνταγματικές και ανοιχτά αρνούνται το υφιστάμενο κοινοβουλευτικό και πολιτειακό σύστημα της χώρας. Το θέμα σαφώς ανάγεται σε ολοκληρωτικές επιλογές που απέτυχαν και αποδοκιμάστηκαν διεθνώς. Είναι καιρός όμως να ασχοληθούν με το ζήτημα οι υπεύθυνοι  θεσμοί της πολιτείας, ΑΝ ΠΡΆΓΜΑΤΙ ΖΟΎΜΕ ΣΕ ΕΥΝΟΙΜΟΥΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΑΙΚΉ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΧΩΡΑ.

Οι πέμπτοι και οι έκτοι, παρότι γνωρίζουν την αλήθεια, μας παρουσιάζουν μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα και παίζουν το παιχνίδι τους  ‘’εν ου παικτοίς ‘’, πράγμα που σημαίνει ότι δεν πρέπει να παίρνουμε τοις μετρητοίς τα λεγόμενα τους, χωρίς και  να αδιαφορούμε για τη δράση τους. Προσωπικά μου θυμίζουν τους λαϊκούς μύθους που έλεγε η γιαγιά μου για τους καλικάντζαρους, οι οποίοι βγαίνουν την παραμονή των Χριστουγέννων για ένα 12ήμερο  από τον κάτω κόσμο και κάνουν ‘’ζαβολιές’’ και μαγαρίζουν. Εκτός του 12ήμερου μένουν στα έγκατα της γης και πριονίζουν το δέντρο που κρατά τη γη. Σε κάποιες περιοχές τους καλοπιάνουν με γλυκά για να μετριάσουν την κακή συμπεριφορά τους. Λέτε να δοκιμάσουμε και εμείς το ίδιο σύστημα;;;

Τον  γνωστό κύριο οικονομολόγο, έκαναν πανελλήνια γνωστό και μαϊντανό όλων των οικονομικών συζητήσεων , οι  μεγαλοδημοσιογράφοι των τηλεοπτικών καναλιών της εποχής  και πρόβαλλαν τις απόψεις του ως θέσφατες. Αυτά είδε και ο κ. Αρχηγός του, που  επιχείρησε  να  ‘’ιδιοποιηθεί’’ τις γνώσεις του, δεν άντεξε όμως τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά του. Επί του προκείμενου θα ήθελα να προσθέσω ότι δεν είμαι ειδικός και συνεπώς δεν δικαιούμαι να  αμφισβητήσω τις οικονομικές του γνώσεις, πιστεύοντας όμως  ότι αυτές πρέπει να συνδυάζονται και με την ανάλογη ‘’γνώση’’.

Ο έτερος των Μοϊκανών,  ο γνωστός πλασιέ μαντζουνιών για κάθε νόσο και κάθε ma@@@@@ με την ελεύθερη απόδοση της λέξης, μας προέκυψε ακροδεξιός  οπαδός του κ. Πούτιν, που εισέβαλε στην γείτονα Ουκρανία για να σπάσει την πλήξη που του προκάλεσε ο σφετερισμός του λαϊκού πλούτου και της εξουσίας της χώρας του.  Σε κάποιο διαφημιστικό σποτ αναφέρει ‘’ προβληματίζεται για την ελληνική αποστολή αρμάτων μάχης ‘’ , εν γνώσει του ότι πρόκειται για αντικατάστασή τους από πιο σύγχρονα γερμανικά.  Εδώ δεν κάνω προσωπικές κρίσεις, πέραν της απλής λέξης ‘’προσοχή’’!!!

Κλείνουμε λοιπόν με τους τρίτους, που άφησα τελευταίους, όχι αξιολογικά, αλλά γιατί αποτελούσαν το δεύτερο ελληνικό κόμμα του δημοκρατικού τόξου και είχαν στηρίξει  σ’ αυτούς  πολλές ελπίδες. Έλεγαν οι σοβαροί οπαδοί του κόμματος ότι οι ακραίοι ριζοσπάστες πήγαν ή αγοράστηκαν έναντι υπουργικών θώκων από τον Σύριζα και με ένα νοικοκύρεμα της νέας ηγεσίας θα ανέβαζαν τις προοπτικές τους. Ατύχησαν όμως τόσον αυτοί όσο και το κόμμα τους και μάλιστα με τη συνδρομή ατόμου  που βίωσε από κοντά τη σύγχρονη Ευρώπη, με τα όποια κουσούρια και σκάνδαλά της αλλά και τη σύγχρονη σκέψη.

 Έχοντας ζήσει στις Βρυξέλλες τριπλάσιο χρόνο από τον νέο αρχηγό, διερωτώμαι αν είδε, άκουσε ή συνάντησε ‘’ανάλογο προεκλογικό πανηγύρι’’ με το δικό μας στη χώρα αυτή , που αντιμετωπίζει και ειδικό γλωσσικό πρόβλημα. Όσον  αφορά τις παρακολουθήσεις ξέρει πολύ καλά ότι η αποκάλυψη των σκανδάλων του ευρωκοινοβουλίου αποτελεί αποτέλεσμα ‘’παρακολουθήσεων’’, οι οποίες στην εποχή μας είναι δυνατόν να γίνονται από απλούς ιδιώτες, χωρίς κυβερνητική εντολή και εκείνος σαν έντιμος δεν έχει λόγους να ανησυχεί. Ασφαλώς δικαιούται και καλά έκανε να προσφύγει στην μόνη αρμόδια δικαιοσύνη, αλλά το να καταστήσει προεκλογική σημαία του μια – έστω  πολύ σοβαρή – προσωπική του υπόθεση,  ζημίωσε εκείνον και το κόμμα του. Μετά τις εκλογές θα μάθει ότι οι μειοψηφίες συζητούν και δεν θέτουν όρους συνεργασίας και μάλιστα αντισυνταγματικές. Ελπίζω να διαψευστεί παλιότερος ‘’φόβος’’ μου να  μετατρέψει σε τελεία, το κόμμα που παρέλαβε. Θα μείνω στην αρχική μου προτροπή,  ‘’ας πρόσεχε’’ και ο Θεός το καλό!!!

Σε ένα  δημοκρατικό καθεστώς ο καθένας έχει το δικαίωμα της ελεύθερης σκέψης, στα όρια που δεν παραβιάζουν την ελευθερία των λοιπών συμπολιτών του. Κανένας όμως δεν δικαιούται να αλλάξει βίαια το πολίτευμα της χώρας, ούτε να  προπαγανδίζει με παραπειστικούς τίτλους την επαναφορά ανελεύθερων καθεστώτων που  απορρίφτηκαν από τους λαούς που τα βίωσαν για δεκαετίες. Να μην ξεχνάμε ότι τα ολοκληρωτικά αυτά καθεστώτα ‘’επιβλήθηκαν’’ από τους μπολσεβίκους της εποχής, κατά την απελευθέρωση από τον ναζισμό . σαν το υποχρεωτικό αντάλλαγμα της ελευθερίας τους. Ανάλογη επιλογή τυράννων προτείνεται και από σύγχρονους ‘’μπολσεβικίζοντες’’;;; 

Το παρόν δημοσίευμα έχει γραφεί την περασμένη εβδομάδα αλλά ,βλάβη της υγείας μου και του υπολογιστή μου, με αναγκάζει να το δημοσιεύσω την ημέρα της εκλογικής κρίσης. Επειδή δεν γράφω για τη δικαίωσή μου αλλά κάνοντας λογοτεχνία πάνω στην επικαιρότητα, θα ρισκάρω να κριθούν και οι σκέψεις μου, διότι δεν νοιάζομαι για οποιοδήποτε Κόμμα αλλά για τη χώρα και τον λαό της.    Αντώνης

ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ

           ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑ  ΚΑΙ  ΗΘΙΚΗ        

                         

 

 

Η παρατιθέμενη  απάντηση του φίλου και αναγνώστη των κειμένων μου Σταμάτη, στο τελευταίο  γύμνασμα  περί  αυτοκριτικής: ‘’Αγαπητέ Αντώνη, μετά την αυτοκριτική καιρός είναι να μιλήσεις και για αυτογνωσία. Νομίζω ότι όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά πρέπει να ορκίζεται στην αυτοκριτική, στην αυτογνωσία και στην ηθική. Να είσαι καλά. Σταμάτης’’ αποτέλεσε μια πρόκληση .  Η επισήμανσή του με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο και θα προσπαθήσω να εκφράσω τις απόψεις μου, αρχίζοντας με την ηθική που εγγίζει άμεσα το κοινωνικό σύνολο και στη  χώρα μας εξακολουθεί δυστυχώς να  αποτελεί    ζητούμενο για όλους μας.

Επιχείρησα επανειλημμένως να γράψω κάτι και δεν μου έβγαινε.Τη λύση μου έδωσε το χθεσινοβραδινό DEBATE, που παρακολούθησα με προσοχή – όπως κάνω πάντα σε δημόσιες και κοινοβουλευτικές συζητήσεις – για να ξέρω τι σκέπτονται για μας οι πατέρες του Έθνους. Στην αϋπνία που ακολούθησε βρήκα απάντηση στα ερωτήματά μου και αν τα μάτια και τα χέρια μου ανταποκριθούν θα προχωρήσω στην αποτύπωσή τους. Οι πολιτικοί μας όμως  στο σύνολό τους έδειξαν ικανοποιημένοι,  κυρίως για την κατάντια του λαού μας που τους εμπιστεύεται. Παρά την τυπική τήρηση κάποιων στοιχειωδών κανόνων, δεν έλειψαν οι εμμονές κάποιων πολιτικών και δημοσιογράφων να μας μεταφέρουν στην αρένα που είχαν σχεδιάσει τα επιτελεία τους. Δεν θα προβώ σε αναλυτικές και εξειδικευμένες ατομικές κρίσεις, θα επαναλάβω το τετριμμένο αλλά σοφό ότι κάθε λαός διαθέτει τους πολιτικούς που του αξίζουν.

Η  παρατεταμένη ειρηνική περίοδος στην Ευρώπη και την Αμερική και η επακόλουθη ραστώνη και καλοπέραση, δημιούργησαν  νέα ιδεολογήματα  στη θέση των χαμένων ιδεολογιών. Έφθασαν στο σημείο να ταυτίζουν την κλασική έννοια της  δημοκρατικής ελευθερίας με τους κανόνες της, με την ασύδοτη και  ανεξέλεγκτη  ανεκτικότητα , που δεν αποτελεί πια φραγμό  στην οποιαδήποτε  ανηθικότητα και θέτει υπό αμφισβήτηση τον νόμο, την τάξη και τον θεσμό της οικογένειας, τα βασικά θεμέλια της ελληνικής κοινωνίας. Ο  αμοραλισμός   των  ανερμάτιστων καιροσκόπων  ή οπορτουνιστών όπως αυτοαποκαλούνται μεταξύ τους, οδήγησε σε μια  αναιτιολόγητη επιθετικότητα – στα όρια του διχασμού - κατά των εχόντων και  κατεχόντων ,των  ισχυρών ,της διαφορετικότητας και της αξιοκρατίας. Προσπάθησαν να ενοχοποιήσουν οτιδήποτε δεν τους βολεύει, προκαλώντας ανεξέλεγκτες   ακραίες καταστάσεις. Βιώνουμε μια νέα  μορφή  ανηθικότητας, βιασμών, ληστειών  και  δολοφονιών.

Επικαλούμαι ενδεικτικά  τις συγκεντρώσεις στην Πλατεία Συντάγματος το 2021 με συνθήματα ‘’να καεί η Βουλή’’, την απαράδεκτη δήλωση κόμματος της μειοψηφίας  για  ανατροπή  του  Αστικού κοινοβουλευτισμού ‘’στο όνομα δήθεν των εργαζόμενων – χωρίς την άδειά τους και τις διχαστικές χυδαιολογίες του προεκλογικού αγώνα. Όλα αυτά βέβαια αποτελούν ευθεία  αμφισβήτηση του πολιτεύματος. Για να συνδεθούμε όμως και με την διεθνή πολιτική ανηθικότητα , προσθέτω την βίαιη    κατάληψη  του   Αμερικανικού  Καπιτωλίου με τις ‘’ευλογίες’’  του Προέδρου της χώρας  που αμφισβήτησε τα  εκλογικά αποτελέσματα και την μεταλλαγμένη νεοφασιστική εισβολή του Πούτιν στην Ουκρανία,   σαν πρώτο δείγμα  νεοτσαρικού αναθεωρητισμού .

 Το πλέον ανησυχητικό είναι ότι  στον εγκληματικό αυτό χορό μπήκε και η πρόσφορη στον μιμητισμό  μερίδα της νεολαίας, αφού έπαυσε ή κατέστη αδύνατος ο σχολικός και   οικογενειακός έλεγχος . To διαδίκτυο και τα τηλεοπτικά μέσα, με πληθώρα εκπομπών,   έμμεσα ενθαρρύνουν τους εκκολαπτόμενους νέους εγκληματίες οι οποίοι  βιντεοσκοπούν τα ‘’κατορθώματά’’ τους για να προβάλουν το  ‘’νταηλίκι’’ τους. Αυτή είναι η νέα κοινωνία που μας προτείνουν, παλιοί και νεόκοποι  προοδευτικοί, αριστεροί,  ακροδεξιοί και απροσδιόριστοι , με την προσοχή τους στραμμένη στην ανυπακοή, αφού έχουν ταχθεί ενάντια στον Νόμο και την τάξη, που δυσχεραίνει  τα σχέδιά τους.   

Όσον αφορά το θέμα  της αυτογνωσίας και με δεδομένο ότι  αυτό  βρίσκεται εκτός του προσωπικού μου γνωστικού πεδίου, θα αρυσθώ τα ιστορικά και επιστημονικά  στοιχεία  από την ‘’Βικιπαίδεια’’ και θα προσπαθήσω να ερευνήσω  τις γενικότερες πρακτικές εφαρμογές , επιπτώσεις και λοιπές πτυχές του θέματος, στηριζόμενος στην εμπειρική μου αυτογνωσία. Είναι γνωστό άλλωστε ότι αποτελεί πάγια πρακτική μου η χρήση πρώτου προσώπου στις καταγραφές μου, ώστε να αναλαμβάνω και την ευθύνη  για την εγκυρότητα και την  ανθρωπίνως  εφικτή αντικειμενικότητα των γραφομένων μου.

 ‘’Ο φιλόσοφος Σωκράτης πρέσβευε ότι, για να φιλοσοφήσει κανείς πραγματικά και να συλλάβει την αλήθεια, θα έπρεπε να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό του (αυτογνωσία).

Γνώθι σαυτόν, έλεγαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι.

Ψηφιδωτό του 1ου αι. με την επιγραφή «ΓΝΩΘΙ CΑΥΤΟΝ» - Εθνικό Μουσείο στις Θέρμες^[1]

Σύμφωνα με τον Χαρμίδη του Πλάτωνος, είναι το παλαιότερο από τα τρία Παραγγέλματα που ήταν χαραγμένα στην είσοδο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς. Για την προέλευση του "γνῶθι σαυτόν" οι απόψεις διίστανται. Στο «γνώθι σαυτόν» του Σωκράτους, η αυτογνωσία είναι λέξη κλειδί του ανθρωπισμού, διότι αναθέτει στον άνθρωπο το καθήκον να γνωρίζει το δικό του μέτρο χωρίς να προσπαθεί να ανταγωνιστεί τους θεούς. Πριν από τον  Σωκράτη  και την ανέγερση του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς, ο Ηράκλειτος της Εφέσου είχε εκφράσει επίσης την ιδέα της αυτογνωσίας και είχε πει «πως ερεύνησε τον εαυτό του κι έμαθε τα πάντα για  αυτόν.’’

Η λογική μου ‘’συνέπεια’’ με έχει πείσει ότι η όποια προσωπική μου αυτογνωσία συνεχίζει να  κατακτάται ακόμα και στο βαθύ γήρας μου και δεν μπορώ να προβλέψω πότε  αυτή διακόπτεται ή χάνεται οριστικά. Δεν αποτελεί φαινόμενο συγκυριακό ή στιγμιαίο, αλλά μια αέναη  διαδικασία και συνεπώς εξελίσσεται διαρκώς. Επειδή όμως έχει και πολλές συνιστώσες, πρέπει να λαμβάνονται και αυτές υπόψη στη δυνατότητα κατάκτησης της απολύτως αναγκαίας αυτογνωσίας.

Πέραν  των άλλων προϋποθέσεων, σημαντικότατοι παράγοντες για την αυτογνωσία μας αποτελεί η θέληση και η δυνατότητα για την επίτευξή της.  Όσοι πιστεύουν ότι η προβαλλόμενη παντογνωσία τους καλύπτει και τον  εξιδανικευμένο εσωτερικό τους κόσμο, αρνούμενοι αυτάρεσκα κάθε αντίθετη άποψη, αδυνατούν να την κατακτήσουν.    Εμπόδιο στη συγκεκριμένη περίπτωση αποτελεί και ο  εγωισμός τους και σε μεγάλο βαθμό η πνευματική ΄΄πενία’’ και ο δογματισμός . Πιστεύουν ότι τα ξέρουν όλα ή   αποφεύγουν  να αναζητήσουν την αυτογνωσία τους από τον φόβο της  διάψευσης των διακηρύξεών τους. Το να κατακτήσεις την αυτογνωσία σου είναι σημαντικό, σημαντικότερο όμως είναι να κάνεις και ορθή  χρήση της.

Όσο για την πρόταση του φίλου Σταμάτη  ‘’ όποιος θέλει να ασχοληθεί με τα κοινά πρέπει να ορκίζεται στην αυτοκριτική, στην αυτογνωσία και στην ηθική’’, τη βρίσκω ορθή μεν αλλά ανεφάρμοστη, αφού ο όρκος δεν αποτελεί παρά μια ‘’γραφική’’ διαδικασία για τους περισσότερους σύγχρονους ‘’προοδευτικούς’’, που στην πλειοψηφία τους δηλώνουν άθεοι και  θεωρούν ‘’συντήρηση’’ κάθε αναφορά στην παραδοσιακή ηθική, που αντιστρατεύεται τη δική τους δογματική ιδεοληψία. Αντώνης