ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

 

    ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

 

 

Για μια ακόμα φορά το άρθρο που ακολουθεί θα γραφεί σε πρώτο πρόσωπο – όπως συνηθίζω. Μπορεί να φαίνεται ότι αυτοπροβάλλομαι ή  αποτυπώνω τις προσωπικές μου απόψεις για το θέμα που με απασχολεί, στην πραγματικότητα  όμως ‘’περνώ’’ από το φίλτρο των προσωπικών μου εμπειριών – και είναι αμέτρητες – τα γεγονότα που με απασχολούν. Ίσως να δείχνει εύκολο αλλά σας διαβεβαιώ ότι  πονώ και συμμερίζομαι τα όσα περιγράφω και κυρίως τα γράφω και για μένα. Διηγούμαι πραγματικά γεγονότα που ζω ή  έζησα , τα οποία δεν μπορούν να έχουν πολλές αλήθειες, ούτε θεωρώ εαυτόν κάτοχο της μοναδικής, γιαυτό περιορίζομαι στα βιώματά μου. Επικαλούμενος τον τίτλο του θαυμάσιου ποιήματος του Νίκου Καββαδία, αναζητώ στους στίχους του να βρω στοιχεία του εαυτού μου. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινά στοιχεία, όπως έχουν και μεγάλες διαφορές, πολλοί όμως από αυτούς περνάνε απαρατήρητοι, χωρίς να διερωτηθεί  ποτέ κανείς αν άξιζαν αυτής της μεταχείρισης.

Έτσι τα φέρνει η ζωή και πορευόμαστε  όχι πάντα όπως θέλουμε, αλλά τις περισσότερες φοράς όπως μας λάχει και δεν αναφέρομαι σαφώς σε εκείνους που δέχονται ό,τι τους δοθεί ή δεν προσπαθούν για κάτι καλύτερο για τους ίδιους και τους δικούς τους. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι αρκούνται να χαρακτηρίζουν την κοινωνία άδικη – που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα – και να προσπαθούν να τη διορθώσουν όχι με δικές τους προσπάθειες αλλά με τσιτάτα διάφορων κοσμοθεωριών, που απέτυχαν στην εφαρμογή τους. Το κακό είναι ότι δεν κατάλαβαν ακόμα ότι οι περισσότεροι έχουν πέσει θύματα ιδεοληψιών ή κομματικών συμφερόντων, αν αυτό δεν βολεύει και την τεμπελιά τους.

Επανέρχομαι λοιπόν στον τίτλο του εξαίρετου ποιήματος και στις αναζητήσεις των δικών μου αναμνήσεων, αφού και εγώ είμαι επίσης πολυταξιδεμένος  αλλά μακριά από γαλάζιους πόντους και από θολούς ορίζοντες. Είχα και εγώ έναν έρωτα,   μετά τη συνταξιοδότηση , περνώντας μόνος με τη βαρκούλα μου ώρες και μέρες ατέλειωτες σε κοντινές μου θάλασσες  Είχε κι εκεί τις τρικυμίες της αλλά δεν τις φοβήθηκα ποτέ, γιατί τις θεωρούσα σαν  ανταπόκριση στον έρωτα και τη φροντίδα μου.  Πόσες φορές αλήθεια  παρακαλούσα να με κρατούσε για πάντα στην αγκαλιά της, χωρίς όμως δική μου συγκατάθεση ούτε καν ανοχή.

Κάθε φορά που ξέσπαγε μεγάλη θαλασσοταραχή, θαρρούσα ότι ίσως αυτή ήταν μια  ευκαιρία  να χαθώ για πάντα στα βαθιά και να μη με ξαναδεί ποτέ ανθρώπου μάτι. Όταν θα φύγω από τη ζωή  θέλω να χαθώ για πάντα και για όλους  και όσοι  με θυμούνται να με θυμούνται ζωντανό, όπως με γνώρισαν. Στη ζωή έκανα πάντα τη μεγαλύτερη προσπάθεια, δεν γνωρίζω όμως αν αυτό είχε και τα καλύτερα αποτελέσματα, παρόλα αυτά  θα φύγω με  την καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Ίσως τελικά αποδειχθεί ότι όλοι μας είμαστε εραστές του ονείρου που παραμένει  ‘’άπιαστο’’.   Αντώνης

ΚΑΘΙΣΑ ΚΑΙ ΣΚΕΦΤΗΚΑ

 

                    Κάθισα και σκέφτηκα

 

 

Η πρώτη λέξη του τίτλου  αποτελεί πια  αναγκαιότητα στην ηλικία μου ώστε, απαλλαγμένος  από πόνους και λοιπές ενοχλήσεις, να  έλθω στη δεύτερη, δηλαδή να υποβάλω κάτι σε νοητική επεξεργασία, να εξετάσω με το μυαλό μου διάφορες εκδοχές ή και  να εξετάσω θετικά την πιθανότητα να κάνω κάτι στο μέλλον [το τελευταίο αποκλείεται βιολογικά!]. Προϋποθέσεις για να γίνει κάτι σχετικό αποτελούν η ύπαρξη και  λειτουργία  μυαλού αλλά και  εμπειριών και γνώσης – που ευτυχώς επαρκώς διαθέτω -  ώστε με τη συγκριτική μέθοδο, να εξαχθούν και  τα αναγκαία συμπεράσματα.

Για μια ακόμα φορά θα πάρω σαν αφορμή  το  ποίημα   του Κ. Καβάφη  ‘’Περιμένοντας τους Βαρβάρους’’: Αναμένονται να φθάσουν σήμερα και οι δρόμοι και οι πλατείες αδειάζουν γρήγορα και όλοι γυρνούν στα σπίτια τους πολύ συλλογισμένοι. Νύχτωσε και οι Βάρβαροι δεν ήλθαν  και κάποιοι είπανε πως βάρβαροι πια δεν υπάρχουν. ΦΩθξάσαμε πλέον στο ζητούμενο.

Από τις τελευταίες  εκλογές που  η πρώτη φορά Αριστερά έχασε την εξουσία, το μεγάλο ερώτημα,  που στήριξε σύσσωμη η αντιπολίτευση, είναι η  αναζήτηση  Βαρβάρων. Αυτό έγινε  στο όνομα της λιτότητας, της πραγματικής έλλειψης οργανωμένης υποδομής υγείας για τον κορωνοιό και στην οικονομία. Προσπάθησαν να δημιουργήσουν μια σύγχυση με τα εμβόλια και  να ενσπείρουν την αμφιβολία σε ελάχιστους νέους, που στην αρχή τους βόλευε η δήθεν ανθεκτικότητα τους  στην ‘’απλή γριπούλα’’. Τελικά, αντιμετωπίστηκαν γρήγορα οι εγγενείς αδυναμίες μας, ενώ η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα  τους απογύμνωσε από επιχειρήματα και έμειναν με τα fake news των κοινωνικών δικτύων. Τα υιοθέτησαν  κάποια αρρωστημένα μυαλά της πολιτικής και οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι αφελείς και ανεγκέφαλοι, που εύχομαι να μείνουν  όλοι τους υγιείς – παρά τη ζημιά  που κάνουν στο κοινωνικό σύνολο – γιατί δεν θα έχουν τι να χτυπήσουν στο τοίχο.

Όλοι αυτοί, πολιτικοί και ‘’παρασυρμένοι’’, στήριξαν μεγάλο μέρος των επαγγελιών τους στην ύπαρξη Βαρβάρων και τώρα τι τους μένει να κάνουν για να αποδεχθούν την ήττα τους και κυρίως τη βλάβη που έχει προκληθεί στη χώρα;;; Προσπαθούν να δημιουργήσουν νέους Βαρβάρους, άλλοι μεν επικαλούμενοι το ‘’Κεφάλαιο του Μαρξ και το δίκιο του εργάτη’’ και εκείνοι ‘’που πουλάνε μαντζούνια και εθνικισμό’’, συστήνουν φάρμακα που μόνο αυτοί γνωρίζουν. Η Αξιωματική αντιπολίτευση κατάλαβε επί τέλους [ πολύ αργά] τη χρησιμότητα των εμβολίων, αλλά δεν μπορεί  να πείσει το κρι -κρι του κόμματός της  και τινες άλλους συνοδοιπόρους, οπότε δεν γίνεται πιστευτή. Τελευταία έχει πυκνώσει ομιλίες και συγκεντρώσεις εκεί που την βολεύουν με μόνιμη επωδό ένα όνομα. Να το προσέξουν αυτό το τελευταίο γιατί μπορεί να τους γίνει μπούμερανγκ.  Απομένουν  αυτοί που έκλεισαν τις Τράπεζες  και ένα παλιό μεγάλο κόμμα του ‘’δημοκρατικού τόξου’’, που με όσα ‘’παπαγαλίζει’’ κινδυνεύει να καταστεί τελεία. Το απεύχομαι αλλά δεν μπορώ τίποτα περισσότερο. Ας κάνουν και οι ίδιοι  κάτι!!!   Αντώνης

ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΆΕΙ Η ΚΑΜΠΆΝΑ

 

                      FOR WHOM THE BELL TOLLs

                              Για ποιον χτυπάει η καμπάνα

 

 

 Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με το μυθιστόρημα αυτό του Έρνεστ  Χέμινγουεϊ , που μεταφέρει την  εμπειρία του από τις τέσσερες μέρες του ήρωα του έργου, που βιώνει συγκλονιστικά τον έρωτα , το φόβο και την αγωνία σε μια σπαρασσόμενη από τον Εμφύλιο χώρα, την αφοσίωση και τη φιλία, αλλά και τη δεισιδαιμονία στα πρόσωπα των Ισπανών ανταρτών. Παντού γύρω του ελλοχεύει ο θάνατος, που δίνει σε όλα τα συναισθήματα μια ολότελα διαφορετική διάσταση και ένταση.

Όλα αυτά τα συναισθήματα μου ήρθαν στο νου, ακούοντας πρωί-πρωί και παρατεταμένα  τους πένθιμους ήχους της καμπάνας μιας από τις δυο εκκλησίες, που βρίσκονται σε μικρή απόσταση εκατέρωθεν του σπιτιού που διαμένω. Θεωρώ ευλογία το  ότι μπορώ να ‘’εκκλησιαστώ’’ από το μπαλκόνι ή και από το σαλόνι του σπιτιού μου, αλλά πολύ συχνά τελευταία νοιώθω την ανατριχίλα της αγγελίας του θανάτου από τον ήχο της καμπάνας. Παρά το γεγονός ότι στην ηλικία μου είμαι απόλυτα συμβιβασμένος με τον θάνατο, η συχνή πένθιμη  κωδωνοκρουσία    δεν αποτελεί και το πιο ευχάριστο άκουσμα, κυρίως το πρωί, που αναγγέλλει τα κακά συμβάντα  της νύχτας που πέρασε. Τις πρώτες μέρες της εγκατάστασής μου, το αντιμετώπιζα – μεταξύ σοβαρού και αστείου – και τσιμπιόμουν ,  για να βεβαιωθώ ότι και αυτή τη φορά δεν με αφορά προσωπικά. Κάποτε όμως γίνεται ενοχλητικό και έχω σκεφθεί όταν το συμβάν θα  με αφορά, να αποφύγουν ανάλογη ενόχληση. Πρέπει όμως να το φροντίσω εγκαίρως , μια και για μένα θα είναι αργά να κάνω οτιδήποτε.

Συνδυάζοντας όλα αυτά τα συναισθήματα με τα γεγονότα της πανδημίας, μούρχονται στο νου όσα βίωσε για  τέσσερες μόνο μέρες ο ήρωας του Χέμινγουεϊ  και σκέπτομαι τι μας περιμένει ακόμα μέχρι το τέλος του δικού μας πολέμου. Δεν είναι πραγματικός και ίσως ούτε καν  πόλεμος αυτό που όλοι μας βιώνουμε, είναι κάτι πολύ  χειρότερο. Δεν έχει τίποτα το συγκεκριμένο  και συνεπώς δεν έχεις απέναντί σου κάτι  να αναμετρηθείς και να  πολεμήσεις . Μπορείς απλά και μόνο να αμυνθείς. Ευτυχώς οι επιστήμονες σε χρόνο ρεκόρ βρήκαν πολλά εμβόλια – δοκιμασμένα  πια  με μεγάλη επιτυχία σε εκατομμύρια συνανθρώπους μας- να παίξουμε ‘’κατενάτσιο’’ [παλιά  ποδοσφαιρική άμυνα] για να προφυλαχτούμε από την περαιτέρω εξάπλωσή της και να επιστρέψουμε σε μια στοιχειώδη κανονικότητα. Το γεγονός αυτό, άλλους μεν φοβίζει και πολλούς ευκαιριακούς αφοπλίζει από επιχειρήματα , αφού τους στερεί τη δυνατότητα της  επίκλησης  ‘’βαρβάρων’’ που θα ήταν μια κάποια λύση, δημιουργώντας τη νέα τάξη των αρνητών του εμβολιασμού!!!

 Θυμάμαι εκείνες τις πρώτες εικόνες από τη Β. Ιταλία, που ‘’εξαφάνιζαν’’ τα φέρετρα σε ομαδικούς τάφους για να  αποκρύψουν το κακό που δεν μπορούσαν να  προλάβουν και έκαναν επιλογές ποιος θα πεθάνει πρώτος, δημιουργώντας την  ιδιότητα του αποτρόπαιου. Να  ζει κανείς  μέσα σε έναν καθημερινό πόλεμο, σε συνθήκες κατοχής, να εθίζεται στον φόβο, την αγωνία, το απρόβλεπτο, το φρικτό και το μοιραίο. Όλοι αυτοί όμως και όσοι από μας τα έβλεπαν  αλλά -  με τη φροντίδα της πολιτείας δεν τα έζησαν ευτυχώς στη  χώρα μας–  σκέπτονται ‘’μια γριπούλα είναι και θα περάσει’’ και ας θέρισε τόσα εκατομμύρια. Στο πέρασμα του χρόνου και μετά την αρχική έκπληξη, η ζωή ξαναπαίρνει το δρόμο της. Φθάσαμε λοιπόν τώρα στην λύση τη μοναδική, να εμβολιασθούμε όλοι, ώστε να δημιουργήσουμε ένα τείχος ομαδικής άμυνας, για  να εξοντώσουμε τον ιό οριστικά . Εδώ είναι το κρίσιμο σημείο που δεν ακούμε τους ειδικούς, τους επιστήμονες και τα βάζουμε με τους τουρίστες, το εμπόριο και άλλες δραστηριότητες, που μας προβάλλουν οι ‘’εξυπνάκηδες’’, για πολλούς και διάφορους λόγους. Κανένας τους όμως δεν λέει λέξη για την κοινωνική και παγκόσμια αλληλεγγύη, αφού η νόσηση του ενός δεν αφορά μόνο τον ίδιο αλλά και όλους τους άλλους ‘’προσωρινούς κατοίκους’’ του ταλαίπωρου πλανήτη μας, που μαστίζεται ήδη δεινά από την αδιαφορία μας.

 Κάποιοι νέοι συμμετέχουν σε πολυπρόσωπα πάρτι, χωρίς προστασία, αφού τα ‘’καημένα’’ υπέφεραν τόσον καιρό κλεισμένα στο σπίτι. Αυτά  και τόσα άλλα τραγελαφικά που υποστηρίζουν δυστυχώς και πολλοί ώριμοι  για να δείξουν την προοδευτικότητά τους, μας ξαναφέρνουν μια νέα και χειρότερη μορφή της νόσου που αφορά και τους ίδιους. Αγνοούν ότι χωρίς τουρισμό και τις λοιπές δραστηριότητες θα ‘’πεινάσουμε’’ εθνικά, αλλά κάποιοι ίσως αυτό επιδιώκουν για να αποκομίσουν τα ‘’κέρδη’’ τους. Οι παραπλανημένοι νέοι μας  δεν έχουν βέβαια ακούσει το περιβόητο σύνθημα  ‘’αγάντα Ρόμελ’’ που φώναζαν οι μαυραγορίτες για να ολοκληρώσουν το έργο τους, στον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο.

Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, παίζοντας τα ρέστα τους, παρότι κρίνονται από τα πρόσφατα πεπραγμένα τους,  έβαλαν και τον ιό στο παιχνίδι τους. Προσπαθούν να επωφεληθούν από τα λαμβανόμενα μέτρα, τα οποία ευτυχώς μας έφεραν ως εδώ χωρίς τις συνέπειες των λοιπών ευρωπαίων, παρά τις πενιχρές αρχικές υγειονομικές μας  δυνατότητες. Η  αντιπολίτευση όμως ισχυρίζεται γενικώς και αορίστως ότι τα ξέρει καλύτερα όλα, μέχρι που προτείνουν φάρμακα αντί εμβολίων [κ. Βελόπουλος], ενώ  άλλοι τα φορτώνουν  όλα σε Αμερικάνικα και άλλα  πολυεθνικά συμφέροντα των εταιρειών  [κ. Κουτσούμπας]. Οι ριζοσπάστες και πασοκογενείς προοδευτικοί, καταδικάζουν τα πάντα, μήπως πέσουν μέσα στις ‘’σοφές’’ προβλέψεις τους. Μου θυμίζουν  τις δεισιδαιμονίες που εντοπίζει και σχολιάζει  ο Χέμινγουεϊ στους ‘’αντάρτες’’ του ισπανικού εμφυλίου. Μήπως είναι καιρός για κάποιους χώρους που αυτοπροσδιορίζονται στο δημοκρατικό και ευρωπαϊκό τόξο να ξαναδούν τα πράγματα με μια πιο ρεαλιστική ματιά!!!!

Με όλη αυτή την αντιπαλότητα που ενθαρρύνεται με άσχετα και επικίνδυνα συνθήματα, κάποιοι επιδιώκουν να μπούμε στο Φθινόπωρο απροετοίμαστοι για την αντιμετώπιση της νέας ‘’έκδοσης’’ του κορωνοιού. Ίσως, όμως σαν έσχατο μέσο,  η παγκόσμια κοινωνία καταφύγει στην μοναδική  λύση, του υποχρεωτικού εμβολιασμού, για να περισωθεί ό,τι θα έχει απομείνει. Η οικονομία της χώρας θα υποστεί τους μοιραίους κραδασμούς της νέας πανδημίας,  ενώ το ΚΚΕ θα μιλάει για το δίκιο του εργάτη χωρίς εργάτες και εργασίες, που μόνο το ‘’κακό’’ κεφάλαιο  θα μπορεί πλέον να εξασφαλίσει. Δυστυχώς για τους τέως αγωνιστές, το τρίτομο Κεφάλαιο του Καρλ Μαρξ δεν τα κατάφερε όπου εφαρμόστηκε. Στην Κούβα οι άνθρωποι  βγήκαν στους δρόμους γιατί λιμοκτονούν, αφού τη λοιμοκτονία τους δεν θα την μάθουν ποτέ.

Τότε οι πένθιμες καμπάνες θα χτυπάνε συχνότερα, οι άνθρωποι θα οδηγούνται μόνοι τους στην τελευταία τους κατοικία και το μόνο παρήγορο για τους ‘’προοδευτικούς ’’  θα είναι η αντιμετώπιση του ασφαλιστικού.  Το ‘’ χάσμα των γενεών’’ θα έχει τελεσφορήσει, ξεπαστρεύοντας αυτούς που είχαν το ‘’θράσος’’ να αντιταχθούν στις κ[ε]νοτόμες  ιδέες των ‘’ νεοεπιστημόνων’’ των κοινωνικών δικτύων και άλλων  διεστραμμένων πηγών  φασιστικής παραπληροφόρησης. Ο φασισμός ως γνωστόν δεν είναι ιδεολογία, αλλά ψυχική διαταραχή που επιδιώκει να  επιβάλει μειοψηφικές απόψεις στο σύνολο, με μοναδικό κίνητρο το κομματικό όφελος.

Εύχομαι όλα αυτά να μην επαληθευτούν  ,όπως ατυχώς συνέβη  με     τη  Φάρμα των ζώων του Όργουελ, διότι  τότε κυρίες και κύριοι αρνητές και λοιποί ‘’συνοδοιπόροι’’, θα καταλάβετε ότι είναι πολύ  αργά   για δάκρυα !!!  Αντώνης

 

ΟΥΚ ΕΑ ΜΕ ΚΑΘΕΥΔΕΙΝ ΤΟ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΟΥ ΤΡΌΠΑΙΟΝ

 

Ουκ εά με καθεύδειν το του Μιλτιάδου τρόπαιον

 

 

Ο Πλούταρχος αναφέρει πως ο Θεμιστοκλής, όταν τον ρώτησαν για την αλλαγή στον τρόπο της ζωής του, ύστερα από την περίλαμπρη νίκη του Μιλτιάδη στον Μαραθώνα, έλεγε: " ως καθεύδειν αυτόν ουκ εώη το Μιλτιάδου τρόπαιον", δηλαδή πως δεν τον άφηνε να ησυχάσει το τρόπαιο (η νίκη) του Μιλτιάδη (στον Μαραθώνα).

          Η απάντηση έμεινε παροιμιώδης και στον Θεμιστοκλή είχε σαν αποτέλεσμα τη μεγάλη νίκη στη ναυμαχία της Σαλαμίνας, που ήταν πράγματι δικό του κατόρθωμα. Στα αρχαία χρόνια η φράση αποτελούσε κίνητρο για νέες προσπάθειες επιτυχίας. Στις μέρες μας δυστυχώς οι προσπάθειες αποβλέπουν στη μείωση και αμφισβήτηση των όποιων επιτυχιών των αντιπάλων. Το κακό για τους αμφισβητίες  είναι ότι ο λαός βλέπει και συγκρίνει έργα και μάλιστα πρόσφατα και όχι αναπόδεικτες συκοφαντίες, διότι όποιος έχει στοιχεία τα καταθέτει άμεσα στη Δικαιοσύνη, για να προλάβει το κακό, διότι άλλως γίνεται συνένοχος.

Αυτές τις μέρες ακούστηκαν πολλά, μερικοί μάλιστα όψιμα κάνουν και εκστρατεία υπέρ των εμβολιασμών, αφού πρώτα έριξαν το δηλητήριό τους με αμφισβητήσεις δοκιμών, επιμονή στις κομματικές συγκεντρώσεις και τόσα άλλα , που θα γίνουν οι ερινύες τους!!! Όλα αυτά με ξανάφεραν στο σπίτι των φίλων αναγνωστών, ενώ η καλοκαιρινή ραστώνη και οι αδυναμίες της ηλικίες μου, δυσκολεύουν τη γραφή, όχι όμως και τη σκέψη μου.

Για την αντιπολίτευση τα έχουμε πει επανειλημμένως, αφού η μόνιμη επωδός τους – το όνομα του αντιπάλου τους -  θεωρείται μάλλον αποτυχημένη. O Γκέμπελς είχε πει κάποτε "πες, πες, πες ένα ψέμα, στο τέλος κάτι θα μείνει". Επιβεβαιώθηκε τόσες φορές ώστε να εδραιωθεί ο όρος "γκεμπελισμός" (που σημαίνει συκοφαντική προπαγάνδα, άθλια παραπληροφόρηση). Οι Έλληνες όμως έκαναν τις συγκρίσεις τους και για πρώτη φορά στη χώρα  προηγείται δημοσκοπικά  η κυβερνώσα παράταξη [δυο χρόνια μετά τις εκλογές] και ‘’πες, πες, πες’’, έκαναν πασίγνωστο τον καθημερινώς κατονομαζόμενο αρχηγός της, παρά τις μύριες φυσικές αντιξοότητες. Όταν χιλιάδες φορές οι κόρακες επαναλαμβάνουν το ίδιο όνομα τελικά το επιβάλλουν και σε εκείνους που δεν έτρεφαν τα καλύτερα αισθήματα, με τη σκέψη ότι κατηγορώντας τον  συνεχώς, μάλλον τον υπολογίζουν – αν δεν το φοβούνται. Προσωπικά, ανήκοντας  στους τελευταίους, άρχισα να παρακολουθώ τα πεπραγμένα του, αφού εκείνα  των κατηγόρων του είναι γνωστά και πρόσφατα!!!

Έρχομαι τώρα στο θέμα που ταλανίζει την παγκόσμια κοινωνία. Οι ανά τον Κόσμο ειδικοί, συμπεριλαμβανομένου του Π.Ο.Υ και της Ε.Μ.Ι, ομολογούν ότι μοναδική μας άμυνα κατά του ιού είναι ο εμβολιασμός. Τι γίνεται όμως τελικά και όχι μόνο από αστοιχείωτους, κομματόσκυλα και περιθωριακούς ανθρώπους  και κυρίως από τους νέους, υπάρχει μια διάχυτη αντιεμβολιαστική διάθεση;;;. Κάποιοι από τους τελευταίους , όχι μόνο αποφεύγουν το εμβόλιο αλλά σκοπίμως μετέχουν σε κορονοπάρτι και συνωστισμούς προκαλώντας την τύχη τους και δυστυχώς όχι μόνο τη δική τους. Υπακούοντας σε παραπειστικές  συμβουλές παράταξης που συστηματικά κάνει αντιποίηση του ιατρικού επαγγέλματος διαφημίζοντας    μαντζούνια και εκφράζοντας   επιστημονικοφανείς απόψεις, ή  της θείας , του γείτονα ακόμα και δε και του ‘’Ταρζάν’’ του κιτρινισμού, που έχει άποψη για τον απαιτούμενο χρόνο δοκιμών και τις δικές του αντενδείξεις, δεν μπορεί να δει την αλήθεια.  Δεν παραβλέπουμε βέβαια τα αμέτρητα ‘’κοινωνικά δίκτυα’’ που  ζητώντας λίγη δημοσιότητα διαχέουν, την άγνοια, τη βλακεία και το κοινωνικό τους κόμπλεξ.  Μήπως είναι καιρός να δουν το θέμα και κάποιοι Εισαγγελείς;;; Φοβάμαι ότι στο τέλος θα τρέχουν όλοι τους να βρουν ένα εμβόλιο, αφού η παγκόσμια επιστημονική κοινότητα θα στηρίξει το υπέρτατο αγαθό της ζωής  και θα  καταστήσει  το εμβόλιο – και μπορεί να το κάνει – υποχρεωτικό,  για να σωθούν όχι μόνο οι αθώοι αλλά και οι  ‘’ υπεύθυνοι -παρασυρμένοι’’, γιατί μια σύγχρονη Δημοκρατία πρέπει πάντα να διαπαιδαγωγεί και να συγχωρεί.

Όλη αυτή η νέα κίνηση και δυστυχώς το ‘’χάιδεμα’’ που γίνεται στους αρνούμενους να εμβολιασθούν, δημιουργεί μια μεγάλη σύγχυση αν πρόκειται για δειλούς  ή αρρώστους. Νομίζω ότι το θέμα θα αποτελέσει σύντομα αντικείμενο της ψυχιατρικής, γιατί αρνούμαι να δεχθώ ότι οι απόγονοι εκείνων  που πολέμησαν με πέτρες τον Χίτλερ και έδωσαν το αίμα τους για τη λευτεριά της χώρας, φοβούνται ένα απλό τσιμπηματάκι. Αντώνης