ΠΥΡΡΩΝΕΙΟΣ ΑΡΡΕΨΙΑ

Ο  Έλληνας φιλόσοφος Πύρρων ο Ηλείος [360 – 270 π.Χ]  υπήρξε ο ιδρυτής  της Σχολής του Σκεπτικισμού, που δεν έχει καμιά σχέση με όσα επικαλούνται οι νεόκοποι σκεπτικιστές. Αυτοί λειτουργούν χωρίς σκέψη και με βάσει το θυμικό και την ‘’κουτάλα’’. Προβληματίζουν τον λαό με τις ‘’ρηξικέλευθες’’ θεωρίες προβληματισμού , στερούμενοι όμως παντελώς σκέψης και τεκμηρίωσης, αφού μοναδικό τους κίνητρο αποτελεί η ιδεοληψία και το προσωπικό τους όφελος.

Η Πυρρώνειος αρρεψία [αμφιβολία] στηρίχτηκε στη σκέψη ότι τίποτα δεν μπορεί να είναι καθαυτό καλό ή κακό, δίκαιο ή άδικο, αφού   η ανθρώπινη συμπεριφορά ρυθμίζεται μόνο από τη συνήθεια και το έθιμο. Μοναδικό πραγματικό αγαθό θεωρείτο η αρετή, στοιχείο που αποτελεί ζητούμενο στην εποχή μας, ενίοτε δε αποτελεί απαρέσκεια των  σύγχρονων ‘’χαρισματικών’’ ηγεσιών, ιδιαίτερα στη χώρα μας.

Στις μέρες μας η ‘’αρρεψία’’ αποτελεί μια γενική και αστόχαστη  αμφισβήτηση , με μοναδικό κριτήριο το κομματικό και προσωπικό συμφέρον, ενώ η αρετή αντιμετωπίζεται σαν  ξεπερασμένη συντηρητική άποψη που αντιστρατεύεται την πρόοδο των δήθεν αριστερο-δέξιων ‘’ μαθητευόμενων μάγων’’. Για το σκοπό αυτό επιστρατεύεται η ψευδολογία και  ενοχοποιείται  το ορθόν  και εθνικά ωφέλιμο ως εθνικισμός, που  σπεύδουν να το οικειοποιηθούν και οι ποικιλώνυμοι ακροδεξιοί σχηματισμοί. Το βλέπουμε στην Αυστρία, την Ουγγαρία, την Πολωνία και αλλαχού και εσχάτως  ‘’δημιουργεί’’ ανάλογους μιμητές και στα καθ΄ημάς και ας  μην αποδέχονται οι ‘’υπεύθυνοι’’ τη θεωρία των δύο άκρων.

Πόσες φορές δεν ακούσαμε από πρωτοκλασάτους ηγέτες μας το σύνθημα για την  καπιταλιστική Ευρώπη που πίνει το αίμα μας,  ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, για τους γερμανοτσολιάδες,  τα επαχθή και απεχθή μνημόνια, των  οποίων  οψίμως  επικαλούνται την αναγκαιότητα και τόσα άλλα ευτράπελα. Αυτά βέβαια υπηρετούν κάποια συνθηματολογία, η οποία όμως αναθεωρείται  και  χαρακτηρίζεται ως αυταπάτη και ως αποτέλεσμα πιέσεων των κακών Ευρωπαίων που αρνούνται να χορέψουν στο ρυθμό των ταμπούρλων μας και να δεχθούν τη διαγραφή με ένα άρθρο των δανεικών μας. Το τελευταίο μου θυμίζει τους εγκληματίες που έχουν ενυπογράφως ομολογήσει λεπτομερώς το έγκλημά τους και στο δικαστήριο το αμφισβητούν,  επικαλούμενοι πιέσεις  κατά τη διαδικασία της ανάκρισης.

Το ακόμα χειρότερο είναι ότι οι ίδιοι αυτοί ψευδολόγοι, που ‘’πιάστηκαν με τη γίδα στην πλάτη’’, τα αρνούνται όλα και θέλουν να μας πείσουν ότι κακώς  δεν συμμεριζόμαστε την καθαρή έξοδο από τα μνημόνια, που υποστηρίζουν τα κομματικά παπαγαλάκια τους και στελέχη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν ότι ο λαός πλέον ''ξύπνησε'' και ξέρει  καλύτερα από τους Ευρωπαίους και ντόπιους  αισιόδοξους  καιροσκόπους,  το παιχνίδι που παίζεται στην πλάτη του. Είναι αλήθεια ότι συνειδητά ή ασυνείδητα βρήκαν εκείνους  που ‘’περνάνε’’ όσα μετά βδελυγμίας καταδίκαζαν στο πρόσφατο παρελθόν και μάλιστα ‘’χωρίς να ανοίξει μύτη’’. Όταν τελειώσουν τη δουλειά τους θα πάρουν και αυτοί το δρόμο τους, αλλά το κακό θα έχει συντελεσθεί. Στο μεταξύ οι  ευκαιριακοί νομείς της εξουσίας θα έχουν  πάρει μια γερή δόση  χλιδάτης   ζωής, που δεν έβλεπαν ούτε στα όνειρά τους , ενώ τώρα  πρωτοστατούν περιχαρείς στις κωδωνοκρουσίες των  εργασιών της  wall Street του παγκόσμιου καπιταλισμού.

Σε κάθε περίπτωση, ευτυχώς, φοβήθηκαν να  ακολουθήσουν το παράδειγμα των λοιπών ευρω-σκεπτικιστών, διότι η χώρα μας δεν έχει τις δυνατότητες της Μ. Βρετανίας. Η τελευταία , άρχισε ήδη να πληρώνει την απερισκεψία της με το BREXIT, που πρότειναν κάποιοι επίσης αριστεροδέξιοι οπαδοί της σύγχρονης βρετανικής ‘’αρρεψίας’’. Οι δικοί μας, πιο ευέλικτοι και πονηρούληδες ‘’οπορτουνιστές’’, κάνοντας ΝΑΙ το ΟΧΙ, έστριψαν  ‘’δια του αρραβώνος’’ , όπως συνήθως κάνουν  παγκοσμίως οι δειλοί, περιορίζοντας  κάπως τη συμφορά, η οποία όμως παραμένει συμφορά και πρέπει να διορθωθεί, αλλά πώς;  Αντώνης Ταρνανάς

Ο ΓΡΑΦΙΚΟΣ

Ανέκαθεν μου άρεσε να ομιλώ και να γράφω, με την έννοια του διαλόγου βέβαια – που προάγει την επικοινωνία - και όχι των αναπάντητων μονολόγων .Αυτός είναι ίσως και ο λόγος που απεχθάνομαι τον ξύλινο πολιτικό λόγο, αφού είναι αφύσικος και εξωπραγματικός, αλλά κυρίως διότι ποτέ δεν απαντά σε συγκεκριμένα υπαρκτά και ζέοντα προβλήματα. Γράφουν  ή τους έχουν γράψει το ‘’ποιηματάκι’’ που θα απαγγείλουν και θεωρούν ότι επιτέλεσαν στο έπακρον το καθήκον τους, αγνοώντας ότι οι πάντες και τα πάντα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Επειδή η συνέχεια αυτής της συζήτησης μπορεί να μας οδηγήσει  και πάλι σε πολιτικολογία – που αποφεύγω εν όψει των Χριστουγέννων - σταματώ εδώ την κουβέντα και επιστρέφω στα δικά μου.

Γράφω λοιπόν πολλά και διάφορα – πάντα ενυπόγραφα και με την ηλεκτρονική μου διεύθυνση, περιμένοντας όμως τον αντίλογο και την κριτική και λυπάμαι που μέχρι στιγμής μία φορά μόνο θυμάμαι [ατυχή] διατύπωση αντίρρησης και μάλιστα για θέμα αναγόμενο στη γλώσσα, την οποία  λατρεύω μεν αλλά δηλώνω απλός εραστής της, χωρίς επιστημονική γνώση. Αντίθετα έχω λάβει αμέτρητα θετικά σχόλια, τα οποία και βέβαια δεν απορρίπτω αφού με κολακεύουν, αλλά έτσι δεν διευκολύνεται ο διάλογος και η επικοινωνία. Κάποιος φίλος μάλιστα, για να δείξει ότι γράφω πολλά, με αποκάλεσε γραφικότατο – προφανώς εννοώντας πολυγραφότατο – διότι από τα υπόλοιπα γραφόμενά του αυτό προέκυπτε.

Επανέρχομαι λοιπόν στο γράψιμο και τους λόγους που τις τελευταίες ημέρες είναι συχνότερο. Δήλωσα ήδη ότι παράγω πρωτογενές υλικό κυρίως  γιατί μου αρέσει, αλλά έχω και τους πρόσθετους εποχιακούς λόγους και εξηγούμαι. Τα Χριστούγεννα και γενικότερα οι γιορτινές ημέρες προκαλούν μια ανεξέλεγκτη μελαγχολία στα μοναχικά -  εκ πεποιθήσεως ή από ανάγκη- άτομα. Η μοναξιά από μόνη της δεν είναι ευχάριστη κατάσταση, ακόμα και αν αποτελεί επιλογή, αφού η τελευταία μπορεί να είναι και η μοναδική προσφερόμενη  και μη ενσυνείδητη δυνατότητα.

Προσωποποιώντας απόλυτα το θέμα, θα πρόσθετα ότι έχω ήδη τελειώσει τις ελάχιστες απαιτούμενες προετοιμασίες μου για τις γιορτές και προσπαθώ να γεμίσω τις ατέλειωτες ώρες που μου περισσεύουν, αποζητώντας τη νοερή παρέα μέσω των κειμένων μου. Αυτό δεν υποχρεώνει κανένα από τους αποδέκτες τους να απαντούν ή ακόμα και να τα διαβάζουν, αφού για μένα η επικοινωνία συντελείται την ώρα της γραφής και διατύπωσης των σκέψεων και των συναισθημάτων μου.

Τελευταία , η κακοκαιρία μου πρόσθεσε ένα ακόμα λόγο, αν όχι σημαντικό τουλάχιστον πρακτικό, για να κάθομαι μπροστά στο υπολογιστή μου και να γράφω. Όπως θα δείτε και στη φωτογραφία που συναποστέλλω, γράφοντας βρίσκομαι στο πλησιέστερο σημείο με το τζάκι μου και έτσι απολαμβάνω ένα είδος θαλπωρής των ημερών, που ο καθένας μας χρειάζεται, ασχέτως επιλογής του είδους. Στην ανάγκη παίρνουμε ό,τι μας προσφέρεται.

Αφορμή για να γραφεί το παρόν αποτέλεσε ένα μήνυμα μιας  φίλης μου , που αντιπαραθέτει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα γιαπωνέζικο και ένα πορτογαλέζικο ντους. Είναι εμφανής βέβαια η προσφορά και πολυτέλεια του πρώτου, κυρίως σε άτομα που η ηλικία τους με τις περιαρθρίτιδες και τα λοιπά συνεπακόλουθα  δυσκολεύει τις κινήσεις των χεριών. Παρά το γεγονός λοιπόν ότι προσωπικά ανήκω σαφώς σ’ αυτή την κατηγορία ‘’λουομένων’’, προτιμώ το πορτογαλέζικο, το οποίο μου επιτρέπει ή ακόμα και μου επιβάλλει  τη χρήση των ελάχιστων ακόμα κινητικών μου  δυνατοτήτων , που εμμέσως αποτελούν απόδειξη ότι ανήκω στους ζώντες οργανισμούς και δεν νοιώθω σαν  ‘’αυτοκίνητο σε αυτόματο πλυντήριο’’.

Αν δείτε προσεκτικά  τις εικόνες των δύο ατόμων, θα διαπιστώσετε την αδιάψευστη διαφορά ανάμεσά τους. Ο πρώτος, χωρίς κανένα συναίσθημα, υπηρετεί σαν τηλεκατευθυνόμενο αντικείμενο, τις ρομποτικές κινήσεις της ‘’μηχανής’’, χωρίς καμιά προσωπική δυνατότητα επιλογής. Ο δεύτερος, με όλες τις ενδεχόμενες δυσκολίες του, ελέγχει ο ίδιος  τον τρόπο και τη διαδικασία που θα ακολουθήσει – την οποία απολαμβάνει  – και εξέρχεται  έμπλεος χαράς και ικανοποίησης. Είναι και αυτό ένα δείγμα επικοινωνίας, που  ευλόγως προωθούν οι τεχνολογικές εξελίξεις, το οποίο όμως  στερεί τους ανθρώπους από κάθε πρωτοβουλία και δραστηριότητα που διαφοροποιεί το ανθρώπινο είδος από τα υλικά κατασκευάσματα

Καλά Χριστούγεννα με υγεία σε όλους τους ανθρώπους.

Αντώνης  Ταρνανάς

ΕΚΡΗΞΗ ΣΤΟ ΕΦΕΤΕΙΟ ΑΘΗΝΩΝ

ΟΤΑΝ ΣΠΕΡΝΕΙΣ ΑΝΕΜΟΥΣ ΘΕΡΙΖΕΙΣ ΘΥΕΛΛΕΣ

                 [ Έκρηξη στο Εφετείο Αθηνών]

Αυτά συμβαίνουν και είναι μόνο η αρχή, όταν επί σειράν ετών χαϊδεύαμε τα ‘’καλόπαιδα’’ των Εξαρχείων και σπεύδαμε να τα υπερασπιστούμε σε κάθε τους προσαγωγή στην Αστυνομία και στα Δικαστήρια. Ενθαρρύνονται και ενισχύονται όταν καθυβρίζεται επίσημα  η δικαιοσύνη για κάθε απόφαση της που απαρέσκει στην εξουσία. Για να μην αισθάνονται αδικημένοι οι ‘’προοδευτικοί επιδρομείς’’ – που σπάνια συλλαμβάνονται -  φρόντισε ο κ. Υπουργός Δικαιοσύνης με πρόσφατη τροπολογία του να ‘’διώκονται κατ΄εγκληση’’  για τους προπηλακισμούς κατά των συμβολαιογράφων που εφαρμόζουν κυβερνητικούς Νόμους και παραμένουν αρτιμελείς  μετά από ‘’ προοδευτικές’’   επιδρομές.

Η δήλωση του κ. Υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής που ακολουθεί,  τηρεί απλά τα προσχήματα αλλά δεν σώζει την κατάσταση, αφού οι θύελλες που άρχισαν ήδη,  θα παρασύρουν και τους όποιους υποκινητές τους, όπως συνέβη με τους ταλιμπάν και τους περιστασιακούς υποστηρικτές τους.«Η δημοκρατία μας δεν έχει ανάγκη ούτε από αυτόκλητους δικαστές ούτε από πράξεις που βάζουν σε κίνδυνο την ασφάλεια πολιτών και εργαζομένων σε κάποιον δημόσιο φορέα» δήλωσε, από το βήμα της Βουλής, ο υπουργός Ψηφιακής Πολιτικής Νίκος Παππάς και καταδίκασε με απόλυτο τρόπο την επίθεση και έκρηξη στο Εφετείο.

«Η Βουλή προσυπογράφει το σχόλιό σας» σημείωσε ο αντιπρόεδρος της Βουλής Νικήτας Κακλαμάνης.’’

          Εδώ θα πρόσθετα τη σοφή λαϊκή παροιμία, στερνή μου γνώση να σ΄είχα πρώτα, μόνο που τις επιπτώσεις πληρώνει ο καλόπιστος και πάντα προδομένος ελληνικός λαός, ενώ οι κατέχοντες την εξουσία καλά περνάνε.

          Τα σοβαρότερα θα μας απασχολήσουν μετά τις γιορτές, αν προλάβουμε, διότι η χώρα ‘’εγκυμονεί’’ και δεν μπορούμε να προβλέψουμε το αναμενόμενο ‘’αποκύημα’’. Ας ευχηθούμε τα καλύτερα, γιατί καλύτερες μέρες μην περιμένετε!!! Αντώνης Ταρνανάς

WWF KAI ΛΟΙΠΕΣ ΜΚΟ

FEWER THAΝ 30 VAQUITAS LEFT IN THE WORLD

                      BUT WE CAN SAVE THEM

Στην προμετωπίδα του Skype του υπολογιστή μου προβάλλει τον τελευταίο καιρό η καθημερινή προειδοποίηση του WWF, που καλεί την παγκόσμια κοινότητα να κάνει κάτι για να σωθούν ‘’τα λιγότερα από 30 εναπομείναντα  waquitas – τα οποία μπορούμε να τα σώσουμε’’. Βρίσκω πολύ σημαντικό το ενδιαφέρον του WWF,όπως και την ίδια τη δημιουργία και δραστηριότητα του και  θα ήθελα να δούμε, περισσότερες πληροφορίες για  τις  αξιέπαινες δραστηριότητες του, αντιγράφοντας στοιχεία από την ελεύθερη εγκυκλοπαίδεια ‘’ΒΙΚΙΠΑΊΔΕΙΑ’’:

‘’’’Το Παγκόσμιο Ταμείο για τη Φύση (World Wide Fund for Nature ή World Wildlife Fund), ή WWF όπως είναι γνωστό, είναι ο μεγαλύτερος διεθνής μη κυβερνητικός οργανισμός για τη διατήρηση, έρευνα και αποκατάσταση του περιβάλλοντος. Έχει  περισσότερα από 5 εκατομμύρια μέλη παγκοσμίως, με παρουσία σε περισσότερες από 90 χώρες ενώ υποστηρίζει 100 προγράμματα διατήρησης και αποκατάστασης του περιβάλλοντος σε ολόκληρο τον κόσμο. Αποτελεί επίσης φιλανθρωπία, με περίπου το 9% της χρηματοδότησής του να προέρχεται από εθελοντικές δωρεές από ιδιώτες και επιχειρήσεις.

Αποστολή του οργανισμού είναι «να σταματήσει και να αντιστρέψει την καταστροφή του περιβάλλοντός μας». Σήμερα, μεγάλο μέρος από την προσπάθειά του επικεντρώνεται στην διατήρηση των τριών βιωμάτων που περιλαμβάνουν το μεγαλύτερο μέρος της παγκόσμιας βιοποικιλότητας, τα δάση, τα οικοσυστήματα γλυκού νερού, τους ωκεανούς και τις ακτές. Παράλληλα ασχολείται με την προστασία των απειλούμενων ειδών, τη μόλυνση του περιβάλλοντος και την κλιματική αλλαγή,.

Ο Οργανισμός ιδρύθηκε ως φιλανθρωπικό ταμείο στις 11 Σεπτεμβρίου 1961, στην πόλη Μορζ (Morges) της Ελβετίας, με το όνομα Παγκόσμιο Ταμείο Άγριας Φύσης (World Wildlife Fund). Αποτέλεσε πρωτοβουλία των Τζούλιαν Χάξλεϊ(Julian Huxley) και Μαξ Νίκολσον (Max Nicholson)^[3][4], οι οποίοι είχαν τριακονταετή εμπειρία στο να φέρνουν σε επαφή προοδευτικούς διανοούμενους με μεγάλες επιχειρήσεις δια μέσω της δεξαμενής σκέψης Πολιτικού και Οικονομικού Σχεδιασμού (Political and Economic Planning think tank)’’’’.

Όπως βλέπεται και στη συγκεκριμένη αυτή  περίπτωση, οι προοδευτικοί διανοούμενοι, είχαν ανέκαθεν την τάση να συνεργάζονται με μεγάλες επιχειρήσεις, μέσω της ‘’δεξαμενής σκέψης’’, ενώ στη χώρα μας προτιμούν την περιοχή της  ‘’Δεξαμενής Κολωνακίου’’. Όλα αυτά βέβαια έγιναν στην Ελβετία που έχει προ πολλού λύσει όλα της τα προβλήματά , ενώ στο Γιουνανιστάν, που μας θύμισε ο κ. Ερντογάν με την τελευταία επίσκεψή του, αναζητούμε ακόμα το αυτονόητο, χρεώνοντας  κάποιους τρίτους  για την κατάντια μας. Μπαίνοντας όμως – άθελά  μας -  στα κομματικά, από τα οποία απέχω συστηματικά και ιδιαίτερα παραμονές των Άγιων ημερών, θα επιχειρήσω μια έμμεση παράκαμψη της κριτικής μου,  επανερχόμενος στο αρχικό μου θέμα, δηλαδή τις διάφορες ΜΚΟ και ιδιαίτερα  την πασίγνωστή WWF.

Δικαιολογώ απόλυτα το γεγονός ότι  μου περιέρχονται πολλά και διάφορα μηνύματα με κραυγές αγωνίας για τη  σωτηρία, ανθρώπων , ζώων και του περιβάλλοντος, διότι πάντα ανταποκρίνομαι  θετικά  σε ανάλογα  παγκόσμια κινήματα. Προσθέτω σχεδόν πάντα και την ταπεινή μου υπογραφή για να διασώσουμε ‘’ό,τι μπορεί πλέον να σωθεί’’ στην παγκοσμιοποιημένη μεγάλη μας κοινωνία’’. Εδώ όμως πρόκειται για κάτι άλλο, επίσης σημαντικό, που δεν αντέχει όμως στη σύγκριση των προτεραιοτήτων της δικής μας μικρής κοινωνίας, που ευτυχώς για μας, υπάρχει και αυτή ακόμα και βιώνει συνθήκες συσσιτίων!!!

Όταν στη Μόρια της Λέσβου και αλλαχού,  ζουν στοιβαγμένοι σε ‘’στρατόπεδα’’ με απάνθρωπες συνθήκες χιλιάδες γυναικόπαιδα [ με κίνδυνο να έχουμε και θανάτους κατά τον αρμόδιο Υπουργό], όταν πολλοί πλέον  συμπατριώτες μας ‘’βιώνουν’’ συνθήκες πείνας και δυστυχίας πολεμικών περιόδων [ περιμένοντας το κρατικό ή φιλανθρωπικό φιλοδώρημα], μήπως είναι καιρός να συμπεριληφθούν και αυτοί  στη φιλοζωική μέριμνα των απανταχού φιλανθρώπων; Ημέρες που είναι, αισθάνομαι ντροπή για την ανισότητα αυτή έναντι των λοιπών ζώων, μπροστά στην αδυναμία που  άφησε η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση, χωρίς κανένα φως στο βάθος του τούνελ, άσχετά με τα όσα κατά καιρούς διαδίδονται περί του αντιθέτου!!!

Από πληροφορίες που ‘’αρύσθηκα’’ από το ιντερνέτ, τα δυστυχή αυτά μικρόσωμα κητοειδή [φώκιες], ζουν αποκλειστικά σε προστατευόμενες περιοχές του κόλπου της Καλιφόρνιας Μεξικού, ενώ για μας  – τα λοιπά ζώα – δεν υπάρχει καμιά προστασία. Ας ασχοληθούν με τα ζωάκια τους οι Αμερικανοί που άλλωστε  το μπορούν, ‘’πετώντας’’ και ένα κόκαλο σε μας , τα ταπεινά ζωάκια της ψωροκώσταινας, αφού  τους επισκεφθήκαμε  φιλικά αμέτρητες φορές, δηλώνοντας – όπως το συνηθίζουμε –  την αγάπη και την αφοσίωσή μας. Χριστούγεννα έρχονται και αφού δεν μπορούμε μόνοι μας,  ‘’ψυχικό’’ θα κάνουν με μια ευγενική τους χειρονομία  προς τους πιστούς τους εταίρους, όπως έκαναν με τα Ιεροσόλυμα στο  Ισραήλ – τα φιλαράκια μας !!! Δεν πρέπει να ξεχνούν οι πολιτισμένοι φίλοι μας, ότι στην Κύπρο συνεχίζεται ακόμα η ‘’κατοχή ύστερα από εισβολή’’, όπως έχει δεχθεί και το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ!!!

 Άντε και καλά Χριστούγεννα, όσο ακόμα υπάρχουν και αυτά, διότι κάποτε ο Κάστρο στην Κούβα,  είχε μεταφέρει τους εορτασμούς του Πάσχα για τον επόμενο χρόνο, για να εξυπηρετηθεί καλύτερα  η συγκομιδή των ζαχαροκάλαμων της χώρας.     Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΤΣΙΓΚΛΙΣΜΑ

Καλή μου φίλη,

Είχα αποφασίσει, για πολλούς και διάφορους λόγους, να σεβαστώ την ιερότητα των ημερών που περιμένουμε  ίσως και  με κάποια  ανθρώπινη ιδιοτέλεια, για  να εξασφαλίσω μια ‘’καλύτερη θέση’’ στην τελευταία μου ‘’κατοικία’’. Με το σύντομο και τόσο περιεκτικό σου μήνυμα – που ακολουθεί ευθύς αμέσως χωρίς τα στοιχεία σου – με τσίγκλησες τόσο έντονα, που  λίγο έλλειψε   να ξεφύγω από το Χριστουγεννιάτικο πνεύμα,  που περιγράφω στο τελευταίο μου άρθρο με τον τίτλο ‘’ΔΙΑΦΟΡΑ’’.

‘’’’Αποκορύφωμα

Των αριστερών που μας κυβερνούν και λαμβάνουν τις αποφάσεις εξαφάνισης μας είναι η παρουσία του κ. Τσακαλώτου στο Χρηματιστήριο της Wall street να κτυπάει περιχαρής το καμπανάκι του ναού του Κεφαλαίου.

Τι άλλο Θεέ μου θα δούμε??

(Δεν γνωρίζει η δεξιά τι ποιεί η αριστερά) !!!!!!!!!!!!!!!! ‘’’’

 Θα  αποφύγω – όσο μπορώ -  τις ‘’κακιούλες’’ και θα περιοριστώ σε μια  απόλυτα ταυτόσημη  άποψη με τη δική σου, με περισσότερες όμως διευκρινίσεις. Η Δεξιά δεν ήξερε ποτέ τι ποιεί η αριστερά και το ακόμα χειρότερο είναι ότι την ίδια άγνοια  έχει πλέον και η ίδια η αριστερά για τα έργα και τις ημέρες της. Τέλος, με την αριστερίστικη επικαιροποίηση [ τι μας κάνει ο Ερντογάν !!!] της έννοιας δεξιά και αριστερά μου έρχονται στο νου παλαιότερες περιγραφές ‘’ γεωγραφικής τοποθέτησης’’ όπως π.χ. δεξιά ή αριστερά ‘’τω εισερχομένω’’ ή  ‘’τω εξερχομένω !!! Ο κυβερνητικός  ‘’παρενδυτισμός’’, μετέτρεψε τον κομμουνιστή κ. Τσακαλώτο σε Κουασιμόδο - κωδωνοκρούστη του ναού του καπιταλισμού. Η δυστυχία του είναι ότι έχασε  για πάντα την Εσμεράλδα του ‘’προοδευτικού του μηδενισμού’’.

Θα περιοριστώ στα ελάχιστα αυτά ‘’παραπολιτικά’’, αισθάνομαι όμως την ανάγκη να ερμηνεύσω  σαφέστερα τις ‘’άγνωστες’’ λέξεις, όπως έκαναν τα παλιά σχολικά βιβλία, στο τέλος των αρχαίων κειμένων. Όσον αφορά τη λέξη ‘’παρενδυτισμός’’, σημαίνει να φοράς τα ενδύματα ενός άλλου ή στολή παραλλαγής – όπως συνηθίζει ένας Υπουργός μας -  να δείχνεις δηλαδή κάτι διαφορετικό από αυτό που είσαι, με λίγα λόγια, σημαίνει ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.

Θα επιμείνω όμως στη δεύτερη άγνωστη λέξη του τίτλου μου ‘’το τσίγκλισμα’’ και θα την εξηγήσω με προσωπικά παραδείγματα, αφού πρώτα παραθέσω το επίσημο ετυμολογικό εδάφιο που αφορά το  παράγωγο ρήμα τσιγκλάω:

‘’’’Λέξη: τσιγκλάω, Ετυμολογία: [<τσίγκλα, σιδερένιος πήχης που τεντώνει το υφαντό στον αργαλειό] (Το μεγαλύτερο λεξικό Συνωνύμων - Αντιθέτων)
Δείτε και: Κλίση Νέας  Ομόρριζα  Λεξικά Δημοτικού  

Επιλέξτε σημασία για να δείτε τα συνώνυμά της		Μ
1. Με αιχμηρό όργανο πιέζω δυνατά επάνω στο δέρμα προξενώντας αίσθημα πόνου		Ρ
2.Ερεθίζω κάποιον με λόγια, ενέργειες κτλ. για να κάνει κάτι, να αντιδράσει		Ρ

1.Στα πρώτα μαθητικά μου χρόνια,  που τα κατοχικά στρατεύματα είχαν εγκαταστήσει το στρατηγείο τους στην κωμόπολη που ζούσα, οι ενήλικες άνδρες  κρυβόντουσαν  ‘’στα βουνά και τα λαγκάδια’’, για την αποφυγή της σύλληψης και των αντιποίνων. Τελειώνοντας λοιπόν  τα μαθήματα όταν και όσο τα σχολεία παρέμεναν ανοιχτά, ‘’ με φόρτωναν σε ένα γάιδαρο ‘’ για να μεταφέρω στους  συγγενείς μου φαγητό, χωρίς να προκαλέσω τις υποψίες των Ιταλο-Γερμανών. Ο γέρικος αυτός γαιδαράκος ήταν πολύ νωχελικός και οι μεγαλύτεροι μου έλεγαν ‘’τσίγκλα’’ τον γιατί θα νυχτώσεις. Είχα μια βέργα λυγαριάς, την οποία αντιμετώπιζε σαν θωπεία και καμιά φορά με το πίσω σκληρό της μέρος, τον πίεζα στα ‘’πισινά’’ του, για να πάει πιο γρήγορα. Κάποια φορά μάλιστα, ίσως να το παράκανα και   με ‘’άδειασε σε ένα χαντάκι’’, υπερασπιζόμενος το δικαίωμά του να καθορίζει εκείνος την ταχύτητα κίνησης του.

2. Στη δεύτερη περίπτωση της ετυμολογίας ανήκει η σημερινή μου αντίδραση στο σχόλιο της φίλης μου , διότι φαίνεται ότι μου έχουν μείνει ακόμα κάποια αντανακλαστικά , που με σηκώνουν από τον καναπέ , χωρίς αυτό να με οδηγεί σε αθέτηση της απόφασής μου για πνευματική εκεχειρία.

Αντώνης Ταρνανάς

ΔΙΑΦΟΡΑ

               

A.  Εύθυμα και ευτράπελα                    

Είναι Δεκέμβριος και εν όψει των Χριστουγέννων και των άγιων ημερών που ακολουθούν,  αποφάσισα  να αναστείλω την συνήθη πολιτικοκοινωνική  μου κριτική,  αφού άλλωστε οι υπεύθυνοι  ‘’κωφεύουν’’ συστηματικά. Σεβόμενος τη χρονική περίοδο , ανοίγω την καρδιά μου και κλείνω  τα μάτια  σε όσα απάνθρωπα συμβαίνουν γύρω μας,  τα οποία παραβλέπουν συστηματικά   και αυτοί που διαχρονικά τα προκάλεσαν. Επαφίεμαι στον παγκόσμιο νομοθέτη και την θεία κρίση του , που είμαι βέβαιος  ότι θα  είναι δίκαια. Ακόμα και ο θεωρούμενος άθεος Αλβέρτος Αϊνστάιν, έλεγε :    «Εφόσον υπάρχουν νόμοι που διέπουν το παγκόσμιο στερέωμα, υπάρχει και νομοθέτης»!  

     Το τελευταίο μπορεί να εξηγεί  και το  σκεπτικό  με το οποίο ενεργούν  κάποιοι     ‘’δεδηλωμένοι’’ άθεοι ταγοί του Έθνους μας – αντίθετα με τις θεωρίες τους-  που  δεν παραλείπουν να επισκέπτονται το Άγιο όρος ,   το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Πανάγιο Τάφο  και να   διακηρύσσουν τους  ‘’φιλικούς δεσμούς’’ τους με την   Εκκλησία μας. Ενδεχομένως , κάποιοι από αυτούς, μπροστά στο αδιέξοδό τους,  κρυφά ‘’σταυροκοπιούνται’’ , αφού  τους βασανίζει  το πανανθρώπινο ερώτημα, ‘’και αν υπάρχει ’’ τι γίνεται!!! Παράλληλα κρατούν και ‘’πισινή’’ για κάθε ενδεχόμενο.

   Θυμάμαι ένα περιστατικό στη Βουλή, κατά τον αγιασμό στην έναρξη των εργασιών της, με τον μακαριστό  Χριστόδουλο. Το ΚΚΕ ,   παρίστατο μεν , χωρίς να μετέχει  - με  μια μόνο εξαίρεση - στην ιεροτελεστία και αυτό το γνώριζε καλά  ο Αρχιεπίσκοπος.   Κάποια στιγμή που ΄΄ράντιζε΄΄  με την αγιαστούρα του, τους λοιπούς πολιτικούς χώρους,  ενδεχομένως ‘’του ξέφυγε μια βολή’’ και ‘’κατάβρεξε’’ με αγιασμό ένα πρωτοκλασάτο στέλεχος του Κόμματος. Ο μακαριστός Χριστόδουλος,  που αντιλήφθηκε την αμηχανία του Βουλευτή, στράφηκε προς το μέρος του και  με συγκατάβαση του είπε: Μην ανησυχείτε , νεράκι είναι και θα στεγνώσει, χωρίς να αφήσει ίχνη!!!.  Όσοι το αντιλήφθηκαν μάλλον το διασκέδασαν , αφού και οι ομοϊδεάτες του ‘’παθόντος’’, το αντιμετώπισαν με ‘’συγκεκαλυμμένα’’ μειδιάματα.

       Β.-   ΟΙ  ΞΕΝΟΙ  ΚΑΙ  ΤΑ  ΚΦΑ [Δεν είναι ακρωνύμιο]

Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αταλάντη, μια όμορφη κωμόπολη της Φθιώτιδας και  πρωτεύουσα της Επαρχίας Λοκρίδας, που στην κρινόμενη εποχή [ δεκαετίες  1940- 1950], διέθετε το μοναδικό  μικτό γυμνάσιο για όλη την περιοχή. Το σύνολο σχεδόν των συμμαθητών μου από τα γύρω χωριά, όταν ήθελαν να αναφερθούν στους ντόπιους, τους αποκαλούσαν κφά. Είναι γνωστή η αποκοπή φωνηέντων ή διφθόγγων στη ντοπιολαλιά της περιοχής, που  σημαίνει κουφά ή κωφά. Η ‘’ουδετεροποίηση’’ του επιθετικού προσδιορισμού, εμπεριείχε ενδεχομένως και μια  σκωπτική διάθεση, για να καταδείξει   την ενόχλησή τους από τον χαρακτηρισμό ‘’χωριάτες ή ξένοι’’ , που τους απέδιδαν κάποιοι  ‘’γηγενείς’’.

Αναρωτήθηκα βεβαίως γιατί επέλεξαν αυτόν τον χαρακτηρισμό και αν υπήρχαν στοιχεία που τεκμηρίωναν   μια  ανάλογη και τόσο συγκεκριμένη παθογένεια. Ομολογώ ότι τόσο η προσωπική μου εμπειρία όσο και η έμμονη αναζήτηση   ειδικών  στοιχείων, με έπεισαν ότι οι κωφοί της πόλης μας δεν ξεπερνούσαν τα συνήθη στατιστικά δεδομένα των λοιπών περιοχών, οπότε κατέφυγα  σε δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Τελικά κατέληξα  στο αυθαίρετο μεν, αλλά ευλογοφανές  συμπέρασμα, ότι με τον συγκεκριμένο   χαρακτηρισμό  υπονοούσαν  τους κωφεύοντες και όχι τους κωφούς. Σημειώνω ότι τώρα πλέον όλα τα γύρω χωριά  μετέχουν στον διευρυμένο  Δήμο  των  Λοκρών με κέντρο την Αταλάντη και ενδεχομένως ‘’κωφεύομε’’ συνολικά. Εδώ οφείλω να επισημάνω ότι πολλοί από τους αποκαλούμενους ‘’ξένους η χωριάτες’’ υπήρξαν ιδιαίτερα επιμελείς μαθητές, παρά τις πρόσθετες αντιξοότητες και  διακρίθηκαν   αργότερα στον  επαγγελματικό και επιστημονικό τους βίο.

Χωρίς να είναι εμφανές το στοιχείο του ρατσισμού, όπως συμβαίνει σε όλη σχεδόν την επικράτεια, εύκολα διακρίνεται μια σοβινιστική τάση σε μέρος  των συμπολιτών μου ,   που εκδηλώθηκε αντίστοιχα και έναντι των πληθυσμών από ορεινά χωριά της  Ευρυτανίας , που έφθασαν πολυάριθμοι στην πόλη μας, στη διάρκεια του εμφυλίου, για εργασία και ασφάλεια των οικογενειών τους. Μέχρι να αφομοιωθούν πλήρως με τον ντόπιο πληθυσμό [ αυτό έγινε κυρίως με τους επακολουθήσαντες μικτούς γάμους] , εθεωρούντο ξενόφερτοι και είχαν πάντα μια διακριτική  μεταχείριση. Οι άνθρωποι  αυτοί έφεραν μαζί τους και τις δικές τους ιδιαίτερες συνήθειες, που  ξένισαν τους ‘’οικοδεσπότες’’, γιατί  τις θεώρησαν  ‘’καινά δαιμόνια’’, που διατάραξαν  τη  ‘’ραστώνη’’  τους .

Οι Ευρυτάνες εσωτερικοί μετανάστες  της περιοχής, διακρίνονται για την εργατικότητα και την πρόοδο και αποτελούν πλέον τον κορμό των κυριότερων δραστηριοτήτων της πόλης μας.  Δεν παύουν βέβαια ,ακόμα και σήμερα,  να αποκαλούνται   ‘’Καρπενησώτες’’, για να επισημαίνεται  η διαφορετικότητα τους. Τον ανδρικό μάλιστα  πληθυσμό συνοδεύει  και ένα σεξουαλικό ‘’υπονοούμενο’’ που, παρά την  συγκάλυψη της ντοπιολαλιάς, μάλλον προβάλλει παρά μειώνει    τον ανδρισμό τους.

Γράφοντας το παρόν, διαπιστώνω ότι ως ξένος έζησα και εγώ τα παιδικά και μαθητικά μου χρόνια και για μερικούς αυτό ισχύει και σήμερα. Ο πατέρας μου,  ήλθε στην περιοχή ως ειδικός οικοδόμος, από τα μαστοροχώρια της Δυτικής Μακεδονίας [Πεντάλοφος] και έχουν περάσει από τα χέρια του πολλές κατοικίες , εκκλησίες και άλλα οικοδομήματα της Αταλάντης και της περιοχής. Είχε αμέτρητους καλούς φίλους αλλά πάντα τον θεωρούσαν ξένο. Προσωπικά, για να αμβλύνω αυτό τον χαρακτηρισμό, πολλές φορές προσέφευγα σε επίκληση της μητρικής μου καταγωγής, από ‘’μεγάλο σόι της πόλης’’ και να γίνω έτσι  αποδεκτός. Θυμάμαι ότι στο Γυμνάσιο, έκανα παρέα με τους ‘’ξένους’’, εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων που αποτελούσαν φιλίες μου από το Δημοτικό σχολείο, τη γειτονιά, το  ποδόσφαιρο ή τη χορωδία.

 Ξανθός και γαλανομάτης – ανάμεσα στους συνήθως  σκουρόχρωμους καστανομάτες συμμαθητές μου- αποτέλεσα αντικείμενο ‘’ έρευνας’’ για ένα νεοφερμένο φιλόλογο καθηγητή μου, που έψαχνε να δικαιολογήσει την ‘’χτυπητή’’   εμφανισιακή μου διαφορά. Μετρούσε το μέτωπο, τους κροτάφους, τη λευκή μου επιδερμίδα και το έντονο μπλε των ματιών μου και συνδέοντας το και με την καταγωγή του πατέρα μου, με κατέταξε στο φύλο των  Σαρακατσαναίων. Από έρευνα στο γενεαλογικό μου δέντρο μέχρι το 1760, δεν προέκυψε  κάτι ανάλογο, αλλά ουδέποτε  με απασχόλησε σοβαρά.

 Αφού ξεπέρασα το πρώτο σοκ της διαφορετικότητας, διαπίστωσα ότι τόσο οι ανιόντες συγγενείς μου όσο και τα περισσότερα εξαδέλφια μου [ από την πατρική πλευρά] είχαν παρόμοια χαρακτηριστικά. Εγώ όμως, παρότι χαίρω της εκτίμησης και αγάπης των συμπολιτών μου, πολλές φορές αναγκάζομαι να επικαλούμαι την εντοπιότητα της μητέρας μου  για να αποσείσω τη ‘’μομφή’’ του ξένου στον τόπο που γεννήθηκα . Ίσως αυτό οφείλεται και στην ανοιχτή αλλά πάντα καλοπροαίρετη κριτική  που κάνω [ έγγραφα ή προφορικά ] στα συντελούμενα στη γενέτειρά μου. Στις περισσότερες περιπτώσεις χαρακτηρίζομαι ως ‘’ξενομανής’’, δεν έχω αποφύγει όμως και κάποιες ακραίες   -ευτυχώς ελάχιστες  περιπτώσεις- που αμφισβητήθηκε και αυτή η εντοπιότητά μου. Στις τελευταίες αυτές περιπτώσεις κωφεύω  και ο  ίδιος, μήπως έτσι  με κατατάξουνε στα ‘’κφα’’ και γίνω έμμεσα αποδεκτός ως γηγενής !!!.  Αντώνης Ταρνανάς