ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ

                                Αυτοβιογραφικό

Από το    αριστούργημα αυτό του Έρνεστ  Χέμικγουέι, παρά τις όποιες  συμπτώσεις και ομοιότητες με  δικά μου βιώματα,  κρατώ  μόνο τον τίτλο,  και τα  συγκλονιστικά συναισθήματα, που αφήνει κάθε αποχαιρετισμός. Για διευκόλυνση όσων δεν το διάβασαν ή έχασαν την ευκαιρία να το δουν στον κινηματογράφο, παραθέτω μια μικρή περίληψη του έργου:

‘’Το 1918 ο Έρνεστ Χέμινγουεϊ πήγε «στον πόλεμο που θα έβαζε τέλος σε όλους τους πολέμους» και  κατατάχθηκε ως εθελοντής. Από τις εμπειρίες του αυτές γεννήθηκε αυτό το μυθιστόρημα, που πολλοί θεωρούν ως το αριστούργημά του. Όμως το Αποχαιρετισμός στα όπλα δεν είναι μονάχα ένα πολεμικό μυθιστόρημα. Πέρα όμως και ανεξάρτητα από τα καθαρά αυτοβιογραφικά στοιχεία που περιέχονται στο βιβλίο του αυτό, το μυθιστόρημα σφύζει από πάθος και συγκλονιστικά συναισθήματα, που βρίσκουν το ιδεώδες σκηνικό τους , στα ταραγμένα και αδυσώπητα χρόνια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου.’’

Εγώ δεν πήγα στον πόλεμο αλλά ήρθε και  με βρήκε εκείνος στα παιδικά μου χρόνια [Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος – χειρότερος από τον Πρώτο - κατοχή, πείνα και εμφύλιος- 1940-1949]. Κατατάχτηκα και εγώ εθελοντής [μετά τον πόλεμο] στο στρατό, όχι για να πολεμήσω  κάποιο συγκεκριμένο  εχθρό, αλλά για να διευκολυνθώ στην κατάκτηση των σπουδών  και των γνώσεων , που αποτέλεσαν τα μετέπειτα εφόδιά  μου. Με αυτά , προσπάθησα και ελπίζω ότι μπόρεσα να ανταποκριθώ στις υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις. Στο μεταξύ, η μοίρα  μου στέρησε  τη σύζυγό , οπότε έμεινα, πολύ νωρίς, μόνος με δυο μικρά παιδιά.

Ήρθε κάποτε όμως και  η ώρα της συνταξιοδότησης  και προσπάθησα να βρω υποκατάστατα για να εκτονώσω τη δραστηριότητα που  μου είχε απομείνει  ώστε να γεμίσω τις  ώρες μοναχικότητας που αναγκαστικά επέλεξα !!! Η επιλογή μου αυτή κατέστη υποχρεωτική, ύστερα από μια  αποτυχημένη προσπάθεια να ασχοληθώ με κάποιες κοινωνικές δραστηριότητες, στη γενέτειρά μου, όπου επέστρεψα για μόνιμη διαμονή το 1993.

 Με την πρωτοβουλία και παρότρυνση παλιών φίλων και γνωστών, συνέδραμα στην επανίδρυση ενός πολιτιστικού συλλόγου που είχε διαλύσει η κομματική αντιπαλότητα και  κάποιες προσωπικές σκοπιμότητες. Μου ανέθεσαν δια βοής την προεδρία και την επανασύσταση της  παραδοσιακής ανδρικής χορωδίας της πόλης. Ως παλιό χορωδιακό  μέλος  , μετείχα ενεργά και ως τενόρος αλλά άρχισα να  βλέπω την επερχόμενη αδυναμία μου να συνεχίσω. Τήρησα τυπικά τις υποχρεώσεις μου  και με τη συμπλήρωση ενός έτους, παραιτήθηκα από το συμβούλιο και αργότερα και από την χορωδία και στράφηκα στη θάλασσα, όπου με την βαρκούλα μου ‘’μεσοπέλαγα αρμενίζω κι έχω πλώρα τον καημό κι έχω την αγάπη πρίμα κι άλμπουρο τον χωρισμό’’, όπως λέει και το θαυμάσιο τραγούδι του Κώστα Μουντάκη. Από τη μικρή  αυτή εμπειρία μου από  τα κοινά, φαίνεται ότι κάτι δεν  μέτρησα  σωστά. 
Οι τρεις περίπου δεκαετίας που έζησα στην Ευρώπη και η νοσταλγία μου, είχαν ωραιοποιήσει υπερβολικά τη γενέτειρά μου και είχαν παράλληλα εμπλουτίσει και τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις μου, με αποτέλεσμα να υποστώ πολιτιστικό σοκ από την αντιμετώπιση μιας  πραγματικότητας που δεν περίμενα. Τότε σκέφθηκα τα λόγια του μεγάλου  Νομπελίστα  ποιητή μας Γιώργου Σεφέρη [ που ευτύχησα να τον έχω Πρέσβη σε μια απόσπασή μου στο Λονδίνο], που έλεγε ''Να νοσταλγείς τον τόπο σου ζώντας στον τόπο σου, τίποτα δεν είναι πιο πικρό. Για να βρω τη γαλήνη που είχα χάσει και κυρίως για να ελέγξω την υπέρταση , που εν τω μεταξύ, απέκτησα από την πρώτη αυτή εμπειρία, στράφηκα σε μια άλλη  παιδική μου αγάπη , το ψάρεμα και τη συνεπακόλουθη μοναξιά.

Η νέα μου αυτή δραστηριότητα, αποκατέστησε πλήρως την ψυχική και σωματική μου  υγεία και πέραν των αλιευμάτων,  μου τόνωσε το άλλο μου ‘’μεράκι’’,  για το γράψιμο. Η ζωή όμως έχει τους δικούς της κανόνες και δεν μπορεί  κανείς να προγραμματίζει πέραν κάποιων ορίων, αφού και το ερασιτεχνικό ψάρεμα έχει τα έξοδά του . Θέλει  άδειες, ασφάλιση, ανανέωση των βοηθημάτων του, καύσιμα και  συντήρηση, διότι η θάλασσα φθείρει τα πάντα, όπως  ακριβώς  η ανθρώπινη επικοινωνία δοκιμάζει τη φιλία.

 Όπως τα προηγούμενα χρόνια – από το 1996 – με κάποιους συνδυασμούς που έκανα,  κατάφερα και αυτό το καλοκαίρι, την πραγματοποίηση της απαραίτητης συντήρησης, της  μηχανής της βάρκας μου  – που με υπηρετεί από το 1997 . Παρόλα αυτά , η μηχανή  άρχισε να μου κάνει τα δικά της γυμνάσια με πρόσθετα έξοδα, που τα τρέχοντα οικονομικά μου δεν επιτρέπουν. Πήρα λοιπόν τη μεγάλη απόφαση, να την αποσύρω  και αυτό αποτελεί ό,τι χειρότερο,  τόσο για την βάρκα όσο και για τον ψαρά. Με δεδομένη μάλιστα την ηλικία μου και τις  ανύπαρκτες ‘’προοπτικές’’ βελτίωσης των οικονομικών μου , μέσα στο  ‘’προσδόκιμο επιβίωσης μου ‘’, αναγκάζομαι να την  ‘’αποθέσω’’   στην  ξηρά, αντί να την παροπλίσω, αφού έτσι θα αποφύγω και τα έξοδα ελλιμενισμού  , ασφάλισης κλπ . Ιδού λοιπόν ο αποχαιρετισμός σε ένα από τα τελευταία μου όπλα, που δεν θα βοηθήσει βέβαια στην οικονομική μου επάρκεια,   θα περιορίσει όμως τα έξοδα μου και αντίστοιχα   τον κύκλο  των προσωπικών μου  επιλογών.

Μοναδική μου  παρηγοριά παρέμεινε το γράψιμο, αν και φοβάμαι ότι η στέρηση του ιωδίου της θάλασσας και η γαλήνη που μου πρόσφερε θα μου λείψουν και θα  περιορισθεί ανάλογα  και η διάθεσή  για τις υπόλοιπες δραστηριότητές μου.

Αν τελικά φθάσουμε εκεί,  δεν θα μιλάμε για αποχαιρετισμό στα όπλα αλλά   για το αποκαλούμενο ‘’κύκνειο άσμα’’.

Πριν καταγράψουμε το  ‘’τελικό’’ τέλος, επισυνάπτω  κάποιες ενδεικτικές φωτογραφίες της αλιευτικής μου ενασχόλησης, που δείχνουν ότι πέραν της γαλήνης και του ιωδίου, το ψάρεμα μου έδινε   και πρακτικά αποτελέσματα.

Αντώνης Ταρνανάς

Χριστόψαρο

Τσιπούρα

Γοφάρι

ΦΤΑΙΜΕ [ΚΑΙ] ΕΜΕΙΣ

       

        [ Εξ  απαλών ονύχων στη βιοπάλη  για  την επιβίωση]

Με αφορμή  πρόσφατο άρθρο που μου περιήλθε από ένα φίλο,  στο  οποίο έδωσα  τη  δική μου απάντηση , επαναφέρω το ερώτημα του Χαρίλαου Τρικούπη ‘’τις πταίει’’ . Ο Τρικούπης είχε πει τότε «Αηδιάζοντες και αγανακτούντες και βλέποντες την γενικήν κατάπτωσιν των πολιτευομένων ερωτώμεν αυτούς, μη τυχόν αληθώς πταίει το Έθνος;». 

Ο μετέπειτα κυβερνήτης της χώρας, είχε ορθώς εκτιμήσει τις αιτίες της εθνικής κακοδαιμονίας της εποχής του κα μάλιστα φυλακίστηκε για τις ‘’αιρετικές’’ του απόψεις ,που κρίθηκε ότι δεν  ‘’βόλευαν‘’ την εξουσία. Αυτή όμως είναι η μισή αλήθεια και ίσως πρέπει κάποτε να την πούμε ολόκληρη  και να μη ‘’χαϊδεύουμε’’ τα αφτιά του λαού. Αγνοώντας τις ιστορικές λεπτομέρειες εκείνης της εποχής, επαναφέρω το ερώτημα στην εποχή μας και στις γενεσιουργές αιτίες του.

Φταίμε λοιπόν [και] εμείς, για να μην πω κατηγορηματικά ότι φταίμε αποκλειστικά εμείς  και αναφέρομαι κυρίως στη γενιά μου ,που βίωσε πολέμους, πείνα και κακουχίες, από την πρώτη στιγμή της ζωής της. Όσοι λοιπόν από μας είχαν την τύχη να επιβιώσουν όλων αυτών δεινών, κατατρυχόμενοι από διάφορα συμπλέγματα, θελήσαμε να εξορκίσουμε το κακό, με την ‘’αλόγιστη’’ προσφορά στα παιδιά μας όσων  εμείς στερηθήκαμε, φθάνοντας  στην υπερβολή.

Καλλιεργήσαμε μια γενιά , αποστειρωμένη από το πρόσφατο δικό μας παρελθόν και  την πραγματικότητα και ανήμπορη  να αντιληφθεί, πολύ δε περισσότερο, να αποδεχθεί ακόμα και τις καθημερινές δυσκολίες της ζωής και το λάθος είναι δικό μας. Αποφασίζαμε πριν από τους ίδιους εμείς, με τη σκέψη ότι έτσι τους διευκολύνουμε, ενώ με την στάση μας τους αφαιρούσαμε την πρωτοβουλία να δράσουν ίσως και να ‘’στραπατσαριστούν’’, για να μάθουν. Φροντίσαμε μάλιστα να ιδιοποιηθούμε και τους δημόσιους πόρους – για λογαριασμό τους – δημιουργώντας μια γενιά   μακριά από τα δύσκολα αλλά και τα όποια προβλήματα  της μεταπολεμικής εποχής. Εκείνοι, βολεμένοι από τον περιορισμένο χώρο  ευθύνης τους, έστρεψαν  το ενδιαφέρον τους στη λαγνεία και την καλοπέραση, αδιαφορώντας απόλυτα  για τα κοινά.

Τότε βρέθηκαν  διάφοροι πολιτικοί σχηματισμοί που άδραξαν την ευκαιρία να τους περάσουν τα δικά τους συνθήματα  για λιγότερη και πιο άνετη δουλειά, για τους κακούς ξένους που πίνουν το αίμα μας και τόσα άλλα γνωστά της περιόδου εκείνης. Αποδίδουν  κάθε κακό μέτρο στην Ε.Ε. – που μπήκαμε με τη θέλησή μας – ενώ μαθαίνουμε από τους ευρωπαίους επισήμους ότι η επιλογή αύξησης των φόρων είναι επίμονα δική μας [ελληνική] .

Μεσολάβησε η εποχή ‘’ παχιών αγελάδων και καλοπέρασης‘’, αγοράσαμε [για τους βλαστούς μας] αυτοκίνητα, πολλαπλά κινητά και άλλα μέσα ηλεκτρονικής επικοινωνίας και ανθρώπινης απομόνωσης’’, ικανοποιώντας κατά βάθος απωθημένα και ανεκπλήρωτα δικά μας όνειρα. Όλα δε αυτά με ‘’δανεικά’’, τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε κρατικό, εξαγοράζοντας εμείς την αγάπη των παιδιών  μας και το κράτος τον  λαό.

Η δυσκολία άρχισε όταν οι ‘’κακοί δανειστές’’ – τράπεζες που τάθελαν και τάπαθαν – και ξένοι – που τους εκλιπαρούσαμε με ή χωρίς μνημόνια για να συμβάλουν στην άγρα της κομματικής πελατείας, ζήτησαν πίσω τα λεφτά τους. Ο λαός είτε  συμπορεύτηκε με την πολιτική  και θυμήθηκε ότι και αυτοί κάποτε μας χρωστούσαν – άρα είμαστε πάτσι – ή διαπίστωσε ότι οι πολιτικοί που ο ίδιος είχε εκλέξει ήταν κακοί.

Σε ανάλογες  περιπτώσεις  παρουσιάζεται πάντα ένας εθνικός σωτήρας – όπως στις αρχαίες τραγωδίες ο από μηχανής θεός και στη εποχή του Θερβάντες ο Δον Κιχώτης. Από τη σκηνή της ΔΕΘ, όπως και  οι προκάτοχοί του, υποσχέθηκε τα πάντα για τους πάντες. Κυρίως  όμως  ‘’ κέντρισε το θυμικό και την παλικαριά του λαού μας’’ ότι ‘’πάλι με χρόνια με καιρούς  πάλι δικά μας θάναι’’, όπως θα έκανε κάθε Έλληνας πολιτικός που ‘’σέβεται –μόνο- τον εαυτό του’’. Τότε λοιπόν – σχεδόν όλοι  εμείς – τον αναδείξαμε ήρωα και χειροκροτήσαμε  τις ιδέες και τους λόγους του, που μας βόλευαν.

Πολύ σύντομα  όμως ‘’διαπιστώσαμε’’ ότι και αυτός μας έλεγε ψέματα  και ότι κάνει τα ίδια και χειρότερα με τους προηγούμενους. Χωρίς να πτοηθεί, παραδέχτηκε τα ψεύδη του αλλά  διακήρυξε ότι με την προκήρυξη νέων εκλογών , ξέπλυνε τις αμαρτίες του και κράτησε τον θώκο του. Για μια ακόμα φορά λοιπόν ο ελληνικός λαός ένοιωσε προδομένος και εξαπατημένος, αλλά ποτέ δεν σκέφθηκε ότι το λάθος είναι δικό του. Εμείς αποφασίζουμε για τους κυβερνήτες μας και ας αναγνωρίσουμε κάποτε ότι αυτό και μόνο μας κάνει  συνυπεύθυνους για τις πράξεις τους. Συμβαίνει και εδώ το ίδιο με την οικογένειά μας. Κάνουμε λανθασμένες επιλογές και μετά τις φορτώνουμε αλλού , γιατί πάντα οι άνθρωποι προσπαθούν να ‘’αποσείσουν’’ το βάρος της ευθύνης, αποδίδοντας την μόνιμα σε τρίτους..

Το ‘’δίδαγμα’’ του παρόντος είναι ότι  δεν προσωποποιείται το λάθος ,ούτε  στο θεσμό της οικογένειας - που υπήρχε κάποτε – ούτε  και στη ευρύτερη  οικογένεια, της πόλης, του Νομού ή του έθνους ολόκληρου. Ο λαός, δεν έχει  μόνο δικαιώματα αλλά και υποχρεώσεις.  Αυτές, για μεν τους πολίτες  απορρέουν από συγκεκριμένες διατάξεις του Συντάγματος και την κοινή λογική, ενώ ειδικότερα για τους γονείς και την οικογένεια , εξαρτώνται από το ‘’παράδειγμα’’ του καθενός μας. Η οικογένεια δεν διαφέρει πολύ από την πολιτική, αφού και στις δυο περιπτώσεις, ‘’όπως στρώσεις θα κοιμηθείς’’ και δυστυχώς η  σύγχρονη ζωή,  δεν εγγυάται καλόν ύπνο για  κανένα μας. Αντώνης Ταρνανάς                                                                             

Η ΣΥΓΚΑΛΥΨΗ

    Το πάθημα του ΠΑΣΟΚ  δεν έγινε μάθημα

Κάποτε στην Ελλάδα υπήρχε ένα παντοδύναμο Κόμμα, κυρίαρχο της πολιτικής σκηνής, που  έσπασε την  μακρόχρονη μονοκρατορία της Δεξιάς και με τα καλά και τα κακά του κυβερνούσε σχεδόν  ‘’μονοπωλιακά ‘’ τη χώρα. Κάποια στιγμή όμως, κατά τη συνήθη  ελληνική πρακτική, καβάλησαν το καλάμι και δεν έδιναν λογαριασμό σε κανένα. Ακούστηκαν κάποιες φωνές συγκράτησης μέσα στον χώρο, αλλά η   εξουσία  και η ‘’κουτάλα’’ είχε αρχίσει να τους τυφλώνει και αδιαφορούσαν για τα οποιαδήποτε αρνητικά σχόλια.

Με τον καιρό το καλάμι που είχαν καβαλήσει αντικαταστάθηκε με το ανθεκτικότερο ‘’μπαμπού’’ και έγιναν εντελώς αδιάφοροι, με μοναδική προσπάθεια τη συγκάλυψη των απανωτών σκανδάλων και όχι την απομόνωση των πρωταγωνιστών. Υποτίμησαν τους αντιπάλους τους και κυρίως τον λαό που τους έφερε στην εξουσία και τους  έκανε παντοδύναμους, ο οποίος  – όταν τελικά καταλάβει ότι τον εμπαίζουν - αντιδρά και μάλιστα πολύ άσχημα.

Έτσι λοιπόν το  τέως παντοδύναμο αυτό Κόμμα έγινε  ‘’τελεία!!! ‘’ και οι ευκαιριακοί επιβήτορες  της εξουσίας ,το έπαιξαν αντιμνημονιακοί και εγκατέλειψαν το βυθιζόμενο σκάφος , αφήνοντας όμως πίσω την κηλίδα τους. Άρχισαν να φεύγουν από εδώ και από εκεί, για να σώσουν το τομαράκι τους και να πουλήσουν την αριστεροσύνη τους σε νέους προοδευτικούς χώρους. Με πρόσχημα λοιπόν μόνο τα μνημόνια -χωρίς καμιά αναφορά στις απάτες και τους απατεώνες του χώρου ,  τους οποίους ανέχτηκαν και   συνεργάστηκαν  επί μακρόν  – αναζήτησαν  τη συγκατοίκησή  τους με τέως  προέδρους 15μελών, καταληψίες,  προοδευτικούς του γλυκού νερού και ‘’αλχημιστές’’  της αριστεράς.

Στην κίνηση αυτή των τρωκτικών  που εγκατέλειψαν το  ΠΑΣΟΚ, πρωτοστάτησαν  οι τυφλωμένοι από την υπεροψία και την εφήμερη ‘’δόξα’’ τους , αλλά και πραγματικοί τυφλοί, που εξαργύρωσαν ακόμα και τη φυσική τους αυτή αδυναμία με υπουργικούς θώκους. Οι τελευταίοι έφθασαν στο σημείο να επικαλούνται οικογενειακούς τίτλους αγώνων για τον ‘’γέρο της δημοκρατίας’’, χωρίς να διευκρινίζουν αν εννοούν αυτόν που ξεγέλασε το ΚΚΕ με τη συμφωνία της Βάρκιζας ή εκείνον που αγαπούσε τη δημοκρατία αλλά στήριζε και τη Βασιλεία. Αποφεύγω, για ευνόητους λόγους , να αναφερθώ σε τοποθετήσεις του έναντι αλυτρωτικών  γειτονικών διεκδικήσεων, που για όλα αυτά έμεινε γνωστός ως  ‘’παπατζής’’.

Συγκρότησαν μια  νέα ‘’ προοδευτική ομάδα   αδιάφθορων’’ που κατέληξαν  αδιάφοροι και  υπόγραψαν και τα υπόλοιπα μνημόνια – που είχαν υποσχεθεί ότι θα   σκίσουν - μετατρεπόμενοι και   οι ίδιοι σε γερμανοτσολιάδες. Συνεχίζουν   την πρακτική που οδήγησε το ΠΑΣΟΚ  στη χλεύη των ηττημένων και συγκυβερνούν με παλαιά στελέχη της ‘’ επάρατης δεξιάς’’ . Διαψεύδουν αδιακρίτως  οτιδήποτε λέγεται σε βάρος τους και αντιπολιτεύονται την αντιπολίτευση, προσπαθώντας να βρουν αντίστοιχα λάθη και παραλήψεις, για να τα αντιστοιχίσουν με τα δικά τους έργα και ημέρες. Δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι  οι πολιτικοί  οδηγούνται  στην αντιπολίτευση  ακριβώς για τα λάθη τους και είναι ‘’τραγελαφικό’’ λάθος και προσβολή της λαϊκής  νοημοσύνης μας,   η ‘’επιθεώρηση’’  της  πετρελαιοκηλίδας από ένα τυφλό Υπουργό, που του μεταδίνουν εικόνα ‘’μισθοφόροι  συνεργάτες’’. 

Σαν κυβερνήτες απέτυχαν παταγωδώς, πρόσθεσαν νέα χρέη στη χώρα, αφαίμαξαν ό,τι είχε απομείνει από τις προηγούμενες λεηλασίες μισθών και συντάξεων και  υπερφορολόγησαν και τον αέρα που αναπνέουμε . Με τον καιρό  γίνονται θρασύτεροι  δυνάστες του λαού, τον οποίο ‘’ήθελαν’’ να σώσουν από τους κακούς προκατόχους τους.

Αντί λοιπόν να κουράζονται καθημερινά για να εφευρίσκουν νέα ψέματα για  να μας ‘’σώσουν’’, ας ασχοληθούν με την ανάγνωση του βίου και της πολιτείας των προκατόχων τους και κυρίως του ΠΑΣΟΚ, που υπήρξε η ‘’μήτρα και της δικής τους προέλευσης ’’. Η  χώρα μας, όπως την κατάντησαν, δεν σώζεται πλέον, εκτός και αν βρεθούν ‘’ελεήμονες’’  για να εξασφαλίσουν τα ‘’δανεικά τους ‘’, πράγμα πολύ δύσκολο πλέον, αφού δεν μας εμπιστεύονται. Προβλέπω ότι το ξεπούλημα δεν θα μείνει   στα ‘’ασημικά’’, το νερό και την υποθήκευση των μελλοντικών εξορύξεων υδρογονανθράκων, αλλά οι ξένοι θα αρχίσουν να καλοβλέπουν  και την ‘’μέσω αυτών σωτηρία της παγκόσμιας κληρονομιάς μας’’.

 Αντώνης Ταρνανάς

Η Κ Η Λ Ι Δ Α

         Και το κηλίδωμα  γενικώς

Η αρχαιοελληνική λέξη ‘’κηλίς’’, μόνη της ή σαν συνθετικό άλλων λέξεων, προϊδεάζει σε πράξεις και έννοιες  που  προκαλούν βλάβη και ευτελίζουν ηθικά τον βίο ενός ατόμου ή ενός ευρύτερου συνόλου. Ιδού η ετυμολογία της, που διευκολύνει την καλύτερη κατανόηση  όσων έπονται:

 ‘’’’ Σημείο  μιας επιφάνειας με διαφορετικό χρώμα από αυτήν

 συνώνυμα: σημάδι, βρόμικο σημείο, λεκές

               (μεταφορικά) μια κατακριτέα πράξη που κηλιδώνει ηθικά το βίο ενός ανθρώπου

 συνώνυμα: στίγμα, μελανό σημείο ‘’’’’

Τον Ιούλιο, μια ‘’τεράστια  ηλιακή κηλίδα’’   με μέγεθος εξαπλάσιο του πλανήτη μας,  ανησύχησε τη ΝΑSA και τους ειδικούς επιστήμονες,  για τηλεπικοινωνιακό χάος. Το γεγονός ότι επρόκειτο για πρωτοφανές φυσικό φαινόμενο και έξω από τις ανθρώπινες δυνατότητες, δεν μας απασχόλησε άμεσα, αφού συνέπεσε και με τα ‘’μπάνια του λαού’’.

Πριν  όμως προλάβουμε να σκεφθούμε τα αποτελέσματα της και τι απέγινε με τις τηλεπικοινωνίες, μας προέκυψε μια  ‘’πετρελαιοκηλίδα’’ που κάποιοι ‘’κακοί πολέμιοι της προοδευτικής μας Κυβέρνησης’’ τη χαρακτήρισαν  καταστροφική για ολόκληρο τον Σαρωνικό. Ευτυχώς που  ο κύριος Κουρουμπλής – αρμόδιος Υπουργός-   τους ‘’άνοιξε τα μάτια’’,  κάνοντας λόγο  για παραμύθια της Χαλιμάς. «Έχω κινητοποιήσει θεούς και δαίμονες για την αντιμετώπιση της πετρελαιοκηλίδας"» δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ο Παναγιώτης Κουρουμπλής. [Σημειώνω ότι στα δύσκολα οι δηλώσεις γίνονται προς το ΑΠΕ, την ΑΥΓΗ, ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ή την ‘’κρατική’’ ΕΡΤ, διότι αυτοί αποφεύγουν τις ‘’αδιάκριτες ‘’  ερωτήσεις και αποδέχονται  την κυβερνητική  αυθεντικότητα.

Δεν μπορώ να αμφισβητήσω τα λεγόμενα του θεοσεβούς κ. Υπουργού, αλλά αποκλείω την περίπτωση της κομματικής συγκατάθεσης σε ‘’Θεία’’ συνδρομή, εκτός αν πρόκειται για τους αρχαίους θεούς του 12θεου, των οποίων όμως αμφισβητείται  η ικανότητα παρέμβασης. Απομένουν συνεπώς μόνο οι δαίμονες , οι οποίοι επίσης είναι πολλαπλά απασχολημένοι με άλλα  ‘’έργα  και ημέρες’’ της Κυβέρνησης. ΄Εχουν τις ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων, νερών και το ξεπούλημα  των ‘’ασημικών ‘’ μας. Κάνουν κάθε προσπάθεια να ανακαλύψουν τα δάση και τις αρχαιότητες του Ελληνικού , κάτω από τους  παλιούς  αεροδιαδρόμους και τις αμερικανικές βάσεις και προσπαθούν να αυξήσουν τους ανέργους της Χαλκιδικής και τους φόρους,  αφού δεν μπορούν να αυξήσουν την  οικονομία της χώρας και την απασχόληση [ στην πράξη].

Μιλώντας για τους δαίμονες με έπιασαν και τα δικά μου δαιμόνια και θα αποτολμήσω δύο βασικές απορίες :  Α] Μήπως αυτή η καταστροφή ‘’βολεύει’’ και το θέμα της [μη] επένδυσης στο Ελληνικό, προσθέτοντας στις  δασολογικές και αρχαιολογικές αιτιάσεις και την πετρελαιοκηλίδα  του Σαρωνικού!!! . Β]  Υπάρχει κάποιος  νουνεχής αρμόδιος που πιστεύει ότι το κακό θα σταματήσει με το  ‘’πλύσιμο’’ των ακτών; Το μαζούτ σε μεγάλες μάζες έχει  κατακαθίσει στο βυθό, έχει ήδη καταστρέψει  ένα μεγάλο μέρος της ενάλιας  ζωής  του Αργοσαρωνικού, εξαφανίζοντας  πολλά είδη που ζούσαν στο κόλπο.

Η πολιτική είναι σαν το μπάσκετ [ για να μη μιλήσουμε πάλι για προμηθείς και επιμηθείς]  που αν δεν λειτουργήσεις άμεσα, αντί να βάλεις το καλάθι δέχεσαι τον αιφνιδιασμό και το ‘’τρως εσύ’’. Κατάλαβε κάποιος αρμόδιος τι είναι ο αιφνιδιασμός; Αν ναι ξέρει τι πρέπει να κάνει, αν όμως όχι σημαίνει ότι ‘’δεν κάνει για τη δουλειά!!!

Επειδή οι διαβεβαιώσεις των αρμοδίων στη χώρα μας, κάθε άλλο παρά μας καθησυχάζουν, περιμένω νέα υπέρπτηση του κ. Πρωθυπουργού πάνω από τον Σαρωνικό , με τη συνοδεία του αρμόδιου Υπουργού. Σε απ’ ευθείας μετάδοση  θα μας εξηγούν ότι ‘’έπεσαν  διάνα’’ στις εκτιμήσεις τους και ότι όλα λειτούργησαν για μια φορά ακόμα άψογα και θα  στιγματίσουν την  κακία και τη  ζήλεια της αντιπολίτευσης, που έχει πάντα ένα κακό λόγο να πει για το συντελούμενο κυβερνητικό θαύμα . Πάντα άξιοι και προπαντός μην κάνετε το λάθος και ζητήσετε συγγνώμη για όσα σκέπτεστε η πράττετε και ο ‘’αγνώμονας’’ λαός δεν το αναγνωρίζει.

Είχα  πρόθεση να αναφερθώ και σε  άλλες ‘’κηλίδες’’ , όπως αυτή στις Σκουριές, αλλά περιμένω τα αποτελέσματα της διαιτησίας, αφού για τα υπόλοιπα έργα δόθηκαν ήδη οι σχετικές άδειες, όπως αναφέρεται στο  δημοσίευμα που ακολουθεί.  Ίδωμεν!!!

‘’Ως σημαντική εξέλιξη προς την επίλυση του θέματος χαρακτήρισε ο πρόεδρος και CEO της Eldorado Gold, Τζορτζ Μπερνς, την έκδοση των δύο αδειών για τις μεταλλευτικές εγκαταστάσεις της Ολυμπιάδας.

Παρόλα αυτά, εξέφρασε τη βεβαιότητα ότι «κάθε πιθανή διαιτησία θα καταδείξει εκ νέου ότι η εταιρεία τηρεί απαρέγκλιτα την κειμένη νομοθεσία και τους όρους της αδειοδότησης, όπως και την προσήλωση στην δέσμευση για την λειτουργία και ανάπτυξη των έργων μας στην Ολυμπιάδα και τις Σκουριές, με απόλυτη ασφάλεια, υπευθυνότητα και πάνω απ’ όλα την προστασία του περιβάλλοντος’’.

Αντώνης Ταρνανάς

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΚΡΙΣΕΙΣ

Σε δυο  κείμενα που μου περιήλθαν από φίλο, με μοναδική  επικεφαλίδα ‘’Είναι κάτι σαν το ‘’αρνούμαι να ξεχάσω’’, που αποτελούσε τον τίτλο  βιβλίου μου του 2009. Παραλείπω τα  στοιχεία του συνειδητά και για  λόγους, ‘’πρακτικούς ‘’, παραθέτοντας  αυτούσια τα παρατιθέμενα κείμενα: 

Αγαπητέ  ………….

Ανήκουμε και οι δυο  στις  εποχές, που υπήρχαν ακόμα δάσκαλοι και φώτιζαν τις μαύρες μας ψυχές [ έχω πολλές φορές αναφερθεί στους δικούς μου ονομαστικά]. Τώρα πια λιγόστεψαν κι αυτοί και οι '’ριζοσπάστες’’ που μας επέβαλαν την πλέρ[γ]ια’’ κατανόηση, παριστάνουν τους νικητές και μας επιβάλλουν τους όρους τους. Ένας ολόκληρος λαός πεφωτισμένων αποδέχεται μοιρολατρικά την κατάπτωση των αξίων και των αξιών του. Δεν έχει λοιπόν σημασία αν ‘’αρνούμαι να ξεχάσω’’ ,αλλά για πόσο ακόμα θα μπορώ να ‘’ θυμάμαι’’. Η προσωπική μου μνήμη είναι ακόμα ανθεκτική αλλά ‘’οι καιροί ου μενετοί ‘’, που έλεγε  ο Θουκυδίδης. Εγώ απλά προσεύχομαι.

Σε λίγο όλα αυτά τα σοφά λόγια και τα ωραία κείμενα ,  θα μπουν  στο χρονοντούλαπο των ‘’αζήτητων’’, αφού η νεολαία μας των ‘’ γκρίκλις’’  και της ανεμελιάς, θα τα απαρνείται   ή και δεν θα τα  κατανοεί. Χαίρομαι που η  δική μας γενιά , μπορεί ακόμα να συγκινείται και να δακρύζει από ωραία αναγνώσματα και ‘’ εικόνες’’ του παρελθόντος – έστω και εμφυλιοπολεμικές -και ότι βρίσκονται  ακόμα δάσκαλοι ,σαν τον Δημήτρη Νατσιό να  τα ‘’ξεσκονίζουν’’. Τελειώνω με ένα σχετικό απόσπασμα άρθρου  του 2011:          Αντώνης Ταρνανάς

‘’’’Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» των Ελλήνων από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης, προειδοποιώντας ότι «οι νέοι άνθρωποι θα το πληρώσουν ακριβά». [ Η χώρα να δεις !!! – προσθέτω εγώ].

Τον κίνδυνο της «αποξένωσης» από την εικόνα των ελληνικών λέξεων, λόγω της αυξανόμενης χρήσης των «greeklish», επισήμανε ο καθηγητής της Γλωσσολογίας Γεώργιος Μπαμπινιώτης.’’’’

Ακλουθούν τα σχολιαζόμενα κείμενα:

‘’’’Να κάνουμε τον σταυρό μας και… “τρέλα κολοκοτρωναίικη”, συνάδελφοι

«Η πρώτη μέρα στο σχολείο» τιτλοφορείται ένα κείμενο που περιέχεται στο «Ανθολόγιο Λογοτεχνικών Κειμένων Α΄ και Β΄ Δημοτικού», σελ. 30-31. Στο κείμενο αυτό «προσφέρονται», ανεπιγνώστως προφανώς από τους συγγραφείς, όλα τα τρέχοντα ιδεολογήματα και τα κρανιοκενή στοιχεία που χαρακτηρίζουν το «Νέο Σχολείο», το προοδευτικό, που κόβει ΣΥΡΙΖΑ τα ριζιμιά λιθάρια του Γένους.

Ένας μικρός μαθητής, πρωτάκι, διηγείται τις εντυπώσεις του από την πρώτη μέρα στο σχολείο. Μετά τις γνωστές αγωνίες, τον φόβο του αγνώστου, τις σπαραξικάρδιες «απαγκιστρώσεις» εκ της μητρικής αγκάλης και τα συναφή της παρθενικής «ακαδημαϊκής» σταδιοδρομίας, διαβάζουμε στον επίλογο: «Η δασκάλα μας ήταν η κυρία Μεταξά. Ήθελε να τη φωνάζουμε Γεωργία και κυρίως όχι δασκάλα. Ο Κυριάκος που καθόταν δίπλα μου, είπε: – Δασκάλα, μπορώ… Σταμάτησε. Η δασκάλα μας χαμογέλασε. Μετά είπαμε όλοι τα ονόματά μας. Φανή, Γιάννης, Ιουλία, Αναστασία…. Με τι θέλετε να αρχίσουμε; ρώτησε η κυρία μας.

Ο Κωστής σήκωσε το χέρι.

– Με την τουαλέτα κυρία».
(Στο παλιό Ανθολόγιο, προ του 2006, διάβαζε ο μαθητής στην πρώτη σελίδα μια εξαιρετική προσευχή:
“Πέφτω κάνω τον σταυρό μου
και άγγελο έχω στο πλευρό μου
δούλος του Θεού λογιούμαι
και κανέναν δεν φοβούμαι”
και στην ίδια σελίδα το περίφημο “φεγγαράκι μου λαμπρό”. Τώρα φτάσαμε στα καντιποτένια του υπουργείου με τις ανεπρόκοπες δασκάλες που θέλουν να τις προσφωνούν οι μαθητές με το… καλλιτεχνικό τους όνομα).

Τι αχνοφέγγει πίσω από τις χαζοχαρούμενες αυτές αράδες, οπωσδήποτε α(κατα)νόητες για νεοεισερχόμενο στο σχολείο μαθητή, απαξιωτικές και προσβλητικές για τον δάσκαλο; Εδώ έχουμε μια «προοδευτικιά» δασκάλα, που αποποιείται την αποστολή της. Εφ’ όσον απορρίπτει τον σεβασμό που περιέχει η προσφώνηση «κυρία», δημιουργεί την δήθεν οικειότητα, η οποία παρερμηνεύεται από τους μαθητές και καταντά η μητέρα της καταφρονήσεως και της απειθαρχίας. Πολλοί εκπαιδευτικοί πράττουν το ίδιο, έχοντας θολά εντυπωμένη στο νου τους την θεωρία της αντιαυταρχικής ή αντιαυθεντικής αγωγής. Καλλιεργούν μια «ανάρμοστη» σχέση με τους μαθητές τους, δήθεν φιλική. Όμως όταν ο εκπαιδευτικός παρουσιάζεται υπερβολικά επιεικής σημαίνει ή ότι δεν μπορεί να διαδραματίσει σωστά τον ηγετικό ρόλο του ή ότι δεν ενδιαφέρεται για τα παιδιά. Στις περιπτώσεις αυτές η επιείκεια αποτελεί την χειρότερη μορφή αδιαφορίας. (Κάτι παρόμοιο ισχύει και με τους γονείς, που προσπαθώντας να κερδίσουν την εκτίμηση των παιδιών τους, διαβάζοντας και κάποια «βίπερ», περί «δημοκρατικής» οικογενειακής αγωγής, που κυκλοφορούν και σε μπακάλικα, λένε στα παιδιά τους: «μη με βλέπεις σαν πατέρα. Εγώ θέλω να είμαι φίλος σου». Σ’ αυτήν την περίπτωση και ο γονέας είναι ένα ανώριμο παιδί που παραιτείται από την πατρική ή την μητρική του ευθύνη και δημιουργεί στο παιδί αίσθημα ανασφάλειας, που θα φτάσει ως τον πανικό. Τα παιδιά θα βρουν ευκαιρίες στην ζωή τους ν’ αποκτήσουν φίλους, είναι όμως αμφίβολο αν θα βρουν κάποιον άλλο πατέρα ή άλλη μητέρα). Η δασκάλα του κειμένου, που ήθελε να την προσφωνούν οι μαθητές της – και μάλιστα της πρώτης τάξης – Γεωργία (και γιατί όχι, Γωγώ), αυτοακυρώνεται και ταυτόχρονα, εξ απαλών ονύχων, «διδάσκει» στα παιδιά ότι δεν υπάρχει αυτή η ευλογημένη απόσταση μεταξύ δασκάλου και μαθητή, το μυστικό υφάδι που συνέχει αυτή τη σχέση, που ονομάζεται σέβας. Με τα καλοπιάσματα και τις κολακείες δεν βγάζεις γερούς μαθητές. «Δει δ’ αυτούς μηδέ τοις εγκωμίοις επαίρειν και φυσάν∙ χαυνούνται γαρ ταις υπερβολαίς των επαίνων και θρύπτονται», δηλαδή, πρέπει να μην παινεύουμε υπερβολικά και φουσκώνουμε τα παιδιά με τα εγκώμια, γιατί με τις υπερβολές των επαίνων γίνονται ματαιόδοξα και κακομαθημένα». (Πλούταρχος, «περί παίδων αγωγής», εκδ. «Κάκτος», σελ. 69).

Και ο άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης, επόμενος τοις θείοις πατράσι, έλεγε κάτι σημαντικό: «Στα παιδιά ο έπαινος κάνει κακό. Τι λέει ο λόγος του Θεού; “Λαός μου οι μακαρίζοντες υμάς πλανώσιν υμάς και την τρίβον των ποδών υμών ταράσσουσιν”. Όποιος μας επαινεί, μας πλανάει και μας χαλάει τους δρόμους της ζωής μας. Πόσο σοφά είναι τα λόγια του Θεού! Ο έπαινος δεν προετοιμάζει τα παιδιά για καμιά δυσκολία στη ζωή. Και βγαίνουν απροσάρμοστα και τα χάνουν και τελικά αποτυγχάνουν. Τώρα ο κόσμος χάλασε. Στο μικρό παιδάκι λένε όλο επαινετικά λόγια. Μην το μαλώσουμε, μην του εναντιωθούμε, μην το πιέσουμε το παιδί. Μαθαίνει, όμως, έτσι και δεν μπορεί να αντιδράσει σωστά και στην πιο μικρή δυσκολία. Μόλις κάποιος του εναντιωθεί, τσακίζεται, δεν έχει σθένος. Οι γονείς ευθύνονται πρώτοι για την αποτυχία των παιδιών στη ζωή και οι δάσκαλοι και καθηγητές μετά. Τα επαινούν διαρκώς. Τους λένε εγωιστικά λόγια. Δεν τα φέρνουν στο Πνεύμα του Θεού. Τ’ αποξενώνουν απ’ την Εκκλησία. Όταν μεγαλώσουν λίγο τα παιδιά και πάνε στο σχολείο μ’ αυτό τον εγωισμό, φεύγουν απ’ τη θρησκεία και την περιφρονούν, χάνουν το σεβασμό προς το Θεό, προς τους γονείς, προς όλους. Γίνονται ατίθασα και σκληρά κα άπονα, χωρίς να σέβονται ούτε τη θρησκεία, ούτε τον Θεό. Βγάλαμε στη ζωή εγωιστές και όχι χριστιανούς».(Γέροντος Πορφυρίου, «Βίος και Λόγοι»», εκδ. Ι.Μ. Χρυσοπηγής, σελ. 427).

Το κείμενο του σχολικού βιβλίου τελειώνει με την ομορφότατη και παιδαγωγικότατη «επιθυμία» του μαθητή να αρχίσει η σχολική χρονιά, η διδαχή, με την….τουαλέτα. Σαφές το μήνυμα, ελήφθη. Εύγε στους ιθύνοντες, τα σαΐνια του αμαρτωλού πρώην Παιδαγωγικού Ινστιτούτου. Παιδεία, αγωγή, σμίλευση ψυχών, προσιδιάζουσα…στις τουαλέτες. Αυτό το μνημειώδες κείμενο βρήκαν, για να υποδεχτούν τους νιόβγαλτους μαθητές στο γοητευτικό ταξίδι της γνώσης. Αντί για οσμή πνευματικής ευωδίας, ένα κείμενο από τα μυρίπνοα άνθη της παράδοσής μας, η δυσωδία του βόθρου, η διά βίου εκπαίδευση που οραματίζονται οι Γραικύλοι της σήμερον. Δευτέρα, η πρώτη μέρα στο σχολείο. Οι αποδομητές ας αρχίσουν «με την τουαλέτα». Εμείς θα αρχίσουμε με τις αγιαστικές ευχές της Εκκλησίας μας, υπερήφανοι γιατί είμαστε Έλληνες δάσκαλοι και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, γιατί τιμιότερα δεν υπάρχουν στην Οικουμένη. «Απ’ έξω μαυροφόρα απελπισιά», αλλά μες στην τάξη Κρυφό Σχολειό. Κάνουμε τον σταυρό μας και “τρέλα κολοκοτρωναίικη”, συνάδελφοι. Και κανείς να μην φοβάται τους μυρμηγκολέοντες, “πρόσκαιροι εισί”.

(Παραθέτω τρία κείμενα της ρωμαίικης… τρέλας. Αν δεν υπήρχε αυτή, ακόμη θα προσκυνούσαμε τους Μωχαμετάνους.

«Ο κόσμος μας έλεγε τρελούς. Εμείς αν δεν είμεθα τρελοί, δὲν  εκάναμε την Επανάσταση», μας ορμηνεύει ο Γέρος του Μοριά.
«Νοικοκυριοὶ καὶ φρόνιμοι
Δεν ζουν στον Ψηλορείτη
Οι κουζουλοὶ την κάνανε
Αθάνατη την Κρήτη»,
διαλαλεί και η κρητικὴ λεβεντομαντινάδα.

Μονολογούσε, περίλυπος και καταντροπιασμένος, Νικόλαος Ιβανώφ, αρχιστράτηγος των Βουλγάρων στην μάχη του Κιλκίς, μετά την συντριβή του από τους αθάνατους Κιλκισιομάχους: «Όλα τα είχα προβλέψει, τα είχα σκεφτεί όλα, εκτός από την τρέλα των Ελλήνων»).

Κλείνω με ένα εξαίρετο κείμενο, αντάξιο για δασκάλους κυρίως για νέους.

«Εσύ που πήρες την απόφαση να γίνεις δάσκαλος, έτσι κι έτσι έχεις δώσει, ως τώρα, πολλές εξετάσεις. Θυμήσου, προτού ν’ αρχίσεις την δουλειά σου, να κάμεις και μια τελευταία εξέταση, όχι μπροστά σε επιτροπές και καθηγητές, παρά μονάχος, ολομόναχος με τον εαυτό σου. Ρίξε μια ματιά στην ψυχή σου και κοίταξε: Καίει εκεί μέσα άσβηστη κι ασάλευτη η λαχτάρα για τον άνθρωπο; Τότε πάει καλά κι ευλογημένη η απόφασή σου.

Αν όμως βρεις πως όλος ο πόθος σου είναι πότε να ελευθερωθείς απ’ αυτόν και συλλογίζεσαι μόνον πως και πότε θα πλουτίσεις, τότε άλλαξε το ταχύτερο απόφαση, εν όσο είσαι ακόμη νέος, γιατί βρίσκεσαι σε στραβό δρόμο. Ό,τι ελπίζεις, δεν θα σου το φέρει το επάγγελμά σου. Κι ο ίδιος το βλέπεις, η Πολιτεία δεν είναι γενναία στους μισθούς της…

Αν όμως η ψυχή σου μοιάζει κάπως με την ψυχή της Μάνας, που κι όταν το γεννήσει το παιδί εξακολουθεί, με την αδιάκοπη τρεμούλα και λαχτάρα, ολοένα να το δημιουργεί και να το φτιάχνει, τότε να είσαι βέβαιος, πως δεν θα γκρεμισθείς από τα ύψη, που ανέβασες τον εαυτό σου με την απόφασή σου να γίνεις δάσκαλος και τη ζωή σου θα περάσεις ανθρωπινά… Σαν την ψυχή της Μάνας πρέπει κι η δική σου ψυχή να είναι υπό αδιάκοπη λαχτάρα φλογισμένη. Τότε πήγαινε με θάρρος μπροστά, αλλιώς γύρισε πίσω, επειδή η ζωή σου θα είναι πάντα δυστυχισμένη».

(Το ωραίο αυτό κείμενο ανήκει στον φιλόλογο και κριτικό Γιάννη Αποστολάκη και γράφτηκε πριν από 85 περίπου χρόνια).

Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς

ΑΝΕΚΔΟΤΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΠΕΤΕΙΑ

Το είχα ήδη προαναγγείλει ότι δεν θα παρακολουθήσω τις ομιλίες και τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη και το ίδιο θα πράξω για όσους θα ακολουθήσουν. Θα διασταυρώσω βέβαια τις πηγές μου για να πληροφορηθώ τα ενδεχόμενα ενδιαφέροντα ή σημαντικά που θα ειπωθούν. Μέχρι στιγμής πάντως έγιναν απλές επαναλήψεις και καυχησιολογίες , με κυρίαρχη την πρωθυπουργική δήλωση ότι’ "Είναι η πρώτη φορά που το μετρό της Θεσσαλονίκης δεν είναι ανέκδοτο. Το μόνο που μένει είναι να πάρει ο ΠΑΟΚ  το πρωτάθλημα’’.

Για την ώρα πάντως το μετρό παραμένει ανέκδοτο και δεν ξέρω για πόσο ακόμα, όπως  ‘’τα λιμάνια και τα νερά μας δεν πωλούνται’’ και τόσα άλλα. Είναι κρίμα όμως που δεν μπόρεσε να  πει ποντιακά ή ρωσικά το δεύτερο μέρος της προφητείας του, για να το καταλάβει άμεσα και ο Πρόεδρος του ΠΑΟΚ και να χαρεί, ώστε  να εκπληρώσει και τη  δική του  γαλαντομία  μόλις  έλθει στην ‘’τηλεοπτική βασιλεία του’’. Αρκούμαι στον παγκοίνως αποδεκτό χαρακτηρισμό για τους μετά Χριστόν προφήτες , συμπληρώνοντας ότι τα όνειρα  και μάλιστα τα θερινά δεν απαγορεύονται ούτε στους κυβερνητικούς ή και ποδοσφαιρικούς ηγέτες. Δεν μπορούν όμως να αποτελούν εξαγγελίες ούτε έμμεσες στοχεύσεις επηρεασμού, διότι καραδοκούν ο κ. Μαρινάκης και πολλοί άλλοι, αλλά  κυρίως ο πολλάκις προδομένος ελληνικός λαός.

Προσωπικά θα αντιπαραθέσω τις ρήσεις του Περίανδρου , ενός από τους επτά σοφούς της αρχαιότητας, που κάτι γνωρίζει περισσότερο, αφού ο ίδιος υπήρξε και τύραννος της Κορίνθου  για σαράντα ολόκληρα χρόνια . Η πρώτη , σύντομη αλλά πολύ περιεκτική λέγει: Επισφαλές προπέτεια (που σημαίνει ότι η αυθάδης απερισκεψία και φλυαρία είναι επικίνδυνη ] και αυτό πρέπει επί τέλους να γίνει κατανοητό από τους ηγέτες μας. Η δεύτερη προσθέτει : «Τους μέλλοντας ασφαλώς τυραννήσειν δει τη ευνοία δορυφορείσθαι και μη τοις όπλοις»

·             Όσοι πρόκειται να κυβερνήσουν ως τύραννοι με ασφάλεια, πρέπει να φρουρούνται από την εύνοια – του λαού – και όχι δια των όπλων ή ενόπλων.

Εδώ  διευκρινίζεται  ότι και ο ‘’τύραννος’’  ακόμα ηγέτης  γίνεται δεκτός  με αγάπη και πανηγυρισμούς και δεν χρειάζεται να μετακινηθούν εκεί όλες οι αστυνομικές δυνάμεις της χώρας, για να  προστατέψουν, τον ίδιο , τους συνεργάτες  και συγγενείς του, από τον ‘’λαό του ‘’.

Όσο για  την αναφορά σε τυράννους, όπως προείπα, τύραννος ήταν και ο ίδιος και συνεπώς σ’ αυτούς αναφερόταν, αφού είχε προσωπική εμπειρία. Είναι δε γνωστό ότι στην εποχή του τα περισσότερα καθεστώτα υπήρξαν τυραννικά , έστω και αν ο ίδιος διεκήρυσσε ότι η’’ δημοκρατία ήταν υπέρτερη της τυραννίδας’’. Στην περίπτωση αυτή αναφερόταν ασφαλώς σε πραγματική δημοκρατία και όχι στις απομιμήσεις της, με παραπειστικά πρώτα συνθετικά όπως : προοδευτική, λαϊκή, σοσιαλιστική, επαναστατική , ακόμα και κομμουνιστική. Στις καταχρηστικές αυτές περιπτώσεις ,  καταλήγουμε στη δικαίωση του καθεστώτος του Στάλιν, του Μάο, του Κάστρο, του Μαδούρο, ακόμα και του Κιμ Γιονγκ Ουν, άσχετα με τον τρόπο της ανάδειξής τους. Θέλω να πιστεύω ότι η τελευταία επίσκεψη στην Πνύκα θα έδωσε την ευκαιρία στο σύνολο των  πολιτικών  μας , να εντρυφήσουν λίγο παρά πάνω στα γνωρίσματα της Αθηναϊκής δημοκρατίας και τις συνελεύσεις του Δήμου. Για μια ακόμα φορά επαναλαμβάνω ότι για ‘’ρωμαϊκές φιέστες’’ υπάρχουν  εξαίρετοι παρακείμενοι  θεατρικοί χώροι. 

Με τη λήξη του παρόντος, άκουσα την ακόλουθη δήλωση του κ.Καρανίκα μέσω Fαcebook: «Η el dorado έκανε αυτό που μπορεί. Μόλυνση, καταστροφή του δάσους, διάλυση ανθρώπινων σχέσεων, εξαγορά συνειδήσεων. Η τοπική κοινωνία σήμερα πρέπει να βγει στον δρόμο. ..της αποχώρησης αυτής της εταιρίας και αυτου του "εργου" και να στηρίξει την έξοδο της από την χώρα μας, ώστε να γίνει πραγματικότητα η απειλή της.
Στα τσακίδια el dorado και να μην στεριώσεις πουθενά».

Αρχικά εκφράζω την προσωπική μου απορία  ποιος εξέλεξε τον κ. Καρανίκα στη θέση του Πρωθυπουργού της χώρας, αφού διαψεύδει τις χθεσινές δηλώσεις του κ. Τσίπρα υπέρ των ξένων επενδύσεων και στη συνέχεια συνιστώ στο Υπουργείο των Εξωτερικών να μη χάσει την ευκαιρία να καθιερώσει τις κατάρες και το λεξιλόγιο  του αντ’ αυτού για την επίλυση και των  μελλοντικών διεθνών προβλημάτων.

Αυτό συμβαίνει όταν η τσίπα  έχει υποκατασταθεί πλήρως από τον κ. Τσίπρα και το σινάφι του.     Αντώνης Ταρνανάς

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ

Αναμνήσεις από την Δ.Ε.Θ. και ο βανδαλισμός της

Στα μέσα της δεκαετίας του 1950, ήμουν στρατιώτης στο Χαϊδάρι Αττικής και αποφάσισα να επισκεφθώ και στην ουσία να γνωρίσω ,τον παππού και τη γιαγιά, που ζούσαν στον όμορφο αλλά πολύ μακρινό – για τα συγκοινωνιακά δεδομένα της εποχής - Πεντάλοφο Βοίου Κοζάνης. Ο παππούς με είχε γνωρίσει, αφού ζούσε  στο σπίτι μας  στην  Αταλάντη μαζί με τον θείο Γιάννη, μέχρι να γίνω τριών ετών και έκτοτε οι δρόμοι μας χώρισαν. Ο παππούς  ηλικιωμένος  πλέον επέστρεψε στο χωριό του και  ο θείος – μετά το γάμο του – εργαζόταν στο Γαλλικό Κονγκό [Τσαντ],  στις επιχειρήσεις του κουνιάδου του και  γνωστού ευεργέτη της ευρύτερης  περιοχής ,  Αλέξανδρου Καρούτα

Ύστερα από πολύωρο ταξίδι και με ενδιάμεσους σταθμούς, έφθασα στο χωριό καταγωγής του πατέρα μου, όπου – κατά ευτυχή συγκυρία – βρήκα και τον θείο Γιάννη, σε διακοπές . Τότε πρωτογνώρισα τους Μακεδόνες συγγενείς μου και έζησα τη θαλπωρή του οικογενειακού περιβάλλοντος μιας άλλης –διαφορετικής-  οικογενειακής  πλευράς. Όλοι τους ,  έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους, για να μου δείξουν την αγάπη τους και εγώ την αποδέχτηκα , απολαμβάνοντας κάθε στιγμή, όσα είχα στερηθεί για πάρα πολλά χρόνια. Βλέπετε, τότε  η οικογένεια αποτελούσε μόνιμο και απαραίτητο συνδετικό κρίκο των ανθρώπων, όπως η πατρίδα και η θρησκεία και όχι κοινωνικό στίγμα, επειδή προσπάθησε να τα οικειοποιηθεί σαν συνθήματα η ακροδεξιά.!!! Φαίνεται ότι η παρουσία μου στον Πεντάλοφο, έδωσε ανάλογη χαρά και ευχαρίστηση και στους εκεί συγγενείς μου και ο θείος μου, που διέθετε σπίτι και στη Θεσσαλονίκη, θέλησε να μου γνωρίσει  και τη νύμφη του Θερμαϊκού. Ήταν τέτοιες μέρες του Σεπτεμβρίου και σκέφθηκε να   με ξεναγήσει στη  Διεθνή  Έκθεση, πού τότε έμοιαζε με μια  όμορφη, αλλά τόσο ζωηρή και χαρούμενη  , εμποροπανήγυρη.

Επισκεφθήκαμε – όλοι μαζί - τα νοικοκυρεμένα , λίγα και μικρά τότε  περίπτερα – κυρίως Ελληνικά – και αισθανθήκαμε να μας διαπερνά όλους η χαρά του τόσο σημαντικού αυτού γεγονότος, για τη Θεσσαλονίκη και τη χώρα ολόκληρη.  Όλη η πόλη φορούσε καθημερινά τα γιορτινά της και η  ευχαρίστηση ήταν διάχυτη παντού, στα περίπτερα και στα αμέτρητα κεντράκια της.

Την πατρογονική γη επισκέφθηκα μερικές φορές ακόμα και διατήρησα αλληλογραφία – όσο ήμουν στρατιώτης-  με την εξαδέλφη μου Φρειδερίκη . Μετά την απώλεια όμως  των παππούδων και τη δική μου απουσία στο εξωτερικό, είχα διακόψει  σχεδόν κάθε επαφή μου με το χωριό, πέραν σπάνιων  ανταλλαγών  επισκέψεων μερικών  συγγενών. Οι  συναισθηματικοί μου όμως δεσμοί δεν σταμάτησαν ποτέ και με τη μεσολάβηση ενός σπουδαίου φίλου [ του Απόστολου], ενεργοποιήθηκαν και πάλι οι επαφές και γνωριμίες μου με σημαντικούς , νεότερους, συγγενείς και φίλους στο χωριό, χωρίς όμως να πραγματοποιήσω - και λόγω της  ηλικίας μου - μια τελευταία επίσκεψη ‘’προσκυνήματος’’ και αποχαιρετισμού στις πατρογονικές μου ρίζες. Διακόπτω όμως εδώ το συναισθηματικό μου ‘’παραλήρημα’’ και γυρίζω πίσω στην Δ.Ε.Θ.  που αποτελεί και τον υπότιτλο του κειμένου μου.

Στην προσπάθεια των πολιτικών μας να προσδώσουν το δικό τους κύρος και ένα ευρύτερο διεθνή χαρακτήρα στην έκθεση ,την μετέτρεψαν σε μια  μόνιμη αρένα πολιτικών αντιπαραθέσεων, κομματικών εκδηλώσεων και διαδηλώσεων και κυρίως ψευδολογιών και απραγματοποίητων υποσχέσεων. Σε κάποια φάση , η Δ.Ε.Θ. πλαισιώθηκε    με παράλληλες πολιτιστικές εκδηλώσεις  - φεστιβάλ τραγουδιού, κινηματογραφικού φεστιβάλ κλπ.

 Με ευθύνη των πολιτικών,  άρχισε να παραμερίζεται   κάθε στοιχείο προβολής και ενότητας του λαού της πόλης, την οποία, προοδευτικά, μετέτρεψαν σε αστυνομοκρατούμενο  φρούριο. Η όλη αυτή αλλαγή, κατέστησε τους κυβερνώντες σχεδόν ανεπιθύμητους, διότι δεν εξηγείται διαφορετικά η παρουσία τόσων χιλιάδων  αστυνομικών, για την προστασία τους. Η κυκλοφορία στην πόλη γίνεται προβληματική ,όπως και η επίσκεψη στα περίπτερα κατά την διάρκεια  παρουσίας κυβερνητικών κλιμακίων. ΄Εχουν περιοριστεί και οι γνωστές παρουσίες στα ‘’πολιτιστικά κέντρα’’ που έλεγε ο αείμνηστος μπαρμπαβαγγέλης, [αυτός που είχε  καθιερώσει κάποτε και τις ‘’εικονικές τηλεοπτικές προσομοιώσεις με τη διεξαγόμενη στο Ειδικό Δικαστήριο δίκη του 1989, που κρίθηκε με ψήφους 7-6, υπέρ της αθωότητας που μη παραστάντος στη δίκη κατηγορούμενου].

Η Θεσσαλονίκη  τέτοιες μέρες, μετατρέπεται σε ένα απέραντο πεδίο διαμαρτυριών,   αντισυγκεντρώσεων, ακόμα και επίδειξης καταστροφών,  αναρχικών ομάδων, μεταφέροντας  και στον Ελληνικό βορρά, σκηνές των Εξαρχείων,  γι’ αυτό και έπαυσα πλέον να παρακολουθώ τα εκεί  λεγόμενα και γενόμενα. Άλλωστε αρκούμαι στις απραγματοποίητες  υποσχέσεις προηγούμενων ετών και αποφεύγω τις επαναλήψεις. Το κακό είναι ότι τα γεγονότα αυτά δεν περιορίζονται  μόνο στη διάρκεια της ΔΕΘ, αλλά επαναλαμβάνονται και την 28^η Οκτωβρίου, με τις γνωστές ασχήμιες που ξεπερνούν κάθε ανεκτό όριο μιας ευνομούμενης δημοκρατικής χώρας.

Μήπως λοιπόν είναι καιρός να ‘’αποτραβηχτούν’’ οι πολιτικοί και να αφήσουν τους κοινωνικούς φορείς της πόλης να οργανώσουν τις γιορτές  και λοιπές εκδηλώσεις τους, σύμφωνα με τα δικά τους κριτήρια και οι πρώτοι  να περιορισθούν στους δικούς τους χώρους; Μπορούν να ψευδολογούν στη Βουλή και στις αμέτρητες εμφανίσεις τους στα ΜΜΕ – κυρίως τα ελεγχόμενα – για να μην χάσουν και τις ‘’νοσηρές’’ συνήθειές τους.

Θα τελειώσω το άρθρο μου με μια απορία, που προφανώς δεν είναι μόνο δική μου , την οποία  επιβάλλει η  ανάγκη  στροφής μας στην ‘’κανονικότητα’’ ,που ακούγεται τόσο συχνά τελευταία. Όλοι οι πολιτικοί μας είναι κοσμογυρισμένοι  [ όπως και ο υποφαινόμενος] και ίσως έχουν παρακολουθήσει δελτία ειδήσεων στο εξωτερικό. Στη χώρα μας αυτοί  εμφανίζονται  , σε μόνιμη βάση , ακόμα και στα πρωινάδικα, ενώ στην Ευρώπη, οι πολίτες μπορεί και να μην έχουν δει ποτέ τους πολιτικούς τους εκπροσώπους στο ‘’γυαλί’’!!! Τι το ιδιαίτερο κάνουν οι δικοί μας κυβερνητικοί και μη πολιτικοί, που πρέπει να τους ‘’τρώμε’’ καθημερινά στη μούρη μας;  Μας αρκούν τα έργα τους. Έλεος πια!!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΦΥΣΙΝ ΠΟΝΗΡΑΝ ΜΕΤΑΒΑΛΕΙΝ ΟΥ ΡΑΔΙΟΝ

         [Δεν είναι εύκολο να αλλάξει ένας πονηρός]

Παραθέτω τη μετάφραση του αποφθέγματος του  αρχαίου συγγραφέα  μας, για να προλάβω το ενδεχόμενο να απουσίαζαν από το μάθημα  των αρχαίων Ελληνικών [ λόγω σκασιαρχείου ή κατάληψης]  οι κυβερνώντες μας . Το νόημά του πλέον είναι σαφές και σημαίνει – στην περίπτωσή μας -  ό,τι και να κάνουν  δεν μπορούν  παρά να  υποκρίνονται τους ευθείς και  ανυστερόβουλους.  ‘’Εάν κάποιος πονηρός ενεργεί πονηρές πράξεις, δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να επιδεινώνει την πονηρία του’’ Σοφοκλής

Έχουν πει τόσα ψέματα, κατά καιρούς – και το έχουν επίσημα παραδεχθεί --  που δεν τα θυμούνται  και αυτό τους δημιουργεί κάποια αμηχανία και όχι βέβαια τύψεις ή ενοχές, που δεν αποτελούν γνώρισμα των πονηρών. Εκείνο όμως που δεν ξεχνούν είναι ο αρχικός σκοπός τους, της εγκαθίδρυσης των ‘’ριζοσπαστικών ιδεοληψιών’’ και της διάλυσης της παιδείας [ το αποκαλούν αλλαγή του Κράτους]. Το πρώτο προσπαθούν να το διαφοροποιήσουν επί το σοσιαλιστικότερο για να επιβιώσουν, το δεύτερο όμως συνεχίζουν να το επιδιώκουν. Έτσι λοιπόν, τα όσα  όψιμα φιλοευρωπαϊκά  ειπώθηκαν προς τον Γάλλο Πρόεδρο, ήταν απλώς ένα προπέτασμα καπνού, για να  ξεχαστούν τα  προηγούμενα νταηλίκια για σκίσιμο  των μνημονίων και  την επιβολή της  δημοκρατίας – τύπου Μαδούρο. ‘’ Ο λύκος κι αν εγέρασε κι άσπρισε το μαλλί του, ούτε τη γνώμη άλλαξε ούτε την κεφαλή του’’.

Αυτό θα το δείτε απόψε κιόλας στη Θεσσαλονίκη, που νομίζουν ότι παίζουν στο γήπεδό τους και ότι οι ‘’κουτόφραγκοι’’ δεν τα ακούνε. Θα δείξουν όχι μόνο την επικίνδυνη – για τη χώρα – απειρία και άγνοια για τη διεθνή πολιτική αλλά κυρίως  τη μικροαστική ιδεοληψία τους και κυρίως  τη  μεγαλομανία τους. Ξέρεις τι είναι από πρόεδρος του 15μελούς να έχεις στα χέρια σου τις τύχες ενός ολόκληρου λαού και να σε υπηρετεί ένας στόλος αεροσκαφών και άλλων μέσων μετακίνησης; Έσπευσαν μάλιστα – κληρονομικώ δικαιώματι – να μεταβιβάσουν αυτές τις παροχές και σε πλειάδα φίλων και συγγενών,  κατά τη γνωστή μέθοδο του Καραγκιόζη, που με τη δική του τράπουλα, έπαιρνε τα ‘’φύλλα’’ που ήθελε.

Στην αρχή, αιφνιδιάστηκαν και οι ίδιοι από την αφέλεια του λαού μας και έψαχναν τους διεθνείς  υποστηρικτές τους – φορώντας σορτσάκια- στη Βενεζουέλα και άλλες γειτονικές ‘’ δημοκρατίες’’. Επινόησαν  το κόλπο  των παλικαρισμών  και επιχείρησαν να το παίξουν ρυθμιστές των ευρωπαϊκών πραγμάτων, με νταούλια και ζουρνάδες, αλλά δεν  ‘’έγιναν καν αισθητοί’’.

Τελικά όμως, έκαναν  το λαϊκό ΟΧΙ μεγαλοπρεπές ΝΑΙ  και ‘’ την ανάγκη φιλοτιμίαν ποιούμενοι’’, υπέγραψαν και τα δικά τους μνημόνια – που τα είπαν συμφωνίες – με νέα δάνεια πολλών δεκάδων δίς. Έτσι λοιπόν είναι διατεθειμένοι να υπογράψουν και άλλα μνημόνια άλλα με διαφορετική ονομασία. Αυτοί είναι ικανοί να αποδεχθούν  τα πάντα αρκεί να αλλάξουν μόνο  το όνομα . Αυτοί δεν είναι διαπραγματευτές εθνικών συμφερόντων αλλά νονοί και το κακό είναι ότι πέραν της οικονομίας, καταστρέφουν και τη γλώσσα μας. Ό,τι και να γίνει τελικά, θα επιμένουν ότι τον επόμενο Αύγουστο ‘’ βγαίνουμε από τα μνημόνια’’, μπαίνοντας ενδεχομένως στα καινούργια,  αλλά με άλλο όνομα.

Δεν έχω ακούσει ακόμα ειδήσεις ούτε  τι είπε και τι προτίθεται να πει ο Πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων στη Θεσσαλονίκη, αλλά το βέβαιο είναι ότι θα επικαλεσθεί ακόμα και την Πνύκα. Δικαίωμα του να το κάνει,  αρκεί να μην αποτολμήσει  να κάνει παραλληλισμούς  των αρχαίων συνελεύσεων του Δήμου, με τις δικές του παραστάσεις προσομοίωσης. Ας έχει υπόψη του ότι οι Γάλλοι είναι ευγενείς και όχι ηλίθιοι, ώστε   καταλαβαίνουν  την προσποιητή πονηριά , που κατά τον Μένανδρο  δύσκολα   αλλάζει.

Ας σταματήσουμε λοιπόν τους λεονταρισμούς – έστω και από τη δική μας Θεσσαλονίκη – διότι ο Κόσμος τελικά είναι ένα μικρό χωριό και όλα μαθαίνονται τάχιστα. Σε ανάλογη περίπτωση θα θυμίσω μια άλλη – εξ ίσου σοφή αρχαία παροιμία : ΟΙΚΟΙ ΛΕΟΝΤΕΣ ΕΝ ΜΑΧΗ Δ’ ΑΛΩΠΕΚΕΣ και αυτή τη φορά δεν θα την μεταφράσω, μήπως και  αναγκασθούν να βάλουν και το μυαλουδάκι τους να δουλέψει.  Άλλωστε τι είδους αλώπεκες είναι;  Αντώνης Ταρνανάς