ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΔΙΚΑΣΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

          ΥΠΑΡΧΟΥΝ  ΔΙΚΑΣΤΈΣ ΕΙΣ ΤΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

               [Και η  προτεινόμενη άλλη  λύση]

       

 

 

Δεν πρόκειται για ερώτημα αλλά για την πρόσφατη  ‘’απειλητική’’ δήλωση σημαντικού πολιτικού  παράγοντα, που ‘’τυχαία’’ συνέπεσε με απαλλακτική πρόταση Εισαγγελέως, που ως γνωστόν δεν είναι δεσμευτική σε μια δίκη στενού συνεργάτη του. Το γεγονός - παρά τη Συνταγματική πρόβλεψη ότι υπάρχει πράγματι και αποτελεί μια  ανεξάρτητη εξουσία – έκανε γενικότερη εντύπωση. Όταν όμως η απόφαση της προμνησθείσης δίκης ήταν ομοφώνως [με 13-0] καταδικαστική και  πριν  φθάσει στα αφτιά όλων η δήλωση, άρχισαν τα Ναι μεν αλλά και άλλα τέτοια γλαφυρά και δυστυχώς συνηθισμένα .

Προφανώς  η σοβαρή αυτή δήλωση ίσχυε με προϋποθέσεις που χάθηκαν  ή ‘’παραποιήθηκαν’’ στη διαδρομή τους προς τον λαό. Μπορεί ακόμα και να εννοούσε μόνο τους Εισαγγελείς ή ορισμένους εξ αυτών,  αλλά η πρόνοια του Συντάγματος δεν κάνει διακρίσεις. Τι κάνουμε όμως τώρα και μέχρι να ισχύσουν οι ‘’προγραφές’’ που παρήγγειλε το κοπέλι από την Κρήτη για τη ….. ‘’δίωξη’’ μιας λίστας ατόμων, ανάμεσα στους οποίους δικαστές και δημοσιογράφοι;;;

Προσωπικά – δεν ξέρω γιατί – σκέφθηκα ότι υπάρχει και η μέθοδος  Νικολά Μαδούρο , που είναι και φίλος μας, αλλά πιστεύω  ότι το κοπέλι θα γνωρίζει κάτι καλύτερο και ταχύτερο. Φαίνεται όμως ότι η ριζοσπαστική πρακτική ξεπερνά σε ταχύτητα τις απλοϊκές σκέψεις ενός γέροντα της ηλικίας μου και με ξεπέρασαν, σκεπτόμενοι να το μπλοκάρουν !!!  Δεν ξέρω γιατί αλλά τα 12ετή βιώματά μου  στον ‘’υπαρκτό σοσιαλισμό’’, ίσως μπορέσουν να δώσουν λύση και στον ‘’αντώνυμό ‘’  του’’.

Φαίνεται ότι η αντίθεση πολλών κομμάτων – πλην του ΚΚΕ που δεν αποδέχεται τέτοιες  διακρίσεις εξουσιών και αναθέτει στο Κόμμα το σύνολό τους – υποχρέωσε τους ριζοσπάστες σε αναδίπλωση και άντε τώρα να πεισθεί ο  μέχρι πρότινος ‘’στέντορας’’ των απόψεών τους, ότι θα παίξει τον ρόλο  της Ιφιγένειας που καλείται να θυσιασθεί  αντί του καταδικασμένου συντρόφου , για χάρη της σωτηρίας των. Προφανώς θα του υποδείξουν να κάνει υπομονή μέχρι να πάρουν το σύνολο της εξουσίας και να την κρατήσουν για πάντα  –  όπως  διακήρυσσε και ο ίδιος – και  παλαιότερα κάποια κυρία παραπονιόταν γι’ αυτή την ατυχία τους. Καιρός λοιπόν τώρα να τα κατακτήσουν όλα και να μετατρέψουν τη δημοκρατία σε λαοκρατία, που   υπόσχονται  οι αιθεροβάμονες γειτονικού κομματικού χώρου, όλη η εξουσία [ και η δικαστική] στο λαό. Εγώ απλώς θα θυμίσω τη γνωστή ιστορία του Λαβρέντι Μπέρια, όπως αναφέρεται στα απομνημονεύματα του και τον ‘’λαοκρατικό ’’ τρόπο που λύνουν τους λογαριασμούς τους οι απόλυτοι κτήτορες της εξουσίας:

‘’Λίγες ιστορικές μορφές έχουν περιγραφεί ως απόλυτη προσωποποίηση του κακού, όσο ο Λαβρέντι Μπέρια, εξίσου, αν όχι περισσότερο από τον ίδιο το Στάλιν, στενός συνεργάτης του οποίου υπήρξε ως και το τέλος της ζωής του σοβιετικού ηγέτη, αν και βάσει μαρτυριών οι σχέσεις τους είχαν επιδεινωθεί έντονα πριν το θάνατο του τελευταίου. Οι ίδιες οι μαρτυρίες είναι βέβαια ένα άλλο μεγάλο εμπόδιο, διότι μετά την εκτέλεσή του το 1953 στις 23 Δεκέμβρη, ήταν πολύ εύκολο να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο για όλα τα δεινά της προηγούμενης περιόδου, χρωματίζοντας αναλόγως και τις μεταγενέστερες αφηγήσεις των ηγετικών στελεχών του ΚΚΣΕ που τον γνώριζαν και συνεργάστηκαν μαζί του.

Είναι χαρακτηριστικό πως ο ευγενέστερος χαρακτηρισμός που μπορεί να βρει κανείς για εκείνον από τους τότε συνεργάτες του, αυτός του “μεγάλου ιντριγκαδόρου”, ανήκει στο Βιατσεσλάβ Μολότοφ, ο οποίος βέβαια του απέδωσε και την κατηγορία ότι δηλητηρίασε το Στάλιν, θέση εξαιρετικά δύσκολο να αποδειχτεί βάση των διαθέσιμων στοιχείων. Είναι γεγονός πάντως πως σε αντίθεση με άλλα μέλη του στενού ηγετικού πυρήνα της ΕΣΣΔ, ο ίδιος δεν απέκρυψε ποτέ του την αποστροφή που ένιωθε εξαρχής για το Γεωργιανό πολιτικό.

Από την άλλη, η μαρτυρία του γιου του αρχηγού των σοβιετικών μυστικών υπηρεσιών, Σέργκο Μπέρια, αν και φωτίζει άγνωστες πτυχές της προσωπικής του ζωής και του χαρακτήρα του, όπως την αγάπη του για την επιστήμη και την τέχνη, έχει ως κύριο μέλημά του να παρουσιάσει τον πατέρα του ως παρ’ ολίγον θύμα σταλινικής εκκαθάρισης κι επίσης πρέπει να αντιμετωπίζεται με τη δέουσα προσοχή’’.

        Τα γενόμενα ουκ απογίγνονται και συνεπώς αποτελούν τρανό και απόλυτο δείγμα για την αναμενόμενη επανάληψη και συνέχεια.

Αντώνης  

Η ΖΩΗ ΜΑΣ

          Η  ΖΩΗ  ΜΑΣ 

 

Ο ορισμός της ζωής, όπως δίνεται από το  ΒΙΚΙΛΕΞΙΚΟ,  είναι το χαρακτηριστικό που διακρίνει τα φυσικά σώματα που διαθέτουν βιολογικές διεργασίες, όπως κυτταρική επικοινωνία  και μηχανισμούς αυτοσυντήρησης,  από αυτά που δεν έχουν, είτε επειδή οι λειτουργίες αυτές έχουν διακοπεί (έχουν πεθάνει), είτε επειδή δεν τις είχαν ποτέ και θεωρούνται άψυχα.

Με δεδομένο ότι δεν έχω σπουδάσει το αντικείμενο και συνεπώς δεν μπορώ να κάνω οποιαδήποτε κριτική στη διατύπωση, θα μείνω στο πρακτικό της μέρος, το οποίο έχω βιώσει για 88 έτη και μάλιστα σε πολύ αντίξοες συνθήκες , πολέμων, πείνας κλπ.Αυτό μου επιτρέπει να προβώ στις προσωπικές μου διαπιστώσεις, χωρίς φόβο και πάθος.

 Η συνολική μου όμως εμπειρία με έχει πείσει  να συνομολογήσω  ότι  πέραν των αναφερόμενων δύο περιπτώσεων   ανυπαρξίας ζωής του ορισμού, υπάρχει και μια τρίτη. Πρόκειται για  αυτή των αποκαλούμενων απόμαχων  της ενεργού ζωής, η οποία με πολλή επιείκεια αποτελεί απλή επιβίωση, αφού της λείπουν τα βασικά συστατικά της, με σημαντικότερο την ποιότητα, που πρέπει να χαρακτηρίζει την πραγματική ζωή.  Δεν έχει καμιά απολύτως σημασία αν πρόκειται για πλούσια, φτωχή, μακρά ή  βραχεία , ακόμα δε  και ‘’σκυλίσια’’, όπως καθ’ υπερβολή  ενίοτε  χαρακτηρίζεται, με τις ελάχιστες και γνωστές  εξαιρέσεις της. Το μόνο που απομένει για τους ανήμπορους ακόμα και να παραπονεθούν, είναι ότι τους ‘’χρυσώνουν το χάπι’’ με την παραχώρηση του υποκρυπτόμενου ηρωισμού  του απόμαχου.

Σε μια εποχή, που το ‘’δημογραφικό’’ αποτελεί , έστω και ‘’παράπλευρη’’ συνέπεια  ενδεχόμενων υπερβολών των δίκαιων αγώνων για την εξίσωση δικαιωμάτων των δύο φύλων, οι επιλογές   που απομένουν είναι περιορισμένες. Με δεδομένη την αύξηση του  προσδόκιμου ζωής των ανθρώπων και την άρνηση των κομματικών σχηματισμών  να στέρξουν σε μια αναγκαία πλέον ηλικιακή αύξηση του ορίου εργασίας – έστω και με ανάλογο περιορισμό των εβδομαδιαίων ημερών ή ωρών εργασίας- τα ταμεία συντάξεων έχουν αρχίσει να στενάζουν και πολύ σύντομα θα εκραγούν, ενώ  οι υπέργηροι θα πλημυρίζουν τους χώρους διαβίωσης . Ας μιμηθούμε  μέρος του παραδείγματος των αγροτών και λοιπών αυτοαπασχολούμενων, που εργάζονται μέχρι τα βαθειά τους γεράματα.

Οι εναπομένουσες τελικά επιλογές για να προλάβουμε την κακή, μέχρι και δραματική αυτή εξέλιξη είναι δύο και το συμπέρασμα δεν είναι αυθαίρετο και κυρίως δεν είναι δικό μου. Προσωπικά δεν είμαι παρά μόνο  ένας από τους απόμαχους που έχουν μεταβεί από την ενεργό ζωή στην απλή και σχεδόν ‘’παρασιτική’’ επιβίωση’’ , αδύναμος να επηρεάσω ‘’έργω’’ ή  ‘’λόγω’’  οποιαδήποτε κατάσταση. Δεν απομένουν παρά μόνο οι εισηγήσεις των ειδικών, που ατυχώς είναι χειρότερες των προηγούμενων προτάσεων.

 Η πρώτη αφορά τα  παιδιά του ‘’σωλήνα’’ που ίσως να είναι ‘’μια κάποια λύση’’, αφού ενδεχομένως  ‘’τα παραγόμενα νέα άτομα’’ να  είναι απαλλαγμένα  των    σύγχρονων κενοδοξιών που ταλαιπωρούν την εποχή μας και η δεύτερη τη μαζική  αυτοκτονία των ηλικιωμένων. Προσωπικά δεν ανησυχώ για καμία από τις δύο προτάσεις αφού δεν θα με προλάβουν,  ιδιαίτερα δε για τη δεύτερη. Στα 89 μου , τον πρώτο λόγο έχει πλέον ο Άγιος Πέτρος, που θα διευκολύνει και την αντίθεσή μου στην αυτοχειρία.

Για την ιστορία αναφέρω παλαιότερο συμπέρασμα ειδικής επιτροπής που είχε συστήσει ο Ανδρέας Παπανδρέου για τη λύση του συνταξιοδοτικού  και ο επί κεφαλής καθηγητής είχε αποφανθεί ότι κύρια αιτία αποτελεί  η μακροζωία, χωρίς να τολμήσει να προτείνει και τρόπο για την αντιμετώπισή της. Το πρότεινε όμως με απόλυτη σοβαρότητα και γενναιότητα ο Ιάπωνας καθηγητής του Πανεπιστημίου του  YALE για τους ηλικιωμένους συμπατριώτες του και προκάλεσε παγκόσμια οργή. Μιλώντας, σε ενημερωτική εκπομπή της Ιαπωνίας το 2021, για το μεγάλο ποσοστό γήρανσης του πληθυσμού της χώρας , πρότεινε ως λύση την μαζική αυτοκτονία των ηλικιωμένων πολιτών της.

        Κλείνω το παρόν με τη σημείωση ότι ο καθηγητής είναι  πολύ νέος στην ηλικία και συνεπώς εξαιρούσε αυτόματα την αφεντιά του ,τουλάχιστον επί του παρόντος, από το πατροπαράδοτο  χαρακίρι των προγόνων του. Τα συμπεράσματα δικά σας,    Αντώνης

 

ΖΩΗ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ - Οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος

                      ΖΩΗ   ΚΑΙ  ΙΣΤΟΡΙΑ

                    Δυο  όψεις του ίδιου  νομίσματος

 

 

Έχω γράψει  πολλές φορές,  ότι την πραγματική ιστορία τη γνωρίζουν όσοι τη βίωσαν προσωπικά και  ΜΟΝΟ αυτοί. Υπάρχουν  βέβαια  ιστορικά βιβλία και έντιμοι ιστορικοί που διασταυρώνουν πηγές και πληροφορίες πριν υιοθετήσουν τα γεγονότα αλλά υπάρχουν και τυχαίες ή και σκόπιμες παραποιήσεις , κατά τη διάρκεια της έρευνας ή της χρονικής διαδρομής, που μπορούν να αλλοιώσουν τα στοιχεία της. Η πραγματικότητα  άλλωστε έχει αποδείξει ότι κάποιες ομάδες πολιτών για παντοειδείς δικούς τους λόγους , την έχουν παραποιήσει σε τέτοιο βαθμό, που την κατέστησαν ψεύτικη.

Δεν αποτελεί αντικείμενο του σημερινού μου πονήματος η ιστορία γενικά αλλά μια μικρή προσωπική ιστορία που σχετίζεται με τη ζωή ενός αγαπητού μου προσώπου, του Τάκη Φλώρου, που, πλήρης ημερών, αποφάσισε να μας εγκαταλείψει οριστικά για την επουράνια ζωή. Ελπίζω  η χωροταξία της νέας κατοικίας του, να μας επιτρέψει – όταν συναντηθούμε -  να τα λέμε εκτεταμένα, ώστε να προσθέσω και  αυτά που κρατώ μέσα μου πολλές δεκαετίες και απέφυγα να του πω, με τη σκέψη ότι τα είχε καταλάβει. Ας μείνουν μόνο για τους δικούς του και σαν ελάχιστη αναπλήρωση της αδυναμίας μου να τον συνοδεύσω – για λόγους υγείας –  στην τελευταία του κατοικία  όπως ένοιωθα την ανάγκη να το κάνω.

Η ιστοριούλα που ακολουθεί έχει απόλυτη σχέση με τους δυο μας και αρχίζει στις αρχές της δεκαετίας του 1950, όταν εκείνος παντρεύτηκε την αγαπημένη μου πρώτη  εξαδέλφη τη Λουκία και συγκεκριμένα στη διάρκεια που ο οικοδόμος πατέρας μου τους έκτιζε το σπίτι. Την εποχή εκείνη, ήμουν  μαθητής στις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου και με ελάχιστες προσλαμβάνουσες παραστάσεις για τη ζωή πέραν των ορίων της γενέτειράς μου Αταλάντης, προβληματιζόμουν για το μέλλον μου. Εκεί συνάντησα ένα ακόμα ‘’χωριατόπαιδο’’ με χαρακτηριστική προφορά και συζήτησα μαζί του τους προβληματισμούς μου για σπουδές στην Αθήνα- που γνώριζα μόνο στον χάρτη- και ότι τα οικονομικά της οικογένειας δεν μου επέτρεπαν την πραγμάτωσή τους, παρά το γεγονός ότι όλα τα καλοκαίρια των διακοπών δούλευα σε οικοδομές και άλλες χειρονακτικές εργασίες,  για να συμβάλω στη βελτίωση των οικογενειακών οικονομικών.

Στη συζήτηση μας άκουσα μια άλλη πρόταση που  βίωσε προσωπικά, δηλαδή της εθελοντικής κατάταξης στις ένοπλες δυνάμεις. Έτσι λοιπόν η κουβεντούλα μας αυτή μου έδωσε μια μοναδική  διέξοδο και αφού πήρα το απολυτήριο ακολούθησα το παράδειγμά του – στο στρατό ξηράς που είχε διαγωνισμό εκείνη την εποχή, αντί του ναυτικού που πήγε ο ίδιος- για να διευκολύνω  και τις μετέπειτα σπουδές μου και τη διεύρυνση των οριζόντων μου,  πέραν του περιορισμένου πεδίου της επαρχίας.

Ο εκλιπών , με το προσωπικό του παράδειγμα,  μου γνώρισε νέους  ορίζοντες , που καθόρισαν τη μετέπειτα ζωή μου με τα πάνω και τα κάτω της και δικαίωσαν  τον υπότιτλο του παρόντος.  Η αληθινή προσωπική ιστορία και η ζωή αποτελούν τις δυο όψεις του ίδιου νομίσματος,  που αμφότεροι βιώσαμε  και γνωρίσαμε κάλλιον παντός άλλου.

Με όσα προανέφερα νομίζω ότι δικαιολογείται απόλυτα και ο ήπιος και πειθαρχημένος χαρακτήρας του και η επίδρασή του στη διαμόρφωση μιας σωστής  οικογένειας, στην οποία εύχομαι να ζήσουν να τον θυμούνται στον ίδιο δε καλό ταξίδι , προσμένοντας να με τηρήσει ενήμερο και των νέων εμπειριών του κατά τη νέα μας συνάντηση. Με όλη μου την αγάπη Αντώνης

 

ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΓΙΑ ΑΦΕΛΕΙΣ

         ΣΥΓΧΡΟΝΑ   ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  ΓΙΑ  ΑΦΕΛΕΙΣ

 

 

Αρχίζοντας από τους μύθους του Αισώπου, που αποτελούσαν τρόπο διδαχής και παραδειγματισμού, διαπιστώνουμε ότι τα παραμύθια που τους διαδέχτηκαν χωρίζονται σε αυτά που  αφορούν τα παιδιά και εκείνα που προορίζονται για τους ‘’αφελείς’’ μεγαλύτερους. Χρησιμοποιούν αντίστοιχα τον ευθύ ή τον δόλιο παραβολικό τρόπο, ανάλογα με τις επιδιώξεις τους. Οι παραβολές είναι διηγήσεις φτιαχτών ιστοριών από την καθημερινή ζωή, όμως ασυνήθιστες, παράξενες,  ή φανταστικές.  Φανερώνουν  παραστατικά  κάτι  ξεχωριστό για τη Βασιλεία του Θεού ή ασχολούνται με την ‘’βασιλεία’’ των ανθρώπων, γιαυτό και  είχαν πάντα για καλούς ήρωες  βασιλιάδες, πρίγκιπες και βασιλοπούλες. Είχαν επίσης  δράκους και κακούς λύκους αλλά ο σύγχρονος καθωσπρεπισμός περιόρισε τη συνολική κακία αποκλειστικά  στους ανθρώπους και απάλλαξε τα ‘’ζωντανά’’ από τους χαρακτηρισμούς του ‘’κακού’’ παρελθόντος. Αφορούσαν  συνήθως παιδιά και  οι ευσυνείδητοι μυθοποιοί   υπήρξαν  έντιμοι  και καλοπροαίρετοι άνθρωποι.

Υπήρξα και εγώ ένας παραμυθάς παππούς, στηριζόμενος πάντα στον αυτοσχεδιασμό και τις απαιτήσεις της στιγμής. Η πρώτη μου εγγονή  που  χρησιμοποίησα  και σαν πειραματόζωο, βίωσε τις ευχάριστες και συγκινητικές στιγμές από τα λιμπρέτα της Τόσκα, του Τροβατόρε, μιας παραλλαγμένης μορφής της Τραβιάτα αλλά και Την ευφροσύνη  του Κουρέα της Σεβίλλης, που έκλεινε με ακρόαση του αντίστοιχου μελοδράματος. Η δεύτερη εγγονή  μου, που δεν της άρεσαν οι προβληματισμοί και οι συγκινήσεις, μου έδινε 3-4  υποχρεωτικά στοιχεία του περιεχομένου και απολάμβανε τις ξεκαρδιστικές φανταστικές εξελίξεις των ζώων που πρωταγωνιστούσαν κυρίως στις επιλογές της. Με τα δύο αγόρια εγγόνια μου  είχα ελάχιστες ευκαιρίες να επιλέξω και να επιδείξω τους αυτοσχεδιασμούς μου, λόγω της απόστασης που μας χώριζε, την εποχή που η ηλικία τους επέτρεπε ή απαιτούσε παραμύθια.

Κάποιοι σύγχρονοι μυθοπλάστες όμως, επέλεξαν να μιμηθούν τον γνωστό βαρόνο Μινχάουζεν, προκαλώντας ενίοτε και το ομώνυμο σύνδρομο, που  κατατρύχει τους εμφορούμενους από τα νεοπαγή αυτά παραμυθιάσματα της εποχής μας, με κίνδυνο να προκαλέσει μια ομαδική παράκρουση της κοινωνίας μας, με ενδεχόμενο επακόλουθο  τον εθνικό διχασμό. Έχοντας πεισθεί ότι ο λαός άρχισε να τους ‘’καταλαβαίνει’’,  κάποιοι πολιτικοί μας έφθασαν στο έσχατο σημείο ευτέλειας, να προτάσσουν το κομματικό συμφέρον του εθνικού και ‘’γαία πυρί μιχθήτω’’. Είναι μια έκφραση που δηλώνει πλήρη αδιαφορία για τις όποιες εξελίξεις, ακόμα και   τρομακτικές συνέπειες που μπορεί να προκύψουν εξαιτίας  αυτής της  ενέργειας.

Η φράση αποδίδεται σε ανώνυμο αρχαίο Έλληνα τραγικό: "ἐμοῦ θανόντος γαῖα μιχθήτω πυρί" (= μετά το θάνατό μου, ας καεί το σύμπαν) (. Με την  ίδια  έννοια συνεχίζεται και σήμερα η χρήση της  για να καταδείξει την  πλήρη  αδιαφορία. Πολύ πρόσφατα μάλιστα, υπεύθυνος τομεάρχης είπε  ότι «όλα αυτά είναι η βίαιη βαρβαρότητα της κυβέρνησης Μητσοτάκη και πρέπει να αντιμετωπιστούν είτε με το καλό είτε με το άγριο !!! Βέβαια αυτό τον καιρό έχουν λεχθεί και πολύ χειρότερα πράγματα, στο όνομα μιας ιδιότυπης και πρωτάκουστης Δημοκρατίας, μάλλον σοβιετικού τύπου.

Για να μην αδικήσουμε τον  συμπαθή βαρόνο ψευταρά, παραθέτω δυο βιογραφικά στοιχεία του, για να κάνετε τους συλλογισμούς σας και τις δέουσες συγκρίσεις με τους σύγχρονους μιμητές του.

Ο Βαρόνος Μινχάουζεν ή Μυνχάουζεν (Hieronymus Carl Friedrich von Münchhausen, Ανόβερο, 11 Μαΐου 1720 - 22 Φεβρουαρίου 1797) είναι ιστορικό πρόσωπο (πρόκειται για τον βαρόνο Κάρολο Φρειδερίκο Ιερώνυμο φον Μινχάουζεν^[7]), αλλά και ο πρωταγωνιστής του γνωστού βιβλίου^[8] του Ροδόλφου Ράσπε, που γράφτηκε στα 1785. Υπήρξε μισθοφόρος αξιωματικός του ρωσικού ιππικού, που πολέμησε κατά τη διάρκεια του Ρωσοτουρκικού Πολέμου. Μετά την αποστρατεία του συνήθιζε να διηγείται σε φίλους και γνωστούς με εμφατικό έως και υπερβολικό τρόπο τα (συχνά φανταστικά) στρατιωτικά του και άλλα επιτεύγματα, κάτι που τον κατέστησε, σταδιακά, πασίγνωστο και πολλοί συγγραφείς αποφάσισαν να ασχοληθούν μαζί του. Αντώνης