ΙΣΟΒΙΑ ΣΥΝΤΑΞΗ ΣΤΗ ΜΗΤΕΡΑ

Είναι η πρώτη μου ενασχόληση μετά την καλοκαιρινή ραστώνη και θα προσπαθήσω να είμαι επιεικής προς τη νέα Κυβέρνηση . Δεν υπόσχομαι ότι θα κάνω το ίδιο και στο μέλλον, αλλά σίγουρα θα  κινούμαι με βάση το  περί δικαίου αίσθημα και την κοινή λογική, η οποία τα τελευταία πολλά χρόνια είχε δραπετεύσει από την ταλαίπωρη χώρα μας.

Σήμερα θα καταπιαστώ με το κατ ευφημισμόν πλέον αποκαλούμενο δημογραφικό θέμα της χώρας, ενώ πρόκειται γι’ αυτή την ίδια την ύπαρξή μας.  Εντελώς συμπτωματικά το θέμα αποτελεί και μια από τις κύριες  κυβερνητικές εξαγγελίες και μάλιστα δια στόματος του ίδιου του Πρωθυπουργού . Διάβασα και άκουσα πολλά και λίαν ενδιαφέροντα, δεν είδα όμως και ελπίζω απλά να διέλαθε της προσοχής μου, καμιά αναφορά στο θέμα, που καταποντίστηκε στο όνομα της ευρωπαϊκής μας νομιμοφροσύνης ή κοινώς στα αποκαλούμενα μνημόνια που αφορά την ισόβια σύνταξη πολύτεκνων γονιών. Ελπίζω και εύχομαι να μην εντάχθηκε  και αυτό  στη επικρατούσα τελευταία ‘’έκπτωση’’ των ισοβίων.

Για το θέμα έχω να προσθέσω και την ιστορική σύνδεσή του με τον νέο Πρωθυπουργό, αφού – αν δεν κάνω  και πάλι λάθος – καθιερώθηκε από τον αείμνηστο πατέρα του. Δεν αναφέρομαι βέβαια σε μια τυπική αθέτηση γονικής παροχής, αλλά σε μια ιστορική επαναφορά μιας αναγνώρισης της πολιτείας σε αυτούς που κράτησαν όρθια πληθυσμιακά τη χώρα μας, με μύριες όσες δυσκολίες και αντιξοότητες. Είναι θέμα οφειλόμενης τιμής  σε εκείνους που έκαναν το χρέος τους αφιλοκερδώς και η πολιτεία είχε αποφασίσει να τιμήσει τις πράξεις τους. Σε κάποια φάση δυσκολίας, λανθασμένα, το κράτος πήρε πίσω την υπόσχεσή του – όπως και αμέτρητες άλλες - και έπ’ αυτού συνηγόρησε και το ΣΤΕ, ως προς τη συνταγματικότητα  της απόφασης. Ποιος όμως παίρνει την ευθύνη για την ηθική υποχρέωση της πολιτείας να ανακαλεί μια πράξη τιμής προς τους πολίτες της; Με τη λογική αυτή ίσως σκεφθούν κάποιοι να ανακαλέσουν και την τιμητική διάκριση για τις ηρωίδες της Πίνδου [ συμπεριλαμβάνονται και συγγενικά μου πρόσωπα ] και  τόσες άλλες ανάλογες περιπτώσεις. Είναι δυνατόν μια ευνομούμενη χώρα να αρκείται απλά και μόνο στη συνταγματικότητα της ανάκλησης και να παραβλέπει το ηθικό μέρος που είναι και το κυρίαρχο, στην περίπτωση των ηρωίδων αυτών της ζωής;

Δεν θέλω να πλατειάσω με το θέμα, περιοριζόμενος σε αυτά τα ολίγα,   πιστεύοντας άλλωστε ότι  δεν  αποτελεί σημαντική  επιβάρυνση. Είναι όμως δυνατόν να αποτιμάται σε χρήμα η ανάκληση μιας τιμητικής πράξης από την ίδια την πολιτεία που την καθιέρωσε; Έτσι θα δώσει το παράδειγμα προς τους πολίτες της για το σεβασμό στις αξίες της ζωής και την ηθική αμοιβή που τείνει να καταστεί σπάνιο έως ανεπαρκές είδος στην εποχή μας;

Αφορμή για το παρόν μου έδωσε μια φίλη που ανήκει στην τιμητική αυτή κατηγορία και πιστεύω απόλυτα ότι δεν το κάνει μόνο για τα ελάχιστα αυτά χρήματα αλλά ότι αισθάνεται μειωμένη ηθικά που της πήραν πίσω μια τιμή που δικαιούται με τέσσερα παιδιά που έφερε στον κόσμο και διάγουν νόμιμα και παραγωγικά στην ελληνική πολιτεία. Εγώ, που δεν μπορούσα να της δώσω μια έντιμη απάντηση, σκέφθηκα να το παραπέμψω σε αρμοδιότερους από μένα και  πιστεύω έντιμους αποδέκτες. Ας φροντίσουν τα ΜΜΕ που θα το λάβουν να το αναδείξουν ή να το προωθήσουν αρμοδίως.Αντώνης Ταρνανάς

Η ΓΙΟΡΤΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

         [Στη μνήμη του πατέρα μου]

              

Το ‘’έξυπνο’’ κινητό μου τηλέφωνο σημειώνει από χθες ότι σήμερα όλη μέρα είναι η Κοίμηση της Θεοτόκου, είναι δηλαδή η γιορτή της Παναγίας μας. Τα Θεοτοκωνύμια  ανά την Ελλάδα ξεπερνούν τα 500, με χαρακτηριστικότερα εκείνα της Τήνου, της Εκατονταπυλιανής, της Γλυκοφιλούσας, της Ζωοδόχου, της Οδηγήτριας, της Πλατυτέρας των Ουρανών και της προστάτιδας των Ποντίων,  Παναγίας του Σουμελά.

Διάσπαρτες ανά την επικράτεια είναι  οι εκκλησίες που φέρουν το όνομά της και προσελκύουν το χριστεπώνυμο πλήθος για να ζητήσει τη βοήθειά της και όχι μόνο την ημέρα της μνήμης της. Αμέτρητοι είναι όμως και οι Ελληνίδες και Έλληνες που φέρουν το όνομά της και γιορτάζουν σήμερα. Στην ευρύτερη  οικογένειά μου υπάρχουν τρεις Παναγιώτηδες ο γιος μου και οι γιοι των δύο αδελφών μου, που ‘’κληρονόμησαν’’ το όνομα του πατέρα μου και σ’ αυτόν κυρίως θα αναφερθώ στη συνέχεια.

Γέρος κι εγώ πλέον, με συμπληρωμένα τα 85 μου, αισθάνομαι την ανάγκη να ‘’του’’ πω δυο λόγια, που η δωρική του σοβαρότητα με απέτρεπε να του απευθύνω όσο ζούσε. Σαν παιδιά  περιοριζόμαστε να του  φιλήσουμε το χέρι  και να του πούμε τυπικά χρόνια πολλά. Σπάνια γιόρταζε την ονομαστική του γιορτή, γιατί το θεωρούσε άδικο ως προς την μητέρα μας, της οποίας το όνομα δεν συμπεριλαμβανόταν στο εορτολόγιο. Θυμάμαι μια μόνο περίπτωση – σε στενό οικογενειακό κύκλο – τα χρόνια της πείνας, με πρασόφυλλα με ξύδι στο τηγάνι, που είχαν περισσέψει από το πρασόρυζο  της προηγούμενης. Με σημερινή ορολογία  θα το λέγαμε φλαμπέ!!!

Ήταν ένας τυπικός χριστιανός που δεν τον ενθουσίαζε η τυπολατρία  ήταν όμως απόλυτος στις επιταγές του χριστιανισμού. Η αγάπη του ξεπερνούσε τα όρια των  δικών  του και των πλησίον του και δεν θυμάμαι ποτέ  την όποια  φροντίδα για τον εαυτό του, που κατέτασσε πάντα τελευταίο. Στη διάρκεια της κατοχής, έμεινε πολλές φορές νηστικός για να φάνε οι υπόλοιποι. Το χειμώνα, απομακρυνόταν από το τζάκι, το μοναδικό μέσο θέρμανσης της οικογένειας, για να βρεθεί χώρος για τους υπόλοιπους, προφασιζόμενος ότι δεν του άρεσε η ζέστη και ας τον βλέπαμε να ‘’τρέμει’’.

Συμπλήρωνε τις ελάχιστες μαθησιακές του γνώσεις [ έλεγε ότι είχε τελειώσει το Σχολαρχείο] με την πλουσιότατη εμπειρία του από τη δουλειά ανά τη χώρα και είχε πάντα κάτι θετικό να μας συμβουλέψει σε κάθε περίπτωση . Δεν θα ξεχάσω ότι μια μέρα που με ‘’ έπιασε’’ με ένα μικρό κουβάρι νήματος που χρησιμοποιούσα για τον χαρταετό μου, με οδήγησε να το επιστρέψω στην  κάτοχό του ζητώντας της συγγνώμη,  παρότι εγώ το είχα βρει στο δρόμο που προφανώς της είχε πέσει.

Σαν επί κεφαλής συνεργείου οικοδομών, πλήρωνε πρώτα τους συνεργάτες του και πολλές φορές γύριζε ‘’άφραγκος’’ στο σπίτι για να μην κακοκαρδίσει τον εργοδότη που αντιμετώπιζε δυσκολίες ή τους φίλους και συνεργάτες του. Όχι σπάνια αντιμετώπιζε και τη γκρίνια της μητέρας μας ότι προτίμησε τους άλλους από την οικογένειά του. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι κέρδισε την εκτίμηση των ανθρώπων που τον γνώρισαν , μερικοί των οποίων έψαξαν τρόπο να του το ανταποδώσουν.

Στη διάρκεια που ο πατέρας μου βρισκόταν στο μέτωπο της Αλβανίας, μια κυρία που με συνάντησε στο δρόμο, μου φόρτωσε στο γάιδαρό της δυο τσουβάλια σιτάρι να το πάω στο σπίτι μου [ήμουν 6-7 ετών], που όπως ισχυρίστηκε το όφειλαν στον πατέρα μου για οικοδομικές εργασίες του παρελθόντος. Δεν ξεχνώ επίσης ότι επιστρέφοντας  από το μέτωπο με απόξεση των πελμάτων του λόγω κρυοπαγημάτων,  αρνήθηκε να υποβάλει αίτηση συνταξιοδότησης για λόγους υγείας, αφού μπορούσε να συνεχίσει την εργασία του, με τις όποιες φυσικές δυσκολίες.

Όταν ένας γείτονας πάντρεψε την κόρη του και βρέθηκε στην ανάγκη να προσθέσει δυο [παράνομα]  δωμάτια που δεν είχαν διέξοδο στο δρόμο, του συνέστησε να κόψει μια γωνιά από το δικό μας οικόπεδο στη διάρκεια που ο ίδιος με τη μητέρα μου θα απουσίαζαν για τα ιαματικά τους λουτρά., για να αποφύγει τη φυσική της αντίδραση. Η σημερινή μορφή του οικοπέδου επιβεβαιώνει ακόμα το γεγονός, που  η συγχωρεμένη μητέρα μου, άργησε   μεν τελικά  όμως το αποδέχτηκε!!!

Πολλές φορές αναλάμβανε τις εργολαβίες ‘’κατ’ αποκοπή’’. Σε περιπτώσεις όμως που δούλευε με μεροκάματο, έφευγε κι επέστρεφε νύχτα στο σπίτι. Στις παρατηρήσεις της μητέρας μου ή των συνεργατών του ότι εξαντλούσε τα όρια της ημέρας, εκείνος απαντούσε στερεότυπα ότι και ο εργοδότης του δίνει ολόκληρο το μεροκάματο!!!

Άφησα τελευταία μια χαρακτηριστική περίπτωση , με  μια μικρή εισαγωγή για να γίνει  περισσότερο κατανοητή. Ο πατέρας μου καταγόταν από τον Πεντάλοφο  Βοΐου Κοζάνης [ ένα από τα γνωστά μαστοροχώρια στα όρια Μακεδονίας – Ηπείρου \και μαζί με τον πατέρα και τον νεώτερο αδελφό του, εργάστηκαν στην Αταλάντη, όπου παντρεύτηκε και δημιούργησε οικογένεια. Αργότερα ο παππούς επέστρεψε κοντά στη γιαγιά στον Πεντάλοφο και ο αδελφός του επίσης, όπου παντρεύτηκε. Ο πατέρας μου έφερε  βαρέως το γεγονός ότι μετά τον γάμο του  ‘’έριξε μαύρη πέτρα’’ πίσω του και η τελευταία φορά που πέρασε από το χωριό του ήταν ως στρατιώτης ,την ημέρα της ‘’υποχώρησης’’ από την Αλβανία. Αν και διατηρούσε αλληλογραφία με τους γονείς του και τους  έστελνε κατά καιρούς μικροδωράκια, θεωρούσε ότι δεν είχε ανταποκριθεί ‘’ όπως όφειλε ‘’ , στις οικογενειακές υποχρεώσεις του.

Όταν λοιπόν μεγαλώσαμε εμείς τα παιδιά, αποφασίσαμε την επίσκεψη των παππούδων και  των λοιπών συγγενών στο χωριό. Ο πατέρας δέχτηκε με χαρά την απόφασή μας, αλλά με έναν όρο. ‘’ Να μη δώσουμε την εντύπωση οποιασδήποτε περιουσιακής διεκδίκησης’’, αφού ο ίδιος δεν είχε πράξει το καθήκον του προς τους γονείς του, πράγμα που τον αποξένωνε από κάθε κληρονομικό δικαίωμα και τηρήσαμε με απόλυτη συνέπεια την επιθυμία του αυτή.

Ύστερα από αυτό, ακολούθησαν εκατέρωθεν – περιορισμένες – ανταλλαγές επισκέψεων και κάποια στιγμή πείσαμε και τον πατέρα μας να πραγματοποιήσει μαζί μας το ταξίδι στο πατρικό του, αφού εν τω μεταξύ οι γονείς του είχαν φύγει από τη ζωή. Σε όλη τη διάρκεια της παραμονής στο πατρικό του σπίτι , παρουσία του  αδελφού  και της οικογένειάς του, έκλαιγε με λυγμούς, πράγμα που μας ανάγκασε να επισπεύσουμε την επιστροφή στη ‘’νέα του πατρίδα’’, που αγάπησε πολύ αλλά η αγάπη του για τη γενέτειρα, τον άφησε μετέωρο ανάμεσα στις δυο τους.

Ελπίζω να μου συγχωρεθεί η συναισθηματική αυτή φόρτιση και ‘’περιαυτολογία’’, αλλά το είχα πολλή ανάγκη να το κάνω και ευχαριστώ τον Θεό που με αξίωσε να το ‘’προλάβω’’. Αντώνης Ταρνανάς

ΠΑΝΑΚΕΙΑ ή ΑΠΑΤΗ

[Μπορεί και τα δυο ή κανένα ]

Έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν με το θέμα, αλλά τώρα έφθασα σε οριακό σημείο , που με αναγκάζει να επανέλθω. Μένω με την εντύπωση ότι το αναγνωστικό μου κοινό είναι μικρό έως ανύπαρκτο ή ότι το θέμα μου δεν είναι πιασάρικο και συνεπώς αφήνει ασυγκίνητους τους αναγνώστες του, ειδικούς, αρμόδιους και αναρμόδιους. Θα επιχειρήσω ακόμα μια προσπάθεια με την ελπίδα ότι αυτή τη φορά θα γίνει κάτι έστω και σε βάρος μου για ………. δυσφήμιση. Για την επιτυχή έκβαση της περιγραφόμενης επιδίωξης, παρακαλώ όποιον αναγνώστη έχει τρόπο προώθησής του στο ΕΣΡ και στον ΠΙΣ, να το πράξει αμελλητί και υπ΄ευθύνη μου .

Είναι πολλές οι σχετικές περιπτώσεις, για λόγους πρακτικούς όμως θα περιορισθώ σε δύο μόνο προϊόντα [ Αλόη και FIRTECH ]  και μια τρίτη ειδική  κατάσταση, αφού προβάλλονται ως πανάκεια  δια πάσαν νόσον  και πάσαν μαλακίαν’’ [απόσπασμα από το κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο]. Ζητώ  συγγνώμη προκαταβολικά από εκείνους που ασχολούνται με το θέμα, βεβαιώνοντάς τους ότι δεν καταφέρομαι στο προϊόν, αφού το έχω χρησιμοποιήσει και προσωπικά,  σε δικό μου πρόσωπο στο απώτερο παρελθόν, χωρίς να το προβάλω δημόσια σαν πνάκεια. Πρόκειται για τα φύλλα του φυτού ‘’αθάνατος’’ [ η φυσική  αλόη της εποχής], για την απαλλαγή από τους έντονους πόνους του πατέρα μου, από τα κρυοπαγήματα που ‘’κληρονόμησε’’, επιστρέφοντας από το ‘’αλβανικό μέτωπο’’ του 1940. Αλλά, ως εκεί και μη παρέκει, που θα έλεγαν κάποιοι ελαφρώς σκεπτόμενοι άνθρωποι, διότι η υπερβολή τελικά κάνει κακό και στη δημόσια υγεία αλλά και στο ίδιο το προϊόν. Ακολουθώντας  το απόσπασμα από την Ιλιάδα   «Αιδώς γαρ εν κακοίσιν ουδέν ωφελεί, η γαρ σιωπή τω λαλούντι σύμμαχος» [Αν εσύ ακούς τους φαύλους και δε μιλάς, γίνεσαι σύμμαχός τους], δεν σιωπώ και  ελπίζω αυτή τη φορά να με ακούσει κάποιος αρμόδιος, έστω και για να διαψεύσει τις όποιες προβληματικές διαπιστώσεις μου. Χωρίς να είμαι γιατρός ή νομικός, θεωρώ ότι ο τηλεοπτικός αυτός βομβαρδισμός , αποτελεί αντιποίηση επαγγέλματος και ενδεχομένως να παρασύρει πάσχοντες από τις διαφημιζόμενες ‘’αρετές’’ των συγκεκριμένων προιόντων και να αποτρέπει ή καθυστερεί τους ασθενείς από την πρέπουσα θεραπευτική αγωγή. Το γεγονός ότι πρόκειται για φυτικό προϊόν  δεν αποτελεί εγγύηση ασφαλείας, αφού φυτικό είναι και το όπιο, η κοκαΐνη, το χασίς και αμέτρητα άλλα. Από την άλλη, γνωρίζοντας  τις βασικές  ιδιότητες του μαγνητισμού, αρνούμαι να δεχθώ τις επιχειρούμενες κακοποιήσεις τους από άσχετους, προκειμένου να εξηγήσουν την ευεργετική δράση των προϊόντων τους. Για τους παλαιότερους έρχονται στο νου μας, η πικραγγουριά και το νερό του Καματερού, αλλά  πίστευα  ότι με το πέρασμα του χρόνου η χώρα άλλαξε και δεν ‘’παίζουμε’’  έτσι εύκολα με την υγεία του κόσμου. Έρχομαι τώρα στην τρίτη ‘’ειδική’’ κατάσταση, που αφορά εκλεγμένο πια Βουλευτή και αρχηγό κόμματος, που συνεχίζει να προβάλει τα προϊόντα του, εξηγώντας λεπτομερώς και τον τρόπο εφαρμογής των, με  ζηλευτή ιατρική συνέπεια. Επιχειρηματολογεί  για τον εθνικισμό του  με καθημερινές υπερπροσφορές, όπως κάνει για τα ‘’μαντζούνια’’ του . Ομολογώ ότι αδυνατώ να κατανοήσω τις ιατρικές του συμβουλές με σύγχρονη παρουσίαση εικόνων και επίδειξη του τρόπου εφαρμογής των. Παραμένω με την απορία, σε ποια άλλη χώρα επιπέδου υπανάπτυκτης και άνω, συμβαίνει κάτι ανάλογο και πώς αυτό δεν υπέπεσε στην προσοχή κάποιου ανευθυνουπεύθυνου αρμόδιου.  Ας ασχοληθεί επί τέλους κάποιος με το θέμα – έστω και ο Πρόεδρος της Βουλής - γιατί φοβάμαι ότι η επόμενη φάση θα είναι η επίκληση των παραδοσιακών ‘’μάγων’’, κατορθώματα των οποίων μας παρουσιάζουν με θαυμασμό σύγχρονα ντοκιμαντέρ των Δημόσιων καναλιών μας. Ελπίζω και εύχομαι να μη μεταφερθούν και μέσα στο προστατευόμενο από το άσυλο κοινοβούλιό μας σκηνές ανάλογου περιεχομένου, στα πλαίσια της ‘’προοδευτικής’’ κανονικότητας που επιδιώκεται από ορισμένες πτέρυγές του !!! Αντώνης Ταρνανάς

ΔΙΑΣΠΑΡΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΡΑΣΤΩΝΗ

                            Μια μικρή παρένθεση

Εξωστρεφής από τη φύση μου, δεν αφήνω στιγμή χωρίς να εκφράσω, με κάθε τρόπο και καλοπροαίρετα, τις σκέψεις μου, με την ψευδαίσθηση ότι αυτές αφορούν , ενδεχομένως και τους άλλους. Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι η αλήθεια, είμαι όμως απόλυτα σίγουρος ότι ουδείς κατέχει τη μοναδική αλήθεια και συνεπώς μου αρκεί ο προβληματισμός όσων  με διαβάζουν. Το φετινό καλοκαίρι έκανα ένα μακρύ διάλειμμα, για να διευκολύνω την καλοκαιρινή ραστώνη εκείνων που ‘’ανέχονται’’ ή και ‘’ενθαρρύνουν’’ τα γραφόμενά μου, ώστε να τους κρατήσω σαν αποκούμπι των ιδεών μου για το υπόλοιπό διάστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψα να σκέπτομαι, να προβληματίζομαι και να γράφω.

Εξακολουθώ λοιπόν να σκέπτομαι και να αποτυπώνω αυτές τις σκέψεις μου στον υπολογιστή και στη συνέχεια να τις κρατώ στη μνήμη του ή να τις διαγράφω, χωρίς  να τις αναθεωρώ ή να τις σβήνω και από την προσωπική μου μνήμη. Κατά το κοινώς λεγόμενο τις κρατώ αποκλειστικά για τον εαυτό μου, ακόμα και όταν διαπιστώνω ότι αυτές δικαιώνονται. Αρκούμαι στη διαπίστωση της εγκεφαλικής μου ορθότητας, δεν είναι όμως δική μου δουλειά να επισημαίνω τα  καλώς ή κακώς κείμενα της κοινωνία μας, όσο και αν αυτά επηρεάζουν  τη ζωή μου και εκείνη των ανθρώπων που εκτιμώ και αγαπώ.

Ύστερα από όλα αυτό το σκεπτικό θα μου πείτε εύλογα, γιατί διακόπτω το μακρύ διάλειμμά μου και διαταράσσω την τόσο αναγκαία για όλους καλοκαιρινή ραθυμία των φίλων αναγνωστών μου; Οι λόγοι είναι πολλοί και ενίοτε ανεξήγητοι, αφού ο καθένας μας – όπως είπαμε ήδη – έχει τα δικά του κριτήρια και ενδέχεται να υποκύπτει σε προσωπικούς του αυτοματισμούς, να κάνει λανθασμένες εκτιμήσεις ή και να μη μπορεί να κάνει αλλιώς. Στην περίπτωσή μου ισχύει μάλλον το τελευταίο και μόνο άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια με μένα κατάσταση δύνανται να κατανοήσουν απόλυτα αυτή την ‘’ιδιαιτερότητα’’.

Όταν από μικρό παιδί οι συνθήκες ζωής [πόλεμοι, κατοχή, πείνα κλπ] σε αναγκάζουν να μπεις σκληρά και ουσιαστικά στο μαγκανοπήγαδο της βιοπάλης, είναι πολύ αργά στα [κλεισμένα ήδη] 85 σου να αλλάξεις τρόπο ζωής ή να συμβιβαστείς με τις όποιες ανέσεις και ευκολίες προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία για να ‘’σκοτώνεις’’ την ώρα σου, η οποία μπορεί να είναι και η τελευταία! Αυτό δεν το λέω με πικρία ή παράπονο, αφού για να γεράσω έζησα και ευγνωμονώ το Θεό, που μου επιτρέπει να έχω ακόμα ορθή κρίση και τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετούμαι, χωρίς να ταλαιπωρώ αγαπημένα μου πρόσωπα.

Έχω τόσες προσωπικές αναμνήσεις – ευχάριστες και δυσάρεστες – να με συντροφεύουν στο όποιο μου απομένει υπόλοιπο του βίου μου, που αποκλείεται να πλήξω, χωρίς αυτές που μπορούν να λειτουργήσουν και σαν υποκατάστατο μιας ελάχιστης κεκτημένης δραστηριότητας του πρότερου βίου μου. Αυτή είναι και η αιτία που γράφω και καμιά φορά τα δημοσιεύω, κολακευμένος και με την εντύπωση ότι ίσως ενδιαφέρουν και άλλους. Στην εποχή μας άλλωστε, ζούμε κυρίως και βαυκαλιζόμαστε με φρούδες ελπίδες και  επαναστατικές ‘’ασκήσεις επί χάρτου’’. Αυτό ικανοποιεί και τη γενικότερη αφέλεια που δημιουργεί το ‘’κουτόχορτο’’ που αφειδώς και εν γνώσει μας καταναλώνουμε, για να φανούμε ‘’σύγχρονοι’’ με τη επίκαιρη κομματική ορολογία, έστω και αν αυτό μας επιβάλλεται με τον ‘’συντηρητικότερο’’ τρόπο.

Θα διερωτηθείτε ίσως τελικά τι καινούργιο πρόσθεσα με τους σημερινούς μου προβληματισμούς; Αυτό απομένει να το ανακαλύψετε εσείς αν υπάρχει, αφού εγώ ‘’ό,τι είχα να πω το είπα’’ !!!    Αντώνης