ΚΟΥΛΤΟΥΡΑ ΚΑΙ ΚΑΛΛΙΕΡΓΕΙΑ

Είναι δυο λέξεις απόλυτα ταυτόσημες στην προέλευσή τους αλλά και τόσο παρεξηγημένες στη σημερινή τους ‘’κατάχρηση’’. Στα ρωμαϊκά χρόνια ο ύπατος Κικέρων (Marcus Tullius Cicero, 106 π.Χ.-43 π.Χ.) εισήγαγε για πρώτη φορά στο λατινικό λεξιλόγιο τη λέξη cultura, από το ρήμα colere και colo [ αποφεύγω το δεύτερο που στην εποχή μας θα του ταίριαζε περισσότερο η ελληνική εκφορά του, αλλά θα μείωνε την κοσμιότητα] , που σημαίνει καλλιεργώ. Σημαίνει δηλαδή στην κυριολεξία καλλιέργεια και είναι το αντίστοιχο της ελληνικής λέξης παιδεία. Μετά την Αναγέννηση η έννοια της κουλτούρας παραφράστηκε ως πολιτισμός, ενώ στην ουσία η κουλτούρα ήταν κάποτε υποσύνολο του πολιτισμού. Παράγωγα των λέξεων αυτών είναι  π.χ. το agriculture [αγροκαλλιέργεια] , αλλά και  ο κουλτουριάρης.

Με την ‘’κατάχρηση’’ της λέξης από κάποιες ιδεοληπτικές  ομάδες, έγινε  προσπάθεια επίδειξης μιας δήθεν  ιδιαίτερης πολιτιστικής τους υπεροχής, ενώ  πρόκειται για μια  ‘’φενάκη’’ και τεχνητή συγκάλυψη  της πνευματικής τους ανεπάρκειας. Σε κάθε δυσκολία ο κουλτουριάρης προσφεύγει σε ειδική  ασαφή ορολογία εντυπωσιασμού, χωρίς να γνωρίζει και ο ίδιος την πραγματική έννοια των λεγομένων του. Θυμάμαι, την εποχή της παντοδυναμίας Τσοχατζόπουλου, τις συχνές εμφανίσεις του στο γνωστό ουζερί  του ‘’ Απότσου ‘’, της οδού Πανεπιστημίου ,που απευθυνόταν στην κομματική  πελατεία με τη γνωστή του κουλτουριάρικη ασυναρτησία. Από το διπλανό τραπέζι που καθόμουν με την παρέα μου, διαπίστωσα ότι οι  ακροατές του είχαν μείνει ‘’ενεοί’’ διότι δεν είχαν καταλάβει τίποτα από όσα τους έλεγε και το χειρότερο είναι ότι αυτό το απέδιδαν στη μόρφωση και  την  ειδική ‘’κουλτούρα’’ του σημερινού έγκλειστου του ‘’Κορυδαλλού’’.

Αυτό είναι το πνευματικό  κατάντημα, των ψευτοκουλτουριάρηδων της εποχής μας και  είμαι βέβαιος ότι οι περισσότεροι από αυτούς, δύσκολα θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τίμια μια θέση στο Δημόσιο, αφού οι πιο πολλοί αγνοούν, την ιστορία  [ Μακεδονία του Ίλιντεν] , γεωγραφία [ αφού δεν βρίσκουν σύνορα στο Αιγαίο] και κυρίως αγνοούν τη γλώσσα μας. Οι γνώσεις ορισμένων  περιορίζονται σε ευφυολογήματα για φυματικές σαρανταποδαρούσες με μηνίσκο και άλλα ευτράπελα,  όπως η μετονομασία της απάτης σε αυταπάτη,  και η ‘’πολιτική διαπραγμάτευση’’ νομοθετημένων  ήδη αποφάσεων. Προφανώς ξεχνούν ότι οι Έλληνες, έστω και αργά, έπαθαν και έμαθαν  και ότι ο ψεύτης και ο κλέφτης τον πρώτο χρόνο χαίρεται [ άντε να το κάνουμε τριετία ή με  λίγο τέντωμα τετραετία]. Μετά, ‘’έστι  δίκης οφθαλμός ος τα πανθ’ ορά’’ , που μεταφράζεται ότι τα βλέπει όλα και για όλους τους  [ φυσικούς και ηθικούς] αυτουργούς  που κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν. Αλίμονο δε στη χώρα αν και αυτή τη φορά, περιμένοντας την Θεία δίκη ,ξεφύγουν από την ανθρώπινη κρίση οι παντοειδείς  ένοχοι. Τι να πρωτοκάνει και ο Θεός , αφού με τα επαναλαμβανόμενα λάθη μας,  μάλλον έχει πεισθεί ότι ‘’ τα θέλει ο κ@λαράκος μας’’ και  μας  αφήνει να καθαρίσουμε μόνοι μας. Είναι όμως εύκολο να καθαρίσει η  σημερινή κόπρος του Αυγεία!!!

Έτσι λοιπόν , με την έντεχνη εισαγωγή της υποκουλτούρας που αποτελεί  κύριο συστατικό στην πολιτική ζωή της χώρας,  η λατινογενής αυτή λέξη  έχασε κάθε ταυτοσημία  με τον πολιτισμό και την πνευματική καλλιέργεια και έχει καταστεί πρόσχημα κατ΄ευφημισμόν, όπως όταν λέμε   Ειρηνικός Ωκεανός!!! Στην εποχή που βιώνουμε έχει συντελεσθεί μια πλήρης γλωσσική μετάλλαξη, προκειμένου να διευκολυνθεί η κομματική προπαγάνδα να παρουσιάσει το μαύρο άστρο, το ΟΧΙ σαν ΝΑΙ και  τους νέους Μερκελιστές και Γερμανοτσολιάδες σαν ήρωες. Τελευταία μάλιστα προσφεύγουν και σε ‘’πατριωτικές’’ κορώνες, προκειμένου να κερδίσουν μια τελευταία παράταση παραμονής στους θώκους τους και κυρίως να ‘’αποσείσουν τις μεγάλες εθνικές ευθύνες τους’’. Παραφράζοντας τον τίτλο του καταπληκτικού βιβλίου του Παντελεήμονα Ρομανώφ  ‘’ για τρία ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες’’, θα έλεγα ότι τα δίνουν όλα  ‘’τσάμπα’’ – όπως οι τσάμπα μάγκες του καθηγητή  κ. Σημίτη - για να δικαιολογήσουν το  ‘’πρώτη και τελευταία φορά αριστερά’’, παρασέρνοντας συνειδητά  και την πραγματική αριστερά στο χρονοντούλαπο της νεοελληνικής ιστορίας.

Αντώνης Ταρνανάς

ΟΥΝΑ ΦΑΤΣΑ ΟΥΝΑ ΡΑΤΣΑ

Πολλές φορές κολακευόμαστε από την επίκληση αυτής της φράσης, που θέλει να αποδώσει ομοιότητες στους λαούς της χώρας μας και της Ιταλίας. Είναι αλήθεια ότι μοιάζουμε και αυτό έχει  ιστορικές ρίζες που ανάγονται τόσο στις αρχαίες ελληνικές κτήσεις στη Νότια κυρίως Ιταλία αλλά και στην μετέπειτα Ρωμαϊκή επίδραση στη χώρα μας.

Το κακό στην περίπτωση είναι ότι οι ομοιότητες αυτές περιορίζονται μόνο  στην αρνητική  πλευρά της ζωής, σε αντίθεση με τα θετικά στοιχεία των συμπατριωτών μας, τα οποία έχουν υποχωρήσει μέχρι της πλήρους αλλοίωσης και εξαφάνισης. Στη μεγάλη μας γείτονα υπάρχει οικονομική, εμπορική,  και πολιτιστική πρόοδος, ενώ στη χώρα μας, δυστυχώς, επιβιώνουμε οριακά. Η Ιταλία με δεκαπλάσιο ΑΕΠ από το δικό μας, έχει επταπλάσιο δημόσιο χρέος, καλυπτόμενο όμως από την βιομηχανική και την εν γένει παραγωγή της, ενώ εμείς έχουμε μόνο χρέος χωρίς καμιά παραγωγή. Στηρίζουμε τα πάντα στον τουρισμό -  που λόγω των πολιτικών συγκυριών των γύρω περιοχών – είναι ανθηρός, αλλά ως πότε  θα κρατήσει αυτό,  χωρίς βελτίωση των υποδομών ; Πέραν των κατά καιρούς ωραιοποιήσεων της ευειδούς κυρίας Υπουργού, η πραγματικότητα δεν την δικαιώνει, όχι μόνο λόγω της αύξησης του ΦΠΑ  στα νησιά μας , αλλά κυρίως από τα γεγονότα της Μόριας και άλλων , κατ’ ευφημισμόν κέντρων ‘’εξυπηρέτησης μεταναστών και προσφύγων’’, που δεν αποτελούν και τον καλύτερο τρόπο προβολής των νησιών μας.

Η Ιταλία, προσπάθησε να επιχειρήσει ένα   πείραμα συμπόρευσης της ‘’ριζοσπαστικής’’ ομάδας του κόμματος των πέντε αστέρων  με την ρατσιστική ‘’ακροδεξιά’’ λέγκα του Βορρά, με μόνο κοινό στοιχείο μεταξύ τους τον αντιευρωπαϊσμό. Μήπως αυτό σας θυμίζει κάποιες ομοιότητες με τα καθ’ ημάς;  Είναι κι αυτό ένα δείγμα αντιμνημονιακής ‘’ιδεοληψίας’’ των γειτόνων μας, που δεν αιφνιδίασε τους συνήθως ‘’καθεύδοντες’’ Ευρωπαίους.  Να λοιπόν και ένα κέρδος της Ευρώπης από τους επαναστάτες του σύγχρονου λαϊκισμού του ελληνικού πειράματος. Μας κατάλαβαν τελικά  οι ‘’κουτόφραγκοι’’ και αυτή τη φορά αντέδρασαν έγκαιρα. Τους βοήθησε βέβαια και το γεγονός ότι η πολιτειακή ηγεσία της γείτονος έδειξε ότι – αν χρειαστεί –  μπορεί να κάνει  επίκληση  του Συντάγματος  ακόμα και α λα καρτ, προκειμένου  να προλάβει τα χειρότερα. Οι συνταγματολόγοι της χώρας μας έχουν πλούσια εμπειρία  ανάλογων ‘’ερμηνειών’’, αφού κατά καιρούς  με την ελαστικοποίησή του το έκαναν σφεντόνα!!!

Είμαστε λοιπόν ίδιοι στα αρνητικά αλλά εντελώς ανόμοιοι στα θετικά στοιχεία, αφού εκείνοι επιστρατεύουν και τα οριακά ‘’δημοκρατικά κλειδιά’’ θωράκισης του δημόσιου συμφέροντος της χώρας, προκειμένου να προλάβουν την κατάληψη της εξουσίας από τους  ευκαιριακούς σφετεριστές της. Το κακό της υπόθεσης είναι ότι οι βόρειοι ‘’ομόσταυλοί’’ μας πονηρεύτηκαν, αγρίεψαν και έδειξαν ότι προτάσσουν το συμφέρον της Ευρωπαϊκής Ένωσης – που συμπίπτει με το δικό τους- έστω και αν στη Γερμανία προΐσταται της οικονομίας σοσιαλιστής Υπουργός.

Δεν μπορώ να προβλέψω την εξέλιξη των  γεγονότων  στην Ιταλία, βλέπω όμως ότι θα αυστηροποιηθεί περισσότερο η κεντροευρωπαϊκή στάση έναντι των Νοτίων. Ακολουθεί σύντομα η Ισπανία των ΄΄συντρόφων σοσιαλιστών Ποδέμος '' με τις βίλες και τις πισίνες και φοβάμαι ότι το γεγονός θα αποτελέσει μια επί πλέον  αρνητική εξέλιξη στην  ‘’καθαρή μας έξοδο από τα μνημόνια’’. Ίσως αυτό να προσφέρει παράλληλα και ένα άλλοθι στους ημέτερους αριστεροδέξιους , όταν διαπιστώσουν ότι  ‘’οι καιροί ου μενετοί εισίν ‘’, που έλεγε και ο Θουκυδίδης. Όψόμεθα!!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΓΡΑΦΙΚΟΙ ΚΑΙ ΓΡΑΦΙΚΟΤΗΤΕΣ

    Η ζέουσα και ζέχνουσα πολιτική πραγματικότητα

Μια  προσωπική  αναστολή  στην ‘’αφελή’’ μου  προσπάθεια σχολιασμού της  επικαιρότητας, που φοβήθηκα ότι με είχε καταστήσει γραφικό, μου έδωσε τη δυνατότητα και την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι γραφικό είναι και το  περιβάλλον που ζούμε και εγώ ένας απλός καταγραφέας και παρουσιαστής του. Στο διάστημα αυτό της ‘’αναστολής’’ , διαπίστωσα τα εξής ‘’ενισχυτικά’’ στοιχεία της τελευταίας  άποψής μου:

1.- Εξακολουθεί να υπάρχει [παγκόσμια] αναγνωστικό ενδιαφέρον για  την ιστοσελίδα μου -  όπως προκύπτει από τα στατιστικά της στοιχεία - αλλά και τηλεφωνήματα αποδεκτών των μηνυμάτων μου, που μου ζητούν να  συνεχίσω. Προφανώς διαβάζουν ή ξαναδιαβάζουν παλιά μου άρθρα, τα οποία η συνεχιζόμενη πολιτική πραγματικότητα κρατάει στην επικαιρότητα.

2.-  Υπάρχουν περισσότεροι πραγματικοί γραφικοί επαγγελματίες σχολιαστές, οι οποίοι υμνούν και δοξάζουν την κακομοιριά και κατάντια της χώρας μας, απλά και μόνο για να υπηρετήσουν τις ιδεοληψίες τους, την προσωπική τους διαφορετικότητα, να πουλήσουν κάποια φύλλα των εντύπων τους παραπάνω ή, ακόμα χειρότερα, για να δικαιολογήσουν τα  ‘’τριάκοντα αργύρια‘’ της αμοιβής τους.

Αφήνω κατά μέρος το πρώτο στοιχείο που το θεωρώ προσωπικό , δεν μπορώ όμως να εθελοτυφλώ μπροστά στο δεύτερο, που χαρακτηρίζει  τη ζέουσα και  ζέχνουσα σύγχρονη πολιτική πραγματικότητα και με τόση καθυστέρηση ανακάλυψε και ο κ. Λαζόπουλος. Στη διάρκεια χθεσινού   τηλεοπτικού μου ‘’ζάπινγκ’’, άκουσα ότι ο αριστοφανικός μας ‘’ηθοποιός’’  αναφέρθηκε  στους ‘’εκπορνευτές’’ των καναλιών και έσπευσα να συμφωνήσω μαζί του. Δεν βρήκα την πλήρη δήλωσή του για να δω αν ‘’κάνει και την αναγκαία αυτοκριτική του’’ , οπότε με τη διατήρηση κάποιων επιφυλάξεων, θα μείνω σε όσα είναι ήδη γνωστά, αρχίζοντας από τα κανάλια. Θεωρώ  εδώ απαραίτητο να παραθέσω και την πλήρη  ερμηνεία  του ρήματος εκπορνεύω, παράγωγο του οποίου αποτελεί η  αποδιδόμενη στον συμπαθή σατιρικό ηθοποιό λέξη.

1.   προωθώ κάποιον ή κάποια στην πορνεία συνώνυμα: βγάζω στο κλαρί

2.   (μεταφορικά) μειώνω ηθικά συνώνυμα: εκμαυλίζω, εξευτελίζω, ατιμάζω , ταπεινώνω, καταρρακώνω  

Έχοντας ζήσει πέραν των τριών δεκαετιών σε χώρες τις           Ευρώπης, ομολογώ ότι ‘’σε καμιά ευρωπαϊκή χώρα δεν ασχολούνται τα δημόσια κανάλια με το  ‘’αυτονόητο έργο’’ και τα πρόσωπα των κυβερνήσεων και σπανιότατα τους εμφανίζουν στις οθόνες, εκτός αν πρόκειται για κριτική και αρνητικό σχολιασμό τους.  Αυτά που καθημερινά βλέπουμε και ακούμε στην ‘’κυβερνητική’’ μας τηλεόραση, τα είδα μόνο στις χώρες του ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού που έλεγε ο Αντρέας Παπανδρέου. Στην  Άνοιξη της Πράγας του 1968,  η κυβέρνηση του ΧΟΥΖΑΚ   που εγκατέστησαν τα σοβιετικά στρατεύματα, ‘’υποχρεώθηκε από τους εισβολείς  να παρουσιάσει  τα 10 εκατομμύρια τουριστών στη χώρα ως ‘’ δυτικούς πράκτορες’’, για να   δικαιολογήσει την εισβολή.

Στην χώρα μας βέβαια δεν έχει   συντελεσθεί καμιά ξένη εισβολή, απλά η παρούσα Κυβέρνηση – αφού έσκισε τα μνημόνια, κατάργησε την τρόικα και έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους Μερκελιστές και γερμανοτσολιάδες αντιπάλους της , προσκάλεσε τους ‘’θεσμούς’’  για ένα έντιμο συμβιβασμό. Για να μεταθέσει δε την ευθύνη στο λαό, έκανε και δημοψήφισμα που αρνήθηκε το  αποτέλεσμά του, προσέτρεξε στη βοήθεια των ‘’δολοφόνων των λαών’’ Αμερικάνων, επανέφερε ενισχυμένο τον  ΕΝΦΙΑ και έσπευσε να ψηφίσει  προκαταβολικά τις περικοπές συντάξεων και φοροαπαλλαγών, τη ‘’δήμευση’’ της δημόσιας περιουσίας για 99 χρόνια,  για να καταδείξει  ότι επαναφέρει τη χώρα  στην ‘’κανονικότητα’’ .

Όλη λοιπόν η  κανονικότητα στην οποία  οδηγούμαστε, έχει δημιουργήσει μια ‘’αδικαιολόγητη’’ σύγχυση στον αγνώμονα και κακόπιστο λαό και αυτός είναι ο λόγος που επιστράτευσε κάποιους ‘’έντιμους’’, δημοσιογράφους σε μια ‘’δεύτερη ευκαιρία’’ να πείσουν τους ξεροκέφαλους Έλληνες, ότι δεν καταλαβαίνουν την ευδαιμονία τους. Άκουσα σε μια από τις τελευταίες εκπομπές ‘’ευκαιρίας’’, τον ‘’ ξερόλα’’ της παρέας να διαψεύδει  κατηγορηματικά την υπενθύμιση συνεργάτιδας του ότι ‘’ανώτερο οικονομικό στέλεχος’’ δήλωσε ότι η περικοπή των συντάξεων θα αρχίσει το 2019, αφού θα εφαρμοσθούν όσα έχουν ψηφισθεί’’ . Αγέρωχος ο κύριος ‘’ειδικός’’ απάντησε ως εξής: ’’ Έχω προσωπική ενημέρωση ότι έτσι έπρεπε να πει το ανώτερο στέλεχος και ότι το θέμα θα λυθεί προσωπικά από τον Πρωθυπουργό, με πολιτικό τρόπο’’. Το γεγονός επιβεβαίωσε και η παριστάμενη ,μελαχρινή κοντράλτα,  της ομάδας διαψεύσεων της ΕΡΤ.

 Ξέρω ότι αμφότεροι είναι  έμπειροι δημοσιογράφοι και αυτό με προβληματίζει περισσότερο, διότι σαφώς γνωρίζουν ότι πολιτική λύση σε ψηφισμένο λογιστικό πρόβλημα σημαίνει ‘’ συναλλαγή κάτω από το τραπέζι’’ , που αποτελεί χείριστο μέσο άσκησης εθνικής πολιτικής. Ευτυχώς, οι Ευρωπαίοι, με πρώτο τον  Γάλλο φίλο μας και όλοι οι ειδικοί – με εξαίρεση τους  στρατευμένους ή αυτόκλητους ξερόλες που προσπαθούν να προκαλέσουν σύγχυση στους τηλεθεατές- διέψευσαν τα χειρότερα. Αυτός είναι ενδεχομένως και ο λόγος της ‘’μετάκλησης’’ ενός ακόμα έμπειρου δημοσιογράφου από το ‘’κόκκινο’’– με θαυμάσια ελληνικά – για ‘’ να βάλει ένα χεράκι’’ στο θολό τοπίο  της κρατικής ενημέρωσης, μέχρι να κυλήσει ο καιρός προς τις εκλογές. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας δήλωσε, χθες, ενώπιον του Δημάρχου Θεσσαλονίκης : Οι βουλευτικές εκλογές θα γίνουν τον Οκτώβριο του 2019»  και σχολίασε πως «ονειρεύονται καρβέλια» όσοι επιζητούν πρόωρες εκλογές.  Ο κ. Τσίπρας είπε ότι οι εκλογές θα γίνουν με την εξάντληση της τετραετίας και αφού έχει βγει η χώρα από τα μνημόνια λέγοντας χαρακτηριστικά: «Θα ήμουν ανόητος να μην θέλω να το ζήσω και αυτό. Να είμαι ο πρωθυπουργός της χώρας χωρίς επιτροπεία».

Εγώ ο αφελής γέρων – στα πρόθυρα των 85 μου χρόνων – κάνω μια προσπάθεια να κατανοήσω τους καλούς αυτούς ανθρώπους, που θέλουν να βοηθήσουν την ενεργοποίηση της νοημοσύνης μας – ένα στάδιο πριν την λοβοτομή – αλλά κάτι δεν μου βγαίνει. Αυτό που συνειδητά κάνουν – αποδέχομαι  ότι πρόκειται για ικανούς και έμπειρους – πως συμβιβάζεται με την νομιμότητα και κυρίως την εντιμότητα, την ηθική και την δεοντολογία που υποχρεούνται να εφαρμόζουν όλοι οι επαγγελματίες του είδους; Ας δεχθώ λοιπόν ότι υπερίσχυσε της ηθικής το προσωπικό και ‘’ιδεολογικό’’ κίνητρο του καθενός τους, δεν έχουν ακούσει όμως τίποτα για ‘’όσους μεταδίδουν εν γνώσει τους ψευδείς ειδήσεις που βλάπτουν το λαϊκό συμφέρον και για ηθικούς αυτουργούς!!!   Ας μη σπεύσουν να μου καταλογίσουν ότι τους στοχοποιώ, αφού δεν τους κατονομάζω καν και ίσως να αναφέρομαι σε πρόσωπα της νοσηρής φαντασίας μου, την οποία θα προσωποποιήσουν οι ίδιοι με την ενδεχόμενη ενόχληση τους.

Φοβάμαι ότι και αυτοί, καταδιωκόμενοι από τις ερινύες τους, θα μιμηθούν τον μοναδικό αριστοφανικό της εποχής μας, που παρέσυρε τον ελληνικό λαό σε μια στιγμή  απελπισίας του, να οδηγηθεί στο σημερινό του χάλι. Είναι πρόδηλο ότι έχει αρχίσει την ‘’ανάνηψη’’ και αλλάζει ρώτα ή με άλλα λόγια προτιμά τη μέθοδο του ‘’στρίβειν δια του αρραβώνος’’.  Προσωπικά δεν κάνω μάθημα σε κανένα, αλλά ούτε και δέχομαι από ανθρώπους που και μόνη η υπαγωγή τους στην 4^η εξουσία, τους υποχρεώνει να είναι αυστηροί κριτές των άλλων εξουσιών. Αντί λοιπόν να κρίνουν την εξουσία, μεταφέρουν αυτούσιες τις παντοειδείς ανακοινώσεις της, ενίοτε σε απευθείας σύνδεση, χωρίς απολύτως κανένα σχόλιο.  Αυτή τη δημοκρατία ευαγγελίζονται αυτοί και άλλα ‘’δημοκρατικά φερέφωνα’’, του ηλεκτρονικού και γραπτού κομματικού Τύπου; Ας λάβουν υπόψη τους ότι το λιβανιστήρι χρησιμοποιείται σε θρησκευτικές μόνο τελετές και ότι,  τόσο για τους ίδιους όσο και για τα αντικείμενα της πολιτικής τους λατρείας, πάντα θα βρίσκονται ελεύθερες θέσεις στο χρονοντούλαπο της ιστορίας που οδηγήθηκαν και αρκετοί προκάτοχοί τους. Η ζωή συχνά εκδικείται τους αλαζόνες και μεταλλαγμένους της πολιτικής κονίστρας. Αντώνης Ταρνανάς

ΤΟ ΤΑΛΑΝΤΙ ΣΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1821

            Ευχαριστώ θερμά για την ευγενική σας πρόσκληση και πρόθεσή μου είναι να παραστώ  - αν η ηλικία μου το επιτρέψει – στη θαυμάσια αυτή ιδέα του Γυμνασίου Αταλάντης. Θα μπορούσα μάλιστα να συνεισφέρω και τις δικές  μου εμπειρίες, τουλάχιστον ως προς το μέρος  της μουσικής παράδοσης, που μετείχα ενεργά.

            Μακεδόνας - κατά το ήμισυ - και ο ίδιος από τον πατέρα μου και διατηρώντας στενούς δεσμούς  και αρθρογραφία με τη γενέτειρά του [Πεντάλοφος Βοίου Κοζάνης], εκφράζω μια θερμή  παράκληση για την αποφυγή  ‘’σοβινιστικών’’ διατυπώσεων γεωγραφικών προσδιορισμών, διότι ‘’οι καιροί είναι πονηροί’’ και η χώρα μας δεν αντέχει νέους διαχωρισμούς. Ας αφήσουμε στους  ‘’ανοες φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους να ασχολούνται με τέτοιες ακρότητες. Είναι απόλυτα θεμιτό να προβάλουμε τους τόπους καταγωγής και την ιστορικότητά  τους, αμβλύνοντας όμως τις ακραίες διαφοροποιήσεις εκατέρωθεν. Τιμή  στους ένδοξους  Μακεδόνες, που βοήθησαν στην απελευθέρωση της περιοχής, στους έντιμους Ευρυτάνες που αποτελούν άξιο και σεβαστό μέρος των συμπολιτών μας και όποιους αλλους ζουν και εργάζονται  τιμίως στην πόλη μας, χωρίς καμιά απολύτως διάκριση. Ας αποδείξουμε όλοι μας ότι έχουμε πλέον  ενταχθεί απόλυτα στον τόπο που ζούμε και αποτελεί συνειδητή επιλογή μας, χωρίς ‘’κορώνες’’ προβολής της διαφορετικότητας. Μόνο έτσι πλέον μπορούν να συμβιώσουν  οι σύγχρονες πολυπολιτισμικές κοινωνίες μας, στην παγκοσμιοποίηση που ούτως ή άλλως όλοι βιώνουμε.  Αντώνης Ταρνανάς

Στάλθηκε από την Αλληλογραφία για Windows 10

Από: AtalantiLibrary
Αποστολή: Τρίτη, 15 Μαΐου 2018 9:11 πμ
Προς: Theocharis - Mavridou & Associates Ltd.; atalanti filmclub; amixelis; athpapgeorgiou02@gmail.com; Αντώνιος Ταρνανας; Elias Boubouris; Bas Liartis; christina kyr; c.pantoleinas@eza-beers.gr; Χριστοφόρου, Λίνα; Dina Troutpegli; Κοκόρη Δήμητρα; Κική Νικοπούλου; efidimitrelou@yahoo.gr; efstathios.karentzos@cern.ch; elenitsapali@gmail.com; Ilias Karentzos; Georgia Igglezou; MAG24 online magazine; irene fereti; Eirini Ioannidou; IOANNA MASTORA; Ιωάννης Σαρακιώτης; KARACHALIS NIKOLAOS; Panos Nerouda; Pronoia Lokrwn; Κονδυλία Γώγου; Μαρκάκη Κωνσταντίνα; Froso Manda; Maria Houkli; Tasiopoulos Nikos; Petros; paidikos stathmos; Μπαλάσκα Παναγίτσα; pr@psichogios.gr; Βαγια Πασχαλη; Βασιλική Τσιλιπάνου; Σιμόγλου Δήμητρα; Θεολογία Ταρλατζή; Δημήτρης Τριανταφυλλίδης; Ινστιτούτο Δημόσιας Διοικησης; Χρυσούλα Μακρή; ΓΙΑΝΝΗΣ ΧΑΛΑΤΣΗΣ; Ξ Ξ­Ο„Ο ΞΏΟ‚ Ξ Ξ­Ο„Ο ΞΏΟ…; Αλεξία Ντίνου
Θέμα: Πρόσκληση

--

Marditsa Zekente-Karentzou

Aianteios Public Library of Atalanti

Chief Librarian

Atalanti 35200

Fthiotida - Greece

22330 80016

ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΚΕΣ ΕΚΜΥΣΤΗΡΕΥΣΕΙΣ

Στην προσπάθειά μου να απαντήσω στα συχνά  ερωτήματα παλιών φίλων και συναδέλφων,  για την ενασχόλησή μου με τη συγγραφή και την αρθρογραφία μου, που δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή τους στη μακρόχρονη συνυπηρέτησή μας, δηλώνω  ότι, αρχικά, ούτε και  εγώ το είχα αντιληφθεί!!! Όπως ξαφνιάστηκαν κάποιοι ανακαλύπτοντας μια ‘’αθέατη’’ πλευρά της ζωής μου που ενδεχομένως δεν φανταζόντουσαν  ή ακόμα και  να μην περίμεναν, το ίδιο συνέβη και από μέρους μου, διότι πιστεύω ότι ‘’αθέατο’’ είναι αυτό που δεν θέλουμε να δούμε. Όμως, σε κάθε περίπτωση χαίρομαι και γι’ αυτούς που τελικά με ‘’ανακάλυψαν’’, διότι πιστεύω ότι ποτέ δεν είναι αργά.

Αναζητώντας λοιπόν μια κάποια ικανοποιητική εξήγηση, αρχίζω από τα μαθητικά μου χρόνια, τα δύσκολα χρόνια κατοχής και πολέμων, σε ένα επαρχιακό γυμνάσιο της γενέτειράς μου, Αταλάντης. Πιστεύω ότι υπήρξα  καλός μαθητής στα φιλολογικά μαθήματα –αφού ακόμα θυμάμαι τους κανόνες συντακτικού και γραμματικής της αρχαίας και της καθαρεύουσας. Οι καθηγητές μου όμως με ξεχώριζαν για τις μαθηματικές μου επιδόσεις, επιβραβεύοντάς τις με  υψηλή βαθμολογία, σε αντίθεση με  τα ελληνικά σπάνια ξεπερνούσα το 12 [ με άριστα το 20] και επέμεναν ότι  με ‘’αυτόν τον τρόπο θα μάθαινα  καλά ελληνικά’’. Συμφωνώ μαζί τους μόνο  ως προς το αποτέλεσμα, που με συνοδεύει στη μετασχολική μου ζωή, δεν είμαι όμως ιδιαίτερα ευτυχής για τη βαθμολογία του ελληνικών που ‘’κοσμεί’’ το απολυτήριο  μου.

Η πρώτη μου επαφή με τη λογοτεχνία έγινε  στη διάρκεια του εμφυλίου, με το βιβλίο του Ο. HENRY  ’Το τελευταίο φύλλο’’* - που επισυνάπτεται  ο σχολιασμός και μια δημόσια κριτική του. Συνέχισα την επαφή μου με τα βιβλία το 1953, στον στρατό, όταν ο κολλητός μου φίλος – ο Κώστας – είχε γεμάτο το κενό ανάμεσα στο σομιέ και το στρώμα του κρεβατιού του με βιβλία  Ρώσων κλασικών συγγραφέων [ Τολστόι, Ντοστογιέφσκι κλπ]. Αυτό λίγο έλλειψε να τον κατατάξει στους αριστερούς, που την εποχή εκείνη αποτελούσε μομφή, ενώ σήμερα αποτελεί δείγμα ριζοσπαστικής  προοδευτικότητας. Επανήλθα στην ανάγνωση λογοτεχνικών βιβλίων με τον γάμο μου, αφού η σύζυγός μου [που την έχασα το 1977] είχε εργασθεί σαν γραμματέας της Ένωσης Ελλήνων Συγγραφέων και  υπήρξε φανατική βιβλιόφιλος.

Το 1962, που υπηρετούσα στο Βελιγράδι, ο Πρέσβης  και νονός της κόρης μου, Δημήτρης ΝικολαρεΪζης μου χάρισε το βιβλίο του ‘’Δοκίμια κριτικής’’, ενώ την ίδια περίοδο βρέθηκα κοντά σε μια πλειάδα Ελλήνων συγγραφέων, που ήλθαν   εκεί με την ευκαιρία  της απονομής βραβείου Νόμπελ σε ένα Σέρβο συγγραφέα. Είχα μια ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον μεγάλο Στράτη Μυριβήλη, που είχα διαβάσει όλα τα έργα του και αυτό μου έβαλε στο νου τη ‘’σπίθα’’ της δοκιμής, που όμως  προσωρινά δείλιασα να επιχειρήσω.  Το 1966 τοποθετήθηκα στην Ελληνική Πρεσβεία στην Πράγα όπου, μάλλον από παρεξήγηση, βρέθηκα άθελά μου πιο κοντά σε μια συγγραφέα.

Συγκεκριμένα είχα μια μικρή διαμάχη με τον Πρέσβη μου, διότι εύρισκε ότι το αντικείμενο της εργασίας μου δεν μου  κάλυπτε   πλήρως  το ωράριο. Τον  παρακάλεσα λοιπόν ‘’να μου προσθέσει και άλλα καθήκοντα που να δικαιολογούν τον μισθό μου’’ και εκείνος μου ανέθεσε τη σύνταξη του  καθημερινού τηλεγραφήματος  προς την τότε Γεν. Γραμματεία Τύπου, με βάση τα αναφερόμενα στις τσεχοσλοβακικές εφημερίδες ελληνικά θέματα, που μετέφραζε στα γαλλικά η ιδιαιτέρα γραμματέας του[κυρία Ruzickova]. Πολύ σύντομα όμως , η όλη διαδικασία πήρε εντελώς άλλη μορφή. Στο μεταξύ, είχα μάθει την τσεχική, και μετέφραζα κατευθείαν τον καθημερινό Τύπο και  έγραφα το τηλεγράφημα, που – πριν το στείλω -   του  έριχνε μια ματιά  ο Πρέσβης, που  αργότερα  τη θεώρησε  περιττή.

Λίγες ημέρες αργότερα εμφανίστηκε στο γραφείο μου  η σύζυγος του  και μου είπε ότι είναι συγγραφέας και θα ήθελε αν μπορώ να διαθέσω λίγο από τον ελεύθερο χρόνο μου, να  βοηθήσω στο ‘‘ρετουσάρισμα’’ του νέου της βιβλίου, διότι ο σύζυγός της  είχε μιλήσει κολακευτικά  για την ικανότητά  μου στον χειρισμό της ελληνικής γλώσσας. Η ‘’συνεργασία’’ αυτή δεν ευδοκίμησε για πολύ, διότι διατύπωσα κάποιες βασικές ‘’λεκτικές’’ επιφυλάξεις, οπότε  αποσύρθηκα ευγενικά, με τη σκέψη  όμως  να επιχειρήσω κάτι δικό μου  εις το προσεχές μέλλον. Η ευγενής και πολύ  ευγενική αυτή κυρία [ Δανάη Καλεύρα] μου χάρισε τα δύο παλαιότερα βιβλία της , δεν άκουσα όμως ποτέ  κάτι για το επίμαχο!

Το 1980, που υπηρετούσα στην Κεντρική Υπηρεσία του ΥΠΕΞ, η φίλη και συνάδελφος Μαρία Τσούνη, με έφερε σε επαφή με τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη [ για  υπόθεσή του], ο οποίος μου αφιέρωσε όλα του τα έργα που τα συνόδευσε και με μια ευγενική κάρτα, που παραθέτω φωτοτυπία της. Το  έργο του ‘’Αρνούμαι’’, μου πρόσφερε το πρώτο μέρος του τίτλου του  βιβλίου μου ‘’Αρνούμαι να ξεχάσω’’, που κυκλοφόρησα σε μερικές εκατοντάδες ‘’στοχευμένων’’ αναγνωστών.

Την τελική όμως ενθάρρυνση να επιχειρήσω το ‘’γράψιμο’’ μου ενέπνευσαν – χωρίς να το γνωρίζουν οι ίδιοι’’  στις Βρυξέλλες, ο φίλος μου Κώστας Τρακάδας [ που δήλωνε θαυμαστής του τρόπου έκφρασής μου] και η φίλη μου Ελένη, που –  διακήρυσσε -  ότι δεν έπαυσε ποτέ να εμπιστεύεται ‘’τη γνώση  και τις γνώσεις μου’’. ‘Έτσι απλά λοιπόν μου προέκυψε  η επιθυμία να καταστήσω ευρύτερα γνωστές  τις εμπειρίες και τα προσωπικά μου βιώματα – όπως γράφει και η προμετωπίδα του προσωπικού μου ιστότοπου  [anpantar.blogspot.com].

Έγραψα ακόμα τρία μυθιστορήματα, [ ένα αστυνομικό και δύο κοινωνικά-αισθηματικά] που βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και πρόσωπα αλλά, απέφυγα για διάφορους  λόγους την προσωποποίησή τους. Είχα  την πρόθεση να αφήσω στα εγγόνια μου την επιλογή δημοσίευσής τους, μετά τον θάνατό μου. Τελικά όμως, η ζωή τα  έφερε έτσι ώστε να  προηγηθεί  ο δικός τους θάνατος, αφού από  λάθος μου, αντί να κάνω ‘’διαμόρφωση’’ του σκληρού δίσκου μεταφοράς τους , την έκανα στο δίσκο που τα περιείχε και τελικά τα έχασα όλα [860 σελίδες συνολικά]. Αδυνατώντας πλέον να τα ξαναγράψω, πήρα οριστικά την απόφαση να περιοριστώ σε άρθρα και σχόλια ποικίλου περιεχομένου, απλά και μόνο για να ‘’σκοτώνω την ανία  μου’’, που αρχίζει να με ενοχλεί!!!. Περισσότερο με συγκινεί ο αριθμός και η γεωγραφική κατανομή στις πέντε Ηπείρους, ‘’αγνώστων’’ μου αναγνωστών της ιστοσελίδας μου – όπως προκύπτει από τα στατιστικά της στοιχεία – που εκλαμβάνω σαν ανταπόκριση σε ένα  πνευματικό διάλογο μαζί τους.

Αντώνης Ταρνανάς

Ακολουθούν τα αναφερόμενα δύο συνημμένα:

Η ΚΑΘΥΣΤΕΡΤΗΜΈΝΗ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΕ ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ

                ΣΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΟ ‘’ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΦΥΛΛΟ’’

         [Νεότερη και πιο προσωποποιημένη θεώρηση]

Το πρώτο εξωσχολικό βιβλίο που έπεσε ποτέ στα χέρια μου, δεν σημάδεψε απλά τα παιδικά μου χρόνια και τις μετέπειτα απόψεις μου, αλλά τείνει να καταστεί και οδηγός στις στερνές μου σκέψεις προς  το ‘’τέλος’’ του βίου μου. Όταν διάβασα για πρώτη φορά το έργου του Ο.HENRY ‘’το τελευταίο φύλλο’’, δεν είχα καθόλου προσλαμβάνουσες παραστάσεις, πέραν της δυστυχίας που ζούσα λόγω του πολέμου και της πείνας, ενώ αργότερα [5.7.2014] που έκανα την προηγούμενη κριτική μου, περιορίστηκα απλά στην αποσύνδεση του έργου από την ομοφυλοφιλία που του απέδιδε κάποια προφανώς σκόπιμη κριτική. [συναποστέλλεται συνημμένο]

Τώρα πια, που εντελώς συμπτωματικά είναι πάλι Ιούλιος [μήνας των γενεθλίων μου - που θυμίζουν τα φύλλα της κληματαριάς], αισθάνομαι την ανάγκη να ασχοληθώ με την ουσία του κειμένου, που έχει σαν κύριο και ίσως μοναδικό θέμα τη μοναξιά. Καταλαβαίνω καλύτερα  και τα κίνητρα του συγγραφέα να αναφερθεί στο προσωπικό του δράμα, δηλαδή την αρρώστια της γυναίκας του και στη φυλάκισή του και ίσως εδώ αρχίζει και η προσωπική μου ταύτιση μαζί του. Έχοντας βιώσει πανομοιότυπες καταστάσεις, προσπαθώ να δώσω τις δικές μου ερμηνείες στα συναισθήματα που τον  διακατέχουν , με μόνη διαφοροποίηση ότι  η   δική μου  φυλάκιση  δεν είναι αποτέλεσμα  καταδικαστικής απόφασης, αλλά ‘’προσωπικής’’ μου επιλογής. Σας πληροφορώ λοιπόν ότι η μοναξιά από μόνη της αποτελεί  ένα είδος ‘’φυλάκισης με βραχιολάκι’’, που επιτρέπει στον ‘’έγκλειστο’’ να σπάει κατά διαστήματα τα δεσμά του, αρκεί να  το επιτρέπει η ψυχική του διάθεση και όχι μόνο. Όταν οι προσωπικές δυνάμεις δεν ’’σπρώχνουν’’ πια  για την όποια υπέρβαση, υπερισχύει η δύναμη της συνήθειας και έτσι ο  μοναχικός άνθρωπος, ενισχύει καθημερινά μόνος του τα τείχη της δικής του φυλακής, αφού θεωρεί πλέον αναγκαίο ακολούθημα την ‘’έκτιση’’ της καθημερινής του ποινής . Αυτή η εξοικείωση με την ‘’μοναχική’’ πραγματικότητα αποτελεί την τέλεια μορφή της φυλακής, αφήνοντας απλά στον ‘’φυλακισμένο’’ το πρόσχημα της κατ’ επιλογήν απομόνωσής του, που το επόμενο στάδιο είναι ο θάνατος, ενίοτε μάλιστα και σαν επιδίωξη, αφού στη συγκεκριμένη περίπτωση  δεν υπάρχει ‘’ το τελευταίο φύλλο’’, ούτε καν η ελπίδα της  ‘’αποφυλάκισης’’. Εδώ εντοπίζεται και το  δικαίωμα  της προσμονής  του θανάτου σαν μέσου λύτρωσης, αφού αποτελεί  και τον μοναδικό συνδετικό κρίκο ή, κατά τη θρησκευτική  ερμηνεία, ένα παρατεταμένο διάλειμμα για τη  συνέχεια της ζωής. Αυτό επαφίεται στη ηθική δομή του καθενός μας και τις προσωπικές του αντοχές, αποκλειόμενης κατά το δυνατόν, της άμεσης  συμβολής μας στην επίσπευσή του, όσο και αν αποτελεί αναφαίρετο δικαίωμα αυτοδιαχείρισης της ζωής του καθενός μας.

Επανέρχομαι λοιπόν στο μυστικό του βιβλίου, όπου η μία των δύο γυναικών ένοιωσε πολύ κοντά στον επερχόμενο θάνατο και τον είχε συνδέσει ‘’αυθαίρετα’’ βέβαια, με την πτώση από την κληματαριά του τελευταίου φύλλου’’, με τη λήξη του Φθινοπώρου. Η φίλη της, που είχε αντιληφθεί αυτή της τη σκέψη, φρόντισε να ‘’καρφιτσώσει’’ το τελευταίο φύλλο της κληματαριάς που βρισκόταν στο οπτικό πεδίο της κλινήρους  συντρόφου της, ώστε να ενθαρρύνει  την ελπίδα για παράταση της ζωής της. Εδώ προσθέτω εγώ, ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να αποτελούν  αυτοκριτικά ‘’καθρεφτίσματα’’ και προσωπικά γεγονότα  του συγγραφέα, μεταφέροντας στις δυο ηρωίδες του έργου του τα προσωπικά του βιώματα. Μπορεί η υγιής φίλη να έδρασε  έτσι με προσωπικά κίνητρα, για να περισώσει όσο μπορεί περισσότερο τη μοναδική της συντροφιά ενώ η ασθενής  οριοθετούσε όχι την τελευταία ελπίδα επιβίωσης , αλλά το επιθυμητό τέλος ενός μαρτυρίου. Αυτό ίσως ο Ο. HENRY να το κράτησε για τον εαυτό του και να μην το μάθουμε ποτέ, όσοι όμως βιώνουν τη μοναξιά σε μεγάλη ηλικία, μάλλον οδηγούνται  στη δεύτερη επιλογή, διότι   η ζωή τους, όταν δεν τους  επιτρέπει να ανταποκρίνονται  στοιχειωδώς  στις καθημερινές  τους  ανάγκες, γίνεται πολύ δύσκολη έως  ανυπόφορη. Αντί λοιπόν να αποτελεί λύση  – για τους ίδιους  και τον περίγυρό τους -  μια τέτοια ‘’παράταση’’  δημιουργεί   πρόσθετες  δυσκολίες  και προβλήματα για τους ίδιους  και    το περιβάλλον τους. Ωραία είναι η ζωή και Θείο δώρο, αρκεί να πληροί τις ελάχιστες προϋποθέσεις διαβίωσης και όχι της  τυπικής επιβίωσης. Ζώντας σε μια εποχή  που στερείται κάθε έννοιας κοινωνικής μέριμνας και προγραμματισμένης φροντίδας για τους απόμαχους [σοβαρά ασθενείς ή υπερήλικες που έμειναν μόνοι στη ζωή], δημιουργείται αυτόματα ένα  ευρύτερο πρόβλημα για το κοινωνικό σύνολο και επαφίεται ακόμα και στην τύχη’’  το τέλος του βίου των ανθρώπων και ιδιαίτερα των μοναχικών. Η εποχή αυτή, πόρρω απέχουσα εκείνης που περιγράφεται στο διάλογο του Σόλωνα με τον Κροίσο ‘’για τον ολβιώτατο’’ άνθρωπο, δείχνει και τις ‘’εθνικές’’ μας επιλογές και αντιλήψεις περί οικογένειας, που  θυσιάσαμε στο βωμό του κακώς εννοούμενου εκσυγχρονισμού και της δήθεν παγκοσμιοποίησης. Ενθυμούμενος λοιπόν την απάντηση του Σόλωνα, αναζητώ  έστω και  ελάχιστες ομοιότητες με τη σημερινή εποχή, που χαρακτηρίζεται από τον εγωκεντρισμό και τον κυνισμό. Βρίσκω μάλιστα ότι η σύγχρονη ζωή, έχει φροντίσει τουλάχιστον και ορθώς, να βελτιώσει την ‘’κυνική’’ ζωή, ή οποία προστατεύεται από ειδικούς  κανόνες δικαίου και ελπίζω για τις επόμενες γενιές να ληφθεί ανάλογη μέριμνα και για τους  ανθρώπους, αφού ο χαρακτηρισμός ‘’σκυλίσια ζωή’’  θα αποτελούσε Θείο δώρο για τους περισσότερους σύγχρονους απόμαχους της κοινωνίας. Για τους οικονομικά ισχυρούς υπάρχει πάντα η δυνατότητα  ‘’εξαγοράς’’ της όποιας κοινωνικής φροντίδας,   ενώ για τους λοιπούς τα πάντα επαφίενται στην θεά ‘’τύχη’’, η οποία τελευταία έχει γυρίσει την πλάτη σε όλα τα ‘’ανθρωποειδή’’. Τελειώνοντας με την  αναφορά μου στον  κυνισμό – που δεν αποτελεί πλέον ύβρη- θυμήθηκα το έργο και όχι βέβαια την προσωπική ζωή που δεν αποτελεί πρότυπο για μίμηση, του Αμερικανού συγγραφέα Τσαρλς Μπουκόβσκι και παραθέτω μερικά χαρακτηριστικά του ‘’κυνικά’’ αποφθέγματα όπως  ‘’Απλά να ζεις περιμένοντας να πεθάνεις είναι σκληρή δουλειά’’ και ‘’οι έξυπνοι άνθρωποι είναι γεμάτοι αμφιβολίες, ενώ οι ηλίθιοι γεμάτοι αυτοπεποίθηση’’. Στην περίπτωσή μου πάντως διανύω μια περίοδο  παντελούς έλλειψης αυτοπεποίθησης και πολλών αμφιβολιών για τα πάντα, χωρίς να το συναρτώ με τις όποιες θεωρήσεις του Αμερικανού συγγραφέα.

Αντώνης Ταρνανάς

Συναποστελλόμενο συνημμένο από 5.7.2014]

‘’  Καθυστερημένη  κριτική σε ένα βιβλίο του O HENRY

Με καθυστέρηση  65 περίπου χρόνων ξαναθυμάμαι το πρώτο μου εξωσχολικό βιβλίο, που έγινα κάτοχός του με το προσωπικό μου χαρτζιλίκι. Πρόκειται για το διήγημα του O. HENRY ‘’το τελευταίο φύλλο’’ που αγόρασα με τις οικονομίες των καλοκαιρινών μου σχολικών διακοπών, στη διάρκεια του εμφυλίου. Όπως τα περισσότερα παιδιά της εποχής, με το τέλος των μαθημάτων ‘’έπιανα δουλειά’’ ως

εργάτης οικοδομών και συνέβαλλα στα οικογενειακά οικονομικά, πότε αγοράζοντας κάτι για το σπίτι [ το πρώτο ψυγείο πάγου, το πρώτο ραδιόφωνοRCA και άλλα] και πότε παραδίδοντας τα μεροκάματά μου στο κοινό οικογενειακό ταμείο. Κρατούσα όμως πάντα ένα μικρό ποσό για τις περιορισμένες προσωπικές μου ανάγκες. Σαν μια τέτοια ανάγκη έκρινα τότε και την αγορά του συγκεκριμένου βιβλίου, που με χαρά αλλά και υποχρέωση παρουσίασα στους γονείς μου. Θυμάμαι ακόμα την  αντίδρασή τους  ‘’δεν ξέρεις πώς να ξοδέψεις το χαρτζιλίκι σου’’, ‘’δεν έπαιρνες τουλάχιστον κάτι φαγώσιμο που έχεις ρέψει’’ και τόσα άλλα, απόλυτα δικαιολογημένα για την εποχή και τις συνήθειες μιας μικροαστικής οικογένειας. Ντράπηκα, προβληματίστηκα για τις επιλογές μου αλλά τελικά, σχεδόν συνωμοτικά το διάβασα και χάρηκα τόσο πολύ για την επιλογή μου, που την χρησιμοποίησα για να αντικρούσω και άλλες ανάλογες  μελλοντικές μου αποφάσεις.

Το βιβλίο αυτό σημάδεψε τη ζωή και την μετέπειτα σκέψη μου, σε σημείο να το επικαλούμαι σε οποιαδήποτε συζήτηση με θέμα την μοναξιά, την αρρώστια και τον πόνο .Γιατί αυτές ήταν οι κύριες αιτίες που εύρισκα να κυριαρχούν στο διήγημα και κυρίως μια μεταφυσική θεώρηση της εν γένει ζωής. Διότι ζωή δεν έχουν μόνον οι άνθρωποι αλλά τα όσα μας περιβάλλουν, συμπεριλαμβανομένου και αυτού του φύλλου της κληματαριάς.  Χωρίς να προδώσω τον τρόπο ‘’παράτασης’’ της συγκράτησης του φύλλου που έδινε παράλληλη παράταση της ζωής ενός ανθρώπινου όντος, έκανα διάφορες σκέψεις και κρίσεις για τον τρόπο διαχείρισης της ζωής δύο μόνων καλλιτεχνών γυναικών και δεν έμπαινα στο πειρασμό να τις κατατάξω στις ομοφυλόφιλες ή άλλες σχετικές κατηγορίες. Την εποχή που διάβασα το βιβλίο, που σημειωτέον είχε χαρακτηρισθεί ‘’παιδικό’’ και με τις προσλαμβάνουσες παραστάσεις μου, που έβλεπα γύρω μου να συμβιώνουν από ανάγκη πολλά άτομα – άνδρες και γυναίκες – που ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος και στη συνέχεια ο αδελφοκτόνος εμφύλιος είχε ‘’ρημάξει’’, δεν γνώριζα καν τον όρο και την ύπαρξη της ομοφυλικής  σχέσης.

Ένα τελευταίο σχόλιο που θέλω να κάνω, όχι στο βιβλίο αλλά στη συγκεκριμένη κριτική του, ότι είναι καλό κάθε έργο να κρίνεται με τα δεδομένα της εποχής του και να αποφεύγουμε ακροβασίες και παραδοχές  που εξυπηρετούν κάποιες σύγχρονες σκοπιμότητες αλλά δεν δικαιολογούν την πραγματικότητα. Η πραγματικότητα κρίνεται εκ των  έσω, δηλαδή όταν την ζεις και δεν ερμηνεύεται κατά το δοκούν και ‘’συμφέρειν’’, προς ικανοποίηση επιδιώξεων και σκοπιμοτήτων που ‘’βολεύουν’’ ενδεχομένως σύγχρονες αντιλήψεις.

Κάτι τελευταίο αλλά πολύ σημαντικό. Όταν διάβασα το βιβλίο δεν είχα υπόψη μου τον βίο και την πολιτεία του συγγραφέα, διότι τότε ο συμβολισμός θα μπορούσε να αποδοθεί  στην  επιθυμία του συγγραφέα να αναφερθεί με έμμεσο τρόπο στο προσωπικό του δράμα με την αρρώστια της γυναίκας του και τη δική του φυλάκιση. Έψαχνε και ο ίδιος το τελευταίο ‘’φύλλο’’, ένα αποκούμπι και μια δικαιολογία για να συνεχίσει να ζει. Αντώνης Ταρνανάς, Αταλάντη 5.7.2014’’

ΤΙ ΕΠΟΧΗ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΖΟΥΜΕ!!!

Στις οκτώμισι δεκαετίες της ζωής μου νόμιζα ότι τα έζησα όλα  και ότι ήσυχα πλέον θα μπορούσα να  προσμετρήσω τα στερνά μου - που όπως λένε - ‘’τιμούν τα πρώτα’’ , αφού άλλωστε η ζωή μου φέρθηκε  πολύ γενναιόδωρη σε εμπειρίες. Πού να φανταστώ ο αφελής ότι υπάρχουν και άλλα πολλά ακόμα να δουν τα μάτια μου και να ακούσουν τα αφτιά μου, που ευτυχώς ή δυστυχώς παραμένουν σε καλή κατάσταση. Με προβληματίζει μόνο  αν υπάρχει  διαθέσιμος  χώρος στη μνήμη του εγκεφάλου  μου  και γι’ αυτό φροντίζω, κατά καιρούς,  να τα καταγράφω σε ηλεκτρονική μορφή. Είναι μια διαδικασία που προσομοιάζει στη χρησιμοποίηση ‘’εξωτερικού σκληρού δίσκου’’. Με τον τρόπο αυτό, ενδεχομένως θέτω υπό δοκιμασία  τις αντοχές των καλοπροαίρετων αναγνωστών μου, δίνω όμως  παράλληλα τη δυνατότητα  προσέλκυσης του     ενδιαφέροντος    μελλοντικών   ερευνητών , που θα βρουν το υλικό και θα ασχοληθούν  με  τις παραδοξότητες  της περιόδου και τον τρόπο επιβίωσης της φυλής μας!!! Ίσως βρεθούν ομοιότητες  με την επιβίωση των ‘’λεμούριων’’, προπιθήκων της τάξης των πρωτευόντων θηλαστικών της Μαδαγασκάρης, που συνεχώς κινδυνεύουν με εξαφανισμό, αλλά εξακολουθούν να υπάρχουν και να εξελίσσονται με νεώτερα υποείδη.

Δεν θα ασχοληθώ με τα μελλούμενα, αφού δεν διαθέτω την ανάλογη επιστημονική κατάρτιση ούτε κάποιο κληρονομικό χάρισμα για να κάνω προβλέψεις. Θα προσπαθήσω όμως να καταγράψω – όσο μπορώ εναργέστερα – αυτά που ζούμε    στις  μέρες μας, μήπως και  οδηγηθούμε στο  αναμενόμενο θαύμα [!], για το οποίο μας προετοιμάζουν οι ηγέτες μας.

Ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, έγινε το πρώτο θαύμα, γεμίζοντας όχι απλώς ‘’μαξιλαράκια’’ που μας ζήτησαν , αλλά ολόκληρα στρώματα, για τον εντυπωσιασμό των κακόπιστων δανειστών και της τρόικας που τους αποκαλούμε πλέον  θεσμούς. ‘’ Είπαν του τρελού ν’ ανάψει φωτιά κι έκαψε τα ρούχα του, που λέει μια ελληνική παροιμία, για να μην επικαλεστώ  μια άλλη αντιπροσωπευτικότερη ,που η προσωπική μου ηθική δεν επιτρέπει. Για το επίτευγμά τους αυτό  περιόρισαν ,μέχρι  μηδενισμού, κάθε οικονομική δραστηριότητα,  διαιωνίζοντας τα χρέη του κράτους   και κρατώντας σε ομηρία εκατοντάδες χιλιάδες νέων συνταξιούχων . Αυτό είναι το τίμημα  για να κρατηθούν στο θώκο τους, αδιαφορώντας για την όποια κριτική – ακόμα και εκ των έσω - σφυρίζοντας αδιάφορα για όσα λέγονται για σκάνδαλα, υποβάθμιση της παιδείας και της θρησκείας, αφού ξέρουν ότι βρίσκονται στα τελευταία τους και  συνεπώς, σκέπτονται [!],  ‘’γαία πυρί μειχθήτω’’.

          Κάλεσαν τον φιλέλληνα κ. Γιούνκερ να μιλήσει για τις επιτυχίες τους – που κάποτε ξόρκιζαν με βδελυγμία – αλλά έκαναν ότι δεν άκουσαν τις αυστηρές συστάσεις του, τις οποίες επίσης σαν καλά παιδιά θα εφαρμόσουν. Μας ήρθε και ο κ.  Γκουρία με τα εργαλεία του ΟΟΣΑ, αλλά και πάλι προβάλλανε όσα τους βόλευαν, ενώ και αυτός έθεσε τους όρους του, που θα υποστεί και πάλι ο δυστυχής Ελληνικός λαός, που πήρε τη θέση του Ισαάκ των συνεχόμενων θυσιών, με τη συγκατάθεση της Κυβέρνησης.

          Αποφεύγω συνειδητά κάθε  αναφορά στα σοβαρότατα εθνικά θέματα της χώρας μας, τις δυσβάστακτες δαπάνες εξοπλισμών και την ‘’υποτακτική’’ μας στάση έναντι των νατοϊκών πιέσεων για τα Σκόπια , την   ίδια στιγμή που  μας λένε ότι  με την Τουρκία πρέπει να τα βρούμε μόνοι μας.

          Τι συμβαίνει τελικά με το προσφυγικό στα νησιά του Αιγαίου – που περιμένουν πως και πως την τουριστική περίοδο να ανακάμψουν οικονομικά, ενώ ανάλογο πρόβλημα μας προέκυψε και από τον Εύρο; Η κυρία  Τασία εξακολουθεί να πιστεύει ακόμα ότι ‘’λιάζονται’’ στις πλατείες των νησιών μας;

          Θα περιοριστώ σε αυτά τα λίγα, που δείχνουν  το διαμορφούμενο και συνεχώς επιδεινούμενο κλίμα που εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε σαν  ‘’καθαρή έξοδο’’ από τα μνημόνια, που θυμίζει την ηρωική μεν αλλά σε συνθήκες εξαθλίωσης ‘’έξοδο του Μεσολογγίου’’. Ακολουθεί σύντομα και η επίσπευση των μέτρων [ μειώσεις συντάξεων , αφορολογήτου κλπ] του 2020 κατά ένα χρόνο και οι αρμόδιοι – ελλείψει άλλης  δικαιολογίας - ψελλίζουν και πάλι τα περί ισοδυνάμων και τόσες άλλες αρλούμπες.

        Τι άλλο θέλετε για να πεισθείτε για τις παραδοξότητες που ζούμε όλοι μας και υποκρινόμαστε ότι δεν τις βλέπουμε; Άρχισε πλέον και η σεναριολογία για τον χρόνο των επόμενων εκλογών [  απλών, διπλών ή τριπλών], ενώ το  μόνο που απασχολεί την εξουσία είναι  ‘’αν μπορεί να τις αποφύγει εντελώς’’. Ξέρουν ότι οι περισσότεροι θα μείνουν εκτός του νυμφώνα και ίσως κάποιοι από αυτούς να δυσκολευτούν ακόμα και να κυκλοφορήσουν στις περιφέρειές τους, ακόμα και από ντροπή. Συνεπώς μην πιστεύετε τη φημολογία περί αιφνιδιασμού ή  επίσπευσης εκλογών , εκτός αν τους εγκαταλείψουν οι κολλητοί τους, στην προσπάθεια να ξαναπροβάλουν το εθνικιστικό προσωπείο τους  ή [ο μη γένοιτο] τύχει κάποιο εθνικό κακό, οπότε ο Θεός να μας λυπηθεί ‘’όλους μας’’!!!

 Ύστερα από τα όσα   αναφέρθηκαν  είναι βέβαιο ότι το επόμενο διάστημα δεν θα πλήξουμε καθόλου αλλά θα υποφέρουμε ακόμα περισσότερο, απευχόμενοι και κανένα ‘’θερμό’’ ενδεχόμενο εν μέσω καύσωνα. Ομολογώ ότι με προβλημάτισε  ιδιαίτερα η δήλωση του κ. Τζανακόπουλου ότι ‘’ Η κυβέρνηση δεν θα επιτρέψει να γίνει η Ελλάδα Κολομβία’’, ενώ  μας είχαν προτείνει να γίνουμε Βενεζουέλα του ομοϊδεάτη  κ.  Μαδούρο.  Αντώνης Ταρνανάς