Είχα αποφασίσει, εν όψει και του επικείμενου
θέρους, να διακόψω την ενόχληση των αναγνωστών των άρθρων και σχολίων μου, αφού
είχα αρχίσει να αισθάνομαι σαν τον Δον Κιχώτη, τον γνωστό ήρωα του Θερβάντες. Τα όσα όμως εξακολουθούν
να συμβαίνουν στη χώρα μας και το γεγονός ότι ο χρόνος μιας σεζόν για την
ηλικία μου έχει διαφορετικές διαστάσεις και θέλω να προλάβω όσα μπορώ
περισσότερα, μου έφεραν στο νου το
απόφθεγμα του Πυθαγόρα: Χρη σιγάν ή κρείσσονα σιγής λέγειν’’[ πρέπει να σωπαίνεις ή είναι καλύτερο
να τα λες;].
Αποφάσισα, σχεδόν υποχρεώθηκα από τα γεγονότα, να
διακόψω τη σιωπή μου, διότι – όπως έλεγε η αείμνηστη Σαπφώ Νοταρά – ‘’εδώ
γίνονται Σόδομα και Γόμορρα’’ και δεν αναφέρομαι μόνο σε εκτροπές από τις Θείες εντολές, αλλά σε ένα
γενικό μπάχαλο που δεν έχει αρχή και
τέλος. Τα όσα συμβαίνουν τελευταία ,μας επαναφέρουν στην παράσταση που ζήσαμε
με τις καταγγελίες του κ. Καμμένου – με την σύμπραξη του ανανήψαντος [!] κ.
Λαζόπουλου, για την δήθεν προσπάθεια εξαγοράς και εκφοβισμού του κ. Χαϊκάλη. Ευτυχώς, αμφότεροι οι
ηθοποιοί επέστρεψαν στο φυσικό τους χώρο, όπου διαπρέπουν.
Οι
καταγγελίες αυτές επαναλαμβάνονται και στις μέρες μας . Αυτή τη φορά με
υποδεικνυόμενο θύμα τον κ. Κατσίκη, και
μάλιστα επικροτούνται και από τον
τρίτο στην πολιτειακή ιεραρχία, Πρόεδρο
της Ελληνικής Βουλής , με τη δήλωση«Υπάρχει μια ακραία προσπάθεια εκφοβισμού προς το πολιτικό σύστημα
προς κόμματα, βουλευτές, θεσμούς. Προσπαθούν και αυτό πρέπει να αποτραπεί να
επιβάλουν ένα κλίμα φόβου για τις δικές τους επιδιώξεις και τις δικές τους
απόψεις. Η δημοκρατία έχει τους τρόπους να αμύνεται.’’ Χαίρομαι κυρίως για την κατακλείδα της δήλωσης και περιμένω
την άμεση δημοκρατική αντίδραση.
Εν τω μεταξύ, αλλού τα κακαρίσματα και αλλού γεννούν οι κότες , που έλεγε ο
κάποτε σοφός λαός μας, διότι ενώ οι καταγγελίες
εστρέφοντο προς τα δεξιά και τα δεξιότερα, βγήκε ο ‘’φίλος’’ Ρουβίκωνας,
που όχι μόνο ανέλαβε την ευθύνη της ενέργειας αλλά διευκρίνισε ότι τελικά δεν
πραγματοποιήθηκε η εισβολή.
Θα μου πείτε εύλογα και ποια είναι η διαφορά; Συμφωνώ ότι η αντιμετώπιση
δεν μπορεί να διαφέρει ανάλογα με το ‘’χρώμα’’ των καταδρομέων. Λέγοντας δε
αντιμετώπιση δεν εννοώ την παλαιότερη εντολή
του ιδίου του κυρίου Προέδρου για την
απελευθέρωση των εισβολέων στον κοινοβούλιο και μάλιστα, με άμεση
επιστροφή τους στον χώρο της σύλληψής τους - στο προαύλιο της Βουλής. Αυτό δεν είναι τρόπος δημοκρατικής
άμυνας αλλά ιδεοληπτικός αλληθωρισμός!!!
Πότε όμως συμβαίνουν όλα αυτά τα
καταγγελλόμενα έκτροπα – άσχετα με τη λανθασμένη εκτίμηση του εχθρού – για εξαγορές,
απειλές και τόσες άλλες αξιόποινες
πράξεις σε βάρος της Δημοκρατίας; Τη
στιγμή ακριβώς που ο λαός τρέμει για τις επερχόμενες μειώσεις των συντάξεων, τη
συμφωνία με τα Σκόπια , την πιθανολογούμενη με την Αλβανία και ίσως και με την
Ανατολική μας γείτονα. Την ίδια στιγμή ο
κ. Πρωθυπουργός δηλώνει -προκαταβολικά-
στο Λονδίνο ότι ‘’ Η συνθήκη του Δουβλίνου «είναι ξεπερασμένη από τη
ζωή» και τονίζει ‘’Πρέπει να βρούμε έναν τρόπο, στο πλαίσιο του
διεθνούς δικαίου, να μοιραζόμαστε το βάρος και να μην βρίσκονται σε αυτή την
άδικη θέση οι χώρες της πρώτης υποδοχής αλλά και η Γερμανία»,
Σύμφωνα με τους Financial Times , «o κ. Τσίπρας ανέφερε ότι οποιαδήποτε
συμφωνία με τη Γερμανία δεν θα έχει σημαντικές επιπτώσεις στην Ελλάδα,
δεδομένου ότι μόνο 50-100 αιτούντες άσυλο περνούν κάθε μήνα τα βόρεια σύνορα
της χώρας. "Για μας δεν είναι το πρόβλημα"».
Διερωτώμαι μήπως η δήλωση για την
ξεπερασμένη συνθήκη του Δουβλίνου, εντείνει τις εμμονές κάποιων άσπονδων
γειτόνων μας, που ενδεχομένως θεωρήσουν ξεπερασμένη και τη συνθήκη της Λωζάννης , η οποία τους ‘’στερεί
τα εδάφη της καρδιάς των’’;
Με βάση τα προαναφερθέντα και πλείστα όσα άλλα, που αφορούν την παιδεία, τη
θρησκεία και την εφαρμοσμένη δημοκρατία, που δεν είναι ποτέ δεδομένη,
αναγκάζομαι να επικαλεσθώ τον Μίλαν Κούντερα, που είχα την τύχη να γνωρίσω στη
εξέλιξη της Άνοιξης της Πράγας του 1968 που συνέπιπτε με τα μαύρα
χρόνια της χούντας και την παράλληλη αναγνώριση της σοβιετικής εισβολής στην
Πράγα από το ΚΚΕ. Τα γεγονότα της Πράγας και η εγκατάσταση
ηγεσίας Κουίσλινγκς στην χώρα του, έκαναν τα βιβλία του ‘’Αστείο’’ και ‘’ η
αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι’’ το Ευαγγέλιο για τους κατατρεγμένους λαούς των
δύο χωρών. Θυμάμαι τα παρατιθέμενα αποσπάσματα από τα δυο βιβλία του :
‘’Ακόμα
και ο θάνατος έχει εδώ ένα πρόσωπο μιας ονειρικής θλίψης και μιας σκληρής
μαύρης φάρσας. Είναι επίσης μια μελέτη θανάτου: του θανάτου των ανθρώπινων
όντων, αλλά, ακόμα, και του -πιθανού- θανάτου της γηραιάς μας Ευρώπης.
|
-Όποιος θέλει διαρκώς να «εξυψωθεί» πρέπει να περιμένει ότι μια μέρα
θα τον πιάσει ίλιγγος . Ο ίλιγγος είναι άλλο πράγμα από τον φόβο μην
πέσουμε. Είναι η φωνή του κενού κάτω από εμάς που μας τραβάει και μας
καταπίνει.’’
Σε όλα αυτά προσθέτουμε και τη σημερινή
‘’ασυμφωνία’’ για το μεταναστευτικό, που δίνει τη δυνατότητα στους οικονομικά
ισχυρούς του Βορρά να ‘’αδειάζουν έναντι αμοιβής’’ τους δυστυχείς μετανάστες
στο φτωχό Νότο και κυρίως στη χώρα μας. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε το γεγονός
ότι οι χώρες που πλειοδοτούν στη σύγχρονη μορφή ρατσισμού είναι οι τέως
κομμουνιστικές χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με τις ‘’προοδευτικές’’ αντιλήψεις
τους και ότι πάντα υπάρχουν πρόθυμοι γερμανοτσολιάδες και νεομερκελιστές, που
με τη νέα συνθηματολογία τους επανέρχονται στις ‘’αυταπάτες’’ τους για να μας
δείξουν ότι πιστεύουν μόνο στις εντολές του
Μαμωνά .
Θα
κλείσω το άρθρο μου με μια παράφραση στα λόγια του Νίτσε: “Ξεχνάει
κανείς τα λάθη του- αποκαλώντας τα αυταπάτες- , όταν τα εξομολογείται σε
κάποιον άλλο. Ο άλλος, όμως, δεν τα ξεχνάει…ποτέ!!!”
Αντώνης Ταρνανάς