ΜΙΑ
ΖΩΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΈΛΕΞΑ
ΑΛΛΑ ΤΗ ΒΙΩΣΑ
Στη μακρόχρονη ζωή μου δεν είχα ποτέ
περιέργεια αλλά πραγματικό ενδιαφέρον. Βίωσα σχεδόν κάθε πτυχή της και δεν
παραπονέθηκα ποτέ για τα βιώματά μου – καλά
ή κακά- χωρίς ποτέ να μεμψιμοιρήσω για τις επιπτώσεις τους ,
προσπαθώντας απλά να τις φέρω στα μέτρα των δυνατοτήτων μου, ώστε να μη με
λυγίσουν με το βάρος και τις συνέπειές τους. Είχα πάντα κανόνες στη ζωή μου και
δεν φοβήθηκα ποτέ και κανένα.
Σκεφθείτε ότι, ως άτυπος επί κεφαλής της
υπηρεσίας μου – στη διάρκεια της χούντας – έκανα προσφυγή εναντίον της για
περικοπές των αποδοχών εξωτερικού του Κλάδου μου και με τη βοήθεια του αγνώστου
μου εισηγητή του Συμβουλίου Επικρατείας,
δικαιώθηκα ως προς το αποτέλεσμα ενώ έχασα τη δίκη. Θυμάμαι τα λόγια του
αείμνηστου δικηγόρου Αριστείδη Τσάτσου, που μόλις είχε επιστρέψει από εξορία,
ότι και το απλό πέρασμα από το γραφείο
του θα με στιγμάτιζε. Από την άλλη, ο δοτός Γενικός Γραμματέας του ΥΠΕΞ,
Αντιστράτηγος Γιάνναρης, με προειδοποιούσε ότι με την πράξη προσφυγής
‘’στρεφόμουν κατά της εθνικής κυβέρνησης’’. Τελικά δεν είχα καμιά συνέπεια –
τουλάχιστον φανερή.
Με τα μικρά δείγματα θάρρους που με είχαν
οπλίσει τα χρόνια του πολέμου που έζησα από την ηλικία των 6 ετών, έζησα τη ζωή
μου μέχρι και σήμερα, χωρίς φόβο και πάθος. Δεν φοβάμαι πια ούτε τον θάνατο και
ίσως και γιαυτό, για 10 χρόνια είχα κόψει κάθε σχέση μου με ιατρικές και
εργαστηριακές εξετάσεις, Επανήλθα σ’ αυτές μετά το τελευταίο μου συντριπτικό
κάταγμα στο γόνατο που με οδήγησε στο νοσοκομείο.
Με όλα αυτά και πολλά άλλα σημαντικότερα
που έζησα, δεν επιδιώκω την αυτοπροβολή μου ‘’άγιες μέρες’’, αλλά δίνω ένα ακόμα μάθημα ζωής,
σήμερα την ημέρα των Παθών, για τους νέους κυρίως της εποχής μας και τους
επαναστάτες του γλυκού νερού, που νεανίζουν και ψευτοσοσιαλίζουν. Χθες σε μια
εκπομπή άκουσα έναν [τέως] αριστερό να παραδέχεται δημόσια ότι ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν ένα εφεύρημα και
δεν υπήρξε ποτέ. Προσωπικά το γνώριζα καλά αυτό γιατί έζησα , στις χώρες που
είχε επιβληθεί, για δώδεκα ολόκληρα χρόνια, αλλά δεν με πίστευαν. Σήμερα Μεγάλη
Παρασκευή, σεβόμενος την ημέρα, δεν θα αναφερθώ σε κομματικές κρίσεις,
ελπίζοντας ότι, για άλλους λόγους, θα πράξουν το ίδιο και οι διάφοροι λαϊκοί
κήρυκες της όποιας πραμάτειας προσπαθούν να πλασάρουν στο δύσμοιρο λαό.
Αφορμή για το σημερινό μου πόνημα,
αποτέλεσαν ταυτόσημα σχόλια πολλών αναγνωστών του χθεσινού μου
δημοσιεύματος, με τα οποία με ευχαριστούν ‘’για όσα διδάσκω με τα γραφόμενά μου’’,
ενώ εγώ επιμένω ότι γράφω για να σκοτώνω τη ατέλειωτη μοναξιά μου.
Ξαναδιαβάζοντας τα 900 περίπου
δημοσιεύματα μου μετά το 2016, βρίσκω πράγματι στοιχεία τα οποία κάποιοι τα
άκουγαν για πρώτη φορά και κάποιοι άλλοι δεν θα τα μάθαιναν ποτέ. Εννοώ βέβαια
πραγματικά γεγονότα που βίωσα προσωπικά, αφού εξακολουθώ να γράφω με τη μέθοδο
της αυτογραφικής αφήγησης.
·
Θα κλείσω το παρόν, με
μια μικρή αναφορά στα ‘’εγκώμια’’ της
ημέρας, τα οποία, πέραν των ωραίων στίχων, διακρίνονται και για την εξαίρετη
μελωδία τους, όπως τη γνώρισα προσωπικά,
ως τενόρος της εκκλησιαστικής πολυφωνικής χορωδίας. Προηγείται το κρεσέντο του ‘’Αι γενεαί πάσαι, ύμνον τη Ταφή Σου,
προσφέρουσι Χριστέ μου.
Καθελών του
ξύλου, ο Αριμαθείας, εν τάφω Σε κηδεύει.
Μυροφόροι
ήλθον, μύρα σοι, Χριστέ μου, κομίζουσαι προφρόνως.
Ω γλυκύ μου
έαρ, γλυκύτατόν μου Τέκνον, πού έδυ σου το κάλλος;’’ Ο Επιτάφιος θρήνος ολοκληρώνεται σε μινόρε, καταδεικνύοντας την πένθιμη ατμόσφαιρα του Θείου δράματος με το‘’ Η ζωή εν τάφω
κατετέθης Χριστέ και αγγέλων στρατιαί
εξεπλήττοντο ‘’
Η ατμόσφαιρα γίνεται ρεαλιστικότερη για τους λαούς που ζουν το προσωπικό
τους δράμα με τους πολέμους που σιγά αλλά σταθερά επανέρχονται στη ζωή μας.
Προσωπικά το αντιλαμβάνομαι καλύτερα, γιατί βρέθηκαν στη δεινή τους θέση, στη
διάρκεια του Β’ παγκόσμιου και του
αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου στη χώρα μας.
Αντώνης