ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

 

ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΚΑΙ  ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ

 

 

Είναι δυο λέξεις παλιές όσο και ο κόσμος μας και ετυμολογικά στενά συνδεδεμένες, αφού έχουν την ίδια ρίζα. Κάποτε μάλιστα υπήρξαν απόλυτα εξαρτημένες και αλληλένδετες. Η σύγχρονη ζωή κράτησε μόνο την εξάρτηση και απέκοψε την μια από την άλλη, αφού το βάρος έπεσε στα κομματικά όργανα που άρχισαν να σκέπτονται και να ενεργούν με κριτήρια που πρέπει να μας προβληματίζουν, αφού αποσκοπούν και                                                                                                                                                                                                                 στο όφελος, την κοινώς αποκαλούμενη ‘’κουτάλα’’. Διευκρινίζω  ότι δεν αποτελούν ακόμα ‘’κανόνα’’, αλλά αργά και  συστηματικά εκεί οδηγούνται.

Πριν ασχοληθούμε με τις πρώτες εφαρμογές τους στην αρχαιότητα  και τη  συμμετοχή  τους στη Δημοκρατία, ας ρίξουμε μια ματιά τριγύρω για  να κάνουμε τις διαπιστώσεις μας.’’  Έβαλαν την ‘’πολιτική’’ στα σχολεία, με τα 15μελή, με πρόσχημα την πολιτικοποίηση, ενώ πρόκειται για μια μορφή ‘’εκκόλαψης κομματόσκυλων, αφισοκολλητών, ενίοτε και ‘’αιώνιων’’ φοιτητών για τον έλεγχο του φοιτητικού κινήματος. Τα ίδια τα κόμματα άλλωστε, κάνοντας αναφορές σε στελέχη τους, επικαλούνται όλες αυτές τις καταστάσεις σαν ιδιαίτερες αρετές. Δεν θα επικαλεσθώ ονομαστικά παραδείγματα πρωτοκλασάτων στελεχών όλου του πολιτικού φάσματος [για να μη τους προβάλω], που άφησαν ‘’όνομα’’ και διέπρεψαν  σε κομματική δραστηριότητα στις σχολές τους.

Εδώ κυρίως θα βρείτε και τις φανατικές αντιδράσεις κομμάτων και  οργανωμένων φοιτητών, σε κάθε προσπάθεια νομοθετικών ορίων στην τυφλή αυτή κομματικοποίηση κάποιων φοιτητικών παρατάξεων, που έφθασαν μέχρι και τη δημιουργία καταλήψεων – και χτίσιμο καθηγητών στα γραφεία τους - , εξοπλισμών και επηρεασμού των πρυτανικών και λοιπών εκλογών και αποφάσεων. Το χειρότερο είναι ότι για όλα αυτά τα απαράδεκτα, επικαλούνταν και συνεχίζουν να το κάνουν, την ελεύθερη  διακίνηση ιδεών, που η επικαιρότητα  θυμίζει την αντίστοιχη στα λόγια του κ. Πούτιν για την ‘’ελεύθερη’’ εισβολή και καταστροφή μιας χώρας, που θέλησε να ακολουθήσει το δικό της μοντέλο ελεύθερης σκέψης. Ανάλογη ήταν η εμπειρία μου και το 1968 που έζησα προσωπικά  την Άνοιξη της Πράγας και την επακόλουθη Σοβιετική εισβολή. Δεν βρίσκω καμιά απολύτως διαφορά  ανάμεσα στα δυο κακά και τρείς τρομάρες, αφού το σταθερό στοιχείο τότε και τώρα είναι ο ολοκληρωτισμός του καθεστώτος. Το μόνο που άλλαξε είναι το όνομα του ‘’ηγέτη’’, με την προσθήκη αυτή τη φορά των κολλητών του  ολιγαρχών, γιατί ‘’είναι πολλά τα λεφτά ‘’σύντροφοι’’.

Έχω μακρά  βιωματική εμπειρία [12 ετών] από τις παλιές  χώρες της τέως Ανατολικής Ευρώπης και του υπαρκτού σοσιαλισμού [αμφότερα ανύπαρκτα και φανταστικά]. Η αηδία που προκάλεσε το καθεστώς τις οδήγησε στον ακροδεξιό  χώρο και όσοι κατείχαν νευραλγικά πόστα[ π.χ. KGB] κατέλαβαν την εξουσία, ξανάνοιξαν τα χρυσά παλάτια και  ‘’τσέπωσαν’’  τον εθνικό πλούτο   της πάλαι ποτέ κραταιάς Ρωσίας.  Κράτησαν ατόφιο   το  ‘’πολιτικό σύστημα’’, αλλάζοντας απλά τις πινακίδες του καθεστώτος, τα αρνητικά του οποίου φόρτωσαν, στους αδελφούς τους Ουκρανούς.  Πάντα χρειάζεται και ένα εξιλαστήριο θύμα για να αποσείσουν τη δική τους ευθύνη.

  Οι δε δικοί μας ‘’αριστεροί’’ διαδηλώνουν κατά του πολέμου των ιμπεριαλιστών, αφού οι σφετεριστές  πρόλαβαν να αλλάξουν τον τίτλο, όχι όμως και το σύστημα, αφήνοντας ‘’φρούδες ελπίδες’’ παλινόρθωσης’’ για  τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού.  Είναι γεγονός όμως ότι ο μοναδικός πόλεμος προέκυψε από την ωμή  εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, που οι πρώτοι διέψευδαν λίγες ώρες πριν.  Έχον πάθει όμως ‘’αχρωματοψία’’ και δεν μπορούν να διακρίνουν αν ο τρέχων ιμπεριαλισμός είναι μαύρος ή  κόκκινος . Ό,τι και να γίνει, η  επίκληση και μόνο των πυρηνικών, κάνει μακρύ  το δρόμο για την τοπική και παγκόσμια ειρήνη, αφού η μόνη λύση του προβλήματος μπορεί να προέλθει μόνο εκ των έσω. Κάθε άλλη ενέργεια απαλλαγής από την παράταση του αιματοκυλίσματος της άτυχης Ουκρανίας, μπορεί να οδηγήσει σε παγκόσμια ανάφλεξη . αφού δεν πρόκειται να αφήσουν  εύκολα οι σφετεριστές και ολιγάρχες τη ‘’λεία’’ τους.

Αν παρατηρήσετε λίγο προσεκτικότερα θα διαπιστώσετε πολλές και μεγάλες ομοιότητες με τον ανατολικό μας γείτονα, με τη διαφορά ότι ο δεύτερος δεν διαθέτει πυρηνικά και διακατέχεται από το σύνδρομο Μεντερές,  που ξαφνικά βρέθηκε στην κρεμάλα!!!

Ας επανέλθουμε όμως για λίγο στην αρχαιότητα και σκεφτείτε τι θα είχε συμβεί , αν υπήρχε  σήμερα η Πνύκα , όπου συγκαλούνταν η Εκκλησία του Δήμου για να πάρει τις σοβαρές αποφάσεις για το σύνολο  των Αθηναίων. Πολλοί  πολιτικοί θα υφίσταντο τον Οστρακισμό [δηλαδή την εξορία], αντί των αναποτελεσματικών εξεταστικών και λοιπών Επιτροπών της Βουλής,  με  ενδεχόμενες  αδικίες. Με τον τρόπο  όμως αυτό, η χώρα θα είχε απαλλαγεί  από τις καθημερινές ‘’μοιρολογίστρες’’, που περιφέρονται ανά τας οδούς και τα ρύμας και  συκοφαντούν τους πολιτικούς τους αντιπάλους. Η σύγχρονη κομματική ‘’Πνύκα’’ προτιμά το εύκολο  κρέμασμα στα περίπτερα δεκάδων αντιπάλων τους, αφήνοντας έτσι  να αιωρείται και η μομφή   επί των κεφαλών τους. Η Σοβιετική Ένωση κατέπεσε με γδούπο, οι μεθοδεύσεις της όμως παραμένουν ενεργές από νοσηρούς συνεχιστές της.

Πολιτική λοιπόν ή πολιτικοί;;; Για την πρώτη είμαι απόλυτα βέβαιος ότι αποτελεί την τέχνη του εφικτού, αρκεί να  συντρέξουν οι κατάλληλες συνθήκες και να βρεθούν οι  άνθρωποι που θα  την εφαρμόσουν, με γνώμονα το συμφέρον της χώρας. Ένα τέτοιο δείγμα  πατριωτικού χρέους και ενδιαφέροντος μας δίνει η σημερινή Ουκρανία με επικεφαλής έναν  σύγχρονο ‘’παλιάτσο   Κάνιο’’ του Λεονκαβάλο, που επανέφερε την άποψη ότι και  οι άδολοι  κωμικοί μπορούν να φθάσουν στα όρια του δράματος και της τραγωδίας. Ίσως να αποτελούν οι ίδιοι τον από μηχανής θεό που θα δώσει τη λύση και τη λύτρωση στην αιώνια διαμάχη του καλού με το κακό και θα εμπνεύσει τη γέννηση ενός νέου κόσμου με αρετές που έχουν παραμεριστεί για να επικρατήσουν  ‘’τσιτάτα’’ και ακρότητες που ταλάνισαν τους  λαούς για πολλές δεκαετίες.

Όσον αφορά τους πολιτικούς τι να πει κανείς στις μέρες και στη χώρα μας. Πρέπει να μπουν κανόνες στο ‘’παιχνίδι’’ και να επιλέγονται εκείνοι που εξακολουθούν να ξεχωρίζουν τις δοκιμασμένες  ιδέες από τις ιδεοληψίες και να προτάσσουν το γενικό συμφέρον από τον φιλοτομαρισμό τους.  Εδώ όμως είναι ‘’Βαλκάνια’’ και   οι τυχοδιώκτες    επιδιώκουν την μετατροπή της  πραγματικής Δημοκρατίας σε διεστραμμένο παράγωγό της, που αποτελεί  πονηρό πλεονασμό, αφού  από μόνη της εκπροσωπεί τον Δήμο [ τον Λαό] και με τη μορφή αυτή επιζεί παγκόσμια για 2,500 χρόνια .

Θα κλείσω το παρόν με μια ακόμα αφελή απορία μου, αφού πρώτα παραθέσω κάποια σχετικά δημοσιεύματα: Η Μαρίν Λεπέν, ηγέτιδα του γαλλικού ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου, κατηγόρησε την Ευρωπαϊκή Ένωση ότι κήρυξε έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο στη Ρωσία που μπορεί να πλήξει όσους εμπλέκονται. Το ακροδεξιό κόμμα Εθνικό Μέτωπο εξασφάλισε δάνειο ύψους 9,5 εκατ. δολ. από ρωσική τράπεζα, χρήματα με τα οποία θα χρηματοδοτήσει εκστρατείες του. Remaining Time-0:00

Fullscreen

Mute

Η κυρία Λεπέν δεν κρύβει τον θαυμασμό της για τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν ακόμα και σε μια περίοδο που οι σχέσεις της Γαλλίας, αλλά και γενικότερα της Ε.Ε. με τη Μόσχα, είναι τεταμένες λόγω των γεγονότων στην Ουκρανία. Η κ. Λεπέν   μάλιστα πρότεινε αποχώρηση της Γαλλίας από το ΝΑΤΟ, προκειμένου να δημιουργηθεί άλλη συμμαχία στην οποία θα συμμετέχει και η Ρωσία!!!

“Δεν συνάδει με τις παραδοσιακές, φιλικές σχέσεις ούτε με τα οικονομικά συμφέροντα της χώρας μας ή των χωρών της ΕΕ και βλάπτει τις μελλοντικές σχέσεις”, δήλωσε στη ρωσόφωνη υπηρεσία του πρακτορείου ειδήσεων Interfax.’’

Ύστερα από τόσες ομοιότητες δηλώσεων και ιδεών με το ΚΚΕ, λέτε να μας επιφυλάσσεται κάποιο ειδύλλιο με την ακτιβίστρια του                                                                                                    Λαϊκού Μετώπου;;; Είναι κρίμα ότι μας λείπει ο Φωκίων  Δημητριάδης, με το απαραίτητο για την περίπτωση  ‘’παρδαλό κατσίκι’’ του. Είναι γνωστό άλλωστε ότι το ΚΚΕ με το ΑΚΕΛ, υπήρξαν τα μοναδικά αριστερά Κόμματα της Ευρώπης που ‘’είχαν χαιρετήσει θετικά και τη Σοβιετική εισβολή στην Πράγα το 1968  και είχαν ξεσηκώσει την οργή του Γάλλου   Κομμουνιστή ηγέτη  κ. Μαρσέ  εναντίον τους. Αντώνης

Ω ΚΑΙΡΟΙ Ω ΗΘΗ

 

  Η  ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΤΑΙ  

              Ω  ΚΑΙΡΟΙ  Ω  ΗΘΗ

 

Είναι μια ιστορική φράση  από την πρώτη ομιλία του   Κικέρωνα στη σύγκλητο, όταν το 63 π.Χ. η Ρώμη βρισκόταν  σε αναταραχή  και ο  Κατιλίνας, αποτυγχάνει για δεύτερη φορά να εκλεγεί  Ύπατος. Οι φιλοδοξίες του όμως και το πάθος του για αναθεωρητισμό τον οδηγούν στο να εξυφάνει μια συνωμοσία προκειμένου να καταλάβει την εξουσία, επιδιώκοντας την ανατροπή του πολιτεύματος.

Ένας σύγχρονος Κατιλίνας, με αρκετούς μιμητές, εμφανίζεται και στις μέρες μας    και για να κρατηθεί στην εξουσία και να σώσει εαυτόν και τους λοιπούς μεταλλαγμένους παλιούς συντρόφους του, που σε μια νύχτα έγιναν δισεκατομμυριούχοι, έκανε εισβολή στη γείτονα χώρα. Αποφάσισε λοιπόν, όπως χαρακτηριστικά υποστήριξε ο Ρώσος πρόεδρος, στο διάγγελμά του, «θέλουμε να αποστρατιωτικοποιηθεί και να αποναζιστοποιηθεί η Ουκρανία». Τώρα, πού εμπλέκεται ο ναζισμός με τον κυρίαρχο στόχο του να απαλλαγή από την εκλεγμένη Κυβέρνηση με Εβραίο Πρωθυπουργό, αποτελεί αντικείμενο  μιας άλλης επιστήμης.

 Το λάθος του  Μονάρχη είναι η παράλειψη του να εφοδιάσει τα χρυσοποίκιλτα  παλάτια του με  αρκετούς καθρέφτες . Αυτό του στέρησε τη δυνατότητα να δει ‘’ιδίοις όμμασι’’  στον εαυτό του    την επιβεβαίωση της  Ευαγγελικής ρήσης ‘’τί δὲ βλέπεις τὸ κάρφος τὸ ἐν τῷ ὀφθαλμῷ τοῦ ἀδελφοῦ σου, τὴν δὲ ἐν τῷ σῷ ὀφθαλμῷ δοκὸν οὐ κατανοεῖς; Ο ολοκληρωτισμός του βέβαια δεν αφήνει πολλά περιθώρια για ανάλογες σκέψεις  και  δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από αυτά που επικαλείται για την ΕΙΣΒΟΛΗ στην ‘’αδελφή’’ ηρωική χώρα!!!

Έβαλε λοιπόν στόχο να  καταστρέψει την  Ουκρανία και με επίκληση του τρόμου των πυρηνικών όπλων που βρέθηκαν στα χέρια του, ‘’αφέθηκε’’ να την αφανίσει , αδιαφορώντας για την καταστροφή και τον αφανισμό των  μνημείων  της κοινής ιστορίας  τους   αλλά και τα ανθρώπινα θύματα εκατέρωθεν. Φαίνεται όμως ότι αυτές οι ευαισθησίες αποτελούν αποκλειστικότητα των μικρών και ταπεινών ανθρώπων και όχι των ‘’μικρομέγαλων’’’ που και με την προηγούμενη ιδιότητά τους έστελναν συνανθρώπους τους στα ψυχιατρεία και στη Σιβηρία!!!

Βομβάρδισε κατοικίες, θέατρα, νοσοκομεία και πολύ φοβάμαι ότι θα μιμηθεί ανάλογες δράσεις  του ISIS και των φανατικών Ταλιμπάν,  που είχαν επιδοθεί στην εξαφάνιση των πολιτιστικών στοιχείων. Είναι δε ίσως πολύ κοντά  στο ‘’μεγαλείο’’ του Νέρωνα,  με την καιόμενη Ρώμη   και του Ενετού  Μοροζίνι, που το 1687 στην προσπάθειά του να κατακτήσει την Αθήνα βομβάρδισε τον Παρθενώνα, επικαλούμενος  και εκείνος την καταστροφή  των κρυμμένων  πυρομαχικών  των Οθωμανών  κατακτητών.

Τον φόβο μου αυτόν ενίσχυσε ένα βίντεο που μου έστειλε η φίλη μου Ελένη, που δείχνει το εμβληματικό κτίριο της Όπερας του Κιέβου,[ επισυνάπτω εν

δεικτικές φωτογραφίες]και προφανώς προκαλεί τον φθόνο των γειτόνων που επιβουλεύονται ό,τι   ‘’επισκιάζει’’ το νέο-Τσαρικό μεγαλείο τους!!!

Αυτοί οι ‘’άνθρωποι’’ δεν έχουν ιερά και όσια και δεν ‘’ορροδούν προ ουδενός’’, προκειμένου να υπερασπιστούν τα μυθικά πλούτη που σφετερίστηκαν από τον λαό τους  . Με όσα  διαπράχθηκαν μέχρι τώρα, ο νέος Τσάρος κερδίζει  μια θέση ανάμεσα στους ομόφρονες του ηγέτες ολοκληρωτικών καθεστώτων Στάλιν, Χίτλερ,  Πινοσέτ, Μάο Τσετούνγκ, Μουσολίνι, Κιμ Ιλ Σούνγκ  και ενδεχομένως κάποιων άλλων που ακόμα κρύβονται , αναμένοντας την ευκαιρία να εκδηλωθούν!!!    Ο ηγέτης της Βόρειας Κορέας Κιμ Γιονγκ Ουν, ο πρόεδρος της Λευκορωσίας Αλεξάντερ Λουκασένκο, ο πρόεδρος της Συρίας Μπασάρ αλ Ασαντ και ο πρόεδρος της Ερυθραίας Ισάιας Αφεγουέρκι αποτελούν αυτή τη στιγμή τους πιο στενούς συμμάχους του Κρεμλίνου .

 Ο καιρός θα δείξει αν , αυτή τη φορά, η ιστορία θα επαναληφθεί σαν τραγωδία ή σαν φάρσα που αναφέρει το υποτιθέμενο ρητό του Μαρξ. Ο  φιλόσοφος George Santayana όμως είχε πει ότι ‘’ αυτοί που δεν θυμούνται το παρελθόν, είναι καταδικασμένοι να το επαναλάβουν!!! Οψόμεθα.

Αντώνης

                     

ΑΦΙΛΙΑ ΚΑΙ Ο ΜΑΚΙΑΒΕΛΙ

 

                        Αφιλία και ο Μακιαβέλι

                         Εμπειρική  Ερμηνεία

 

    Διευκρινίζω  ότι όσα ακολουθούν  αποτελούν  προσωπικές απόψεις ενός  εμπειρικού παρατηρητή, χωρίς καμιά επιστημονική γνώση ή σπουδή του  πραγματευόμενου αντικειμένου. Θα προσπαθήσω όμως να συνδυάσω τις απόψεις  μου με τεκμηριωμένες παραδοχές και όση αντικειμενικότητα μου επιτρέπει η πραγματικότητα που βιώνουμε. Θα ολοκληρώσω το  άρθρο μου με τις πάντα επίκαιρες  σχετικές απόψεις του Νικολό Μακιαβέλι.

Ας αρχίσουμε λοιπόν από την ετυμολογία της λέξης αφιλία του τίτλου, πριν προχωρήσουμε σε παραδείγματα προσώπων και καταστάσεων που έχουν έντονα τα συμπτώματά της. Είναι μια λέξη σύνθετη από την φιλία και το στερητικό άλφα.  Φιλία ονομάζεται η πλατωνική σχέση μεταξύ δύο ή περισσότερων ατόμων του ίδιου ή και διαφορετικού φύλου, με κύριο χαρακτηριστικό την αμοιβαία αφοσίωση και κατανόηση, χωρίς να υπάρχει συμφέρον, κίνητρο ή ανώτερος στόχος. Φιλία είναι η αμοιβαία εμπιστοσύνη και ειλικρίνεια μεταξύ των μελών της. Η φιλία δεν καθορίζεται από την φυλή, το χρώμα, την εθνικότητα ή την ηλικία. Το στερητικό όμως [α] την μετατρέπει από την απλή έλλειψη φίλων μέχρι το μίσος που τρέφει κάποιος προς τον εχθρό του και την άσπονδη, θανάσιμη, προαιώνια και έμμονη έχθρα του προς τους άλλους.

Αυτό το τελευταίο, η έμμονη δηλαδή έχθρα προς οποιονδήποτε και οτιδήποτε, είναι η  χειρότερη μορφή της αφιλίας και  θα μπορούσε να αποτελέσει αντικείμενο έρευνας συγκεκριμένης επιστήμης. Το κακό είναι ότι δεν πρόκειται για  σπάνιο φαινόμενο αλλά πολύ διαδεδομένο και σε κάποιες μορφές της – ευτυχώς περιορισμένες -  θα μπορούσε να προκαλέσει ακόμα και παγκόσμιο κίνδυνο, αν συντρέξουν   κάποιες προϋποθέσεις.

Υπάρχει όμως το χειρότερο που συμπίπτει με άτομα που διαθέτουν μεγάλη δύναμη και ‘’διεστραμμένες’’ συμπεριφορές και φιλοδοξίες, όπως συμβαίνει με τον ανατολικό μας γείτονα. Ανέκαθεν έλεγαν ‘’να μη σου τύχει κακός γείτονας’’ και σε μας δυστυχώς έτυχε και κακός και δύστροπος, με αποτέλεσμα αμφότεροι οι γειτονικοί λαοί να υφίστανται τις συνέπειες αυτής της συμπεριφοράς και να μη μπορούν να χαρούν τα αγαθά που γενναιόδωρα   χάρισε η φύση στην περιοχή μας.

Τελειώνουμε – σχήμα λόγου είναι –  με το χείριστο, αυτό που προέκυψε στην ευρύτερη γειτονιά μας, αφού όλος ο κόσμος αποτελεί μια γειτονιά, με τον  Ρώσο ηγέτη, που από πράκτορας της τρομερής KGB μεταλλάχτηκε σε τρομερό ολιγάρχη μιας τεράστιας χώρας με ‘’πανοπροίκι’’ το πυρηνικό οπλοστάσιο της Σοβιετικής Ένωσης .

Όταν λοιπόν κατάλαβε ότι η τελευταία είχε φάει  τα ψωμιά της και μαζί εκατομμύρια δυστυχισμένων ανθρώπων, δημιούργησε με τους στενούς συνεργάτες του, μια  νέα νομενκλατούρα, με αλλαγή ιδεολογικών πινακίδων. Σφετερίστηκαν την  ‘’κρατικοποιημένη’’ λαϊκή περιουσία και δημιούργησαν τους σύγχρονους δισεκατομμυριούχους που εξαπολύθηκαν ανά την υφήλιο, αγοράζοντας ή εξαγοράζοντας τα πάντα, με   την    ηγετική της ομάδα να κρατά και την εξουσία της χώρας.

Πλήττοντας από την μονοτονία  της εξουσίας  και του  αμύθητου πλούτου, ‘’εζήλωσαν την δόξαν  των Τσάρων’’ που οι  ίδιοι , στην προηγούμενη μετάλλαξή τους είχαν δολοφονήσει αγρίως για να φέρουν ‘’τον λαό στην εξουσία’’, αποφάσισαν   μια μορφή ‘’νέο-τσαρισμού’’. Έτσι λοιπόν ανέσυραν από το παλιό κομμουνιστικό θεματολόγιο τη θεωρία περί σοσιαλδημοκρατίας, που είχε διατυπώσει ο Έντουαρντ  Μπερνστάιν, θεωρώντας ότι η πραγματικότητα είχε διαψεύσει κάποιες θεωρίες του Καρλ Μαρξ . με τον χαρακτηρισμό  ‘’ρεβιζιονισμός’’. Πρόκειται δηλαδή για μια ιδεολογία ‘’a la cart’’ ,  οι  τάσεις της οποίας  (πρακτικές ή θεωρητικές)  αποβλέπουν στην τροποποίηση ή την κατάργηση των συνθηκών που ισχύουν μεταξύ δύο ή περισσότερων κρατών. Είναι αυτό που στην καθομιλουμένη λέγεται αναθεωρητισμός και πρώτο τους πειραματόζωο έγινε η Ουκρανία, την οποία στόλισαν με διάφορα ‘’κοσμητικά επίθετα’’ και κυρίως ως φασιστική – που ‘’αγνοούσαν’’ ή παρέβλεπαν πριν την αιρετή εκλογή της νέας της ηγεσίας  - για να αρχίσουν τον αναθεωρητισμό τους. Ας ξεδιαλύνουμε ότι φασισμός είναι ‘’κάθε μορφή αυταρχικής, εθνικιστικής πολιτικής ιδεολογίας με παραστρατιωτικά και μιλιταριστικά χαρακτηριστικά που θέτει το έθνος  υπεράνω κάθε άλλης αξίας, καταργώντας τη δημοκρατία και τον κοινοβουλευτισμό’’. Ίσως εδώ επιβάλλεται κάποιοι να  ‘’κοιταχτούν στο καθρέφτη’’ τους αντί να ‘’κουνιούνται’’  τόσο επιδεικτικά ,όταν τους ‘’παίρνει’’ ο φακός!!!

Μια και αναφερθήκαμε στους ξένους ας πούμε δυο λόγια και στους δικούς μας [όλου του κομματικού φάσματος] που η ιδεοληψία τους δεν τους επιτρέπει να κατανοήσουν  όχι μόνο τις συμμαχικές μας υποχρεώσεις  αλλά και εκείνες προς τις πολλές χιλιάδες Ελλήνων που ζουν στη πολύπαθη περιοχή, όπου δημιούργησαν τον πολιτισμό , τη θρησκεία αλλά και την ίδια τους τη γραφή [ την Κυριλλική]  , που διατηρείται ακόμα και σήμερα  στην τεράστια αυτή χώρα και την Σερβία. Το σπουδαιότερο είναι ότι αν γίνει αποδεκτός ο ρεβιζιονισμός στην Ουκρανία,  θα ανοίξει την όρεξη του γείτονα που ανέφερα, να επιζητήσει τον δικό του αναθεωρητισμό [με αφορμή τη Θράκη, τα νησιά και  τη θάλασσα της καρδιάς τους] που αποτελεί  πάγια διεκδίκησή .

 Έφθασε λοιπόν η ώρα να αναζητήσουμε ομοιότητες των πρωταγωνιστών της διαμάχης για το  Ουκρανικό, με στοιχεία από τον ‘’Ηγεμόνα’’ του Μακιαβέλι, ο οποίος  αρνείται τα παραδοσιακά πολιτικά συστήματα και γοητεύεται με τις νέες ηγεμονίες που δημιουργήθηκαν με τη βία. Πιστεύει ότι το κράτος δεν είναι η συνολική συνείδηση των πολιτών αλλά το ευφυές δημιούργημα ενός ατόμου που είναι ξένο προς την ηθική πραγματικότητα του λαού. Θεωρεί ότι οι άνθρωποι μάχονται χρησιμοποιώντας τους νόμους  και τη δύναμη- προνόμιο του ζωικού βασιλείου, επικαλούμενος τη δύναμη του λιονταριού και την οξύνοια της αλεπούς [εδώ αντιγράφει τον ομότιτλο μύθο του Αισώπου] και προσθέτει: Πρέπει, λοιπόν, να γνωρίζετε ότι υπάρχουν δύο ειδών τρόποι να αγωνίζεται κανείς: ο ένας είναι με τους νόμους και ο άλλος με την επιβολή δύναμης· ο πρώτος ταιριάζει στον άνθρωπο, ενώ ο δεύτερος στα θηρία. Επειδή όμως ο πρώτος πολλές φορές δεν αρκεί, είναι αναγκαίο να προστρέξουμε στον δεύτερο. Γι’ αυτό είναι απαραίτητο ένας ηγεμόνας να ξέρει να ενεργεί και ως άνθρωπος και ως θηρίο.

          Αναφέρει δε εμφαντικά ότι : Αυτό το δίδαξαν στους ηγεμόνες κεκαλυμμένα οι αρχαίοι συγγραφείς, οι οποίοι γράφουν ότι ο Αχιλλέας και πολλοί άλλοι από τους αρχαίους βασιλιάδες είχαν ανατεθεί στον Κένταυρο Χείρωνα προκειμένου να διαπαιδαγωγηθούν σύμφωνα με τη δική του διδασκαλία. Και έχοντας για παιδαγωγό κάποιον που είναι μισός ζώο και μισός άνθρωπος, αυτό σήμαινε ότι ένας ηγεμόνας ήξερε να χρησιμοποιήσει και τη μία αλλά και την άλλη φύση του- γιατί η μία δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς την άλλη.

    Η οξύνοια είναι αυτή που ωθεί τον ηγεμόνα να προβάλει πέντε κυρίαρχες ηθικές αρχές ευσπλαχνία, αφοσίωση, ανθρωπιά, ακεραιότητα, ευσέβεια, χωρίς αυτό να συνεπάγεται την ανάγκη να ενεργεί σύμφωνα με αυτές. Αυτό κάνουν αμφότεροι οι σημερινοί αντίπαλοι ηγέτες, με τον ένα να ενεργεί ειλικρινά  και τον έτερο προσχηματικά, κατά πως τον βολεύει. Στο τέλος όμως επιβάλλεται  ο ισχυρότερος, αφού στην πράξη επικρατεί ο νόμος της ζούγκλας. Οι ηθικές αρχές που επικαλείται ο Μακιαβέλι, αποτελούν υποχρέωση των αδυνάτων και δεν δεσμεύουν ένα συνετό Ηγεμόνα, ο οποίος  δεν μπορεί, ούτε πρέπει, να τηρεί τις υποσχέσεις του, όταν αυτές μπορεί να στραφούν εναντίον του, όταν παύουν να υφίστανται οι λόγοι που τον έκαναν να υποσχεθεί. Τα καλά και συμφέροντα θα έλεγε και ο οψίμως θρησκευόμενος κ. Πούτιν.

            Ο Μακιαβέλι λέει ακόμα ότι: ‘’ Για έναν ηγεμόνα, λοιπόν, δεν είναι απαραίτητο να κατέχει όλες τις προαναφερθείσες αρετές, αλλά είναι απαραίτητο να φαίνεται ότι τις έχει. Μάλιστα, θα τολμήσω να πω ότι έχοντάς τις και τηρώντας τις πάντα μπορεί να καταστούν επιζήμιες, ενώ όταν φαίνεται ότι τις έχει, τότε αυτές είναι χρήσιμες: όπως το να μοιάζει σπλαχνικός, αφοσιωμένος, ανθρώπινος, ακέραιος, ευσεβής, και να είναι- αλλά να έχει προετοιμάσει την ψυχή του, που, εάν χρειαστεί να μην είναι, να μπορεί και να ξέρει να αλλάζει προς το αντίθετο . Αντώνης