ΑΜΕΡΙΚΑΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΔΕΣ

                                   ΤΟΛΜΗΡΟ

           ‘’ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΑΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΜΠΟΥΝΤΑΛΑΔΕΣ’’

Είναι δύο εκφράσεις που σημάδεψαν τη νιότη μας  και  οι οποίες δυστυχώς επανήλθαν στην πράξη και στις μέρες μας και μάλιστα στη χειρότερή τους εφαρμογή.

Θυμάμαι, στα νεανικά μου χρόνια – μια περίοδο που δεν είχαμε γενικότερες προσλαμβάνουσες παραστάσεις - οι λέξεις αυτές αποτελούσαν τους μοναδικούς ακραίους χαρακτηρισμούς  της νοητικής κατάστασης ενός ατόμου, από την απλοϊκή αφέλεια μέχρι την ακραία αδεξιότητα, κουταμάρα και βλακεία. Όσον αφορά την πρώτη έκφραση αποτελούσε μάλλον μια ελληνική ‘’αποκλειστικότητα’’, ενώ η δεύτερη [από την λέξη budala – τουρκο-αραβικής προέλευσης], υπήρξε κυρίαρχη και στις λοιπές  χώρες που είχαν κατακτηθεί από την Οθωμανική Αυτοκρατορία. Τελικά όλοι οι κατακτητές αφήνουν το στίγμα τους, που δεν μπορεί να διαφέρει από την κουλτούρα και τον  ‘’πολιτισμό’’  τους. Ο καθένας δίνει αυτό που διαθέτει και άντε μετά να αποβάλουν οι λαοί τα ολέθρια κατάλοιπα της σκλαβιάς τους, αφού δεν μπορεί να  αποτελεί λύση η επιλογή των κατακτητών μας!!!

Η έκφραση Αμερικανάκια έδειχνε μια χαρακτηριστική αφέλεια , που χαρακτήριζε τους συμπατριώτες μας μετανάστες στην Αμερική, που επέστρεφαν από νοσταλγία για λίγο στη γενέτειρα, με τα χαρακτηριστικά πολύχρωμα πουκάμισα που φορούσαν οι ίδιοι και δώριζαν και στους δικούς τους. Ήταν  καλοπροαίρετος ο χαρακτηρισμός, υπέκρυπτε όμως και μια δηκτική αντιμετώπιση της καινοφανούς συμπεριφοράς και εμφάνισης των ‘’φρέσκων’’ ακόμα στη Αμερικανική Ήπειρο, ξενιτεμένων μας, που δεν αποτελούσαν και το μορφωτικό απαύγασμα της ελληνικής κοινωνίας της εποχής.

Την έκφραση μπουνταλάς συνάντησα πολύ έντονα και στις περισσότερες βαλκανικές χώρες, με μόνη διαφοροποίηση τον παροξύτονο τονισμό της αλλά με περισσότερο απαξιωτική διάθεση. Οι λαϊκές μνήμες κρατούν για  πάντα και δεν ξεχνούν όσα τους πλήγωσαν αυτούς ή τους προγόνους τους. Αυτό βέβαια δεν γίνεται από ρεβανσισμό , εκδίκηση ή  μεγαλοϊδεατισμό που χαρακτηρίζει τους εθνικιστές, αλλά από  ιστορική πατριωτική ανάγκη, που συνοδεύει τις μνήμες  για τις χαμένες πατρίδες και τον σφετερισμό των εθνικών μεγαλείων.

Θα διερωτηθείτε βέβαια γιατί τα λέω όλα αυτά και ποια σχέση έχουν μεταξύ τους οι δύο όροι και μάλιστα στις μέρες μας. Αρχίζω λοιπόν  από τον πρώτο ο οποίος  ουδόλως  υπολείπεται σε σημασία και κυρίως σε πρακτικά αποτελέσματα. Ο απλοϊκός και αρκετά περιπαικτικός αυτός  χαρακτηρισμός, κατέστη στην κυριολεξία επικίνδυνος για την ίδια την υπόσταση της μεγάλης συμμάχου χώρας. Ο τρόπος  αντιμετώπισης της πανδημίας, από μια χώρα με την υψηλότερη επιστημονική και τεχνολογική ικανότητα παγκοσμίως, προκαλεί απορίες και προβληματισμούς!!!  Φθάσαμε στο σημείο να περνούν απαρατήρητες από τον  αμερικανικό λαό οι ‘’ρηξικέλευθες’’ νέες συνταγές και τα μαντζούνια της ηγεσίας  του, που εξικνούνται μέχρι την πρόταση  χρησιμοποίησης απορρυπαντικών και άλλων ανεξέλεγκτων ‘’ιαμάτων’’ για την αντιμετώπισή της, ενώ οι νεκροί ξεπέρασαν τις 100.000 . Μα είναι δυνατόν ο ανεπτυγμένος αυτός λαός, που έδωσε αγώνες για τις ελευθερίες, τις απεργίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα παγκοσμίως, να σιωπά μπροστά σε μια ανάλογη συμφορά;;;  Δεν θέλω ούτε να το σκέπτομαι ότι τελικά  υιοθετούν τον παλιό  όρο Αμερικανάκια και μάλιστα στην έσχατη και πλέον ευτελή σημασία της λέξης.

Έρχομαι τώρα στη δεύτερη λέξη του υπότιτλου, εκείνη του μπουνταλά, που δυσκολεύομαι σε ποιον να την πρωτοαποδώσω. Στο λαό που άγεται και φέρεται από  την πονηρή  συνθηματολογία του ‘’Σουλτάνου’’ του ή στον ίδιο για  τα καραγκιοζιλίκια του!!! Η χθεσινή ‘’καρακιτσαρία’’ που θα έλεγε και η αείμνηστη Μαλβίνα, ξεπερνά κάθε όριο αισθητικής αλλά και λογικής ηγέτη χώρας , που θέλει να ανήκει στον πολιτισμένο Κόσμο. Αυτός λοιπόν κάνει ό,τι μπορεί για να περισώσει την μεγαλομανία του,  ο λαός του  απλώς ακολουθεί τον ηγέτη που του αξίζει, οι άλλοι όμως τι κάνουν; Η Αγιά – Σοφιά αποτελεί παγκόσμια κληρονομιά και κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται πού  είναι  η  UNESCO, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, οι λοιπές πολιτισμένες χώρες-μέλη του ΟΗΕ και κυρίως η Ευρωπαϊκή Ένωση της οποίας είμαστε μέλος; Δεν βλέπουν, δεν ακούνε , δεν έχουν αισθητική και ανέχονται την παγκόσμια αυτή αθλιότητα από ένα τυχοδιώκτη ταραξία της περιοχής και όχι μόνο, αφήνοντας τον να  αλωνίζει; Ελπίζω να μην είναι πολύ αργά, διότι  όλες οι μεγάλες συμφορές του πλανήτη μας [ οι πόλεμοι και οι πανδημίες] από ανάλογες ηλιθιότητες ξεκίνησαν και αυτή τη φορά δεν έχουν πια ελαφρυντικά, αφού τα γεγονότα μιλούν μόνα τους. Η υπόθεση της Αγιά – Σοφιάς δεν μπορεί πλέον να αποτελεί Ελληνοτουρκικό μόνο ζήτημα.

Δεν θα επεκταθώ περεταίρω , αν και θα το ήθελα και το μπορώ, θέλω όμως  για μια έστω μοναδική φορά να προλάβουν  οι ‘’πεπολιτισμένοι’’ λαοί και οι παγκόσμιες ηγεσίες τους να αποδείξουν τι εννοούν όταν αναφέρονται στην αλληλεγγύη και τον   παγκόσμιο πολιτισμό. Δεν τους αρκούν οι πολιτισμικές καταστροφές του ISIS  [2014-2016] στην Παλμύρα και αλλαχού, θα επιτρέψουν  στους σύγχρονους ‘’τζιχαντιστές’’ να συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο;;; Έ λ ε ο ς !!! Αντώνης

ΚΡΥΜΜΕΝΕΣ ΑΛΗΘΕΙΕΣ

Από  καιρό  ήθελα να μιλήσω για όλα τα απόκρυφα –και με δική μας ‘’συναίνεση’’ -  που  διάφορες σκοπιμότητες και κυρίως η εξουσία,  δεσμεύει την  ομολογία τους. Πρόκειται για τις  αλήθειες που δεν λέγονται, όχι μόνο από τους κρατούντες αλλά και μας τους ίδιους, αφού έτσι εξυπηρετούνται και τα δικά μας ‘’μικροσυμφέροντα’’, οπότε   συμπράττουμε εκόντες – άκοντες στην απόκρυψή τους.

Ο λαός δεν είναι κουτός αλλά τον παριστάνει για να βρει την ευκαιρία που νομίζει ότι θα βολευτεί, παίζοντας τα παιχνίδια πότε του ενός και πότε του άλλου. Βλέπουμε  παρατάξεις, κινήματα και Κόμματα που έφθασαν στον κολοφώνα της ‘’δόξας’’ τους και τώρα ψάχνονται. Αντιθέτως κάποιοι άλλοι, λαοπλάνοι ή όπως ευσχήμως τους αποκαλούν ‘’χαρισματικοί’’, κράτησαν τη χώρα στο περιθώριο, για να μπορούν να διαπραγματεύονται  την πραμάτεια τους με το αζημίωτο. Διακηρύσσουν την επιδίωξή τους για να οδηγήσουν τη χώρα στην κανονικότητα, ενώ εννοούν το κράτημά της στη μιζέρια και τον λαϊκισμό. Έτσι λοιπόν τελειώνει η ‘’θητεία’’ τους και ζητούν την ανανέωσή της για να ολοκληρώσουν το ‘’έργο’’ τους , ενώ πρόκειται για λόγια – λόγια χωρίς τελειωμό. Έχουν δε έτοιμη τη δικαιολογία που δεν πρόλαβαν να το πράξουν στον χρόνο που είχαν υποσχεθεί, πότε τις αυταπάτες τους και την ‘’αντίδραση’’ των κακών αντιπάλων τους, ενίοτε δε τα  διάφορα έκτακτα συμβάντα.

Τελευταία, κάποιοι  ποντάρισαν τα μέγιστα ακόμα και στην πανδημία, αφού ο κορωνοϊός τους φάνηκε σαν νάμα εξ ουρανού και ‘’καυτή πατάτα’’ στα χέρια των κυβερνώντων. Βλέποντας μάλιστα και το διεθνές φιάσκο, περίμεναν ότι σύντομα η εξουσία θα γύριζε στα δικά τους χέρια και άρχισαν να καταστρώνουν τα σχέδιά τους, ασχέτως κόστους σε ανθρώπινες ζωές. Αυτή ήταν και η τελευταία τους αυταπάτη , αφού τώρα πια  στερούνται παντελώς και επιχειρημάτων για να δικαιολογήσουν τις θέσεις τους. Μια  Κυβέρνηση με πολλούς τεχνοκράτες, [άνθρωποι με περιορισμένη πολιτική εμπειρία αλλά αδιάφθοροι] και ένας πρωθυπουργός που έδειξε ότι το πολιτικό του ‘’ανάστημα’’ δεν υπολείπεται του φυσικού, βρήκαν τη λύση που κατέπληξε και τη διεθνή κοινότητα. Με την επιλογή μιας συμπαγούς και ικανότατης επιστημονικής ομάδας, οι απόψεις της οποίας  τηρήθηκαν απόλυτα,  η χώρα μας κατέστη το πρότυπο του περιορισμού της νόσου στα χαμηλότερα επίπεδα.

Όταν λοιπόν οι διάφοροι αντίπαλοι, που άλλα προσδοκούσαν, διαπίστωσαν την πραγματικότητα, απέσυραν την εικονική  αρχική σύμπνοια και εθνική αλληλεγγύη και άρχισαν να αναζητούν αιτιάσεις σε οικονομικά, συνδικαλιστικά ακόμα και ιδεολογικά ζητήματα, για να μετριάσουν ‘’την ταχύτητα που το χαλί έφευγε κάτω από τα πόδια τους’’.  Έφθασαν στο σημείο να τα βάλουν και με  τον επιστήμονα κ. Τσιόδρα που προέβαινε σε καθημερινές ανακοινώσεις και οδηγίες, ότι δήθεν τον ‘’έκαψαν’’ με τις συχνές του εμφανίσεις, ότι ήταν πιστός και άναψε ένα κερί και τόσα άλλα φαιδρά και ανόητα.

Φαίνεται ότι κάποιοι άνθρωποι, προκειμένου να στηρίξουν τις στρεβλές απόψεις τους και να προβάλουν τις ιδεοληψίες τους, δεν ωχριούν ούτε στην απώλεια ανθρώπινων ζωών. Φαίνεται ότι, αυτοί, οι προσκείμενοι ή παρακείμενοι ιδεολογικά σχηματισμοί ή οπαδοί των συνθημάτων τους, αντιστρατεύονται τις κυβερνητικές αποφάσεις για συγκεντρώσεις , προκαλώντας πολυάριθμες συναντήσεις στις διάφορες πλατείες, ύστερα από ‘’ειδικές’’ κλήσεις. Ατυχώς στη χώρα αυτή υπάρχουν και οι αφελείς θρησκόληπτοι που προβάλλουν τις εμμονές τους όπως και οι γνωστοί Ελληναράδες που αγνοούν τους κινδύνους ή  παραβλέπουν την πραγματικότητα.

Τελευταία  ελπίδα κάποιων απομένει να αποτύχουν τα μέτρα, έστω και στη φάση της προοδευτικής – αλλά ελεγχόμενης – επαναφοράς στην κανονικότητα . Η ενδεχόμενη επιτυχία των μέτρων δεν θα μπορεί πλέον να δικαιολογηθεί με αυταπάτες, αφού πέραν των προσχημάτων , θα τους  αφαιρέσει και την ‘’αυτοπαθή’’ αντωνυμία από την προβαλλόμενη λέξη δικαιολογίας.

Στη χθεσινή εκδήλωση τιμής στα τρία άτομα που ‘’κάηκαν’’’  στη Μαρφίν, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού, παρέστη και ο διαφημιστής κηραλοιφών, με σκοπό να προσδώσει πατριωτικό χαρακτήρα στον εθνικισμό του. Οι άλλοι αρχηγοί των Κομμάτων επέλεξαν δικούς τους  τρόπους εμφάνισης ή διαφορετική ώρα, για να μη φανούν αλληλέγγυοι στον στιγματισμό μιας εθνικής τραγωδίας και κακοκαρδίσουν τους αγαπημένους τους πυρομανείς. Απέδωσαν την ευθύνη στους αρμόδιους  ασφαλείας της Τράπεζας, που σίγουρα υπάρχει, αλλά δεν μπορεί να αποτελεί ελαφρυντικό διάπραξης εγκλημάτων. Μας είπαν δηλαδή ότι, σε κάθε ανάλογη  παράλειψη , μπορεί ο καθένας να βάζει φωτιά σε ανθρώπους που έτυχε να βρεθούν σε τέτοιους χώρους. Μπράβο σας κύριοι και εις ανώτερα, αλλά μην ξεχνάτε ότι όλα αυτά εδώ πληρώνονται . Εύχομαι να μη συμβεί σε σας ή σε κάποιον δικό σας ανάλογο περιστατικό, αλλά καταγράφεται και αυτή σας η πρακτική στα όσα δεινά επέφερε η στρεβλή ιδεοληψία σας στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης . Το μόνο σας ελαφρυντικό είναι ότι ωραιοποιείτε μια κατάσταση που δεν είχατε την ‘’τύχη’’ να ζήσετε στην πραγματικότητα  – όπως ο υποφαινόμενος – και συνεπώς δεν ξέρετε τι σας γίνεται!!! Αν όμως  θέλετε να στηρίζετε στο μέλλον ανάλογες ιδεολογίες, δεν απομένει παρά μια επίσκεψη στη ‘’ Λαϊκή Δημοκρατία ‘’ του Κιμ Γιονγκ Ουν, και μετά τα ξαναλέμε. Εκεί οι άνθρωποι γελάνε και κλαίνε κατά παραγγελία του αρχηγού. Σε αντίθεση με την Κίνα που απέκρυψε αριθμητικά και χρονικά τα κρούσματα του Κορωνοϊού, στη χώρα αυτή τα εξαφάνισαν’’ εντελώς.  

Μη βαυκαλίζετε τον λαό με φρούδες ελπίδες, διότι η ιδεολογία αυτή – όπως αναφέρει και το ‘’Κεφάλαιο’’, δεν έχει άλλον τρόπο επιβολής, πλην της βίας που ονομάζει επανάσταση και αυτό δεν έχει καμία σχέση με τον οποιονδήποτε σοσιαλισμό. Στον προκείμενο ορισμό, ο χαρισματικός και λεξιπλόκος Αντρέας έκανε τον διαχωρισμό σε υπαρκτό και προφανώς τον ‘’ ανύπαρκτο ‘’. Ο ίδιος  μιλούσε για μη πόλεμο και άλλα  παρόμοια ακαταλαβίστικα, που έτερπαν τα αφτιά των ‘’αγραμμάτων’’, του λαού,  που είχε ‘’φέρει στην εξουσία’’. Στη συγκεκριμένη συγκυρία, λυπάμαι σαν Έλληνας που χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να καρπωθείτε ένα μερίδιο της εθνικής μας επιτυχίας, που σας στέρησε η ιδεοληψία και ο στραβός δρόμος που ακολουθείτε. Σε αντίθεση με τη δική σας μεμψιμοιρία, η  χώρα είναι γενναιόδωρη και στο χέρι σας είναι να ‘’ανανήψετε’’ και να επωφεληθείτε. Αρκεί αυτό να γίνει συνειδητά και με   ειλικρίνεια και υπάρχει χώρος για όλους τους καλούς και χρήσιμους, που λέει ο λαός όταν σκέπτεται και δεν ετεροπροσδιορίζεται. Αντώνης

ΕΛΛΕΙΨΗ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ Ή ΠΡΟΚΛΗΣΗ;;;

Σπερδούκλι ή ασφόδελος

Σπιτάκι στα Αναφιώτικα

Αφορμή  να ασχοληθώ ετεροχρονισμένα  με την  πρωτομαγιά , στάθηκε το  κομματικό αλαλούμ που παρακολουθήσαμε όλοι και ο εσκεμμένος παραμερισμός του εποχικού χαρακτήρα του εορτασμού.    Αναζήτησα τεκμηριωμένα στοιχεία στη  διεθνή βιβλιογραφία και ανακάλεσα στη μνήμη μου προσωπικές [ επετειακές και αισθητικές] αναμνήσεις οχτώ δεκαετιών, για την καλύτερη απεικόνιση του διπλού εορτασμού της ημέρας. Ένα τεχνικό πρόβλημα όμως, έγινε αιτία να σβηστεί  από τη μνήμη του υπολογιστή μου το  άρθρο που είχα ετοιμάσει και καθυστέρησε περαιτέρω την αντίδρασή  μου . Δεν σβήστηκε όμως τίποτα από την προσωπική  μου μνήμη ούτε από τις σημειώσεις της επισταμένης έρευνάς μου και το ξανάγραψα, ίσως με άλλα λόγια αλλά καθόλα ίδιο στην ουσία.

Η  κομματική ‘’επίδειξη’’ στο Σύνταγμα,  θύμισε αλήστου μνήμης ‘’παραστάσεις’’ στην κόκκινη πλατεία την εποχή της Σοβιετίας και εν τινι μέτρω  ανάλογες εικόνες των στρατευμάτων κατοχής στην Αθήνα και  αλλαχού. Η προκλητική απείθεια στις   αποφάσεις της πολιτείας περί συγκεντρώσεων [την οποία οι απλοί πολίτες πληρώνουν με πρόστιμα],  η προσπάθεια του  σφετερισμού των εργατικών αγώνων και η  μονοπώληση κάθε αντίστασης ,αποτελεί πρόκληση ανεπίτρεπτη στη δημοκρατική μας χώρα. Όλοι οι Έλληνες είναι εξ ίσου πατριώτες, κάποιες παρατάξεις όμως ιδιοποιούνται και ενίοτε ‘’εξαργυρώνουν’’ τη συμμετοχή τους με ανάδειξη σε κομματικά,  εθνικά και διεθνή  αξιώματα και άλλες διακρίσεις και αυτό δεν έχει καμιά σχέση με την αστική δημοκρατία!!! Ας πούμε όμως και λίγα λόγια για την εργατική πρωτομαγιά, όπως αυτά έχουν καταγραφεί στην ιστορία και στη συνείδηση των λαών. 

Οι εργατικοί αγώνες και διαδηλώσεις των εργαζομένων άρχισαν το 1886 στο Σικάγο των ΗΠΑ, ακολουθώντας ανάλογες κινήσεις του 1872 στον Καναδά. Στο Συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας [1884] λήφθηκε η  απόφαση να γίνουν   απεργιακές κινητοποιήσεις στο Σικάγο, την 1^η Μαΐου 1886. Πράγματι, την ημερομηνία αυτή , 600.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες  σε όλη την χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο , που ήταν εργάσιμη ημέρα , οι εργάτες ξεκίνησαν να διαδηλώνουν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους  ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης, με αίτημα 8 ώρες  δουλειά, 8 ώρες ξεκούραση και 8 ώρες ύπνος. Στην αντιπαράθεσή τους με οπλισμένους αστυνομικούς υπήρξαν θύματα εκατέρωθεν.

Στην Ελλάδα η πρώτη ανάλογη κινητοποίηση έγινε το 1888 στην υπό τουρκική διοίκηση ακόμα Δράμα από τους καπνοκαλλιεργητές, που ζητούσαν 10ωρο εργασίας αντί του 13ώρου που τους είχε επιβληθεί . Το 1892 έγινε και η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Ελλάδα, ύστερα από απόφαση του Σοσιαλιστικού Συλλόγου Καλλέργη, ζητώντας 8ωρο εργασίας. Η πρωτομαγιά καθιερώθηκε σαν εργατική γιορτή στις 20 Ιουλίου 1889, κατά τη διάρκεια του ιδρυτικού συνεδρίου της Δεύτερης Σοσιαλιστικής Διεθνούς στο Παρίσι,  σε ανάμνηση του ξεσηκωμού των εργατών του Σικάγου. Αυτά συνέβαιναν όταν ο Μαρξ έγραφε το ‘’Κεφάλαιο’’ και πολύ πριν αυτό  μεταφερθεί για εφαρμογή στην Αυτοκρατορική Ρωσία, με τα γνωστά πλέον αποτελέσματα, που κάποιοι σύγχρονοι επιδιώκουν  να ξεχαστούν!!!

Την πρωτομαγιά του 1944 στην Καισαριανή εκτελέστηκαν 200 ΄Έλληνες πατριώτες , που μεταφέρθηκαν από τις φυλακές του Χαϊδαρίου. Και αυτό το γεγονός το ιδιοποιήθηκαν συγκεκριμένες ιδεολογικά παρατάξεις, ενώ οι εκτελεσθέντες ανήκαν στην  εθνική αντίσταση, χωρίς κομματική ταυτότητα.

Τείνει να ξεχαστεί ότι πέραν του επετειακού εορτασμού της εργατικής πρωτομαγιάς, συνεορτάζουμε και την είσοδο στην Άνοιξη, που στη χώρα μας, τα παλιότερα τουλάχιστον χρόνια, σήμαινε  μια γενική έξοδο στη φύση. Η ελληνική φύση διαθέτει ιδιαίτερα αισθητικά γνωρίσματα με χαρακτηριστικά χρώματα, αρώματα και κελαηδίσματα των πουλιών. Εδώ αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω και πάλι τις αναδρομές μου στο παρελθόν και να θυμηθώ  την  ποικιλία φυσικών  χρωμάτων και  αρωμάτων  της πόλης  που μεγάλωσα και  ανάλογες εικόνες από περιοχές των Αθηνών που έζησα τις δεκαετίες 1950 – 1960. Θυμάμαι τις σχολικές εκδρομές  μας δίπλα σχεδόν στα σπίτια μας με τις  παπαρούνες και τα σπερδούκλια [ασφόδελους] και  ατέλειωτες εκτάσεις, στρωμένες με χαμομήλι, μαργαρίτες και φυσικό γκαζόν, που ‘’κυλιόμαστε’’ με τους συμμαθητές μας.

 Πώς να ξεχάσω τις ομορφιές της  πάλαι ποτέ ανθοστόλιστης και ‘’πολύφερνης’’ πλατείας Κουμουνδούρου, με τα κλασικά ζαχαροπλαστεία της εποχής, που αποτέλεσαν στέκια σημαντικών καλλιτεχνών, την Αρμένικη εκκλησία και το θερινό σινεμά στην ταράτσα της οδού Σαρρή, που σήμερα είναι το θέατρο του Λάκη Λαζόπουλου. Ακριβώς δίπλα του βρισκόταν το ημιτελές διώροφο του πρώτου Έλληνα υπαρξιστή Σίμου, στο οποίο – μεταξύ άλλων – σύχναζε και ο κ. Πάγκαλος. Οι φιλοξενούμενοι ανέβαιναν στον πρώτο όροφο για κατάκλιση, με αναρριχητικά σχοινιά  σαν τις μαϊμούδες. Μια πλατεία πανέμορφη γεμάτη άνθη και μελωδίες, τις οποίες διέκοπτε το θορυβώδες πέρασμα του ιστορικού  τραμ Αμπελόκηποι - Κολοκυνθούς  . Το  ποικιλόχρωμο αυτό πολιτιστικό στέκι, πέρασε στη φάση της πιάτσας των κόκκινων φαναριών και  κατέληξε στη σημερινή   του  αισθητική και ιδεολογική αχρωμία.

Στην Πλάκα, διέμενα δίπλα  στο ‘’φανάρι του Διογένη’’, με ανθοστόλιστες  αυλές και  ταβέρνες, κάτω και δίπλα  από την Ακρόπολη, το θέατρο Διονύσου, το ζαχαροπλαστείο ‘’καρυάτιδες’’ και πολλά άλλα στοιχεία που αναδείκνυαν την περιοχή σε μόνιμο αξιοθέατο, πριν φθάσει κανείς  στην απόλυτη ανοιξιάτικη πανδαισία   των γραφικών Αναφιώτικων [βλέπε σχετική φωτογραφία].

Επειδή σήμερα αναφέρθηκε πολλές φορές η λέξη Άνοιξη, θα το θεωρούσα μεγάλη μου παράλειψη αν δεν αναφερθώ για πολλοστή φορά στην Άνοιξη της Πράγας του 1968 που έζησα οικογενειακά και γνώρισα από κοντά την ‘’κομμουνιστική’’  εφαρμογή  δημοκρατίας. Εκεί ο Αλέξανδρος Ντούμπτσεκ, που δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι είναι απόγονος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θέλησε να δώσει κάποιες μικρές ελευθερίες στο λαό της τότε Τσεχοσλοβακίας. Το σοβιετικό στρατόπεδο [ στα πλαίσια της ειδικής ερμηνείας του ‘’Κεφαλαίου’’ του Μαρξ] κατέπνιξε εν τη γενέσει της  την προσπάθεια και επέβαλε τους δικούς του Κουίσλινγκς. Για την ιστορία θα αναφέρω ότι την πράξη αυτή της ρωσικής εισβολής αναγνώρισαν μόνο δύο κομμουνιστικά κόμματα, το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ. Το ξέρω καλά αυτό διότι, για αντίποινα έβγαλαν στο δρόμο από το ξενοδοχείο CENTROUM – δίπλα στην εφημερίδα Rude Pravo- που έμενα, τη γυναίκα μου με την τετράχρονη κόρη μου. Αυτά τα ολίγα για να μαθαίνουν οι νέοι και να θυμούνται οι παλιοί, με τη διευκρίνιση ότι η Άνοιξη της Πράγας έγινε μήνα Αύγουστο και ίσως γι’ αυτό απέτυχε, αφού είχε κατακλυσθεί από 10 εκατομμύρια τουρίστες και αυτό δεν άρεσε στα αφεντικά τους [στα καθεστώτα αυτά υπήρχαν και θα υπάρχουν αφεντικά]. Αντώνης