Η ΚΥΡΙΑ ΒΑΓΓΕΛΙΩ

 

Είχα αποφασίσει – και λόγω ηλικίας που τα μάτια και τα δάχτυλα δεν είναι τόσο πρόθυμα -  να διακόψω την ενδεχόμενη ενόχληση εκείνων που από ενδιαφέρον για το περιεχόμενο, τη γλώσσα ή από αγάπη στο πρόσωπό μου ή περιέργεια διάβαζαν τις  ιδέες και απόψεις μου για την επικαιρότητα. Τους διαβεβαιώνω όλους ότι τουλάχιστον διάβαζαν  πληροφορίες από πρώτο χέρι και χωρίς κανένα δόλο ή συμφέρον Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν εμπιστεύομαι τα τσιτάτα και τα κομματικά συνθήματα που νυχθημερόν ακούγονται, χωρίς να λένε τίποτα και κυρίως χωρίς να λύνουν τα αμέτρητα λαϊκά προβλήματα. Προσπαθούν να εισάγουν ‘’καινά δαιμόνια’’, ενώ πρόκειται για  κενά αφού η παγκόσμια κοινωνία τα γνώρισε καλά και δεν βρήκε περιεχόμενο. Εμείς οι παλιότεροι νομίζαμε ότι είχαμε την τύχη , που αποδείχτηκε ατυχία, να τα ζήσουμε προσωπικά, να τα πιστέψουμε και να δούμε τα χάλια τους. Πίσω από καμουφλαρισμένα συνθήματα, έκρυβαν τις πραγματικές   προθέσεις τους, της ανατροπής της αστικής δημοκρατίας για να επιβάλουν – όταν το μπορέσουν – τη ‘’λαϊκή’’ τους επανάσταση, τύπου Κούβας, Β. Κορέας και τέως Ανατολικής Ευρώπης.

 Οι λαοί επιζητούν πλέον  λύσεις και όταν κάποιος τις προτείνει και πολύ περισσότερο τις νομοθετεί, ξεσηκώνονται όλοι οι άλλοι εναντίον τους, με τη γενική μομφή ότι δεν αποτελούν προοδευτικές αριστερές προτάσεις. Για τις τελευταίες σας έχω μιλήσει επανειλημμένα, αφού τις έχω ζήσει για 12 χρόνια στις τέως Ευρωπαϊκές χώρες του ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού που έλεγε ο Αντρέας. Εκεί να δεις κοινωνική περίθαλψη, αφού   έπρεπε να ανήκεις στην κομματική νομενκλατούρα για να τα απολαμβάνεις,  ενώ οι άλλοι έτρεχαν αλλά δεν  προλάβαιναν ποτέ!!! Έτσι λοιπόν σήμερα θα σας μιλήσω για ανθρώπινες ενέργειες που  άφησαν το ίχνος τους σε γεγονότα σαν αυτά που ζούμε σήμερα και τις ανάλογες προσωπικές εμπειρίες, χωρίς δόλο ή υπολογισμό.

Χαίρομαι που ‘’πρόλαβα’’ και   αναφέρομαι σε μια έκτακτη κατάσταση που βίωσα στην ‘’πολεμική περίοδο’’ [ όπως τώρα με τις επιδημίες  και την οικονομική δυσπραγία],αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια και  πέρα για πέρα αληθινά γεγονότα. Στις ατέλειωτες αϋπνίες ο νους μου τρέχει στα περασμένα του πολέμου, της πείνας και του εμφύλιου  και κάποια από αυτά αισθάνομαι την ανάγκη να τα φέρω σε γνώση ενός ευρύτερου συνόλου., όπως κάνω σήμερα.

 Για να επιζήσουμε από την πείνα, ενώ ο πατέρας μας βρισκόταν στο Μέτωπο, η μητέρα μου ‘’βοηθούσε’’ γνωστή οικογένεια στον θερισμό, παίρνοντάς με μαζί της  με τον μικρότερο αδελφό μου,  για ‘’κοκολόι’’ . Δηλαδή μαζεύαμε σε ένα σακουλάκι τα ‘’σπυριά σιταριού’’ που ξέφευγαν μέσα στις καλαμιές για να ‘’διασκεδάσουμε’’ την πείνα μας. Θυμάμαι ότι το συγκεκριμένο κτήμα [ στην περιοχή Βερύκι] περιβάλλονταν από διαχωριστικά αυλάκια στάσιμου νερού, με πληθώρα κουνουπιών και φυσικά απανωτές επιδημίες ελονοσίας. Για την αντιμετώπισή τους  μοίραζαν στις οικογένειες 2-3 σωληνάρια κινίνου. Η μητέρα μας τα ‘’ασφάλισε’’ πάνω στο τζάκι που δεν τα φτάναμε και πήγε για τις δουλειές της.  Κατά την απουσία της  σκαρφάλωσα σε μια καρέκλα που  στήριζε ο αδελφός μου και δύο εγώ ένα εκείνος  καταναλώσαμε όλα τα χάπια. Γυρίζοντας από τη δουλειά της μας έτρεχε ‘’παραμάσχαλα’’ στο φαρμακείο του κυρ Νίκου, που με αντίδοτα ή πλύσεις στομάχου  , μας επανάφερε στη ζωή.

Αργότερα, όπως τα περισσότερα  παιδιά, περάσαμε και την επιδημία τύφου με πολλά θύματα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση κανένας από τους συγγενείς δεν βρέθηκε να συνδράμει στη φύλαξή μας, από τον φόβο της μετάδοσης, διότι σημειωτέο είχε πολλά θύματα. Τότε , ως από μηχανής Θεός, προσφέρθηκε εθελοντικά η γειτόνισσα κυρία Βαγγελιώ, η οποία στην πρώτη της νιότη είχε εργασθεί σαν νοσοκόμα στην Αθήνα και διέθετε και  σχετική εμπειρία. Σ’ αυτή την Κυρία, που εγώ και ο αδελφός μου χρωστάμε τη ζωή μας, θα αφιερώσω τα όσα ακολουθήσουν, διότι θέλω πριν φύγω από τη ζωή να πω δυο λόγια που ξεχωρίζουν τους καλούς από τους λοιπούς ανθρώπους.

Η κυρά- Βαγγελιώ ,όπως την αποκαλούσαν γενικώς,  πρέπει να υπήρξε πολύ ωραία στα νιάτα της, αφού ακόμα και στα προχωρημένα της που τη γνώρισα, σφάζονταν λεβέντες για χάρη της. Ζούσε με την υπερήλικη μητέρα της και ένα αργόσχολο αδελφό, έχοντας αναλάβει αδιαμαρτύρητα τη συντήρηση όλων τους. Μοναδικός τρόπος για την εποχή ή τελευταία  επιλογή της ήταν η άσκηση του αρχαιότερου επαγγέλματος, με αξιοπρέπεια αλλά και απόλυτη σοβαρότητα. Αργότερα ο αδελφός της παντρεύτηκε και έφυγε οριστικά σε άγνωστο μέρος, όπως έφυγε από τη ζωή και η μητέρα της,  εμφανίστηκε όμως ένα κοριτσάκι του με εμφανή πνευματική υστέρηση, την επιμέλεια του οποίου ανέλαβε και πάλι εκείνη, μέχρι του φυσικού τέλους της μικρής. Αυτή η Κυρία, στη διάρκεια της προσβολής μας από τον τύφο, ήταν συνεχώς δίπλα μας με κομπρέσες και ιστοριούλες για να  δικαιολογήσει την απώλεια των μαλλιών μας και ατέλειωτες αγκαλιές και τραγούδια, χωρίς καμιά προφύλαξη για την ίδια.

 Δεν θα ξεχάσω ποτέ, λίγα χρόνια αργότερα στη διάρκεια του εμφυλίου, μια υποχρεωτική συγκέντρωση όλου του πληθυσμού της κωμόπολης που έγινε από τα στρατεύματα του Ελλάς στο προαύλιο του παλιού γυμνασίου, με τους αρματωμένους γενειοφόρους να παρουσιάζουν στον εξώστη του, δύο γυναίκες [ την Κυρία Βαγγελιώ και τη γυναίκα κάποιου δημόσιου προσώπου της πόλης] και έναν γνωστό ομοφυλόφιλο [ολόγυμνους και κουρεμένους],  που τους υποχρέωναν με ξυλοδαρμούς να φωνάξουν ότι δεν θα ‘’ξαναγ……..θούν] με Άγγλους. Οι δύο γυναίκες αναγκάστηκαν να το κάνουν, ενώ ο ‘άλλος έπαναλάβαινε συνεχώς ‘’συμφωνώ με ό,τι λένε οι κύριοι’’. Η προοδευτική αυτή ηθικοπλαστική τελετή τελείωσε με το πέρασμά τους μπροστά από όλους μας με τη διαταγή να τους φτύνουμε. Εγώ ήμουν τότε γύρω στα 10-11 και θυμάμαι καλά ότι με κάποιο τέχνασμα απέφυγα να υπακούσω .

Αργότερα η κυρά-Βαγγελιώ, αφού πέρασε στην τρίτη ηλικία και έστρωσαν κάπως  τα πράγματα ασχολήθηκε με τον καφέ, τα χαρτιά και άλλες μεθόδους μελλοντολογίας, με πανελλήνια  πελατεία. Έβρισκε πάντα δυο λόγια παρήγορα για όσους προσέτρεχαν στη βοήθειά της, ξέροντας από τα δικά της προβλήματα τι ζητούν  οι κατατρεγμένοι, αφού άλλωστε  οι αφελείς στη χώρα μας δεν έλειψαν ποτέ. Όσοι βρέθηκαν κοντά της αμείφθηκαν πλουσιοπάροχα, όπως και πολλοί συγγενείς της, με σπίτια, οικόπεδα και μετρητά. Όταν τέλειωσα το γυμνάσιο είχε ερωτηθεί από την εξ ίσου αφελή μητέρα μου να μελλοντολογήσει και για μένα και της είχε πει   το γνωστό, ‘’  μεγάλη πόρτα θα διαβώ’’. Όταν  λοιπόν μπήκα στο Υπουργείο Εξωτερικών, η μητέρα μου  ομολόγησε την πράξη της επιβραβεύοντας και την επιτυχή πρόβλεψή της κυρά Βαγγελιώς…!!!

Σαν επίλογο θα προσθέσω  ότι η κυρία Βαγγελιώ υπήρξε το πιο πολιτισμένο και ευγενικό πρόσωπο που γνώρισα στα δύσκολα εκείνα χρόνια της ζωής μου. Θα μπορούσα να την αποκαλέσω ένα εμπειρικό προπομπό των σημερινών επιστημόνων που δίνονται κυριολεκτικά  για το καλό του συνόλου και το μόνο που έχουν αποφύγει μέχρι στιγμής είναι το κούρεμα και το φτύσιμο, γιατί χαλάνε την ιδεοληπτική πιάτσα των πλιατσικολόγων της πολιτικής . Σχετικά με το τελευταίο παραθέτω ένα κείμενο με την υπογραφή Antikant7 και ημερομηνία  31 Ιανουαρίου 2017, για να δείτε ποιοι εξακολουθούν να μιλάνε σήμερα χωρίς αιδώ, σε αντίθεση με την  κυρά Βαγγελιώ που  μπορεί  να εμπορεύτηκε το σώμα της αλλά ποτέ την ψυχή και τη συνείδησή της. Αντώνης

Ακολουθεί το κείμενο

JAN

31

 

ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

 

 

 

Θα ξεκινήσω το άρθρο μου με τη φράση που είπε ο Χαρίλαος Τρικούπης "ανθ' ημών Γουλιμής, Καληνύχτα σας". Μέρα μπαίνει, μέρα βγαίνει το ίδιο και το αυτό για τον κάθε Έλληνα. Μια πλήρης αδράνεια από το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων πολιτών. Σκυμμένα κεφάλια, πρόσωπα άχρωμα, χωρίς ίχνος χαμόγελου, μα το χειρότερο χωρίς ίχνος ελπίδας. Ελπίζουμε σε ένα καλύτερο αύριο χωρίς να κάνουμε τίποτα. Μου θυμίζει μια κατάσταση Big Bang. Πριν τρία χρόνια, έγραφα για το πολιτικό σκηνικό στην χώρα μας, σήμερα δεν υπάρχει ούτε πολιτική, παρά μόνο εντολές. Οδεύουμε προς εξαφάνιση σε όλους τους τομείς. Μια αριστερή κυβέρνηση στο προσκήνιο. Ένα ντόμινο από ψέματα. Ένα καλοστημένο αστειάκι. Από την έκθεση της Θεσσαλονίκης μέχρι το 3^ο μνημόνιο. Και πίσω από όλο αυτό 10.000.000 Έλληνες. 300 Βουλευτές με 9.000ευρώ το μήνα μισθό,  μια Κυβέρνηση να διαβεβαιώνει πως τελείωσαν με το παλιό και πως η ελπίδα έρχεται. Βόλεμα των δικών τους ανθρώπων, όπως συμβαίνει παραδοσιακά με όλες τις κυβερνήσεις. Άνοιγμα της ΕΡΤ και επαναπρόσληψη των καθαριστριών στο Υπουργείο Οικονομικών (για να φανώ καλός στον κόσμο θα σκέφτηκε ο Πρωθυπουργός), Καρανίκας ο σύμβουλος και τα υπόλοιπα τα ξέρουμε. Καθημερινά στις ειδήσεις αβάσταχτη φορολογία, υγεία τραγική, χάνεται κόσμος άδικα λόγω των συνθηκών που επικρατούν. Στην παιδεία τα πράγματα πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Σχολεία, χωρίς πετρέλαιο θέρμανσης και με ελλείψεις καθηγητών. Κόσμος χάνει καθημερινά την δουλειά του. Όλοι είπαμε, πόσο χειρότερο μπορεί να γίνει?

 

 Και ξαφνικά ρολόι χρεοκοπίας από το CNN, το BBC και άλλα κανάλια. Ίσως η μεγαλύτερη ταπείνωση που ένιωσε ο Ελληνικός λαός κατά την άποψη μου. Έπειτα capital controls. Μετά από όλο αυτό το καταστροφικό περιβάλλον, έρχεται η διαβεβαίωση πως δεν θα υπάρξουν νέα μέτρα. Αντίθετα νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις έπεσαν στο τραπέζι. Κατόπιν η Κυβέρνηση διαβεβαίωσε πως θα είναι τα τελευταία επώδυνα μέτρα για τον λαό. Και ξαφνικά ξεπροβάλει 4^ο μνημόνιο.

 Ακόμα και τώρα ο λαός είπε αν είναι για το καλό της Ελλάδας να τα πληρώσουμε και τα μέτρα από το 4^ο μνημόνιο, όπως κάναμε και με τα προηγούμενα για να έχουμε κάποιες ελπίδες να γίνει η οικονομία πάλι όπως ήταν παλιά.

 

Η Ελληνική οικονομία είναι ένα βαρέλι δίχως πάτο. Όσα μέτρα και αν πάρουμε, όση φορολογία και να πληρώσουμε, όσο να μειώνουμε μισθούς και συντάξεις η οικονομία δεν θα ανακάμψει. Η βιομηχανία, ο πρωτογενής τομέας και οποιαδήποτε εξαγωγική διαδικασία της Ελλάδας είναι στο τέλμα και όποιες ελπίδες δίνονται με φυσικά αέρια, σωτήρες και άλλα, θα περάσουν στο χρονοντούλαπο σε πολύ γρήγορο χρονικό διάστημα. Η χώρα μας χρεοκόπησε αρκετές φορές, ήρθε η στιγμή να γίνει και επίσημα. Είναι ένας ασθενής με καρκίνο σε όλο του το σώμα και οι χημειοθεραπείες (μνημόνια) απλά παρατείνουν τη ζωή του με αβάσταχτο πόνο. Οι επιλογές όλων μας, μας έφεραν σε αυτό το σημείο. Κάποιοι θα πρέπει να τιμωρηθούν για την κατάσταση αυτή, αλλά ως συνήθως δεν θα είναι οι υπαίτιοι.

 

Το παραπάνω κείμενο αποτελεί μια ιστορία μυθοπλασίας ή μήπως όχι?  

Δημοσιεύτηκε 31st January 2017 από τον χρήστη

 Antikant7

 

 

ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ

 

 

                           ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ  ΕΥΘΕΙΑ

 

 

Η τελική ευθεία αποτελεί το έσχατο τμήμα ενός δρόμου, χωρίς στροφές και ανεβοκατεβάσματα, κυρίως όμως χωρίς τη δυνατότητα επιστροφής. Με τη γεωμετρική αυτή διατύπωση περιγράφω τις τελευταίες μέρες του φίλου μου του Γιάννη, που ακολουθεί το πεπρωμένο του. Πλήρης ετών και ημερών αλλά κυρίως προβλημάτων, ένοιωθε πανέτοιμος για το μεγάλο ταξίδι του, όπως συμφωνούσαμε στις συχνές τηλεφωνικές επικοινωνίες μας. Χαριτολογώντας μάλιστα λέγαμε ότι όποιος φθάσει πρώτος στον τελικό προορισμό να φροντίσει και για τον άλλο, αν και μιλούσαμε για  πρωτόγνωρα μέρη για τα οποία, μέχρι τώρα δεν υπάρχουν προσωπικές εμπειρίες. Μένω σε όσα μας διδάσκει η θρησκεία μας, η οποία μας αφήνει κάποιες ελπίδες ‘’να ξαναβρεθούμε’’, ελπίζω σε αναγνωρίσιμη μορφή, ώστε να δικαιωθούν και τα χαριτολογήματά μας.

Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή τη διασωλήνωση του παλιού συνάδελφου και φίλου μου Γιάννη Μητροβασιλείου που  δεν επικοινωνεί πλέον με το περιβάλλον, οπότε αδυνατώ να του τα πω προσωπικά. Δεν πρόκειται για  νεκρολογία, αφού ο άνθρωπος είναι ακόμα τύποις ζωντανός, αλλά για προσωπική μου ανάγκη να εκφράσω τα αισθήματά μου, αφού ο ίδιος βρίσκεται στην τελική ευθεία και  δεν ξέρω  αν επιθυμεί πια το ενδεχόμενο της όποιας ‘’επιστροφής’’ του.

Με τον Γιάννη – που ξεκινήσαμε σχεδόν μαζί – είχαμε πολλά κοινά στοιχεία και σαν άνθρωποι αρκετές διαφορές, ίσως και γιαυτό υπήρξαμε εξαίρετοι συνάδελφοι με σταδιακή εξέλιξη της φιλίας μας. Ο δεσμός μας μεγάλωσε με το πέρασμα των χρόνων και κυρίως μετά τη συνταξιοδότηση, αφού τα στοιχεία που μας έδεσαν περισσότερο δεν υπήρξαν υπηρεσιακά αλλά  άδολες προσωπικές μας επιλογές. Υπήρξε έντιμος και ευθύς άνθρωπος και αγαπητός σε όλους τους συναδέλφους .

Στην παρούσα φάση δεν ξέρω τι να του ευχηθώ, οπότε θα επαναλάβω τα λόγια που συνήθιζε τελευταία ‘’ ό,τι πει ο Κύριος’’.

ΕΠΙ ΤΟΥ ΠΙΕΣΤΗΡΙΟΥ!!!

Μαθαίνω ότι ΣΉΜΕΡΑ ΤΟ ΠΡΩΙ  ακολούθησε το δρόμο του μέχρι το τέλος. Καλό του κατευόδιο.

Αντώνης