700ό και Πάπαλα - Φέναξ, Φενάκη, Φενακιζω

 

                  700ό  και  Πάπαλα

         Φέναξ, Φενάκη , Φενακίζω

 

Πρόκειται για το τελευταίο  δημοσίευμα, τόσο στην ιστοσελίδα μου όσο και μέσω της γνωστής διαδικασίας του e-mail και θα σας εξηγήσω τους λόγους αυτής μου της απόφασης , την οποία  έχω ήδη προαναγγείλει. Δεν θα παύσω, όπως προείπα, να απαντώ σε συγκεκριμένα δημοσιεύματα, συμμετέχοντας στη διαπροσωπική μου – όπως την ονόμασα – επικοινωνία.  

Από τα στατιστικά της ιστοσελίδας μου προκύπτει ότι,  από το 2016 μέχρι τώρα, οι κάποιες χιλιάδες σελίδες των  699 δημοσιευμένων κειμένων μου, έχουν αναγνωσθεί από 17.000 περίπου άτομα παγκόσμια και ανάλογος αριθμός φίλων και γνωστών τα  έχει λάβει  μέσω e-mail. Το γεγονός ότι έχω δεχθεί μόνο θετικά σχόλια, τα οποία με την πάροδο του χρόνου βαίνουν συνεχώς μειούμενα και κανένα αρνητικό, με προβληματίζει σφόδρα. Αποτελεί  σαφή ένδειξη κορεσμού ή   ενόχλησης, διότι αποκλείεται η ταύτιση απόψεων ενός τόσο μεγάλου αριθμού αναγνωστών. Στον συνολικό αριθμό τους, δεν  συμπεριλαμβάνω   εκείνους που ενημερώνονται μέσω  Google, Face book  και άλλων κοινωνικών δικτύων που προσωπικά  δεν μετέχω  και δεν μπορώ να ελέγξω,

Με δεδομένο ότι  ξεκίνησα αυτή μου τη δραστηριότητα ως αυτόκλητος επισκέπτης , αρθρογράφος ή ‘’διασκεδαστής’’, αρχίζω πια  να   αισθάνομαι ως εισβολέας στα σπίτια εκείνων που κάποτε ανέχθηκαν την παρουσία μου. Αποφάσισα λοιπόν   να διακόψω οριστικά και αμετάκλητα  αυτή μου τη δραστηριότητα και να παραμείνω ένας ελεύθερος ‘’ρεπόρτερ’’, ασκώντας κριτική σε κείμενα που μου περιέρχονται, εφ’ όσον αυτά συνοδεύονται και από σχόλια  των αποστολέων τους.

 Θέλω να θυμίσω ότι, η όλη διαδικασία ξεκίνησε  χάριν παιδιάς, αφού πάντα έγραφα – όπως θα συνεχίσω να   κάνω – μόνο για προσωπική μου νοητική άσκηση και ευχαρίστηση, κρατώντας για τον εαυτό μου τις σκέψεις και απόψεις μου. Όποιος, παρά ταύτα, θέλει να ξαναθυμηθεί κάποια από τα κείμενά μου, μπορεί να τα αναζητήσει την ιστοσελίδα μου blogger στη διεύθυνση  anpantar.blogspot.com, αφού αυτά  πραγματεύονται θέματα που  είναι γενικού ενδιαφέροντος και συνεπώς διατηρούν την επικαιρότητά τους!!!

Μετά την υποχρεωτική αυτή εισαγωγή , σκέφθηκα πώς θα κλείσω, με τον ηπιότερο τρόπο ,  τη μακρά και ευτυχή για μένα επικοινωνία μας. Ανάμεσα σε πλειάδα θεμάτων και κρωγμούς γύρω μας, αποφάσισα να περιοριστώ σε αυτά   που ταλανίζουν τη χώρα μας , ξεσκονίζοντας λιγάκι  και την   αδυναμία μου για τη γλώσσα μας, αφού με τα παγκόσμια ασχολήθηκα  πολύ πρόσφατα [το Ρωσο-Ουκρανικό θέατρο] και άλλα .

 Με απασχόλησε επίσης ο χρόνος που θα έδινα αυτό το τέλος και σκέφθηκα να το κρατήσω ‘’καβάτζα’’, μια ευκαιρία δηλαδή να επανέλθω εις το μέλλον, αλλά η ηλικία μου μπορεί να επιφυλάσσει  αιφνιδιασμούς και αποφάσισα να το κάνω αμέσως, από τον φόβο να φανώ ασυνεπής!!!

Με προβληματίζει η προβαλλόμενη ασυδοσία, ο αμοραλισμός και ο κομματικός φανατισμός που  ξεπερνά τα όρια της ιδεολογικής ή ηθικής αντιπαράθεσης, φθάνοντας στην αμφισβήτηση συμφωνιών, εξοπλισμών  και συμμαχιών που προστατεύουν τα εθνικά συμφέροντα. Με λόγια και πράξεις αναιρείται η συνταγματική επιταγή για σύνεση και συνεννόηση, σε τόσο δύσκολους καιρούς, με την υπόμνηση ότι στις κοινοβουλευτικές  Δημοκρατίες,  κυβερνά η εκλεγμένη Κυβέρνηση και η αντιπολίτευση, στο σύνολό της, την  ελέγχει και την  επικουρεί, αφού το συμφέρον της χώρας  αποτελεί πρώτιστο εθνικό σκοπό . Προς επίρρωση της αλήθειας, παραθέτω αποσπάσματα διατάξεων και επιστημονικών απόψεων, που όλοι γνωρίζουν και οφείλουν να προτάσσουν οποιωνδήποτε άλλων  κομματικών επιλογών και επιδιώξεων:

‘’Η αντιπολίτευση ανάλογα με τα πρόσωπα που την ασκούν διακρίνεται σε «κοινοβουλευτική» και σε «εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση».
Κοινοβουλευτική αντιπολίτευση χαρακτηρίζεται εκείνη που ασκείται κατά κύριο λόγο εντός της Βουλής από πολιτικά πρόσωπα, σύμφωνα με τα μέσα και τις διαδικασίες που προβλέπει ο κανονισμός λειτουργίας της Βουλής.
Εξωκοινοβουλευτική αντιπολίτευση χαρακτηρίζεται αυτή που ασκείται εκτός Βουλής από ομάδες προσώπων, όχι πολιτικών, συνεκτικά ή χαλαρά ομαδοποιημένων σε διαμαρτυρία, που μπορεί να αφορούν ομάδες συμφερόντων, π.χ. συνδικαλιστές, ή και οργανώσεις που πρόσκεινται σε πολιτικά κόμματα, ή να εξελιχθούν αργότερα σε κόμματα, π.χ. αγροτικά, εργατικά κ.λπ., ή τέλος και να εκπροσωπούν κόμματα που όμως δεν εκπροσωπούνται στη Βουλή.

Στη κοινοβουλευτική δημοκρατία τα δικαιώματα της αντιπολίτευσης κατοχυρώνονται με σχετικά άρθρα από το ίδιο το Σύνταγμα και ειδικότερα του Κανονισμού της Βουλής. Συνήθως τα δικαιώματα αυτά αφορούν την κοινοβουλευτική δραστηριότητα. Τέτοια είναι το δικαίωμα λόγου στο Κοινοβούλιο, το δικαίωμα κοινοβουλευτικού ελέγχου της κυβέρνησης μέσω της υποβολής ερωτήσεων, τις οποίες υποχρεούνται να απαντήσουν στο Κοινοβούλιο οι Υπουργοί προς τους οποίους απευθύνονται, ή μέσω της αίτησης ενημέρωσης και χορήγησης εγγράφων, το δικαίωμα υποβολής πρότασης μομφής προς την Κυβέρνηση, το δικαίωμα αναλογικής εκπροσώπησης στις διάφορες κοινοβουλευτικές επιτροπές’’.

  Μετά την παράθεση των ανωτέρω ειδικών εδαφίων, επαφίενται στην κρίση του καθενός τα όσα συμβαίνουν εσχάτως στη χώρα μας, τα οποία  αποδυναμώνουν την εθνική συνεννόηση, απέναντι  στους αναθεωρητισμούς γειτόνων που υποστηρίζονται ακόμα  και από τους ‘’πεινασμένους’’ υπηκόους της χώρας τους. Κλείνω το παρόν με την ερμηνεία  των  τεσσάρων λέξεων της επικεφαλίδας, αφήνοντας την αντιστοίχιση των νοημάτων στους αναγνώστες!!!

 Πάπαλα:  τέλος, δεν έχει άλλο.

1.    φέναξ:  (ο απατεώνας).

3.  φενάκη :το ψέμα που λέγεται για  εξαπάτηση, παραπλάνηση ή εσκεμμένη   απάτη.

 4.   φενακίζω: φέρομαι δόλια, εξαπατώ, καταδολιεύω, λέω ψέματα.

Σημειώνω  ότι στην καθαρεύουσα φενάκη αποκαλείται η περούκα, με την οποία ουδεμία έχει  σχέση ο υποφαινόμενος ή το παρόν  πόνημά μου!!! 

 Αταλάντη, 20.2.2022             Αντώνης

ΚΡΑΜΕΡ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΚΡΑΜΕΡ

 

          ΚΡΑΜΕΡ  ΕΝΑΝΤΙΟΝ  ΚΡΑΜΕΡ

                 Μια  Εμπειρική  Άποψη

 

Θα διερωτηθείτε ίσως τι θέλει αυτός ο άσχετος και συχνά-πυκνά ανακατεύεται με ένα τόσο πολύπλοκο κοινωνικό θέμα  και ίσως  έχετε δίκιο. Σωστά διακρίνετε ότι πίσω από τον τίτλο αυτό κρύβεται και η  διαμάχη για τα δικαιώματα της γυναίκας, τα οποία ανέκαθεν και ειλικρινά υπερασπίζομαι, εμμένοντας στο [Ladies first], που λένε στο χωριό μου, ενώ  αρχίζουν να το αμφισβητούν κάποιες κυρίες. Η τιμητική διάκριση  δεν επιβλήθηκε με Νόμο αλλά προέκυψε αυθόρμητα, σαν αναγνώριση  φυσικής και βιολογικής  υπεροχής [ πρώτη μεταξύ ίσων].  Πριν εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ, να δούμε τι πραγματεύεται η ομότιτλη πολυβραβευμένη ταινία της συντηρητικής κοινωνίας  του 1979, που βασίζεται στο βιβλίο του Έιβερι Κόρμαν

Ένας εργασιομανής και στέλεχος εταιρείας, επιστρέφοντας στο σπίτι του, βρίσκει τη γυναίκα του αποφασισμένη να τον εγκαταλείψει και αναγκάζεται να αναλάβει μόνος του την ανατροφή του νεαρού γιού τους. Αυτό από μόνο του  αποτελεί ένα δυσκολότατο εγχείρημα και το γνωρίζω καλά γιατί το βίωσα προσωπικά με δυο παιδιά και μάλιστα σαν αποτέλεσμα θανάτου της συζύγου μου. ΚΑΝΕΝΑΣ δεν μπορεί να υποκαταστήσει τη μητέρα, γιατί δεν είναι από τη φύση του πλασμένος να το κάνει. Του λείπει το βιολογικό εργαλείο που οι ειδικοί  επιστήμονες αποκαλούν ‘’μητρικό φίλτρο’’, το οποίο δεν αναπληρώνεται από μελέτη εγχειριδίων, αγάπη ή οποιαδήποτε  άλλη ενέργεια. Προσωπικά τα δοκίμασα όλα ,αλλά δεν είμαι βέβαιος ότι τελικά  έπραξα το σωστό. Έκαστος εφ΄ω ετάχθη, αναφέρει ο  Ηρόδοτος και επαναλαμβάνει  ο  Απόστολος Παύλος .

Επανέρχομαι στην πλοκή του έργου. Ανάμεσα σε πατέρα και γιο  αναπτύχθηκε ένα αδυσώπητο μίσος, γιατί ο πρώτος είχε και τη δουλειά του ενώ  ο νεαρός είχε χάσει την προσοχή και την αγάπη που μοναδικά του έδινε η μητέρα του. Εν τω μεταξύ, ο πατέρας του ‘’γνωρίζεται’’ με μια γειτόνισσα, που ήταν αυτή που υπέβαλε στη σύζυγό του την ιδέα της εγκατάλειψης. Ύστερα από μήνες και με αφορμή ένα ατύχημα του πατέρα , εκδηλώνονται  τα πρώτα αισθήματα αγάπης  με τον γιό του.

Ενάμιση χρόνο αργότερα, η μητέρα επανέρχεται να διεκδικήσει το παιδί της και το Δικαστήριο την δικαιώνει όχι με βάση τα πειστήρια αλλά επειδή πιστεύει ότι η  μάνα μπορεί να προσφέρει περισσότερα , ο δε σύζυγος  δεν θέλει να επικαλεσθεί τη μαρτυρία του γιού του για  να μην  τον υποβάλει  σε μια τόσο οδυνηρή   δοκιμασία. Τελικά η μητέρα επικοινωνεί με τον τέως σύζυγό της και  του  ζητάει  να μιλήσει ιδιαιτέρως με τον γιο της, αφού καταλαβαίνει πια ότι αυτός βρίσκεται στο σπίτι που του πρέπει και προφανώς υπερασπίζεται και η ίδια το συμφέρον του παιδιού της!!! Σημειώνω  ότι είδα την ταινία μαζί με τα παιδιά μου [ 6 και 16 ετών ], δυο χρόνια μετά τη δική μας  απώλεια,  την οποία και ξαναζήσαμε και οι τρεις μας , χωρίς όμως να μιλήσουμε ποτέ ,για όσα βιώσαμε  οικογενειακά.

Ο διαχωρισμός  των δικαιωμάτων της γυναίκας και τα περί γυναικοκτονίας , αποτελούν σαφή  υποβάθμιση έναντι των γενικών   ανθρώπινων δικαιωμάτων,  που  επιβάλλουν  την απόλυτη ισότητα,  ανεξάρτητα από  φύλο,  χρώμα ή άλλα ειδικά  χαρακτηριστικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο,οι γυναίκες καθίστανται  χωριστή  κατηγορία  ανθρώπων  και συνεπώς δημιουργείται  ένα είδος ρατσισμού και μάλιστα  από την ίδια την πολιτεία και με δική τους  συναίνεση και συνευθύνη . Έχω την εντύπωση ότι κάποιες γυναίκες αδικούν τον εαυτό τους και υποβαθμίζουν τον παγκόσμια αναγνωρισμένο ρόλο τους στην κοινωνία από προκατάληψη ή κακή εκτίμηση της μοναδικότητας που τους εμπιστεύτηκε η φύση. Κανείς δεν μπορεί να τις υποχρεώσει να καταστούν  μηχανήματα αναπαραγωγής , λειτουργώντας κατά συνείδηση, χωρίς όμως  να θεωρούν τη μοναδικότητά τους υποβάθμιση. Σκεφθείτε να διεκδικήσουν  ανάλογες διαφοροποιήσεις και οι άντρες ή άλλες  ομάδες συμφερόντων , αντί να τεθούν κάτω από την ίδια ομπρέλα προστασίας, λαμβάνοντας  ενδεχομένως περισσότερα και αυστηρότερα μέτρα, αφού είναι  χωριστό πράγμα η ειδική φροντίδα προς τη γυναίκα [ μάνα, αδελφή, φίλη ή συνεργάτιδα].

Στην εποχή μας οι άξιες γυναίκες έχουν όλα τα δικαιώματα των ανδρών και τιμούν τον ρόλο τους, έχοντας μάλιστα  μια ιδιαίτερη προτίμηση απέναντί τους, αφού αποτελούν και το τρυφερό και όχι ‘’αδύνατο’’ πλέον φύλο. Μπορούν όλες να προστατευθούν  από την εκμετάλλευση και ενδοοικογενειακή ή κοινωνική βία του άλλου φύλου, με γενικά μέτρα ακόμα και με την καθιέρωση  ιδιώνυμου. Στην εποχή μας άλλωστε η βία δεν περιορίζεται μόνο στις γυναίκες, αφού  έφθασε και στα παιδιά και δεν αποτελεί πλέον λύση η δημιουργία αντίστοιχων συλλόγων προστασίας, οπότε προστίθεται και το ερώτημα τι κάνουμε με τους ηλικιωμένους, που βρίσκονται διάσπαρτοι δια διάφορα ‘’ειδικά’’ κολαστήρια!!!  Όλα αυτά συνιστούν κοινωνικό και όχι συνδικαλιστικό θέμα, όπως άρχισε να αντιμετωπίζεται από κάποιες γυναικείες ομάδες,  μετά το νέο οικογενειακό δίκαιο τη δεκαετία του 1980.

Οι άνθρωποι είναι όλοι ίσοι και αποτελεί κακή υπηρεσία και υποβάθμιση η κατηγοριοποίησή τους με οποιαδήποτε κριτήρια , τα οποία δημιουργούν ταξική αντιπαλότητα  ανάμεσά τους. Το θέμα λύνεται με την σωστή παιδεία, αυστηρή νομοθεσία και κατανόηση. Τα υπόλοιπα μάλλον βλάπτουν, αφού οδηγούν στον κοινωνικό αυτοματισμό ή στο διαίρει και βασίλευε!!! Ο γνωστός Πέρσης ποιητής Σααδή αναφέρει σχετικά: Όταν ρίξεις ένα βέλος στον εχθρό σου, πρόσεξε μην είσαι εσύ στον στόχο που σημαδεύεις. Αντώνης

ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το παρόν είναι το 699^ο δημοσίευμα στην ιστοσελίδα μου από της δημιουργίας της το 2016 και έχω δηλώσει ότι όταν φθάσω στα 700 θα σταματήσω. Όλα τα πράγματα κάποτε τελειώνουν!!! Συνεπώς απομένει μόνο ένα για να κλίσει ο κύκλος της αρθρογραφίας μου. Θα συνεχίσω να απαντώ σε διαπροσωπική επικοινωνία με τους φίλους μου, όσο ακόμα ο πανδαμάτωρ χρόνος μου το επιτρέψει. Αντώνης

ΤΟ ΡΩΣΟ-ΟΥΚΡΑΝΙΚΌ ΘΕΑΤΡΟ

 

       ΤΟ  ΡΩΣΟ – ΟΥΚΡΑΝΙΚΟ  ΘΕΑΤΡΟ!!!

               [Η αλήθεια με απλά λόγια]

 

 

Πολλά  γράφονται και ακόμα περισσότερο λέγονται τελευταία από  ειδικούς και  ειδικευόμενους για την κατάσταση που επικρατεί στην ευρύτερη περιοχή Ρωσίας, Λευκορωσίας και Ουκρανίας και  όχι μόνο. Ο καθένας κάνει τις προβλέψεις του και αναφέρεται στον αριθμό και την ποιότητα των  αντιπαρατιθέμενων δυνάμεων. Αν παρακολουθήσει κανείς συστηματικά το σύνολο των πιθανολογούμενων γεγονότων εγγίζουν τους χρησμούς  του μαντείου των Δελφών.

Εγώ δεν είμαι ειδικός και συνεπώς δεν θα κάνω προβλέψεις, θα πω όμως κάποιες αδιαμφισβήτητες αλήθειες που όλοι οι ειδικοί γνωρίζουν αλλά δεν ξέρω γιατί αποφεύγουν να τις αναφέρουν.

‘’  Οι περισσότερες σημερινές ηγεσίες των  ρωσικών ‘’ δημοκρατιών’’, αποτελούνται αποκλειστικά από πρωτοκλασάτα στελέχη της παλιάς σοβιετικής νομενκλατούρας. Όταν έγινε ή μπορεί και να την διευκόλυναν οι ίδιοι, η ‘’πτώση του καθεστώτος’’,  μοίρασαν μεταξύ τους τα περιουσιακά στοιχεία της χώρας, χάραξαν νέα  σύνορα , γέμισαν δισεκατομμυριούχους την Ευρώπη και όρισαν  εαυτούς ηγέτες, κάνοντας μικρές αλλαγές στις πινακίδες των νέων ονομάτων των χωρών τους. Σε κάθε προσπάθεια διαφοροποίησης, η αντιμετώπιση υπήρξε άμεση και μεθοδική και το ίδιο αναμένεται να γίνει και τώρα στην Ουκρανία, αν η Μόσχα τη θεωρήσει επικίνδυνη για τα συμφέροντα της χώρας και των ηγεσιών  της και μάλιστα με την γνωστή ‘’σοβιετική’’ μεθοδολογία.

Δεν ξεχνώ μια σχεδόν παρόμοια κατάσταση το 1968 με την Άνοιξη της Πράγας, που έζησα προσωπικά. Όπως τώρα έτσι και τότε αποφάσισαν ασκήσεις των στρατευμάτων του Συμφώνου Βαρσοβίας, γύρω από την Τσεχοσλοβακία και χωρίς προσχήματα εισέβαλαν στη χώρα με 500 άρματα μάχης, τα οποία κατέβασαν αεροπορικώς στο τοπικό αεροδρόμιο. Όταν μάλιστα κάποιοι αξιωματικοί και στρατιώτες  στασίασαν, όταν έμαθαν την αλήθεια από τους ντόπιους πολίτες, άλλαξαν σε μια νύχτα το σύνολο των στρατευμάτων με προερχόμενους από το ασιατικό τμήμα της Ρωσίας, ώστε να μην κατανοούν τη σλαβική γλώσσα της χώρας. Θα μου πείτε ότι τότε είχαν ολοκληρωτικό καθεστώς και έκαναν ό,τι ήθελαν!!!  Γιατί τώρα τι κάνουν ;;; Θα θυμίσω δε ότι την εισβολή αυτή χαιρέτησαν το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ και η οικογένειά μου βρέθηκε από το ξενοδοχείο που διαμέναμε στον δρόμο , για αυτή ‘’μας’’ τη  στάση.

Εξακολουθώ να πιστεύω ότι αν δεν υποχωρήσουν οι αμερικανοί ,που θεωρώ πολύ πιθανό - αφού η Ευρωπαϊκή ΄Ενωση ακόμα ψάχνεται -   και δεν αποδεχθούν τις απαιτήσεις του Ρώσου ηγέτη οι Ουκρανοί, θα κάνουν άλλη μια εισβολή. Έτσι έμαθαν να λειτουργούν στο προηγούμενο καθεστώς, το οποίο άλλαξαν μόνο στους τίτλους!!! Ελπίζω και εύχομαι να μην έχουμε και πάλι νέα  αναγνώριση  από τους δικούς  μας γνήσιους  προοδευτικούς του μαρξισμού και δεν θα βρεθεί κανείς να τους ψέξει, όπως τότε είχε κάνει το ΚΚ της Γαλλίας, ο ηθοποιός Υβ Μοντάν και άλλες προσωπικότητες της Ευρωπαϊκής Αριστεράς.

Στη Ρωσία , η εξουσία και τα μεγαλεία της , έχουν μόνιμη  προστασία, του στιλ  Ερντογάν, γιατί ξέρουν τι τους περιμένει όταν χάσουν τη δύναμη. Το παλιό πάθημα  του Μεντερές τους έχει κάνει να παίρνουν τα μέτρα τους, με προληπτικές  φυλακίσεις ή ‘’εισβολές’’. Υπομονή και θα δούμε τι σκέπτονται οι μεγάλοι για τους μικρούς , στους οποίους – δυστυχώς - ανήκουμε και εμείς.    Αντώνης

ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΠΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΓΙΑΓΙΑΣ

 

ΤΑ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ  ΤΟΥ  ΠΑΠΠΟΥ  ΚΑΙ  ΤΗΣ  ΓΙΑΓΙΑΣ

                   Η  ΤΟ  ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣΜΑ;;;

 

Ένα ακόμα βράδυ αϋπνίας, με οδήγησε  πρωί – πρωί   στον υπολογιστή μου,  να καταγράψω κάποιο από τα θέματα που ο εγκέφαλός μου επεξεργάσθηκε   στη διάρκεια της  ατέλειωτης νύχτας. Το πρωινό ψιλόβροχο όμως , μου θύμισε τη ‘’συννεφιασμένη  Κυριακή’’ του Τσιτσάνη και με οδήγησε σε μια συναισθηματική ενδοσκόπηση, αναφορικά με τα αποκαλυπτόμενα νέα μεγέθη της εξόντωσης των απόμαχων της ζωής.  

 Η πανδημία με τους  ομαδικούς θανάτους   τρόφιμων των ιδρυμάτων  ηλικιωμένων, αποκάλυψε τη φροντίδα  για τα ‘’τιμημένα γηρατειά’’ από τον  κρατικό και τον ιδιωτικό τομέα περίθαλψης. Οι συνεχιζόμενες αποκαλύψεις , μας δείχνουν ότι η κατάσταση αυτή  ξεπερνά κάθε φαντασία, αφού οι απόμαχοι της ζωής αντιμετωπίζονται με μεθόδους που δεν χωράει  ο ανθρώπινος  νους. Εντυπωσιάζει δε ο φαρισαϊσμός  των συγγενών των έγκλειστων  γερόντων, που δήθεν  ‘’ξαφνιάστηκαν’’  από τις αποκαλύψεις, αφού οι ίδιοι τους εγκατέλειψαν στα  κολαστήρια αυτά, με οικονομικά μόνο κριτήρια.  Οι παλιότεροι θα θυμούνται ασφαλώς τα αντίστοιχα ‘’ιδρύματα της αγίας Αθανασίας του Αιγάλεω’’ και τα τεράστια έσοδα που απέφερε το πρωτόγνωρο πάρκινγκ των  παλαίμαχων της ζωής. Αυτή είναι δυστυχώς  η μοίρα των γεννητόρων, αφού αμφισβητείται ακόμα και ο ρόλος τους, ο οποίος ενδέχεται  να ανατεθεί σε ‘’εκκολαπτήρια’’, για να ανταπεξέλθει στις  ‘’εγγενείς αδυναμίες’’ της νέας  οικογενειακής δομής!!!

Όπως επανειλημμένα έχω γράψει, ο νέος τρόπος ‘’περίθαλψης’’ των ηλικιωμένων, απαλλάσσει την κοινωνία αλλά και τις οικογένειές τους ,από το ‘’βάρος’’ των απόμαχων της ζωής και από αυτούς τους ίδιους, διευκολύνει τον παράνομο πλουτισμό των κατ’ ευφημισμό αποκαλούμενων  οίκων ευγηρίας  και συμπτωματικά  διευκολύνει και το ασφαλιστικό!!! Προφανώς δεν πρόκειται περί αυτού αλλά τελικά, ευκαιρίας δοθείσης – που λέγαμε παλιά –  ζημιωμένοι βγαίνουν και πάλι οι  ανήμποροι  , που   θυσιάζονται  στον Μολώχ του σχεδιαζόμενου νέου τρόπου διάρθρωσης των μελλοντικών ‘’οικογενειών’’..

 Το κακό είναι ότι γίναμε πολλοί οι υπερήλικες και η επιστήμη συνεχώς ανεβάζει το προσδόκιμο επιβίωσης και αυτό δημιουργεί προβλήματα σε όλους, μα κυρίως  στους ίδιους τους γέρους και απόμαχους της ζωής. Η ετυμολογία της λέξης προσδόκιμος εμπεριέχει άλλωστε την έννοια της αναμονής με δέος  και η επιβίωση δεν προσδιορίζει ποιότητα και  διάρκεια. Διερωτώμαι λοιπόν, αφού δεν τους  χρειάζονται πια τους απόμαχους , γιατί ασχολούνται με την μακροζωία τους;;; Ας το κάνουν επιλεκτικά για όσους ενδιαφέρονται να διαιωνισθεί  το ‘’είδος’’ τους, προστατεύοντας και τον δημόσιο κορβανά και οι λοιποί στον Καιάδα. Είναι πιο έντιμο και ανώδυνο και κυρίως προστατεύει την αξιοπρέπεια που ‘’έκτισαν’’ γι’ αυτούς και τις οικογένειές τους με κόπους και θυσίες. Από το θείο δράμα προκύπτει σαφώς η απάντηση: Αντί του μάννα χολή,  αφού οι γέροι  δίνουν τόπο στα νιάτα και ξέρουν να συγχωρούν!!!

 Παραθέτω κάποιες επιλεγμένες στροφές από ένα ποίημα του Ι. Πολέμη, που  προφητικά και πολύ παραστατικά περιγράφει τη θέση των απόκληρων της  κοινωνίας . Μια ειδική διασκευή του ποιήματος, αποτέλεσε τους στίχους της γνωστής νυχτωδίας του Νίκου Χατζηαποστόλου ‘’νερωμένο κρασί’’:

Ό, τι κι αν είχε το ‘χασε, γυναίκα, βιός, παιδιά του·
τίποτε δεν τ’ απόμεινε στερνή παρηγοριά.
Πέταξ᾿ ἡ έννοια από το νου κι η ελπίδ᾿ απ᾿ την καρδιά του
κι η υπομονή εμαρμάρωσε στα στήθη του βαριά.

«Καταραμένε κάπελα και κλέφτη ταβερνιάρη,
τί το νερώνεις το κρασί, και πίνω απ’ το ξανθό,
και πίνω κι απ’ το κόκκινο κι  από το γιοματάρι
κι  από το σώσμα το τραχύ, πίνω και δε μεθώ;

Δεν ήρθα για ξεφάντωμα, μήτε για πανηγύρι,
ήρθα να βρω τη λησμονιά στο θάνατο κοντά!»
Κι ο κάπελας γεμίζοντας και πάλι το ποτήρι
με θλιβερό περίγελο στα λόγια του απαντά:

«Τί φταίω εγώ αν τα δάκρυα που απελπισμένος χύνεις
πέφτουν μες στο ποτήρι σου, σταλαγματιές θολές,
και το νερώνουν το κρασὶ κι αδύνατο το πίνεις;
Τί φταίω εγώ κι αν δε μεθάς, τί φταίω εγώ κι αν κλαίς;»

Εκεί πια που φθάσαμε, το κακό δεν περιορίζεται  στους παρείσακτους της διαμορφούμενης νέας ‘’προοδευτικής’’ κοινωνίας αλλά και στη μορφή της νέας οικογένειας, που δείγματά της καταλαμβάνουν τα καθημερινά δελτία ειδήσεων, με ενδοοικογενειακή βία, παντοειδείς  κακοποιήσεις  ακόμα και των παιδιών τους και διάλυση κάθε στοιχείου συνεκτικότητας. Το αστείο είναι ότι αναζητούμε λύση στην υπαγωγή της γυναίκας σε ειδικό είδος του ανθρώπινου γένους , αντί  να ενταχθεί η βία εναντίον της σε ιδιώνυμο αδίκημα και να επισύρει βαρύτατες ποινές.

Ελπίζω οι δημιουργοί της παγκόσμιας νέας τάξης πραγμάτων να μην επικαλεσθούν τα λόγια  του κάπελα για  όσα διαπράχθηκαν διεθνώς σε βάρος των αθώων ηλικιωμένων. Τι να τους κάνουν , αφού δεν τους θέλουν  ή δεν τους  χρειάζονται πια;;; Κάποτε  τους είχανε στο σπίτι για να κάνουν χρήση της εμπειρίας τους, να  φροντίζουν τα παιδιά και να τους λένε όμορφα και διδακτικά παραμύθια.

Αν κρίνουμε από όσα αναφέρονται για ένα συγκεκριμένο ‘’οίκο’’ των Χανίων,  που προφανώς δεν είναι τα μοναδικά, διερωτώμαι ‘’τι άλλο θα δουν τα μάτια μας’’ στην  αμοραλιστική μας εποχή ;;; Είναι πολλά αυτά που έχουν προηγηθεί στο όνομα της προοδευτικότητας, για τα οποία και να ήθελα δεν θα μπορούσα να αναφερθώ, αφού  έχουν διεθνώς περιληφθεί στις  σύγχρονες ‘’ατομικές ελευθερίες’’. Εγώ μεν δεν θα μπορέσω  να μιλήσω για όλα αυτά, γιατί ‘’θα θεωρηθώ παράνομος’’ αλλά και δεν θα προλάβω –λόγω ηλικίας- να δω τα χάλια της κοινωνίας που ετοιμάζεται  και θα χτυπάνε όλοι τα κεφάλια τους στον τοίχο. Δεν απαιτούνται ειδικές γνώσεις για να καταλάβει κανείς το σωστό, αρκεί να βγάλει τις παρωπίδες και να το θέλει πραγματικά.

Τα ίδια άλλωστε έγιναν και με την ‘’προστασία του περιβάλλοντος’’ και βλέπετε τις  συνέπειες, γιατί η φύση αργά μεν αλλά πάντοτε εκδικείται!!! Κάποιοι όμως εμμένουν  στην   επιστροφή στα στερεά  καύσιμα, επειδή δήθεν το κάνει και  η Γερμανία ή άλλες χώρες, ενώ πρόκειται για φασιστική επιλογή προς  άγρα ψηφοφόρων. Άλλοι πάλι – θου Κύριε φυλακήν τω στόματί μου – ανέτρεψαν την κοσμοθεωρία για τα ‘’κατά φύσιν και παρά φύσιν πραττόμενα’’.

Για όλους αυτούς τους λόγους , δεν θα αναφερθώ σε ‘’παρανομίες’’ και ας μην συμφωνώ, αλλά κανείς δεν μπορεί να μου απαγορεύσει να επισημάνω κάποια αρνητικά αποτελέσματα, που έχουν ήδη κάνει την εμφάνισή τους. Περιθωριοποιήθηκαν  στην πράξη παππούδες και γιαγιάδες και όσοι έχουν επιβιώσει του σύγχρονου ‘’ξεπαστρέματος’’ δεν είναι αποδεκτοί να προσφέρουν  τις εμπειρίες τους ή τις υπηρεσίες στα εγγόνια τους. Αυτά βέβαια με την προϋπόθεση ότι θα ‘’βρεθούν’’ ζευγάρια που θα μπορούν και θα  θελήσουν να μπουν στην παραγωγική διαδικασία των παιδιών και δεν θα προσφύγουν στα κατά παραγγελία ή και τα ετοιματζήδικα‘’, γιατί και αυτό  αναμένεται  !!!

Θέλω  να αναφερθώ συνοπτικά και μέσα  στα όρια των δικαιωμάτων μου που δεν παραβιάζουν τις ‘’σύγχρονες  ατομικές ελευθερίες’’ , στην αέναη προσφορά των ηλικιωμένων της παλιάς ελληνικής οικογένειας και όχι μόνο. Πρόκειται για τη γενικότερη φροντίδα των εγγονιών τους και τα παιδικά παραμύθια που αποτελούσαν ή διαμόρφωναν τις πρώτες προσλαμβάνουσες γνώσεις τους.

 Θυμάμαι τον πασίγνωστο παιδοψυχίατροι Δρα Σπόκ, του οποίου το βιβλίο ‘’ φροντίδα για το μωρό και το παιδί’’  αποτέλεσε τη βίβλο ανατροφής των παιδιών για περισσότερα από 50 χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου. Είναι αλήθεια ότι την εποχή εκείνη είχε ταυτισθεί με τη γενιά των  Χίπις, στις μεγάλες διαδηλώσεις κατά των πυρηνικών και του πολέμου στο Βιετνάμ. Στις  νεώτερες εκδόσεις του  κατέστησε σαφές ότι οι γονείς πρέπει να είναι αποφασιστικοί απέναντι στα παιδιά
 και  στις τελευταίες εκδόσεις της «βίβλου» του υπογράμμιζε ότι τα παιδιά έχουν ανάγκη από ακλόνητες αξίες και ότι οι γονείς
 δικαιούνται τον σεβασμό τους.  «Συνειδητοποίησα ότι πολλά από τα προβλήματά μας οφείλονται στον θάνατο των
πνευματικών αξιών», δήλωσε το 1992 σε συνέντευξή του, στην αναθεωρημένη έκδοση του πρώτου του βιβλίου, το οποίο εμπλουτίστηκε και με κεφάλαια για τα ναρκωτικά, την αντισύλληψη και το διαζύγιο.

Φοβάμαι ότι μπορεί να απαγορευθεί και πάλι όπως έγινε επί κ. Άγκνιου, που κατηγορήθηκε – όπως ο Σωκράτης – για καινά δαιμόνια , επειδή  διαφωνούσε για τον πόλεμο στο Βιετνάμ.  Ποιος μιλάει πια σήμερα για πνευματικές αξίας, οικογένεια και σεβασμό στους γονείς που έχουν αρχίσει να αντιμετωπίζουν τους υπερήλικες σαν τις μάγισσες τον μεσαίωνα!!! Στην πυρά λοιπόν οι γέροι για να παραδειγματισθούν οι νεώτεροι!!!    Αντώνης

ΣΑΝ ΠΑΛΙΟ ΣΙΝΕΜΑ

 

      ΣΑΝ  ΠΑΛΙΟ  ΣΙΝΕΜΑ

                 ΑΤΑΛΆΝΤΗ  1940-1949

 

 

 

Ξεσκονίζοντας  τα κατάβαθα των αναμνήσεών μου , προσπαθώ να ζωντανέψω μνήμες από την πιο σκληρή δοκιμασία του λαού μας, φέρνοντας στο φως,   στιγμιότυπα  που έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα τη μακρινή μου προσωπική διαδρομή. Μη φανταστείτε ότι κάτω από τον βαρύγδουπο αυτό τίτλο κρύβεται μια αυτοβιογραφία –που δεν θα ενδιέφερε  απολύτως κανένα- ή κάποια σημαντική αποκάλυψη . Πρόκειται απλά για την αποτύπωση ‘’σκηνών’’ από τον τρόπο ζωής  και τα συμβάντα της  επαρχιακής μας κωμόπολης, όπως τη βίωσε ένα παιδί της  περιγραφόμενης εποχής [ τα χρόνια του πολέμου μέχρι και τον εμφύλιο.]

Γράφω σε πρώτο πρόσωπο για να στηρίξω την  αυθεντικότητα των γεγονότων, όπως τα είδαν τα αθώα τότε παιδικά μου μάτια και τα συγκρατεί η πολύπειρη  πια γεροντική μου ανάμνηση. Πρόκειται για ένα έργο που συνεχίζει να εξελίσσεται μέσα μου , χωρίς διακοπή ή διακυμάνσεις των χαρακτηριστικών του. Θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και  τραγωδία,  αλλά δυστυχώς απουσιάζει το βασικό χαρακτηριστικό της, δηλαδή ο  από μηχανής θεός, που θα μπορούσε – έστω και περιστασιακά – να  είχε δώσει ευνοϊκότερες λύσεις στο καθημερινό λαϊκό μαρτύριο. 

‘Ήμουν ένα από τα ‘’παιδιά μιας τυπικής γειτονιάς‘’- όταν ακόμα αυτή αποτελούσε  κοινωνική κυψέλη των ανθρώπων - πρόθυμο   να συνδράμει γείτονες και συγγενείς σε   ανάγκες , που δυσκολεύονταν    να διεκπεραιώσουν μόνοι τους .  Υπήρξαν  και περιπτώσεις   που κάποιοι  παραγνώριζαν τις άλλες υποχρεώσεις των παιδιών,  προτάσσοντας τις δικές τους, γιατί γνώριζαν ότι ο σεβασμός ή τα ‘’πρέπει’’ της εποχής θα τους ‘’ευνοούσαν’’.  Προσωπικά υπολογίζω ότι τότε βιώναμε την εποχή που πρωτόγινε λόγος για    ελληνικό φιλότιμο. Ακολουθεί η παρουσίαση ενδεικτικών περιπτώσεων, που δείχνουν το κλίμα και τις συμπεριφορές της εποχής, αρχίζοντας από κάτι θετικό, που χρωμάτισε λίγο την ‘’μουντή’’ ατμόσφαιρα και άμβλυνε τις δραματικές  τοπικές εντυπώσεις της εποχής.

Στην κεντρική πλατεία της πόλης, δίπλα στην εκκλησία των Αγίων Θεοδώρων, στήθηκε μια μεγάλη σκηνή, που αποτέλεσε τον χώρο παραστάσεων της θεατρικής οικογένειας Βασίλη Στρατηγού, στην οποία έπαιρναν μέρος και τα μικρά τότε  παιδιά τους, ο Στέφανος, η Στέλλα, η Αλέκα και η Ρένα. Οι παραστάσεις τους με τα γνωστά   κωμειδύλλια , της Γκόλφως, της Γενοβέφας και του Αγαπητικού της βοσκοπούλας, έδιναν στους θεατές  το απαραίτητο ‘’ηρωικό’’ στοιχείο, καλύπτοντας και τις συναισθηματικές ανάγκες του κοινού. Το  αντίτιμο του εισιτήριο ήταν σε είδος [αβγά, λάδι, αλεύρι κλπ] , καλύπτοντας   ανάγκες ομαδικές, οικογενειακές και  διαρκείας!!! Αποτέλεσε κι αυτό μια ανάσα διαφυγής αλλά και ‘’παιδείας’’, σε μια περιοχή με υψηλό τότε ποσοστό αναλφαβητισμού και ελάχιστες προσλαμβάνουσες παραστάσεις πολιτισμού.

Το θέατρο Σκιών , εμφανίστηκε  αργότερα, στην ταράτσα των αδελφών Παπουτσή στο κέντρο της πόλης και αφού είχαν εκλείψει οι φόβοι των ξένων κατακτητών. Έτσι προτίμησε να μας ταξιδέψει από τη Γη στη Σελήνη ή να ρίξει το βάρος του στις πονηριές του Καραγκιόζη στον μπάρμπα-Γιώργο και τον Χατζιαβάτη‘’ ή να προβάλει τις πολλές αναπάντητες απορίες που βασάνιζαν το κολλητήρι. Εδώ τελειώνει το διασκεδαστικό μέρος της αφήγησης και μπαίνουμε στα δύσκολα!!!

Οι Γερμανοί, με την είσοδό τους στην πόλη, εγκατέστησαν τους επί κεφαλής τους στο γειτονικό σπίτι Μ. Ροδιτάκη – 100 μέτρα από το δικό  μου – με γραμματέα έναν Αυστριακό λοχαγό τον Γιόζεφ. Αποτελούσε καθημερινό στήριγμά μου, μου έδινε μολύβια και λευκή γραφική ύλη για τις σχολικές μου ανάγκες και όταν δεν τον έβλεπαν άλλοι, μου παραχωρούσε μέρος του πλούσιου  πρωινού του, που μου έλλειπε όπως  στους περισσότερους..  Ο Ιωσήφ – όπως τον αποκαλούσαν στη γειτονιά - ήταν πολύ φιλικός και αγαπητός από όλους που τον γνώρισαν.

Κάποια μέρα, συνόδευε με μοτοσυκλέτα μια φάλαγγα μεταφοράς καυσίμων και στον κεντρικό δρόμο – στο ύψος της σημερινής πλατείας-  ένα βυτιοφόρο πήρε φωτιά. Στην προσπάθειά του να προλάβει την έκρηξη και τις ενδεχόμενες συνέπειες στην πόλη, πήδηξε στο φλεγόμενο αυτοκίνητο και πυροβόλησε επανειλημμένα  τρυπώντας το βυτίο. Το αποτέλεσμα ήταν εκτεταμένα εγκαύματά του, τα οποία έσπευσαν να γιατρέψουν με πρακτικές μεθόδους, όλες οι γυναίκες της γειτονιάς. Δεν καθυστέρησε βέβαια και η  επίσημη μεταφορά του σε νοσοκομείο και η σωτηρία του, με  εμφανή όμως εγκαύματα.

Αργότερα χαιρέτησε τη γειτονιά, λέγοντάς μας ότι τον στέλνουν με μικρό πολεμικό πλοιάριο  στην Κρήτη μαζί  άλλους  Γερμανούς αλλά και κάποιους Έλληνες συνεργάτες τους. Το πλοίο αυτό δεν έμελλε να φθάσει στον προορισμό του, γιατί το βούλιαξαν οι ίδιοι οι Γερμανοί μετά το Σούνιο. Μάθαμε  ότι ο  Ιωσήφ, αποδείχτηκε κατάσκοπος των Άγγλων και πλήρωσε με τη ζωή του το τίμημα της δράσης του , η  γειτονιά  όμως τον έκλαψε σαν πραγματικό φίλο της .

Τελειώνοντας το καθημερινό ωράριο του σχολείου, περνούσα από το σπίτι της γιαγιάς, η οποία με ‘’φόρτωνε’’ σε ένα γάιδαρο για να μεταφέρω το φαγητό των ‘’θείων’’ που εργάζονταν στα κτήματα, σε δυο ή και τρείς διαφορετικές περιοχές και μετά επέστρεφα στο σπίτι μου για το δικό μου γεύμα  και τη μελέτη των μαθημάτων, μετά την υποχρεωτική  σύντομη μεσημβρινή ‘’σιέστα’’. Το τελευταίο   δεν γινόταν μόνο για την υγεία των παιδιών αλλά κυρίως για τη μητέρα, που αναζητούσε κάποιες στιγμές ‘’ να ησυχάσει το μυαλό  της’’, για  να σκεφθεί και να πραγματοποιήσει ένα μέρος των ατέλειωτων   και πάντα ‘’χειροποίητων’’, καθημερινών  οικιακών υποχρεώσεων. Τα παιδιά συμμετείχαν επίσης σε όλες τις εργασίες του σπιτιού και μετά τον σχετικό έλεγχο της μητέρας , μπορούσαν να ‘’παίξουν’’ με τα ‘’καλά παιδιά ’’  της γειτονιάς και πάντα μέσα στο οπτικό της πεδίο !!!  

Από τις  διάφορες αυτές ‘’γάιδαρομεταφορές’’ μου, συγκρατώ  σημαντικά περιστατικά, αφού βρέθηκα αρκετές φορές σε ‘’πλαϊνά χαντάκια ‘’ του δρόμου, όταν τρόμαζε το ζώο, είχα συναντήσεις με γερμανικές περιπόλους ή επιχειρήσεις ανταρτών στην περιοχή και βίωσα  το χρονικό  θανάτου ενός πεινασμένου.

 Στη διάρκεια της λιμοκτονίας ,  πολλοί Αθηναίοι   έφθασαν στην περιοχή μας , προς αναζήτηση τροφής, η οποία όμως είχε  σχεδόν εξαντληθεί . Κάποια μέρα είδα έναν  από αυτούς, ακουμπισμένο στον τοίχο του Αι-Θανάση, που περνούσα καθημερινά δίπλα του,  να φωνάζει ‘’πεινάω…. πεινάω’’. Το ίδιο θέαμα συνάντησα και τις επόμενες λίγες ημέρες, χωρίς να παρατηρήσω κάποια κίνηση βοήθειας από τους περίοικους. Μια μέρα όμως το πεινάω δεν ακουγόταν πια και στην επιστροφή μου είδα το άψυχο σώμα  του , πεσμένο στο δρόμο. Παρά την εξοικείωσή μας με τον θάνατο,  αυτή τη φορά  προβληματίστηκα ιδιαίτερα.

Εγώ, ένα παιδί 6-7 ετών τότε, ελάχιστα μπορούσα να κάνω, αλλά ένοιωθα τύψεις που δεν σταμάτησα να του προσφέρω το υποτυπώδες φαγητό που μετέφερα   στους εργαζόμενους συγγενείς μου, για να απαλύνω την πείνα του. Στην πράξη όμως, κανείς δεν μπορούσε να σώσει, αυτόν και  χιλιάδες άλλα θύματα τις πείνας του 1941, που αποτέλεσε το πιο οδυνηρό συναίσθημα της εποχής και ιδιαίτερα για τις μεγαλουπόλεις.  Οι ντόπιοι  προσπαθούσαν να εντοπίσουν τα ελάχιστα τελευταία προϊόντα που  μπορούσε ακόμα  να διαθέσει η μάνα γη .

Δεν έπαυσα ποτέ να νοιώθω ενοχές για την παιδική μου αυτή παράλειψη, αν και ήμουν και ο ίδιος πεινασμένος και αδύναμος να δώσω λύση σε ένα πρόβλημα που οδήγησε οικογένειες να ξεπουληθούν  στους μαυραγορίτες για ένα κομμάτι ψωμί,  για να σώσουν τους δικούς τους από το μαρτύριο της πείνας.

Μετά τη μελέτη των μαθημάτων , πήγαινα στις δυο-τρεις γειτόνισσες μου  για να κάνω τα ψώνια της ημέρας από ένα ‘’μπακάλικο’’ της πόλης. Μία από αυτές, η θεια-Ρόδα, μου έδινε μια λίστα των επιθυμιών της και ένα χαρτονόμισμα, λέγοντάς μου με τα ρέστα να πάρω καραμέλες. Θυμάμαι πολύ καλά ότι ποτέ δεν υπήρξαν ρέστα, αφού τα υπολόγιζε πάντα με απόλυτη  ακρίβεια. Ας είναι καλά ο υπάλληλος του μαγαζιού που μου έδινε καραμέλες και ‘’στραγάλια’’, γιατί προτιμούσα το μαγαζί τους, για όλες τις αγορές της γειτονιάς.

Μια άλλη γειτόνισσα, η θεια-Κυράστα, παρότι είχε δυο παιδιά , μου  εμπιστευόταν  το ‘’κατέβασμα’’ των αμύγδαλων. Όταν ήταν ο καιρός τους, έβγαινε  στο πέρασμα προς το σπίτι μου, λέγοντας : Αντωνάκη θα έρθεις αύριο που έχει καλό καιρό, να κατεβάσουμε τα αμύγδαλα;;; Επειδή οι αμυγδαλιές της ήταν πολύ ψηλές, το κατέβασμά τους απαιτούσε να σκαρφαλώσω στα δέντρα και με ένα ‘’καλάμι’’ να  ‘’τινάξω’’ τα κλωνάρια, μέχρι να πέσει και το τελευταίο, διαδικασία που έκρυβε και κινδύνους. Δόξα τω Θεώ από τύχη ή την προσοχή μου δεν υπήρξαν απρόοπτα. Στη συνέχεια έπρεπε να τα μαζέψω, γεμίζοντας δυο-τρία τσουβάλια  και μου έδινε σαν  αμοιβή μου μια παιδική ‘’χούφτα’’ αμύγδαλα και αμέτρητα καλά λόγια, με την  μόνιμη επωδό, αποφεύγω τον αδελφό σου, γιατί εκείνος βάζει και στην τσέπη του!!!

Αυτή ήταν μια συνηθισμένη μέρα για πολλά  παιδιά της ηλικίας μου και ίσως με αυτό τον τρόπο προσπερνούσαμε  τους φόβους και την πείνα μας και κυρίως μέναμε υπό τον ‘’έλεγχο’’ των γονιών μας, που οι ανάγκες  επιβίωσης της οικογένειας, δεν τους άφηναν πολλά περιθώρια για κάτι καλύτερο. Ελπίζω ότι οι ελάχιστες αναφορές μου στις συνθήκες διαβίωσης , φωτίζουν έστω και αμυδρά την πιο σημαντική εποχή της χώρας μας.  Ένα ρεαλιστικό δείγμα της εποχής μας δίνουν κάποιες ταινίες του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, οι οποίες  δεν ξέρω γιατί, δεν συγκίνησαν ποτέ ιδιαίτερα τους νέους μας.

 Σε αντιπαραβολή με τους καθημερινούς χουλιγκανισμούς, τις ληστείες εσχάτως δε και δολοφονικά  περιστατικά, θεωρώ θετική την υπόμνηση σκηνών  του  παρελθόντος, που χαρακτήριζε τουλάχιστον η αλληλεγγύη των γενεών, που  μάλλον μας έχει εκλείψει. Αντώνης

ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΙΩΣΗ

 

                      ΖΩΗ ΚΑΙ ΕΠΙΒΊΩΣΗ

                         Εμπειρική  Ανάλυση

 

 

Η τριήμερη συζήτηση της ψευδεπίγραφης ομαδικής δυσπιστίας προς την κυβέρνηση, με το ‘’πεζοδρομιακό’’ λεξιλόγιο   και τα ασύστολα ψεύδη που ακούστηκαν, με αναγκάζουν να στραφώ σε  θέματα της δικής μου επιλογής,  αφού η ‘’στημένη’’ παράσταση αποτελεί θέμα και θέαμα προς αποφυγήν. Σκέπτομαι μάλιστα ότι προσβάλλει την αισθητική των θεατών και ακυρώνει το ενδεχόμενο ενασχόλησης με τα κοινά  σοβαρών προσωπικοτήτων. Με έκπληξη και τρόμο διαπιστώνω ότι η κατάσταση αυτή συνεχίζεται και μετά το πέρας της συζήτησης με μια  αυθαίρετη ‘’κατάληψη’’ της έδρας της Βουλής, από άτομο που ψηφίστηκε για να την υπερασπιστεί.

Το ‘’βουλευτιλίκι’’ αποτελούσε κάποτε σοβαρό κριτήριο για ένα πλούσιο γάμο, στις μέρες μας  όμως έχει καταστεί ένα  επικερδές επάγγελμα και  ενίοτε μέσο ανέλιξης ανεπάγγελτων, καταληψιών,  κομματικών αφισοκολλητών και οπορτουνιστών. Οι γνωστοί ισχυρισμοί   περί ‘’εθνικής προσφοράς’’ αποτελούν πια φήμες που περιορίζονται στο περιστύλιο του κοινοβουλίου και  απλά σώζουν τα προσχήματα , για αρκετούς  από τους παρεπιδημούντες στο εσωτερικό του.

Δεν γνωρίζω και στην ηλικία μου δεν με ενδιαφέρει πια η άποψη των ειδικών  για τη διάκριση μεταξύ  ζωής και επιβίωσης, χωρίς να παραβλέπω το έργο τους . Πριν προχωρήσω στην ανάλυση των σημαντικών διαφορών θα αναφερθώ  στις βασικές παραδοχές για κάθε μια από τις δυο αυτές καταστάσεις.

Ζωή είναι η γενική κατάσταση που διαφοροποιεί τα ενόργανα όντα από τα άψυχα αντικείμενα και τους νεκρούς οργανισμούς,  χαρακτηρίζεται δε από σημαντικές λειτουργίες όπως η αύξηση, η αναπνοή,  η διατροφή, η αναπαραγωγή και η διάρκεια [ από την γέννηση μέχρι τον θάνατο]. Επιβίωση είναι η διατήρηση της ζωής μέσα σε αντίξοες συνθήκες και η συνέχιση  της ύπαρξης μας , με περιορισμό ή  απουσία  των  σημαντικών αυτών λειτουργιών  και παντελή σχεδόν έλλειψη ποιότητας. Επισημαίνω ότι προσωπικά βρίσκομαι ήδη από καιρό στη δεύτερη  φάση και τη γνωρίζω πολύ καλά,  με μοναδική  δράση τη γραφή και συγγραφή,  για να σκοτώνω την ώρα μου και μόνο!!!

Τη  βασική  διαφορά  ανάμεσα στις δυο  αυτές καταστάσεις τη διαπιστώνει κανείς όταν επιζήσει ενός έκτακτου γεγονότος, ατυχήματος ή  πολέμου και  όταν η ζωή του ατόμου  οδηγείται προς το  τέλος  – βίαιο ή φυσιολογικό .Υπάρχουν περιπτώσεις  που  αυτή μπορεί προοδευτικά να βελτιωθεί και η ζωή να  επανακτήσει την ποιότητα της – περιορισμένη ή και πλήρη. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο  και γι΄αυτούς που εγγίζουν το προσδόκιμο  όριο!!!

Η προσδοκία έχει να κάνει μόνο με τον  υπολειπόμενο χρόνο και την ελπίδα ότι η συνέχεια δεν θα επιδεινωθεί περισσότερο, διότι η φάση αυτή της ζωής χαρακτηρίζεται από ένα σύνολο μη αναστρέψιμων  και απρόβλεπτων εσωτερικών και εξωτερικών αλλαγών. Ποιος νοιάζεται πια για τις εξωτερικές [ ρυτίδες, μαλλιά κλπ],  πλην  των ελάχιστων εκείνων που εμποδίζουν και την απλή δυνατότητα της αυτοεξυπηρέτησης.

 Στη σύγχρονη οικογένεια έχει πια χαθεί – εκατέρωθεν -  η δυνατότητα , ακόμα και η επιθυμία  της  δορυφορικής της δομής  και η παλαιότερη φροντίδα  έχει αφεθεί στα κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενα  ιδρύματα ‘’ περίθαλψης   ηλικιωμένων’’ . Ο  ρόλος  αυτών των ευαγών ιδρυμάτων φάνηκε διεθνώς σε όλο το μεγαλείο του, με την τελευταία πανδημία  και το ‘’ξεπάστρεμα’’ μεγάλου αριθμού ηλικιωμένων που έτυχε να βρεθούν  σε ξένα  χέρια  επαγγελματικής ή δημόσιας περίθαλψης, Η πρώτη έχει αποκλειστικό σκοπό το κέρδος και η δεύτερη αποτελεί τη γνώριμη μορφή της καμουφλαρισμένης κρατικής  ‘’ακηδίας’’, ενώ είναι γνωστό ότι ‘’ουκ επ’ άρτω  μόνο ζήσεται άνθρωπος’’. Εξαίρεση αποτελούν τα ευαγή ιδρύματα ‘’φιλεύσπλαχνων ευεργετών’’ που όμως δεν μπορούν να καλύψουν τις αυξημένες  ανάγκες περίθαλψης και η ευσπλαχνία αποτελεί είδος σε ανεπάρκεια και ηθικό ‘’ξεπεσμό’’ , με τον τρόπο που  εκδηλώνεται στις μέρες μας.

  Δεν υπήρξε βέβαια  διαφορετική   η μοίρα εκείνων που παραμένουν  αποδεκτοί στην παραδοσιακή μορφή οικογένειας και   συγκατοικούν με νεώτερους συγγενείς τους, οι οποίοι αρνούνται να στερηθούν τις χαρές του συνωστισμού διασκέδασης για χάρη του παππού και της γιαγιάς που συγκατοικούν μαζί τους. Δεν θέλω να αποδώσω πρόθεση στους ελάχιστους νέους , που έκαναν πράξη το  χάσμα των γενεών , ούτε στις οργανωμένες πολιτείες ,που ενδεχομένως έτσι ωφελήθηκαν από την ‘’ελάφρυνση’’ των συνταξιοδοτικών τους δαπανών.  Αυτή είναι η μοίρα των ‘’τιμημένων γηρατειών’’ όταν  εισέρχονται στο  ανεπίστρεπτο περιθώριο της ζωής, με μοναδικό δικαίωμα  την  προσωπική τους προσπάθεια επιβίωσης.

Η εποχή μας αναβιώνει τα συναισθήματα του θαυμάσιου βιβλίου του Οράτιου Μάκ Κόυ ‘’Σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν’’, που γράφηκε στην οικονομική κρίση του 1929. Αναφέρεται σε  έναν ατέρμονα χορό με έπαθλο 1.500 Δολάρια, όπου  οι χορευτές  αναγκάζονται να χορεύουν μέχρι της τελικής τους πτώσης, φθάνοντας ως τον θάνατο. Είναι και αυτό μια ακραία μορφή επιβίωσης, με θυσία της ίδιας τους της ζωής την οποία   προσπαθούν να σώσουν.

Πρόκειται για τον αέναο χορό επιβίωσης των απόμαχων της ζωής, που πληρώνουν το τίμημα  για  την αύξηση του προσδόκιμου ορίου, μιας ζωής χωρίς ποιοτικά χαρακτηριστικά και   τα βασικά της γνωρίσματα. Τον χορό αυτόν αποφεύγουν να  χορέψουν μόνο εκείνοι οι ελάχιστοι που έχουν την οικονομική ευχέρεια να εξαγοράσουν μια ποιοτική  επιβίωση , ανάλογη με το ‘’πουγκί’’ που διαθέτουν.  Αντώνης