Είναι μια από τις λίγες φορές που
καταφεύγω στη χρήση ξένων κειμένων. Αυτή τη φορά αξίζει τον κόπο, όπως θεωρώ
σημαντικές και τις παρατηρήσεις μου και θα χαρώ να έχω τα όποια σχόλιά σας.
Διαβάστε το καλά και αν χρειαστεί
πολλές φορές. Είναι τόσο ρεαλιστικό όσο κανένα άλλο από όσα γράφονται και
λέγονται τελευταία από αρμόδιους, υπεύθυνους αλλά κυρίως ανεύθυνους. Το έζησα προσωπικά στα
χρόνια του πολέμου και της κατοχής -σαν παιδί- και ξέρω καλά τι σας λέω. Ξανάρθε όμως με άλλη μορφή και δυστυχώς πριν
προλάβω να φύγω και προσπαθώ να κρυφτώ
στο λαγούμι μου, γιατί αγνοώ τη μορφή
του για να το αποφύγω, όχι για μένα αλλά για το κοινωνικό σύνολο. Η γενιά μου το
αντιμετώπισε με υπομονή, έδειξε
αλληλεγγύη και παρόλα αυτά άργησε πολύ να ξεφύγει τις συνέπειες του, αν
τελικά τις ξέφυγε , αλλά δεν τις ξέχασε
ΠΟΤΈ. Ίσως γιατί πίστεψε κάποιους που υποσχέθηκαν να τη ‘’σώσουν’’ , ενώ απλώς
εξαγόρασαν τις ανάγκες της,
δημιουργώντας περιουσίες και τη ‘’νέα’’ μεταπολεμική τάξη. Ελπίζω και εύχομαι
αυτή τη φορά οι νεότεροι να λειτουργήσουν ορθότερα για να το ξεπεράσουν και να το ξεχάσουν σύντομα.
Προσγειωθείτε στην νέα πραγματικότητα
και αποδεχθείτε το νέο που θα προκύψει, δείξτε αλληλεγγύη, υπομονή και
καρτερικότητα. Μπορεί να είναι και καλύτερο από την ψευδαίσθηση που θεωρήσαμε ή μας έπεισαν ότι ήταν ευτυχία,
μόνο και μόνο επειδή κολάκευε τη φαιδρή
αλαζονεία και τη ματαιοδοξία μας. Εύχομαι να περιοριστούν στο ελάχιστο
οι ‘’παράπλευρες’’ απώλειες χρήσιμων ανθρώπων και γιαυτό προσέχετε, ενεργώντας
με λογική και εφαρμόζοντας τους κανόνες
που υποδεικνύουν οι ειδικοί επιστήμονες. Μην ακούτε τα συνθήματα που κυκλοφορούν από εκείνους που, βλέποντας ότι χάνουν την
πελατεία τους και τη γη κάτω από τα πόδια τους, δεν ξέρουν τι λένε . Υγεία και
καλή τύχη σε όλους σας. Αντώνης Ταρνανάς
ΙΣΩΣ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΚΑΙΡΟ!
> ΞΑΦΝΙΚΑ…
> Ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν, οι πόλεις σιώπησαν, τα σπίτια έγιναν φυλακές.
>
> Ξαφνικά όλα αυτά που θεωρούσαμε πως είναι σπουδαία, πως μας δίνουν αξία, κύρος, λόγο ύπαρξης, έγιναν μικρά, έγιναν ασήμαντα.
>
> Ξαφνικά η υγεία μας, που θωρούσαμε δεδομένη εφόσον δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μας ανησυχεί, έγινε το πολυτιμότερο κομμάτι της ύπαρξής μας.
>
> Ξαφνικά οι άνθρωποι που αγαπάμε, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, εραστές, μας τρόμαξαν!
>
> Ξαφνικά η ελευθερία χάθηκε και μαζί της πολύτιμος χρόνος, βιαζόμαστε.
>
> Ξαφνικά οι μάσκες που φορούσαμε στην προσπάθειά μας να είμαστε κάποιοι άλλοι, αντικαταστάθηκαν με άλλες, τόσο ταπεινές μα τόσο σημαντικές.
>
> Κοιτάζω τα ντουλάπια μου γεμάτα από πράγματα που θεωρώ πολύτιμα. Κοιτάζω τα αμέτρητα παπούτσια, τσάντες, αξεσουάρ, καλλυντικά, αρώματα, είδη περιποίησης, είναι τόσα πολλά. Όμως το βλέμμα μου σταματά σ’ένα μπουκάλι φθηνό οινόπνευμα και σ’ ένα αντισηπτικό χεριών, είναι τα πιο πολύτιμα.
>
> Τι θα φορέσω σήμερα; Σκέφτομαι καθώς εξετάζω αναποφάσιστη την παραφουσκωμένη ντουλάπα μου που αναστενάζει. Τι σημασία έχει τι θα φορέσω, αφού κανείς δεν βρίσκεται στους δρόμους να με θαυμάσει;
>
> Τι κραγιόν να επιλέξω; Τα κοιτάζω στην σειρά, είναι τόσα πολλά, διαφορετικά, με όμορφα χρώματα. Όμως το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια χειρουργική μάσκα των 0.50 λεπτών και αντιλαμβάνομαι πως καμία σημασία δεν έχει τι κραγιόν θα φορέσω, η μάσκα θα κρύψει τα πάντα, είναι πιο πολύτιμη.
>
> Αλήθεια τι φωτογραφία θα αναρτήσω σήμερα στα social media; Να παριστάνω την χαρούμενη, την επιτυχημένη, την σπουδαία, την όμορφη, την ευτυχισμένη, την πολυταξιδεμένη, την πλούσια, την διάσημη ή να επιδείξω πόσο ωραίο σπίτι έχω, πόσους φίλους, ότι διασκεδάζω στα πιο ωραία μέρη, ότι είμαι η εκλεκτή; Ποια απο όλες να αναρτήσω;
>
> Η μάσκα είναι πολυτιμότερη.
>
> Η μάσκα τα υποβαθμίζει όλα.
>
> Είμαι φυλακισμένη, δεν μπορώ να βγω έξω, να με δουν, να με θαυμάσουν, ίσως και να ζηλέψουν. Αυτός δεν είναι ο σκοπός; Τώρα όμως είναι άχρηστα, δεν έχουν καμία αξία, δεν μου χρειάζονται, βολεύομαι με μια απλή φόρμα, αρκεί να είναι καθαρή, με την πιζάμα μου, βολεύομαι με το αντισηπτικό μου, βολεύομαι με το θερμόμετρό μου, είμαι ευτυχισμένη που δείχνει μόνιμα 36,5, που δεν βήχω, που δεν αισθάνομαι κατάπτωση, που είμαι καλά.
Δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να τραβήξω φωτογραφίες και να τις αναρτήσω, κανείς δεν ενδιαφέρεται πως δείχνω, τι φοράω, πόσο καλά περνάω. Το πολύ να αναρτήσω μια φωτογραφία με μάσκα που θα κρύβει το μισό μου πρόσωπο περνώντας το μήνυμα «Να, εγώ προσέχω, το ίδιο να κάνετε κι εσείς» και όχι «Να, δείτε πόσο λαμπερή, όμορφη και ευτυχισμένη είμαι»
>
> Μήπως η πανδημία ήρθε για να υπενθυμίσει τις αξίες της ζωής, να δώσει μαθήματα;
>
> Μήπως ήρθε να μας δείξει πόσο λάθος κάνουμε να πιστεύουμε πως η υπερκατανάλωση της ύλης είναι ευτυχία, πως η κοινωνική μας θέση στα πιο ψηλά σκαλοπάτια είναι το ζητούμενο, πως η διασημότητα είναι δείγμα επιτυχίας, πως ο πλούτος είναι σκοπός, πως επειδή έχεις πολλούς followers στο instagram είσαι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος;
>
> Ξαφνικά δισεκατομμυριούχοι και φτωχοί έχουν κάτι κοινό. Μοιράζονται τον ίδιο φόβο, την ίδια έλλειψη ελευθερίας, την ίδια ανασφάλεια.
>
> Ξαφνικά δεν έχει σημασία πού μένεις. Σε έπαυλη, θαλαμηγό, διαμέρισμα, παράγκα; Κινδυνεύεις το ίδιο, είσαι φυλακισμένος.
>
> Ξαφνικά δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς ή υπήκοος, αν είσαι πρωθυπουργός ή απλός πολίτης, πολιτικός, διάσημος ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ζητιάνος, μορφωμένος, αμόρφωτος. Κινδυνεύεις το ίδιο. Είσαι φυλακισμένος.
>
> Ξαφνικά αναθεωρείς όλα όσα πίστευες πως είναι σημαντικά. Τελικά δεν είναι. Σημαντικό είναι ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα, μια χειρουργική μάσκα. Σημαντικά είναι να έχεις ανθρώπους να σε νοιάζονται. Σημαντικό είναι να μπορείς να βγαίνεις από το σπίτι σου, να μπορείς να χαιρετάς ανθρώπους, πολύ περισσότερο, να αγκαλιάζεις. Σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τον έρωτα, την αγάπη. Σημαντικό δεν είναι τί φοράς, πού και τί τρως, ποιός είσαι.
Σημαντικό είναι ότι υπάρχεις, σε νοιάζονται, είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος.
>
> Μήπως ο ιός ήρθε να διδάξει; Μήπως ήρθε να μας θυμίσει τί πραγματικά είναι πολυτιμότερο; Μήπως ήρθε να μας πει ότι είμαστε περαστικοί, ότι δεν θα ζήσουμε αιώνια, ότι δεν είμαστε εμείς το Σύμπαν;
>
> Μήπως ήρθε να μας πει πως προσκυνούμε ανθρώπους που πέρα από την επίδειξη -τύπου Καρντάσιαν- δεν προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό, όπως προσφέρουν όλοι αυτοί οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που είναι οι πραγματικοί ήρωες και που αξίζει να υποκλινόμαστε μπροστά τους;
>
> Μήπως είναι καιρός να εστιάσουμε στις πραγματικές αξίες ζωής, στους αξιόλογους ανθρώπους, τους σοφούς, τους στοχαστές, τους πνευματικούς και όχι σε εκείνους που παριστάνουν τους σπουδαίους επειδή έχουν πολλούς followers ή επειδή βγαίνουν στην τηλεόραση;
>
> Μήπως η υπερβολική αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό μας, καλλιεργεί φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας, ομορφιάς ή ιδανικής αγάπης, που απαιτούν υπερβολικό θαυμασμό και ιδιαίτερη μεταχείριση;
>
> Μήπως ο υπερκαταναλωτισμός και υπεραυτοθαυμασμός, ξεπεράστηκαν στην κρίση;
>
> Μήπως ο ιός εκτός από «δολοφόνος» είναι τελικά και «διδάσκαλος;»
>
> Μήπως ήρθε για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε πράγματα και ιδέες;
>
> Μήπως τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά;
>
> Ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι δεν είμαστε οι βασιλιάδες που πιστεύαμε...
>
Χρυσηίδα Δ.
> ΞΑΦΝΙΚΑ…
> Ξαφνικά οι δρόμοι νέκρωσαν, οι πόλεις σιώπησαν, τα σπίτια έγιναν φυλακές.
>
> Ξαφνικά όλα αυτά που θεωρούσαμε πως είναι σπουδαία, πως μας δίνουν αξία, κύρος, λόγο ύπαρξης, έγιναν μικρά, έγιναν ασήμαντα.
>
> Ξαφνικά η υγεία μας, που θωρούσαμε δεδομένη εφόσον δεν είχαμε κανένα πρόβλημα, μας ανησυχεί, έγινε το πολυτιμότερο κομμάτι της ύπαρξής μας.
>
> Ξαφνικά οι άνθρωποι που αγαπάμε, οικογένεια, συγγενείς, φίλοι, εραστές, μας τρόμαξαν!
>
> Ξαφνικά η ελευθερία χάθηκε και μαζί της πολύτιμος χρόνος, βιαζόμαστε.
>
> Ξαφνικά οι μάσκες που φορούσαμε στην προσπάθειά μας να είμαστε κάποιοι άλλοι, αντικαταστάθηκαν με άλλες, τόσο ταπεινές μα τόσο σημαντικές.
>
> Κοιτάζω τα ντουλάπια μου γεμάτα από πράγματα που θεωρώ πολύτιμα. Κοιτάζω τα αμέτρητα παπούτσια, τσάντες, αξεσουάρ, καλλυντικά, αρώματα, είδη περιποίησης, είναι τόσα πολλά. Όμως το βλέμμα μου σταματά σ’ένα μπουκάλι φθηνό οινόπνευμα και σ’ ένα αντισηπτικό χεριών, είναι τα πιο πολύτιμα.
>
> Τι θα φορέσω σήμερα; Σκέφτομαι καθώς εξετάζω αναποφάσιστη την παραφουσκωμένη ντουλάπα μου που αναστενάζει. Τι σημασία έχει τι θα φορέσω, αφού κανείς δεν βρίσκεται στους δρόμους να με θαυμάσει;
>
> Τι κραγιόν να επιλέξω; Τα κοιτάζω στην σειρά, είναι τόσα πολλά, διαφορετικά, με όμορφα χρώματα. Όμως το βλέμμα μου καρφώνεται σε μια χειρουργική μάσκα των 0.50 λεπτών και αντιλαμβάνομαι πως καμία σημασία δεν έχει τι κραγιόν θα φορέσω, η μάσκα θα κρύψει τα πάντα, είναι πιο πολύτιμη.
>
> Αλήθεια τι φωτογραφία θα αναρτήσω σήμερα στα social media; Να παριστάνω την χαρούμενη, την επιτυχημένη, την σπουδαία, την όμορφη, την ευτυχισμένη, την πολυταξιδεμένη, την πλούσια, την διάσημη ή να επιδείξω πόσο ωραίο σπίτι έχω, πόσους φίλους, ότι διασκεδάζω στα πιο ωραία μέρη, ότι είμαι η εκλεκτή; Ποια απο όλες να αναρτήσω;
>
> Η μάσκα είναι πολυτιμότερη.
>
> Η μάσκα τα υποβαθμίζει όλα.
>
> Είμαι φυλακισμένη, δεν μπορώ να βγω έξω, να με δουν, να με θαυμάσουν, ίσως και να ζηλέψουν. Αυτός δεν είναι ο σκοπός; Τώρα όμως είναι άχρηστα, δεν έχουν καμία αξία, δεν μου χρειάζονται, βολεύομαι με μια απλή φόρμα, αρκεί να είναι καθαρή, με την πιζάμα μου, βολεύομαι με το αντισηπτικό μου, βολεύομαι με το θερμόμετρό μου, είμαι ευτυχισμένη που δείχνει μόνιμα 36,5, που δεν βήχω, που δεν αισθάνομαι κατάπτωση, που είμαι καλά.
Δεν υπάρχει πια κανένας λόγος να τραβήξω φωτογραφίες και να τις αναρτήσω, κανείς δεν ενδιαφέρεται πως δείχνω, τι φοράω, πόσο καλά περνάω. Το πολύ να αναρτήσω μια φωτογραφία με μάσκα που θα κρύβει το μισό μου πρόσωπο περνώντας το μήνυμα «Να, εγώ προσέχω, το ίδιο να κάνετε κι εσείς» και όχι «Να, δείτε πόσο λαμπερή, όμορφη και ευτυχισμένη είμαι»
>
> Μήπως η πανδημία ήρθε για να υπενθυμίσει τις αξίες της ζωής, να δώσει μαθήματα;
>
> Μήπως ήρθε να μας δείξει πόσο λάθος κάνουμε να πιστεύουμε πως η υπερκατανάλωση της ύλης είναι ευτυχία, πως η κοινωνική μας θέση στα πιο ψηλά σκαλοπάτια είναι το ζητούμενο, πως η διασημότητα είναι δείγμα επιτυχίας, πως ο πλούτος είναι σκοπός, πως επειδή έχεις πολλούς followers στο instagram είσαι ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος;
>
> Ξαφνικά δισεκατομμυριούχοι και φτωχοί έχουν κάτι κοινό. Μοιράζονται τον ίδιο φόβο, την ίδια έλλειψη ελευθερίας, την ίδια ανασφάλεια.
>
> Ξαφνικά δεν έχει σημασία πού μένεις. Σε έπαυλη, θαλαμηγό, διαμέρισμα, παράγκα; Κινδυνεύεις το ίδιο, είσαι φυλακισμένος.
>
> Ξαφνικά δεν έχει σημασία αν είσαι βασιλιάς ή υπήκοος, αν είσαι πρωθυπουργός ή απλός πολίτης, πολιτικός, διάσημος ηθοποιός, μοντέλο, επιχειρηματίας, υπάλληλος, ζητιάνος, μορφωμένος, αμόρφωτος. Κινδυνεύεις το ίδιο. Είσαι φυλακισμένος.
>
> Ξαφνικά αναθεωρείς όλα όσα πίστευες πως είναι σημαντικά. Τελικά δεν είναι. Σημαντικό είναι ένα μπουκαλάκι οινόπνευμα, μια χειρουργική μάσκα. Σημαντικά είναι να έχεις ανθρώπους να σε νοιάζονται. Σημαντικό είναι να μπορείς να βγαίνεις από το σπίτι σου, να μπορείς να χαιρετάς ανθρώπους, πολύ περισσότερο, να αγκαλιάζεις. Σημαντικό είναι να απολαμβάνεις τον έρωτα, την αγάπη. Σημαντικό δεν είναι τί φοράς, πού και τί τρως, ποιός είσαι.
Σημαντικό είναι ότι υπάρχεις, σε νοιάζονται, είσαι υγιής, είσαι ελεύθερος.
>
> Μήπως ο ιός ήρθε να διδάξει; Μήπως ήρθε να μας θυμίσει τί πραγματικά είναι πολυτιμότερο; Μήπως ήρθε να μας πει ότι είμαστε περαστικοί, ότι δεν θα ζήσουμε αιώνια, ότι δεν είμαστε εμείς το Σύμπαν;
>
> Μήπως ήρθε να μας πει πως προσκυνούμε ανθρώπους που πέρα από την επίδειξη -τύπου Καρντάσιαν- δεν προσφέρουν τίποτε ουσιαστικό, όπως προσφέρουν όλοι αυτοί οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό που είναι οι πραγματικοί ήρωες και που αξίζει να υποκλινόμαστε μπροστά τους;
>
> Μήπως είναι καιρός να εστιάσουμε στις πραγματικές αξίες ζωής, στους αξιόλογους ανθρώπους, τους σοφούς, τους στοχαστές, τους πνευματικούς και όχι σε εκείνους που παριστάνουν τους σπουδαίους επειδή έχουν πολλούς followers ή επειδή βγαίνουν στην τηλεόραση;
>
> Μήπως η υπερβολική αίσθηση σπουδαιότητας για τον εαυτό μας, καλλιεργεί φαντασιώσεις απεριόριστης επιτυχίας, δύναμης, εξυπνάδας, ομορφιάς ή ιδανικής αγάπης, που απαιτούν υπερβολικό θαυμασμό και ιδιαίτερη μεταχείριση;
>
> Μήπως ο υπερκαταναλωτισμός και υπεραυτοθαυμασμός, ξεπεράστηκαν στην κρίση;
>
> Μήπως ο ιός εκτός από «δολοφόνος» είναι τελικά και «διδάσκαλος;»
>
> Μήπως ήρθε για να μας κάνει να αναθεωρήσουμε πράγματα και ιδέες;
>
> Μήπως τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά;
>
> Ξαφνικά, ανακαλύψαμε ότι δεν είμαστε οι βασιλιάδες που πιστεύαμε...
>
Χρυσηίδα Δ.