ΤΑ ΚΑΛΑΝΤΑ

                    Παράταση στην ελπίδα

Τέτοιες μέρες, οι αναμνήσεις φθάνουν στο φόρτε τους, πλημμυρισμένες από τα αρώματα των μελομακάρονων και  τις παιδικές φωνούλες με τα  κάλαντα των ημερών. Οι καιροί όμως άλλαξαν και οι άνθρωποι – όλοι μας – το ίδιο. Το έθιμο με τα κάλαντα είχε και εξακολουθεί να έχει και τις θετικές του προεκτάσεις στις παιδικές τσεπούλες, που περίμεναν πως και πως το αποτέλεσμα της  τελικής μοιρασιάς των εισπράξεων. Με την επίσκεψη και του τελευταίου γνωστού σπιτιού, τα παιδιά ξαμολιόντουσαν  στα τοπικά καταστήματα για να αγοράσουν τα προϊόντα που είχαν βάλει στο μάτι   και να αισθανθούν έτσι   την ικανοποίηση του αυτεξούσιου καταναλωτή. Μεγάλο πράγμα για ένα παιδί να νοιώθει διαχειριστής των εποχιακών αυτών εισοδημάτων του, που αποτελεί ίσως και την πρώτη επαφή με την  αγορά, γιαυτό και οι μεγαλύτεροι τους συμβούλευαν να προσέχουν που πάνε και τι παίρνουν. Το αποτέλεσμα ήταν πάντα το ίδιο, αφού η αίσθηση της αυτονομίας οδηγούσε συχνά σε λανθασμένες επιλογές και στο τέλος εύρισκαν παρηγοριά   στα ελάχιστα ρέστα τους. Έτσι συμβαίνει πάντα με τους πρωτάρηδες και γιατί τα παιδιά να αποτελέσουν εξαίρεση!!! Τελευταία βέβαια προστέθηκαν και οι ληστείες των περιορισμένων εισπράξεών τους από τους μεγαλύτερους, που ενδεχομένως θέλουν να εξασφαλίσουν τη δόση τους!!! Ω καιροί ω ήθη που έλεγε  και ο Κικέρων. Επανέρχομαι όμως στα κάλαντα.

Προσωπικά, όταν πια είχα ‘’ωριμάσει’’, αφού στα παιδικά και τα πρώτα εφηβικά μου χρόνια οι πόλεμοι και η πείνα δεν μας επέτρεπαν τέτοιες πολυτέλειες, ως μέλος   της τοπικής  χορωδίας, μετείχα σε ομαδικές εκδηλώσεις για κοινωφελείς σκοπούς [ συνήθως για την ενίσχυση της ποδοσφαιρικής ομάδας ] . Αυτό μας έδινε μια ‘’καταχρηστική’’  ικανοποίηση, αφού άφηνε  το μικρό περιθώριο να δαπανήσουμε ένα  μέρος των εισπράξεων, για μια γαστριμαργική απόλαυση, ανάλογη των αποτελεσμάτων της καταμέτρησης.

Πέρασαν τα χρόνια και σαν ‘’αφέντης σπιτικού’’ πια, χαιρόμουν να ανταμείβω τα παιδικά χαμόγελα με το χαρτζιλίκωμά τους. Οι συνθήκες της ζωής όμως, με ανάγκασαν να βρεθώ μακριά από τα ήθη και έθιμα της πατρίδας μας για αρκετές δεκαετίες και θυμάμαι ότι την πρώτη χρονιά της μόνιμης επιστροφής μου στη γενέτειρα θέλησα να δείξω – μπορεί να αποτελούσε και απωθημένο μου – μια ιδιαίτερη γαλαντομία στα πιτσιρίκια της περιοχής. Τότε διαπίστωσα ότι τα παιδιά παραμένουν πάντα ίδια και σκέπτονται αυθόρμητα και ‘’φωναχτά’’. Οι πρώτοι επισκέπτες του ‘’αρχοντικού’’ μου, φεύγοντας έκαναν μια προβολή της ‘’κουβαρντοσύνης’’ μου, φωνάζοντας στα άλλα παιδιά, αυτός εδώ έχει έρθει από το εξωτερικό και μοιράζει ‘’χαρτούρα’’. Ας είναι καλά τα παιδάκια που  αναβίωσαν τις μακρινές μου αναμνήσεις και ίσως τα ίδια δεν είχαν καταλάβει ότι μου πρόσφεραν  πολύ φθηνά την επαναφορά μου στη χαμένη  παιδική μου ‘’ κανονικότητα’’.

Από στόμα σε στόμα το παιδικό μυστικό ξεπέρασε τα στενά όρια της γειτονιάς  και τις επόμενες χρονιές έζησα πρωτοφανείς ‘’πιένες’’ με τα παιδικά κάλαντα [ Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά, των Φώτων , ακόμα και στον ‘’Λάζαρο’’ που έλεγαν τα κοριτσάκια. Είχα προβλέψει ένα μικρό κομπόδεμα για την  ετήσια αυτή ‘’εξαγορά’’ των χαμένων μου παιδικών αναμνήσεων, ώστε το αντιμετώπιζα με προσμονή και ιδιαίτερη ικανοποίηση. Κάποια στιγμή μάλιστα, όταν άλλαξα σπίτι και βρέθηκα στον τέταρτο όροφο πολυκατοικίας, που συνέπεσε με τα πρώτα σημάδια της οικονομικής κρίσης, τα παιδικά γιορτινά τιτιβίσματα αραίωσαν, αφού η άγνωστη παιδική ‘’πελατεία’’ και ο περιορισμός  της ‘’ χαρτούρας’’  φαίνεται ότι διέκοψε και την ‘’προβολή’’ του ξενόφερτου γέρου! Εγώ, παρά ταύτα, ανέμενα ένα κουδούνισμα έστω και στο θυροτηλέφωνο του σπιτιού , έστω και με το πενιχρό πλέον βαλάντιό μου, για να πείσω κυρίως τον εαυτό μου ότι οι αναμνήσεις δεν εξαγοράζονται και αποτελούν δικαίωμα όλων των ανθρώπων. Για να μην ομολογήσω  την απογοήτευσή μου, αναζήτησα τις δικές μου δικαιολογίες, ότι  ίσως τα πρώτα παιδιά μεγάλωσαν και δεν λένε πια τα κάλαντα, ότι η αλλαγή διεύθυνσης δυσχέρανε την ανεύρεσή μου , σκέφθηκα δε ακόμα και τη συνδρομή της  λιτότητας της εποχής  στην αλλαγή των παιδικών συνηθειών και  την επίδρασή της στα έθιμα.

Σήμερα όμως, αφού πέρασαν δυο-τρία χρόνια χωρίς τα παιδικά κάλαντα , αποστασιοποιημένος από τις νοσταλγικές μου αναμονές, αιφνιδιάστηκα όταν  πολύ νωρίς χτύπησε το κουδούνι της εξώπορτάς μου. Αρχικά περίμενα να βεβαιωθώ ότι πρόκειται για το δικό μου κουδούνι αλλά στην επανάληψη του κουδουνίσματος, πέρασαν από το μυαλό μου όλες οι άλλες σκέψεις, εκτός από τα κάλαντα, που  είχαν ίσως  διαγραφεί από ‘’συνηθολόγιό’’ μου. Σκέφθηκα ότι οι στενοί δικοί μου άνθρωποι έχουν κλειδί του σπιτιού μου και οι λοιποί συγγενείς, γνωστοί και φίλοι  με προειδοποιούν συνήθως με ένα τηλεφώνημα τους. Από την άλλη είναι και αυτή η διάχυτη εντύπωση ότι οι μοναχικοί ηλικιωμένοι, καλό είναι να προσέχουν σε ποιους ανοίγουν την πόρτα τους, αν δεν βεβαιωθούν με μια γνωστή τους φωνή.  Μισή ώρα αργότερα, επαναλήφθηκε η ίδια ακριβώς κατάσταση, χωρίς και πάλι ανταπόκρισή μου στο κάλεσμα του κουδουνιού, υποθέτοντας πως κάποιος έκανε λάθος, όπως συχνά μου έχει συμβεί και στο πρόσφατο παρελθόν, βρισκόμενος μπροστά σε άγνωστα πρόσωπα.

Ανοίγοντας τον υπολογιστή μου για να δω την αλληλογραφία και να απαντήσω σε μηνύματα γνωστών και φίλων, είδα την ημερομηνία και συνειδητοποίησα ότι είναι παραμονή πρωτοχρονιάς και ότι , ίσως, πίσω από τα κουδουνίσματα, να κρύβονταν τα παιδικά κάλαντα, που είχα στερηθεί τα τελευταία χρόνια. Η πρώτη μου κίνηση ήταν να ελέγξω αν έχω κάποια ‘‘ψιλά’’ για το ενδεχόμενο να επανέλθουν τα παιδιά , αλλά ατυχώς το κουδούνι του σπιτιού μου δεν ξαναχτύπησε και έμεινα με την απορία. Ίσως όμως έτσι να είναι καλύτερα και για μένα αλλά και κυρίως για τα παιδιά, αφού τόσο αυτά όσο και εγώ, αγνοούμε τι ακριβώς συνέβη και συνεπώς θα αποφύγω τον συνήθη χαρακτηρισμό του ‘’ γέρο-σκρούτζ ‘’ που δεν ανταποκρίθηκε στο παιδικό κάλεσμα για τα κάλαντα και παράλληλα θα διατηρώ την ελπίδα ότι τα παιδιά δεν με ξέχασαν, αλλά μια κακή εκτίμηση εκ μέρους μου στέρησε και στους δυο μας  τη  χαρά των ημερών. Η ώρα όμως πέρασε αρκετά και τα παιδιά δεν θα επιστρέψουν και για φέτος τουλάχιστον χάνω και την τελευταία μου ελπίδα, να χαϊδέψουν τα ροζιασμένα τύμπανα των αφτιών μου οι παιδικές φωνούλες τους

Θα μείνω με την πικρία ότι από δικό μου λάθος στερήθηκα ίσως, μια από τις ελάχιστες χαρές που μένουν στους ανθρώπους της ηλικίας μου  και θα κρατήσω ζωντανή  την ελπίδα να ‘’είμαι καλά’’ και τον επόμενο χρόνο, οπότε θα διπλοσημειώσω τα κάλαντα της παραμονής των Χριστουγέννων και του επόμενου  νέου έτους, αφού οι ευκαιρίες της  σε τέτοιες ηλικίες σπάνια επαναλαμβάνονται. Καλή χρονιά σε όλο τον κόσμο. Αντώνης Ταρνανάς

ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ

Δεν αναφέρομαι στους περιστασιακούς ή επαγγελματίες ερωτικούς συντρόφους, τους ζιγκολό και τους κομπορρήμονες σύγχρονους ή παλαιότερους δονζουανίσκους, αλλά εκείνους που λατρεύουν την πατρίδα, τη γλώσσα και την ιστορία της, οδηγούνται από τα αισθήματά και τα συναισθήματά  τους. Η χώρα αυτή είχε ανέκαθεν αμέτρητους φίλους και θαυμαστές στο εξωτερικό, που την συνέδραμαν στους περισσότερους αγώνες της ιστορίας της, τους αποκαλούμενους φιλέλληνες. Οι ίδιοι οι Έλληνες όμως πολλάκις υπήρξαν γερμανόφιλοι, αγγλόφιλοι, αμερικανόφιλοι, γαλλόφιλοι, ρωσόφιλοι και γενικότερα διεθνιστές, και αυτό μας εμπόδισε να ασχοληθούμε σοβαρότερα με τα εθνικά μας προβλήματα. Ζητούνται φιλέλληνες του εσωτερικού, θα έλεγε ο Αντώνης Σαμαράκης, για να αναζητηθεί και η ‘’ελπίς’’.

Η μακραίωνη υποταγή μας στον  Οθωμανικό  ζυγό, μας μετέτρεψε σε ραγιάδες, δηλαδή ένα μπουλούκι  υποτελών και υπόδουλων ξένων ιδεοληψιών, που δυστυχώς συνεχίζουν να κολακεύουν πολλούς εξ ημών, ακόμα και σήμερα, με μοναδικές εξαιρέσεις τους  αγώνες μας απέναντι στον κοινό εχθρό και αυτό την τελευταία πάντα στιγμή. Δώσαμε επιχειρήματα και το δικαίωμα της αυτοδικίας σε ομαδούλες ακροδεξιών, αριστεριστών,  άθεων και  αναρχικών, να επεμβαίνουν ανεξέλεγκτα στη δημόσια ζωή της χώρας και να απαιτούν να επιβάλουν τη δική τους ορθότητα και ‘’κανονικότητα’’ επί παντός επιστητού, μιμούμενοι και ενθαρρυνόμενοι  ενίοτε και από πράξεις και παραλείψεις της πολιτικής ηγεσίας.

Τελευταία γίνεται πολύς λόγος για τη συμφωνία των Πρεσπών και οι Έλληνες έχουν χωριστεί σε υποστηρικτές και πολέμιους μιας συμφωνίας που αφορά τη γλώσσα και την εθνικότητα – όχι ιθαγένεια – των βόρειων γειτόνων μας. Δηλώνω προκαταβολικά ότι δεν είμαι ειδικός ιστορικός, φιλόλογος ή γλωσσολόγος παρά ένας απλός εραστής τους, που έτυχε να τα βιώσει από κοντά. Έζησα 6 χρόνια στην Γιουγκοσλαβία του  Τίτο [δεκαετία του 1960] και είδα και έμαθα από μέσα  τις προσπάθειες του ‘’σλαβομακεδονικού’’ – όπως το λέγαμε τότε – λόμπι των ΗΠΑ, του Καναδά και της Αυστραλίας, που χρηματοδοτούσαν και πατρονάριζαν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα των χωρών αυτών, για ιδιοτελείς σκοπούς. Το ακόμα σημαντικότερο είναι ότι έμαθα τη γλώσσα τους και κατάλαβα – όπως καταλαβαίνει και κάθε καλόπιστος γλωσσολόγος- ότι ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ  αλλά ένα  σλαβικό ιδίωμα με βάση την βουλγαρική και προσμίξεις [καρυκεύματα] από την σερβική και ελληνική γλώσσα. Το τελευταίο  έγινε με την σύμπραξη και των Ελλήνων κομμουνιστών, που κατέφυγαν στα Σκόπια μετά την ήττα τους στο Γράμμο και το Βίτσι και  τις  ‘’ ευλογίες’’ του ΚΚΕ, που και παλαιότερα είχε αναδείξει ανάλογες επιθυμίες [βλέπετε συνημμένο δημοσίευμα Ριζοσπάστη].

 Χαριτολογώντας θα προσθέσω  τους σκωπτικούς χαρακτηρισμούς των ίδιων των ελληνόφωνων της περιοχής  στην προσπάθεια των Σκοπιανών να προσδώσουν ‘’ελληνικότητα’’ στο ιδίωμά τους με την προσθήκη του γενικού άρθρου [τa] στο τέλος των επιθέτων. Έτσι λοιπόν, μια  τυπική  σλαβική φράση  makedonska [μακεδονική] έπαιρνε τη μορφή ‘’makedonskata’’, π.χ. Αρχή φόρμας  Makedonskata nova drama, [Νέο μακεδονικό δράμα ], οπότε τους αποκαλούσαν ‘’σκατάδες!!!. Δεν θέλω να πάρω θέση στις λεκτικές αυτές ακροβασίες, αλλά φοβάμαι ότι αναγνωρίσαμε μια γλώσσα που δεν υπάρχει και ίσως μας ζητηθούν εξηγήσεις για ‘’κλεπταποδοχή’’ από τους Βουλγάρους και Σέρβους φίλους μας.   Καλά είναι τα ευφυολογήματα και η  εκατέρωθεν επιχειρηματολογία  υποστηρικτών και πολέμιων της συμφωνίας, δεν άκουσα όμως ή τουλάχιστον δεν το άκουσα στην ένταση που απαιτούν οι συνθήκες, τη φωνή των ειδικών επιστημόνων  και της Ακαδημίας Αθηνών . Αυτό  μου θυμίζει μια ανάλογη  αιδήμονα σιωπή τους στον τρόπο που καθιερώθηκε η ‘’δημοτικιά’’, με τους περισσότερους βουλευτές να υπερασπίζονται μια άλλη μειοψηφία τότε, εις ‘’άπταιστον καθαρεύουσαν’’ και είδαμε και πάθαμε μέχρι το κατασκεύασμα αυτό να γίνει δημοτική, πέραν της ανιστόρητης  απώλειας  ενός ακόμα  στοιχείου που μαρτυρεί την ιστορική γλωσσική συνέχεια της ύπαρξής μας.

              Με απλά λόγια λοιπόν ενός εραστή της ελληνικής γλώσσας και ιστορίας, που δεν είναι εθνικιστής αλλά αρνείται να  αποκαλείται  - έστω και έμμεσα - ‘’Κάτω Μακεδονία’’  το μέγιστο μέρος της σημερινής Βόρειας Ελλάδας, δεν θεωρεί λύση μια συμφωνία που άρχισε ήδη να προβάλλεται διαστρεβλωμένη από την ηγεσία του Κρατιδίου που την σφετερίστηκε. Οι καλοί μας φίλοι και σύμμαχοι ας ασχοληθούν με τα δικά τους προβλήματα και ‘’τους φράκτες’’ έναντι των γειτόνων τους , αφού εμείς ξέρουμε καλύτερα – και ας μην το δείχνουμε -  την ιστορία και τα συμφέροντά μας. Δεν πρέπει να παραβλέπεται η λαϊκή ρήση ‘’ανεμομαζώματα διαβολοσκορπίσματα’’ γιατί αντί λύσης μπορεί να βρεθούμε μπροστά σε νέα χειρότερα προβλήματα. Ας μην ξεχνάμε ότι ο όρος μακεδονικό έχει καταστεί συνώνυμος του δυσεπίλυτου και χρονίζοντος προβλήματος. Αντώνης Ταρνανάς

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΟΠΟΡΤΟΥΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ

Ο οπορτουνισμός  ή καιροσκοπισμός εις τα καθ’ ημάς, υπήρξε κάποτε το ψωμοτύρι  του Στάλιν και του ΚΚΕ και έκτοτε αποτελεί σύνθημα των  αριστερών και των πάσης φύσεως αριστεριστών και αριστεριζόντων ‘’προοδευτικών’’ . Με μαρξιστικούς όρους, σημαίνει τη συμμόρφωση στις επιθυμίες της αστικής τάξης, άρα και εγκατάλειψη της επανάστασης. Με μη μαρξιστικούς όρους σημαίνει ελιγμό και αξιοποίηση συγκυριών κάθε είδους προκειμένου να επιτευχθούν προσωπικά συμφέροντα. Θα έλεγα σε σύγχρονα  ελληνικά ‘’διαλέγετε και παίρνετε’’, αφού αποτελεί  πλέον αυτοσκοπό  στην καλύτερη συγκάλυψη  της σύγχρονης ιδεοληψίας και συγκράτησης της κουτάλας.

Οπορτουνισμός είναι και ο  όψιμος φιλοαμερικανισμός, η λυκοφιλία με το ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, ο εναγκαλισμός της αφρόκρεμας της σύγχρονης δεξιάς, με βασικό εκπρόσωπο την  κυρία Μέρκελ – που έρχεται να μας δώσει οδηγίες για τη συμφωνία των Πρεσπών – και του κυρίου Μετανιάχου , που στο άκουσμα του ονόματός τους έβγαζαν φλύκταινες όλα τα συντρόφια. Καημένε τέως σύντροφε Μαδούρο, μάτια που δεν φαίνονται γρήγορα λησμονιούνται. Τι άλλο απομένει ‘’σύντροφοι’’ για να παραδεχθείτε την ευκαιριακή  μετάλλαξή  σας ‘’για τρία ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες’’ , όπως  έγραφε ο Παντελεήμων Σεργκέγιεβιτς  Ρομανώφ, στη διάρκεια της οκτωβριανής επανάστασης!!! Εκεί που πρόσφατα ακόμα φτύνατε με έντονο αποτροπιασμό, τώρα εναποθέτετε τις τελευταίες φρούδες ελπίδες σας, να κρατηθείτε στην εξουσία μετά την ολοκλήρωση της μεγάλης  κωλοτούμπας.  Οι φιλελεύθεροι άνθρωποι  θα σας ευγνωμονούν, που επί τέλους κάνατε αυτό  που δεν αποτόλμησαν  οι προκάτοχοί σας, ενώ ο συγκυβερνήτης  προσπαθούσε απλώς να σας μάθει ‘’να γράφετε με το δεξί’’. Αποφύγετε όμως να επαναλάβετε το γνωστό σας σύνθημα ‘’ ο λαός δεν ξεχνά τη σημαίνει δεξιά’’, διότι τώρα το ξέρετε και εσείς καλά εκ των  έσω και μάλιστα διά στόματος του  φίλου και υμνητή σας κ.Τράμπ [ δεξιός και Αμερικανός] !!!

Έρχομαι τώρα στο δεύτερο προοδευτικό στοιχείο, που είναι κοντά και στην επικαιρότητα των ημερών και οι  αστρολόγοι καλούνται στα τηλεοπτικά κανάλια για να ενημερώσουν τον απελπισμένο Ελληνικό λαό, για το ενδεχόμενο οικονομικής ανάκαμψης, με τη μεσολάβηση των ζωδιακών συναστριών. Το πρόβλημα είναι ότι και αυτοί δεν συνεννοήθηκαν μεταξύ τους  - όπως οι κυβερνητικοί παράγοντες - και δεν συμφωνούν ως προς τις προβλέψεις τους. Τη λύση έδωσε στέλεχος του συγκυβερνώντος Κόμματος, που προέβλεψε πιθανό θερμό επεισόδιο, που θα ανατρέψει τη συμφωνία των Πρεσπών και συνεπώς την παράταση της συγκυβέρνησης. Τέτοιες προβλέψεις απέφευγαν ακόμα και τα Μαντεία στην αρχαιότητα, τα οποία  περιορίζονταν στον αινιγματικό χρησμό της Πυθίας ‘’ήξεις αφήξεις’’ και άλλες ασάφειες, κατά την έμπνευση της στιγμής, ενώ ο σύγχρονος Κάλχας είναι Αντιπρόεδρος του μεγάλου Ζορό. Λέτε να γνωρίζει κάτι που αγνοούμε όλοι εμείς – ο πάντα προδομένος – λαός της χώρας; Ο αρχηγός του βέβαια –  με τη σχετική καθυστέρηση για να προλάβουν να το μάθουν όλοι - τον ‘’διέψευσε’’ , αρνήθηκε όμως  να δεχθεί την παραίτησή του, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει. Καημένη ‘’ψωροκώσταινα τι σούμελλε να πάθεις’’ ή όπως θα έλεγε  ο αείμνηστος  Βασίλης Αυλωνίτης, ‘’βρε πού πάμε’’!!!    

Στην εποχή που ζούμε όλα μπορούν να συμβούν στο επίπεδο των προβλέψεων, αλλά τα εγκαίνια του μετρό Θεσσαλονίκης δυο χρόνια πριν αρχίσει η λειτουργία του, αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, αφού πρόκειται για προφητεία!!! Άλλωστε από όσα μας διευκρίνισε ο σύντροφος  κ. Μυλόπουλος, δεν πρόκειται για εγκαίνια του μετρό αλλά ενός σταθμού και επειδή το δικό μας μετρό θα είναι πιο αυτόματο από τα υπόλοιπα, χρειάζεται τουλάχιστον ένα χρόνο δοκιμές, για να μην υπάρξει κανένα πρόβλημα στο μέλλον, δηλαδή, άρες – μάρες, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Προφητεία με αρχή, μέση και τέλος, γιαυτό και ο κ. Τσίπρας σπεύδει σήμερα να το εγκαινιάσει, για να αποκλείσει το ενδεχόμενο να εγκαινιασθεί από τους άλλους – τους κακούς- που δεν ξέρουν από καλά εγκαίνια και ενδεχομένως θα κυβερνούν όταν τελειώσει. Αυτό αποτελεί πράγματι σχήμα πρωθύστερον και πολιτική πρωτοτυπία. Διερωτώμαι δε γιατί δεν σπεύδει ο Πρωθυπουργός μας να εγκαινιάσει και την  μελλοντική παραχώρηση της Εγνατίας οδού στη Βόρεια Μακεδονία – που πρότεινε και ο παχυλότατα αμειβόμενος ευρωβουλευτής κ. Παπαδημούλης – για την πρόσβαση στο λιμάνι Θεσσαλονίκης, που αποτελεί συνέπεια της συμφωνίας των Πρεσπών!!! Πρόλαβα και είδα και σκηνές των ‘’εγκαινίων’’ του μετρό και αιφνιδιάστηκα όταν διαπίστωσα ότι τα γνωστά εξαπτέρυγα αντικατέστησε ένα ακορντεόν, που ελπίζω να είναι απλά συγκυριακό!!!

Όπως έχω ξαναγράψει, ο Σύριζα αποτελεί χώρο καταφυγής στελεχών του βαθέος ΠΑΣΟΚ , υπάρχει άλλωστε μια ανομολόγητη  φυσική  συγγένεια  μεταξύ τους – κάτι σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία. Έτσι λοιπόν χθες , έσπευσε  ο γραμματέας επικοινωνίας του ΚΙΝΑΛ,  καλοπληρωμένος σκηνοθέτης γνωστού [ ‘’βοθροκάναλου’’, που λέει και το ζόρικο  κοπέλι μας]  να ‘’προφητέψει’’ τις μελλοντικές συνεργασίες του ΚΙΝΑΛ με τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου. Άλλοι τον άδειασαν και άλλοι χαιρέτησαν τη γενναία αυτή πρότασή του. Εγώ πάντως θυμάμαι και συνήθως θυμάμαι καλά, τις θέσεις που προέβαλλε κατά καιρούς από το ‘’κανάλι του’’  , με θέσεις εντελώς αντίθετες με τις σημερινές του . Σημειώνω ότι  αυτές δεν έγιναν στη διάρκεια που περιφερόταν στα κανάλια προβάλλοντας κάποιο ψυχολογικό πρόβλημά του για να διαφημίσει το βιβλίο του και επίσης δεν γνωρίζω αν αυτό οφείλεται στο ΄΄γραμματιλίκι’’ ή πρόκειται για ευκαιρία εκδήλωσης των απωθημένων του. Σε κάθε περίπτωση  όμως δεν συντρέχουν  οι ενδεχόμενες [επιστημονικές]  δικαιολογίες!!!

Τελευταία ακούστηκαν και πολλές άλλες  προβλέψεις  και προφητείες αλλά θα σταματήσω, προς το παρόν εδώ, για να μην  κλέψω τη δουλειά του κυρίου Λεφάκη και των λοιπών ειδικών μελλοντολόγων . Θα επικαλεσθώ απλώς τη σοφή λαϊκή ρήση ΄΄Πας μετά Χριστόν προφήτης ……..εστί’’!!!  Και του χρόνου. Αντώνης Ταρνανάς

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΦΕΎΓΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟΊ ΠΟΥ ΜΕΝΟΥΝ

            Το Χριστινάκι

Δεν στέρεψαν οι ιδέες μου ούτε και η διάθεση για γράψιμο, έβαλε όμως φρένο η ίδια η φύση, η ηλικία, τα γηρατειά. Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που τελευταία αραίωσα  την παρουσία μου στα εισερχόμενα των υπολογιστών σας και στην ιστοσελίδα μου. Τα δάχτυλα έχασαν την παλιά τους ευελιξία ή τουλάχιστον δεν μπορούν πια να παρακολουθήσουν  την ταχύτητα της σκέψης και αυτό με προβληματίζει. Όχι για τη  δυσκαμψία των δακτύλων, που αποτελεί φυσική συνέπεια της ηλικίας, αλλά για τις σκέψεις που με κατακλύζουν και δεν ξέρω σε ποιες να δώσω προτεραιότητα. Τις μέρες των Χριστουγέννων και των μεγάλων εορτών, το έχω ξαναγράψει, με κυριεύει η νοσταλγία και οι μελαγχολικές θύμισες που τη συνοδεύουν και κυρίως  οι απουσίες που το μυαλό μου δεν μπορεί ή και δεν θέλει να δικαιολογήσει.

Αφορμή μου έδωσε και  πάλι ένα θαυμάσιο βιβλίο της ΕΛΕΝΑ ΦΕΡΡΑΝΤΕ με τίτλο ‘’Αυτοί που φεύγουν κι αυτοί που μένουν’’, που με συνεπήρε τόσο το περιεχόμενο του όσο και, κυρίως, το μεγάλο ερώτημα. Είναι ένα ερώτημα που έζησα και εξακολουθώ να το ζω, παρά τις προσπάθειες και τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν να το ‘’παρακάμψω’’. Τελικά χαίρομαι διότι έχω ακόμα ζωντανές μνήμες από ένα παρελθόν που σχεδόν καθημερινά και ιδιαίτερα τις μεγάλες αυτές γιορτές μου δηλώνει την παρουσία του. Όσο και αν είναι επώδυνο, μου προσφέρει την πιο γλυκιά παρέα, τις ατέλειωτες ώρες νοσταλγίας και περισυλλογής  και σας διαβεβαιώνω  ότι δεν πρόκειται για ‘’νοσηρότητα’’.

Το μεγάλο αυτό ερώτημα δεν μπόρεσα ακόμα να το απαντήσω αντικειμενικά, παρά τις όσες προσπάθειές μου, διότι – ευτυχώς ή δυστυχώς -  ανήκω σε αυτούς που έμειναν και συνεπώς δεν έχω την άλλη άποψη, που θα διευκόλυνε την απάντησή μου.  Το αφήνω λοιπόν αναπάντητο ,βιώνοντας μόνο τα προσωπικά μου συναισθήματα και επεκτείνοντάς το και σε μια άλλη απουσία, που δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω.

 Πρόκειται για το Χριστινάκι, ένα παιδί που προσωποποιούσε την ίδια τη χαρά και τη ζωντάνια, όχι μόνο για τους γονείς και τους δικούς του αλλά και για όσους  είχαν την τύχη να το γνωρίσουν. Ήταν τόσο μεγάλο το ξάφνιασμα τη φυγής του, που δεν βρήκα το κουράγιο να πω στους  φίλους μου γονείς του δυο λόγια παρήγορα, γνωρίζοντας από προσωπική εμπειρία,  ότι δεν υπάρχει παρηγοριά, αλλά μόνο  λόγια συμβατικά . Το ίδιο θα κάνω και τώρα, περιοριζόμενος να μοιραστώ τις σκέψεις μου με φίλους που το γνώρισαν και είχαν ίσως τη δυνατότητα και τη δύναμη να  ενεργήσουν διαφορετικά. Το μεγάλο ερώτημα όμως θα παραμένει, για τους γονείς του και τους λοιπούς οικείους του, τους φίλους  και όλους εμάς που ζήσαμε τις χαρές του, κυρίως όμως για τα ανυποψίαστα παιδιά του, που θα προσπαθούν  στη μετέπειτα ζωή τους να βρουν μια δικαιολογία και να δώσουν την απάντηση. Αλίμονο σ’ αυτούς που φεύγουν λένε οι περισσότεροι, χωρίς να έχουν ίσως βιώσει την άποψη εκείνων που μένουν και σιωπούν.  Αντώνης

ΟΙ ΒΛΑΒΕΡΕΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ '' ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ''

Κάνοντας μια εισαγωγή διευκρινίζω ότι η δημοκρατία δεν είναι δυνατόν  να χρησιμοποιείται σαν πρόσχημα διακυβέρνησης, ιδεολόγημα ή κομματικό σύστημα. Αποτελεί διαδικασία και τρόπο σκέψης και δράσης των ευνομούμενων κοινωνιών .

Η χθεσινή συζήτηση του προϋπολογισμού  στη Βουλή, που θα έπρεπε να αποτελεί μια από τις κορυφαίες δημοκρατικές διαδικασίες, αποτέλεσε μια καλοστημένη παράσταση. Φάνηκε από την αρχή ότι στόχος της  ήταν η δημιουργία εντυπώσεων και ο φόβος να περάσει στο λαό που παραφύλαγε [ μέσω τηλεόρασης ] ότι οι ομιλητές ’’ συμπεριφέρθηκαν με αξιοπρέπεια’’. Δεν ξέρω γιατί, αλλά ένοιωσα ότι παρακολουθούσα το έργο του Άντον Τσέχοφ ‘’οι βλαβερές συνέπειες του καπνού’’.

Στον  θεατρικό αυτό μονόλογο, ο ήρωας του έργου Ιβάν Ιβάνοβιτς  Νιούχιν, εντέλλεται από τη σύζυγό του, να δώσει μια διάλεξη για ‘’τις βλαβερές συνέπειες του καπνού’’. Ό ίδιος είναι μανιώδης καπνιστής, αλλά μπροστά στον φόβο που του δημιουργεί η γυναίκα του, υπόσχεται ότι θα το κάνει. Ανεβαίνει στο βήμα και αντί να μιλήσει για το κάπνισμα και τις συνέπειές του, αναφέρεται στα προβλήματα που αντιμετωπίζει με την αυταρχική σύζυγό του:

 «Πρέπει να σάς αναφέρω, μια και το έφερε η κουβέντα, πως η σύζυγός μου διοικεί ένα ιδιωτικό οικοτροφείο, μάλλον όχι ακριβώς οικοτροφείο, αλλά κάτι παραπλήσιο. Μεταξύ μας, αρέσκεται να παραπονιέται για τους δύσκολους καιρούς που ζούμε, ωστόσο έχει βάλει στην άκρη μια μικρή καβάντζα... κάπου σαράντα ή πενήντα χιλιάδες ρούβλια. `Όσο για μένα, δεν έχω ένα καπίκι στο όνομά μου, τίποτα...».

Εκεί λοιπόν που θεώρησε ότι τα είπε και ξαλάφρωσε, ήρθαν στο νου του οι δικές του συνέπειες από τη γυναίκα του που παραφύλαγε [ όρα και Βουλή TV] και παρακάλεσε τους ακροατές του: «Αν σας ρωτήσει, σας παρακαλώ, σας ικετεύω, πείτε της ότι το σκιάχτρο ο άντρας της, θέλω να πω ο ομιλητής, εγώ, συμπεριφέρθηκε με αξιοπρέπεια.»

Κάτι ανάλογο έγινε και στο ελληνικό κοινοβούλιο όπου, υπό τον φόβο των ψηφοφόρων που παρακολουθούσαν τις ομιλίες, όλοι έσκισαν τη γάτα, ακόμα και ο ‘’ουδέτερος’’ Πρόεδρος της Βουλής, αλλά για τον προϋπολογισμό, έγινε πλήρης συσκότιση μη τυχόν και αντιληφθούν οι ιθαγενείς ότι τα διαμάντια ήταν απλές και πολύ εύθραυστες γυάλινες χάντρες.

Μίλησαν για όλα τα άλλα, ο καθένας από τη δική οπτική γωνία, αλλά για την ταμπακέρα απόλυτη σιγή. Δεν άκουσα αν υπάρχει πρόβλεψη καταβολής των αντισυνταγματικώς παρακρατηθέντων μισθών και δώρων, για τα οποία  φαίνεται ότι το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει ήδη κρίνει πολλαπλώς. Σε κάποια συνέντευξη της ευειδούς κυρίας Υπουργού Εργασίας, στην ΕΡΤ- που αποφεύγει τις αδιάκριτες ερωτήσεις- πρόσθεσε «θα πρέπει να περιμένουμε την απόφαση της Ολομέλειας του ΣτΕ και στη συνέχεια θα εξετάσουμε τα δεδομένα». Πάντως, όπως είπε η κα Αχτσιόγλου, «η πρόθεση της κυβέρνησης είναι η αποκατάσταση αδικιών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια με σοβαρή δημοσιονομική διαχείριση και ότι   στην ατζέντα της κυβέρνησης βρίσκεται η επαναφορά των δώρων για τους συνταξιούχους, αλλά είναι κάτι το οποίο θα δούμε σε συνάφεια με την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας».

              Εγώ πάλι, που είμαι γέρος συνταξιούχος και δεν καταλαβαίνω από σύγχρονα οικονομικά, διερωτώμαι τι σημαίνει πρόθεση και αποκατάσταση των αδικιών, χωρίς πρόβλεψη στον προϋπολογισμό; Δεν θέλω να πω ότι  μας λένε ψέματα, εν όψει των επερχόμενων εκλογών, αλλά ξέρω  ότι ‘’ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος’’, δηλαδή  χωρίς εγγραφή κονδυλίου, χρήματα γιοκ!!!  Εκείνο πάλι ότι οι συνταξιούχοι βρίσκονται στην ατζέντα της κυβέρνησης , σε συνάφεια με την βελτίωση της ελληνικής οικονομίας τι σημαίνει;;

Προσωπικά το μεταφράζω ‘’ζήσε Μάη μου ‘’  και ότι τα παλιά παπούτσια τα λένε σήμερα ατζέντα. Και του χρόνου νάμαστε καλά όλοι, αλλά ακούω ότι στη φίλη Γαλλία μιλάνε για κάτι κίτρινα γιλέκα και ότι κάποτε λέγαμε Ελλάς – Γαλλία συμμαχία!!! Στο χάρτη η Ελλάδα από τη Γαλλία απέχει μόνο μια ’’δρασκελιά’’ και όσον αφορά το χρώμα των γιλέκων θεωρείται  δευτερεύον.  Φαίνεται ότι ακολουθεί το Βέλγιο και βλέπουμε. Φρουροί γρηγορείτε !!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΟΙ ΓΙΟΡΤΕΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ ΚΑΙ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑΣ

         [ Άλλοτε και τώρα ]

Όπως αναφέρεται  στον τίτλο, δεν πρόκειται για τη γέννηση του Χριστού , τον  Αι Βασίλη και όσα  συμβολίζουν – τουλάχιστον για τους χριστιανούς – αλλά για τον εορτασμό τους από πιστούς και άπιστους. Είναι γιορτές  οικογενειακές που στις μέρες μας αποτελούν   μοναδική ίσως αφορμή συγκέντρωσης των  διάσπαρτων, λόγω των συνθηκών εργασίας , μελών της οικογένειας και μοναδική ευκαιρία για ένα νέο αντάμωμά της , για συζητήσεις, σκέψεις και νοσταλγία. Οι γιορτές αυτές, έχουν μετατραπεί  σε  μια ευκαιρία  ιδιαίτερης  γαστριμαργικής απόλαυσης και διασκέδασης, ενώ η οικογενειακή συγκέντρωση αποτελούσε  ανέκαθεν βασικό δομικό στοιχείο της ελληνικής οικογένειας. Ξανάρχονται στο νου μου, καλές και κακές, στιγμές του παρελθόντος και αναβιώνουν ξεχασμένα, ακόμα και σκόπιμα παραμερισμένα βιώματα των περασμένων, που αποτελούσαν σημαντική ιδιαιτερότητα των  μεγάλων γιορτών, με τις θετικές και τις αρνητικές τους επιπτώσεις τους στο χθες και  στο σήμερα!!!

Στις συγκεντρώσεις αυτές,  βοηθούντος του ρέοντος οίνου και του εορταστικού κλίματος,   απελευθερώνονται οι σκέψεις και ανοίγουν τα στόματα των μεγαλύτερων, που αισθάνονται την ανάγκη να μεταφέρουν και στους νεώτερους βιώματα από αντίστοιχους εορτασμούς  του παρελθόντος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά η σημερινή νεολαία μάλλον ενοχλείται από ανάλογα ακούσματα , που  αντιμετωπίζονται σαν  ‘’παρεμβολές’’ στον ταχυδακτυλουργικό χειρισμό των σύγχρονων κινητών που  αποτελούν ίσως τον μοναδικό τρόπο ‘’επικοινωνίας’’ της εποχής μας. Εκεί διαπιστώνει κανείς τη νέα μορφή μοναξιάς και απομόνωσης που ζουν οι σύγχρονες κοινωνίες και μάλιστα χωρίς να μπορούν να αντιληφθούν την νέα τους ‘’εξάρτηση’’, στην οποία μετεξέλιξαν το θαύμα της νέας τεχνολογίας. Σε μια εποχή που το ‘’βόλεμα’’ και η  ‘’ήσσων προσπάθεια’’ αποτελούν τα κυρίαρχα στοιχεία ίσως δε και πολιτική στόχευση,  ελάχιστοι πια χρησιμοποιούν το μυαλό και την καρδιά τους, εμπιστευόμενοι στην νέα τεχνολογία, τα αισθήματα ακόμα δε και πολλές από τις ‘’ανθρώπινες’’  δραστηριότητές  τους. Αντί να κάνουμε τη μέγιστη καλή χρήση που μας προσφέρουν οι νέες τεχνολογίες, έχουμε καταστεί ασυνείδητα υποκατάστατα τους.  Να δείτε ότι – από βαρεμάρα ή εθισμό -  θα γίνει προσπάθεια να τους ‘’αναθέσουμε’’ και την διαιώνιση του ανθρώπινου είδους, αφού ένα μέρος της σχετικής προδικασίας τους έχει  τους ήδη ‘’παραχωρηθεί’’ από πολλούς!!!  Δεν γίνονται όλα με την τεχνολογία,  που  άλλους στόχους καλείται να υπηρετήσει ή τουλάχιστον δεν γίνονται όλα όπως τα έχει προβλέψει η φύση!!!

Εμείς οι γηραιότεροι, που δεν προλάβαμε ή δεν μπορέσαμε ακόμα να εξοικειωθούμε απόλυτα και σε βάθος με την τεχνολογική εξέλιξη, ξαναγινόμαστε παιδιά  [μιας άλλης εποχής] και επιστρέφουμε στις πρώτες εμπειρίες μας. Παρά τις ενοχές μας για την αρνητική ‘’κληρονομιά’’ που ενδεχομένως αφήνουμε φεύγοντας, επιμένουμε  – έστω και ανεπιτυχώς - να  μεταφέρουμε τις εμπειρίες  μας και στους νεώτερους, για να αποτελέσουν στοιχείο προβληματισμού για το μέλλον.  Οι αναμνήσεις από ανάλογους εορτασμούς του παρελθόντος,  που είναι κλεισμένες  στο οικογενειακό χρονοντούλαπο -  σαν παρακαταθήκη  για τις επόμενες γενιές -  θα διαβαστούν κάποτε από τους σημερινούς αρνητές τους, αλλά θα έχουν χάσει πια την αμεσότητα  της προσωπικής αφήγησης των  ηρώων τους .Με την ίδια θετική πάντα σκέψη, θα επιχειρήσω να ξαναζωντανέψω περιστατικά χριστουγεννιάτικων  εορτασμών παλιών και ξεχασμένων εποχών, χωρίς τη σημερινή ευδαιμονία, αλλά σίγουρα με περισσότερη ανθρωπιά και  αληθινή αγάπη. Αφηγούμενος  με χρονολογική σειρά και σε προσωπικό επίπεδο, για να διαφυλάξω την  ακρίβεια και εγκυρότητα  τους, θα διαπιστώσετε ότι οι  πρώτες αναμνήσεις μου συμπίπτουν με πολύ δυσάρεστα και αιματηρά γεγονότα του πολέμου  της πείνας , της  κατοχής και του εμφυλίου..

Αρχίζω με τα Χριστούγεννα του 1940, με τον πατέρα μας στο Αλβανικό μέτωπο, τον υποφαινόμενο σε ηλικία έξι ετών  και τον αδελφό μου ένα χρόνο μικρότερο .Επιστρέφοντας με τη μητέρα μας από  την Χριστουγεννιάτικη Ακολουθία  χαράματα , ανάψαμε το τζάκι και ψήσαμε ένα κομμάτι χοιρινό – υπήρχαν ακόμα κάποια τελευταία αποθέματα τροφίμων – για να διασκεδάσουμε την πείνα μας όχι όμως και την απουσία του πατέρα μας, που δεν καταλαβαίναμε γιατί έλλειπε χρονιάρες μέρες. Αυτό το καταλάβαμε σύντομα, με τον περιορισμό των γλυκών  και την έλλειψη δώρου, που αποτελούσαν αποκλειστικότητα της πρωτοχρονιάς. Τα δώρα της εποχής κάλυπταν πραγματικές ανάγκες των παιδιών σε είδη ρουχισμού και υπόδησης, αφού τα παιχνίδια μας αποτελούσαν προσωπικές κατασκευές, με τη χρήση ανεπανόρθωτα φθαρμένων υλικών του σπιτιού. Ετοιμάστηκε για τις ανάγκες των ημερών ένα δείγμα μπακλαβά με ελάχιστο  λάδι αντί για βούτυρο,  στον μικρό ‘’ ταβά’ και όχι – όπως συνήθως - στο προικώο χάλκινο μεγάλο ταψί της μητέρας, μια δεκάδα κουραμπιέδες χωρίς λέξη βεβαίως για προσωπικά δώρα και άλλες τέτοιες ‘’πολυτέλειες’’.

Ακολούθησαν και άλλες  δύσκολες γιορτές τα επόμενα αρκετά χρόνια, αλλά η παρουσία του πατέρα μας στο σπίτι με τον ερχομό ενός ακόμα αδελφού αργότερα, γέμιζε το τραπέζι με ανθρώπινες παρουσίες, με μηδαμινά όμως εδέσματα, που θα ικανοποιούσαν  το μόνιμα άδειο στομάχι μας. Θαρρώ ότι το 1941,  το πρόβλημα ‘’ξεπεράστηκε’’ με μια αυτοσχέδια σπεσιαλιτέ   -σαγανάκι με πράσα σβησμένα με λίγο ξύδι – και σαν επιδόρπιο της πρωτοχρονιάς την περίφημη ‘’μπομπότα’’, με καλαμποκάλευρο.

Με την πάροδο του χρόνου άρχισε και  η βελτίωση  των προσφερόμενων εδεσμάτων, χωρίς να τρέχουν ακόμα τα χρήματα από τα μπατζάκια μας. Θυμάμαι ότι καθιερώθηκε η εκτροφή οικιακού χοίρου, που αγοράζαμε πολύ μικρό στην τοπική έμπορο-ζωοπανήγυρη  του Αυγούστου και τρεφόταν με  ‘’ό,τι έβρισκε’’ στο δύσοσμο περιβάλλον που ζούσε και τα όποια περισσεύματα  τροφών της οικογένειας. Το ‘’γρούν’’ , όπως το αποκαλούσαμε, ξεπερνούσε ενίοτε τις εκατό οκάδες  [125 περίπου κιλά] τα Χριστούγεννα και πέραν του εορταστικού τραπεζιού κάλυπτε  κυρίως τις διατροφικές και λοιπές ανάγκες της οικογένειας, για τους επόμενους μήνες. Μετά τη σφαγή του, ακολουθούσε η  εξής διαδικασία:

 Το δέρμα, μετά το στέγνωμά του στον ήλιο και χωρίς ιδιαίτερη επεξεργασία, αποτελούσε την πρώτη ύλη για τα υποδήματα των παιδιών. Ο πατέρας μας οδηγούσε στον ‘’τσαγκάρη’’ της περιοχής, πατούσαμε τα μονίμως  γυμνά πόδια μας πάνω στο γουρουνόδερμα και ο ‘’μπαρμπαλεωνίδας’’ μας έκανε συστάσεις να μη τα κουνάμε, γιατί αυτό θα  χαλάσει το αποτύπωμα. Σημείωνε το περίγραμμα του πέλματος με ένα μολύβι που βρισκόταν στο πίσω μέρος του αφτιού του και άφηνε και ένα μικρό περιθώριο για το ενδεχόμενο να μεγαλώσει το πόδι – όπως του θύμιζε ο πατέρας μας. Έτσι άρχιζε η διαδικασία κατασκευής των ‘’ποδετών’’ , όπως τα έλεγαν, ίσως διότι κάλυπταν μόνο το πέλμα και με στενές λωρίδες από το ίδιο δέρμα  έδεναν στο πόδι σαν σανδάλια [all season] και αποτελούσαν έναν τρόπο ‘’ασορτί’’ υπόδησης, για την πλειονότητα των συνομηλίκων μας.

Το κρέας , μετά την αφαίρεση του λίπους, τεμαχιζόταν σε μεγάλα κομμάτια και έμπαινε σε ένα μεγάλο βαρέλι - με ανοιχτή την επάνω  βάση -  με μπόλικο χοντρό αλάτι [ που παίρναμε από το κρατικό μονοπώλιο ] για να αντέξει στον χρόνο, με εξαίρεση κάποια μικρά τεμάχια που θα κάλυπταν τις τρέχουσες ανάγκες. Ελλείψει ψυγείου, τα τελευταία τοποθετούνταν  στο ‘’φανάρι’’, ένα είδος κρεμαστού μεταλλικού κλουβιού, με δικτυωτό  συρμάτινο περίβλημα που  προφύλασσε το περιεχόμενο από τις μύγες. Για τον καλύτερο αερισμό και  τον περιορισμό της αλλοίωσης, το φανάρι κρεμιόταν στο ψηλότερο σκιερό μέρος του σπιτιού.

Οι μεγάλες ποσότητες του λίπους έβραζαν σε ένα  ‘’καζάνι’’ μέχρι να ρευστοποιηθεί , οπότε το τοποθετούσαν σε πήλινα συνήθως δοχεία, για τις μελλοντικές μαγειρικές ανάγκες της  οικογένειας. Τα απομεινάρια της προηγούμενης ‘’τήξης’’ του λίπους – κάτι σαν λαρδί - αποτελούσαν  σημαντικά  ‘’ delicatessen’’ της εποχής και χρησιμοποιούνταν σε πολύ ειδικές περιπτώσεις ‘’καλοπέρασης’’.

Με την ανωτέρω περιγραφή, θέλησα να δώσω εναργέστερα την πραγματική εικόνα της προετοιμασίας και του εορτασμού των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς μιας παλιότερης εποχής, χωρίς καμιά απολύτως υπερβολή. Παράλληλα επιδίωξα  να καταδείξω γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι της εποχή μου, για να ξεπεράσουν το σύμπλεγμα των στερήσεων και κυρίως της πείνας, φρόντισαν να  εξορκίσουν το κακό ,με την ‘’μετάλλαξη’’ μιας καθαρά οικογενειακής γιορτής συγκέντρωσης και περισυλλογής, σε ένα στείρο ανταγωνισμό  καλοπέρασης και κοιλιακής ευωχίας, παραβλέποντας συστηματικά το πνευματικό της μέρος.

Εύχομαι σε όλους καλές γιορτές κατά τις επιθυμίες σας, με μια μοναδική παράκληση. Επικοινωνήστε ‘’ζωντανά’’ με τους ανθρώπους που ζούνε μόνοι και το έχουν απόλυτη ανάγκη -όπως όλοι μας , γνωρίζοντας ότι  η μοναξιά δεν αποτελεί  πάντοτε συνειδητή επιλογή !!!

Αντώνης Ταρνανάς

ΕΝΑ ΠΕΙΡΑΜΑΤΟΖΩΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΕΙΤΑΙ

Παρακολουθώ προσεκτικά όσα συμβαίνουν γύρω μου και  επειδή δεν μπορώ να καταλάβω που  οδηγούμαστε με τους κατ΄ευφημισμόν χαρακτηρισμούς,  περιορίζομαι να εντοπίσω εαυτόν εις το ‘’σύστημα’’ και  να απαντήσω στο ερώτημα αν έχω ήδη περιέλθει σε κατάσταση απλού πειραματόζωου . Αναφέρομαι σε πρώτο πρόσωπο διότι ως εκεί φθάνουν οι εξακριβωμένες διαπιστώσεις μου και δεν θέλω να υποκαταστήσω τις εντυπώσεις των υπολοίπων. Αφορμή για το σημερινό μου σχόλιο αποτέλεσε η τελευταία απόφαση για τον οικογενειακό γιατρό, που η εφαρμογή της καθίσταται υποχρεωτική από την 1.1.2019.

 Διευκρινίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχω διακόψει – αυτοβούλως - κάθε ιατρική και εργαστηριακή εξέταση, αρνούμενος την προσβολή της νοημοσύνης μου και τον  σχετικό ευτελισμό – που δεν αποτελεί υπαινιγμό αλλά γνωστή πρακτική . Πιστεύω δε ότι  [στα 85 μου] μπορώ να ‘’πεθάνω’’ και χωρίς τη συνδρομή της επιστήμης.  Παρόλα αυτά  σκέφθηκα να ανταποκριθώ στην υποχρέωσή μου να τηρήσω τις εντολές του υπουργείου Υγείας που αναφέρει ότι «Ο οικογενειακός ιατρός είναι μια νέα, δωρεάν λειτουργία του ΕΣΥ. Αποτελεί το πρώτο σημείο επαφής του ατόμου με το Εθνικό Σύστημα Υγείας. Μεταξύ άλλων λειτουργεί και ως σύμβουλος υγείας και πλοηγός του σε αυτό. Η εγγραφή του πληθυσμού σε Οικογενειακό Ιατρό (Γενικό Ιατρό ή Παθολόγο, Παιδίατρο) είναι υποχρεωτική, όλοι οι πολίτες έχουν αυτόματα αντιστοιχισθεί και πρέπει να υποβάλουν αίτηση εγγραφής σε διαθέσιμο Οικογενειακό Ιατρό της επιλογής τους».

         

              Ακολουθώντας λοιπόν  πιστά την   ηλεκτρονική διαδικασία [ που αποτελεί μια από τις προτεινόμενες μεθόδους εγγραφής], διαπίστωσα ότι για τον Δήμο Λοκρών που διαμένω και την ευρύτερη περιοχή, με δεκάδες  χιλιάδες κατοίκους, υπάρχει μόνο ΕΝΑΣ γιατρός συμβεβλημένος με το σύστημα, ο αποκαλούμενος με τον χαρακτηρισμό της εθνικότητάς του, ρατσισμό τον οποίο αρνούμαι να αποδεχθώ. Διερωτώμαι όμως πώς μπορώ να κάνω επιλογή ανάμεσα σε ένα και μόνο άτομο και κυρίως πως μπορεί αυτός ο επιστήμονας να ανταποκριθεί στοιχειωδώς στις ανάγκες του συστήματος, που τον θέλει και σύμβουλο υγείας!!! Θεωρώ περιττό να σχολιάσω τις άλλες ιδιαιτερότητες περί αλλαγής της επιλογής μετά την παρέλευση εξαμήνου και την υποβολή πρόσθετων στοιχείων, που είναι ήδη γνωστά στο ηλεκτρονικό σύστημα. Αλήθεια τι γίνεται με τους ανθρώπους απομακρυσμένων περιοχών και τους με έχοντες πρόσβαση σε υπολογιστές και Κέντρα Υγείας ;

              Εναντιούμενος στην προσωπική μου λογική ,δεν αρκέστηκα μόνο  στην   ηλεκτρονική έρευνα, αλλά  εφάρμοσα και  τη μέθοδο door to door – όπως γίνεται με τα δέματα – ρωτώντας γνωστούς και φίλους. Έμαθα λοιπόν ότι έχω δικαίωμα να επιλέξω και ανάμεσα στους τρείς γιατρούς του Κέντρου Υγείας της περιοχής. Εκεί να δεις τι γίνεται καθημερινά με τις ουρές των δύσμοιρων ντόπιων και αλλοδαπών της κοινωνίας μας. Πώς και πότε αυτοί οι άνθρωποι θα μπορούν – πέραν της βάρδιας τους – να βλέπουν , να συμβουλεύουν και κυρίως να επισκέπτονται, όσους χρήζουν ιατρικής βοήθειας; Δεν αναφέρομαι στην ‘’πολυτέλεια’’ της   άμεσης βοήθειας, διότι ‘’πρέπει’’ να διευκολύνουμε και τη φυσική λύση στη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, σύμφωνα με την πρόσφατη δήλωση του κ. Τσακαλώτου.  Δεν καταλαβαίνω όμως γιατί χρειάζεται εγγραφή και πως μπορεί να αποτελεί προσωπική επιλογή η πρόσβαση σε ‘’ κάθε δημόσια δομή πρωτοβάθμιας φροντίδας υγείας’’.

              Επειδή δεν αντέχω περισσότερο αυτόν τον  εμπαιγμό , που προσβάλλει την όποια μου έχει απομείνει λογική, θέλω να ερωτήσω ευθέως τους αρμόδιους – νταήδες  και μη του Υπουργείου Υγείας – αν  έχουν παραπέμψει ποτέ στα σημερινά  Κέντρα Υγείας συγγενικά τους πρόσωπα και σε καταφατική περίπτωση ποιες είναι οι εντυπώσεις τους. Εγώ θα τους πιστέψω, αρνούμαι όμως να γίνω πειραματόζωο και να συμβάλω στην περαιτέρω εξαθλίωση της δημόσιας υγείας. Θα αναφερθώ ,ενδεικτικά,  σε μια ανάλογη προσωπική μου εμπειρία του 1962 στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο και οι υπεύθυνοι ας απορρίψουν  τις όποιες ομοιότητες:

              Ύστερα από ένα απόστημα σε ένα δόντι μου, ζήτησα τη γνώμη γνωστών μου Σέρβων για την ανεύρεση οδοντιάτρου. Οι συμπαθείς αυτοί άνθρωποι βρήκαν γιατρό και μου έκλεισαν ραντεβού αργά τη νύχτα – στη μαύρη- στην πανεπιστημιακή κλινική του Βελιγραδίου. Εκεί ο οδοντίατρος αποφάνθηκε  ότι ‘’μοναδική λύση αποτελεί η εξαγωγή του δοντιού , χωρίς καμιά αναισθησία, λόγω του αποστήματος’’. Συγκατένευσα αναγκαστικά , λόγω του ανυπόφορου πόνου  και ελλείψει εναλλακτικής λύσης. Τη στιγμή που ‘’αποκολλήθηκε’’ το δόντι μου και βρέθηκε στην τανάλια του γιατρού, άκουσα τη φράση  του ‘’picka ti mater’’   και ένοιωσα ένα χτύπημα επιβράβευσης στην πλάτη μου για τον ‘’ηρωισμό’’ μου. Τελικά είχε ‘’αστοχήσει’’ και μου έβγαλε – εν ψυχρώ – το διπλανό γερό δόντι. Τη σερβική φράση δεν την μεταφράζω από σεβασμό στους αναγνώστες μου, διευκρινίζω όμως ότι είναι ακριβώς  ίδια και στη  γλώσσα των βόρειων γειτόνων μας, που αναγνωρίσαμε στις Πρέσπες ως ‘’ μακεδονική’’ και συνιστώ την αποφυγή χρήσης της , ενώπιον σλαβόφωνων ,διότι εγκυμονεί κινδύνους!!!

              Επέστρεψα στο σπίτι μου με  μια χαίνουσα πληγή στο στόμα μου και ακατάσχετη αιμορραγία που με υποχρέωσε στην αναζήτηση των ‘’πρώτων βοηθειών’’, αφού προοδευτικά έχανα τις αισθήσεις μου. Η απάντησή τους ήταν αν πρόκειται για νέο η ηλικιωμένο πρόσωπο. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο με οδήγησε στην ίδια  προηγούμενη κλινική και εντελώς συμπτωματικά φρόντισε το πρόβλημα μου ο καθηγητής Κλόντερ, ελληνικής καταγωγής από τη μητέρα του και γνώστης της ελληνικής. Αναφώνησε και αυτός την ίδια φράση στα ελληνικά, καταφερόμενος κατά του προηγούμενου γιατρού.

              Όταν όλα τελείωσαν αισίως – δηλαδή επέζησα – τον παρακάλεσα να μου εξηγήσει  το ερώτημα των Πρώτων Βοηθειών για την ηλικία του ασθενούς. Εθισμένος στην τοπική πρακτική διευκρίνισε ότι ‘’αν είσαι νέος αντέχεις και αν είσαι γέρος  δεν χάθηκε ο κόσμος’’. Τα ακούτε αυτά κύριε Τσακαλώτε, για να καταλάβετε ότι η  πρόσφατη προοδευτική δήλωσή σας δεν αποτελεί καινοτομία , αφού έχει τύχει ανάλογης  εφαρμογής, τουλάχιστον από το 1962 . Αυτό μάλιστα συνέβη σε χώρα του πρώην ‘’υπαρκτού’’ σοσιαλισμού. Σκεφθείτε τι μπορεί να συμβεί σε μια χώρα του ‘’ανύπαρκτου’’!!!

Αντώνης Ταρνανάς