ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 

        Εργατική   πρωτομαγιά 

    Οι δημιουργοί και οι δόλιοι σφετεριστές της

 

 

Σε μια εποχή που το ψέμα  έχει επικρατήσει  διεθνώς ,   με τους δήθεν  προοδευτικούς , ριζοσπάστες και λοιπούς επαναστάτες του ‘’γλυκού νερού’’ της χώρας μας να πρωτοστατούν, είναι καιρός να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και στις πραγματικές τους διαστάσεις. Δεν σας κρύβω ότι στην εφηβεία μου πέρασα και εγώ αυτή την ΄΄νόσο΄΄, αλλά έζησα στην πράξη την εφαρμογή της και ιάθηκα οριστικά και αμετάκλητα. Το πώς και πού βίωσα την πραγματικότητα το έχω αναφέρει πλειστάκις στο παρελθόν και η ‘’ανεκτικότητα’’ του χαρακτήρα μου με κράτησε στα όρια της απλής αμφισβήτησης.  Όλοι αυτοί οι ‘’δήθεν’’, με διάφορα προσχήματα έγιναν οι σφετεριστές ξένων αγώνων και ιδιοποιήθηκαν τις κατακτήσεις των πραγματικών αγωνιστών, πολλοί των οποίων έδωσαν και τη ζωή τους.

Ας ξεκαθαρίσουμε, λόγω   της  πρωτομαγιάς, ότι ‘’οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών ξεκίνησαν στο Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886 , έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872.

Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μαΐου του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο».

Την 1η Μαΐου του 1886, 600.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη τη χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης, στην πλατεία Haymarket.

Στη γύρω περιοχή είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα και περίστροφα.

Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια χειροβομβίδα εκτοξεύτηκε από την πλευρά των διαδηλωτών εναντίον των ένστολων και επί τόπου σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί.

Στη συνέχεια, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως.

Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες. Επίσημα οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.

 Οκτώ συλληφθέντες διαδηλωτές δικάστηκαν, τέσσερις εξ αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλος ένας αφαίρεσε μόνος του τη ζωή του στη φυλακή. Η διεθνής προβολή αυτής της δίκης δημιούργησε τα θεμέλια της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως Εργατικής Γιορτής.’’

Ως εδώ δεν προκύπτει καμιά κομμουνιστική ή άλλη προοδευτική ανάμιξη  όσων το ‘’παίζουν’’ προστάτες των εργαζομένων και ερχόμαστε στη ανάμιξη της χώρας μας τόσο στους αγώνες όσο και στην καθιέρωση της αργίας- απεργίας της πρωτομαγιάς.

‘’Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα[]

Τα πρώτα εργατικά κινήματα στον ελλαδικό χώρο δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της καπνοκαλλιέργειας το 19ο αιώνα. Η πρώτη απεργία στον, τότε υπό οθωμανική διοίκηση, ελλαδικό χώρο ξέσπασε την Πρωτομαγιά του 1888 στην πόλη της Δράμας. Οι καπνεργάτες είχαν ως κύριο αίτημα τις δέκα ώρες εργασίας, καθώς εκείνη την εποχή οι εργάτες απασχολούνταν από δώδεκα έως και δεκατρείς ώρες ημερησίως.^[1]

Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο νεοελληνικό κράτος, από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη . Το 1893, 2.000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική περίθαλψη στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894 γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση, με τα ίδια αιτήματα, που λήγει με 10 συλλήψεις. Τον Αύγουστο ακολουθεί η σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.

Το 1936 κορυφώνονται οι διαδηλώσεις από τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών. Αυτή γνώρισε τη συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις στην πόλη κορυφώθηκαν το Μάιο του 1936, με τη μεγάλη απεργία και διαδήλωση των καπνεργατών που πνίγηκε στο αίμα. Υπήρξαν συνολικά δώδεκα νεκροί, ανάμεσα στους οποίους και ο 25χρονος αυτοκινητιστής, Τάσος Τούσης, στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου.

Καθιέρωση Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα  

Η Εργατική Πρωτομαγιά ως Εθνική Εργατική Εορτή καθιερώθηκε στην Ελλάδα από τον Ιωάννη Μεταξά, στις 7 Απριλίου 1937, με το ΦΕΚ A 135 - 09.04.1937 τεύχος Α. Επίσης επί των ημερών του καθιερώθηκε το 8ωρο ημερησίως, η πληρωμή των υπερωριών, η άδεια μετ' αποδοχών και η υποχρεωτική αργία της Κυριακής. Απαγορεύθηκε αυστηρώς η παιδική εργασία. Καθορίσθηκαν κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων και υπογράφηκαν οι πρώτες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ιδρύθηκε το ΙΚΑ, η Εργατική Εστία και οι πρώτοι κρατικοί παιδικοί σταθμοί.’’

Τα εντός εισαγωγικών αποσπάσματα ‘’αντέγραψα αυτολεξεί’’ από την ΄΄ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ’’, τα στοιχεία της οποίας, μέχρι σήμερα δεν έχουν διαψευσθεί από κανένα ιστορικό ούτε από κομματικό μηχανισμό. Πού βλέπετε λοιπόν τις προοδευτικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές ή άλλες αριστεροφανείς οργανώσεις!!! Πρόκειται  απλά για  αυθόρμητες λαϊκές διεκδικήσεις ανθρώπων του μόχθου που ξέρει να αγωνίζεται, όταν οι συνθήκες και όχι τα κομματικά συμφέροντα το επιβάλλουν.

Οι αγώνες που σήμερα εμπορεύονται κομματικά οι  δικοί  μας παντοειδείς και ποικιλόχρωμοι  επαναστάτες, ξεκίνησαν στη χώρα των ‘’φονιάδων των λαών Αμερικανών’’ και  η νομιμοποίηση στη χώρα μας ολοκληρώθηκε από ένα φασίστα, τον Ιωάννη Μεταξά. Το γεγονός όμως αυτό δεν αναιρεί την πραγματικότητα , όπως έγινε και για το ΟΧΙ του 1940. Σκέπτομαι μάλιστα ότι ίσως αυτό έδωσε την ιδέα σε τέως Πρωθυπουργό να μετατρέψει το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015 σε ένα ΝΑΙ, που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο και στην ανώμαλη κυβερνητική σύμπραξη, που πανηγυρίζεται στη φωτογραφία που κοσμεί την επικεφαλίδα του παρόντος.

Κύριοι προοδευτικοί της πεντάρας,άσχετα με τα αναπόδεικτα καθημερινά σας ψεύδη, που προσβάλουν την αισθητική μας και αποτελούν  χείριστο παράδειγμα για τη νεολαία μας, αναλογισθείτε ότι ο λαός βίωσε και το έργο σας. Αν δεν μπορείτε να αλλάξετε τις ιδεοληψίες σας, μην επιμένετε να του κάνετε μεγαλύτερο κακό, σε μια εποχή που ο Κόσμος βρίθει παντοειδών  ολοκληρωτικών δειγμάτων αναθεωρητισμού και εξουσιομανίας. Λυπηθείτε μας!!!   Αντώνης

 

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΉΛΗΣ - Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

 

                  ΣΤΡΑΤΗΣ   ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ

              Η   Ζωή  εν  Τάφω – Το απόλυτο μινόρε

 

 

Αύριο είναι Μεγάλη  Παρασκευή  και μούρχεται  στο νου  η χαρμολύπη των Παθών του Κυρίου, με την προσμονή της Ανάστασής Του.   Μέλος  πολυφωνικών   χορωδιών  για δεκαετίες , περίμενα πως και πως τα εγκώμια της ημέρας ,με αποκορύφωμα  τη ‘’ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ’’, σε κλίμακα μινόρε, που αποδίδει τον σπαραγμό του θανάτου και της ταφής του Ιησού.

Ξανάνοιωσα το ίδιο  συναίσθημα  – το ανθρώπινο αυτή τη φορά – διαβάζοντας το ομώνυμο βιβλίο του  Στράτη  Μυριβήλη ,με  το μινόρε εγκλωβισμένο στη σιωπή,  να συνοδεύει κάθε λήξη του βιβλίου και να μου θυμίζει τα δεινά του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, που σημάδεψαν  τα παιδικά μου χρόνια. Στο σημείο αυτό θα αντιγράψω  ενδεικτικά  αποσπάσματα από  περιγραφή του εκδοτικού Οίκου  της ‘’Εστίας’’, με επίκαιρες σκέψεις του συγγραφέα .

Με τη.. «Ζωή εν τάφω», ο Στράτης Μυριβήλης, ζωντανεύει σε ένα κλασικό για τα ελληνικά γράμματα έργο - ύμνο στη ζωή και την ειρήνη - τις μνήμες του από τα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλάει με τη φωνή - με τα χειρόγραφα καλύτερα - του λοχία Κωστούλα. «Τούτα τα τετράδια», μας γράφει ο Μυριβήλης, «βρεθήκανε μέσα στο γυλιό του Αντώνη Κωστούλα. Τόνε θυμήθηκα τόσο ζωηρά και καθαρά κείνο τον αψηλό μελαχροινό φοιτητή με το μακρουλό πρόσωπο και τα φουντωμένα μαλλιά! Κάηκε κατά λάθος μέσα στα βουλγαρικά χαρακώματα που πατήσαμε... Είναι βαρύ πράμα να ‘χετε μέσα σας έναν πεθαμένο που γυρεύει να μιλήσει και να του σφαλνάτε με την απαλάμη το στόμα. Γνέφει και κάνει παρακαλεστικά νοήματα προς την καρδιά σας απ το υπερπέραν. Θέλει να εκφραστεί. Ας μου συγχωρεθεί τούτο το βιβλίο, γιατί μου είναι μια προσωπική απολύτρωση...»

Η αποχαιρετιστήρια συνάντηση του Λοχία Α. Κωστούλα με την αγαπημένη του πριν φύγει για το μέτωπο.
Στην πόρτα σου άκουσα σιγανά αναφιλητά. Ήσουνα συ που έκλαιγες ολομόναχη μέσα στο σκοτάδι, έκλαιγες σιωπηλά όλη νύχτα. Μπήκα μέσα και δε μιλήσαμε. Έκλαιγες ήσυχα κ’ εγώ έκαμα πως ξεκουμπώνω το γυλιό, πολύ απασχολημένος τάχα μ’ αυτή τη δουλειά. Γιατί μονάχα να σ’ αναρωτούσα τι κλαις, θα μ’ έπνιγε το κλάμα. Αυτό θάτανε κάπως αστείο για έναν επαναστάτη φορτωμένον μ’ όλη την πανοπλία του και με διακόσια φυσίγγια στις μπαλάσκες.
Έκλαιγε κ’ ένα κοριτσάκι κοντά σου πάνω σε μια κόκκινη πολυθρόνα, σιγά – σιγά κι αυτό. Φορούσε βελουδένια βυσσινιά ρόμπα και τόνα ποδαράκι του ήταν ξεκάλτσωτο. Εγώ στο τέλος βάλθηκα να βλέπω τάχα με μεγάλη προσοχή αυτό το γυμνό ποδαράκι. Παρακολούθησες τη ματιά μου και τράβηξες ένα πανεράκι πλεγμένο από φύλλα καλαμποκιάς. Απ’ εκεί έβγαλες άλλο ένα καλτσάκι και πολεμούσες να το περάσεις στο πόδι τουπαιδιού.
- Μα αυτή η κάλτσα είναι άλλο χρώμα, είπα, και χαμογελούσα ηρωικά.
  Η φωνή μου έτρεμε.
  Εσύ τότες ξαφνικά άφησες το καλτσάκι μισοκρεμασμένο στο πόδι του παιδιού, μ’ αγκάλιασες σφιχτά κι άρχισες να κλαις ασυγκράτητα.
  Εγώ δεν έκλαψα. Μονάχα ένας κόμπος ανέβαινε ως το λαρύγγι μου και τον κατάπινα με πείσμα. Κρέμασα το ντουφέκι στον ώμο κ’ έφυγα σκυφτός. Ήμουνα βαρύς από θλίψη, ξιπασμένος από τη δύναμη της ανδρείαςμου.
Στρατιώτης (Κωστούλας) στην περιοχή του Μοναστηρίου
Προχώρεσα ως την άκρη του χαρακώματος του λόχου μας. Ως την έβγαση των συρματοπλεγμάτων. Εκεί είναι μια μυστική πόρτα που σφαλνά μ’ ένα αδράχτι οπλισμένο με αγκαθωτά τέλια. Επειδή το μέρος είναι ένα νταμάρι όλο πέτρα και δε σκάβεται, σήκωσαν ένα προκάλυμμα με γεώσακους. ‘Ετσι λένε κάτι σακιά γεμάτα με χώμα που μ’ αυτά οχυρώνουν τα πετρώδικα χαρακώματα. Τα τσουβάλια αυτά κείτουντ’ εδώ χρόνον – καιρό έτσι. Θα φάγαν υγρασίες, βροχάδες, χιόνια και ήλιους. ‘Ηρθαν και σάπισαν από νερά, ο ήλιος τα τσουρούφλισε και τα ‘καψε. Τραβώ το δάχτυλό μου πάνω τους. Λιώνει η λινάτσα. Σαν τα ξεθαμμένα ρούχα των πεθαμένων που ξεφτάνε, σταχτωμένα, με το πρώτο άγγιγμα. Είναι τσουβαλάκια φουσκωμένα κάργα, όπως τα πρωτογέμισαν. Αλλά πάλι κρεμάζουν σαχλά, μισοαδειανά. Κάτου από το δυνατό φεγγάρι μοιάζουν με ψοφίμια σκυλιών, άλλα πρισμένα κι άλλα ξαντεριασμένα, σωριασμένα τόνα πάνου στ’ άλλο. Από δω το θέαμα θα ‘ναι πιο όμορφο. Τώρα το κρυμμένο ποτάμι ακούγεται καλύτερα όπως φωνάζει μακριά, μες από τη βαθιά κοίτη του. Θέλω να βγάλω το κεφάλι ψηλά από το προπέτασμα, να ιδώ πέρα. Αν μπορούσα μάλιστα θα καβαλίκευα το χαράκωμα. Ακουμπώ το μπαστούνι στο τοίχωμα, σηκώνουμαι στη μύτη της αρβύλας του γερού μου ποδιού και γαντζώνω τα δάχτυλα στους γεώσακους που ‘ναι πάνω – πάνω. ‘Ενας απ’ αυτούς λιώνει με μιας κι αδειάζει τον άμμο του πάνω μου. Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου ‘καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαρά.

‘Ηταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. ’Ενα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που ‘ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα ‘βλεπε πως ήταν άλικη, μ’ έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί του είναι ντούρο και χνουδάτο. ‘Εχει κι ένα κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ’ αργήσει ν’ ανοίξει κι αυτός. Και θα ‘ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής. Ακουμπώ πάνω στο προπέτασμα σαν να κουράστηκα ξαφνικά πολύ. Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ’ αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ’ ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. ‘Ετσι λέω θα ‘ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά: -Καληνύχτα… καληνύχτα και να ‘σαι βλογημένη. Γύρισα γρήγορα στ’ αμπρί. Ας μπορούσα να κάμω μια μεγάλη φωταψία… Να κρεμάσω παντού σημαίες και στεφάνια! ‘Αναψα στο λυχνάρι τέσσερα φιτίλια και τώρα πασχίζω να τη χωρέσω εδώ μέσα, μέσα σε μια τόσο μικρή γούβα, μια τόσο μεγάλη χαρά. Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ’ αφουγκράζομαι. Είναι ένα παιδιάτικο τραγούδι:
Φεγγαράκι μου λαμπρό ‘’.

Όταν τη δεκαετία του 1960 βρέθηκα στο Βελιγράδι, που υπηρετούσα στην Ελληνική Πρεσβεία, μου ξανάρθανε στο νου όλες αυτές οι θύμισες και μαζί με 5-6 φίλους και συναδέλφους, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε  το Μοναστήρι [Bitola]. Πήγαμε στο ελληνικό νεκροταφείο, ανάψαμε κάποια καντηλάκια και  κεριά σε τάφους με άγνωστα ελληνικά ονόματα. Κάποια στιγμή – μέσα στην ερημιά  και τη  σιωπή του χώρου, ακούσαμε φωνές και είδαμε μερικούς νεαρούς νάρχονται κατά πάνω μας, με όχι πολύ αγαθές προθέσεις. Μας ρώτησαν στα σέρβικα , που μιλούσα πολύ καλά,, για τον σκοπό της επίσκεψής μας και στην απάντηση ότι ‘’απλά επισκεφθήκαμε το  ελληνικό νεκροταφείο’’ οι διαθέσεις τους αγρίεψαν και  αφού μας θύμισαν ότι ‘’εδώ είναι Μακεδονία και το νεκροταφείο μακεδονικό’’ μας πήραν στο κυνήγι. Ο γηραιότερος της παρέας μας άρπαξε κάποιες φιλοφρονητικές  γροθιές’’  παραπάνω,  πριν  προλάβουμε να τον φυγαδεύσουμε και χωρίς να δώσουμε συνέχεια υποχωρήσαμε,  όταν άρχισαν να καταφθάνουν και άλλοι ‘’μακεδόνες’’, όπως μας συστήθηκαν. Στην υπηρεσιακή μας αναφορά θυμάμαι είχε προστεθεί η  διευκρίνιση ότι ‘’ πλην της συγχύσεως ουδέν επάθομεν’’. Βασικά, όπως λένε οι νέο-Έλληνες ‘’θελέστα και παθέστα’’!!!  Τότε, δεν είχε υπογραφή ακόμα η ‘’εθνοσωτήρια συμφωνία των Πρεσπών’’ και αγνοούσαμε  τα κηρύγματα του κ. Τσίπρα και της ομάδας του. Γνωρίζαμε απλά ότι τον αλυτρωτισμό των ‘’Σλαβομακεδόνων’’ , όπως τους αποκαλούσαν,  είχε αποδεχθεί  το ΚΚΕ και είχε υιοθετηθεί από την 5^η Διεθνή. Προσωπικά αισθάνομαι ότι  στο Μοναστήρι μας οδήγησε  η προτροπή του Μυριβήλη  για να  αποτίσουμε έναν ύστατο φόρο τιμής στο παλικάρι της περιοχής, τον Λοχία Κωστούλα.

Τώρα , κοντά στο έσχατο γήρας μου, διερωτώμαι ποιος θα σκεφθεί, έστω και από περιέργεια, να επισκεφθεί τους  ομαδικούς τάφους  και τα ‘’κοινοτάφια ευκαιρίας ‘’  των αδικοχαμένων Ουκρανών , που  πλήρωσαν με τη ζωή τους το μένος ενός καινούργιου Τσάρου της   περιοχής. Αυτός ο ‘’άνθρωπος’’ εζήλωσε τη δόξα του Χίτλερ και του Στάλιν [ του οποίου υπήρξε  οπαδός] και αποφάσισε να μείνει στην ιστορία σαν ο χείριστος των τυράννων της ανθρωπότητας. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι βρίσκει ήδη τους πρώτους υποστηρικτές στους αποκαλούμενους ‘’προοδευτικούς’’ , που αν είχαν την πολεμική ισχύ του θα μπορούσαν να κάνουν  τα  ίδια και χειρότερα., αν δεν προλάβουν το σύστημα της Βόρειας Κορέας ,- Αντώνης

SANGAI-MOSKVA KAI ENA SYNEDRIO

 

               SANGAI -   MOSKVA

               ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

 

 

Λίγο πριν την χαρμολύπη του Θείου πάθους, ας αναζητήσουμε τα αίτια και πιθανές λύσεις   για μια λυσιτελή διέξοδο από το  διαδραματιζόμενου εσχάτως παγκόσμιο  ανθρώπινο πάθος.

Αρχίζω από το τελευταίο  μέρος του τίτλου που, από όσα άκουσα στην εισήγηση, πρέπει  να ονομασθεί  Συνέδριο  καταγγελίας Μητσοτάκη, αφού το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του κ. Τσίπρα και όχι μόνο, περιορίστηκε σε αμέτρητες επαναλήψεις του συγκεκριμένου ονόματος, συνοδευόμενες κάθε φορά με ποικίλα και  ολονέν βαρύτερα κοσμητικά  επίθετα αλλά και συγκεκριμένες σοβαρές κατηγορίες εναντίον του.

Με την απλοϊκή  μου λογική και τη γεροντική μου αφέλεια θέλω να πιστεύω  ότι τις συγκεκριμένες αυτές καταγγελίες έχουν προωθήσει [ ο ίδιος και οι συνεργάτες του] στην  μόνη αρμόδια κατά το Σύνταγμα Δικαιοσύνη , για να προλάβουν τις επαπειλούμενες συμφορές για τη χώρα. Νομικός δεν είμαι αλλά γνωρίζω καλά ότι,  στις δημοκρατικές χώρες, την  ευθύνη της  απόδειξης  έχει  πάντα ο καταγγέλλων και  ότι η ‘’αποσιώπηση’’ της  τον καθιστά συνένοχο και η μη προσκόμιση στοιχείων συκοφάντη. Καιρός να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να σωθεί και η χώρα .

Εμπρός λοιπόν , ας γίνει κάποτε η αρχή και ελπίζω ο καταγγελλόμενος  να  μη ‘’δειλιάσει’’ μπροστά στις συνέπειες, όπως έκανε πρόσφατα Βουλευτής , επαιρόμενος για την γενναιότητά του, που προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τη βουλευτική του  ασυλία  . Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω πλήρως αυτή την εμμονή του αρχηγού του Σύριζα στην επανάληψη ,εκτός αν δεν έχει κάτι άλλο να πει ή αμφισβητεί την μεταδοτικότητά του και γι’ αυτό το επαναλαμβάνει συνεχώς. Συμπεραίνω πάντως ότι τελικά το όνομα Μητσοτάκης το έκανε  γνωστό σε όλη την επικράτεια, όπως   έχουν γίνει γνωστά και τα έργα  της σύμπραξης τού ίδιου  με τον κ. Καμένο και ό,τι άλλο συνέβη στη διάρκεια της μακράς συγκυβέρνησής τους!!!

Με αφορμή το περιστατικό αυτό, η νοσταλγία μιας άλλης εποχής μου έφερε στο νου  τον  ηγέτη της αριστεράς Ηλία Ηλιού, τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΕΔΑ,. Ο αείμνηστος Βουλευτής,  συνοδευόμενος από στελέχη της νεολαίας, επισκέφθηκε τον Υπουργό Προεδρίας της Κυβέρνησης   Καραμανλή, Κωνσταντίνο Τσάτσο, για να διαμαρτυρηθεί για τη βία που ασκείται στους αριστερούς φοιτητές από τους δεξιούς της Ε.Κ.Ο.Φ. Ο Υπουργός του ζήτησε να μείνουν μόνοι για λίγο και οι δυο σοφοί έκαναν μια ολιγόλεπτη συζήτηση. Στην έξοδό του ο Ηλιού , απευθυνόμενος στη νεολαία της ΕΔΑ που τον ανέμενε στον προθάλαμο, τους είπε: «Παιδιά, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μου είπε ο κύριος ακαδημαϊκός και καθηγητής Πανεπιστημίου στην Ελλάδα και τη Γερμανία». Και συνέχισε: «Επειδή εσείς οι μαρξιστές έχετε οριστικά κερδίσει τον ιδεολογικό αγώνα, κατέχετε το χώρο του πανεπιστημίου και του πολιτισμού. Έχετε αλώσει τη νεολαία. Ηλία, δεν έχουμε άλλο τρόπο. Και δεν πρόκειται να παραδοθούμε. Θα σας ταράξουμε στο ξύλο». Κάποιος από τους νεολαίους τον ρώτησε: «Και συ τι απάντησες;». Και ο Ηλιού τότε είπε το ιστορικό: «Και μεις θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» Άλλες εποχές άλλα ήθη. Την εποχή εκείνη η σύζυγος Πρωθυπουργού δεν δήλωνε ‘’Πήραμε την Κυβέρνηση αλλά πρέπει να πάρουμε και την εξουσία’’, κύριε Τσίπρα , ούτε πρωτοπαλίκαρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι ο Σύριζα στην επάνοδό του θα είναι αλλιώτικος.  Ελπίζω να εννοούσε κάτι σαν τον Ηλία Ηλιού, που ξεχώριζε για το ήθος του. Ελπίζω η ηλικία μου να μου επιτρέψει να δω στην πράξη ότι εννοούσε τη θετική εξέλιξη.  Μέχρι τότε όμως ποιος ζει ποιος πεθαίνει!!!

Το περιστατικό αναφέρει ο πρώην υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Πάγκαλος, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Το Βήμα» της 20ης Ιανουαρίου 2013, με τίτλο «Ιστορικές φράσεις και πολιτικό ήθος». Ο κ. Πάγκαλος ήταν αυτήκοος μάρτυς του περιστατικού, ως γραμματέας της Δημοκρατικής Αντίστασης Σπουδαστών (ΔΑΣ114), μιας μετωπικής οργάνωσης της Νεολαίας της ΕΔΑ, με σκοπό την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Έρχομαι τώρα στις λέξεις Σαγκάη και Μόσχα, με τα τραγικά φαινόμενα, γεγονότα και αποτελέσματα. Μια μεγαλούπολη 25 εκατ. κατοίκων και άλλες πόλεις ζουν σε συνθήκες ζωολογικού κήπου και ο ηγέτης ισχυρίζεται ότι αυτό γίνεται για μηδενική ανοχή στον COVID-19. Eκείνο που με τρομάζει είναι τι θα κάνουν αν δεν επιτευχθεί απόλυτα ο σκοπός ή δεν αντέξουν τα πειραματόζωα. Ο ολοκληρωτισμός τελικά είναι πολύ εφευρετικός, αφού άλλωστε δεν λογοδοτεί σε κανένα και είμαι περίεργος να ακούσω αν θα γίνει κάποια αναφορά στο Συνέδριο των ημερών και  την περιμένω ιδιαίτερα  από τον λαλίστατο  για το θέμα στο παρελθόν και γιατρό κύριο Πολάκη

Το ίδιο ερώτημα μου δημιουργείται και για τη ρωσική ναυαρχίδα MOSKVA, που βύθισαν ή βυθίστηκε στη Μαύρη Θάλασσα! Καλά, δεν νοιάζονται για τα ουκρανικά θύματα, αλλά  ούτε για τους καημένους τους Ρώσους που θυσιάστηκαν για την αυτοκρατορική δόξα του  ολοκληρωτισμού του τέως μπολσεβίκου ηγέτη;; Βέβαια και αυτό το τραγικό περιστατικό πέρασε στο ντούκου των ποικιλόχρωμων ντόπιων  αριστεριστών, ριζοσπαστών, ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων, που διαπνέονται από ανάλογη δόση σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Δεν αισιοδοξώ ότι θα βρεθεί χώρος για δυο λέξεις ανθρωπισμού και στο κομματικό  Συνέδριο, διότι κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί  αναθεωρητισμός και οπορτουνισμός. Υπάρχει  άραγε  ακόμα η  ελπίς, που αναζητούσε ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης ;;;  Αντώνης

 

ΤΟ ΒΑΤΕΡΛΏ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΤΗΣ ΓΑΛΛΙΑΣ

 

        ΤΟ  ΒΑΤΕΡΛΩ  ΤΗΣ   ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ                                                       ΤΗΣ  ΓΑΛΛΙΑΣ

 

 

Ο πρώτος γύρος των γαλλικών προεδρικών εκλογών έδειξε ότι το αποτέλεσμα των ‘’προοδευτικών’’ πειραματισμών που γίνονται και στη χώρα μας, οδηγεί εκ του ασφαλούς στην άνοδο της ακροδεξιάς και ακροαριστεράς ασυδοσίας. Τα παραδοσιακά κόμματα  που διέπονται από κανόνες και διοικούνται από  σοβαρούς ανθρώπους καταποντίστηκαν, διότι εκεί τα οδήγησε ο τυχοδιωκτισμός των ‘’δήθεν’’ αριστερών, προοδευτικών ή ριζοσπαστικών ομοιωμάτων τους. Έδωσαν κυρίαρχο ρόλο στους φανατικούς εθνικιστές και ‘’διεθνιστές’’.

Διερωτώμαι ποιος και με ποιο τρόπο οδήγησε τη χώρα της ιστορικότερης ευρωπαϊκής  επανάστασης στο σημερινό της χάλι! Το  ιστορικό Κ.Κ.Γαλλίας, πήρε 2,5%, το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Δημάρχου του Παρισιού δεν έφθασε ούτε το 2% ,ο αριστερός Οικολόγος  4,4%,  ανάλογα δε αντιμετωπίστηκαν και οι λοιπές παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις της χώρας.

Θα αναφερθώ ιδιαίτερα στον ηγέτη της ανυπότακτης Γαλλίας, κ. Μελανσόν με το 21%, ο οποίος ’’ έδωσε εντολή’’ στους δικούς του ψηφοφόρους να επιλέξουν  ανάμεσα στην αποχή, το λευκό και τον Μακρόν – με αυτήν ακριβώς τη σειρά - που για τους ακροαριστερούς κώδικες έχει τη σημασία του ''γαία πυρί μιχθήτω''. Δεν θέλει μεν να φανεί ότι αποδέχεται την ακροδεξιά κυρία Μαρίν Λεπέν αλλά δεν τον ενοχλεί αν αυτό γίνει δια της αποχής και του λευκού, με δεδομένη τη μικρή διαφορά με τον κ. Μακρόν.

Οι άνθρωποι που ‘’κινούσαν και υποκινούσαν’’ τα ποικιλόχρωμα γιλέκα στη Γαλλία,  δεν βλέπουν με συμπάθεια μια οργανωμένη Ευρωπαϊκή Ένωση και δεν τους ενδιαφέρει η χώρα τους αν δεν την  εξουσιάζουν οι ίδιοι!!! Η δημοκρατία γι’ αυτούς αποτελεί μια απλή προσχηματική έκφραση, μακράν του συγκαλυμμένου  ολοκληρωτισμού και της προβαλλόμενης ασύδοτης ανυποταξίας .  Δυστυχώς  , το ίδιο απερίσκεπτα  λειτουργεί και η αντιπολίτευση  στη  χώρα μας, όπου υπάρχει και πρόσφατη  εμπειρία σύμπραξης με τον χώρο της ακροδεξιάς. Σε αμφότερες τις περιπτώσεις έχουν υποκαταστήσει τους κανόνες της πολιτικής έλξης με εκείνους της αντίστοιχης ‘’φυσικής’’, όπου τα αντίθετα έλκονται!!!

Έρχομαι τώρα στο σημαντικότερο όλων, παρότι θεωρώ σημαντική και την  υπερδιακοσιετή  Ελληνο-Γαλλική φιλία, που αφορά την μετάβαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε κάτι σημαντικότερο για μια  ευρωπαϊκή ολοκλήρωση! Αυτό σημαίνει  ότι η επικράτηση του ολοκληρωτισμού στη Γαλλία θα σημάνει και το  τέλος του Ευρωπαϊκού οράματος, αφού είναι γνωστή η θεωρία του ‘’διαίρει και βασίλευε’’ που αποτελεί αξίωμα για τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού!!! Αντώνης

ΕΙΠΑΜΕ ΨΕΜΑΤΑ ΠΟΛΛΆ

 

            ΕΙΠΑΜΕ ΠΟΛΛΆ  ΨΕΜΑΤΑ

                Ας πούμε και μια αλήθεια

 

 

Ήταν ένα ‘’δρώμενο’’ της ελληνικής λαογραφίας, που έφερε στο φως η αείμνηστη μουσικολόγος  και ερευνήτρια του  δημοτικού μας  τραγουδιού Δόμνα Σαμίου, που οδηγούσε σε σκόπιμες αποκριάτικες υπερβολές για διασκέδαση.

Κάτι ανάλογο επιχείρησε και σύσσωμη η αντιπολίτευση, για να μειώσει την ομιλία  του Προέδρου της Ουκρανίας στην Ελληνική Βουλή και τις αλήθειες που ακούστηκαν. Βρήκαν λοιπόν μια ανεπίστρεπτη υπερβολή ενός στελέχους του Τάγματος ‘’Αζόφ’’,  για να μην ακουστεί η τραγική  πραγματική αλήθεια για την απαράδεκτη  εισβολή της Ρωσίας σε μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη γειτονική χώρα. Από την συγκεκριμένη συνεδρίαση απουσίαζαν το ΚΚΕ – αναγνωρίζοντας εμμέσως πλην σαφώς την εισβολή - όπως είχε πράξει και για τη σοβιετική εισβολή στην Τσεχοσλοβακία το 1968 και τα κινούμενα στα όρια του ‘’ αζοφικού προσανατολισμού’’ λοιπά Κόμματα, που το αρχικό τους υπερβαίνει το πραγματικό τους μπόι. 

Παρέστησαν μεν για τους τύπους η Αξιωματική αντιπολίτευση και το μοναδικό κόμμα που ‘’εντάσσεται’’   στο δημοκρατικό τόξο. Ο Σύριζα εξέλαβε την εκδήλωση  σαν μια   τυπική παρουσία  και ασχολήθηκε κυρίως με τα ‘’παραπολιτικά’’ , το δε ΠΑΣΟΚ, διότι περί αυτού πρόκειται, με ριζωμένο βαθιά μέσα του το σύνθημα ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο’’. Έτσι λοιπόν δεν  τους έμεινε καιρός να σκεφθούν το ελληνικό στοιχείο της Ουκρανίας, την ιστορία του και την πολιτιστική  συμβολή του στην ευρύτερη περιοχή, που είναι φυσικό να παραβλέπει η κυρία Ζαχάροβα, με την επιλεκτική μνήμη.  A propos, που λένε και οι φίλοι μας οι Γάλλοι, τι ακριβώς συμβαίνει με τα αντίστοιχα ‘’αζοφικά΄΄ συντάγματα που από το 2014 ροκανίζουν πολλές περιοχές της Ουκρανίας και την καθόλου ειρηνική απόσπαση της Κριμαίας!!! Το γεγονός ότι οι πληθυσμοί είναι ρωσόφωνοι είναι αποτέλεσμα της προηγηθείσας σοβιετικής βίας και με τη λογική αυτή ίσως διεκδικήσουν τις Βαλτικές και λοιπές ασιατικές δημοκρατίες που είχαν εντάξει στην ‘’αείμνηστη’’ Σοβιετική Ένωση, που κατέπεσε με πάταγο,

Ακόμα και η Υπουργός Άμυνας της Βόρειας Μακεδονίας, ανοίγοντας τη συζήτηση και σε σχέση με την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία και την πρόσφατη ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, ανέφερε: "Είμαστε ασφαλείς; Ναι είμαστε γιατί είμαστε μέλη του ΝΑΤΟ και αυτό είναι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της συμμετοχής σ' αυτό" και συμπλήρωσε "Αν δεν είχαμε υπογράψει αυτή την συμφωνία η κατάσταση στην Ουκρανία θα μας ανησυχούσε περισσότερο. Η Ρωσία συνεχίζει να έχει την επιρροή της στη χώρα μας. Είναι υβριδικές απειλές που εστιάζουν στα Δυτικά Βαλκάνια. Η διαδικασία η ενταξιακή σε ΝΑΤΟ και Ε.Ε. αντανακλά και την ασφάλεια της περιοχής".[Για  συμπαράσταση προσθέτω και τους δικούς μου ανάλογους φόβους, με τη βεβαιότητα ότι οι υβριδικές απειλές δεν περιορίζονται  ατυχώς, μόνο στα δυτικά Βαλκάνια].

Παράλληλα η Υπουργός Άμυνας της Βόρειας Μακεδονίας μίλησε και για την διαδικασία ένταξης της χώρας της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, τονίζοντας πως αυτή θα πρέπει να προχωρήσει άμεσα. "Η ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στην Ε.Ε. είναι standby λόγω μιας άλλης διαφωνίας με την κυβέρνηση της Βουλγαρίας. Θέλουμε να λύσουμε αυτή τη διαφορά. Όχι λόγω του θετικού πολιτικού αντίκτυπου αλλά γιατί θέλουμε να επενδύσουμε στο μέλλον".

        Ύστερα από όλες αυτές τις πολιτικάντικες παλινωδίες, θεωρώ καθήκον μου να παραθέσω το κείμενο της ομιλίας του κ. Ζελένσκι, που θα μπορούσε να πει κι άλλα πολλά για την Τουρκική εισβολή και κατοχή σε κράτος-μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και την προηγηθείσα εισβολή  στην Πράγα το 1968. Τι να πει ο άνθρωπος που έχει την ανάγκη όλων και προσπαθεί να μην τους κακοκαρδίσει, χωρίς αυτό να μειώνει το δίκιο του που είναι βουνό.

‘’
Η ομιλία Ζελένσκι στο ελληνικό Κοινοβούλιο

«Κυρία Πρόεδρε, αξιότιμα μέλη του ελληνικού Κοινοβουλίου, 

Για πάνω από ένα μήνα ξυπνώ και σκέφτομαι τη Μαριουπολη. Οι Ρώσοι την καταστρέφουν αυτό δεν έχει συμβεί ξανά στην ευρωπαϊκή ιστορία. 

Ουδέποτε κατάφεραν να χτυπήσουν τις πόλεις αναγκάζοντας τους αμάχους να φύγουν.

Δεν έχει μείνει κανένα κτίριο άθικτο η μεγάλη πλειοψηφία έχει ισοπεδωθεί και έχουν βομβαρδίσει ακόμα και το δημοτικό θέατρο της πόλης. Ολοι τα έχουμε δει αυτά.

Αυτό είναι το έργο των Ρώσων πολιτών που ήξεραν τι έκαναν. Η Μαριούπολη έχει καταστραφεί. Αυτή η ειρηνική πόλη έζησε τη βία των ρωσικών στρατευμάτων ήταν το λίκνο της ελληνικής κοινότητας της οποίας τα μέλη ζούσαν ειρηνικά. 

Είναι αδύνατον να βρούμε τις αρχές της ελληνικης παρουσίας στον Εύξεινο Πόντο.

Απεικονίζεται ακόμα και στο νόμισμά μας. Με την Ελλάδα έχει συνδεθεί και η ανάπτυξη του χριστιανισμού στη χώρα μας. Είμαστε ορθόδοξοι, η χώρα εκχριστιανίστηκε από τους Ελληνες.

Αν χαθεί αυτή η διάσταση, χάνουμε ένα μέρος της ταυτότητας μας. Λεμε και εμείς ελευθερία ή θάνατος όπως και εσείς.

Πέρα από τη Μαριούπολη, απειλείται η Οδησσός την οποία επισκέφθηκε ο Ελληνας ΥΠΕΞ. Σήμερα είναι ήρεμη γιατί τα στρατεύματά μας απώθησαν τους βαρβάρους.

Είναι χιλιάδες αυτοί που μετανάστευσαν. Ρωσικά στρατεύματα χτύπησαν τους άμαχους βάσει σχεδίου και όχι μόνο εκεί. Η οδύνη είναι μεγάλη. Οι Ρώσοι εκδιώκουν πληθυσμούς αμάχων προς τη Ρωσία. Πρεέι να λογοδοτήσουν. Να σώσουμε όσους μπορούμε να σώσουμε.

Η Φιλική Εταιρία συγκροτήθηκε εδώ. Έχει τεράστια σημασία. Μία νέα Φιλική Εταιρία θα μπορούσε να σώσει την Ουκρανία και τον ελληνισμό στη χώρα μας.

Χρειαζόμαστε άμεση υποστήριξη. Οι Ρώσοι επιτίθενται συνέχεια. Με την αλληλεγγύη της Ελλάδας θα νικήσουμε. Ο χρόνος είναι κρίσιμη διάσταση».

        Συμμεριζόμενος την αισιοδοξία του, διαφωνώ όμως ως προς τη διάρκεια που θα είναι μακρά και επώδυνη, οδηγούμαι συνειρμικά σε ένα θρακιώτικο παραδοσιακό μοιρολόγι για την άλωση των Πόλης το 1453. Βρίσκω πολλές ομοιότητες με την τραγωδία της Ουκρανίας και νομίζω ότι το ύφος των παρατιθέμενων στίχων και η μοναδική θλίψη της φωνής του Χρόνη Αηδονίδη του ταιριάζουν απόλυτα.

 

( Τραγουδά ο Χρόνης Αηδονίδης) (Αναφέρεται στην άλωση της Κωνσταντινούπολης) Γιατί πουλί μ' δεν κελαηδείς πως κελαηδούσες πρώτα για πως μπορώ να κελαηδώ με κόψαν τα φτερούδια μου με πήραν τη λαλιά μου μας πήρανε βρε αμάν την πόλη μας και την Αγιά Σοφιά μας κλαίγει πικράν η Παναγιά. Προσωπικά έκλαψα για την Πόλη και την Αγιά Σοφιά αλλά και για την Ουκρανία και όσα θα ακολουθήσουν, γιατί τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δεν σταματούν αν δεν τελειώσουν τα ίδια ή ο Κόσμος, τον οποίο ανέχονται μόνο στα μέτρα τους!!!  

    αΝΑΖΗΤΕΊΣΤΕ ΤΟ           Αντώνης

 https//you tu.be/18vjNa5botA

 

Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣ ''ΝΙΟΝΙΟΣ''

 

          Ο  Εθνικός   μας  ‘’Νιόνιος’’

 

 

  Ο Διονύσης Σαββόπουλος  με τις δημιουργίες  και τα μουσικά του συνθήματα,  πάντα  μας ξεσήκωνε  από την γλυκιά ραστώνη του καναπέ  και υπήρξε μπροστάρης στις  νεανικές  ανησυχίες , από τη δεκαετία του 1960 και εντεύθεν. Το παρήγορο είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ ‘’ένας ακόμα επαναστάτης του γλυκού νερού’’ ,αλλά ο θερμός  ‘’ εμψυχωτής’’ των κατατρεγμένων και των θυμάτων  οποιασδήποτε αυθαιρεσίας.

Τα χρόνια πέρασαν  και  καταστάλαξε και ο ίδιος στην ορθή σκέψη,  ‘’αμφισβητώντας’’ τον ρόλο του αιώνιου έφηβου. Τώρα, ειλικρινής όπως πάντα, καλεί όλους μας  να αντιδράσουμε όχι  με τον νεανικό ενθουσιασμό  και παρορμητικά ,αλλά με  την κατασταλαγμένη πια εμπειρία που προσθέτει σε όλους μας ο πανδαμάτωρ χρόνος.

Έτσι λοιπόν, βλέποντας και εκείνος τα όσα τραγικά συμβαίνουν σε μια ανεξάρτητη ευρωπαϊκή χώρα από  την απρόκλητη εισβολή χθεσινών  της φίλων , έριξε την ιδέα σε μια τηλεοπτική εκπομπή του Νίκου Πορτοκάλογλου για μια μικρή βοήθεια στην καταστραμμένη Ουκρανία. Συγχρόνως με ένα μήνυμά του σήμανε ένα γενικό ξεσηκωμό κατά του νέου ολοκληρωτισμού και του ‘’αναθεωρητισμού’’ που απειλεί άμεσα και τη χώρα μας, διακηρύσσοντας ότι κάποια στιγμή οι αυταπάτες τελειώνουν και είναι καιρός να δούμε το παγκόσμιο οικοδόμημα με την εμπειρία που μας έδωσε η ίδια η ζωή!!

Δεν θα προσθέσω λέξη πλην της παράκλησης να διαβάσετε με περισσή προσοχή το  δημοσίευμα με το μήνυμά του που ακολουθεί: Αντώνης

   ‘’Ο Διονύσης Σαββόπουλος έστειλε το δικό του μήνυμα, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, πως «η Ουκρανία τώρα υποφέρει για όλους μας. Μην σιωπήσετε. Ακολουθήστε το δρόμο της καρδιάς σας»

 Ένα διαφορετικό «Μουσικό Κουτί» μεταδόθηκε από την ΕΡΤ το βράδυ της Δευτέρας με τίτλο «Ένα τραγούδι για την Ουκρανία».

Στην εκπομπή που παρουσιάζουν ο Νίκος Πορτοκάλογλου και η Ρένα Μόρφη συμμετείχαν περισσότεροι από 40 καλλιτέχνες. Ο σκοπός ήταν να συγκεντρωθούν χρήματα για τους άμαχους και τους πρόσφυγες της Ουκρανίας λόγω της ρωσικής εισβολής, ώστε να στηριχθούν οι Ουκρανοί που υπομένουν τους συνεχείς βομβαρδισμούς ή αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν την πατρίδα τους. 

Σύμφωνα με τον Νίκο Πορτοκάλογλου μόνο από τα SMS (περίπου τα μεσάνυχτα της Δευτέρας) είχαν συγκεντρωθεί περισσότερα από 170.000 ευρώ.

Ο εμπνευστής της τηλεοπτικής αυτής συναυλίας για την Ουκρανία -όπως είπε ο Νίκος Πορτοκάλογλου- Διονύσης Σαββόπουλος, έστειλε το δικό του μήνυμα, τονίζοντας, μεταξύ άλλων, πως «η Ουκρανία τώρα υποφέρει για όλους μας. Μην σιωπήσετε. Ακολουθήστε το δρόμο της καρδιάς σας».

Συγκεκριμένα, ο σπουδαίος Έλληνας καλλιτέχνης είπε: «Τι μας φέρνει κοντά απόψε, στην εκπομπή του Νίκου, τόσους πολλούς, λες και ήτανε διαδήλωση; Κάποιος θυμός; Κάποια οργή; Όχι, μας φέρνει απλούστατα η συγκίνηση για τον πανέμορφο λαό της Ουκρανίας και για τη γενναία ηγεσία του. Ζητάμε να σταματήσει αυτός ο Αρμαγεδδών. Διότι όπως όλοι, αγαπούμε κι εμείς την ειρήνη, τον ανθρωπο… Και οφείλουμε σαν ενήλικες που είμαστε –και όχι σαν ‘αιώνιοι έφηβοι’, κλισέ που έχει καταντήσει εντελώς μπανάλ- σαν ενήλικοι λοιπόν, οφείλουμε, κάθε φορά, να κατονομάζουμε τον εκάστοτε βομβαρδιστή της ειρήνης, του ανθρώπου, των λαών.

Όσο για την ηγεσία του Κρεμλίνου, αποδείχτηκε εν τέλει, χωρίς να το ξέρει, σε τρομερή μάγισσα. Πώς τα κατάφερε και έκανε ένα λαό, τον ουκρανικό, ήρωα επικών διαστάσεων. Οι Ουκρανοί, όπως όλοι μας δηλαδή, κοίταζαν τη ζωούλα τους, τις δουλειές τους, την οικογένειά τους – και ξαφνικά απέκτησαν επική συνείδηση. Διότι μόνο με ψυχολογία έπους μπορείς να πας και να πεθάνεις γι’ αυτά τα υψηλά πράγματα, που όμως είναι και πολύ απτά, και λέγονται πατρίδα, ελευθερία, δημοκρατία. Καλή είναι η ευημερία, καλή είναι και η σχετική ξεγνοιασιά της. Αλλά φαίνεται πως την κρίσιμη στιγμή ο δρόμος που σώζει τον κόσμο είναι πάντα ο ίδιος και είναι ένας: η θυσία.

Η Ουκρανία τώρα υποφέρει για όλους μας. Μην σιωπήσετε. Ακολουθήστε το δρόμο της καρδιάς σας. Βοηθήστε όπως μπορεί ο καθένας τους Ουκρανούς. Είναι το δικό τους θυσιασμένο αίμα τώρα που έρχεται να σώσει αυτό που κανένας, ποτέ, κανένας ολοκληρωτισμός δεν θα καταφέρει να νικήσει: το μεγαλείο της ζωής. Προσκυνώ την Ουκρανία, σκύβω το κεφάλι και ψέλνω μαζί της».