ΜΠΡΑΒΟ ΜΑΣ
Είχα σκεφθεί να διακόψω την κριτική μου παρέμβαση αλλά η επικαιρότητα δεν με άφησε να σιωπήσω περισσότερο. Στη διακριτική σας επιλογή απομένει η απόφαση να συμμερίζεστε ή όχι τις σκέψεις μου.
Είχα σκεφθεί να διακόψω την κριτική μου παρέμβαση αλλά η επικαιρότητα δεν με άφησε να σιωπήσω περισσότερο. Στη διακριτική σας επιλογή απομένει η απόφαση να συμμερίζεστε ή όχι τις σκέψεις μου.
Δεν
υπάρχει προηγούμενο, ούτε μπορεί να επαναληφθεί στο προβλεπτό μέλλον φαινόμενο , σαν αυτό που βιώνει η χώρα
επί των ημερών μας. Ξεπερνά κάθε
ανθρώπινη φαντασία και κάνει τις οβιδιακές μεταμορφώσεις να φαντάζουν σαν τα απλά
τερτίπια των ‘’αδιάβαστων μαθητών’’ για να ξεγελάσουν το δάσκαλό τους.
Ποτέ ένας μόνος άνθρωπος δεν κατάφερε να ξεγελάσει
για τόσο χρόνο ,έναν ολόκληρο λαό, με πρώτους και καλύτερους τους άμεσους συνεργάτες
του, οι οποίοι χάσανε πλέον τον μπούσουλά τους. Ανατρέχοντας στα βιογραφικά και στις δηλώσεις αυτών των αριστεροδέξιων ‘’προοδευτικών’’ , δεν
θα βρείτε ούτε μια λέξη που να ταιριάζει με τα σημερινά έργα και τις ημέρες τους. Ο πολυχρονεμένος μας Σουλτάνος, που κράτησε για τον εαυτόν του και τον ρόλο
του Βεζύρη, διέγραψε μονομιάς κάθε
ιδεοληψία των δικών του, τους οποίους οδήγησε στην αποφασιστική ‘’διάβαση του Ρουβίκωνα’’ [όχι αυτόν που τα παιδιά του τα σπάνε όλα για
πλάκα και ανεξέλεγκτα] και μάλιστα ‘’αβρόχοις ποσί’’.
Ύστερα
από τα θαυμαστά αυτά αποτελέσματα, οι φίλοι και εταίροι μας Ευρωπαίοι βρήκαν τελικά
αυτόν που θα ‘’βγάλει τα κάστανα από τη
φωτιά’’ και τον έχουν μη στάξει και μη βρέξει. Ο ίδιος, που κολακεύεται να
νομίζει ότι τους ξεγέλασε και αυτούς,
χαίρεται και απολαμβάνει τον χλιδάτο
πρωθυπουργικό θώκο του και δεν
παραλείπει να εκδηλώνει παντοιοτρόπως
τον ‘’υποβόσκοντα’’ καπιταλιστικό
φιλοαμερικανισμό του.
Επί
τέλους βρέθηκε ο ‘’Μωυσής’’, που θα οδηγήσει τη χώρα στο δρόμο που χάραξε ο
αείμνηστος Κωνσταντίνος Καραμανλής, του ‘’ανήκομεν εις την Δύσιν’’, έστω και με κάποιες φαινομενικές
‘’τζιριτζάντζουλες’’ για τα μάτια του κόσμου. Έτσι λοιπόν και οι δανειστές μας
θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους και εμείς θα νοιώσουμε και πάλι υπερήφανοι, που με μια περίτεχνη ‘’κυβίστηση’’,
τηρήσαμε το λόγο μας και θα πληρώσουμε, για μια ακόμα φορά , τα επίχειρα της μνημειώδους αφέλειας μας. Όλα καλά και ρόδινα
λοιπόν, διότι αν δεν βρισκόταν ο
‘’χριστιανός’’ αυτός να μας ‘’μπασο-βγάλει’’ στα μνημόνια , θα ξαναζούσαμε εμφιλιοπολεμικές καταστάσεις
που σημάδεψαν το σχετικά πρόσφατο
μεταπολεμικό παρελθόν μας. Με τη σωτήρια παρέμβασή του κερδίσαμε την αγάπη και
εμπιστοσύνη των φίλων και συμμάχων μας και διαγράψαμε μονομιάς τα συνθήματα για τις ‘’βάσεις του θανάτου’’, το ‘’ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το
ίδιο συνδικάτο’’, τους ‘’δολοφόνους των λαών’’ και τόσα άλλα βαρύγδουπα ‘’λογοπαίγνια’’ του παρελθόντος.
Εδώ
ισχύει το ‘’με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια’’, αφού σώσαμε τις παραδοσιακές φιλίες
μας και τα δάνειά μας, που θα συνεχίσουν
να τα πληρώνουν και τα τρισέγγονά μας, αφού αυτό μας στοίχισε κάποια πρόσθετα
δις στα χρέη μας . Το κακό όμως είναι ότι δεν μπορούμε να καταλάβουμε το συμφέρον μας και βάζουμε στον
κόπο τους ηγέτες μας να μας θυμίζουν το προσωπικό
και εθνικό μας κέρδος.
Τελικά,
όπως στα περισσότερα παραμύθια, ζούνε αυτοί καλά και εμείς ‘’καλύτερα’’ και δίνεται η ευκαιρία στους νεότερους να
απολαύσουν τα συσσίτια και την πείνα της
κατοχής που αγνοούσαν, επανήλθε το ‘’άσυλο’’ στα εκπαιδευτικά ιδρύματα της
χώρας, που η αυτοδικία αποτελεί δικαίωμα του καθενός και θα μπορούμε πλέον να
δανειζόμαστε από τις αγορές με επιτόκια πολλαπλάσια των σημερινών. Δεν
καταλαβαίνω γιατί αντιδρούν οι ‘’ νοσταλγοί του παρελθόντος’’ και ενοχλούνται από κάποιες στερήσεις που μας
έχουν επιβληθεί, προκειμένου να δημιουργηθεί το υπερπλεόνασμα, που θα μοιράσει
η καλή μας κυβέρνηση στους φτωχότερους των φτωχών της χώρας, αφού οι πλούσιοι
εξακολουθούν – όπως πάντα - να
καλοπερνούν διαφεύγοντες.
Δεν
ξέρω γιατί αλλά όλη αυτή η κατάσταση μου φέρνει στο νου το βιβλίο ‘’Νέα Τάξη’’
του αριστερού Σέρβου παρτιζάνου Μίλοβαν
Τζίλας [ στενού συνεργάτη του Τίτο που είχα την τύχη να γνωρίσω προσωπικά].
Γράφει λοιπόν ότι τον είχε ενοχλήσει το
γεγονός ότι όλοι αυτοί οι αριστεροί παρτιζάνοι, με το τέλος του πολέμου,
συμβιβάστηκαν με τη χλιδή, παντρεύτηκαν όμορφες καλλιτέχνιδες και κόρες της
νέας ‘’μπουρζουαζίας’’ και ξέχασαν ακόμα και τους συντρόφους και συναγωνιστές
τους. Δεν τολμώ να κάνω συνειρμούς με τη στάση του κ. Πουτζντεμόντ και
την ‘’καταφυγή’’ του στην ‘’ξένια’’
Ευρωπαϊκή Ένωση ή το από μακρού
διχασμένο [γλωσσικά και όχι μόνο]
Βέλγιο.
Φαίνεται
ότι στην εποχή μας τα πάντα είναι ρευστά, ακόμα και οι ιδεολογίες, που τις
περισσότερες φορές αποτελούν ωραίο περιτύλιγμα και πρόσχημα των πιο σκοτεινών
εσωτερικών υπολογισμών. Στη συγκεκριμένη
περίπτωσή όμως, συνειδητά ή ασυνείδητα, φαίνεται ότι επαληθεύεται το
προεκλογικό σποτάκι του κ. Καμένου, που έμαθε στον μικρό Αλέξη ‘’να γράφει με
το δεξί’’. Τελικά ίσως επωφελήθηκε και ο
συναρχηγός να χρησιμοποιεί περιστασιακά πότε το δεξί και πότε το αριστερό ημισφαίριο του εγκεφάλου του,
ανάλογα με τα ‘’νιτερέσα’’ του. Αντώνης Ταρνανάς