Α Υ Τ Ο Κ Ρ Ι Τ Ι Κ Η
Δυοίν κακοίν προκειμένοιν το μη χείρον βέλτιστον
[Ανάμεσα σε δυο κακά, προτιμότερο είναι το
μικρότερο]
Το άρθρο που ακολουθεί, άρχισε να διαμορφώνεται
προοδευτικά [24.6.2019] στο μέσο της προεκλογικής περιόδου και έχει ήδη
ολοκληρωθεί . Πρόθεσή μου είναι να δημοσιευθεί - με κάποιες ενδεχόμενες
επικαιροποιήσεις - τη βραδιά των εκλογών, λίγο πριν από την έκδοση των
αποτελεσμάτων, ώστε να μην επηρεάσει και
ούτε να ‘’επηρεασθεί’’ από αυτά. Με πικρία όμως διαπιστώνω ότι έπρεπε να είχε γραφεί νωρίτερα και
σε ανύποπτο χρόνο, πριν καταστεί
‘’ κανονικότητα ‘’ στη σύγχρονη Ελλάδα η συναλλαγή, ο φατριασμός, ο νεποτισμός και η ‘’κληρονομικώ δικαιώματι’’ ανάδειξη των
πολιτικών ηγεσιών . Ίσως τότε να αποτελούσε μια πρώτη άδολη αντίσταση στη νοσηρή αυτή αποκλειστικότητα της δημοκρατικής -κατά τα λοιπά- χώρας μας. Έστω και έτσι όμως δεν θα αφήσω να πάει χαμένη μια από τις
τελευταίες ευκαιρίες μου για κριτική και γιατί όχι και αυτοκριτική, αφού και
εγώ, εκών – άκων ανέχθηκα και ίσως υπηρέτησα αυτή την απρέπεια. Οι ειδικοί
επιμένουν ότι ‘’
η αυτοκριτική
είναι το μέσον για να φτάσει κανείς στην αυτογνωσία. Η αυτογνωσία, με τη σειρά
της, είναι η αρχή για την αυτοβελτίωση’’ και η τελευταία φευ αποτελεί
πλέον δώρο άδωρο για μένα, τώρα πια στα 85 μου και τη συνένοχη γενιά μου. Ας ελπίσουμε ότι η ‘’τρέχουσα’’ καθ’ όλα
νόμιμη περίπτωση, θα διαψεύσει το αποτυχημένο παρελθόν, χωρίς όμως να μπορεί να
ενταχθεί στη δημοκρατική κανονικότητα.
Η προβολή των κομματικών στελεχών στη χώρα μας γίνεται
συνήθως μέσω της ένταξης σε ειδικές
ομάδες επιρροής και εξουσίας, της δήθεν χαρισματικότητας ή με κάποιες
αντισυμβατικές πράξεις με καθημερινό ‘’τζερτζελέ’’ – των καταλήψεων κτηρίων, πλατειών, ενίοτε δε
και ‘’συνειδήσεων’’ – με μπόλικη επίδειξη εικονικής ‘’επαναστατικότητας’’.
Κλασική μορφή της παραμένει η οικογενειοκρατία,
στοιχείο που ευδοκιμεί και στις μέρες μας.
Μπορεί να είναι σύννομος ο τρόπος αυτός ανέλιξης στην εξουσία, η
φατριαστική όμως μορφή του δυσχεραίνει την ένταξη στην κανονικότητα, παρά τη μεσολάβηση ανοιχτών
ελεύθερων εκλογών, αφού η εκκίνηση γίνεται από διαφορετική αφετηρία για τους ‘’
μη συγγενείς’’. Έκτακτες συγκυρίες επιτρέπουν ενίοτε την ανάδειξη εξαιρέσεων που ενδεχομένως διαψεύδουν τον κανόνα ότι το νόμιμο δεν είναι
πάντα και ηθικό. Ας ελπίσουμε ο Θεός
να μας λυπηθεί, διότι αυτή τη φορά , βρισκόμαστε μπροστά στον λάκκο των
λεόντων,και το έχουμε απόλυτη ανάγκη.
Η ψήφος μου δεν
αποτέλεσε ποτέ αντικείμενο συναλλαγής ή προώθησης προσωπικών ή οικογενειακών συμφερόντων και αυτός είναι
και ο λόγος, για τον οποίο ΠΟΤΕ δεν
έβαλα σταυρό προτίμησης σε Βουλευτή. Χαιρόμουν για την πολιτική ανέλιξη φίλων μου, αυτό όμως έθετε άμεσα σε αναστολή – εκ μέρους μου – τις
προηγούμενες σχέσεις μας. Βασικό κριτήριο στην ψήφο μου υπήρξε η ελεύθερη σκέψη
και οικονομία, η αγάπη μου για την
πατρίδα [όχι ο εθνικισμός], η τάξη και
οργάνωση, αυτό που οι δήθεν προοδευτικοί αποκαλούν ειρωνικά ‘’συντήρηση’’ και εγώ χαρακτηρίζω
κανονικότητα. Είχα πάντα μια προκατάληψη κατά του ρουσφετιού και θεωρούσα
αρνητικό πολιτικό φαινόμενο την οικογενειοκρατία, που ταλανίζει τη χώρα για
δεκαετίες . Σκέπτομαι ότι πολλές φορές στην επιλογή της ψήφου μου μέτρησε το
μικρότερο κακό για το κοινωνικό σύνολο, ποτέ όμως το κομματικό όφελος.
Στην εμπέδωση αυτής της άποψης συνέβαλε
σημαντικά και η επαγγελματική μου πολυετής εμπειρία διαβίωσης σε Ευρωπαϊκές χώρες και ιδιαίτερα εκείνες του ‘’υπαρκτού’’
σοσιαλισμού. Το γεγονός αυτό αναθεώρησε και
τις νεανικές μου αριστερές ‘’καταβολές’’
και με συγκράτησε λίγο πριν το ‘’χείλος’’ του αντικομουνισμού, όταν βίωσα προσωπικά τα
γεγονότα της Άνοιξης της Πράγας το 1968, τα οποία , ως γνωστόν, χειροκροτήθηκαν
από τις δικές μας προοδευτικές δυνάμεις της εποχής. Αναφέρομαι στις δυνάμεις
εκείνες που- για τα μάτια του λαού - δημόσια διακήρυτταν το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδια
συνδικάτο και κατ΄ιδίαν διευκρίνιζαν
‘’αυτά τα λέμε για τους άλλους‘’. Αποφεύγω για λόγους ελάχιστης εθνικής
αξιοπρέπειας να επεκταθώ περισσότερο. Είναι και εκείνοι που το 1982, στο ΥΠΕΞ [ Υπουργείο Εξωτερικών] υπέγραφαν
παράταση των Αμερικανικών βάσεων και έξω
από αυτό είχαν κρεμάσει ένα τεράστιο πανό που έφθανε στη διπλανή Αιγυπτιακή Πρεσβεία
και έγραφε ‘’κρατήσαμε το λόγο μας και διώξαμε τις βάσεις’’. Η σοβαρότητα δεν υπήρξε
συχνά το εθνικό μας γνώρισμα, οι βάσεις όμως καλώς παραμένουν ακόμα κοντά μας
και αποτελούν στήριγμα ακόμα και στους …………. λεονταρισμούς των προοδευτικών μας
!!!
Διερωτώμαι τι θα συνέβαινε, με όλους αυτούς
που σήμερα δηλώνουν αριστεροί – προφανώς
πρόκειται για ευκαιριακούς- αν είχαν ζήσει από μέσα την πρακτική πλευρά του
υπαρκτού σοσιαλισμού – υπέρ της οποίας προπαγάνδιζαν
. Πρόκειται και για όσους συμβιβάστηκαν αμαχητί και ανέστειλαν την αριστεροσύνη τους, επιλέγοντας
μια κωλοτούμπα και την πλήρη
αντιστροφή ενός δημοψηφίσματος. Ευτυχώς, έστω και την 12η ανένηψαν
έστω και προσωρινά, από τον κομματικό τους οίστρο, άσχετα με τους
προσχηματικούς ισχυρισμούς τους για το αντίθετο. Άλλωστε, το δείχνουν ανοιχτά, ότι ο σκοπός
αγιάζει τα μέσα, ανταλλάσοντας μεταξύ τους συγχωροχάρτια!!!
Προσπαθώ να επανεκτιμήσω τη δική μου εντιμότητα συμβιβασμού – διότι τελικά περί αυτού πρόκειται .Όμως, μπροστά στο δίλημμα. ανάμεσα στον αμοραλισμό
και τη νοσηρή ψευδολογία και στην όποια μορφή οικογενειοκρατίας, η επιλογή είναι
απλή, έστω και με ερωτηματικά. Προτιμώ σαφώς και συνειδητά τη δεύτερη λύση, που αποτελεί και τη μοναδική δυνατότητα
επιστροφής σε μια μορφή κανονικότητας. Αποκλείω
απόλυτα την τρίτη επιλογή, δηλαδή της αποχής, αρνούμενος να απεμπολήσω το κατακτημένο με λαϊκούς αγώνες και αίμα
δικαίωμα της ψήφου ή να αφήσω την
επιλογή μου σ’ αυτούς που με την
προηγούμενη ψήφο τους οδήγησαν τη χώρα στο σημερινό αδιέξοδο.
Τι να πρωτοθαυμάσει όμως
κανείς στο παζάρι της ψηφοθηρίας των ημερών: Τα συνωδά γιατροσόφια, τις
επικαλούμενες ιδιόγραφες επιστολές του Χριστού και το εμπόριο ελπίδας ,που
επαναφέρουν στη μνήμη μας την ‘’Αγία του
Αιγάλεω’’ , ή την επάνοδο στο προσκήνιο του εφιάλτη του 2015 με τα κάπιταλ
κοντρόλς. Από την άλλη, παρακολουθούμε κραυγές καθημερινής τρέλας από την ίδια την
ηγεσία, που θυμίζουν το γνωστό ανέκδοτο του αείμνηστου Αρχιεπισκόπου
Χριστόδουλου για την κατσίκα του γείτονα. Εντοπίζουν μόνο τις κακές
προθέσεις στις σκέψεις των αντιπάλων, παραβλέποντας το γεγονός ότι τις δικές τους επιλογές τις
γνωρίζουμε, αφού τις ζούμε ήδη στο πετσί
μας. Οι ηγεσίες πάντα αντιμετωπίζουν προβλήματα με το αυτονόητο!!!
Προσωπικά , στις ακραίες αυτές εκφράσεις, βλέπω το μαρτύριο της Ατζουτσένα στην πασίγνωστη άρια της όπερας Τροβατόρε. Η
τσιγγάνα, παρασυρμένη από το μίσος της για τον κόμη Ντε Λούνα, έριξε , κατά λάθος στη φωτιά το παιδί της, κρατώντας για δικό της το πριγκιπόπουλο. Σήμερα ρίχνεται στην
πυρά κάθε αντίθετη άποψη, στα πρότυπα του φίλου κ. Μαδούρο στη χώρα του. Εξαπολύονται
λοιπόν κατηγορίες κατά των αντιπάλων ότι
‘’στοχεύουν να επαναφέρουν τα επάρατα μνημόνια’’ ,τα οποία οι ίδιοι ξέχασαν να
σκίσουν ή βολεύτηκαν με τη χλιδή που τους προσφέρανε. Οποία υποκρισία !!!
Ο απερχόμενος Πρωθυπουργός καλεί τους
ψηφοφόρους να φέρουν ο καθένας άλλον ένα – χωρίς να υποδεικνύει τον τρόπο - ,
προφανώς για να ακυρωθεί μια ενδεχόμενη μελλοντική αμφισβήτηση της ηγεσίας της
Κεντροαριστεράς. Ίσως χρειασθεί να
προληφθούν και κάποιοι φόβοι για
πράξεις και παραλείψεις της περιόδου
διακυβέρνησης, συμπεριλαμβανομένης και της εκατόμβης στο μάτι, που όλοι βλέπαμε
ζωντανά στην τηλεόραση και η εξουσία ‘’αγνοούσε’’ !!!
Επικουρικά επισημαίνω ότι στα
παιδικά μου χρόνια βίωσα τον φασισμό του 2ου παγκόσμιου πολέμου και
τη φρίκη του εμφυλίου και ξανάζησα ,
με την οικογένειά μου, το ‘’σοσιαλιστικό μεγαλείο’’ της Ανατολικής Ευρώπης για 12 συναπτά χρόνια και συνεπώς γνωρίζω τα συστήματα πολύ καλά.!!! Στη
διαδικασία αυτών των συγκρίσεων βάρυνε και το γεγονός ότι οι δικοί μας ‘’προοδευτικοί’’ ,αφού απέτυχαν στην
αλλαγή πολιτεύματος της χώρας, δεν περιορίστηκαν μόνο στην ιδεολογική
κωλοτούμπα και την υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας στο Υπερταμείο για 99 ολόκληρα χρόνια. Προχώρησαν
και στη γνωστή συμφωνία των Πρεσπών, σαν αντάλλαγμα διευκόλυνσης της ‘’αξιοπιστίας’’ τους, συνεχίζοντας
να μας εμπαίζουν. Υποκρίνονται ότι δεν καταλαβαίνουν ή και μπορεί πράγματι να μην κατάλαβαν τι έχει
συμβεί, και αυτό είναι το χειρότερο!!! Θα θυμίσω και μια σοφή ρήση, σχετικά με τις Μεγάλες Δυνάμεις , τώρα ‘’που έδεσαν τον
γάιδαρο τους’’, ότι ‘’ουδέν λάθος αναγνωρίζεται μετά την απομάκρυνση από το
ταμείο’’ και εύχομαι να διαψευσθώ!!!
Η ίδια επαγγελματική μου ενασχόληση με έφερε
πολύ κοντά στη διεθνή πραγματικότητα και
σε πολλούς πολιτικούς ηγέτες και έτσι
μπόρεσα να διακρίνω τις ψευδείς υποσχέσεις για πράγματα που γνώριζαν καλά ότι
δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν , τι έλεγαν στις κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους
και την επίκληση άγνοιας στο τέλος. Αν θυμηθώ μάλιστα και κάποιους προσωπικούς τους
χαρακτηρισμούς, που υπήρξα αυτήκοος μάρτυρας, για τα ‘’βλαστάρια’’ τους και
τους αχθοφόρους ‘’μεγάλων’’ ονομάτων –
που τελικά μας κυβέρνησαν - προβληματίζομαι
σφόδρα για τον τρόπο που αποδεχθήκαμε τη δήθεν χαρισματικότητα τους. Θα
μείνω όμως σε προσωπικό επίπεδο και στη
δική μου ευθύνη και αντίδραση για όσα
λέγονται , πράττονται και διαπράττονται [με ΠΡΑΤΤΩ ή χωρίς αυτό] σε βάρος κυρίως της νοημοσύνης μας –
και το παίζουμε και έξυπνοι …. τρομάρα μας !!!
Ακούω κατά κόρον τους
αυτοπροσδιορισμούς για εθνικιστικές, δημοκρατικές και προοδευτικές δυνάμεις,
για αριστερούς και ριζοσπάστες και διερωτώμαι με ποιο δικαίωμα κατατάσσουν στη συντήρηση και δεν ξέρω πού
αλλού χειρότερα, όσους δεν είναι μαζί τους. Οι περισσότεροι έχουν κύριο χαρακτηριστικό την
‘’καρακιτσαρία’’, την αμετροέπεια, την οσφυοκαμψία και την μονομερή αμνησία σε περιστατικά τέως και νυν πρωτοκλασάτων
στελεχών των παρατάξεών τους που βρίσκονται έγκλειστοι, υπόδικοι ή υπό όρους ελεύθεροι. Προσωπικά
επαναλαμβάνω ότι δεν υπήρξα ποτέ οπαδός
οποιουδήποτε κομματικού σχηματισμού, διατηρώ όμως το δικαίωμα να θεωρώ εαυτόν
προοδευτικό και πατριώτη ακόμα και αν με
αποκαλούν συντηρητικό!!!
Αλήθεια με ποιο δικαίωμα ομιλούν για αριστερά
εκείνοι που συνεργάστηκαν και συνεχίζουν να προωθούν καραμπινάτους ακροδεξιούς
σε σημαντικά πόστα εσωτερικού τε και εξωτερικού , εξοφλώντας γραμμάτια μιας
εξαγορασμένης με θώκους ‘’σιδηράς’’ κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και πόσο
‘’πατριωτικές’’ είναι οι εθνικιστικές κορώνες και τα εγκλήματα εκείνων που δικάζονται κατ’αυτάς!!! Ας σταματήσουν
επί τέλους την ‘’καραμέλα’’ του αυθαίρετου
όρου προοδευτικός , διότι πέραν της πολιτικής ευτελίζουν και μάλιστα
συνειδητά τη δημόσια λογική και κυρίως τη
γλώσσα μας.
Κυρίες και κύριοι πολιτικοί και
πολιτικολογούντες, οι παλιοί ιδεολογικοί διαχωρισμοί έχουν ξεπεραστεί από την ίδια τη ζωή. Ζούμε σε έναν άλλο κόσμο και μακάριοι όσοι το καταλάβουν
έγκαιρα . Την ποιότητα της διαμορφωμένης πλέον νέας τάξης πραγμάτων θα την
αντιμετωπίσουμε άμεσα και σε κάθε περίπτωση με νέα εργαλεία και όχι πια με το
σφυροδρέπανο και τα ομοιώματα του, που αποτελούν έντιμα μεν αλλά μουσειακά πλέον είδη. Διερωτώμαι ακόμα, με ποιο δικαίωμα
αυτοπροσδιορίζονται δημοκράτες , οι υμνητές
ολοκληρωτικών καθεστώτων οι
οποίοι, κρυφίως ή φανερά, απορρίπτουν την αστική δημοκρατία, τον
κοινοβουλευτισμό , τους βασικούς κανόνες του
δικαίου και παντοιοτρόπως προβάλλουν τον αθεϊσμό ή άλλες ‘’ιδιαιτερότητες’’, που σαφώς δικαιούται έκαστος
για τον εαυτό του αλλά όχι να τις επιβάλουν,
σαν πρότυπα και μάλιστα με φανφάρες και φωταγωγήσεις του Δημοκρατικού Ελληνικού Κοινοβουλίου!!!
Επανέρχομαι για μια
τελευταία φορά στον υπότιτλο του άρθρου
μου για το μικρότερο κακό , το οποίο – τηρουμένων των αναλογιών - μπορεί και να αδικεί τον σημερινό εκπρόσωπο της οικογενειοκρατίας, από τον οποίο θα ζητηθούν
ευθύνες για το έργον του και μάλιστα χωρίς περίοδο χάριτος. Στο χέρι του είναι να αποδείξει ότι αξίζει μιας καλύτερης κρίσης και ότι
δεν αποτελεί απλώς μια τελευταία ευκαιρία , για να προλάβουμε ένα μεγαλύτερο κακό. Είναι
καιρός νομίζω να τεθούν κάποιες πρόσθετες ασφαλιστικές δικλείδες για το μέλλον, διότι – σε αντίθετη περίπτωση –
η επιλογή μας θα γίνεται ανάμεσα σε κάποιους εκλεκτούς . Οι περιορισμοί αυτοί
θα πρέπει να επεκτείνονται και σε άλλα είδη ‘’συγγένειας’’, όπως η ιδεοληπτική,
η συνομοσιολογική και κυρίως η εκλεκτική,
η συντεχνιακή και οι κλίκες, ώστε να
καταστεί κάποτε και η χώρα μας κανονική !!! Ας μην αναθαρρήσουν όμως και εκείνοι που παριστάνουν τα παιδιά του λαού και μοίρασαν
υπουργεία ανάμεσα σε συντρόφους, ακόμα και ερωτικούς και διόρισαν
και φίλους και τις εν διαστάσει συζύγους τους στη Βουλή και αλλαχού,
ασχέτως προσόντων!!! Άξιοι και χρήσιμοι άνθρωποι βρίσκονται παντού και είναι ευθύνη της
πολιτείας να τους δώσει ίσες ευκαιρίες
με αξιοκρατικά κριτήρια.
Τώρα πια, αναμένω και
εγώ μαζί σας τα εκλογικά αποτελέσματα, χωρίς δυστυχώς ιδιαίτερη αισιοδοξία για το μέλλον της χώρας. Σκέπτομαι όμως τα μούτρα που θα
κάνουν από αύριο , κάποιοι ‘’στρατευμένοι ψιττακοί ‘’ της κρατικής μας
ΕΡΤ και των μισθοφορικών εντύπων, θεωρώντας ότι ο ζήλος τους ξεπέρασε και εκείνο των κομματόσκυλων.
Κρίμα, διότι κάποιοι από αυτούς υπήρξαν έντιμοι και καλοί δημοσιογράφοι και
απεμπόλησαν τον πρότερο επαγγελματικό τους βίο ‘’για τρία ζευγάρια μεταξωτές κάλτσες’’, που
λέει ο Παντελεήμων Ρομανόφ στο ομώνυμο έργο του. Τελειώνω με την παράθεση μιας
σειράς βασικών γνωρισμάτων, μιας
τυπικής κανονικότητας, όπως αυτά
εφαρμόζονται στις ευνομούμενες δημοκρατίες, στις οποίες υποχρεωτικά
ανήκουμε :
Όλοι έχουν γνώμη, υπερισχύει όμως η πλειοψηφούσα. Δημοκρατική
ελευθερία είναι εκείνη που δεν παραβιάζει την ελευθερία του άλλου. Η γραβάτα
αποτελεί δείγμα δημόσιου σεβασμού
και αισθητικής και η
κατάργησή της δεν μετατρέπει ‘’τα μοντελάκια’’ σε στολή εργασίας. Η ψήφος δεν είναι ερωτική
σύντροφος και συνεπώς πρέπει να αντιμετωπίζεται και με το μυαλό , αφού οι συνέπειες της βαρύνουν το εθνικό σύνολο .
Στην κατηγορία της οικογενειοκρατίας υπάγονται και οι σφετεριστές και ‘’κληρονόμοι’’ κομμάτων και οι
αχθοφόροι ‘’μεγάλων’’ ονομάτων . Οι τελευταίοι, παρασυρμένοι από τον μικρομεγαλίστικο
ναρκισσισμό τους, κατηγορούν τη λαϊκή ετυμηγορία ως ‘‘παλινόρθωση της δεξιάς’’ , και ρισκάρουν να
μετατρέψουν το Κόμμα που τους εμπιστεύτηκαν, σε τελεία !!! Θέλει τόλμη και
σύνεση η αρετή και δεν ανεβαίνεις πολιτικό επίπεδο με κανόνες κοινής αναρρίχησης.
Βρήκα πολύ χυδαίους τους
χαρακτηρισμούς για τον ‘’γιο του αποστάτη’’ και διερωτώμαι ποια είναι η επ’
αυτού γνώμη υψηλού πολιτειακού στελέχους, που απέρριπτε παλαιότερα – για δική
του υπόθεση - την οικογενειακή ευθύνη. Η όποια μορφή ευθύνης ή υπάρχει για
όλους ή δεν υφίσταται για κανένα. Οι καιροί αγαπητοί φίλοι ου μενετοί, που έλεγε
και ο Θουκυδίδης.-
Αντώνης Ταρνανάς
Υ.Γ. Μόλις επέστρεψα από
το εκλογικό κέντρο και χαίρομαι διότι το μυαλό μου δεν άφησε την καρδιά να
επηρεάσει την ψήφο μου.
