Είχα ήδη αποφασίσει να κλείσω μια
από τις χειρότερες μεταπολεμικές χρονιές , με ένα κείμενό μου, με τον απρεπή
αλλά τόσο ταιριαστό τίτλο ‘’ στον αγύριστο’’.
Δεν αφορούσε μόνο τη χρονιά που
εκπνέει αλλά και τα πρόσωπα που θέλησαν να την εκμεταλλευτούν για ‘’ίδιο’’ όφελος, παραβλέποντας το εθνικό συμφέρον. Πρωτάκουσα τη φράση το 1944, κατά την αποχώρηση των στρατευμάτων
κατοχής , μετέπειτα συμμάχων και ενίοτε άσπονδων φίλων μας. Είχα ήδη από χθες
προετοιμάσει τον ‘’σκελετό’’ του άρθρου μου, στο οποίο απαριθμούσα και όσα νόμιζα ότι αποτελούσαν την
αιτία. Μέρες όμως που είναι, προτίμησα
να δώσω τόπο στην οργή προτάσσοντας την αγάπη.
Με το ξύπνημά μου, φρόντισα το
σπιτικό και τον εαυτό μου, αλλάζοντας
οτιδήποτε μου θύμιζε το χρόνο που φεύγει.
Στη συνέχεια έκανα το ίδιο και
στο ζωάκι που φιλοξενώ και βγήκα στο
ηλιόλουστο μπαλκόνι μου για να απολυμάνω το σπιτάκι του, πριν ασχοληθώ με την
πρωινή σίτιση αμφοτέρων μας. Εκεί, ο δυνατός αέρας έφερνε με διακοπές στα αφτιά
μου, μια διακριτική ‘’ αυλική’’ μουσική , από τη γειτονική κεντρική πλατεία που
‘’υποθέτω’’ είχε στηθεί και πάλι η
πατροπαράδοτη φάτνη της πόλης μας. Ο αέρας δεν μου επέτρεπε να διακρίνω τη
μελωδία αλλά ο ήχος του αυλού με οδήγησε συνειρμικά στη ομώνυμη όπερα του
Μότσαρτ και στην αλλαγή του τίτλου του
πονήματός μου .
Η όπερα αυτή, που θεωρείται το τελευταίο έργο του συνθέτη, έχει πολλούς συμβολισμούς και ‘’τεκτονικά’’ ψήγματα της εποχής. Έχει κεντρικό θέμα της την αγάπη προς τον άνθρωπο , τη μάχη του καλού
ενάντια στο κακό και της αλήθειας στο ψέμα και δίνεται με μορφή παραμυθιού ώστε να περάσει ευκολότερα τα μηνύματά της . Διακρίνεται επίσης για τις
έντονα δραματικές αντιθέσεις των χαρακτήρων της. Ενώ στην αρχή ο πρωθιερέας
Ζαράστρο παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος των δυνάμεων του κακού μας προκύπτει
ενάρετος και σοφός. Σε αντίθεση, με την αρχικά
καλοσυνάτη Βασίλισσα της νύχτας, η οποία στο τέλος αποκαλύπτει την πραγματική της κακή
φύση. Οι ειδικοί αποδίδουν τις αντιθέσεις σε αναθεωρήσεις εκ των υστέρων των συμβολισμών, που προσομοιάζουν τη
βασίλισσα με τους Ιακωβίνους και τη
Γαλλική επανάσταση και τις θέσεις του ζεύγους των πρωταγωνιστών με σύμβολα της δημοκρατίας και της ελπίδας της Γαλλίας.
Μήπως τελικά δεν συμβαίνει το ίδιο και στις
μέρες μας, με μόνη ίσως διαφοροποίηση την ορολογία του σύγχρονου
ιδεολογικού ‘’παραμυθιού’’ ;; Άσχετα με την ερμηνεία που
δίνεται στο λιμπρέτο της όπερας, ανάλογες ακροβασίες γίνονται και στο
μελωδικό της μέρος, με τους φωνητικούς ακροβατισμούς, να υποβάλλουν τους
σολίστες σε επικίνδυνους λαρυγγισμούς,
απαιτώντας εξαίρετες φωνητικές δεξιότητες.
Χαίρομαι που τελικά αντί κατάρας επικαλούμαι
την ευχή να πρυτανεύσει λογική και
εθνική σύνεση για τον καινούργιο χρόνο. Είναι ανάγκη όλοι
να βοηθήσουμε, ώστε η χώρα μας να
ολοκληρώσει τα αισιόδοξα βήματα που διαφαίνονται πίσω από τα δεινά που
επισώρευσε η πανδημία και ο νέο-οθωμανικός παραλογισμός. Αυτά που μας ενώνουν
είναι περισσότερα και πιο σημαντικά από εκείνα που ‘’τεχνητά’’ πάνε να μας
χωρίσουν. Αντώνης