Έχω επανειλημμένα ασχοληθεί στο παρελθόν, με την ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ, την
ΠΡΏΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ και σήμερα θα καταπιαστώ αποκλειστικά με την ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΟΡΑ.
Σήμερα είναι η ημέρα των
γενεθλίων μου που βαρέθηκα πια να τις μετράω και από φέτος να τις γιορτάζω. Δεν
ξέρω αν το γεγονός από μόνο του αποτελεί ευχάριστη συγκυρία, προσωπικά όμως
αισθάνομαι ότι μου προκαλεί πλέον πλήξη και δυσάρεστες σκέψεις για τη συνέχεια
[ δεν λέω μέλλον, διότι ασφαλώς δεν πρόκειται περί αυτού ]. Είμαι ένα φύσει
αισιόδοξο άτομο, με καλή γενικώς υγεία και την ευτυχία μιας θαυμάσιας
οικογένειας. Έχω πια διαγράψει όσα δυσάρεστα μου συνέβησαν και δεν φοβάμαι για
όσα η ηλικία μου θα προσθέσει, που τα θεωρώ φυσικά επακόλουθα ή όπως έχω
ξαναγράψει το τίμημα της μακροζωίας μου. Δεν νοιώθω βέβαια ότι σφετερίστηκα τα
χρόνια κάποιου άλλου, αλλά απλά και μόνο έζησα και ζω έντιμα το Θείο δώρο της
ζωής ,χωρίς να επιβαρύνω τους άλλους , τελικά όμως βαρέθηκα!!!
Ανήκω στα άτομα που δεν είπαν
ποτέ κουράστηκα και ας μου συνέβη αυτό αμέτρητες φορές, αλλά στη φάση αυτή
είμαι απόλυτα βέβαιος ότι έφθασα στα όριά μου. Έγραψα τελευταία, με την
ευκαιρία του γάμου της εγγονής μου και
τη βάφτιση του πρώτου μου δισέγγονου, ότι το γεγονός αποτελεί την τελευταία μου
δημόσια εμφάνιση. Το ίδιο είχα γράψει σε μια από τις τελευταίες προσπάθειές μου
να ξανανεβώ τις πλαγιές του δάσους των νεανικών μου χρόνων, παρεμβάλλοντας ένα
απλό ‘’ίσως’’. Την κατάσταση επιδείνωσαν και οι συνθήκες που μας επέβαλε η
πανδημία ή κάποιες, μπορεί και προσχηματικές, επιλογές μας. Το τέλος αποτελεί
την πιο φυσιολογική και όχι πάντα και την πιο δυσάρεστη προσμονή.
Έτσι λοιπόν τα γενέθλια, από εδώ
και πέρα, δεν μπορούν να αποτελούν
χαρούμενη επέτειο ούτε και λόγο εορτασμού. Είναι σαν να γιορτάζουμε την άλωση
της Πόλης, την γερμανική κατοχή, την πείνα του 1941 και τόσα άλλα δυσάρεστα
γεγονότα, όταν μάλιστα δεν έχουμε ούτε τον καιρό μα ούτε και τις δυνάμεις για
να επανορθώσουμε ή να αλλάξουμε το παρελθόν. Βιώνουμε την κατάσταση που υπάρχει
[;] , ένα αμφίβολο παρόν, χωρίς κανένα
μέλλον. Αποκλείω το μέλλον, διότι αυτό δεν αποτελεί μόνο χρονικό προσδιορισμό
αλλά απαιτεί και προσωπική συμμετοχή. Τι απομένει λοιπόν, πέραν της τυπικής
ευχής χρόνια πολλά, που αποβλέπει στο γκριζάρισμα της μαυρίλας εκείνων που έπονται;; Ένας στοχασμός των ελάχιστων
χαρούμενων στιγμών που μας χάρισε η ζωή στο παρελθόν, σε αντάλλαγμα της δυστυχίας και των δυσάρεστων γεγονότων που κυριάρχησαν στην πολυτάραχη ζωή
μας. Το μόνο θετικό που απομένει, είναι η πλούσια εμπειρία μας, την οποία
κανείς από τους νεότερους δεν θέλει καν να ακούσει και που έχει κουράσει κι εμάς τους ίδιους, αφού
αποτελεί μονόδρομο στα όποια επόμενα ενδιαφέροντά μας.
Τέρμα λοιπόν οι γιορτές για τα γενέθλια, από τη στιγμή που
έχασαν και τη μοναδική ευκαιρία για οικογενειακή μάζωξη, που έχει αρχίσει να
αποτελεί πολυτέλεια στις μέρες μας. Σε λίγο, αν και ισχύει ήδη και η τελευταία
αυτή επικοινωνία της οικογένειας, θα περιορισθεί στην ανταλλαγή
μηνυμάτων με τα μέσα ‘’κοινωνικής’’ δικτύωσης.
Δεν θα γράψω περισσότερα, διότι
μελαγχολώ , χάνοντας έτσι και τις ελάχιστες συμπωματικές ευχάριστες στιγμές
που ενδεχομένως μου προκύψουν. Τι κρίμα!! Είναι καιρός πια που περιόρισα την υπογραφή
των κειμένων μου στο όνομά μου, αφού το επώνυμο που αποτελεί σύμβολο της
οικογένειας, έχει χάσει την αξία και αυτήν ακόμα τη χρησιμότητά του. Ίσως
αποτελεί το τελευταίο συμπληρωματικό σημάδι διάκρισης για τη σύνταξη και τη
φορολογία. Ακόμα και η εκκλησία μας, στον τελευταίο χαιρετισμό, περιορίζεται μόνο
στο μικρό όνομα . Αντώνης
Ακολουθούν
τα δυο παρεμφερή κείμενά μου που έχουν γραφεί σε ανύποπτο χρόνο και προφανώς με
διαφορετικά συναισθήματα, για όσους δεν έτυχε να τα διαβάσουν.
Η ΠΡΩΤΗ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ
ΦΟΡΑ
Τα δυο αυτά
οριακά σημεία του σημερινού μου τίτλου , έχουν μια σημαντική και
απαραίτητη αλληλεξάρτηση, αφού δεν μπορεί να υπάρξει το ένα χωρίς
την ύπαρξη του άλλου. Αποτελούν συνεπώς την αναγκαία προϋπόθεση κάθε
εκδήλωσης ζωής , όπου κάθε αρχή προϊδεάζει για το αναμενόμενο
τέλος, το οποίο ασφαλώς αποτελεί νομοτελειακό επακόλουθό της. Έτσι
λοιπόν , η πρώτη φορά έχει απόλυτη σχέση με την τελευταία, πολλές φορές
δε ενυπάρχουν ή και συμπίπτουν χρονικά, ποτέ όμως δεν θα τις βρούμε
ως αυθύπαρκτες έννοιες.
Με την πρώτη
φορά έχω ασχοληθεί , με ομότιτλο άρθρο μου και σε ανύποπτο χρόνο, στο
παρελθόν – που επισυνάπτω για όσους δεν το διάβασαν- περιοριζόμενος στο δεύτερο
σκέλος του τίτλου του σημερινού μου πονήματος. Επισημαίνω όμως ότι, σε αντίθεση
με την πρώτη φορά που είναι μία και μοναδική, η τελευταία μπορεί και να
επαναλαμβάνεται. Ο Κολομβιανός συγγραφέας Γκάμπριελ Γκαρσία Μάρκες έλεγε,
‘’ζήσε κάθε μέρα σαν να είναι η τελευταία’’, πράγμα που επιβεβαιώνει ότι κανείς
δεν ξέρει ποια είναι η τελευταία φορά και συνεπώς πρέπει πάντα να είμαστε
έτοιμοι και προετοιμασμένοι. Σημειώνω εδώ ότι ο Μάρκες τα έλεγε αυτά, όταν οι
γιατροί του είχαν διαγνώσει τον επερχόμενο θάνατο από καρκίνο των λεμφαδένων
και λειτούργησε εκ του ασφαλούς, χωρίς αυτό να μειώνει το κύρος και την
ικανότητά του.
Χαρακτηριστικό
παράδειγμα αποτελούν και τα αναφερόμενα περιστατικά στο ενδεχόμενο
πιθανής σύγκρουσης του Κομήτη Χάλει το 1910. Όταν ανακοινώθηκε από
τους αστρολόγους και μελλοντολόγους ότι ενδέχεται να συγκρουστεί με τον πλανήτη
μας και ότι η ουρά του περιείχε ένα δηλητηριώδες κυανιούχο αέριο που θα
εξαφάνισε τη ζωή από τη γη, κάποιοι λαϊκιστές της εποχής κερδοσκοπούσαν
πουλώντας αντιασφυξιογόνες μάσκες . Τις υστερικές αυτές στιγμές οι
άνθρωποι χωρίστηκαν σε δύο βασικά στρατόπεδα, εκείνων που με κάθε τρόπο ήθελαν
να απολαύσουν όσα δεν είχαν προλάβει και των άλλων που έκαναν την τελευταία
προσπάθεια εξιλέωσης, για να τύχουν καλύτερης υποδοχής στη Βασιλεία των
ουρανών. Το τυχαίο αυτό περιστατικό έβαλε σε αντιπαράθεση τους
υλιστές – που σε μια νύχτα προσπάθησαν να ικανοποιήσουν κάθε τους οργιώδη
απόλαυση- με τους ανθρώπους του πνεύματος, που έκαναν προσπάθεια - έστω και την
12η – να σώσουν την ψυχή τους. Και στις δυο αυτές βασικές
περιπτώσεις, διακρίνουμε τη γνωστή ματαιοδοξία, για το
όφελος. Έστω και την τελευταία στιγμή λοιπόν, επικράτησε η επιδίωξη
του κέρδους και η επιλογή περιορίστηκε απλά ανάμεσα στο υλικό και το ψυχικό
.
Για να
ολοκληρώσουμε τα στοιχεία από το συγκεκριμένο γεγονός, θα αναφερθώ στην
προσωπική θέση του Αϊνστάιν, ο οποίος απάντησε αρνητικά στο ερώτημα αν θα γίνει
αυτή σύγκρουση του κομήτη με τη γη. Όταν τον ξαναρώτησαν πως είναι τόσο
κατηγορηματικός εκείνος απάντησε αφοπλιστικά. Αν δεν συγκρουσθεί θα δικαιωθώ,
αν όμως τελικά γίνει η σύγκρουση, κανείς μας δεν θα ζει για πει ότι έκανα
λάθος.
Όπως
ξέρουμε όμως, ο κομήτης πέρασε 25 εκατομμύρια χιλιόμετρα μακριά από
τη γη και κανένας δεν έπαθε το παραμικρό. Το γεγονός όμως αυτό, πέραν της
αποκάλυψης των ανθρώπινων αδυναμιών και των ηθικών αξιών του καθενός μας,
επιβεβαιώνει και το ‘’αξίωμα’’ ότι ποτέ δεν είναι γνωστή και μοναδική η
τελευταία φορά, οπότε θα πρέπει να ζούμε σύμφωνα με τις ηθικές αρχές μας κάθε
φορά, σαν να είναι η τελευταία μας. Αντώνης Ταρνανάς’’’’
Ακολουθεί το
συνημμένο κείμενο
Η ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ
Επιστρέφοντας το καταμεσήμερο με τρομερή
ζέστη στο σπίτι, ύστερα από μια μπυρίτσα με τον φίλο μου το γιατρό, έκανα μια
στάση σε ένα σκιερό πεζούλι απέναντι από την εκκλησία, για να ξανασάνω
και να πάρω δυνάμεις για τη συνέχεια. Δίπλα μου, σχεδόν κολλητά, για να
επωφεληθούν από την περιορισμένη σκιά, κάθισαν δυο πολύ νεαρά
τσιγγανοπούλα –ένα αγόρι και ένα κορίτσι- που, αγνοώντας την παρουσία μου
συνέχισαν την κουβέντα που, προφανώς, τα έφερε ως εδώ. Μιλούσαν ελληνικά
μεταξύ τους και η συζήτησή τους – όπως άθελά μου λαθράκουσα- αφορούσε το
‘’ αλληλοκλέψιμό ’’ τους, αφού οι οικογένειές τους - για λόγους ηλικίας-
δεν συμφωνούσαν να τους παντρέψουν. Περισσότερο από περιέργεια παρά από
ενδιαφέρον για τις προθέσεις τους, ρώτησα γιατί προσφεύγουν σ’ αυτή τη διαδικασία
και δεν περιμένουν να μεγαλώσουν ακόμα λίγο. Η απάντησή τους ήταν
αφοπλιστική, αφού μου δήλωσαν ότι αγαπιούνται και μοναδικό σκοπό
τους αποτελούσε πια η επίσπευση της ‘’πρώτης φοράς’’, αφού τα αυστηρά σχετικά
έθιμα της φυλής τους, εξακολουθούν να θεωρούν την αγνότητα στο γάμο, το
σημαντικότερο στοιχείο ‘’τιμιότητας της γυναίκας’’. Εγώ συνέχισα την
επιστροφή μου και τα παιδιά μάλλον τους προβληματισμούς τους.
Μπαίνοντας στο σπίτι μου ‘’κάθισα
αμέσως’’ στον υπολογιστή μου και αναζήτησα περισσότερες πληροφορίες για
τα έθιμα των τσιγγάνων και κυρίως το γάμο. Πρώτο και κύριο θέμα όλων των
σχετικών πληροφοριών αποτελούσε η αυστηρή τήρηση της παράδοσης και κυρίως οι
λέξεις ‘’πρώτη φορά’’ και το ‘’σεντόνι’’, απόλυτα συνδεδεμένα μεταξύ
τους. Το ‘’πρώτη φορά’’ αφορούσε το καθαρά διαδικαστικό θέμα της
πρώτης σεξουαλικής πράξης και το ‘’σεντόνι’’ την απόδειξη της διάπραξης του
γεγονότος για πρώτη και μοναδική φορά.
Αυτό μου έφερε συνειρμικά στο μυαλό,
τις αμέτρητες φορές που έχω ακούσει τις δύο αυτές λέξεις [ πρώτη
φορά αριστερά, πρώτη φορά δεξιά, πρώτη φορά σοσιαλισμός και αμέτρητες όσες
ανάλογες λεκτικές ‘’αρλούμπες’’] και μου πέρασε από το νου μια ‘’φαεινή’’
και πρωτότυπη ιδέα, της καθιέρωσης ενός τύπου ανάλογου ‘’σεντονιού’’, ως
αποδεικτικού στοιχείου και στην πρακτική κάθε πολιτικού μας. Είναι σαφές
ότι δεν εννοώ την αναζήτηση αποδείξεων για το πόσες φορές επιδίωξαν
αλληγορικά και ίσως και το κατάφεραν να ‘’ασελγήσουν’’ εις βάρος
μας, αλλά κάτι που να ελέγχει την δια βίου εντιμότητα και
ειλικρίνειά τους, κάτι σαν την αειφόρο ανάπτυξη και βελτίωση . Θα μου πείτε ότι
στη χώρα μας δεν ‘’καταφέραμε ‘’ να εφαρμόσουμε πλήρως ούτε το ‘’πόθεν
έσχες’’, επιλέγοντας πότε το πόθεν και πότε το έσχες, οπότε φυσικά καταλήγουμε
στο ανεξέλεγκτο ‘’αίσχος’’. Στην Ελλάδα – όπως έλεγε ο ηθοποιός Τζαβαλάς
Καρούσος [που κακώς αποδίδεται στο Γιάννη Τσαρούχη], είσαι ό,τι
δηλώσεις. Ο σημαντικός μας όμως αυτός ζωγράφος και όχι μόνο είχε πει μεταξύ
πολλών άλλων ότι ‘’ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΖΟΥΜΕ ΠΟΛΥΤΕΛΕΣΤΕΡΑ ΑΠ’ ΟΣΟ ΜΑΣ
ΕΠΙΤΡΈΠΟΥΝ ΤΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ, ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΕΣ ΜΑΣ ΔΥΝΑΤΌΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ
ΨΥΧΙΚΕΣ ΜΑΣ ΙΚΑΝΟΤΗΤΕΣ. ΑΥΤΟ ΗΔΗ ΜΑΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΘΑ ΜΑΣ
ΠΡΟΞΕΝΗΣΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΚΑΚΟ’’. Βλέπετε λοιπόν ότι δεν είναι μόνο οι
κακοί δανειστές μας που μας αποδίδουν τέτοιους χαρακτηρισμούς και το κυριότερο
ότι οι κακές αυτές προβλέψεις, άρχισαν ήδη να πραγματοποιούνται και εμείς
περί άλλα τυρβάζουμε.
Κάποιοι από τους κατά καιρούς ‘’πρώτη
φορά’’, που απλώς μας ‘’λιβάνιζαν’’ και χάιδευαν τα μονίμως ευήκοα σε
λαϊκισμούς ώτα μας, συνεχίζουν το βαρετό αλλά αποδοτικό αυτό ‘’τροπάριο’’
και εμείς οι εθισμένοι, απολαμβάνουμε το γεγονός ότι μας δουλεύουν, αρκούμενοι
στα ελάχιστα κόκαλα που μας πετούν για γλείψιμο και στην απλή τους
εύνοια. Αυτοί είμαστε και καλά παθαίνουμε και όπως έχει λεχθεί και στο
παρελθόν , οι ηγέτες μας είναι σαρξ εκ της σαρκός μας ή επί το λαϊκότερο,
τέτοιοι που είμαστε αυτοί μας αξίζουν. Τα τσιγγανόπουλα που μου έδωσαν την
αφορμή του παρόντος είναι σίγουρο ότι – παρά την ενδεχόμενη φτώχια και
αγραμματοσύνη τους - ‘’θα γευθούν την ομορφιά της πρώτης φοράς’’, ενώ
εμείς οι ξύπνιοι και ενίοτε σπουδαγμένοι, θα ‘’υφιστάμεθα’’ πάντα μία από
τα ίδια, άσχετα αν πρόκειται για την πρώτη ή έσχατη φορά.
Για να πετύχουμε όμως κάποτε
το τελευταίο , χρειάζεται θέληση, λογική και σκέψη [που στη
χώρα μας είναι σε ανεπάρκεια] και δεν βλάπτει να ρίχνουμε και μια ματιά στα
σοφά λόγια άλλων, μη εξαιρουμένου και του Γιάννη Τσαρούχη. Η
κομματική τύφλωση που έχει επικρατήσει στη χώρα μας, δεν μας αφήνει να
σκεφθούμε ελεύθερα και για όλους μας αλλά κρίνουμε με προσωποκεντρικά
μόνο κριτήρια και αν τυχόν ακούσουμε και καμιά ‘’σοφή’’ κουβέντα,
την απορρίπτουμε με πρόσχημα την ενδεχόμενη ιδιαιτερότητα του ατόμου που την
εκστόμισε ,πιστεύοντας ότι έτσι ,ενδεχομένως, ‘’προστατεύεται
η βαρβατίλα μας’’. Δεν θέλω να θυμίσω πόσο αύξησε τη δημοτικότητα
πολιτικών – διεθνώς- ή όποια παρασπονδία τους και κυρίως η σεξουαλική και
εξωσυζυγική τους σχέση, αφού έτσι πίστεψαν ότι τονώθηκε η
περήφανη ‘’ανδροπρέπεια’’ και των οπαδών τους. Είμαστε μια χώρα που
ευνοεί συνειδητά τη μετριότητα, διότι το αντίθετο θα δημιουργούσε συμπλέγματα
κατωτερότητας, στις μετριότητες των ηγετών μας. Πολλοί από τους κρατούντες και
μερικοί μάλιστα διαχρονικά , έδειξαν το μένος τους κατά της αξιοκρατίας και
δεν αποδέχονται την ‘’αριστεία’’ , με τη δικαιολογία ότι αυτή
στρέφεται κατά της ισότητας των λαϊκών στρωμάτων. Το κακό γι’ αυτούς είναι ότι
δεν αποδέχονται ούτε και την ισότητα – την οποία προβάλλουν για λόγους
σκοπιμότητας- αφού τα παιδιά των περισσότερων εξ αυτών σπουδάζουν σε ξένα
σχολεία. Μπορείτε να σκεφθείτε άλλη – απλά δημοκρατική- και όχι
υποχρεωτικά ‘’προοδευτική’’ χώρα, να έχει πολιτικό
προϊστάμενο της παιδείας [ σχολείων, δασκάλων, καθηγητών και πανεπιστημίων ]
άτομο που δεν κατάφερε να πάρει το πτυχίο του , κάτι που δεν επιτρέπει
ούτε την κατάληψη κατώτερης θέσης στο δημόσιο και βέβαια με
εξετάσεις για να αποδειχθούν οι γνώσεις του; Να προσθέσω ότι ο εν λόγω
κύριος, αιώνιος φοιτητής με πλούσια κομματική δραστηριότητα , είναι
και Υπουργός Θρησκευμάτων, ενώ δηλώνει άθεος ; Αν αυτό είναι δημοκρατικό και
προοδευτικό, εγώ δεν μπορώ να ανήκω σ’ αυτές τις κατηγορίες και αυτός είναι και
ο λόγος που συχνά και ενυπογράφως ‘’θυμίζω ’’ την κατάντια μας,.
Έτσι ίσως βρεθεί κάποιος άλλος νεότερος και ικανότερος, να αναλάβει τη
σκυτάλη της ενημέρωσης, διότι η επαγγελματική ενημέρωση ‘’μπάζει’’ από παντού.
Αντώνης Ταρνανάς ‘’’’