ΒΡΥΞΕΛΛΕΣ -ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΜΟΥ ''ΑΡΝΟΥΜΑΙ ΝΑ ΞΕΧΆΣΩ''

 Πρόταση Υπηρεσίας για τοποθέτησή μου τη Μ.Α. ΕΟΚ και οι προσωπικές μου εντυπώσεις    

5.- 1980 - 1991 [ Βρυξέλλες - Μ.Α. ΕΟΚ ]

             -------------------------------------------

      Συμβιβάστηκα λοιπόν με την πραγματικότητα, αφού άλλωστε  ανταποκρινόταν απόλυτα και στις προϋποθέσεις που, ευγενικά είχα θέσει στον κ. Προσωπάρχη και άρχισα να ετοιμάζομαι για το μεγάλο άλμα. Ήταν μεγάλο το άλμα, γιατί θα βρισκόμουν σε ένα πολιτισμένο βέβαια και άνετο υπηρεσιακά περιβάλλον, αλλά για πρώτη φορά, μακριά από τη χώρα μου,  μόνος με δυο μικρά παιδιά. Το θεώρησα μεγάλο ρίσκο και με προβλημάτιζε έντονα η εγωιστική μου αντίδραση να δεχθώ μια πρόταση που, κατά βάθος με φόβιζε πολύ. Η απόφαση όμως - της Υπηρεσίας αλλά και η δική μου - είχε πλέον ληφθεί και έπρεπε  να σκέπτομαι τα υπόλοιπα και όχι τα πισωγυρίσματα. Αυτά όμως αποτελούν προσωπικά θέματα και ως εκ τούτου θα τα παρακάμψουμε και πάλι.

      Οι Βρυξέλλες, μια κοσμοπολίτικη πρωτεύουσα με πολλά  ενδιαφέροντα και κυρίως επαγγελματικά, μου έδινε παράλληλα τη δυνατότητα για σπουδές των παιδιών μου και αλλαγή περιβάλλοντος σε μένα, που την είχα απόλυτη ανάγκη. Μετά τις πρώτες παλινδρομήσεις - λόγω άγνοιας - άρχισα να προσαρμόζομαι στις καινούριες συνθήκες και με τη βοήθεια πολλών φίλων που έσπευσαν να με κατατοπίσουν και να με βοηθήσουν  όπως η Ελένη και ο Ηλίας, οριοθέτησα τα προβλήματά μου και μπήκα στο ρυθμό της καθημερινότητας.

      Η Ελλάδα βρισκόταν στην τελευταία προενταξιακή φάση και συνεπώς ο φόρτος εργασίας ήταν πολύ μεγάλος. Όταν έφθασα  στην Ελληνική  Αντιπροσωπεία, εργάζονταν  σ' αυτήν μόνο 35 άτομα, για το σύνολο των τομέων δραστηριότητος της. Θυμάμαι, ένα ''ταλαίπωρο'' εμπορικό Ακόλουθο, να δουλεύει σχεδόν μόνος, νυχθημερόν για να τα βγάλει πέρα. Το εμπορικό Τμήμα στεγαζόταν , μαζί με το γεωργικό, στον 2ο όροφο του κτιρίου της ΜΕΑ, και εκείνος εκτελούσε ακόμα και χρέη θυρωρού. Ο συμπαθέστατος Γιάννης ήταν ένα ρομποτάκι σε συνεχή κίνηση και μου θύμισε πολύ τον Τσάρλι Τσάπλιν στους ''μοντέρνους καιρούς''. Αλήθεια τι να γίνεται αυτή η ''ψυχή'' ; Εγώ δεν τον ξαναείδα, μετά την κυβερνητική αλλαγή στην Ελλάδα, που άλλαξε σχεδόν τους πάντες και τα πάντα στην Ελληνική Αντιπροσωπεία. Ίσως να πλήρωσε τον υπερβάλλοντα ζήλο του, αφού δυστυχώς κοντεύει να γίνει συνήθεια η τιμωρία των καλών, για να παραδειγματίζονται οι κακοί.

      Στον  3ο όροφο στεγάζονταν οι υπόλοιπες υπηρεσίες, με τον Προϊστάμενο Πρέσβη, τη γραμματεία, τις επικοινωνίες  και τις Διοικητικές Υπηρεσίες. Ήταν η καρδιά της Ελλάδας στην ΕΟΚ, αλλά ενεργούσε με τη συστηματική και άοκνη συμπαράσταση των ελάχιστων ατόμων του 2ου ορόφου.

      Στις Βρυξέλλες βρισκόταν καθημερινά ένα μικρό Υπουργικό Συμβούλιο, αφού ήταν απολύτως απαραίτητη η παρουσία των αρμοδίων Υπουργών στις διάφορες συσκέψεις και τα Συμβούλια. Την άψογη οργάνωση, όλων αυτών των αφιξοαναχωρήσεων είχε επωμισθεί ο φίλος μου ο Κώστας, ένας συμπαθής για όλους υπάλληλος και άνθρωπος. Ήταν σχεδόν πάντα πνιγμένος αλλά συγχρόνως και άνετος, αν του ''πετούσες'' μια σπόντα για την ΑΕΚ . Είχε  καθημερινές τηλεφωνικές και προσωπικές επαφές με τους Υπουργούς και τα Γραφεία τους και φρόντιζε για τη διαμονή και τις διακινήσεις τους με τα υπηρεσιακά αυτοκίνητα, χωρίς κανένα πρόβλημα.

      Οι υπάλληλοι που υπηρετούσαν στην Αντιπροσωπεία, πλην των Διπλωματικών και Διοικητικών υπαλλήλων του Υπουργείου Εξωτερικών που είχαν οργανικές θέσεις και εν μέρει του Υπουργείου Συντονισμού, ήσαν  κατά το πλείστον , έμπειροι τεχνοκράτες και εκπρόσωποι των διαφόρων  Υπουργείων για να αντιμετωπίζουν τα ζητήματα του γνωστικού τους αντικειμένου.

      Οι  περισσότεροι από αυτούς βρίσκονταν εκεί στο μεγαλύτερο προενταξιακό διάστημα και είχαν αρχίσει να προβληματίζονται για το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών και την τύχη που θα τους επιφύλασσαν. Κάποιοι έκαναν ''πλάκα'' με τούς παλαιότερους, τους οποίους καθημερινά ρωτούσαν αν έχουν ετοιμάσει τις βαλίτσες τους. Η ''πλάκα'' αυτή πήρε σοβαρή μορφή όταν, παρακολουθώντας ομαδικά τα εκλογικά αποτελέσματα στο Ελληνικό Γραφείο Τύπου των Βρυξελλών, ο νέος Πρωθυπουργός Ανδρέας Παπανδρέου δήλωσε ότι θα κάνει ''δημοψήφισμα'' για την παραμονή ή απομάκρυνση από την ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ.

      Η πιο αστεία εξέλιξη παρουσιάσθηκε την επομένη το πρωί στα γραφεία της Αντιπροσωπείας. Όταν  η κυρία Μάρθα, που έφερε –όπως κάθε μέρα -  τις  ελληνικές εφημερίδες που διάβαζε ο καθένας από τους υπαλλήλους, συνάντησε τη γενική άρνησή τους ,να πάρουν τις εφημερίδες που συνήθιζαν. Όλοι σχεδόν υποστήριζαν , ότι έκανε λάθος, αφού  αυτοί πάντα έπαιρναν εφημερίδες του ''σοσιαλιστικού'' χώρου. Μια άλλη φαιδρότητα ήταν  ο ισχυρισμός μερικών από αυτούς, ότι   ''ανέκαθεν συμπαθούσαν  ή ήσαν φίλοι και σχεδόν παρακοιμώμενοι '' των νέων  υπουργήσιμων  στελεχών. Μερικοί  μάλιστα  από αυτούς αναφέρονταν στα πιο γνωστά στελέχη του ΠΑΣΟΚ με τα μικρά τους ονόματα - που διάβαζαν στις εφημερίδες – ώστε να γίνεται πιστευτή  και η υποτιθέμενη σχέση τους.

       Πολύ σύντομα όμως φάνηκε ότι όλοι τους προσπαθούσαν απλώς να κερδίζουν τις εντυπώσεις, αφού στο βάθος κανείς από τους ''όψιμους'' αυτούς σοσιαλιστές δεν  έλεγε την αλήθεια και αυτό αποδείχτηκε από τη σύντομη αντικατάσταση τους, από άλλους, πραγματικά προσκείμενους. Το δημοψήφισμα για την παραμονή στην ΕΟΚ και το ΝΑΤΟ [ το ίδιο συνδικάτο]δεν  έγινε ποτέ. ΄Εγινε όμως και πολύ σύντομα η αντικατάσταση όλων σχεδόν  εκείνων  που '' είχαν τραβήξει κουπί '' προενταξιακά  και οι 35  τότε υπηρετούντες ξεπέρασαν τους 100 και τους 120  και πάει λέγοντας. Ανάμεσα στους νεοφερμένους υπήρχαν βέβαια και τεχνοκράτες με γνώσεις και ικανότητες, προστέθηκε όμως και μια στρατιά, συμπαθών κατά τα άλλα ανθρώπων, αλλά εντελώς άσχετων με το αντικείμενο εργασίας που τους ανατέθηκε. Θυμάμαι έναν ευειδή και πολύ αγαπητό νέο  από χωριό των Καλαβρύτων που πριν λίγο είχε προσληφθεί στο τοπικό γραφείο του ΟΤΕ  και τον έστειλαν συγκεκριμένα – κατά δήλωση του ίδιου -υψηλά στελέχη της Κυβέρνησης [ανέφερε τα ονόματα Αλίκη και Μιλτιάδης]       στη Μ.Α. ΕΟΚ για θέματα τηλεπικοινωνιών. Τελικά, ύστερα από έντονες παραστάσεις του συνδικαλιστικού οργάνου του Κλάδου μας και με τη μεσολάβηση του κ. Πάγκαλου, τον αποφύγαμε τον συμπαθή, κατά τα άλλα, Δημήτρη.  Πολλοί  από τους νεοφερμένους υψηλόβαθμους που έφθαναν ομαδικά στην Ελληνική Αντιπροσωπεία, κουβαλούσαν μαζί και την ‘’κουστωδία’’ τους.

      Επί κεφαλής της ΜΑ  Ε Ο Κ, τοποθετήθηκε ένας  συμπαθής επίσης  εξωυπηρεσιακός κύριος, φέρνοντας μαζί του από το Παρίσι που ζούσε και μια ομάδα  γραμματειακής υποστήριξης, με κύρια ενδιαφέροντα τα θεατρικά και άλλα καλλιτεχνικά, αλλά κυρίως , τους συχνούς εράνους για Λατίνο-αμερικανούς επαναστάτες. Μέσα σε  ελάχιστο χρόνο έμαθα τις περισσότερες ομάδες των ''ίστας'', παρότι είχα δηλώσει ότι δεν συμμετέχω σε εκδηλώσεις που απαγόρευε ο Δημοσιουπαλληλικός κώδικας μέσα στο χώρο της εργασίας.

      Το Αρχείο της Αντιπροσωπείας, παραδόθηκε σε επιτόπιους  διορισθέντες,   επίσης άσχετους με το αντικείμενο υπαλλήλους, με προηγούμενη ενασχόληση τους στις Βρυξέλλες, ως νοσοκόμων, σερβιτόρων και άλλων συναφών και καθ’ όλα ευγενών επαγγελμάτων. Σ’ αυτούς προστέθηκε και ο Καλαβρυτινός Δημήτρης. Για να βρεθεί έγγραφο με αυτές τις συνθήκες, ήταν προτιμότερο να απευθυνθείς σε ''χαρτορίχτρα''.

       Αυτοί  οι νέοι υπάλληλοι όμως  ήσαν , κατά το πλείστον συμπαθείς και εργατικοί  και ίσως να είχαν ανάγκη να εργασθούν. Το πρόβλημα εντοπίζεται κυρίως στη σπουδή με την οποία ήρθαν τα πάνω κάτω  και ιδιαίτερα στην απρογραμμάτιστη αυτή '' επέλαση'', που στην αρχή δυσχέρανε και το έργο της  Ελληνικής Αρχής.

      Την επόμενη χρονιά και αφού κάποιοι μόνιμοι υπάλληλοι δεν είχαν μετακινηθεί, είτε γιατί δεν είχαν συμπληρώσει τον  απαιτούμενο χρόνο, είτε  γιατί, λόγω ειδικών γνώσεων,  είχαν θεωρηθεί απαραίτητοι, επιστρατεύθηκαν και άλλες μεθοδεύσεις. Την ημέρα της 21ης Απριλίου, γνωστός και ικανός μάλιστα Έλληνας δημοσιογράφος, εγκαταστημένος μόνιμα στις Βρυξέλλες, όπου  ακόμα και τώρα βρίσκεται, είχε ετοιμάσει ανταπόκριση για την εφημερίδα των Αθηνών που συνεργαζόταν, όπου υποστήριζε ότι κάποιοι, συγκεκριμένοι υπάλληλοι της Αντιπροσωπείας , κερνούσαν σοκολατάκια και σαμπάνια για τη χουντική  επέτειο. Στο κείμενο αυτό αναφερόταν και το Τμήμα που εργαζόμουν εγώ και ενημερώθηκα σχετικά από τη φίλη μου την Ελένη. Μόλις το πληροφορήθηκα,  ζήτησα από τον εκτελούντα καθήκοντα Μονίμου Αντιπροσώπου Καθηγητή εκ Παρισίων, να καλέσει το δημοσιογράφο και να του ζητήσει εξηγήσεις για το ανυπόστατο αυτό δημιούργημά του. Ο δημοσιογράφος αρνήθηκε αρχικά να αποκαλύψει την πηγή των ασύστατων πληροφοριών του και σε ερώτησή μου ''αν τα σοκολατάκια και η σαμπάνια ήσαν καλής ποιότητας'', μου απάντησε ότι την πληροφορία του έδωσε ένας από τους νέους υπαλλήλους του Αρχείου. Όταν ο τελευταίος ρωτήθηκε , απάντησε ότι  το ''έκανε  για πλάκα''.

      Τελικά το δημοσίευμα ακυρώθηκε  και με κάποιες συγγνώμες των πρωταγωνιστών της φανταστικής αυτής ιστορίας έκλεισε το θέμα. Δεν άλλαξε όμως η νοοτροπία, που είχε  γίνει μόνιμος βραχνάς για πολλούς συναδέλφους, που ένοιωθαν να απειλείτε η παραμονή τους στις Βρυξέλλες, με πολλά και διάφορα προσχήματα. Οφείλω εδώ να σημειώσω τη σοβαρή στάση του αρμόδιου Υφυπουργού για τα θέματα ΕΟΚ, του κ. Πάγκαλου, που πρόλαβε και απέτρεψε πολλές ανάλογες δυσάρεστες καταστάσεις.

      Στις Βρυξέλλες έμεινα περί τα 12 συνεχή χρόνια, κάτι που δεν αποτελούσε αντένδειξη στον Οργανισμό του Υπουργείου Εξωτερικών και δεν ήταν πρωτοφανές για Διοικητικό υπάλληλο γενικότερα. Άλλωστε στο πόστο αυτό πήγα ύστερα  από 10 περίπου συνεχή χρόνια υπηρεσίας μου στην Κεντρική Υπηρεσία  [που επίσης δεν ήταν συνηθισμένο]  και μάλιστα χωρίς τη θέλησή μου ‘’για να ξεκουραστώ’’ από την ανάμειξή μου στα συνδικαλιστικά  και  σημαντικά υπηρεσιακά  θέματα του Κλάδου μου. Ίσως λοιπόν και η Υπηρεσία να βολευόταν   μ’ αυτό, αφού πλησίαζε και ο χρόνος συνταξιοδότησής μου και με άφησε εκεί μέχρι να τελειώσει το Ευρωπαϊκό  Σχολείο ο γιός μου, αφού δεν υπήρχε ανάλογη δυνατότητα  συνέχισης στην Ελλάδα.

      Όλο αυτό το διάστημα που έμεινα στο Βέλγιο, είχα την τύχη να γνωρίσω και να συναναστραφώ σημαντικούς ανθρώπους, αλλά κυρίως  θαυμάσιους φίλους  και να δημιουργήσω εξαιρετικές φιλίες. Καμιά φορά μάλιστα, λόγω της αδυναμίας μου στο τραγούδι και το γλέντι, ένοιωθα ότι

‘’καταδυνάστευα’’ κάποιους από αυτούς. Πόσες φορές δεν

ποντάρισα στην ευγένεια του φίλου και συνάδελφου Αντώνη, να ακολουθήσει θέλοντας και μη στις ατέλειωτες εκείνες νύχτες διασκέδασης. Τελικά όμως φεύγαμε όλοι χαρούμενοι και ευχαριστημένοι και αυτή μας η συχνή ‘’έξοδος’’ μας είχε γίνει αναγκαία συνήθεια – ιδιαίτερα για μένα – και ακολουθούσαν και οι λοιποί φίλοι.

      Ο Μιχάλης, ένας άλλος θαυμάσιος φίλος, που σαν εργένης στην αρχή διευκόλυνε τα κοινά  μας νυχτοπερπατήματα, αλλά πάντα σε πλαίσια αξιοπρεπή, έμεινε πιστός στα γλέντια και μετά το γάμο του, αλλά  σε βάση οικογενειακή. Ανάλογη ήταν άλλωστε και η στάση του Θανάση και αρκετών ακόμα προσώπων στη διάρκεια της συνύπαρξής μας στο Βέλγιο. Εδώ

οφείλω να εξάρω και την ευγένεια και συνδρομή των συζύγων των ανωτέρω, Μαρίας, Ανθούλας και Νίκης , όχι μόνο στην παρέα, αλλά και στις  οικογενειακές  μου αναζητήσεις.

      Ανάμεσα στις θετικές αναμνήσεις μου ήταν ο ‘’ Ζορμπάς’’ και το ‘’Λα κανέτ’’, με τον αείμνηστο Αλέκο που ξεσηκώναμε

με τα ντουέτα μας τους θαμώνες ,οι ‘’τσιγγάνοι’’ και τόσα άλλα. Θυμάμαι ακόμα τους αγώνες μας στο βόλεϊ με την συμμετοχή του φίλου Δημήτρη και μετέπειτα σημαντικού πολιτικού.

   Η επιστροφή μου έγινε τον Ιούλιο του 1991,οπότε και ανέλαβα υπηρεσία, ως άτυπος και πάλι  προϊστάμενος του Κέντρου Επικοινωνιών, στην τόσο γνώριμή μου Κεντρική Υπηρεσία του ΥΠΕΞ.

      Από το Βέλγιο έφυγα γεμάτος νέες εμπειρίες και σε αντίθεση με την ψυχική  κατάσταση κατά την εκεί άφιξή μου, ήμουν πράγματι ήρεμος και ‘’γεμάτος’’. Δεν ξέρω γιατί, αλλά το περιβάλλον μου ταίριαζε και με βοήθησε να ανακαλύψω καινούργιους τρόπους ζωής και νέα ενδιαφέροντα.

       Όλα αυτά μου άλλαξαν ριζικά τη ζωή και εκ των υστέρων διαπιστώνω ότι αυτή η ακούσια  τοποθέτησή μου στις Βρυξέλλες, με βοήθησε να βρω λύσεις στα άπειρα οικογενειακά και προσωπικά μου προβλήματα, που αντιμετώπιζα μετά  την απώλεια της συζύγου μου. Παράλληλα,  η αλλαγή αυτή με υποχρέωσε να βρω διαφορετικούς τρόπους  αντιμετώπισης της    προσωπικής μου καθημερινότητας, ώστε να μπορώ να ανταποκριθώ , παράλληλα με τα υπηρεσιακά μου καθήκοντα  και στις γονικές  μου υποχρεώσεις . Έπρεπε λοιπόν να βρω τον τρόπο ‘’να γεμίζω τις μπαταρίες μου’’, να αντιπαρέρχομαι  τις καθημερινές δυσκολίες που μου δημιουργούσε η διπλή αυτή υπευθυνότητα και να αντιμετωπίζω με ηρεμία το σύνολο των υποχρεώσεών μου. Στον τομέα αυτό, οφείλω να ομολογήσω, ότι είχα την απόλυτη βοήθεια και στήριξη των παιδιών μου και δημιουργήσαμε έτσι μια πολύ  δυνατή ομάδα. Δεν μπορώ όμως να παραλείψω την κύρια πηγή ενέργειας και  ‘’μούσα’’ μου την Ελισάβετ, που μου χάριζε γαλήνη και κουράγιο για τη ζωή.

       Παρά τις δυσκολίες, τις ευθύνες και αντιξοότητες, βρήκα τον καιρό  και τη δυνατότητα να ζήσω και την προσωπική μου ζωή, έντιμα και συνετά αλλά και έντονα. Σ’ αυτό βοήθησε και ένα ιδιαίτερο φωνητικό ταλέντο μου, που με έκανε πολύ αγαπητό και ευχάριστο στις παρέες μου. Κάνοντας έναν  απολογισμό της 12ετίας μου στις Βρυξέλλες και χωρίς να αναφέρομαι σε προσωπικές λεπτομέρειες που δεν αφορούν κανένα , ευχαριστώ τον καλό Θεό,  πού μου ξανάδωσε την ευκαιρία , ύστερα από το βαρύ πλήγμα του χαμού της γυναίκας μου, να ξαναζήσω και μάλιστα για 10 ζωές.  Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που τώρα πια περιορίζομαι  σε μια απλή επιβίωση, αφού είμαι απόλυτα χορτασμένος και αρκούμαι  στις άπειρες αναμνήσεις μου, ευχάριστες ή δυσάρεστες που  γεμίζουν  την καθημερινότητά μου. Μοναδικός  μου πλέον  σκοπός  στη ζωή  παραμένει η  αφοσίωση στα παιδιά και τα εγγόνια μου, την πρόοδο και ευτυχία των οποίων παρακολουθώ από κοντά αλλά διακριτικά.