ΜΑΥΡΑΓΟΡΙΤΕΣ ΚΑΙ ΣΚΟΤΑΔΙΣΤΕΣ

Σκέφτηκα  να κάνω μια ‘’ανακωχή’’ εν όψει των Άγιων ημερών’’ και να ασχοληθώ με θέματα της ψυχής και της καρδιάς, που πρέπει να διέπουν τους   σύγχρονους ανθρώπους σε ανάλογες συνθήκες. Υπάρχουν όμως  καθημερινά γεγονότα που εμβάλλουν σε  ‘’ σκέψεις ’’ , ακόμα και εμάς τους εμπειρότερους και  πιο ώριμους ηλικιακά κατοίκους αυτής χώρας και  μας εκτρέπουν από τις αρχικές μας σκέψεις.

Ενώ οι  συνάνθρωποί μας  βιώνουν τη χειρότερη μιζέρια τους – μετά την κατοχή του 1940 - και ετοιμάζονται  για  τη χαρμολύπη της Μεγάλης Εβδομάδας , ενέσκηψαν οι κενολόγοι όψιμοι  σκοταδιστές αμφισβητίες του Αγίου φωτός.  Δεν θα σχολιάσω τους χαρακτηρισμούς  του κυβερνητικού Βουλευτή περί ‘’παγανιστικού εθίμου’’, αφού πήρε απάντηση από τον ίδιο του τον πολιτικό χώρο και το χορταστικό θέαμα της παρουσίας  του κ. Πρωθυπουργού στον Πανάγιο Τάφο. Τι να πει κανείς για τις   ρωμαϊκού τύπου φέστες τμηματικών  εγκαινίων του οδικού δικτύου – με πλούσια  παρουσία της Εκκλησιαστικής  ιεραρχίας;    Θα προσθέσω επίσης ότι δεν μπορεί οποιαδήποτε κομματική νομενκλατούρα  να αγνοεί τις  απόψεις της πλειοψηφίας  του Ελληνικού λαού, που εξακολουθεί να δηλώνει πίστη στην Ορθοδοξία.

‘’Τα ευρήματα για τη θρησκευτική πίστη της πανελλαδικής έρευνας Metron Forum της Metron Analysis που δημοσιεύθηκαν το Δεκέμβριο του 2011. Στην έρευνα αυτή, το 95% δηλώνουν Χριστιανοί Ορθόδοξοι, το 1,5% δηλώνει ότι ανήκει σε κάποια άλλη θρησκεία, ενώ άθρησκοι ή άθεοι δηλώνει το 2,8% του πληθυσμού, ποσοστό από τα χαμηλότερα στην Ευρώπη^’’.

 Η  δεινή ελληνική πραγματικότητα επιβάλλει   στην Κυβέρνηση μια  εντελώς  διαφορετική αξιολόγηση  των προτεραιοτήτων της . Οι  αριστερίστικες αυτές καινολογίες είναι προδήλως αντισυνταγματικές., αφού ‘’ Στο προοίμιο του Συντάγματος γίνεται επίκληση «εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος», και η θρησκεία της «Ανατολικής Ορθόδοξης Εκκλησίας του Χριστού» αναγνωρίζεται ως «επικρατούσα θρησκεία στην Ελλάδα» στο Άρθρο 3 του Συντάγματος.

Η  δεινή  κατάσταση  της χώρας μας  επιβάλλει, άλλωστε,   στην εξουσία  μια  εντελώς  διαφορετική αξιολόγηση  των προτεραιοτήτων της, σαν ελάχιστο δείγμα σεβασμού των λαϊκών δικαιωμάτων  .

Ένα ακόμα γεγονός που με οδηγεί στην αλλαγή αυτή ‘’πλεύσης’’ είναι και οι σύγχρονοι ‘’μαυραγορίτες’’ που –προκλητικά-   προβάλλονται  μέσα  από τα ΜΜΕ  και καθημερινά αυξάνονται και πληθύνονται τα καταστήματα τους – δείγμα ότι πάνε καλά οι δουλειές τους-  ανά την επικράτεια. Καλούν λοιπόν τον αναξιοπαθούντα λαό μας να εναποθέσει τα  τελευταία υπάρχοντά του  ‘’ασημικά και χρυσαφικά ’’, για ένα κομμάτι ψωμί, όπως ακριβώς συνέβαινε και τα δύσκολα κατοχικά χρόνια. Με το θέμα αυτό – που δεν τιμά κανένα μας - έχω ασχοληθεί και στο παρελθόν [3.6.2015] και  επισυνάπτω στο τέλος του παρόντος , το σχετικό κείμενο, διότι  εξακολουθεί να θυμίζει εποχές που έπρεπε να διαγραφούν οριστικά από τη μνήμη του Ελληνικού λαού. Δεν μπορώ να πω με βεβαιότητα αν ευθύνονται εκείνοι που εμπορεύονται τον πόνο και τις ανάγκες του   Ελληνικού λαού ή εκείνοι που τις προκάλεσαν και εξακολουθούν να τις συντηρούν για τους δικούς τους λόγους .  Αντώνης Ταρνανάς

Οι σύγχρονοι  ‘’ μαυραγορίτες ‘’                      3.6.2015

Έζησα μια εποχή που απεύχομαι να επανέλθει ποτέ στις νεώτερες γενιές των συνανθρώπων μας. Το απεύχομαι γιατί υπήρξε ανεπανόρθωτα οδυνηρή αλλά κυρίως διότι οι σύγχρονοι άνθρωποι που γαλουχήθηκαν σε μια τεχνητή ευμάρεια δεν έχουν αντοχές για κάτι ανάλογο, έστω και σε ηπιότερη μορφή. Αναφέρομαι βέβαια στην κατοχή και την πείνα του 1941 με τα αμέτρητα θύματά της, που καθόρισε και τη μετέπειτα πρακτική των ανθρώπων της εποχής μου, να δώσουμε στα παιδιά μας απλόχερα, όσα εμείς, οι επιζήσαντες, στερηθήκαμε .

Την εποχή εκείνη οι άνθρωποι επιστράτευσαν όλη τους την αλληλεγγύη και αγάπη προς τον πλησίον, ώστε να επιζήσουν όσο το δυνατόν  περισσότεροι από τα δεινά που βασάνιζαν το λαό της χώρας μας. Με κάθε τρόπο λειτούργησε ένας κοινωνικός  αυτοματισμός για να μετριάσει τα αποτελέσματα του πολέμου και των στερήσεων, αφού η Πολιτεία δεν μπορούσε να δώσει  την ελάχιστη βοήθεια, λόγω της κατοχής και της πραγματικής αδυναμίας για προσφορά.  Αυτό γινόταν σε μια εποχή που δεν υπήρχαν προοπτικές για το τέλος του πολέμου και τη δυνατότητα νέας παραγωγής. Μοιραζόντουσαν τα ελάχιστα τρόφιμα μεταξύ τους, για να μπουν και άλλοι στο καράβι της σωτηρίας από τη συνολική δυστυχία που βασίλευε παντού, χωρίς να ξέρουν αν και οι ίδιοι θα είχαν τον τρόπο να ανταποκριθούν στις προσωπικές ή οικογενειακές τους ανάγκες μελλοντικά.

Αλλά η ανθρώπινη  φύση είναι απρόβλεπτη και , όπως σε όλους τους κανόνες, υπήρξε και εδώ η κραυγαλέα εξαίρεση. Ήσαν το κοράκια που παραμόνευαν να αρπάξουν τη ‘’λεία’’ τους , να επωφεληθούν από το γενικό κακό και να ‘’θησαυρίσουν’, εις βάρος βέβαια των συνανθρώπων τους. Πουλήθηκαν περιουσίες ολόκληρες για ένα κομμάτι ψωμί, σπίτια και οικόπεδα για 100 ‘’δράμια’’ λάδι’’ που θα έσωζε τα παιδιά των οικογενειών αυτών από την αβιταμίνωση και το χειρότερο όλων πουλήθηκαν τιμές και υπολήψεις, για να μην πω ‘’αρπάχτηκαν’’ από τους ισχυρούς και συνήθως ‘’ δοσίλογους’’, για να ικανοποιήσουν και τις λοιπές αρπαχτικές τους ανώμαλες ορέξεις. Το κακό είναι ότι όσοι τα κατάφεραν να επιζήσουν, άρχισαν από την αρχή την προσπάθεια για να αναπληρώσουν τα χαμένα ‘’ αγαθά ‘’ ‘η απομακρύνθηκαν από τον τόπο της διαμονής των, για να περισώσουν ό,τι τους απέμεινε από τη χαμένη τους τιμή και αξιοπρέπεια, ενώ αυτοί που τους την άρπαξαν ξανάγιναν τρανοί και προύχοντες, αφού είχαν αποκτήσει και τον απαραίτητο για τη διάκριση στην κοινωνία, πλούτο. Θα έλεγα ότι αποτέλεσαν, με τον ‘’παρά τους’’, τη νέα τάξη των ‘’ευγενών’’, σε μια χώρα που η αξιοκρατία αποτελούσε ανέκαθεν  μειονέκτημα, αφού στερούσε από τις κατά καιρούς εξουσίες, τη δυνατότητα της απόλυτης επιλογής των στελεχών της. Η χώρα αυτή πάντα διαφήμιζε την εκπαιδευτική εξέλιξη και πρόοδο, αλλά προτιμούσε και επιδίωκε τη μετριότητα, κοινωνική και πολιτιστική, αφού αυτό αποτελεί τον μόνο τρόπο να επικρατούν οι μετριότητες των ‘’ημετέρων’’. Βλέπουμε λοιπόν τα χάλια μας σε όλους τους τομείς παιδείας και πολιτισμού. Αρχίζοντας από την περιβόητη ‘’κατάργηση’’ της καθαρεύουσας και έμμεσα και της αρχαίας ελληνικής – που εξακολουθεί να διδάσκεται παγκοσμίως-  αντί να ανεβάσουν το επίπεδο μόρφωσης του λαού, ‘’κατέβασαν ‘’ τη γλώσσα, επιβάλλοντας τη δημοτική, την οποία, χάριν πολιτικών σκοπιμοτήτων, υπερασπίστηκαν στο ελληνικό κοινοβούλιο οι εθνοπατέρες μας ‘’ εις άπταιστον  καθαρεύουσαν’’. Το ίδιο έγινε και στους περισσότερους πολιτιστικούς και εκπαιδευτικούς τομείς, αφού έκριναν το πεδίο αυτό πρόσφορο για πολιτικά κέρδη και ψηφοθηρία και βλέπουμε τα χάλια μας. Διερωτώμαι όμως  αν πράγματι βλέπουμε τα πραγματικά μας χάλια, αφού οι κρατούντες περί άλλα τυρβάζουν μέχρι τώρα, περιοριζόμενοι να  καταχωρήσουν στις ιδεολογίες και τον ‘’νεολογισμό’’ μνημονιακός και αντιμνημονιακός . Αφού  λοιπόν λύσαμε όλα μας τα προβλήματα, κατά τους κατά καιρούς κρατούντες, τώρα προσπαθούμε να λύσουμε και τα αντίστοιχα της Ευρώπης, αφού διαπιστώσαμε ότι κατέχουμε την απόλυτη αλήθεια που πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε και στους ‘’καθυστερημένους’’ λαούς της Ευρώπης. Ας είναι όμως, αφού στη χώρα αυτή όλοι  πειραματίζονται ‘’στου κασίδη το κεφάλι’’, αρκεί να μην ανοίξουμε τους ασκούς του Αιόλου και κανείς δεν θα μας εμπιστεύεται πλέον. Έχουμε τόσα πάθει στο παρελθόν, εγγύς και απώτερο και μυαλό δεν εννοούμε να βάλουμε. Ας υποστούμε λοιπόν και αυτό το πείραμα, αρκεί να μην καταστούμε απλά πειραματόζωα, προς τέρψιν εκείνων που μας την έχουν ‘’στημένη’’ και περιμένουν να επωφεληθούν και να θησαυρίσουν εις βάρος μας. Το λέγω αυτό διότι η ιστορία διδάσκει ότι σε όλες τις εποχές υπάρχουν οι καραδοκούντες να κερδίσουν προσωπικά, εις βάρος του συνόλου και έρχομαι στο προκείμενο, για να δικαιολογήσω και τον τίτλο του παρόντος.

Καθημερινά βομβαρδίζονται, από όλα τα σύγχρονα μέσα μαζικής ενημέρωσης, οι αναξιοπαθούντες συνέλληνες, με διαφημίσεις ενεχυροδανειστηρίων και γραφείων συναλλαγών χρυσού, κοσμημάτων και άλλων σχετικών αντικειμένων σε ‘’τιμή κοσμήματος ‘’ και έχουν κατακλυσθεί όλες οι πόλεις με αντίστοιχα καταστήματα. Το χειρότερο, για μένα προσωπικά, είναι η γνωστή φωνή ενός διαφημιστή  ανάλογης αλυσίδας γραφείων, που μου θυμίζει απόλυτα τη φωνή του ‘’ντελάλη’’ που διαλαλούσε στα παιδικά μου δύσκολα χρόνια , το ανάλογο ενδιαφέρον κάποιων ‘’μαυραγοριτών’’ της κατοχής. Τότε όμως ήταν μικρό το ‘’βεληνεκές’’ των νοσηρών αυτών ‘’ακουσμάτων’’, ενώ σήμερα, οι σύγχρονοι συνεχιστές τους, μπορούν να εισβάλουν στο σπίτι μας σε ανύποπτο χρόνο και να προσβάλουν την ακοή και τη ‘’μνήμη’’ μας. Εγώ χθες, παρακολουθούσα αγώνα μπάσκετ και υποχρεώθηκα να υποστώ τη δοκιμασία που με γύρισε 71 και πλέον χρόνια πίσω, σε μια εποχή που θέλω τόσο πολύ να ξεχάσω με κάθε τρόπο. Ας σταματήσει κάποιος αυτή την εκβιαστική συναλλαγή ή τουλάχιστον ας περιορίσει την προβολή της, με τα παντοειδή σύγχρονα μέσα ενημέρωσης. Φοβούμαι κυρίως, μήπως η ανοχή αυτής της κατάστασης δημιουργήσει συνειρμικά και την ανάπτυξη άλλων ανώμαλων συμπτωμάτων, μιας εποχής που προσπαθούμε να βάλουμε οριστικά στο χρονοντούλαπο της μαύρης ιστορικής πραγματικότητας της χώρας  μας. Αντώνης