ΜΙΑ ΟΜΕΛΕΤΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΗ

     [  Μαθήματα κατοχικής πρακτικής]

            Ένα καρτούτσο παραπάνω – που προσωπικά μου συμβαίνει σπάνια αφού επιλέγω την απομόνωσή μου -  λύνει τη γλώσσα και επιτρέπει κάποια πρακτικά μαθήματα επιβίωσης σε δύσκολες ώρες, που αισιοδοξώ να μην χρειασθούν. Προσωπικά – λόγω ηλικίας- προφανώς δεν  θα με προλάβουν- αν και είμαι εξοικειωμένος και δεν φοβάμαι - το θέμα όμως είναι να μην αποκτήσουν τις  εμπειρίες μου και οι νεότεροι και μάλιστα σε συνθήκες ειρηνικής περιόδου και σχετικής ευμάρειας στην Ήπειρό μας. Αντώνης Ταρνανάς

Δεν μου συμβαίνει συχνά, αλλά στις ελάχιστες αυτές ανθρώπινες συμπεριφορές  , απολαμβάνω απόλυτα τις απλές μα τόσο αναγκαίες, στις βάναυσες εποχές μας, ευγενικές κινήσεις – έστω και τυπικές-  των ανθρώπων που συναναστρέφομαι.  Στη σύγχρονη πραγματικότητα που όλοι βιώνουμε – ο καθένας με τον τρόπο του – είναι ανάγκη να σκεφθούμε  , τις όμορφες καταστάσεις συμπαράστασης, που όλοι βάζαμε σαν προτεραιότητα το σύνολο αντί του εαυτούλη μας.  Έτσι επιζήσαμε σαν λαός και χώρα, πέρα από κάθε κομματική επιλογή ή πρόταση, που απέβλεπε στην λαϊκή πελατεία και όχι στην  ουσιαστική βελτίωση της  απλής μα τόσο σημαντικής  εθνικής μας επιβίωσής .

Είναι καιρός να ξαναγυρίσουμε στις ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις που δεν προϋποθέτουν σκοπιμότητες, αλλά έτσι απλά και ‘’χύμα’’ δείχνουν ότι πέραν της υλικής υπόστασης ενυπάρχει    ο ίδιος ο άνθρωπος, που τόσο βάναυσα εκμεταλλεύτηκαν και συνεχίζουν να το κάνουν τα κομματικά συμφέροντα.

Αφορμή του παρόντος αποτέλεσε μια τυχαία και όχι για πρώτη φορά, συνάντηση με κάποιους γνωστούς ή φίλους [ ο προσδιορισμός αποτελεί προσωπική επιλογή καθενός των μετεχόντων]. Εκεί λοιπόν που – η συνδρομή του οίνου- συνέβαλε στο  ‘’συναμφότερο του πνεύματος’’ που ισχυρίζεται θεωρητικά αλλά ποδοπατεί στην πράξη ο κ. Ζουράρις, ακολούθησε το απλό και  πρακτικό αλλά σημαντικό και μεγαλειώδες γνώρισμα της φυλής μας. Αυτό που μας κρατά όρθιους για  χιλιάδες χρόνια, κόντρα στις  αμέτρητες  ατυχείς πολιτικές  συγκυρίες.

Στο χωρισμό μας, ένας από την παρέα, ο Άγγελος, μοίρασε στους υπόλοιπους τρεις μας,  μια σακουλίτσα με λίγα αβγά [ το αβγά με β θα εξακολουθεί να με βασανίζει] από τις κότες του. Δεν έδωσε λύση στο οικονομικό μας πρόβλημα, αφού και χωρίς το περιεχόμενο της σακούλας θα επιζούσαμε, αλλά μου θύμισε πρακτικές της κατοχής που χαρακτήρισαν  την ελληνική αλληλεγγύη των  παιδικών  μου χρόνων και μου ξανάφεραν την ελπίδα ότι στη χώρα μας υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που  είναι περισσότεροι από αυτούς που βλέπουμε. Ίσως εκείνοι που δεν τα έζησαν δεν μπορούν ακόμα ,  να τα κατανοήσουν και εύχομαι να μην χρειασθεί να το κάνουν.

Λειτούργησα λοιπόν ενστικτωδώς, μιμούμενος τις κινήσεις της συγχωρεμένης  μητέρας μου που,  κάθε φορά που εξασφαλίζαμε τον επιούσιο, έσπευδε να  τον,’’ σερβίρει’’, για να διασκεδάσει – έστω και προσωρινά- την καθημερινή μας  ένδεια και μιζέρια, με την πρόσκαιρη κατάκτησή μας. Δεν ζούμε σαφώς ανάλογες καταστάσεις, αλλά καλού – κακού  είναι καιρός να δοκιμάζουμε τις πρακτικές, γιατί με αυτούς που μπλέξαμε , κανείς δεν ξέρει πόσο ακόμη θα μας στοιχίσει το τίμημα της ‘’καρέκλας’’ τους.

‘Έτσι λοιπόν και εγώ, επιστρέφοντας στο σπίτι, έκανα χρήση των δύο από τα 6 αβγά –κρατώντας πισινή -  για να  επαναφέρω στο μυαλό μου τις ελάχιστες θετικές στιγμές, μιας πολύχρονης λιτότητας του μακρινού μας παρελθόντος. Κάποιοι βολεμένοι αριστεροδέξιοι, σκέφθηκαν να μας επαναφέρουν τις ξεχασμένες μας αναμνήσεις, διανθισμένες με τα σύγχρονα ‘’σοσιαλιστικά  συσσίτια’’ , μιας  εποχής που κανένας μας δεν θέλει να θυμάται.

Προχώρησα λοιπόν άμεσα  στην παρασκευή   μιας απλής ομελέτας [ φωτογραφία στην κορυφή] που συχνά αποτελεί πρόχειρη λύση στην  ανθρώπινη αδυναμία μας να ‘’κορέσουμε’’ τη στομαχική μας στέρηση  και ίσως τη μοναδική που απέμεινε πια απόλαυση στη ‘’ ζωή’’ της τρίτης ηλικίας. Άγγελε, σ’ ευχαριστώ για τη ‘’ σημαντικότερη ομελέτα της ζωής μου και τους συναισθηματικούς συνειρμούς που με οδήγησες με την ευγενική σου χειρονομία.  Αντώνης Ταρνανάς