ΚΟΥΝΙΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΚΟΥΝΑΓΕ

                               [ GREEK COMEBACK]      

Οι ομογενείς στις ΗΠΑ , φώναξαν στον κ. Τσίπρα για την Ελληνική επιστροφή, σύνθημα που υιοθέτησε αυτόματα ο Πρωθυπουργός μας. Αυτός άλλωστε ήταν και ο σκοπός της επίσκεψής του στο Σικάγο και πολύ καλά έκανε. Η ομογένεια και η Ορθόδοξη Εκκλησία στις ΗΠΑ είναι βασικοί πυλώνες και μπορούν να βοηθήσουν – όπως πολλές φορές έκαναν και στο παρελθόν – τη χώρα μας σ’ αυτή τη δύσκολη περίοδο.

Το σύνθημα λοιπόν ‘’Greek comeback’’, που ακούστηκε από την Ελληνο-Αμερικανική κοινότητα του Σικάγου,  δεν φαίνεται να έχει το ίδιο νόημα με τη φράση του κ. Τσίπρα ότι η Ελλάδα ‘’αφήνει πίσω της την κρίση’’. Τα προβλήματα της χώρας είναι πολύ σοβαρά και δεν λύνονται με επισκέψεις κινηματογραφικών Studios και συνθήματα που κατά κόρον λέγονται στο εσωτερικό. Ακόμα και οι μεσαίου βεληνεκούς επιχειρηματίες έθεσαν σαν προϋπόθεση την τήρηση των υποσχέσεων, διότι προφανώς δεν μας πιστεύουν.

Μια χώρα ευκαιρίας και ξεπουλήματος, που θα ξεσήκωνε πολλούς να επενδύσουν ‘’μπιρ παρά’’, αντιμετωπίζεται πολύ ψυχρά, γιατί έχουν ακούσει τόσα ψεύδη και δεν ξέρουν αν πιστεύουμε πραγματικά το comeback  που μας ζητούσαν. Μακάρι αυτή τη φορά να εννοούμε αυτά που λέμε και να γίνουμε επί τέλους μια κανονική χώρα. Μη μου πείτε ότι ο κ. Τσίπρας θα δυσκολευτεί να αποδεχθεί  το σύνθημα ‘’ανήκουμε στη Δύση’’ του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αφού ο ίδιος τουλάχιστον προς τα εκεί μας πάει. Κάθε θετική αλλαγή είναι αποδεκτή αρκεί να αποβλέπει στο εθνικό συμφέρον.

Ελπίζω και εύχομαι  αυτή η επαφή με τους Ελληνοαμερικανούς να εδραιώσει τις ‘’νέες’’ αντιλήψεις  , που θα βοηθήσουν τη χώρα αλλά θα ξαναζεστάνουν και την πρωθυπουργική καρέκλα του. Ο ίδιος μας έχει δείξει ότι είναι ικανός για κάθε μεταμόρφωση και συνεπώς  ας επιλέξει εκείνη που θα ‘’βολέψει’’ και την υστεροφημία του, αφού την ιδεολογία του, μάλλον την ψάχνει ακόμα.

 Αυτές οι επαφές ‘’προθέρμανσης’’ με την ομογένεια, πριν από τις σημαντικές  συναντήσεις, μου φέρνουν στο νου ανάλογες κινήσεις της εθνικής ποδοσφαίρου της χώρας μας του 1994. Τότε η ομάδα μας πήγε πολύ νωρίτερα στις ΗΠΑ - αφού είχαν αρχίσει από την Ελλάδα οι δημόσιες φιέστες- και ‘’αναλώθηκε’’ σε επαφές και δημόσιες σχέσεις, οι οποίες είχαν απόλυτη επιτυχία. Δεν έγινε όμως το ίδιο και με τον κύριο σκοπό της αποστολής, που είχε ήδη σβήσει οριστικά  τα όνειρα του αείμνηστου  Αλκέτα Παναγούλια. Το τραγικό τέλος είναι γνωστό και έχει μείνει σαν παράδειγμα προς αποφυγή.

Μακάρι λοιπόν, αυτή τη φορά,  να δούμε το πραγματικό και εθνικά συμφέρον comeback και να φανεί επί τέλους το ζητούμενο φως στο τούνελ, που όλοι οι Έλληνες εξακολουθούν να ελπίζουν. Το ιδεολογικό θέμα δεν αποτελεί καμιά δυσκολία σε πολιτικούς χώρους που δεν δυσκολεύονται να κάνουν το ΟΧΙ  υπερήφανο ΝΑΙ και είναι τόσο επιρρεπείς στις Οβιδιακές μεταμορφώσεις.

Ας προσέξουν όμως κάτι πολύ σημαντικό ότι αυτή τη φορά βρίσκονται στη χώρα που ανοιχτά κατηγορούσαν για τον καπιταλισμό της – επειδή οι ίδιοι δεν τον έχουν. Οι όποιοι πολιτικοί τους δεν είναι ‘’Αμερικανάκια’’ και μπορούν να μας βοηθήσουν μόνο ‘’αν έτσι υπηρετούνται τα συμφέροντά τους’’. Δεν μας κάλεσαν για την ομορφιά μας αλλά για τις βάσεις στη  Σούδα και αλλαχού, την αγορά οπλικών συστημάτων και πολλά άλλα, που αποτελούσαν το ‘’ψωμοτύρι’’ της κομματικής συνθηματολογίας του Σύριζα. Σε αντίθετη περίπτωση θα επαναλάβω τον υπότιτλο ‘’ κούνια που μας κούναγε’’. Αντώνης Ταρνανάς