ΜΙΑ ΜΟΝΟΤΟΝΗ 5ΕΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗ

          Με  υπόκρουση Σούμπερτ

Λίγο πριν από το τέρμα της συνολικής μου προσωπικής διαδρομής, άφησα το μυαλό μου να τρέξει σε μια πολύ παλιά   μονότονη διαδρομή  της 10ετίας του 1950. Πρόκειται για την  εποχή που η χώρα  προσπαθούσε  να βγει από τη συμφορά του 2^ου παγκόσμιου και του εμφύλιου πολέμου και  η οικονομική κατάσταση και η γενικότερη ανέχεια , προσομοιάζει  αρκετά   με αυτήν που ζούμε τώρα . Αυτό  με ανάγκασε  να καταταγώ για πέντε χρόνια εθελοντής στις ένοπλες δυνάμεις. Με τον τρόπο αυτό απέβλεπα στην προσωρινή λύση του  οικονομικού  προβλήματος αλλά και στη διευκόλυνση  σπουδών μου στην Αθήνα.

Παρουσιάστηκα το 1953 ,στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Διαβιβάσεων [ΚΕΔ] στο Χαϊδάρι , όπου έμεινα μέχρι το τέλος της υποχρέωσής μου. Αρχικά  υπήρξα εκπαιδευόμενος στη Σχολή Τηλεπικοινωνιών του Στρατού και στη συνέχεια έγινα εκπαιδευτής, κάτι που συνέχισα ,ως ιδιώτης και  μετά την απόλυσή μου,   κυρίως αξιωματικών, για έναν ακόμα χρόνο.

Εκεί συνάντησα και συνδέθηκα με αρκετούς συναδέλφους, αλλά πιο στενά με δύο φίλους , τον Κώστα και τον Γιώργο. Αμέσως μετά την εκπαίδευση αποφασίσαμε να συγκατοικήσουμε  εκτός στρατοπέδου οι τρείς μας, αρχικά στον Λόφο Αξιωματικών και αργότερα στην οδό Σαρρή 32, απέναντι από το σημερινό θέατρο ΗΒΗ και την παράγκα του πρώτου υπαρξιστή της εποχής, του Σίμου, [όπου  σύχναζε και ένας ψηλόλιγνος νέος, ο κ. Θ. Πάγκαλος]. Αυτό έγινε για λόγους πρακτικούς, αφού στη γειτονική πλατεία Κουμουνδούρου, βρισκόταν η αφετηρία των λεωφορείων Χαϊδαρίου, που μας οδηγούσαν στο στρατόπεδο.

Η καθημερινή μας διαδρομή ήταν από την Κουμουνδούρου ως τη στάση ΚΕΔ στην οδό Καβάλας  - λεωφόρο Αθηνών, που υπάρχει και σήμερα, όπως φαίνεται στον συνημμένο χάρτη.  Από εκεί ακολουθούσε πεζοπορία σε ένα δρομάκι ερημικό αρκετών  εκατοντάδων μέτρων [ θαρρώ πως ήταν η σημερινή οδός Φλούτζη], μέχρι το στρατόπεδο – κοντά στο σημερινό Αττικό Νοσοκομείο .  Χαράματα, κάθε πρωί, η ίδια ακριβώς  διαδρομή για μέρες, μήνες, χρόνια και εμείς παιδιά ακόμα ψάχναμε τρόπους για να σπάσουμε αυτή τη μονοτονία. Στην αρχή συναγωνιζόμαστε στο τρέξιμο – ο Κώστας με κέρδιζε στο σπριντ αλλά εγώ  έπαιρνα κεφάλι  μετά τα εκατό μέτρα -  και έτσι διασκεδάζαμε τη διαδρομή,  αλλά σύντομα και αυτό κατάντησε ρουτίνα.

Τελικά – δεν θυμάμαι ποιος είχε την ιδέα – προσθέσαμε και μουσική υπόκρουση  και μάλιστα σφυρίζοντας [πρίμο – σιγόντο] τη γνωστή σερενάτα του Σούμπερτ. Η μέθοδος αυτή κρατήθηκε μέχρι το τέλος γιατί, πέραν των άλλων, μας έδιωχνε τη σκέψη της στρατιωτικής ζωής και μιας  νοοτροπίας  που δεν ταίριαζε σε κανένα  μας και μόνο   η ανάγκη μας είχε υποχρεώσει να  ‘’αποδεχθούμε’’. Οι τρεις μας δεθήκαμε  πολύ στενά, και  ξεπερνώντας   τις όποιες  αντιξοότητες  παραμένουμε για πάντα   φίλοι.

Οι δρόμοι μας χωρίσανε αλλά κρατήσαμε  την επαφή και κατά καιρούς ανταλλάσουμε αναμνήσεις από το μακρινό δυσάρεστο εκείνο παρελθόν αλλά και μακαρίζουμε τις συνθήκες που μας ένωσαν  για πάντα. Εδώ και δυο περίπου χρόνια, τόσο εγώ όσο και ο Κώστας, χάσαμε  κάθε επαφή με τον τρίτο της παρέας, τον Γιώργο, αφού δεν παίρνουμε απάντηση στις τηλεφωνικές μας κλήσεις από τον ίδιο ή τους οικείους του. Ευχόμαστε να είναι όλοι τους καλά και ας αδημονούμε. 

Αντώνης Ταρνανάς

Χάρτης της περιοχής - με κίτρινο η λεωφόρος Αθηνών