Η ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ

Ύστερα από μια μακρά σιωπή στην κοινοποίηση της αρθρογραφίας μου, αισθάνομαι την ανάγκη  να επανέλθω και να συμμερισθώ μαζί σας τη συμμετοχή στο Θείο δράμα και την προσμονή της Ανάστασης του Κυρίου αλλά και του Ελληνικού λαού, του οποίου το μαρτύριο δεν έχει τελειωμό. Αρχική μου σκέψη ήταν – όπως το συνηθίζω τέτοιες μέρες- να περιορισθώ στις ευχές και κάποιες αναπολήσεις  αντίστοιχων περιόδων του παρελθόντος, αλλά η επικαιρότητα με ανάγκασε να στραφώ σε αναμνήσεις μιας εποχής που θέλω να διαγράψω οριστικά από τη μνήμη μου.

Στην αλλαγή αυτή οδηγήθηκα από μια φωτογραφία του κυρίου Πρωθυπουργού στην Καλαμάτα με ένα πανευτυχές κοριτσάκι στην αγκαλιά του, που μου θύμισε την πραγματική ιστοριούλα που θα σας διηγηθώ, χωρίς να παραθέσω τα  πλήρη στοιχεία  των ηρωίδων της:

Ήταν το καλοκαίρι του 1969, που υπηρετούσα στην Ελληνική Πρεσβεία της Πράγας Τσεχοσλοβακίας, την οποία  επισκέφθηκαν δύο εξαδέλφες – όπως μου δήλωσαν – Ελληνίδες  του παιδομαζώματος του 1949 ,με αίτημα την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Μετά τα γεγονότα της σοβιετικής εισβολής στη χώρα, στην οποία τα Ελληνόπουλα αντιστάθηκαν πολύ έντονα, δημιουργήθηκε μια σημαντική τάση επιστροφής  των παιδιών αυτών στην πατρίδα τους. Σημειώνω όμως με πικρία ότι την εποχή εκείνη χρειάζονταν άδεια επιστροφής  και τα παιδιά που οδηγήθηκαν από τον δημοκρατικό  στρατό και χωρίς τη θέλησή τους στις  ‘’Λαϊκές Δημοκρατίες’’ της Ανατολικής Ευρώπης. Πέραν όμως αυτού  του παραλογισμού, την κατάσταση δυσκόλευε κυρίως η στάση των συγγενών τους στην πατρίδα που με διάφορα προσχήματα αντιδρούσαν  στην επιστροφή τους, για να συνεχίσουν να εκμεταλλεύονται την κτηματική τους περιουσία.

Όταν ζήτησα το μικρό τους όνομα – στην καταγραφή των στοιχείων τους – και οι δυο  μου απάντησαν : ‘’δυστυχώς το όνομά μας είναι Λαοκρατία’’, κατά τις κομματικές  επιλογές της εποχής και χωρίς να ευθύνονται οι ίδιες γι’ αυτό.  Από ό,τι γνωρίζω η μια τουλάχιστον επέστρεψε στην Ελλάδα  και μαζί με την περιοχή της καταγωγής της άλλαξε και το όνομα της, που κάποιες σκοπιμότητες της φόρτωσαν, χωρίς η ίδια να έχει ποτέ συγκατατεθεί.

 Έρχομαι τώρα στη φωτογραφία της Καλαμάτας, που επισυνάπτω, για να μη φανεί ότι θέλω να στερήσω την επιδίωξη του Πρωθυπουργού  και ίσως και την αντίστοιχη των γονιών του κοριτσιού,  για προβολή.  Σημειώνω  όμως ότι το γεγονός αυτό – που συνηθίζουν και οι λοιποί πολιτικοί μας -  αποτελεί απαράδεκτη έκθεση των ανηλίκων, χωρίς τη δυνατότητα των ίδιων να προστατευθούν από τη δημόσια θέα που ενδεχομένως αργότερα να μην επιθυμούν.

Διερωτώμαι τι κάνει ή μάλλον πως μπορεί η πολιτεία να προστατέψει τα αθώα και άβουλα παιδάκια από τη μετατροπή τους σε εργαλεία προβολής ψεύτικων εικόνων και πλασματικών εντυπώσεων , οι οποίες θα τα βαρύνουν ή ενδεχομένως και θα στιγματίζουν την ενήλικη ζωή τους. Τα ονόματα προφανώς μπορούν να αλλάξουν για όσους θέλουν να τα αποποιηθούν, μια δημόσια φωτογραφία όμως θα μπορεί να ‘’κραδαίνεται’’  εσαεί εναντίον τους, χωρίς δυνατότητα να αποσείσουν τη δική τους ευθύνη για τούτο.

Κύριοι πολιτικοί και πολιτικάντηδες και κυρίως  γονείς, μην εκθέτετε τα ανήλικα παιδιά σας στον βωμό της όποιας μωροφιλοδοξίας ή ιδεοληψίας σας, διότι αυτό τους προσδίνει  μια μορφή ‘’γενιτσαρισμού’’  που εμπεριέχει στοιχεία  του δικού σας  φανατισμού, της μισαλλοδοξίας και της αντεκδίκησης. Αφήστε να αποφασίσουν μόνα τους για τις μελλοντικές τους επιλογές,  όταν  θα μπορούν να έχουν προσωπική κρίση, όπως τουλάχιστον επιτάσσουν οι βασικοί κανόνες της δημοκρατίας, την οποία όλοι επικαλείσθε στις ομιλίες σας. Σταματήστε επί τέλους το ‘’πνευματικό’’ παιδομάζωμα, που μας γυρίζει πίσω  σε παλιές  ‘’οθωμανικές’’  πρακτικές, που βασάνισαν το λαό μας.

Με την ελπίδα ότι αν δεν ακουσθούν από τους υπεύθυνους, θα εισακουστούν σαν ευχές από τον οδηγούμενο στο μαρτύριο των Παθών Του  Ιησού, εύχομαι σε όλους σας καλή Ανάσταση, με όποιον τρόπο ο καθένας σας  την επιθυμεί.

Ακολουθεί  η ευτυχής φωτογραφία.     Αντώνης Ταρνανάς