ΔΙΑΣΠΑΡΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΤΗΝ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΡΑΣΤΩΝΗ

                            Μια μικρή παρένθεση

Εξωστρεφής από τη φύση μου, δεν αφήνω στιγμή χωρίς να εκφράσω, με κάθε τρόπο και καλοπροαίρετα, τις σκέψεις μου, με την ψευδαίσθηση ότι αυτές αφορούν , ενδεχομένως και τους άλλους. Δεν είμαι βέβαιος ότι αυτή είναι η αλήθεια, είμαι όμως απόλυτα σίγουρος ότι ουδείς κατέχει τη μοναδική αλήθεια και συνεπώς μου αρκεί ο προβληματισμός όσων  με διαβάζουν. Το φετινό καλοκαίρι έκανα ένα μακρύ διάλειμμα, για να διευκολύνω την καλοκαιρινή ραστώνη εκείνων που ‘’ανέχονται’’ ή και ‘’ενθαρρύνουν’’ τα γραφόμενά μου, ώστε να τους κρατήσω σαν αποκούμπι των ιδεών μου για το υπόλοιπό διάστημα. Αυτό δεν σημαίνει ότι έπαψα να σκέπτομαι, να προβληματίζομαι και να γράφω.

Εξακολουθώ λοιπόν να σκέπτομαι και να αποτυπώνω αυτές τις σκέψεις μου στον υπολογιστή και στη συνέχεια να τις κρατώ στη μνήμη του ή να τις διαγράφω, χωρίς  να τις αναθεωρώ ή να τις σβήνω και από την προσωπική μου μνήμη. Κατά το κοινώς λεγόμενο τις κρατώ αποκλειστικά για τον εαυτό μου, ακόμα και όταν διαπιστώνω ότι αυτές δικαιώνονται. Αρκούμαι στη διαπίστωση της εγκεφαλικής μου ορθότητας, δεν είναι όμως δική μου δουλειά να επισημαίνω τα  καλώς ή κακώς κείμενα της κοινωνία μας, όσο και αν αυτά επηρεάζουν  τη ζωή μου και εκείνη των ανθρώπων που εκτιμώ και αγαπώ.

Ύστερα από όλα αυτό το σκεπτικό θα μου πείτε εύλογα, γιατί διακόπτω το μακρύ διάλειμμά μου και διαταράσσω την τόσο αναγκαία για όλους καλοκαιρινή ραθυμία των φίλων αναγνωστών μου; Οι λόγοι είναι πολλοί και ενίοτε ανεξήγητοι, αφού ο καθένας μας – όπως είπαμε ήδη – έχει τα δικά του κριτήρια και ενδέχεται να υποκύπτει σε προσωπικούς του αυτοματισμούς, να κάνει λανθασμένες εκτιμήσεις ή και να μη μπορεί να κάνει αλλιώς. Στην περίπτωσή μου ισχύει μάλλον το τελευταίο και μόνο άνθρωποι που βρίσκονται στην ίδια με μένα κατάσταση δύνανται να κατανοήσουν απόλυτα αυτή την ‘’ιδιαιτερότητα’’.

Όταν από μικρό παιδί οι συνθήκες ζωής [πόλεμοι, κατοχή, πείνα κλπ] σε αναγκάζουν να μπεις σκληρά και ουσιαστικά στο μαγκανοπήγαδο της βιοπάλης, είναι πολύ αργά στα [κλεισμένα ήδη] 85 σου να αλλάξεις τρόπο ζωής ή να συμβιβαστείς με τις όποιες ανέσεις και ευκολίες προσφέρει η σύγχρονη τεχνολογία για να ‘’σκοτώνεις’’ την ώρα σου, η οποία μπορεί να είναι και η τελευταία! Αυτό δεν το λέω με πικρία ή παράπονο, αφού για να γεράσω έζησα και ευγνωμονώ το Θεό, που μου επιτρέπει να έχω ακόμα ορθή κρίση και τη δυνατότητα να αυτοεξυπηρετούμαι, χωρίς να ταλαιπωρώ αγαπημένα μου πρόσωπα.

Έχω τόσες προσωπικές αναμνήσεις – ευχάριστες και δυσάρεστες – να με συντροφεύουν στο όποιο μου απομένει υπόλοιπο του βίου μου, που αποκλείεται να πλήξω, χωρίς αυτές που μπορούν να λειτουργήσουν και σαν υποκατάστατο μιας ελάχιστης κεκτημένης δραστηριότητας του πρότερου βίου μου. Αυτή είναι και η αιτία που γράφω και καμιά φορά τα δημοσιεύω, κολακευμένος και με την εντύπωση ότι ίσως ενδιαφέρουν και άλλους. Στην εποχή μας άλλωστε, ζούμε κυρίως και βαυκαλιζόμαστε με φρούδες ελπίδες και  επαναστατικές ‘’ασκήσεις επί χάρτου’’. Αυτό ικανοποιεί και τη γενικότερη αφέλεια που δημιουργεί το ‘’κουτόχορτο’’ που αφειδώς και εν γνώσει μας καταναλώνουμε, για να φανούμε ‘’σύγχρονοι’’ με τη επίκαιρη κομματική ορολογία, έστω και αν αυτό μας επιβάλλεται με τον ‘’συντηρητικότερο’’ τρόπο.

Θα διερωτηθείτε ίσως τελικά τι καινούργιο πρόσθεσα με τους σημερινούς μου προβληματισμούς; Αυτό απομένει να το ανακαλύψετε εσείς αν υπάρχει, αφού εγώ ‘’ό,τι είχα να πω το είπα’’ !!!    Αντώνης