ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΟΥ ΟΝΕΙΡΟΥ

 

    ΙΔΑΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΞΙΟΣ ΕΡΑΣΤΗΣ

 

 

Για μια ακόμα φορά το άρθρο που ακολουθεί θα γραφεί σε πρώτο πρόσωπο – όπως συνηθίζω. Μπορεί να φαίνεται ότι αυτοπροβάλλομαι ή  αποτυπώνω τις προσωπικές μου απόψεις για το θέμα που με απασχολεί, στην πραγματικότητα  όμως ‘’περνώ’’ από το φίλτρο των προσωπικών μου εμπειριών – και είναι αμέτρητες – τα γεγονότα που με απασχολούν. Ίσως να δείχνει εύκολο αλλά σας διαβεβαιώ ότι  πονώ και συμμερίζομαι τα όσα περιγράφω και κυρίως τα γράφω και για μένα. Διηγούμαι πραγματικά γεγονότα που ζω ή  έζησα , τα οποία δεν μπορούν να έχουν πολλές αλήθειες, ούτε θεωρώ εαυτόν κάτοχο της μοναδικής, γιαυτό περιορίζομαι στα βιώματά μου. Επικαλούμενος τον τίτλο του θαυμάσιου ποιήματος του Νίκου Καββαδία, αναζητώ στους στίχους του να βρω στοιχεία του εαυτού μου. Όλοι οι άνθρωποι έχουν κοινά στοιχεία, όπως έχουν και μεγάλες διαφορές, πολλοί όμως από αυτούς περνάνε απαρατήρητοι, χωρίς να διερωτηθεί  ποτέ κανείς αν άξιζαν αυτής της μεταχείρισης.

Έτσι τα φέρνει η ζωή και πορευόμαστε  όχι πάντα όπως θέλουμε, αλλά τις περισσότερες φοράς όπως μας λάχει και δεν αναφέρομαι σαφώς σε εκείνους που δέχονται ό,τι τους δοθεί ή δεν προσπαθούν για κάτι καλύτερο για τους ίδιους και τους δικούς τους. Υπάρχουν κάποιοι οι οποίοι αρκούνται να χαρακτηρίζουν την κοινωνία άδικη – που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα – και να προσπαθούν να τη διορθώσουν όχι με δικές τους προσπάθειες αλλά με τσιτάτα διάφορων κοσμοθεωριών, που απέτυχαν στην εφαρμογή τους. Το κακό είναι ότι δεν κατάλαβαν ακόμα ότι οι περισσότεροι έχουν πέσει θύματα ιδεοληψιών ή κομματικών συμφερόντων, αν αυτό δεν βολεύει και την τεμπελιά τους.

Επανέρχομαι λοιπόν στον τίτλο του εξαίρετου ποιήματος και στις αναζητήσεις των δικών μου αναμνήσεων, αφού και εγώ είμαι επίσης πολυταξιδεμένος  αλλά μακριά από γαλάζιους πόντους και από θολούς ορίζοντες. Είχα και εγώ έναν έρωτα,   μετά τη συνταξιοδότηση , περνώντας μόνος με τη βαρκούλα μου ώρες και μέρες ατέλειωτες σε κοντινές μου θάλασσες  Είχε κι εκεί τις τρικυμίες της αλλά δεν τις φοβήθηκα ποτέ, γιατί τις θεωρούσα σαν  ανταπόκριση στον έρωτα και τη φροντίδα μου.  Πόσες φορές αλήθεια  παρακαλούσα να με κρατούσε για πάντα στην αγκαλιά της, χωρίς όμως δική μου συγκατάθεση ούτε καν ανοχή.

Κάθε φορά που ξέσπαγε μεγάλη θαλασσοταραχή, θαρρούσα ότι ίσως αυτή ήταν μια  ευκαιρία  να χαθώ για πάντα στα βαθιά και να μη με ξαναδεί ποτέ ανθρώπου μάτι. Όταν θα φύγω από τη ζωή  θέλω να χαθώ για πάντα και για όλους  και όσοι  με θυμούνται να με θυμούνται ζωντανό, όπως με γνώρισαν. Στη ζωή έκανα πάντα τη μεγαλύτερη προσπάθεια, δεν γνωρίζω όμως αν αυτό είχε και τα καλύτερα αποτελέσματα, παρόλα αυτά  θα φύγω με  την καρδιά γεμάτη αγάπη για όλους. Ίσως τελικά αποδειχθεί ότι όλοι μας είμαστε εραστές του ονείρου που παραμένει  ‘’άπιαστο’’.   Αντώνης