ΔΥΟ ΣΕ ΕΝΑ

 

Δύο σε Ένα

 

 

Δεν πρόκειται για τη γνωστή μέθοδο προώθησης  προϊόντων,  αλλά για δυο   ιστοριούλες  παιδικών μου αναμνήσεων, που αναβίωσε  μια μικρή βόλτα  στην παλιά μου  γειτονιά . Γράφονται  σε πρώτο πρόσωπο, για λόγους  επιβεβαίωσης της  αυθεντικότητας και γιατί θεωρώ  τον εαυτό μου , κατά κάποιο τρόπο, μέτοχο και έναν από τους τελευταίους μάρτυρες των γεγονότων της εποχής. Είναι ένα ελάχιστο δείγμα των βιωμάτων  της δεκαετίας  του 1940 , που δεν  διηγηθήκαμε ποτέ στην επόμενη γενιά [συμπεριλαμβανομένων και των παιδιών μας] για να τα κρατήσουμε μακριά  από το    άγος των  πολέμων  της εποχής , αλλά και γιατί αργότερα δεν ήθελαν να τις  ακούσουν  ή δεν  τις  πίστευαν! Είναι βέβαιο  ότι την πραγματική ιστορία τη  γνωρίζουν μόνο όσοι  την έζησαν προσωπικά  και την διαμορφώνουν συμβάντα που φέρουν στο φως  τυχαία περιστατικά. Δυο τέτοιες ιστορίες θα σας διηγηθώ, διότι τις έζησα προσωπικά και  στιγμάτισαν μια ολόκληρη εποχή. Το δυστύχημα είναι ότι υπάρχουν ακόμα και σήμερα μιμητές, οι οποίοι   τεχνηέντως, προσπαθούν να διαστρεβλώσουν τα γεγονότα και να ιδιοποιηθούν   διάφορες εκφάνσεις τους, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια και τη σιωπή των ανθρώπων που τα βίωσαν και προτίμησαν τη λήθη!!!

Χθες, θέλοντας να δοκιμάσω τις έσχατες σωματικές δυνάμεις μου, αποφάσισα να επισκεφθώ το πατρικό μου σπίτι [ ανήκει στον γιό μου], σε απόσταση 500 περίπου μέτρων από το σπίτι που διαμένω αλλά με  υψομετρική διαφορά 150-200 περίπου μέτρων, περνώντας από ένα παλιό γειτονόσπιτο, που έγινε παρανάλωμα μιας πρόσφατης πυρκαγιάς.

Πέρασα πρώτα από το σπίτι που κάηκε – κυρίως για να αναλάβω δυνάμεις για τη συνέχεια και μετά επισκέφθηκα και το πατρικό μου. Πρόκειται για μια διαδρομή που έχω κάνει αμέτρητες φορές αλλά με  διαφορετικές κατά καιρούς  συνθήκες και παραλλαγές στο δρομολόγιο. Στην επιστροφή, για να αντιμετωπίσω τις επιβαρύνσεις  της απότομης κατηφόρας στα πόδια μου, αναγκάστηκα να ακολουθήσω  μια διαδρομή ζικ-ζακ, που με οδήγησε σε ένα πέρασμα που είχα ξεχάσει ότι το είχα  διαγράψει από τα παιδικά μου ακόμα χρόνια .

Στο πέρασμα αυτό είδα,   έρμο και εγκαταλειμμένο,  το σπίτι ενός  παλιού μου γείτονα, που  μου θύμισε  δυο πολύ τρομερές παιδικές αναμνήσεις, που με είχαν   αναγκάσει να  βγάλω το πέρασμα αυτό  από τις διαδρομές μου. Για την πρώτη ανάμνηση  παραθέτω το απόσπασμα που ακολουθεί, από παλαιότερο  βιβλίο μου με τίτλο ‘’αρνούμαι να ξεχάσω’’ , χωρίς κανένα σχόλιο:

  ‘’  Θυμάμαι  και τώρα το φωτεινό πρόσωπο του πατέρα μου, όταν, για αμοιβή της εργασίας του κάποιων ημερών, ως οικοδόμου, επέστρεψε αργά το βράδυ στο σπίτι και μάς φώναξε να δούμε το περιεχόμενο του περιτυλίγματος μιας παλιάς εφημερίδας. Ήταν ένα κομμάτι , περί τη μισή οκά, μαυρισμένο κρέας. Το πανηγυρίσαμε οικογενειακώς, αφού είχαμε σχεδόν ξεχάσει  και την όψη του και ο γιατρός μας το είχε συστήσει - για τα παιδιά τουλάχιστο - λόγω αβιταμίνωσης. Οι γονείς μας ούτε που το δοκίμασαν, για να μη μας το στερήσουν. Πολύ αργότερα μάθαμε , ότι το ''αρνάκι'' που αντιπροσώπευε κάποια μεροκάματα του πατέρα μου........ήταν σκύλος και μάλιστα  γείτονας και προφανώς και αυτός  πεινασμένος. Δεν ξέρω αν και πόσες βιταμίνες πήραμε, εγώ κι ο αδελφός μου από  την κατανάλωση του '' άσαρκου '' αυτού ζώου. Από τότε  όμως, πολύ δύσκολα περνούσα κοντά από το σπίτι αυτού του ''σκυλοφονιά ’’, από φόβο και αποτροπιασμό. ‘’

Η δεύτερη ανάμνηση, για την οποία δεν έχω αποδείξεις  αλλά πολύ σοβαρές και εξακριβωμένες ενδείξεις, αναφέρεται στις φήμες ότι είχε σκοτώσει την νεαρή κόρη του για ’’λόγους τιμής’’ – την οποία γνωρίζαμε στη γειτονιά και δεν ξαναείδαμε έκτοτε. Είναι γνωστό ότι στα χρόνια  της κατοχής η απώλεια μιας ζωής  δεν αποτελούσε   θέμα συζήτησης.

Έρχομαι τώρα στο καμένο σπίτι  ή μάλλον τους  ιδιοκτήτες  του, που εντελώς συμπτωματικά υπάρχει και κάποια  σχέση  με τον ‘’σκυλοφονιά’’.

Μόλις είχαν τελειώσει οι εργασίες οικοδόμησης του σπιτιού του, που κατέστρεψε η προχθεσινή πυρκαγιά [ ήταν από τα ωραιότερα της γειτονιάς], ο ιδιοκτήτης του ‘’κλήθηκε στο μέτωπο’’ και άφησε ετοιμόγεννη – αν θυμάμαι καλά  - τη γυναίκα του. Πολύ σύντομα όμως,  χωρίς να δει τον γιο του, τον ξεπροβόδησε θύμα του πολέμου  όλη η κωμόπολη, ενώ  η πολιτεία αντάμειψε τη θυσία του με μια άδεια ενός  περιπτέρου στη χήρα του. Αυτή ήταν η αμοιβή τότε όσων έδωσαν τη ζωή τους για την πατρίδα, ενώ σε νεώτερους χρόνους, κάποιοι κατέκτησαν ελληνικούς και διεθνείς τίτλους με τα συνεπακόλουθα τους και καρπώθηκαν συντάξεις αντιστασιακών, επειδή φώναξαν συνθήματα, φωτογραφήθηκαν  έξω από το πολυτεχνείο ή μετείχαν στην αντίσταση, ακόμα και στη  διάρκεια του  εμφυλίου. Κάποιοι άλλοι εθνικιστές, οικειοποιήθηκαν τις  λέξεις πατρίδα, θρησκεία , οικογένεια, που απεχθάνεται ο μαρξιστικός ριζοσπαστισμός και παριστάνουν τους ‘’πατριώτες’’. Η υποκρισία της εθνικιστικο-προοδευτικής κατά τα άλλα εποχής μας περισσεύει. Έλεος!!!

Αυτές οι ιστοριούλες έμειναν γνωστές σε στενό  κύκλο ανθρώπων , που με τα χρόνια χάνεται και δεν θα τις μάθει  πια άλλος κανείς. Έτσι λοιπόν  έμειναν στην  ατιμωρησία και την αφάνεια , θύτες και θύματα αντίστοιχα,  εκτός εκείνων που είχαν την ανάλογη πρόσβαση  και επωφελήθηκαν, συμπεριλαμβανομένων  και  κομματικών παρατάξεων – παντοειδών  χρωμάτων και προσανατολισμών - που σφετερίζονται  τις θυσίες  των άλλων. Αντώνης