ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ;;;
Ο
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΣ ΚΑΙ ΕΓΩ
Θα διερωτηθείτε και δικαιολογημένα πώς μου προέκυψε να
ασχοληθώ με τον Ολυμπιακό [αφορά αποκλειστικά το ποδοσφαιρικό τμήμα του] και
μάλιστα κάτω από τον τίτλο ΕΥΘΥΜΟΓΡΑΦΗΜΑ, θέτοντας τον εαυτό μου σαν δεύτερο
πρόσωπο απέναντι σε μια μεγάλη ποδοσφαιρική ομάδα!!! Επί του παρόντος ίσως να
μη σας απασχολήσει, μπορεί όμως αυτό να
συμβεί εις το άγνωστο μέλλον.
Σε μια παρατεταμένη τραγική εποχή, που ίσως δεν έχουμε
εκτιμήσει ακόμα πλήρως τις συνέπειές της, προσπάθησα να μοιραστώ μαζί σας λίγη
αισιοδοξία και για τα δυο αντικείμενα του κειμένου μου, αφού τα γνωρίζω
αμφότερα πολύ καλά. Το ένα ως έντιμος και ειλικρινής φίλος του και το έτερο σαν
ένα είδος αυτοψυχανάλυσης, αφού και η
ενασχόλησή μου με τα σοβαρά δεν φαίνεται να απασχόλησε την επικαιρότητα, ούτε ενδεχομένως
να βοήθησε κανένα. Ας εξετάσουμε τουλάχιστον την εύθυμη –εκ πρώτης όψεως-
πλευρά της ζωής, αφού δεν ξέρουμε τι μας περιμένει!!!
Μην με παρεξηγήσετε και μην εκλαμβάνετε τα λεγόμενά μου με
απόλυτη σοβαρότητα αφού το σημερινό μου άρθρο γίνεται προσπάθεια να εξελιχθεί σαν ευθυμογράφημα.
Αρχίζουμε λοιπόν από τον Ολυμπιακό που είναι μεγαλύτερος
και πιο γνωστός στο σύνολο και προφανώς ενδιαφέρει περισσότερους, ιδιαίτερα
τελευταία με τα ‘’καμώματά’’ του. Δίνει
την εντύπωση ότι διανύει μια φυσιολογική καμπή ή ξαναπερνάει τις παιδικές του
αρρώστιες, γιατί ενδεχομένως , απέφυγε όταν
έπρεπε να λάβει τα απαιτούμενα
προληπτικά μέτρα που η πρόσφατη πανδημία κατέδειξε τη χρησιμότητά
τους. Υπάρχει και μια δεύτερη άποψη που αναφέρει ότι σε όλα υπάρχει κορεσμός ,
ο οποίος επιτείνεται στους
‘’χορτασμένους’’, αλλά παραβλέπουμε αυτή
την εκδοχή σαν αναπόδεικτη !!!
Επειδή είμαι αρκετά μεγάλος στην ηλικία και πιστός του
γνώριμος και φίλος, σας βεβαιώνω ότι κάτι ανάλογο του έχει συμβεί αρκετές φορές και στο παρελθόν , αλλά το ξεπέρασε και
ακολούθησαν, με αρκετή καθυστέρηση, τίτλοι, χαρές και πανηγύρια. Είναι άλλωστε
κανόνας της ζωής ότι τα πάντα έχουν τα
πάνω και τα κάτω τους. Κουράγιο λοιπόν αδέρφια και θα ξανάρθουν καλύτερες
μέρες, όπως συνήθιζε να υπόσχεται και ένας παλιός πολιτικός αρχηγός, που
αναφερόταν επίσης στο λαό στην εξουσία
και στα τιμημένα γηρατειά . Εγώ πάντως, αφελής
από παλιότερα σαν μέσος Έλληνας, τα πίστευα όλα αυτά, που ακόμα και τώρα στα 89 μου χρόνια τα περιμένω . Θα μου πείτε ότι και
νάρθουν τώρα τι να τα κάνω;;; Ας έρθουν αυτά και άστα να βρίσκονται, που λέγανε
παλιά. Κάποιοι νεότεροι θα βρεθούν να τα χρησιμοποιήσουν, γιατί το ΚΑΛΌ
ποτέ δεν πάει χαμένο.
Μια και δώσαμε τις βολικές μας ερμηνείες σε ό,τι αφορά τον
ΟΛΥΜΠΙΑΚΌ και κάποια ‘’παράπλευρα που μας προέκυψαν ‘’εν τη ρύμη του λόγου’’,
έρχομαι και σε μένα προσωπικά, που με γνωρίζω καλύτερα και οτιδήποτε μου συμβαίνει δεν μπορεί να φορτωθεί
σε προπονητή – για να τον αλλάξω – σε
μεταγραφές ή άλλα ιδιαίτερα στοιχεία,
που αφορούν ένα τόσο μεγάλο και καλά δομημένο ποδοσφαιρικό οργανισμό, με
τίτλους και τιμές.
Δυσκολεύεστε ίσως να ανακαλύψετε τα στοιχεία που με συνδέουν οντολογικά , με ένα
τόσο μεγάλο και ιστορικό σωματείο, με το οποίο μας χωρίζουν 9 μόνο χρόνια
ύπαρξης. Παρότι είμαι ο νεότερος , με
διακρίνει μια αστάθεια στην περιορισμένη ούτως ή άλλως
κίνησή μου. Δεν έχω τίτλους, τιμές και
δόξες, οι οποίες άλλωστε δεν με ενδιέφεραν και συνεπώς δεν τις επιδίωξα – χωρίς
να είμαι σίγουρος ότι τις άξιζα. Προσωπικά προσπάθησα να είμαι συνεπής σε αυτό που
αποκαλείται ‘’κοινό περί δικαίου αίσθημα’’ το καθήκον
και τις προσταγές της καρδιάς μου, όπου τα έδωσα όλα. Το τελευταίο
μάλιστα μου ανταπέδωσε τα ίδια και
καλύτερα , μένοντας με τη βεβαιότητα ότι
είχα λίγους μεν αλλά καλούς φίλους, που μεγάλο μέρος τους νομίζω ότι διατηρώ
ακόμα. Σε κάθε περίπτωση – με δεδομένες τις ειδικές συνθήκες που μου καθόρισε η ζωή, προσπάθησα πάντα για το γενικό καλύτερο , χωρίς να είμαι σίγουρος ότι το
πέτυχα. Δεν έχω όμως τύψεις για συνειδητές μου παραλείψεις, ατολμίες και πολύ
περισσότερο για κακές σκέψεις σε βάρος συνανθρώπων μου,
Ας κλείσουμε λοιπόν
το θέμα με μια ανακεφαλαίωση και μια προσπάθεια
να βρούμε ένα κοινό στοιχείο σύγκρισης των δυο περιπτώσεων
του σημερινού μου πονήματος. Μπορώ να ισχυριστώ κάλλιστα ότι αμφότερες παρουσιάζουν τα πάνω και τα κάτω τους, στα
όρια του φυσιολογικού, με τη μία από αυτές να την περιμένουν - όταν και αν οι συνθήκες το επιστρέψουν- οι καλύτερες μέρες και αυτός είναι ο
Ολυμπιακός .Οδηγούμαι σ’ αυτό το συμπέρασμα γιατί ένας παλιός του Πρόεδρος είχε ισχυριστεί ότι ο
Ολυμπιακός είναι ιδέα, ενώ η άλλη πλευρά,
η δική μου, ανήκει στην ύλη και υπόκειται στους κανόνες που την διέπουν. Πρόκειται για την αφθαρσία της που ορίζεται συνήθως ως αξίωμα των φυσικών επιστημών , σύμφωνα με το οποίο τίποτα το υλικό δεν
ξεκινάει από το μηδέν ούτε καταλήγει σε αυτό. Ουσιαστικά το αξίωμα έχει άμεση
σχέση με το ουδέν
εξ ουδενός
και άντε να βρεις άκρη ποιος δικαιούται τις καλύτερες μέρες, την άνοδο στην
εξουσία σαν λαϊκό προϊόν και κυρίως τη συμπερίληψη στα τιμημένα γηρατειά. Τώρα
που βρίσκομαι στα έσχατα και δεν θέλω να
τα σκέπτομαι και να μελαγχολώ, δηλώνω μοναχικός τύπος που απολαμβάνω τη μοναξιά μου και ούτε γάτα ούτε ζημιά, αφού δεν περιμένω τίποτα!!!
Στη συγκεκριμένη περίπτωση το αξίωμα απαιτεί έναν
ακριβέστερο ορισμό και επιπλέον συνήθως του αποδίδεται κάτι πολύ παραπάνω.
Συγκεκριμένα, θέλουμε να αποδώσουμε και την έννοια ότι η ύλη κατά βάση διατηρεί
κάποιον ιδεατό χαρακτήρα έστω και αν μεταμορφώνεται. Δεν είναι δηλαδή απλώς
μια αρχή διατήρησης οπότε θα ταυτιζόταν με την αρχή
διατήρησης της μάζας αλλά
μια γενικότερη αντίθεση στη φθορά.
Μια πρώτη παρατήρηση είναι ότι δεν
προκύπτει καθόλου εύκολα από την καθημερινή εμπειρία που λέει ότι τα μέταλλα σκουριάζουν, το ξύλο καίγεται αλλά ο σπόρος γίνεται δέντρο. Περισσότερο
προκύπτει από τη φιλοσοφική ανάγκη να
αντιμετωπίζεται σαν φυσικό φαινόμενο. Στην αρχαία Ελλάδα τέτοιες
ιδέες έγιναν σημαντικό στοιχείο της κοσμοθεώρησης όταν οι φυσικοί φιλόσοφοι
προσπάθησαν να μελετήσουν λογικά τη φύση χωρίς να εμπλέκουν τους θεούς, ίσως και σε μια πρώτη
μορφή αθεΐας.
Τελικά μπορείτε να σκεφθείτε γιατί ο
υποφαινόμενος, που αποτελεί το ένα σκέλος της σύγκρισης, έφερε το ευθυμογράφημα
στα μέτρα του, με τη μέθοδο Πούτιν χωρίς την απειλή των πυρηνικών. Επέλεξε την προσωπική του ικανοποίηση, αντί της
αρχικής του πρόθεσης να δώσει λίγη χαρά στους αναγνώστες του και να διασκεδάσει
την τραγική ατμόσφαιρα της εποχής, γιατί δεν τη διέθετε ούτε ο ίδιος . Είναι δε γνωστή η φράση ”“Ουκ αν λάβοις παρά του μη έχοντος”. που εμφανίζεται στο έργο
του Λουκιανού “Νεκρικοί Διάλογοι. Εκεί, ο κυνικός φιλόσοφος Μένιππος αναφέρεται
ως ο μόνος που διέσχισε ποτέ τον Αχέροντα χωρίς να πληρώσει τον οβολό στο Χάρο
– αφού δεν είχε.
Είναι και αυτό ένα δείγμα της δυσκολίας ανεύρεσης χαράς για να την μοιραστείς με τους
άλλους, που μας αναγκάζει σε σοφιστικά τερτίπια, προσθέτοντας ένα ερωτηματικό στον αρχικό τίτλο του κειμένου,
πράγμα που τελικά διέπραξα και εγώ,
χωρίς ιδιαίτερη υστεροβουλία.
Με λίγα λόγια η αυθαιρεσία του δημιουργού μπορεί να κλέψει
την τελευταία στιγμή τις ελάχιστες
ευκαιρίες αληθινής χαράς και να τις ανταλλάξει με ένα αμφίβολο happy end. Οι αναγνώστες όμως μπορούν να κάνουν
τις δικές τους επιλογές και να αγνοήσουν τα ερωτηματικά από τον τίτλο του
δημιουργήματος, επιλέγοντας το τέλος της
ιστορίας που τους ικανοποιεί. Αντώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου