Η ΥΓΕΙΑ ΣΤΗΝ ΕΠΑΡΧΊΑ
Προσωπικές Μαρτυρίες
Με
αφορμή μια πρόσφατη προσωπική εμπειρία αντιμετώπισης προσωπικού μου ατυχήματος από το Κέντρο Υγείας Αταλάντης [του
Δήμου Λοκρών], αισθάνομαι την ανάγκη να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο συνολικό προσωπικό του κέντρου, για τον επαγγελματισμό
και την άψογη συμπεριφορά τους .
Με μακρόχρονη ευρωπαϊκή εμπειρία και αμέτρητες
προσωπικές παραστάσεις που βίωσα τις
τελευταίες δεκαετίες στην περιοχή διαμονής μου [Δήμος Λοκρών] , βρίσκω μια
σημαντική θετική διαφορά, που δεν έχει καμιά σχέση με όσα ακούγονται και από
πολιτικά πρόσωπα τόσο σε μισθωμένες εκπομπές τους στο τηλεοπτικό ‘’πλασάρισμα’’
μαντζουνιών και της προπαγάνδας τους όσο
και μέσα στη Βουλή.
Αναφέρομαι στη συνέχεια
σε
κάποια συγκεκριμένα παλαιότερα περιστατικά, τα οποία σαφώς επιβεβαιώνουν τις
πρόσφατες προσωπικές μου μαρτυρίες για τη
σημερινή μου άποψη και τη
σημαντική θετική διαφορά, στην ίδια ακριβώς γεωγραφική περιοχή. Προφανώς η
διαφοροποίηση δεν είναι μόνο θέμα της πολιτείας αλλά και του προσωπικού του
συγκεκριμένου Κέντρου Υγείας και του
Γενικού Νοσοκομείο της περιοχής. Ακολουθούν τα περιστατικά:
Ζήτησα προ πολλών ετών τη βοήθεια του ίδιου Κέντρου
Υγείας για σοβαρότατο ατύχημα πολυτραυματία συγγενούς μου και έλαβα την
απάντηση ότι ο
οδηγός μόλις είχε επιστρέψει από άλλο
περιστατικό και είχε συμπληρώσει το ωράριό του. Τον μετέφερα κατά την προτροπή
τους μόνος μου , με το αυτοκίνητό μου και τον κατέβασα από την ταράτσα στην
πλάτη μου, με ενδεχόμενη επιδείνωση της κατάστασής του.
Όταν διαπίστωσαν τη
σοβαρότητα της κατάστασης κάλεσαν μέσο Πρώτων Βοηθειών από το Νοσοκομείο Λαμίας,
το οποίο με τη βία το κατηύθυνα στο Νοσοκομείο
Γεννηματά στην Αθήνα, ενώ οι αρμόδιοι του κέντρου μου ζητούσαν να περιμένω την
Αστυνομία για ενημέρωσή της για τις συνθήκες τραυματισμού του. Ο ασθενής μόλις
πρόλαβε να διασωθεί!!!
Ένα δεύτερο προσωπικό
περιστατικό αναφέρεται στο Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας, για το οποίο επισυνάπτω αυτούσιο το σχετικό δημοσίευμά στην ιστοσελίδα μου anpantar.blogspot.com το 2016, που κοινοποίησα και στο
Νοσοκομείο Λαμίας.
Το παρόν θα δημοσιευθεί
και στην ιστοσελίδα μου με τίτλο αφηγήσεις, που
προανέφερα . Αντώνης Ταρνανάς
ΣΑΒΒΑΤΟ
26 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2016
Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας
ΤΟ Ε.Σ.Υ. ΚΑΙ ΕΓΩ
Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας
Έχοντας παλαιότερα μια 12ετη προσωπική εμπειρία διαβίωσης σε χώρες
του υπαρκτού σοσιαλισμού [Γιουγκοσλαβία – Τσεχοσλοβακία], όπου τα πάντα ήσαν
κρατικά], απέκτησα έναν αρνητισμό – μέχρι και αποστροφής – στην ‘’κρατική
αρωγή’’. Με βάση αυτή τη λογική, απέφευγα, όσο μου ήταν δυνατό , τη
‘’δωρεάν’’ προσφορά περίθαλψης, στα κρατικά μας Νοσοκομεία Η ιδέα αυτή μου
έγινε πεποίθηση, όταν το 1977 έχασα τη σύζυγό μου σε ηλικία 36 ετών,
‘’από ιατρικό λάθος’’ σύμφωνα με γνωμοδότηση ειδικού καθηγητή που – με
αίτησή μου - μετείχε σε ιατρικό συμβούλιο και με παρότρυνε να κινηθώ
δικαστικά εναντίον των υπευθύνων. Δεν το έκανα διότι το κακό είχε ήδη
συντελεσθεί.
Όταν αργότερα έγινε το Ε.Σ.Υ, θεώρησα ο αφελής ότι η κατάσταση βελτιώθηκε -
όπως μας έλεγαν τα ‘’αντικειμενικά’’ από τότε ΜΜΕ- οδήγησα στο ίδιο
μεγάλο Νοσοκομείο των Αθηνών – τον πατέρα μου, που ‘’μόλις πρόλαβα να τον πάρω
μετά από απαίτησή του’’ και να τον οδηγήσω στο σπίτι του όπου ‘’έφυγε’’
την επομένη ήσυχος και γαλήνιος. Στην περίπτωσή του, με εσωτερική αιμορραγία,
στομάχου ,αντιμετώπιζαν το πρόβλημα με συνεχείς μεταγγίσεις και δεν συζητούσαν
καν την μετάκληση εξωτερικού ειδικού ιατρού.
Με όλη αυτή την ‘’προδιάθεση’ προσέφευγα για κάθε σοβαρή κατάσταση της υγείας
μου σε κάποιο από γνωστά μεγάλα ιδιωτικά ιατρικά κέντα των Αθηνών, με προσωπικά
μου έξοδα, αλλά με τη βεβαιότητα ασφαλέστερης έκβασης. Το ίδιο σκέφθηκα να
πράξω και προ διετίας όταν μια παλιά μου βουβωνοκήλη ‘’ είχε επιδεινωθεί.
Ο ειδικός που επισκέφθηκα μου εξήγησε τη σοβαρότητα της κατάστασής μου και τον
τρόπο αντιμετώπισής της, αναφέροντας μου ότι το κόστος της επέμβασης θα ανέλθει
– για μένα - στις 5.500 Ευρώ. Τον ευχαρίστησα και έφυγα αποφασισμένος ότι στην
ηλικία μου και με δεδομένη τη σύγχρονη οικονομική κατάσταση, δεν αξίζει πια
οποιαδήποτε σκέψη ‘’ επισκευής’’, που ξεπερνά τις πενιχρές μου πια οικονομικές
δυνατότητες. Έλεγα μάλιστα ,αστειευόμενος, ότι μπορώ να πεθάνω πλέον και
χωρίς ιατρική βοήθεια.
Επειδή η κατάστασή μου επιδεινώθηκε ‘’σφόδρα’’, αναγκάστηκα να οδηγηθώ στο
πλησιέστερο ,στον τόπο διαμονής μου, ώστε να έχω και τη βοήθεια της κόρης μου
που διαμένει στην ίδια πόλη, Γενικό Νοσοκομείο Λαμίας. Οδηγήθηκα σε άμεση
επέμβαση από τον χειρουργό κ. Αριστοτέλη Λιάκο, ο οποίος μου ανέτρεψε μονομιάς
όλες τις προηγούμενες προκαταλήψεις και μου επανέφερε τη διάθεση να
συνεχίσω να ζω φυσιολογικά παρά τα 83 μου. Το γεγονός αυτό με υποχρεώνει
να προβώ σε ένα σαφή και αναγκαίο διαχωρισμό ανάμεσα στο υλικοτεχνικό και το
ανθρώπινο δυναμικό του Νοσοκομείου και ιδιαίτερα τη χειρουργική πτέρυγα, για
την οποία έχω πλήρη και απόλυτη προσωπική γνώση.
Αρχίζοντας από το κτίριο του νοσοκομείου, που αποτελούσε από της δημιουργίας
του, περίβλεπτο καμάρι της περιοχής, θα περιορισθώ στην πλήρη αντίθεση του
εξωτερικού με το εσωτερικό του, που θυμίζει –επιεικώς- ένα αξιοθρήνητο
ναυάγιο και δεν θα επεκταθώ σε κανένα πρόσθετο σχόλιο, αφού δεν μπορώ να
‘’ανακαλύψω’’ σχεδόν τίποτα θετικό. Έχω όμως και θα τονίζω τα αμέτρητα θετικά
στοιχεία που αφορούν τους ανθρώπους του, πάσης κατηγορίας και ειδικότητας,
αρχίζοντας από τον ήρωα μου, τον χειρουργό κ. Λιάκο, που το μικρό του όνομα
[Αριστοτέλης], προδιαθέτει για την περιγραφή του. Άνθρωπος του μέτρου και της
λογικής του ομώνυμου φιλοσόφου, αντιμετώπισε την ιδιαιτερότητα της
κατάστασής μου[ οριακή κατάσταση της κήλης μου και το προσωπικό μου
πρόβλημα άπνοιας σε ύπτια θέση και την ηλικία των 83 ετών], με τον
θετικότερο τρόπο. Απόφυγε την ολική νάρκωση , ακόμα και την επισκληρίδιο
αναισθησία, και σχεδόν καθιστός ‘’απόλαυσα’’ την όλη -πολύ σύντομη διαδικασία
με τον βοηθό του γιατρό και ένα θαυμάσιο νοσοκομειακό προσωπικό-,
κρυφοκοιτάζοντας με τρόπο από το παραβάν, τις περίτεχνες κινήσεις των χεριών
του.
Η διαδικασία [ κλασική μέθοδος] κράτησε ελάχιστα και 15 λεπτά αργότερα, με τη
συγκατάθεσή του, είχα πλήρη αυτοτέλεια κίνησης. Την επομένη το πρωί πήρα
εξιτήριο και συνέχισα με προσοχή κάθε δραστηριότητα στο σπίτι μου. Όταν
την μεθεπομένη το βράδυ αντιμετώπισα κάποιο πρόβλημα υγείας, που φοβήθηκα
συσχέτισή του με την επέμβαση- του τηλεφώνησα στο κινητό και ενώ βρισκόταν στο χειρουργείο
με καθησύχασε, δίνοντας μου και τις κατάλληλες απαντήσεις στο πρόβλημα που
αντιμετώπιζα.
Ευγνωμονώ την ‘’ατυχία’’ να μην έχω άλλη επιλογή, που με οδήγησε στην
ευτυχή συγκυρία να γνωρίσω ένα θαυμάσιο επιστήμονα και άνθρωπο και το
σύνολο του προσωπικού της χειρουργικής πτέρυγας, που αποτελούν την
εξαίρεση που δικαιώνει τον κανόνα ότι στη χώρα που όλα σχεδόν έχουν διαλυθεί,
υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που δίνουν ελπίδα για το μέλλον του λαού μας. Ανάλογα
θετική είναι η εντύπωσή μου και για το προσωπικού του αιματολογικού και του
ακτινολογικού τμήματος του νοσοκομείου, που χρειάστηκα προεγχειρηντικά,
έστω και αν στο δεύτερο, προφανώς ελλείψει προσωπικού, εξυπηρετήθηκα από το αντίστοιχο τμήμα έκτακτης ανάγκης του
Νοσοκομείου. Αισθάνομαι την ανάγκη να προσθέσω και ένα τυχαίο περιστατικό που
μου συνέβη τις πρώτες πρωινές ώρες, όταν -εκ παραδρομής- πάτησα το
κόκκινο κουμπάκι κλήσης των νοσοκόμων και αντιμετωπίστηκα με τόση ευγένεια από
την άμεσα προστρέξασα αδελφή, που μου θύμισε αρνητικά ανάλογη και μάλιστα
αναγκαία μου ενέργεια στο παρελθόν, σε μια από τις μεγαλύτερες
ιδιωτικές κλινικές των Αθηνών. Τελειώνω με τη διαπίστωση ότι είναι κρίμα και
άδικο, να αφήνουν αυτό τον σημαντικότατο τομέα της υγείας, στην τύχη και τον
πατριωτισμό του ανθρώπινου παράγοντα, διότι κάποτε θα εξαντληθεί και αλλοίμονο
στους ανήμπορους και αδύνατους, διότι οι ‘’άλλοι’’, οι βολεμένοι διαθέτουν τα
‘’όβολα’’ και έχουν τον τρόπο τους, ‘’όπως έλεγαν στις χώρες του
υπαρκτού σοσιαλισμού’’ που έζησα από κοντά και για πολύ, για τα μέλη του
κόμματος. Αντώνης
Στο ανωτέρω κείμενο
παρέλειψα σκοπίμως ένα σημαντικό και χαρακτηριστικό συμβάν και το έκανα για να
μη φανώ μίζερος για κάτι που δεν ευθυνόταν το προσωπικό. Είχε αποφασισθεί να
γίνει αμφίπλευρη επέμβαση, αλλά τελικά τους τέλειωσε το αναισθητικό και ο
γιατρός για να καλύψει το Νοσοκομείο μου είπε ‘’ ίσως είναι καλύτερα να
επανέλθεις μετά τις γιορτές των Χριστουγέννων για τη συνέχεια’’, πράγμα που δεν
‘έκανα ποτέ. Αντώνης Ταρνανάς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου