ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΣΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

 

          ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΑΓΚΙΟΖΗ ΣΤΟ ΘΈΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ

 

 

Στη γενιά μας του 30, σε μια μικρή επαρχιακή κωμόπολη, κυριαρχούσαν οι δεισιδαιμονίες και οι  προλήψεις, με μηδενικές προσλαμβάνουσες παραστάσεις και δείγματα  εξελίξεων και διεθνούς κοινωνικής ζωής. Φανταστείτε ότι πίστευα ότι ο Κόσμος όλος σταματούσε στα όρια του οπτικού μου πεδίου. Ξαφνικά όμως, στην ηλικία που αρχίσαμε να ‘’κατανοούμε’’ τον γύρω κόσμο άρχισε ο πόλεμος του σαράντα, ο πατέρας μου έφυγε στρατιώτης στην Αλβανία και εγώ, πριν ακόμα πάω στο Δημοτικό,  μεγάλωσα πρόωρα και άρχισα να αισθάνομαι τις ευθύνες του προστάτη της οικογένειας. Το 1941 με την πείνα μάζευα χόρτα με τη μητέρα μου και τα πουλούσα – για τα έξοδα της οικογένειας – στις δυο ταβέρνες της εποχής.

Είδα δίπλα μου Γερμανούς και Ιταλούς να σκοτώνουν ή να συλλαμβάνουν τους άντρες για να τους στείλουν στη Γερμανία για καταναγκαστικά έργα. Δυο φορές συλλάβανε και τον πατέρα μου και με τη μεσολάβηση, τη μια  του κοινοτάρχη μπαρμπαλιά του Καρδάρα και τη δεύτερη του γιατρού Βελόπουλου, τη γλύτωσε. Ο τελευταίος με το τέλος του πολέμου βρέθηκε δολοφονημένος σε ένα ξεροπήγαδο, χωρίς να μάθουμε τον δράστη!!!

Έζησα και τον αδελφοκτόνο εμφύλιο και όσα επιχείρησαν και διέπραξαν οι κομμουνιστές για να καταλάβουν την εξουσία και να κάνουν τη χώρα μας, σαν τις λοιπές Ανατολικό – ευρωπαϊκές, που βίωσα για πολλά χρόνια και γνώρισα τα χάλια και κυρίως την παντελή ανελευθερία τους. Όλα αυτά σαν εισαγωγή μόνο , γιατί η

ανάμνησή τους με έχει στοιχειώσει , για να φθάσω στο αντικείμενο του τίτλου μου.

Τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, στήθηκε μια θεατρική σκηνή δίπλα στην εκκλησία από την Οικογένεια του Βασίλη Στρατηγού. Μαζί με τα παιδιά του  ‘’σκάρωνε’’ παραστάσεις με τα γνωστά κωμειδύλλια της θεατρολογίας της εποχής. Αυτές ήταν οι πρώτες μου θεατρικές εμπειρίες, ακολουθούμενες από καλές μέχρι ευκαιριακές ‘’αρπαχτές’’ παραστάσεις από περιοδεύοντα θέατρα.

Αργότερα στήθηκε ένας ‘’θίασος σκιών’’ σε μια ταράτσα στο κέντρο της πόλης και ‘’χορτάσαμε’’ καραγκιόζη. Οι πονηριές του διεύρυναν το γνωστικό μου πεδίο, αφού παρουσίαζαν και σκηνές από την ελληνική πραγματικότητα. Με το ταξίδι του καραγκιόζη στη σελήνη, άρχισα να αναθεωρώ τις πρώτες εντυπώσεις για την ευρύτητα του Κόσμου αλλά και το θέατρο γενικά και αόριστα. Δεν ασχολήθηκα θεατρολογικά, μου κίνησαν όμως το πρώτο ενδιαφέρον  για τα διάφορα είδη του και άρχισα μεγαλώνοντας να παρακολουθώ θεατρικές παραστάσεις και να διαβάζω θεατρικούς συγγραφείς. Εν τω μεταξύ διαπίστωσα πόσοι Καραγκιόζηδες κυκλοφορούν μεταξύ μας και διεκδικούν να μετατρέψουν τη χώρα που γέννησε τη Δημοκρατία, σε καραγκιοζούπολη!!!

Τελικά, έπεσε τυχαία στα χέρια μου  ένα έργο του Ιονέσκο, ο Ρινόκερος. Ακολούθησαν η φαλακρή τραγουδίστρια και άλλα. Δεν μπορούσα να τα κατανοήσω απόλυτα και κυρίως, στην αρχή, δεν μπόρεσα να καταλάβω τη σχέση τους με την πραγματικότητα, αλλά μου τράβηξαν το ενδιαφέρον. Το  κατάλαβα πολύ αργότερα, όταν, ύστερα από τρεις δεκαετίες στην Ευρώπη, επέστρεψα οριστικά στη χώρα μου και μάλιστα – μετά τη συνταξιοδότησή μου  – στη μικρή  μου γενέτειρα. Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα να επικοινωνήσω και με τους πιο γνωστούς μου και τότε κατάλαβα αυτή την ‘’ιδιαιτερότητα’’ που νόμισα ότι μας απέδιδαν οι ‘’ζηλιάρηδες’’ ευρωπαίοι, επειδή δεν μπορούσαν να απολαύσουν τη δική μας ραστώνη!!! Τελικά  έγινα ένας   αποτελεσματικός ερασιτέχνης ψαράς ,χαρίζοντας τα ψάρια μου, κρατώντας ελάχιστα για τους δικούς μου και την  παρέα για το κρασάκι μας. Έμειναν όμως κάτι ψήγματα αμφιβολιών για τον σκοπό που  υπηρετεί το θέατρο  του παραλόγου.

Με δεδομένο ότι δεν δικαιολογείται η  άγνοια Νόμου, που αγνοείται σκοπίμως από αυτούς που δεν τους βολεύει, φρόντιζα να παρακολουθώ το κανάλι της Βουλής για να τους βλέπω στην  πηγή τους. Διαπίστωσα όμως ότι ο καθένας τους ήθελε   στα μέτρα του και με τα κομματικά του κριτήρια, πιστεύοντας ότι κατέχει την μοναδική αλήθεια. Οι αρχηγοί των κομμάτων θέτουν θέμα κομματικής πειθαρχίας, αφαιρώντας την  αυτοτέλεια του Βουλευτή που μόνος αυτός κατά συνείδηση εκπροσωπεί τους ψηφοφόρους και τα συμφέροντα της περιοχής του   και να αποτελεί κυρίαρχο εκπρόσωπο των πολιτών που τον εξέλεξαν.  Τότε θυμήθηκα τον τρόπο ψηφοφορίας των αρχαίων Αθηναίων με  τα λευκά και μαύρα σφαιρίδια που έριχναν στην ειδική κάλπη . Από τη διαδικασία αυτή επικράτησε μέχρι σήμερα και  η  φράση του έριξα ή θα του ρίξω μαύρο  ή τον μαύρισα.

Ύστερα από 2.500 χρόνια διαπίστωσα ότι διεκδικούν το δικαίωμα να νομοθετούν[ παροτρυνόμενοι και  από το σύνολο των Κομμάτων της αντιπολίτευσης], κάποιες κοινωνικές τάξεις, όπως φοιτητές , γεωργοί, κονταροφόροι με κόκκινα σημαιάκια και άλλοι. Οι πρώτοι μάλιστα διεκδικούν το δικαίωμα να καταλαμβάνουν Πανεπιστήμια, να διαλύουν συνελεύσεις και να ‘’ορίζουν’’ και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα, με σύνθημα δεν θα αφήσουμε να περάσει η μεταρρύθμιση και άλλα ‘’παράλογα’’, συμπεριλαμβανομένου του δικαιώματος να διατηρούν τα γνωστά ‘’πυρομαχικά’’ σε αίθουσες του Πανεπιστημίου, αρνούμενοι τον έλεγχο από τις νόμιμες Αρχές της πολιτείας. Αυτά δεν συμβαίνουν σε καμία πολιτισμένη χώρα και τα ‘’ιδιωτικά Πανεπιστήμια’’ τα έχουν όλες οι χώρες του Κόσμου, εκτός της σφύζουσας από τη δημοκρατία και τον νεποτισμό της Κούβας

Με όλες αυτές τις παραστάσεις , εντός της Βουλής και στους δρόμους, κατανόησα πλήρως το θέατρο του παραλόγου, δεν μπορώ όμως να φανταστώ  τι θα  έγραφε, αν ζούσε σήμερα ο Ιονέσκο, που του κλέψανε τις ‘’ιδέες, που μάλλον σατίριζαν την εποχή του και τη διαδέχτηκε στη χώρα του ο Νικολάι Τσαουσέσκου.

Δεν μπορώ  όμως να παραβλέψω τη χθεσινή ‘’χοντράδα’’ του πατριώτη μου αρχηγού του ΚΚΕ, ο οποίος, εφαρμόζοντας τις μεθόδους του ειδώλου του Ιωσήφ Στάλιν, κατέδειξε πόσο επικίνδυνα σκέπτεται, αφού μέχρι τη στιγμή αυτή, δεν ζήτησε ούτε τυπικά συγγνώμη για το επικίνδυνο ολίσθημά του. Κατά τα άλλα διεκδικεί το δικαίωμα να θεωρείται προοδευτικός, ενώ δηλώνει αντίθετος με τον αστικό κοινοβουλευτισμό και Ευρωπαϊκή Ένωση, επιδιώκει όμως τη συμμετοχή εκπροσώπων του για τα λεφτά και το ‘’ροκάνισμα  της Δημοκρατίας εκ των έσω. ’’Αντώνης