ADIEU ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΓΑΛΛΙΚΗΣ

 

 

                                         ADIEU

         ΕΝΑ ΜΙΚΡΟ ΜΑΘΗΜΑ ΓΑΛΛΙΚΗΣ

 

 

Τον Σεπτέμβριο του 1980, ταξίδευσα ιδιωτικώς στις Βρυξέλλες,  εν όψει της μετάθεσής μου τον επόμενο μήνα, ώστε να διαπιστώσω προσωπικά τις προσφερόμενες δυνατότητες εκπαίδευσης των παιδιών μου, μετά την απώλεια της συντρόφου μου, τρία χρόνια νωρίτερα. Κατά τη διάρκεια της ολιγοήμερης εκεί παραμονής μου, φιλοξενήθηκα στο σπίτι φιλικού μου ζεύγους και για να με ευχαριστήσουν, γνωρίζοντας και τις φωνητικές μου ικανότητες, με πήγαν  στο γνωστό τότε Ελληνικό Κέντρο Ζορμπάς.

Όταν άρχισε το ζωντανό μουσικό πρόγραμμα, σιγοντάρισα από το τραπέζι μας τα τραγούδια τους και ο ιδιοκτήτης του καταστήματος και παλιός μουσικός ενός Αθηναϊκού τρίο της εποχής, με παρακάλεσε να πω ένα- δυο τραγούδια, παραδίνοντάς μου το μικρόφωνό του. Ύστερα και από την προτροπή της παρέας μου, ανταποκρίθηκα στην πρότασή του και ακολούθησε το μπιζάρισμα και όχι μόνο. Ακολούθησε  η παράκληση μιας παρέας Γάλλων από τη Νορμανδία, που έγινε αποδεκτή και μετακομίσουμε και οι τρεις μας στην παρέα τους. Αργότερα, οι φίλοι μου επικαλέσθηκαν την ανάγκη επιστροφής κοντά στα ανήλικα παιδιά τους που βρίσκονταν μόνα  στο σπίτι και μου έδωσαν κλειδί να επιστρέψω όταν το αποφασίσω. Ομολογώ ότι ήθελα να μείνω περισσότερο και η χειρονομία τους με διευκόλυνε.

Είπαμε και άλλα τραγούδια και η παρέα αναφέρθηκε και στην   ιστορία της περιοχής τους ,με την γνωστή απόβαση των συμμάχων τον Ιούνιο του 1944, όπως την είχαν μάθει στο σχολείο τους και περάσαμε πολύ καλά. Με την ώρα αρκετά προχωρημένη ένας-ένας αποχωρούσαν οι Γάλλοι της παρέας, πληρώνοντας και τον λογαριασμό. Διαπίστωσα όμως ότι είχε παραμείνει μόνη μια κοπέλα της συντροφιάς, παρακαλώντας με να  πω ακόμα ένα τραγουδάκι. Κολακευμένος από την πρότασή της, ζήτησα και πάλι το μικρόφωνο και ανταποκρίθηκα στην επιθυμία της

Κάποια στιγμή ένοιωσα την ανάγκη να αποσυρθώ, εκείνη μου έδωσε το τηλέφωνό της, λέγοντας μου ότι  εργάζεται στην ΕΟΚ. Της εξήγησα ότι ήμουν περαστικός από τις Βρυξέλες και ίσως επανερχόμουν τον επόμενο μήνα. Προσφέρθηκε να με πάει στο σπίτι των φίλων μου με το αυτοκίνητό της και τη στιγμή της αποβίβασής μου  είπε au revoir. Εγώ, για να επιδείξω τις γνώσεις μου στη γαλλική, της απάντησα με τη φράση του τίτλου του παρόντος  ADIEU. Τι τόθελα να το πω;; Η πρώτη αντίδραση της ήταν ‘’γιατί’’ και ακολούθησε ένα μάθημα γαλλικής για αρχαρίους μέσα στο αυτοκίνητό της. Μου εξήγησε ότι το ADIEU είναι έκφραση  μακρού ή και μόνιμου αποχαιρετισμού, ότι προέρχεται από την πρόθεση a με τόνο που μεταφράζεται εις, προς και τη λέξη DIEU που σημαίνει Θεός, δηλαδή συνολικά προς τον Θεό κλπ. Έτσι λοιπόν πήρα το πρώτο μάθημά μου στις Βρυξέλλες από τη Φίλη Σαντάλ, εγγονή μεγάλου Γάλλου ζωγράφου, όπως μου εξήγησε. Στη νέα 12ετή  διαμονή μου στις Βρυξέλλες δεν δοκίμασα να της τηλεφωνήσω, ενώ εκείνη δεν είχε κανένα πρόσθετο στοιχείο για μένα και  έτσι εφαρμόσθηκε η εκδοχή της για  μόνιμο αποχαιρετισμό.

Την ιστορία που σας διηγήθηκα – πέρα για πέρα αληθινή – μου τη θύμισε ένα τραγούδι που ξανάκουσα χθες το βράδυ στην τηλεόραση και είχα πρωτακούσει , όταν για πρώτη φορά έγινα μόνιμος κάτοικος  Αθηνών, το 1953.Το σχετικό άσμα αποτέλεσε τότε μεγάλο    σουξέ  και  συγκρατώ το πρώτο δίστιχο  που έλεγε: Τι σήμερα, τι αύριο, τι τώρα; Κι αν περιμένουμε τι θα κερδίσουμε;

Καθένας κάνει τους δικούς του συνειρμούς και ακολουθεί τη στενή ή την ευρύτερη έννοια της γαλλικής  λέξης του τίτλου. Προσωπικά , θυμάμαι το ‘’μάθημά’’ του 1980, αλλά  παρά ταύτα εμμένω στη χρήση της λέξης   ADIEU!!!   Αντώνης