ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ

 

ΣΗΜΑΝΤΙΚΕΣ ΜΟΥ ΕΠΙΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ

 

 

Ευρισκόμενος στην ηλικία των προσωπικών μου απολογισμών, διαπιστώνω ότι η δεκαετία του 1940 και εκείνη του 1970 υπήρξαν οι πιο  οδυνηρές και δυσάρεστες εμπειρίες της μακρόχρονης ζωής μου. Τα γεγονότα των πολέμων, της κατοχής  της πείνας και του εμφυλίου  σημάδεψαν τα παιδικά μου χρόνια αλλά με έκαναν δυνατότερο και ικανό για τη συνέχεια της ζωής μου.  Είναι γνωστά στο σύνολο του ελληνικού λαού και έχω και προσωπικά αναφερθεί εκτενώς στην περίοδο αυτή. Η δεκαετία  του 1970 όμως,  μου επιφύλαξε την  οδυνηρή απώλεια της συντρόφου μου το 1977 και κάποιες χαμένες  ευκαιρίες να επισκεφθώ  το Σινά . Θεωρώ το πρώτο γεγονός καθαρά προσωπικό, που με στιγμάτισε οριστικά,  θα αναφερθώ όμως  στο δεύτερο που αποτελεί και   θέμα της επικαιρότητας.

Η πρώτη ευκαιρία μου δόθηκε υπηρεσιακά, ύστερα από πρόσκληση του Αρχιεπισκόπου του Σινά, Φαρών και Ραϊσθώ και ηγούμενου της Μονής Αγίας Αικατερίνης, Δαμιανού  [ κατά κόσμο Μίμη Σαμαρτζή, συμμαθητή και φίλου μου]. Πρώτη ευκαιρία ήταν μια σκέψη  να γίνει  εγκατάσταση συστήματος επικοινωνίας της μονής με το Υπουργείο Εξωτερικών, που την αναβολή της επέβαλαν τα  πολεμικά γεγονότα της περιοχής.

Η δεύτερη προσπάθεια έγινε λίγο αργότερα [1979], ύστερα από συνεννόηση και πάλι με τον Αρχιεπίσκοπο  – με τη μεσολάβηση συναδέλφου  που υπηρετούσε στο Ισραήλ – και αυτή τη φορά συνέπεσε με υπηρεσιακό ταξίδι μου στα Ιεροσόλυμα, στο οποίο είχα πάρει μαζί μου –εξόδοις μου - και την 15χρονη κόρη μου. Είχαμε συμφωνήσει να συναντηθούμε στα Ιεροσόλυμα με τον Αρχιεπίσκοπο και αν συνέπιπτε με πτήση προς το Σινά θα επισκεπτόμουν την Ιερά Μονή της Αγίας Αικατερίνης, αν όμως δεν είχε πτήση,  θα περιοριζόμασταν σε μια απλή συνάντησή μας.

Τελικά δεν έγινε τίποτα από τα δυο, αφού ο Αρχιεπίσκοπος έφθασε ως το Κάιρο και η συνέχεια της πτήσης προς τα Ιεροσόλυμα ακυρώθηκε. Προσωπικά παρακολούθησα κάποιες πολύ ενδιαφέρουσες διαλέξεις στο διαθρησκευτικό κέντρο και η κόρη μου με τη σύζυγο του Πρέσβη της αποστολής, ξεναγήθηκαν από το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων στη νεκρά θάλασσα και άλλους απομακρυσμένους  Αγίους  Τόπους.

Όλη αυτή η αποτυχημένη προσπάθεια συνάντησής μας, μου έμεινε  σαν ένα σημαντικό απωθημένο, αλλά όπως αναφέρεται και στη βίβλο και συγκεκριμένα  στα λόγια του Ιησού: «Εάν έχητε πίστιν σαν κόκκο σινάπεως, θέλετε ειπεί προς το όρος τούτο, Μεταβήθι εντεύθεν εκεί και θέλει μεταβεί».  Δηλαδή, η πίστη  μπορεί να μετακινήσει και βουνά. Φαίνεται δε ότι το πιστεύαμε αμφότεροι και τελικά η συνάντησή μας  τουλάχιστον,  πραγματοποιήθηκε απρογραμμάτιστα και μάλιστα ‘’εις ανύποπτον χρόνον’’.

 Μετά τη συνταξιοδότησή μου,. επέστρεψα στη γενέτειρά μου Αταλάντη και ασχολήθηκα με το ερασιτεχνικό ψάρεμα και μάλιστα λίαν επιτυχώς. Μια μέρα λοιπόν  μιας επιτυχημένης ‘’ψαριάς’’, βγαίνοντας στο λιμάνι, διέκρινα τον γνωστό μου Διευθυντή Εκκλησιών του Υπουργείου Εξωτερικών. Τον ρώτησα πως βρέθηκε στα μέρη μας και πήρα την απάντηση ότι συνόδευε τον Αρχιεπίσκοπο του Σινά ,σε επίσκεψη σε Μετόχι στην περιοχή και μόλις είχαν φθάσει σε παραλιακό εστιατόριο.  Τον παρακάλεσα να μην πει τίποτα στους λοιπούς συνδαιτυμόνες του, μέχρι να δέσω τη βάρκα μου.

Βγήκα λοιπόν στη ξηρά, ατημέλητος από το ψάρεμα, φορτωμένος όμως με  πολλά και καλά ψάρια και πλησίασα τον Αρχιεπίσκοπο. Αφού ανταλλάξαμε τα ελάχιστα δικά μας, του πρότεινα να δεχθεί να προσφέρω την ψαριά της ημέρας για το γεύμα όλης της κουστωδίας [πάνω από είκοσι άτομα], πράγμα που έγινε αποδεκτό, ικανοποιώντας αμφοτέρους μας, τελικά  να ξαναβρεθούμε.

Για τον Αρχιεπίσκοπο Δαμιανό, του οποίου σέβομαι το σχήμα και για τον Μίμη Σαμαρτζή τιμώ την πολύχρονη φιλία μας. Εκείνος όπως και εγώ, αντιμετωπίζουμε, πέραν της ηλικίας μας και από δυο σοβαρά ατυχήματα και συνωδά προβλήματα υγείας  που επιδείνωσαν την κατάσταση αμφοτέρων. Για την περίοδο των νεανικών μας χρόνων θέλω να βεβαιώσω ότι υπήρξε έντιμο πρόσωπο απόλυτα αφοσιωμένο στη θρησκεία μας. Για τα λοιπά  δε παραθέτω σημαντικά αποσπάσματα, σχετικά με την επικαιρότητα, από πρόσφατη συνέντευξή του στην Καθημερινή :

‘’Μιλάω μόνο για το καλό της Μονής, τονίζει ο Αρχιεπίσκοπος Δαμιανός και Ηγούμενος της Μονής Σινά στην «Κ» από το μετόχι του στο Κάιρο της Αιγύπτου. Η φωνή του 91χρονου ακούγεται αδύναμη και βραχνή. Τον βασανίζει ένα πρόβλημα υγείας, αλλά κυρίως –όπως είπε– η συγκίνηση και η αγωνία που αισθάνεται εξαιτίας των προβλημάτων που έχουν ανακύψει από την πρόσφατη δικαστική απόφαση που εκδόθηκε αναφορικά με το ιδιοκτησιακό καθεστώς της Μονής.

Η περιπέτεια της Μονής με τις δικαστικές διαμάχες ξεκίνησε πριν από περίπου 15 χρόνια. «Εγώ είχα πάρα πολλές σκέψεις και ελπίδες ότι η ανώτατη κορυφή της Αιγύπτου έχει όλες τις καλές προθέσεις αλλά βρίσκει πρακτικές δυσκολίες στα κατώτερα κλιμάκια. Εκτιμώ πολύ τον κ. Αμπντέλ Φατάχ αλ Σίσι, αλλά ξέρω ότι υπάρχουν και οι παρακάτω του που σε πολλά σημεία δεν τον καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να τον καταλάβουν και δημιουργούν δυσκολίες πάσης μορφής», δήλωσε δε:

Όπως σημείωσε ο Αρχιεπίσκοπος Σινά, στην πρόσφατη απόφαση διασφαλίζεται το θρησκευτικό καθεστώς της Μονής, το οποίο ωστόσο προϋπήρχε. «Από εκεί και πέρα τι μας κατοχυρώνει;», διερωτήθηκε. «Εμείς μείναμε τόσα χρόνια χωρίς να έχουμε διαλυθεί παρά τα ιστορικά δύσκολα έτη και δώσαμε την ευκαιρία στην Αίγυπτο να προβάλει έναν αρχαιολογικό, πολιτιστικό και θρησκευτικό θησαυρό, ασχέτως αν είναι διαφορετικού δόγματος», ανέφερε προσθέτοντας πως παρά την προσφορά της Μονής, οι ενάγοντες διεκδικούν αποζημίωση για τη χρήση γης από το μοναστήρι. «Για τη χρήση γης αιώνων, σαν να είμαστε ενοικιαστές»!

Αντώνης