ΤΟ ΟΥΖΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΤΣΟΥ

 

ΤΟ  ΟΥΖΕΡΙ  ΤΟΥ  ‘’ΑΠΟΤΣΟΥ ‘’

 

Στην προσπάθειά μου να αποτοξινωθώ   από την όζουσα  κομματίλα και την τοξικότητα των ημερών , αναζήτησα διέξοδο  στις αναμνήσεις μου.  ‘Ετσι λοιπόν ξαναδιάβασα ‘’μονορούφι’’  ένα  βιβλίο της Εμμανουέλας Νικολαΐδη με τίτλο ‘’μεσημέρι στου Απότσου’’.  Το βιβλίο γράφηκε το 2012 και περιλαμβάνει πολλά σημαντικά γεγονότα που το συνδέουν με τη ζωή  της  Αθήνας, στα χρόνια μου και παλιότερα.

Ο νεαρός, έξυπνος, προκομμένος και φιλόδοξος ιδιοκτήτης του Βασίλης Απότσος, φτάνει στην πρωτεύουσα που ανοιγόταν σε νέες ευκαιρίες στα τέλη του 19ου αιώνα. Βρίσκει δουλειά στο περίφημο ζαχαροπλαστείο Γιαννάκη στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Κριεζώτου και μερικά χρόνια αργότερα, στις αρχές του 1900 βλέπει το όνομά του στην ταμπέλα του δικού του πια μαγαζιού επί της οδού Σταδίου 5, «Β. Απότσος, Εδώδιμα, Αποικιακά». Το μαγαζί του Απότσου δεν ήταν ένα απλό μπακάλικο, από τα συνηθισμένα της Αθήνας των αρχών του αιώνα αλλά ένα μαγαζί γεμάτο λιχουδιές, γλυκές και αλμυρές, απ’ όλη την Ελλάδα, και τη γνωστή μαστίχα Χίου, της καταγωγής του.

Θα αρχίσω με στοιχεία που αναφέρει η συγγραφέας του  πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου και θα συνεχίσω με όσα προσωπικά βίωσα στο ιστορικό  στέκι που συνέχισε ο γιος του Νικόλαος, προσωρινά στην οδό Βουκουρεστίου, πριν εγκατασταθεί οριστικά στη στοά της  οδού Πανεπιστημίου 10.

‘’Το είπαν `Ακαδημία`, το είπαν `Ναό Ευζωίας`, `Μεγάλη Βρετανία του ουζάδικου`, κι άλλα πολλά... Έξω από τη βιτρίνα του πέρασε όλη η σύγχρονη ελληνική Ιστορία, τα στρατεύματα που υπηρέτησαν σε δύο Πολέμους, οι περιπολίες της Κατοχής, τα τανκς της δικτατορίας, οι πομπές των βασιλικών γάμων οι ιστορικές πολιτικές συγκεντρώσεις - ενώ μέσα, στα τραπέζια του, κάθισαν οι συγγραφείς αυτής της Ιστορίας, πρωθυπουργοί και βασιλιάδες, πολιτικοί και διανοούμενοι. Το όνειρο του Βασίλη Απότσου, που ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα από τη Χίο για να ανοίξει ένα μπακάλικο -το καλύτερο όμως απ` όλα τα άλλα-, ξεπέρασε τις προσδοκίες, έγινε τραγούδι, έγινε θρύλος, έγινε και  βιβλίο,’’ όπως  αναφέρει η συγγραφέας του  και έγραψαν γι’ αυτό οι New York Times και το Paris Match.

Βρέθηκα στο μαγαζί αυτό, τυχαία, στην προσωρινή του θέση, όταν χρειάστηκε υποδεχθώ ένα φίλο μου, επειδή βρισκόταν κοντά  στην υπηρεσία μου, τη δεκαετία του 1960 . Το έκανα στέκι μου, με αρκετούς φίλους και συναδέλφους [στη νέα του θέση] την επόμενη δεκαετία, όταν παρέμεινα για μακρό διάστημα στην Αθήνα.

Δεν σύχναζαν πια πολλοί πολιτικοί και διανοούμενοι όσο πριν, αλλά θυμάμαι τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη με την παρέα του , τον Άκη Τσοχατζόπουλο με ψηφοφόρους του και κάποιους δημοσιογράφους.

Ο πολιτικός του ΠΑΣΟΚ είχε ένα μόνιμο μεγάλο τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού, όπου τον περίμεναν οι ‘’θαυμαστές’’ του .Όταν εκείνος έφθανε, του έκαναν θερμή υποδοχή και οι λοιποί θαμώνες σιωπούσαν για να απολαύσουν τους φανφαρονισμούς του σε στυλ , τουλάχιστον Κικέρωνα ενώ οι ομοτράπεζοί του δεν έκρυβαν τον θαυμασμό τους. Αυτό  επαναλαμβανόταν πολύ συχνά, σε διαφορετικό κάθε φορά ακροατήριο.

Το κατάστημα είχε πολύ όμορφη διακόσμηση , με τους τοίχους γεμάτους με φωτογραφίες διάφορων παλιών ποτών και σημαντικών προσωπικοτήτων που υπήρξαν θαμώνες του . Οι μεζέδες πάντα εκλεκτοί και ποικίλοι και το σέρβις του μοναδικό, τόσο που εκείνοι που το γνώριζαν το επισκέπτονταν πολύ συχνά και έφευγαν πάντα εντυπωσιασμένοι.

Όπως μαθαίνω έκλεισε,  όπως και  το ζαχαροπλαστείο Ζαχαράτου στο Σύνταγμα , κλείνοντας μια ολόκληρη εποχή που τη διέκρινε η αισθητική. Αμφότερα  αποτελούσαν στέκια πολιτικών, διανοουμένων και δημοσιογράφων με κυρίαρχο στοιχείο τον ορθό λόγο και τη δημόσια συζήτηση με ευπρέπεια και διακριτικότητα.

Αναπολώντας το  σχετικά πρόσφατο παρελθόν και συγκρίνοντάς το με  τη σημερινή  αμετροέπεια και χυδαιότητα μου έρχονται στο νου τα λόγια του Κικέρωνα ‘’ O Tempora O Mores’’.

Αντώνης

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ή ΑΜΝΗΣΙΑ;;;

 

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ή ΑΜΝΗΣΙΑ;;;

 

Η χώρα μας, το λίκνο της δημοκρατίας,  κατατρύχεται κατά καιρούς από ιδεοληψίες και αμνησία ή επιλεκτική μνήμη που της υπαγορεύουν καιροσκόποι και λαϊκιστές. Το φαινόμενο παρατηρείται   έντονα στις μέρες μας,  σε μια ιδιαίτερα  δημοκρατική  περίοδο για τη χώρα μας. Η αντιπολίτευση στο σύνολό της, δεν θέλει ή αρνείται συνειδητά  τις καθιερωμένες δημοκρατικές διαδικασίες και μετέρχεται  σαθρά, ακόμα  και ανέντιμα μέσα, με μοναδικό σκοπό την αναρρίχηση στην εξουσία, αδιαφορώντας για το κοινωνικό τους κόστος.

Γυρίζει τη χώρα πίσω στην εποχή της ‘’ντουντούκας’’ προς άγρα οπαδών της  ασυνάρτητης και ανερμάτιστης ‘’πολιτικής’’ της. Έφθασε στο σημείο να εκμεταλλεύεται τον πόνο χαροκαμένων οικογενειών , για να εκτρέψει την νόμιμη  διερεύνηση του σιδηροδρομικού  δυστυχήματος σε επικίνδυνες κομματικές ατραπούς ,με την επιβολή  της  δικής της αυθαίρετης άποψης , αμφισβητώντας κάθε έννοια δικαίου και αυτής της ίδιας της δικαιοσύνης.

Η ‘’φασιστική’’ αυτή μεθοδολογία επηρέασε και ευάριθμα μέλη  οικογενειών των θυμάτων, που αποζητούσαν στήριγμα στον μεγάλο τους  πόνο , να συμμερίζονται τις  αναπόδεικτες αυτές σκέψεις , καθιστώντας τα συνυπεύθυνα  μύχιων κομματικών επιδιώξεων. Προδικάζει το αποτέλεσμα, πριν ακόμα αποφασίσουν τα αρμόδια κατά το Σύνταγμα και τους Νόμους όργανα της πολιτείας, επί της διεξαγόμενης έρευνας.  

Στο σημείο αυτό θέλω να  υποβάλω ένα απλό , ίσως και   αφελές ερώτημα: Αν ο υπεύθυνος σταθμάρχης δεν έκανε τον κακό χειρισμό να οδηγήσει την επιβατική αμαξοστοιχία στην ίδια γραμμή με την αντίθετα κινούμενη, θα είχε αποφευχθεί το τραγικό αυτό συμβάν ή όχι;;; Και όμως κανείς – ούτε οι οικογένειες των θυμάτων – αναφέρονται στο πραγματικό αυτό αίτιο της σύγκρουσης, υπηρετώντας κομματικές αιτιάσεις για  πολιτικούς υπεύθυνους. Ακόμα και η μη λειτουργία του αυτοματοποιημένου συστήματος ελέγχου των σιδηροδρόμων, δεν μπορεί να αποτελεί πραγματικό αίτιο, αφού χωρίς αυτό,  από συστάσεως των σιδηροδρόμων δεν είχαμε ανάλογο δυστύχημα. Αν πράγματι υπάρχουν πολιτικοί  υπεύθυνοι θα τους  βρει και θα αποφασίσει  η δικαιοσύνη, όπως έπραξε και στο παρελθόν με την καταδίκη βασικών στελεχών κομμάτων , τα οποία σήμερα, – εκδηλώνοντας ίσως απωθημένα τους- πρωτοστατούν στον  υποκινούμενο ‘’λαϊκό ξεσηκωμό’’.    Η παρουσία των εκατοντάδων χιλιάδων στους δρόμους, υστερούν αριθμητικά των εκατομμυρίων που έμειναν στα σπίτια τους και δείχνουν την αλληλεγγύη τους  στα θύματα με τη σιωπή και την αναμονή της τιμωρίας των ενόχων, από τη δικαιοσύνη και όχι από ‘’λαϊκά  δικαστήρια’’ που μας θυμίζουν αλήστου μνήμης εποχές.

Κύριοι της Αντιπολίτευσης, σταματήστε επί τέλους τον ‘’δόλιο’’ αυτό τρόπο άσκησης πολιτικής, γιατί γνωρίζετε καλά πού μας οδήγησαν ανάλογες διχαστικές ενέργειες στο παρελθόν και αν δεν το γνωρίζετε δεν είναι κακό να διαβάσετε την ιστορία της χώρας για να το μάθετε. Αν κάποιοι έχουν κοντή μνήμη ή επιδιώκουν την επαναφορά  ατυχών  γεγονότων του παρελθόντος, εγκληματούν ενάντια στην  ιστορία της. Δεν θα συγχωρηθούν ποτέ  ανάλογοι  χειρισμοί που έβλαψαν ανεπανόρθωτα τη ‘’έρμη’’ αυτή χώρα μας. Με την όλη στάση σας, για λίγα μόνο ψηφουλάκια, αδικείτε την πατρίδα όλων μας .  την πολιτική και τον εαυτό σας. Η  ιδιοτελής στάση σας μου φέρνει στο νου την αρχαία ρήση: ‘’Έξεστιν Κλαζομενίοις  ασχημονείν’’    Αντώνης

 

                    MAYBE LAST BUT NOT LEAST

   Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ   ΜΕ  ΤΟΝ ΑΓΙΟ  ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ

 

 

Δεν είχα  ακούσει ποτέ  ,  δεν είχα εορτάσει προσωπικά , ούτε είχα παρευρεθεί στη γιορτή του ξενόφερτου Αγίου Βαλεντίνου, όπως το βίωσα  στις 14 Φεβρουαρίου 1981,Έζησα πολλά χρόνια στο εξωτερικό , αλλά σε χώρες οι οποίες  επίσης αγνοούσαν   τον συγκεκριμένο Άγιο [ στην   Γιουγκοσλαβία του Τίτο και την Τσεχοσλοβακία του Νοβότνι], τη δεκαετία του 1960.     Στη δεύτερη , αν και τυπικά ήταν Καθολική  και η γιορτή συμπεριλαμβανόταν στο παλαιότερο εορτολόγιο  της, δεν γινόταν λόγος  γι’ αυτή, λόγω καθεστώτος.

Μετά την Άνοιξη  της Πράγας το 1968, με επί κεφαλής τον Αλέξανδρο Ντούμπτσεκ, είχαν αρχίσει κάποιοι να ψελλίζουν το όνομά του, αλλά τον Αύγουστο του ίδιου έτους η Σοβιετική εισβολή και κατάληψη της χώρας , τους έκανε να το ξεχάσουν]. Στη Δυτική Γερμανία που βρέθηκα δυο φορές με τετράμηνη απόσπαση [ το 1960 και το 1968] δεν τον  γνώρισα, διότι έτυχε να είναι Άνοιξη και Καλοκαίρι αντίστοιχα, οπότε βρέθηκα  εκτός εποχής και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να εντρυφήσω περισσότερο στη σπουδαία αυτή γιορτή.!!!

 Η  πρώτη μου γνωριμία με τον ‘’Άγιο Βαλεντίνο’’ έγινε αργότερα, το 1981 στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Συγκεκριμένα, η Διοίκηση του Υπουργείου Εξωτερικών που υπηρετούσα,  θεώρησε ότι εισήγαγα καινά δαιμόνια  επειδή πρωτοστάτησα στην ίδρυση [ το 1977] του πρώτου συνδικαλιστικού οργάνου, του οποίου υπήρξα  Γενικός Γραμματέας  και μου  πρότεινε να μετατεθώ  στο εξωτερικό. Σημειώνω ότι έκανα αυτή την κίνηση  μετά την ψήφιση του Νόμου που  τον επέτρεπε στο δημόσιο,  για να δημιουργήσω έναν ‘’ακηδεμόνευτο’’ , από  ακραίες κομματικές θέσεις, συνδικαλισμό.

 Επικαλέστηκα την προστασία του σχετικού Νόμου  και το γεγονός  ότι  πρόσφατα είχα χάσει τη σύντροφό μου , μένοντας μόνος με δυο μικρά παιδιά . Υποσχέθηκα ότι με τη λήξη της θητείας μου είμαι στη διάθεσή τους, αρκεί να μην καταλάβω θέση άλλου συναδέλφου. Το αποδέχτηκαν και  μάλιστα μου πρότειναν τις Βρυξέλλες που είχε Ελληνικό σχολείο για τον οκτάχρονο  γιο  μου και πανεπιστήμιο για την κόρη μου, που μόλις είχε τελειώσει το Λύκειο.

Πράγματι, με κοινή απόφαση τριών Υπουργών, δημιουργήθηκε νέα θέση στην Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία  Βρυξελλών , στην τότε ΕΟΚ,  όπου εγκαταστάθηκα  το Φθινόπωρο του 1980, λίγο πριν την πλήρη ένταξη της χώρας μας στο Οργανισμό. Δεδομένου ότι υπήρξα λυρικός τενόρος γρήγορα ανακάλυψα μια ταβέρνα με ζωντανή μουσική, που ανήκε σε παλιό τενόρο ενός από τα γνωστά ‘’τρίο’’ της εποχής, με τον οποίο αρχίσαμε τα πρώτα ‘’ντουέτα.’’ Στον χώρο αυτό σύχναζαν η Νανά  Μούσχουρη, ο Ζόρζ Μουστακί , ο Ντέμης Ρούσος και πολλοί άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες και εγώ σύχναζα  με τα παιδιά μου.

Στις 14 Φεβρουαρίου – χωρίς να γνωρίζω ακόμα τον Άγιο Βαλεντίνο-  βρέθηκα στο γνωστό μαγαζί και διαπίστωσα μια πιο ζωηρή ατμόσφαιρα, μαθαίνοντας  επί τέλους  ότι ήταν η γιορτή που Αγίου του έρωτα και αφού έκανα με τον ιδιοκτήτη του, τα γνωστά μας ντουέτα, επέστρεψα στο τραπέζι κοντά στα παιδιά μου.

Ξαφνικά , σηκώθηκε από μια πολυπρόσωπη παρέα Ολλανδών υπαλλήλων της ΕΟΚ  μια λίαν ευειδής κυρία και μας κάλεσε στο τραπέζι της μεγάλης παρέας . Δεν μπόρεσα  αλλά και δεν θέλησα να της αρνηθώ και βρεθήκαμε στο τραπέζι τους, όπου και συνεχίσαμε μαζί τους το  γλέντι μας. Προσωπικά όμως δεν κατάφερα να  συμμερισθώ το κέφι  τους, αφού δεν υπήρχε και ‘’λόγος’’ να το κάνω, μένοντας στη μελαγχολία της προ τετραετίας απώλειας του αντικειμένου της δικής μου γιορτής.

Γυρίζοντας στο σπίτι,  βρήκα στην τσέπη του σακακιού μου μια κάρτα της προαναφερθείσης κυρίας που με παρακαλούσε να της τηλεφωνήσω .  Είναι αλήθεια ότι προβληματίστηκα πολύ, διότι είχα μείνει με την εντύπωση ότι ήταν παντρεμένη με κάποιον κύριο της μεγάλης παρέας.

Όταν τελικά  αποφάσισα να ανταποκριθώ, μου εξήγησε ότι ‘’ήθελε να προσπαθήσει να διώξει τη μελαγχολία μου, όπως μου έγραφε και  σε σχετικό σημείωμα που βρήκα στο παρμπρίζ του παρκαρισμένου στο γραφείο  αυτοκινήτου μου, πριν  της τηλεφωνήσω. ΄Οσον αφορά το γάμο της μου εξήγησε ότι ζούσαν συμβατικά μαζί κάτω από την ίδια στέγη μόνο για χάρη των παιδιών,

Όταν, 11 χρόνια αργότερα , την ενημέρωσα για τη διαταγή επιστροφής μου οριστικά στην Ελλάδα, με παρακάλεσε να την πάρων μαζί μου και επιφυλάχθηκα να το σκεφθώ. Βασικό  κριτήριο στη σκέψη μου υπήρξαν τα μεγάλα πια παιδιά της που λάτρευε, γνωρίζοντας μάλιστα ότι η κόρη ήταν υιοθετημένη Βιετναμέζα – όπου πολέμησε ως Ολλανδο-Αμερικανός ο σύζυγός της-. Σκέφθηκα επίσης τη διαφορά της ηλικίας μας. Πλησίαζα τα 60 και σκέφθηκα ότι αν πέθαινα θα είχε  τη μοίρα της Μαντάμ Ορτάνς, που περιγράφει ο Καζαντζάκης στο έργο του Αλέξης Ζορμπάς., το οποίο είχε διαβάσει και η ίδια. Την  έπεισα ότι το καλύτερο για εκείνη  ήταν να μείνει κοντά παιδιά της, γιατί η ζωή στην Ελληνική επαρχία είναι πολύ σκληρή και ενίοτε άδικη. Κρατήσαμε επικοινωνία και μια τελευταία έλευσή της στην Ελλάδα, στην οποία αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερο και για τους δυό να διακόψουμε  κάθε επικοινωνία. [Πού να ξέραμε τότε ότι  30 και  πλέον χρόνια αργότερα θα είμαι ακόμα εν ζωή!!! Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.

Ακολουθεί μια φωτογραφία και μια κάρτα με λίγα λόγια, που μου χάρισε την παραμονή της  τελευταίας γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου που περάσαμε μαζί, 10 χρόνια μετά τη γνωριμία μας.   Αντώνης

ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

 

       ΝΕΟΣ ΠΡΟΕΔΡΟΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

                ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ;;;

 

Σύσσωμη η Αντιπολίτευση αντέδρασε – όπως είχε δικαίωμα- στην υποψηφιότητα που πρότεινε η Κυβέρνηση και  κατέκρινε όχι μόνο την κυβερνητική επιλογή, αφού και οι λοιπές  προτάσεις ήταν κομματικές, αλλά και το πρόσωπο του υποψηφίου. Το χειρότερο είναι ότι  αναίτια τα κόμματα της Αντιπολίτευσης  του προσήψαν σοβαρές κατηγορίες ενώ μέχρι τώρα στον ψήφισαν επανειλημμένα,  για τη θέση του τρίτου τη τάξει πολιτειακού παράγοντα. Όταν λέγω σύσσωμη η αντιπολίτευση , συμπεριλαμβάνω και το ΚΚΕ και εδώ είναι το περίεργο.

Το Κόμμα δηλώνει επίσημα ότι είναι αντίθετο με την αστική Δημοκρατία αλλά υποκριτικά μετέχει σ’ αυτή και αυτοχαρακτηρίζεται δημοκρατικό. Δικαίωμά του να ψεύδεται, διερωτώμαι όμως πόσα από αυτά που κατακρίνει εφαρμόζονται εκεί που επικράτησε ή επικρατεί αυτό το καθεστώς;;; Η απάντηση είναι μία και μοναδική , κανένα. και το γνωρίζω διότι ‘’έζησα’’ σε κομμουνιστικές χώρες για 12 συναπτά έτη . 

Έρχομαι τώρα στα υπόλοιπα κόμματα,  αρχίζοντας  από εκείνα του δημοκρατικού τόξου. Αν πράγματι  ισχύουν τα όσα του καταμαρτυρούν γιατί δεν τα ‘’κατείγγειλαν’’  πιο νωρίς, συνεχίζοντας να τον περιβάλουν με απόλυτη εμπιστοσύνη ;;; Η χθεσινή εικόνα των εκπροσώπων τους ,που μετέχουν στο προεδρείο της Βουλής τα λέει όλα, με κάποιους από αυτούς να δείχνουν αξιοθρήνητοι, όταν με το προεδρείο συνεχάρησαν τον νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Δύο από  αυτά  τα κόμματα, αποτελούν  δυνάμει την μελλοντική Κυβέρνηση και δεν θα μπορέσουν ποτέ να δικαιολογήσουν τη στάση τους, Αλλά και τώρα, στο άμεσο μέλλον ,πώς  θα αντιμετωπίσουν όπως οφείλουν, τον νόμιμα εκλεγέντα  Ανώτατο πολιτειακό παράγοντα, ύστερα από όσα ανυπόστατα του καταλόγισαν;;; Ας το σκεφθούν οι ίδιοι.

Για τα λοιπά , αντισυστημικά κόμματα, δεν έχω να σχολιάσω το παραμικρό, διότι δεν μπορούν να αποτελούν δημόσιους παράγοντες , άτομα συμπλεγματικά, ακροδεξιά και φανατικά  θρησκόληπτα. Αναμένω τις απαντήσεις τους στο πραγματικό πεδίο της πολιτικής  ‘’κονίστρας’’. Αντώνης

ΕΚ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΤΑ ΧΕΊΡΩ ΚΑΙ ΕΚ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΤΑ ΚΡΕΊΤΩ

 

ΕΚ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΤΑ ΧΕΙΡΩ ΚΑΙ ΕΚ ΓΥΝΑΙΚΟΣ ΤΑ ΚΡΕΙΤΩ

 

 

 

Οι χαρακτηρισμοί του τίτλου αποδίδονται  στον Βυζαντινό Αυτοκράτορα Θεόφιλο και μια εκ των υποψηφίων συζύγων του, την Κασσιανή αντίστοιχα. Λέγεται ότι  η απάντηση της δεύτερης που θεωρήθηκε  ασεβής  απέναντί του, υπήρξε η αφορμή τελικά να παντρευτεί τη Θεοδώρα. Πιθανότατα πρόκειται για μύθο ή και μύθευμα που δημιουργήθηκαν αργότερα στα πλαίσια μιας φανατισμένης θρησκευτικά εποχής.

Πολύ αργότερα όμως,  τα διάφορα γυναικεία  κινήματα , επικαλούμενα  σαν διάκριση εις βάρος  τους ,μια δική τους   ερμηνεία του μύθου, τον χρησιμοποίησαν  σαν πρόσχημα  ή και σαν αφορμή  ακραίων θέσεων του  σύγχρονου φεμινισμού.  Βασική αιτία προφανώς υπήρξε η δικαιολογημένη προσπάθεια των γυναικών για   ισονομία και  ισοπολιτεία . Αυτός  ο κοινωνικός παραγκωνισμός τους , έκανε μεγάλη μερίδα των ανδρών να ταχθούν αλληλέγγυοι στον αγώνα τους.

Όπως σε κάθε κοινωνική αλλαγή , υπάρχει αντίδραση και χρειάζεται μέτρο , υπομονή και σεβασμός στη διαφορετικότητα και τον ρόλο του καθενός στη ζωή. Κάποιες υπερβολές ίσως και απερισκεψίες, οδήγησαν το κίνημα των γυναικών σε στρεβλώσεις και αντιπαλότητες.  Οι ‘’ αιτιάσεις ‘’των γυναικών δεν έλαβαν  υπόψη ότι  αφορμή   των διακρίσεων  ίσως να υπήρξαν και οι ίδιες οι γυναίκες-μητέρες. Μεγάλωναν τους κανακάρηδές τους με τη λογική ότι αποτελούν ‘’ξεχωριστά’’ όντα και επενέβαιναν  στη ζωή των ζευγαριών , δημιουργώντας τριβές στο ζευγάρι και   απόρριψη της ‘’νύφης’’ ως ανεπρόκοπης ακόμα και ως ‘’άπιστης’’,  κατάσταση που δημιούργησε και  τον μύθο της κακής πεθεράς.      Το φαινόμενο αυτό έχει μεν περιοριστεί αλλά δεν έχει πλήρως εξαλειφθεί . Στην εποχή μας η ανατροφή των παιδιών ανατίθεται πολλάκις στις αποκαλούμενες νταντάδες, ντόπιες ή και ξένες, χωρίς καμιά ειδίκευση και άγνωστης ηθικής , οι οποίες – πέραν των ψυχικών τραυμάτων- μεταφέρουν στα βρέφη τις δικές τους συνήθειες, που δεν είναι πάντα οι αρμόζουσες. Ας μην αποκλείσουμε εντελώς και τον συσχετισμό τους με την αυξημένη παιδική παραβατικότητα.

 Πολλές  νέες γυναίκες  φαίνεται ότι –συνειδητά ή ασυνείδητα– προσπαθούν να επιβάλουν έμμεσα, λανθασμένους ισχυρισμούς , που τελικά οδηγούν σε διχασμό  στα δύο φύλα. Στηριζόμενες στην ακραία  συμπεριφορά κάποιων ‘’ανδρών’’ που ίσως αποτελούν κατάλοιπα των  παλιών ‘’κανακάρηδων’’, ζήτησαν επίμονα και επέβαλαν  τον αδόκιμο όρο της γυναικοκτονίας, ξεχωρίζοντας εαυτές από την ανθρώπινη υπόσταση που κάλυπτε πλήρως  η ανθρωποκτονία. Με τον τρόπο αυτό δημιουργείται ο φόβος να ακολουθήσει ο επίσης αδόκιμος χαρακτηρισμός της ανδροκτονίας,  αφού και αρκετοί άνδρες,   υπήρξαν θύματα κακής αντιμετώπισης και συζυγικής δολοφονίας.   Δεν είναι άγνωστη άλλωστε και η καταχωρημένη στα αστυνομικά  χρονικά, δολοφονία του συζύγου της  Φούλας  από την ίδια και τη μητέρα της Άρτεμη, περιστατικό που οδήγησε  και στο λαϊκό ασμάτιο της εποχής ‘’καημένα Αθανασόπουλε τι σούμελλε να πάθεις, από κακούργα πεθερά τα νιάτα σου να χάσεις’’.  

Στην εποχή μου, εμείς οι πολύ παλαιότεροι, τον δέοντα  σεβασμό προς τη γυναίκα και τον επιδεικνύαμε το άνοιγμα της πόρτας, το  χειροφίλημα  και άλλες επιδαψιλεύσεις προς τις κυρίες. Διαπιστώνουμε τώρα ότι πίσω από τις υπερβολές κάποιων γυναικών υποκρύπτονται και άλλοι, απροσδιόριστοι λόγοι, που ίσως  βλάψουν την αγαστή  συνύπαρξη και τον  εκατέρωθεν σεβασμό των δύο φύλων ,που προφανώς εξακολουθούν να ανήκουν στο μοναδικό ανθρώπινο είδος.

Θα αναφερθώ, όχι για πρώτη φορά, σε  προσωπικό μου περιστατικό, στον ηλεκτρικό των Αθηνών, όταν διέκρινα δίπλα μου όρθια και πιεζόμενη από την πολυκοσμία ,εγκυμονούσα κυρία και της προσέφερα τη θέση μου. Η αντίδρασή της απέναντί μου ήταν  προσβλητική. Μου απάντησε ‘’άντε ρε παππού που παριστάνεις τον ‘’γκόμενο’’!!! Για να αποφύγω οποιαδήποτε συνέχεια , κατέβηκα στην πρώτη στάση και περίμενα το επόμενο τραίνο. Ας το λάβουν σοβαρά υπόψη οι φανατικές φεμινίστριες, διότι ανάλογες απάδουσες συμπεριφορές οδηγούν  σε δεύτερες σκέψεις και αντιβαίνουν  στα αμέτρητα θετικά στοιχεία του ορθού φεμινισμού. Άνδρες και γυναίκες έχουν πολλά να χάσουν από την προκατάληψη και τις μεταξύ τους  διχαστικές συμπεριφορές και αντιπαλότητες.   Αντώνης

 

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΙΛΗΜΜΑ

 

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ  ΣΎΓΧΡΟΝΟ  ΔΙΛΗΜΜΑ

ΓΡΑΦΙΚΟΣ  ή  ΕΠΙΚΊΝΔΥΝΑ  ΤΡΕΛΟΣ

 

 

Τη δεκαετία του 1920 κυκλοφορούσε ένας γραφικός τύπος [άλλοι τον  θεωρούσαν  τρελό]που έβγαζε λόγους στο  Σύνταγμα, σε στυλ  πολιτικού παράγοντα.. Εμφανιζόταν  με το όνομα  Αρμάνδος Δελλαπατρίδης" ή "Ντελαπατρίδης", που μάλλον προέρχεται από τη γαλλική φράση : Armée de la patrie‎, δηλαδή Στρατός της πατρίδας.

Στις δόξες του ο Δελαπατρίδης είχε φτάσει να υπόσχεται πως θα δημιουργήσει το υπουργείο του Έρωτα και πως θα το στελεχώσει με όσους πιστούς τον ακολουθούν  στις… περιοδείες του.

Στις ομιλίες του επιχειρηματολογούσε για την ανάγκη σύνδεσης της Ακρόπολης και του Λυκαβηττού με γέφυρα και ανέλυε τους λόγους γιατί είναι επιβεβλημένη η υπόγεια συγκοινωνία μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης! Όλα αυτά υπήρξαν αυθαίρετα και  ίσως  τρελά ,ακόμα και για τη συγκεκριμένη εποχή !!!

Παραθέτω και ένα  σχετικό απόσπασμα από το ποίημα του  ΕυτύχιουΧατζηττοφή, που μελοποίησε ο Μάνος Χατζιδάκις:   

‘’ Ο κόσμος γύρω μας είναι τρελός,
φαντάζει σαν παλιές φωτογραφίες
που μας κοιτάζουν τυραννικά
και μας προστάζουνε να θυμηθούμε
αυτό που δεν ορίζουμε, ό,τι δεν μας ανήκει.’’.

 

         Όλα αυτά είναι παλιά, πολύ παλιά, αλλά  επανέρχονται με σοβαρότερο τρόπο και στην σημερινή πραγματικότητα. Ηγέτης της  σύγχρονης  ‘’πολιτισμένης’’ διεθνούς κοινωνίας και Πρόεδρος της πάλαι ποτέ  δημοκρατικής υπερδύναμης, των ΗΠΑ , μας γυρίζει στο φαινόμενο  Αρμάνδου Δελαπατρίδη.Ο συμπαθής αυτός συμπολίτης μας, τον οποίο πρόλαβα να γνωρίσω, πέθανε ενδεής και  η κηδεία του έγινε δημοσία δαπάνη, αφού κανείς δεν τον είχε αναζητήσει!!! Παραμένει  όμως το ερώτημα αν υπήρξε απλά γραφικός ή τρελός, χωρίς να μπορέσει να πραγματοποιήσει καμιά από τις επικίνδυνες ονειροπολήσεις του. Τι θα κάνουμε όμως με την σύγχρονη απειλή, με την υπογραφή πολυάριθμων αναθεωρητικών προεδρικών διαταγμάτων;;;

Ο σύγχρονος ηγέτης είναι πραγματικός και έχει δύναμη και πολυδισεκατομμυριούχους δίπλα του που προβάλλουν , τις πλέον ακροδεξιές μέχρι και φασιστικές αντιλήψεις τους και εκείνος φαίνεται ότι τις αποδέχεται , αν δεν τις υιοθετεί!!!

Δεν είμαι ειδικός στα  θέματα ψυχολογίας, με τρομάζει όμως ο τρόπος που εμφανίζεται και η εμμονή του στη δημιουργία ενός νέου Κόσμου, στα προσωπικά  του μέτρα του και στη λογική του!!! Ο Θεός να βάλει το χέρι του, αν δεν φροντίσει να προλάβει τα χειρότερα το ίδιο του το Κόμμα , ζητώντας τη βοήθεια των ειδικών για να μετριάσει το κακό. Τα πρώτα δείγματα πάντως είναι επικίνδυνα και άκρως απογοητευτικά, θυμίζοντας  την  εποχή του μεσοπολέμου. Αντώνης

 

 

 

AΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

 

        ΑΣ ΜΙΛΗΣΟΥΜΕ ΣΟΒΑΡΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ

 

 

Αυτά που συμβαίνουν τελευταία στη χώρα μας, το λίκνο  της  Δημοκρατίας, την οποία αποδέχεται το  σύνολο των πολιτισμένων χωρών της υφηλίου, πρέπει να μας προβληματίζουν όλους. Κάποιες μεγάλες χώρες διανύουν μια παρατεταμένη περίοδο δημοκρατικής ‘’κλιμακτηρίου’’, ενώ εξακολουθούν να κρύπτονται κάτω  από τη φενάκη του ολοκληρωτισμού. Βλέπουμε όσα συμβαίνουν  στη Ρωσία που πέρασε, με τα ίδια πρόσωπα, από το προλεταριάτο  του Μαρξ σε εκείνο του νέο- φασισμού και του αναθεωρητισμού. Από την άλλη πλευρά του  Ατλαντικού,  ο κ. Τραμπ, εζήλωσε τη ‘’δόξα’’ του κ. Πούτιν και προσπαθεί να τρομοκρατήσει εχθρούς και φίλους. Με την άμεση λήψη αυστηρών μέτρων κατά των προσφύγων που, μέχρι τώρα,  έκαναν όλες τις ‘’βρώμικες’’ δουλειές  στις ΗΠΑ. Χρησιμοποιώντας επίσης τις μεθόδους του αναθεωρητισμού και την  επιβολή δασμών προσπαθεί να δημιουργήσει  μια ‘’νέα τάξη πραγμάτων’’, αγνοώντας τους θεσμούς της τέως δημοκρατικής χώρας.

Θα μπορούσα να παραθέσω άπειρα παραδείγματα για όσα συμβαίνουν διεθνώς που μας οδηγούν στη σκέψη ότι η παγκόσμια μεταπολεμική ειρήνη τελειώνει  οσονούπω και επανέρχεται ο νόμος της ζούγκλας. Θα περιοριστώ όμως στα προβλήματα της πολύπαθης χώρας μας ,οι κομματικοί ηγέτες της οποίας προσπαθούν να ‘’αναγάγουν την κομματίλα τους σε νέα προοδευτική  και δημοκρατική έκφανση. Αποτελεί πρωτοφανή αθλιότητα η μετατροπή της Βουλής από χώρο κοινο-βουλευτισμού σε ρωμαϊκή αρένα, ξεχνώντας ότι η δημοκρατία που παραπειστικά επικαλούνται, έχει κανόνες., τους οποίους παραβλέπουν ή αρνούνται να σεβαστούν.

Σε όλες τις συντεταγμένες δημοκρατίες , την αποκλειστική ευθύνη και αρμοδιότητα  ελέγχου και τιμωρίας, έχει η Δικαιοσύνη και είναι απαράδεκτο κάποιοι να ελεεινολογούν εναντίον της  και να κινητοποιούν μέσω  διαδικτύου καλοπροαίρετους πολίτες, με τη σκέψη να επηρεάσουν την απόφαση της . Με τη στάση τους αυτή , για λίγα ψηφουλάκια, εμπλέκουν  στο ‘’παιχνίδι’’ τους και τους χαροκαμένους γονείς των θυμάτων της τραγωδίας των Τεμπών, μεγαλώνοντας έτσι το πρόβλημά τους.

Στο παιχνίδι αυτό πρωτοστατεί η ηγεσία ενός κόμματος, που πολύ πρόσφατα  τουλάχιστον τριχοτομήθηκε, αφού καθυβρίζονταν μεταξύ τους και αδυνατούσε να βάλει τάξη στα του οίκου της . Τώρα όμως  η ίδια διαλυμένη παράταξη προσπαθεί  να διχάσει και την  κοινωνία, ενώ η ίδια πρακτική  ακολουθείται από τους μικρομέγαλους   κομματικούς σχηματισμούς και τους οπαδούς του ολοκληρωτισμού των δύο άκρων.  Δεν θα μπορούσε βέβαια να απουσιάσει και το  αμήχανο κόμμα του δημοκρατικού τόξου, το οποίο  αδυνατεί να κατανοήσει ότι κατέστη αξιωματική αντιπολίτευση από καραμπόλα.

Είναι ευδιάκριτη η  ταυτόσημη  αυταρχική αντίδραση του Αμερικανού Προέδρου  για τις τελευταίες πυρκαγιές και τα δύο ‘’απανωτά’’ αεροπορικά δυστυχήματα, στη χώρα, δείχνοντας τον λαϊκισμό του  σε όλο του το μεγαλείο. Είναι γνωστό ότι τα μεγάλα δυστυχήματα προκαλούνται συνήθως από   αστοχία υλικού, βλάβη ή ανθρώπινο λάθος στην εφαρμογή των κανόνων ,  δόλια  ή απερίσκεπτη παραβίαση των κανόνων και  έκτακτα μετεωρολογικά φαινόμενα. Αντί λοιπόν να συμβάλουν και αυτοί στη υποβοήθηση της δικαιοσύνης  για τη διαλεύκανση της υπόθεσης, κράζουν συνθήματα κατά των αντιπάλων τους , μεγαλώνοντας  και τη θλίψη των δυστυχισμένων οικογενειών των θυμάτων που ζητούν δικαίωση, αφού κανείς και τίποτα δεν μπορεί να φέρει πίσω τους δικούς τους ανθρώπους. Αντώνης