ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ

 

                             ΑΛΗΘΕΙΕΣ  ΚΑΙ   ΨΕΜΑΤΑ

                

 

Με όσα συμβαίνουν  τελευταία  στον Κόσμο ολόκληρο, συμπεριλαμβανομένης  και της χώρας μας, έχει χαθεί  το μέτρο  και ο καθένας  πιστεύει  στην προσωπική του αλήθεια  και προσπαθεί να την επιβάλει  και στους άλλους. Βλέποντας το θέμα εμπειρικά ,  ελλείψει ειδικών γνώσεων , διαπιστώνω ότι καθένας έχει τις δικές του θέσεις και αντιλήψεις για το σωστό και το λάθος, την αλήθεια και το ψέμα, αγνοώντας τις κοινωνικές παραδοχές .   

Κατά γενική παραδοχή , το  ψέμα αποτελεί  συνειδητή  και σκόπιμη πράξη, χρησιμοποιείται δε για να  καλύψει  παραλείψεις, λάθη ή πράξεις παράνομες, ανήθικες και ανόητες ή φαντασιώσεις. Μια ηπιότερη και λιγότερο βλαπτική μορφή του, αποτελούν τα κατά συνθήκη ψεύδη. Χρησιμοποιούνται, συνήθως, για να απαλύνουν κάποια δυσάρεστη αναγγελία ή κατάσταση ή για να προετοιμαστεί ο  αποδέκτης τους να  ακούσει την αλήθεια, χωρίς όμως να παύει  να είναι ψέμα.

Το ψεύδος κυριαρχεί έναντι της αλήθειας και σίγουρα αποτελεί απαράδεκτη και καταδικαστέα πράξη, ασχέτως πώς και γιατί χρησιμοποιείται. Αποτελεί  επικίνδυνο κοινωνικό φαινόμενο και μοναδικό και δόλιο μέσο  έκφρασης  λαϊκισμού , για τη συσκότιση  ή την απόκρυψη  της αλήθειας.

Η  αλήθεια ορίζεται στο Λεξικό ως «συμφωνία με γεγονότα ή την πραγματικότητα, μια δήλωση που αποδεικνύεται ότι είναι ή γίνεται αποδεκτή ως αληθινή, πραγματικότητα ή ακρίβεια». Μερικοί άνθρωποι σήμερα αρνούνται την ύπαρξη της αληθινής πραγματικότητας και υποστηρίζουν ότι πρόκειται για αντιλήψεις και γνώμες. Από την άλλη πλευρά όμως προκύπτει ότι είναι  απολύτως αναγκαία η ύπαρξή της. .

Παράλληλα όμως είναι  αναμφισβήτητο ότι ‘’ουδείς κατέχει την μοναδική  απόλυτη αλήθεια’’. Όσοι   υποστηρίζουν το αντίθετο , αρνούνται πεισματικά να σταματήσουν να ‘’κοροϊδεύουν τον εαυτό τους’’ ή να επιδιώκουν  να ‘’επιβάλουν’’ την δική τους ‘’πλασματική  αλήθεια ‘’ για την εξυπηρέτηση  προσωπικών,  ενίοτε δε και ιδιοτελών  σκοπών.

Οι καιροί άλλαξαν, όχι όμως προς το καλύτερο και ίσως η ηλικία και οι εμπειρίες μου να με εμποδίζουν να συμμεριστώ αυτή την αλλαγή και να μπω κι εγώ στον αχταρμά που έχει δημιουργηθεί. Περιορίζομαι στην παρατήρηση του φαινομένου και εξακολουθώ να εμπιστεύομαι την  διαπιστωμένη νοητική μου επάρκεια.

Γυρίσαμε στις  εποχές του  δίκιου  του Σερίφη και της διπλωματίας  με ‘’το παίρνεις ή φεύγεις’’, συνοδεία  ανεπίτρεπτων ψευδών, για να δικαιολογηθεί η πρωτοφανής απρέπεια. Το πρόσωπο του καλεσμένου-φιλοξενούμενου είναι ιερό, πόσο μάλλον αν πρόκειται για αιρετό  Πρόεδρο μιας Δημοκρατικής χώρας. Μου θυμίζει  την ανάλογη τελεσιγραφική πρόταση του Ιταλού Πρέσβη στον Μεταξά το 1940, την οποία ο ελληνικός λαός απέρριψε.

Είναι φανερό ότι από τον ηγέτη που ανέχθηκε την κατάληψη του Καπιτωλίου, αθωώνοντας τους πραξικοπηματίες και τον ηθικό αυτουργό της πρωτοφανούς πράξης και θαυμαστή του Πούτιν δεν μπορεί κανείς να αναμένει καλύτερη συμπεριφορά. Φοβάμαι πολύ τη συνέχεια, σκεπτόμενος ότι η προεδρεία  του μόλις ξεκίνησε.

Με συγκίνησε βαθύτατα η πανελληνική και πανελλήνια συμμετοχή στο έγκλημα των Τεμπών και στο βαρύτατο πένθος των συγγενών των θυμάτων.  Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι  δεν έγινε το ίδιο και για το έγκλημα που διαπράχτηκε στο Μάτι με τους 104 καμένους  ζωντανούς και τους οικείους τους;;; Σημειώστε ώστε και η δική τους δικαίωση αναμένει απάντηση από την Δικαιοσύνη και την Πολιτεία.  Ρητορικό είναι το ερώτημά μου αλλά δεν θα το αποφύγει κανείς. Γιατί αυτή η σκόπιμη και επιλεκτική μνήμη;;; Αντώνης

 

 

 

 

        ΕΠΑΜΦΟΤΕΡΙΖΟΥΣΑ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΡΗΤΟΡΙΚΗ

 

 

Όσα τραγελαφικά συμβαίνουν διεθνώς αλλά και εις τα καθ’ ημάς,  έφεραν  στη σκέψη μου το μάθημα της χημείας των σχολικών μου χρόνων. Σκέφθηκα τις δυσκολίες –προσωπικές και των συμμαθητών μου-   να κατανοήσουμε την ιδιαιτερότητα μιας ουσίας που  χαρακτηρίζεται επαμφοτερίζουσα. Πολύ αργότερα έμαθα ότι είναι εκείνη που συμπεριφέρεται είτε ως βάση ,  είτε ως οξύ.  Δηλαδή κάτι σαν τις επιλογές του νέου πλανητάρχη και πλειάδος ημετέρων, που αλλάζουν τις ιδέες και τις επιλογές τους,  κατά πώς φυσάει ο άνεμος!!!

Αρχίζω βέβαια από τον πρώτο , οι πράξεις του οποίου εγκυμονούν  κινδύνους για όλο τον κόσμο, ενώ  οι αντίστοιχες  συνέπειες των καθ’ ημάς,  χωρίς να υπολείπονται σε ύφος και  εκβιασμούς  εκείνων του νέου Αμερικανού Καίσαρα, απασχολούν ενδεχομένως μόνο τη χώρα μας. Τι να πει κανείς για το θράσος του  ηγέτη μιας πάλαι ποτέ δημοκρατικής χώρας να αποφασίζει και διατάσσει για τον κόσμο της αρεσκείας του, με τη συνδρομή, εξωκοινοβουλευτικών συνεργατών του  με ακροδεξιές – στα όρια του φασισμού- ιδέες και ναζιστικούς χαιρετισμούς. Βρίσκει  τον Πούτιν σοβαρό και το θύμα της εισβολής του δικτάτορα. Με ανταλλαγή όμως των σπανίων γαιών, τον υποδέχεται ‘’στο οβάλ γραφείο του.

Εκείνο όμως που  χαρακτηρίζει τα λόγια και τις πράξεις του είναι ο επαμφοτερισμός του, πότε εδώ και πότε εκεί , να απειλεί με τις επεμβάσεις του, που συνοδεύει με ασύστολα ψεύδη. Διερωτώμαι τι κάνει το Κόμμα του για να περισώσει ό,τι έχει απομείνει έξω από τις απειλές του::: Τον φοβάται ή βολεύεται με τη στάση του, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για τα δεινά που μπορούν να προκαλέσουν στην ανθρωπότητα τα  έργα  και οι μέρες του. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και την εποχή του μεσοπολέμου και δεν το πρόλαβαν το κακό  εκείνοι που μπορούσαν – αν το ήθελαν.

Τα γεγονότα καταδεικνύουν ότι στην εποχή μας μπορεί μια χούφτα ανθρώπων να επιβάλει στο κοινωνικό σύνολο, στους λαούς, φασιστικές αντιλήψεις, εμφανιζόμενη  με επαμφοτερίζουσα στάση, πότε με τη μορφή του λύκου και πότε του αμνού.  Ανάλογη στάση εμφανίζουν και στη χώρα μας, όχι  μόνο τα μικρομέγαλα αντισυστημικά κόμματα αλλά και εκείνα του αποκαλούμενου δημοκρατικού  τόξου . Αυτά που δεν μπόρεσαν να βάλουν τάξη ούτε στο ‘’σπιτικό’’ τους  διακηρύσσουν τη δική τους μορφή διακυβέρνησης. Πως θα το πετύχουν αυτό, όταν έχουν διαλυθεί εις τα  εξ  ων κάποτε συνετέθησαν;;;  Παραβλέπουν ότι η εξουσία στις δημοκρατίες κατακτάται δια των εκλογών και είναι τουλάχιστον αφελές και επικίνδυνο να τη διεκδικούν παρατάξεις που δημοσκοπικά  βρίσκονται στο Ναδίρ της λαϊκής επιλογής.

Όσον αφορά  τα αντισυστημικά κόμματα. με απόψεις από την φασιστική ακροδεξιά μέχρι την ‘’αντικοινοβουλευτική’’ αριστερά, δεν ξέρω αν πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε, όχι για τα ίδια τα κόμματα και τον στρουθοκαμηλισμό τους, αλλά για την αποδοχή των επαγγελιών τους από μέρος των λαϊκών  στρωμάτων.

Θα κλείσω με δυο απορίες μου που με ταλανίζουν σοβαρά. Πρώτον για την αριστερά , αν αυτά που ζητούν από την κυβέρνηση γίνονται  αποδεκτά από τις ηγεσίες οποιουδήποτε   κομμουνιστικού  καθεστώτος. Ποια θέση πήραν  για όσα συνέβησαν στην πλατεία Τιεν Ναν Μεν στην Κίνα  και  αντίστοιχα στην Πράγα το 1968 , όταν  το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ αναγνώρισαν  πρώτα τη Σοβιετική εισβολή και κατάληψη της χώρας :::   Δεύτερον, για το σύνολο των κομμάτων, η απορία μου  αφορά  την υπόθαλψη και  την  υποκίνηση λαϊκών εξεγέρσεων , εκμεταλλευόμενα την απόλυτα δίκαιη αγανάκτηση των  οικείων των θυμάτων των Τεμπών.

Διατυπώνω όμως το εύλογο ερώτημα,  που  επιβεβαιώθηκε και δικαστικά:  ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΥΑΊΣΘΗΤΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ  ΣΤΗΝ ΕΚΑΤΌΜΒΗ ΤΩΝ ΘΥΜΆΤΩΝ ΣΤΟ ΜΑΤΙ::: Η Κυβέρνηση -αργά το βράδυ -  στην έκτακτη συνέντευξη Τύπου, ανακοίνωσε, δια στόματος του τότε Πρωθυπουργού, ότι ‘’ευτυχώς δεν υπάρχουν πληροφορίες για θύματα’’, ενώ οι πάντες είχαν  ενημερωθεί πολύ νωρίτερα για την  ύπαρξη καμένων ανθρώπων!!! Για τα θύματα αυτά δεν υπήρξαν ευαισθησίες, αφήνοντας μόνους τους συγγενείς των , σε όλες τις επετείους που ακολούθησαν μέχρι σήμερα . Κανείς τους βέβαια δεν κάλεσε τον λαό στις πλατείες να διαδηλώσει για την παραίτηση της Κυβέρνησης. Αν η δικαιοσύνη αποδείξει  ότι έχει ευθύνες να παραιτηθεί και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι. Γιατί  όμως την καταδικάζουν οι ίδιοι προκαταβολικά και εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά ;;; Κρίμα, Κύριοι – προοδευτικοί και μη -χάσατε ακόμα μια ευκαιρία να δείξετε ότι επί τέλους μάθατε από τα παθήματά σας στο παρελθόν και πιστεύετε στη δημοκρατία, την οποία τόσο ασύστολα επικαλείστε!!!   Τελικά δίνεται την εντύπωση ότι είστε ‘’με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ’’, δείχνοντας   την επαμφοτερίζουσα  στάση σας,. Αυτό χαρακτηρίζει πρόσωπα ή πολιτικές που κρατούν επαμφοτερίζουσα στάση, πατώντας  σε δύο βάρκες και  αλληθωρίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις για  να είναι αρεστοί σε όλους.        Αντώνης

 

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΣΏΠΟΥ ΣΤΟΥς ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΠΑΡΑΜΥΘΆΔΕΣ

 

              ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ

            ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΔΕΣ

 

Ο μύθος του Αισώπου ‘’ο μέρμηγκας και ο τζίτζικας’’, είναι δομημένος  με αρχή ,μέση και τέλος και κυρίως ένα αληθινό και πραγματοποιήσιμο ηθικό  δίδαγμα, για όσους  ήθελαν να το εντοπίσουν και να το αποδεχθούν.

Ο  σύγχρονος  όμως τζίτζικας  είναι και ο ίδιος παραμυθάς που αγνοεί  τα ‘’μερμήγκια’’ και δεν ζητά τη βοήθειά τους, αλλά  επινοεί τρόπους εκβιασμού,  για να επιβάλει τον κακόηχο κομπασμό του. Πρόκειται για έναν εκκολαπτόμενο  νέο  κοσμοκράτορα , που εκβιάζει  τον Ουκρανό ηγέτη, για να του αποσπάσει τις σπάνιες γαίες, σε αντάλλαγμα της μεσολάβησης σε μια ειρήνη με τον Πούτιν, στα μέτρα του τελευταίου.

Ο τζίτζικας  αυτός , έγινε ο φόβος και ο τρόμος των παλιών φίλων και συμμάχων της χώρας του,  χαρακτηρίζοντας δικτάτορα τον δημοκρατικά εκλεγέντα Πρόεδρο της Ουκρανίας. Την ίδια στιγμή παραβλέπει το ολοκληρωτικό σύστημα διακυβέρνησης του  φίλου του Πούτιν, αλλά και τη δική του ανάλογη πολιτική συμπεριφορά. Δεν τραγουδά, όπως ο τζίτζικας του Αισώπου αλλά με τις  κακόηχες διακηρύξεις του, απαιτεί την  πλήρη υποταγή .Έχει επιλέξει δίπλα του να βρίσκονται δισεκατομμυριούχοι με ακροδεξιές προθέσεις, επαναφέροντας στις μνήμες μας, αλήστου μνήμης  πρακτικές του μεσοπολέμου. Ο πιο στενός συνεργάτης του απειλεί τους; εργαζόμενους, κραδαίνοντας  αλυσοπρίονο , προς εκφοβισμό τους, αν αρνηθούν τις υποδείξεις του.  Για τη ‘’δημοκρατική’’ εισβολή και κατάληψη  στο Καπιτώλιο , έδωσε  ‘’χάρη’’ στους καταληψίες και τον εαυτό του, που τους ανέχθηκε και ίσως να τους προκάλεσε.

Τα πραγματικά μυρμήγκια , εξοικειωμένα με τις αντιξοότητες,  βρήκαν καταφύγιο στα σπίτια των ανθρώπων , οι οποίοι αντιμετωπίζουν  ‘έτσι , ένα επί πλέον  πρόβλημα. Πρώτον  τη συνύπαρξή τους με τα  ενοχλητικά μικρά υμενόπτερα  και  δεύτερον  την απειλή του μεγάλου  σύγχρονου   τέττιγα.  Ο τελευταίος δεν παρακαλεί όπως ο τζίτζικας του μύθου,  αλλά επιτάσσει  τους πάντες και τα πάντα. Αρχίζει με, την άνευ όρων παράδοση των σπάνιων γαιών της  Ουκρανίας, τη διώρυγα του Παναμά, την κατάκτηση της Γροιλανδίας και την μετατροπή του Καναδά σε υποτελή 51η  δημοκρατία των ΗΠΑ.

Ο νέος τζίτζικας αποτελεί συνάμα ένα σύγχρονο παραμυθά, χωρίς σαφή δομή στις επιδιώξεις του και κυρίως χωρίς ηθικό δίδαγμα. Εκπροσωπεί μια νέα τάξη πραγμάτων, σαν αυτή  που έκανε λόγο ο Μίλοβαν Τζίλας στο ομότιτλο σπουδαίο έργο του . Ο συγγραφέας και   συναγωνιστής του Τίτο και των λοιπών παρτιζάνων ηγετών, καυτηρίαζε την κατάληξη τους, μετά την απελευθέρωση. Επιφύλαξαν για τον εαυτόν τους την χλιδή και καλοπέραση με όμορφες συζύγους από το κόσμο των θεαμάτων, αναθεωρώντας όσα διακήρυτταν μέχρι τότε  για την ιδεολογική τους καθαρότητα και ηθική.    

Ο      Μίλοβαν Τζίλας τους κατηγόρησε  σαν παραμυθάδες και θεώρησε ότι τα πρότερα λόγια τους  αποτελούσαν ιδιοτελείς δογματισμούς και ιδεοληψίες, αμειβόμενος γι΄αυτό με πολυετή  φυλάκιση. Τον επισκέφτηκε  μάλιστα στις φυλακές –ύστερα από άδεια των αρχών που ζήτησε ο Γεώργιος Παπανδρέου – στη διάρκεια  συνάντησης κορυφής του 1965 στο Βελιγράδι.. Τα ίδια  και χειρότερα κινδυνεύουν να πάθουν παλιοί  στενοί φίλοι της μεγάλης χώρας του νέου ‘’τέττιγα’’, αν δεν αποδεχθούν την νέα τάξη πραγμάτων, που επιβάλλει, με τη συνεργασία  των δισεκατομμυριούχων συνεργατών του.  Αποβλέπουν μια γενική υποταγή, θέτοντας ενίοτε  εκβιαστικά, ανακριβή και δόλια διλήμματα με  διαφορετικό κάθε φορά περιεχόμενο.

Τα πρόσφατα γεγονότα  στιγματίζουν διεθνώς την εποχή μας και ‘’συνέλαβαν’’ την κραταιά Ευρώπη  ανυποψίαστη, θυμίζοντας  την παραβολή των μωρών παρθένων που πιάστηκαν στο ύπνο .

 

Λυπάμαι που αναγκάζομαι να επικαλεσθώ την ίδια παραβολή , σε πιστεύοντες και μη, και  για τη χώρα μας,  η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα ενός  ασύστολου  λαϊκισμού και ‘’λεκτικού’’, για την ώρα, διχασμού, στα όρια εμφυλίου. Όλα αυτά,  δικαιώνουν  και  μια ‘’ εκλεκτική συγγένεια’’ των δύο άκρων .    Αντώνης

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ή ΤΟΝ GODOT;

 

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ή ΤΟΝ  GODOT!

Βιώνουμε παγκόσμια μια κρίσιμη εποχή, που  δεν ξέρουμε τι τέξεται η επιούσα. Είναι τόσα πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα και  άλλες τόσες οι αμφιβολίες για το μέλλον – ακόμη και το άμεσο- που έχουμε χάσει τον  ‘’μπούσουλα’’. Όλοι μας περιμένουμε κάτι –καλό ή κακό- που ενδεχομένως  δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να  το  αντιμετωπίσουμε, Αν μεν είναι καλό, καλώς νάρθει, αν όμως δεν είναι τι θα γίνει;

Το ερώτημα αυτό βασανίζει ειδικούς και μη και κανείς μας δεν σκέφτεται το αυτονόητο, ότι αντί να αναρωτιόμαστε ,να κάνουμε κάτι για να το προλάβουμε, κάτι για να μην έρθει. ’’Αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθεί – αλλιώς θα προσπεράσει’’, έγραφε στο ποίημά του ‘’Η ΑΓΑΠΗ’’, ο Κώστας Ουράνης, αλλά ήξερε τι περίμενε. Εμείς ξέρουμε; Υπάρχουν δυο αντίστοιχα ερωτήματα, που αναφέρονται στην αναμονή του άγνωστου, αβέβαιου ή και ανύπαρκτου επισκέπτη.

Από τη μια ο Ιρλανδός συγγραφέας, Σάμουελ Μπέκετ, βάζει  δυο άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους , σε ένα  επίσης άγνωστο μέρος, κοντά στο μοναδικό ξερό δέντρο ,να περιμένουν τον Godot, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι και τι εκπροσωπεί. Οι αναλυτές του έργου του κάνουν διάφορες υποθέσεις υποστηρίζοντας ότι υπονοεί τον Θεό, από το πρώτο συνθετικό της λέξης,  το φεγγάρι, επειδή κοιτάζουν τον ουρανό και κάποιοι το αποδίδουν σε προσωπικές  του αναζητήσεις , αφήνοντας  το ερώτημα να αιωρείται!

Από την άλλη, ο Κώστας Βάρναλης, στο ομότιτλο ποίημα του περιμένει τους βαρβάρους. Ξεσηκώνονται όλοι, λαός και εξουσία, να τους υποδεχθούν μα αυτοί δεν φαίνονται πουθενά. Τι έγιναν και πότε τελικά θάρθουν; Αυτοί όμως δεν έφθασαν ποτέ, οπότε καταλήγει στο βασανιστικό ερώτημα. ‘’

‘’Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις’’   Μήπως  όλα αυτά δίνουν την εξήγηση και στα δικά μας προβλήματα! Τι θέλουμε και τι περιμένουμε; Ίσως, ο καθένας από τη μεριά του, θέλει να δικαιωθούν οι όποιες δηλώσεις ή προσμονές του για το σιδηροδρομικό δυστύχημα, τον θάνατο του Βασίλη και   ό,τι άλλο μας συμβαίνει, Θα επιβεβαιωθούν όμως ή όχι; Είπαν όλοι τις δικές τους εκδοχές και ΚΑΤΑΛΌΓΙΣΑΝ  τις ευθύνες στους κομματικούς τους  αντιπάλους, αναμένοντας να δικαιωθούν.  Θα αποδεχθούν όμως τις  όποιες αποφάσεις  ή θα εμμείνουν στην άποψη ότι     όλες είναι διαβλητές; Αλλοίμονο  μας αν επιλέξουμε το τελευταίο! Ο ποιητής μας αναρωτιέται με αγωνία ,τι θα κάνουμε αν δεν υπάρχουν  βάρβαροι, στους οποίους έχουμε φορτώσει την κάθε προσδοκία μας;;; Μια λύση είναι να τους ‘’εφεύρουμε’’ για να τους αποδώσουμε κάθε κακό που συμβαίνει στη χώρα μας και η άλλη να επαναφέρουμε το αυτονόητο, που μας οδηγεί στην άποψη ‘’ έκαστος εφ΄ω ετάχθη ‘’, μεθερμηνευόμενο [ ο καθένας οφείλει να  εκτελεί τα καθήκοντα που του έχουν ανατεθεί] και ειρήνη ημίν τε και υμίν αδελφοί, γιατί μπορεί τελικά , με όσα τρομερά συμβαίνουν διεθνώς, να μας επισκεφθούν  οι  πραγματικοί βάρβαροι.  Και τότε τι θα κάνουμε διχασμένοι και συνεπώς ανήμποροι να τους αντισταθούμε;;;     Αντώνης

ΤΟ ΟΥΖΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΤΣΟΥ

 

ΤΟ  ΟΥΖΕΡΙ  ΤΟΥ  ‘’ΑΠΟΤΣΟΥ ‘’

 

Στην προσπάθειά μου να αποτοξινωθώ   από την όζουσα  κομματίλα και την τοξικότητα των ημερών , αναζήτησα διέξοδο  στις αναμνήσεις μου.  ‘Ετσι λοιπόν ξαναδιάβασα ‘’μονορούφι’’  ένα  βιβλίο της Εμμανουέλας Νικολαΐδη με τίτλο ‘’μεσημέρι στου Απότσου’’.  Το βιβλίο γράφηκε το 2012 και περιλαμβάνει πολλά σημαντικά γεγονότα που το συνδέουν με τη ζωή  της  Αθήνας, στα χρόνια μου και παλιότερα.

Ο νεαρός, έξυπνος, προκομμένος και φιλόδοξος ιδιοκτήτης του Βασίλης Απότσος, φτάνει στην πρωτεύουσα που ανοιγόταν σε νέες ευκαιρίες στα τέλη του 19ου αιώνα. Βρίσκει δουλειά στο περίφημο ζαχαροπλαστείο Γιαννάκη στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Κριεζώτου και μερικά χρόνια αργότερα, στις αρχές του 1900 βλέπει το όνομά του στην ταμπέλα του δικού του πια μαγαζιού επί της οδού Σταδίου 5, «Β. Απότσος, Εδώδιμα, Αποικιακά». Το μαγαζί του Απότσου δεν ήταν ένα απλό μπακάλικο, από τα συνηθισμένα της Αθήνας των αρχών του αιώνα αλλά ένα μαγαζί γεμάτο λιχουδιές, γλυκές και αλμυρές, απ’ όλη την Ελλάδα, και τη γνωστή μαστίχα Χίου, της καταγωγής του.

Θα αρχίσω με στοιχεία που αναφέρει η συγγραφέας του  πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου και θα συνεχίσω με όσα προσωπικά βίωσα στο ιστορικό  στέκι που συνέχισε ο γιος του Νικόλαος, προσωρινά στην οδό Βουκουρεστίου, πριν εγκατασταθεί οριστικά στη στοά της  οδού Πανεπιστημίου 10.

‘’Το είπαν `Ακαδημία`, το είπαν `Ναό Ευζωίας`, `Μεγάλη Βρετανία του ουζάδικου`, κι άλλα πολλά... Έξω από τη βιτρίνα του πέρασε όλη η σύγχρονη ελληνική Ιστορία, τα στρατεύματα που υπηρέτησαν σε δύο Πολέμους, οι περιπολίες της Κατοχής, τα τανκς της δικτατορίας, οι πομπές των βασιλικών γάμων οι ιστορικές πολιτικές συγκεντρώσεις - ενώ μέσα, στα τραπέζια του, κάθισαν οι συγγραφείς αυτής της Ιστορίας, πρωθυπουργοί και βασιλιάδες, πολιτικοί και διανοούμενοι. Το όνειρο του Βασίλη Απότσου, που ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα από τη Χίο για να ανοίξει ένα μπακάλικο -το καλύτερο όμως απ` όλα τα άλλα-, ξεπέρασε τις προσδοκίες, έγινε τραγούδι, έγινε θρύλος, έγινε και  βιβλίο,’’ όπως  αναφέρει η συγγραφέας του  και έγραψαν γι’ αυτό οι New York Times και το Paris Match.

Βρέθηκα στο μαγαζί αυτό, τυχαία, στην προσωρινή του θέση, όταν χρειάστηκε υποδεχθώ ένα φίλο μου, επειδή βρισκόταν κοντά  στην υπηρεσία μου, τη δεκαετία του 1960 . Το έκανα στέκι μου, με αρκετούς φίλους και συναδέλφους [στη νέα του θέση] την επόμενη δεκαετία, όταν παρέμεινα για μακρό διάστημα στην Αθήνα.

Δεν σύχναζαν πια πολλοί πολιτικοί και διανοούμενοι όσο πριν, αλλά θυμάμαι τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη με την παρέα του , τον Άκη Τσοχατζόπουλο με ψηφοφόρους του και κάποιους δημοσιογράφους.

Ο πολιτικός του ΠΑΣΟΚ είχε ένα μόνιμο μεγάλο τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού, όπου τον περίμεναν οι ‘’θαυμαστές’’ του .Όταν εκείνος έφθανε, του έκαναν θερμή υποδοχή και οι λοιποί θαμώνες σιωπούσαν για να απολαύσουν τους φανφαρονισμούς του σε στυλ , τουλάχιστον Κικέρωνα ενώ οι ομοτράπεζοί του δεν έκρυβαν τον θαυμασμό τους. Αυτό  επαναλαμβανόταν πολύ συχνά, σε διαφορετικό κάθε φορά ακροατήριο.

Το κατάστημα είχε πολύ όμορφη διακόσμηση , με τους τοίχους γεμάτους με φωτογραφίες διάφορων παλιών ποτών και σημαντικών προσωπικοτήτων που υπήρξαν θαμώνες του . Οι μεζέδες πάντα εκλεκτοί και ποικίλοι και το σέρβις του μοναδικό, τόσο που εκείνοι που το γνώριζαν το επισκέπτονταν πολύ συχνά και έφευγαν πάντα εντυπωσιασμένοι.

Όπως μαθαίνω έκλεισε,  όπως και  το ζαχαροπλαστείο Ζαχαράτου στο Σύνταγμα , κλείνοντας μια ολόκληρη εποχή που τη διέκρινε η αισθητική. Αμφότερα  αποτελούσαν στέκια πολιτικών, διανοουμένων και δημοσιογράφων με κυρίαρχο στοιχείο τον ορθό λόγο και τη δημόσια συζήτηση με ευπρέπεια και διακριτικότητα.

Αναπολώντας το  σχετικά πρόσφατο παρελθόν και συγκρίνοντάς το με  τη σημερινή  αμετροέπεια και χυδαιότητα μου έρχονται στο νου τα λόγια του Κικέρωνα ‘’ O Tempora O Mores’’.

Αντώνης

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ή ΑΜΝΗΣΙΑ;;;

 

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗ ΜΝΗΜΗ ή ΑΜΝΗΣΙΑ;;;

 

Η χώρα μας, το λίκνο της δημοκρατίας,  κατατρύχεται κατά καιρούς από ιδεοληψίες και αμνησία ή επιλεκτική μνήμη που της υπαγορεύουν καιροσκόποι και λαϊκιστές. Το φαινόμενο παρατηρείται   έντονα στις μέρες μας,  σε μια ιδιαίτερα  δημοκρατική  περίοδο για τη χώρα μας. Η αντιπολίτευση στο σύνολό της, δεν θέλει ή αρνείται συνειδητά  τις καθιερωμένες δημοκρατικές διαδικασίες και μετέρχεται  σαθρά, ακόμα  και ανέντιμα μέσα, με μοναδικό σκοπό την αναρρίχηση στην εξουσία, αδιαφορώντας για το κοινωνικό τους κόστος.

Γυρίζει τη χώρα πίσω στην εποχή της ‘’ντουντούκας’’ προς άγρα οπαδών της  ασυνάρτητης και ανερμάτιστης ‘’πολιτικής’’ της. Έφθασε στο σημείο να εκμεταλλεύεται τον πόνο χαροκαμένων οικογενειών , για να εκτρέψει την νόμιμη  διερεύνηση του σιδηροδρομικού  δυστυχήματος σε επικίνδυνες κομματικές ατραπούς ,με την επιβολή  της  δικής της αυθαίρετης άποψης , αμφισβητώντας κάθε έννοια δικαίου και αυτής της ίδιας της δικαιοσύνης.

Η ‘’φασιστική’’ αυτή μεθοδολογία επηρέασε και ευάριθμα μέλη  οικογενειών των θυμάτων, που αποζητούσαν στήριγμα στον μεγάλο τους  πόνο , να συμμερίζονται τις  αναπόδεικτες αυτές σκέψεις , καθιστώντας τα συνυπεύθυνα  μύχιων κομματικών επιδιώξεων. Προδικάζει το αποτέλεσμα, πριν ακόμα αποφασίσουν τα αρμόδια κατά το Σύνταγμα και τους Νόμους όργανα της πολιτείας, επί της διεξαγόμενης έρευνας.  

Στο σημείο αυτό θέλω να  υποβάλω ένα απλό , ίσως και   αφελές ερώτημα: Αν ο υπεύθυνος σταθμάρχης δεν έκανε τον κακό χειρισμό να οδηγήσει την επιβατική αμαξοστοιχία στην ίδια γραμμή με την αντίθετα κινούμενη, θα είχε αποφευχθεί το τραγικό αυτό συμβάν ή όχι;;; Και όμως κανείς – ούτε οι οικογένειες των θυμάτων – αναφέρονται στο πραγματικό αυτό αίτιο της σύγκρουσης, υπηρετώντας κομματικές αιτιάσεις για  πολιτικούς υπεύθυνους. Ακόμα και η μη λειτουργία του αυτοματοποιημένου συστήματος ελέγχου των σιδηροδρόμων, δεν μπορεί να αποτελεί πραγματικό αίτιο, αφού χωρίς αυτό,  από συστάσεως των σιδηροδρόμων δεν είχαμε ανάλογο δυστύχημα. Αν πράγματι υπάρχουν πολιτικοί  υπεύθυνοι θα τους  βρει και θα αποφασίσει  η δικαιοσύνη, όπως έπραξε και στο παρελθόν με την καταδίκη βασικών στελεχών κομμάτων , τα οποία σήμερα, – εκδηλώνοντας ίσως απωθημένα τους- πρωτοστατούν στον  υποκινούμενο ‘’λαϊκό ξεσηκωμό’’.    Η παρουσία των εκατοντάδων χιλιάδων στους δρόμους, υστερούν αριθμητικά των εκατομμυρίων που έμειναν στα σπίτια τους και δείχνουν την αλληλεγγύη τους  στα θύματα με τη σιωπή και την αναμονή της τιμωρίας των ενόχων, από τη δικαιοσύνη και όχι από ‘’λαϊκά  δικαστήρια’’ που μας θυμίζουν αλήστου μνήμης εποχές.

Κύριοι της Αντιπολίτευσης, σταματήστε επί τέλους τον ‘’δόλιο’’ αυτό τρόπο άσκησης πολιτικής, γιατί γνωρίζετε καλά πού μας οδήγησαν ανάλογες διχαστικές ενέργειες στο παρελθόν και αν δεν το γνωρίζετε δεν είναι κακό να διαβάσετε την ιστορία της χώρας για να το μάθετε. Αν κάποιοι έχουν κοντή μνήμη ή επιδιώκουν την επαναφορά  ατυχών  γεγονότων του παρελθόντος, εγκληματούν ενάντια στην  ιστορία της. Δεν θα συγχωρηθούν ποτέ  ανάλογοι  χειρισμοί που έβλαψαν ανεπανόρθωτα τη ‘’έρμη’’ αυτή χώρα μας. Με την όλη στάση σας, για λίγα μόνο ψηφουλάκια, αδικείτε την πατρίδα όλων μας .  την πολιτική και τον εαυτό σας. Η  ιδιοτελής στάση σας μου φέρνει στο νου την αρχαία ρήση: ‘’Έξεστιν Κλαζομενίοις  ασχημονείν’’    Αντώνης

 

                    MAYBE LAST BUT NOT LEAST

   Η  ΓΝΩΡΙΜΙΑ ΜΟΥ   ΜΕ  ΤΟΝ ΑΓΙΟ  ΒΑΛΕΝΤΙΝΟ

 

 

Δεν είχα  ακούσει ποτέ  ,  δεν είχα εορτάσει προσωπικά , ούτε είχα παρευρεθεί στη γιορτή του ξενόφερτου Αγίου Βαλεντίνου, όπως το βίωσα  στις 14 Φεβρουαρίου 1981,Έζησα πολλά χρόνια στο εξωτερικό , αλλά σε χώρες οι οποίες  επίσης αγνοούσαν   τον συγκεκριμένο Άγιο [ στην   Γιουγκοσλαβία του Τίτο και την Τσεχοσλοβακία του Νοβότνι], τη δεκαετία του 1960.     Στη δεύτερη , αν και τυπικά ήταν Καθολική  και η γιορτή συμπεριλαμβανόταν στο παλαιότερο εορτολόγιο  της, δεν γινόταν λόγος  γι’ αυτή, λόγω καθεστώτος.

Μετά την Άνοιξη  της Πράγας το 1968, με επί κεφαλής τον Αλέξανδρο Ντούμπτσεκ, είχαν αρχίσει κάποιοι να ψελλίζουν το όνομά του, αλλά τον Αύγουστο του ίδιου έτους η Σοβιετική εισβολή και κατάληψη της χώρας , τους έκανε να το ξεχάσουν]. Στη Δυτική Γερμανία που βρέθηκα δυο φορές με τετράμηνη απόσπαση [ το 1960 και το 1968] δεν τον  γνώρισα, διότι έτυχε να είναι Άνοιξη και Καλοκαίρι αντίστοιχα, οπότε βρέθηκα  εκτός εποχής και δεν μου δόθηκε η ευκαιρία να εντρυφήσω περισσότερο στη σπουδαία αυτή γιορτή.!!!

 Η  πρώτη μου γνωριμία με τον ‘’Άγιο Βαλεντίνο’’ έγινε αργότερα, το 1981 στις Βρυξέλλες του Βελγίου. Συγκεκριμένα, η Διοίκηση του Υπουργείου Εξωτερικών που υπηρετούσα,  θεώρησε ότι εισήγαγα καινά δαιμόνια  επειδή πρωτοστάτησα στην ίδρυση [ το 1977] του πρώτου συνδικαλιστικού οργάνου, του οποίου υπήρξα  Γενικός Γραμματέας  και μου  πρότεινε να μετατεθώ  στο εξωτερικό. Σημειώνω ότι έκανα αυτή την κίνηση  μετά την ψήφιση του Νόμου που  τον επέτρεπε στο δημόσιο,  για να δημιουργήσω έναν ‘’ακηδεμόνευτο’’ , από  ακραίες κομματικές θέσεις, συνδικαλισμό.

 Επικαλέστηκα την προστασία του σχετικού Νόμου  και το γεγονός  ότι  πρόσφατα είχα χάσει τη σύντροφό μου , μένοντας μόνος με δυο μικρά παιδιά . Υποσχέθηκα ότι με τη λήξη της θητείας μου είμαι στη διάθεσή τους, αρκεί να μην καταλάβω θέση άλλου συναδέλφου. Το αποδέχτηκαν και  μάλιστα μου πρότειναν τις Βρυξέλλες που είχε Ελληνικό σχολείο για τον οκτάχρονο  γιο  μου και πανεπιστήμιο για την κόρη μου, που μόλις είχε τελειώσει το Λύκειο.

Πράγματι, με κοινή απόφαση τριών Υπουργών, δημιουργήθηκε νέα θέση στην Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία  Βρυξελλών , στην τότε ΕΟΚ,  όπου εγκαταστάθηκα  το Φθινόπωρο του 1980, λίγο πριν την πλήρη ένταξη της χώρας μας στο Οργανισμό. Δεδομένου ότι υπήρξα λυρικός τενόρος γρήγορα ανακάλυψα μια ταβέρνα με ζωντανή μουσική, που ανήκε σε παλιό τενόρο ενός από τα γνωστά ‘’τρίο’’ της εποχής, με τον οποίο αρχίσαμε τα πρώτα ‘’ντουέτα.’’ Στον χώρο αυτό σύχναζαν η Νανά  Μούσχουρη, ο Ζόρζ Μουστακί , ο Ντέμης Ρούσος και πολλοί άλλοι γνωστοί καλλιτέχνες και εγώ σύχναζα  με τα παιδιά μου.

Στις 14 Φεβρουαρίου – χωρίς να γνωρίζω ακόμα τον Άγιο Βαλεντίνο-  βρέθηκα στο γνωστό μαγαζί και διαπίστωσα μια πιο ζωηρή ατμόσφαιρα, μαθαίνοντας  επί τέλους  ότι ήταν η γιορτή που Αγίου του έρωτα και αφού έκανα με τον ιδιοκτήτη του, τα γνωστά μας ντουέτα, επέστρεψα στο τραπέζι κοντά στα παιδιά μου.

Ξαφνικά , σηκώθηκε από μια πολυπρόσωπη παρέα Ολλανδών υπαλλήλων της ΕΟΚ  μια λίαν ευειδής κυρία και μας κάλεσε στο τραπέζι της μεγάλης παρέας . Δεν μπόρεσα  αλλά και δεν θέλησα να της αρνηθώ και βρεθήκαμε στο τραπέζι τους, όπου και συνεχίσαμε μαζί τους το  γλέντι μας. Προσωπικά όμως δεν κατάφερα να  συμμερισθώ το κέφι  τους, αφού δεν υπήρχε και ‘’λόγος’’ να το κάνω, μένοντας στη μελαγχολία της προ τετραετίας απώλειας του αντικειμένου της δικής μου γιορτής.

Γυρίζοντας στο σπίτι,  βρήκα στην τσέπη του σακακιού μου μια κάρτα της προαναφερθείσης κυρίας που με παρακαλούσε να της τηλεφωνήσω .  Είναι αλήθεια ότι προβληματίστηκα πολύ, διότι είχα μείνει με την εντύπωση ότι ήταν παντρεμένη με κάποιον κύριο της μεγάλης παρέας.

Όταν τελικά  αποφάσισα να ανταποκριθώ, μου εξήγησε ότι ‘’ήθελε να προσπαθήσει να διώξει τη μελαγχολία μου, όπως μου έγραφε και  σε σχετικό σημείωμα που βρήκα στο παρμπρίζ του παρκαρισμένου στο γραφείο  αυτοκινήτου μου, πριν  της τηλεφωνήσω. ΄Οσον αφορά το γάμο της μου εξήγησε ότι ζούσαν συμβατικά μαζί κάτω από την ίδια στέγη μόνο για χάρη των παιδιών,

Όταν, 11 χρόνια αργότερα , την ενημέρωσα για τη διαταγή επιστροφής μου οριστικά στην Ελλάδα, με παρακάλεσε να την πάρων μαζί μου και επιφυλάχθηκα να το σκεφθώ. Βασικό  κριτήριο στη σκέψη μου υπήρξαν τα μεγάλα πια παιδιά της που λάτρευε, γνωρίζοντας μάλιστα ότι η κόρη ήταν υιοθετημένη Βιετναμέζα – όπου πολέμησε ως Ολλανδο-Αμερικανός ο σύζυγός της-. Σκέφθηκα επίσης τη διαφορά της ηλικίας μας. Πλησίαζα τα 60 και σκέφθηκα ότι αν πέθαινα θα είχε  τη μοίρα της Μαντάμ Ορτάνς, που περιγράφει ο Καζαντζάκης στο έργο του Αλέξης Ζορμπάς., το οποίο είχε διαβάσει και η ίδια. Την  έπεισα ότι το καλύτερο για εκείνη  ήταν να μείνει κοντά παιδιά της, γιατί η ζωή στην Ελληνική επαρχία είναι πολύ σκληρή και ενίοτε άδικη. Κρατήσαμε επικοινωνία και μια τελευταία έλευσή της στην Ελλάδα, στην οποία αποφασίσαμε ότι θα ήταν καλύτερο και για τους δυό να διακόψουμε  κάθε επικοινωνία. [Πού να ξέραμε τότε ότι  30 και  πλέον χρόνια αργότερα θα είμαι ακόμα εν ζωή!!! Στερνή μου γνώση να σ’ είχα πρώτα.

Ακολουθεί μια φωτογραφία και μια κάρτα με λίγα λόγια, που μου χάρισε την παραμονή της  τελευταίας γιορτής του Αγίου Βαλεντίνου που περάσαμε μαζί, 10 χρόνια μετά τη γνωριμία μας.   Αντώνης