ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΝΕΡΑΙΔΕΣ

 

       ΕΝΑ   ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΧΩΡΙΣ ΝΕΡΑΙΔΕΣ

 

 

Μια φορά κι έναν καιρό, εδώ και πάρα πολλά χρόνια, υπήρχε μια εφημερίδα με το όνομα ΕΣΤΙΑ. Τη δημιούργησαν και την διηύθυναν οι αδελφοί Κύρου . Η  ύλη της διέφερε από όλες τις άλλες εφημερίδες της εποχής και αποτελούσε ένα είδος δημόσιου κατήγορου, προσώπων και καταστάσεων, με πολλή δυσκολία να πει έναν καλό λόγο για οτιδήποτε συνέβαινε. Θύμιζε λίγο τα σημερινά πρωινό-μεσημεριάδικα, με αρκετό κουτσομπολιό για όλους και για όλα, χωρίς όμως κακία  αλλά με πάθος, Δεν μπορώ ακόμα να καταλάβω που οφείλονταν το γεγονός ότι ήταν πάντα επίκαιρη και ενδιαφέρουσα.

Την  δύσκολη εποχή που αναφέρομαι, οι διάφοροι έμποροι τύλιγαν τα προϊόντα τους  -ακόμα και το κρέας-  σε μια παλιά εφημερίδα σε σχήμα  χωνιού, από έλλειψη υλικών συσκευασίας αλλά και για οικονομικούς λόγους. Η ΕΣΤΙΑ   όμως,– ακόμα και μετά την αποσυσκευασία του περιεχομένου της – δεν απορρίπτονταν στα σκουπίδια πριν ρίξεις μια ενδιαφέρουσα ματιά στα γραφόμενά της, που παρουσίαζαν   ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Είχε  λίγους μεν αλλά σταθερούς αναγνώστες, κυρίως μεταξύ συνταξιούχων  και φίλων της ορθής χρήσης  γραφής της γλώσσας μας, Η ΕΣΤΙΑ, αποτελούσε ευχάριστο ανάγνωσμα ακόμα και όταν κατέκρινε  ή ‘’κουτσομπόλευε’’ γενικώς τα κακώς κείμενα, χωρίς όμως να χρωματίζεται κομματικά.

Θυμάμαι το 1968  που πήρα απόσπαση από την Πράγα που υπηρετούσα  στην Πρεσβεία μας στη Βόννη, πρωτεύουσα τότε  της Δυτικής Γερμανίας, Πρέσβης της χώρας μας ήταν ο Αλέξης Κύρου, αδελφός των ιδιοκτητών της ΕΣΤΙΑΣ. Με έστειλαν εκεί για να αντικαταστήσω ένα συνάδελφό, που εν μέσω χούντας τον κατηγορούσαν σαν χουντικό!!! Τελικά όμως, μετά μερικούς μήνες, αντιλαμβάνεστε ο ‘’χουντικός’’ συνάδελφος παρέμεινε στη θέση του και  εγώ επέστρεψα στη δική μου στην Πράγα, παραμονές της σοβιετικής εισβολής.

Ο Αλέξης Κύρου παράμενε στη Βόννη, με υπερτεσσακονταετή υπηρεσία και ανανεώσεις της θητείας του ανά εξάμηνο, ύστερα από πιέσεις του Υπουργού Εξωτερικών Πιπινέλη,  αποτελώντας τον κυματοθραύστη της αντιχουντικής θέσης της Γερμανίας, αφού είχε διατελέσει επί σειρά ετών καθηγητής στη χώρα και έχαιρε ιδιαίτερης εκτίμησης. Ο συμπαθέστατος αυτός Πρέσβης, μπαίνοντας στην Πρεσβεία, καλημέριζε καθημερινά όλους τους υπαλλήλους και ‘’σκωπτικά’’ μας ρωτούσε αν διάβασε κανείς μας την ‘’κουτσομπόλα’’ των αδελφών του  και ποιον είχε βάλει στόχο εκείνη την ημέρα. Πρόσθετε δε ότι,  ‘’ αν ποτέ η εφημερίδα αποφασίσει να υποστηρίξει κάποιον πολιτικό, θα τον κάψει. Οι παλιοί που έζησαν τα γεγονότα θυμούνται ότι έγινε ανεκτική στη χούντα  και υποστήριξε πολιτικά τον  Σπύρο Μαρκεζίνη τον οποίο  έκαψε οριστικά και αμετάκλητα.

Παρακολουθώντας τα πρωτοσέλιδα της σημερινής ‘’ΕΣΤΙΑΣ’’ διαπιστώνω ότι κράτησε το πολυτονικό σύστημα γραφής και αρέσκεται στα  fake news  του διαδικτύου , με στήριξη  ευκαιριακών κομματικών ‘’συνάξεων’’, με αντισυστημική δομή. Συνειρμικά θυμάμαι τα λόγια του αείμνηστου Αλέξη Κύρου και τις πιθανές συνέπειες για κείνους που στηρίζει η εφημερίδα. Ο καιρός θα  μας καταδείξει αν υπήρξαν προφητικά και για την εποχή μας.

Με την ευκαιρία αυτή, θα αναφερθώ αποσπασματικά και στην εξέλιξη του δικού μου προβλήματος, διότι η κατάσταση στη Βόννη ήταν δραματική, αφού ο  στρατιωτικός μας Ακόλουθος –συμμαθητής και φίλος του Παπαδόπουλου-  με το επιτελείο του έφθαναν μέχρι ξυλοδαρμού των υπαλλήλων ή παραπομπή τους στο ΕΑΤ-ΕΣΑ για ‘’συμμόρφωση’’!!! Με αφορμή όλα αυτά και έχοντας προνοήσει να κρατήσω το  [δυσεύρετο] σπίτι μου στην Πράγα,  είχα προπληρώσει το ενοίκιο ολόκληρου του 1968, πιστεύοντας ότι δεν θα μείνω στη Γερμανία για πολύ. Καθημερινά ρωτούσα τον Πρέσβημου γιατί επιμένει να με κρατά με μικρό παιδί στη Βόννη, αφού ο άλλος  θα μείνει και η εκεί παραμονή μου δεν με ενδιαφέρει. Σημειωτέο ότι  η οικοσκευή μου βρισκόταν επί μήνες στις αποθήκες του σταθμού με έξτρα πληρωμή και εγώ διέμενα σε επιπλωμένο σπίτι με οικονομική επιβάρυνση, βέβαιος ων ότι θα επιστρέψω στην Πράγα. Κάποια μέρα όμως έφθασε ένα προσωπικό τηλεγράφημα του Υπουργού Πιπινέλη που  καλούσε  τον Πρέσβη να ανανεώσει την εκεί παραμονή του για ένα εξάμηνο ακόμα.

Του πήγα προσωπικά το τηλεγράφημα και τον ρώτησα αν θα  παραμείνει στην Πρεσβεία και μου απάντησε ότι κουράστηκε πια με αυτή την κατάσταση και θα φύγει. Εκμεταλλεύθηκα την ευκαιρία και τον ρώτησα τι προβλέπει για  μένα μετά την  αποχώρησή του, αφού και τώρα που είναι παρών παραμένουμε και οι δυό;;;Μου απάντησε ότι δεν το είχε σκεφθεί και  έγραψε ένα τηλεγράφημα προς τον Υπουργό εξωτερικών με το ακόλουθο σύντομο περιεχόμενο: ‘’Διαπιστώσας ότι θέμα [αναφέρεται ο ‘’χουντικός’’ συνάδελφος] κατέστη εθνικό, διέταξα κ. Ταρνανά [ τον υποφαινόμενο]να επιστρέψει στη θέση του, υποβάλλω δε άμα την παραίτησή μου’’.

Εγώ  επέστρεψα πράγματι στην Πράγα , όπου βίωσα τη σοβιετική  εισβολή, εκείνος δε, επιστρέφοντας οδικώς στην Αθήνα, έπαθε καρδιακή συγκοπή και έχασε τη ζωή του.  Προσωπικά  βίωσα τα γεγονότα εκείνης της εποχής, αισθάνομαι την ανάγκη να τα μεταφέρω στους νεώτερους και να αποτίσω φόρο τιμής στον λαμπρό εκείνο άνδρα που το αιφνίδιο τέλος της ζωής του , του στέρησε τη δυνατότητα να τα  αφηγηθεί ο ίδιος  και να δει την μετεξέλιξη της ‘’κουτσομπόλας, όπως αποκαλούσε την εφημερίδα που δημιούργησε η οικογένειά του.  Αντώνης

ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟΣΚΟΠΙΣΜΟΣ

 

                 Ο TEMP[I]ORA O MORES

            Ω ΚΑΙΡΟΙ [ΤΩΝ ΤΕΜΠΩΝ] Ω ΗΘΗ

 

 

Σήμερα,  θα είμαι πραγματιστής , όπως  επιβάλλει  η επικαιρότητα  και  η ίδια η ζωή, και  θα πω την αλήθεια και μόνο την αλήθεια,  χωρίς φόβο και πάθος και με τη μεγαλύτερη ανθρωπίνως δυνατή αντικειμενικότητα.  Υποπτεύομαι  ότι  μεγάλο μέρος του λαού μας –-καλοπροαίρετοι και  μη - χαρακτηρίζεται από υποκρισία και σκοπιμότητες ή ακολουθεί τυφλά το θυμικό  και όχι τη λογική του.  Δεν πέρασαν ούτε τρεις μέρες από τις πανελλήνιες και πανελλαδικές εκδηλώσεις συμμετοχής στο πένθος των συγγενών  θυμάτων των Τεμπών και οι ίδιοι – στην πλειονότητά τους  -  ξέχασαν πάραυτα το σκοπό των   κινητοποιήσεων  τους, συμμετέχοντας στο καρναβάλι. .  Για  κάποιους ‘’ετεροκίνητους συμπαραστάτες’’ δεν λέω ότι μασκαρεύτηκαν  τη Δευτέρα, γιατί το φαινόμενο  αυτό  προϋπήρχε των απόκρεω και  αποτελούσε ανέκαθεν ευκαιριακή κατάσταση  στη χώρα μας.

Εν τω μεταξύ στη συζήτηση στη Βουλή, ο Πρόεδρ5ος του σύριζα έσπευσε να  ιδιοποιηθεί την προχθεσινή λαοθάλασσα   για τα θύματα των Τεμπών, δηλώνοντας ότι  κατέβηκαν στους δρόμους για  να φύγει αυτή η Κυβέρνηση.

Πού πήγε  άραγε η θλίψη τους και η αγανάκτηση  τους για τα εγκλήματα που προαποφάσισαν τα ‘’λαϊκά  δικαστήρια’’ πριν αποφανθεί η Δικαιοσύνη; Ανήκω σε μια  γενιά που γνώρισε ανάλογα  ‘’δικαστήρια’’ εκατέρωθεν στη διάρκεια του εμφυλίου και φοβάμαι ότι κάποιοι επιδιώκουν την επαναφορά τους.  Άλλωστε δεν έχουν άλλο τρόπο – όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις – να ανέλθουν στην εξουσία. Η υποκρισία άγγιξε και  διάφορες δομές της πολιτείας,  ακόμα και του αθλητισμού, με εκδηλώσεις πένθους , ενός λεπτού σιγή σε όλους τους αγώνες  και ανάλογες προσωπικές δηλώσεις..   Κάποιοι πρωτοτύπησαν και έκαναν  προσωρινή  διακοπή ποδοσφαιρικού αγώνα  στο 57^ο λεπτό, που θυμίζει αριθμητικά τα θύματα , αιφνιδιάζοντας   και τους θεατές του αγώνα. Η  ενέργεια  αυτή  ίσως αποτελεί και  μια κάποια ‘’εξήγηση’’, γιατί ο λαός  δεν έπραξε το ίδιο για την καραμπινάτη εγκληματική απώλεια των 104 ατόμων που κάηκαν  ζωντανά στο Μάτι,  το 2018.  Προφανώς  γιατί τη χώρα   κυβερνούσε ‘’άσφαλτος’’ προοδευτική Κυβέρνηση  και κρίθηκε   αδύνατη μια ανάλογη συμπεριφορά., αφού τα θύματα ήταν    περισσότερα από τα 90 λεπτά   ενός  ποδοσφαιρικού αγώνα !!! Αποτελούν και αυτά δείγματα των καιροσκοπισμών που διακρίνουν την εποχή μας. Η καταδίκη των υπευθύνων  εκείνης της εκατόμβης δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί, παρά την παρέλευση υπερτριπλάσιου  χρόνου από το  σιδηροδρομικό δυστύχημα, λόγω πολυπλοκότητας της δίκης και εγγενών αδυναμιών.

Οι  τραγικοί γονείς και συγγενείς των  θυμάτων  αμφοτέρων των ‘’εγκλημάτων’’,  όταν θα έχουν ξεχαστεί οι συμπαραστάσεις , ειλικρινείς τε και  υποκριτικές,   θα, συνεχίσουν να  βιώνουν  το δράμα μόνοι τους . Τότε, θα καταλάβουν όλοι ότι το μεγαλείο της συμπαράστασης του λαού που άγεται και φέρεται από τις συγκυρίες, ήταν μια ακόμα υποκρισία.  Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης των δύο ‘’εγκλημάτων’’ , και της συμπαράστασης  του λαού και των κομματικών μηχανισμών, παραθέτω  αποσπάσματα πρόσφατης κατάθεσης-απολογίας , του Δημάρχου  της περιοχής κ. Μπουρνούς, για τα θύματα στην περιοχή του:

Τρίτη, 25 Φεβρουαρίου 2025 18:24

 

«Η μη αποστολή δυνάμεων η αιτία της καταστροφής»

Ευθύνες στη μη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού την ημέρα της πυρκαγιάς απέδωσε κατά την απολογία του στο δευτεροβάθμιο δικαστήριο για την τραγωδία στο Μάτι ο πρώην δήμαρχος Ραφήνας – Πικερμίου, Ευάγγελος Μπουρνούς, ο οποίος χαρακτήρισε τον εαυτό του κατηγορούμενο, αλλά και θύμα.

«Το σπίτι μου κάηκε, η σύζυγός μου είχε εγκαύματα και οι γονείς της έμειναν πέντε ώρες μέσα στη θάλασσα και βγήκαν μαζί με τους υπόλοιπους. Έμειναν τις περισσότερες ώρες κάτω από το νερό και βγήκαν ζωντανοί. Απλώς άντεξαν. Εκείνη την ημέρα έφερα το βάρος της θέσης του δημάρχου», είπε ο κ. Μπουρνούς, ο οποίος έκανε λόγο για έλλειψη κρατικού μηχανισμού.

Όπως είπε στους δικαστές ο κατηγορούμενος, από νωρίς γνώριζαν ότι υπήρχαν νεκροί.

«Ήμουν ο πρώτος που ανακοίνωσε στις 8 το βράδυ ότι υπήρχαν νεκροί. Τους είδα. Με πήρε κάποιος δημοσιογράφος και είπα ότι υπάρχουν νεκροί. Όταν κατέβηκα στο λιμάνι της Ραφήνας, έβγαιναν οι νεκροί σωρηδόν. Μέσα σε σακούλες εννοώ. Το επίσημο κράτος μέχρι τις 23:00 δεν ήξερε για νεκρούς», είπε ο κατηγορούμενος, προσθέτοντας ότι κακώς του αποδίδονται κατηγορίες.

‘’Βρίσκομαι σήμερα ενώπιόν σας με κατηγορίες που δεν ταιριάζουν σε εμένα και το ποιόν μου… Κάθε ημέρα που περνάει σκέπτομαι αν μπορούσα να κάνω κάτι διαφορετικό ακόμα και για την οικογένειά μου. Η απάντηση είναι ότι θα έπρεπε να κάνω πιο πολλά για την οικογένειά μου. Αν μπορούσα, θα είχα δέκα πυροσβεστικά και όχι πέντε. Η έλλειψη αποστολής δυνάμεων είναι η αιτία της καταστροφής. Όταν αργείς, αυτά είναι τα αποτελέσματα’’.

Δεν επιθυμώ να εξωραΐσω την αποτελεσματικότητα του κράτους, αδυνατώ όμως   να αποσιωπήσω την υποκρισία – οποθενδήποτε και αν προέρχεται - που επιδείχτηκε σε βάρος των θυμάτων και των οικογενειών τους  και στις δυο περιπτώσεις, που αποτελεί διαχρονική μας αδυναμία.

Τέλος παραθέτω και κάποιες σοφές ρήσεις και παροιμίες , σχετικές με την υποκρισία και τον καιροσκοπισμό ,για να καταλάβουμε όλοι μας τι συμβαίνει γύρω μας:

 

‘’Πολλοί δρώντες τα αίσχιστα, λόγους τους αρίστους ασκέουσι.

Δημόκριτος

Λόγω γαρ ήσαν ουκ έργω φίλοι.

–	Γιατί ήταν φίλοι στα λόγια, όχι στην πράξη.

Ευριπίδης

Τους ρήτορας τα δίκαια μεν εσπουδακέναι λέγειν, πράττειν δε, ουδαμώς.

–	Οι ρήτορες έχουν σπουδάσει να μιλούν για τα δίκαια, αλλά να τα πράττουν, καθόλου.

Διογένης

 

Μεγαρέων δάκρυα.

Αρχαιοελληνική παροιμιακή φράση

(για ψεύτικα δάκρυα, επειδή στα Μέγαρα καλλιεργούσαν πολλά κρεμμύδια)

Εχθρός γαρ μοι εκείνος ομώς Αΐδαο πύλησιν
ος χ’ έτερον μεν κεύθη ενί φρεσίν, άλλο δε είπη.

–	Ότι μου είναι μισητός, όσο του Άδη οι πύλες, κείνος που κρύβει άλλο στον νουν και άλλο στο χείλος έχει.

Όμηρος

Να φοβάσαι τους προφήτες κι αυτούς που είναι έτοιμοι να πεθάνουν για την αλήθεια, επειδή κατά κανόνα κάνουν και άλλους να πεθάνουν μαζί τους, μερικές φορές πριν απ’ αυτούς και καμιά φορά αντί γι’ αυτούς.

Ουμπέρτο Έκο

Ένας ανθρωπιστής είναι πάντα ένας υποκριτής.

Τζωρτζ Όργουελ

Προκειμένου να γίνει αφέντης, ο πολιτικός προσποιείται τον υπηρέτη.

Σαρλ Ντε Γκωλ

Η υποκρισία είναι τα λύτρα που πληρώνει η αμαρτία στην αρετή.

 

Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω

Είναι χαζό να συνεχίσουμε να υποκρινόμαστε ότι κατά βάθος είμαστε όλοι αδέρφια. Η αλήθεια είναι ότι κατά βάθος είμαστε όλοι κανίβαλοι, φονιάδες, προδότες, ψεύτες και υποκριτές.

Χένρυ Μίλλερ

Φωνάζει ο κλέφτης για να φοβηθεί ο νοικοκύρης.

Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις.’’

Αντώνης

ΑΛΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΨΕΜΑΤΑ

 

                             ΑΛΗΘΕΙΕΣ  ΚΑΙ   ΨΕΜΑΤΑ

                

 

Με όσα συμβαίνουν  τελευταία  στον Κόσμο ολόκληρο, συμπεριλαμβανομένης  και της χώρας μας, έχει χαθεί  το μέτρο  και ο καθένας  πιστεύει  στην προσωπική του αλήθεια  και προσπαθεί να την επιβάλει  και στους άλλους. Βλέποντας το θέμα εμπειρικά ,  ελλείψει ειδικών γνώσεων , διαπιστώνω ότι καθένας έχει τις δικές του θέσεις και αντιλήψεις για το σωστό και το λάθος, την αλήθεια και το ψέμα, αγνοώντας τις κοινωνικές παραδοχές .   

Κατά γενική παραδοχή , το  ψέμα αποτελεί  συνειδητή  και σκόπιμη πράξη, χρησιμοποιείται δε για να  καλύψει  παραλείψεις, λάθη ή πράξεις παράνομες, ανήθικες και ανόητες ή φαντασιώσεις. Μια ηπιότερη και λιγότερο βλαπτική μορφή του, αποτελούν τα κατά συνθήκη ψεύδη. Χρησιμοποιούνται, συνήθως, για να απαλύνουν κάποια δυσάρεστη αναγγελία ή κατάσταση ή για να προετοιμαστεί ο  αποδέκτης τους να  ακούσει την αλήθεια, χωρίς όμως να παύει  να είναι ψέμα.

Το ψεύδος κυριαρχεί έναντι της αλήθειας και σίγουρα αποτελεί απαράδεκτη και καταδικαστέα πράξη, ασχέτως πώς και γιατί χρησιμοποιείται. Αποτελεί  επικίνδυνο κοινωνικό φαινόμενο και μοναδικό και δόλιο μέσο  έκφρασης  λαϊκισμού , για τη συσκότιση  ή την απόκρυψη  της αλήθειας.

Η  αλήθεια ορίζεται στο Λεξικό ως «συμφωνία με γεγονότα ή την πραγματικότητα, μια δήλωση που αποδεικνύεται ότι είναι ή γίνεται αποδεκτή ως αληθινή, πραγματικότητα ή ακρίβεια». Μερικοί άνθρωποι σήμερα αρνούνται την ύπαρξη της αληθινής πραγματικότητας και υποστηρίζουν ότι πρόκειται για αντιλήψεις και γνώμες. Από την άλλη πλευρά όμως προκύπτει ότι είναι  απολύτως αναγκαία η ύπαρξή της. .

Παράλληλα όμως είναι  αναμφισβήτητο ότι ‘’ουδείς κατέχει την μοναδική  απόλυτη αλήθεια’’. Όσοι   υποστηρίζουν το αντίθετο , αρνούνται πεισματικά να σταματήσουν να ‘’κοροϊδεύουν τον εαυτό τους’’ ή να επιδιώκουν  να ‘’επιβάλουν’’ την δική τους ‘’πλασματική  αλήθεια ‘’ για την εξυπηρέτηση  προσωπικών,  ενίοτε δε και ιδιοτελών  σκοπών.

Οι καιροί άλλαξαν, όχι όμως προς το καλύτερο και ίσως η ηλικία και οι εμπειρίες μου να με εμποδίζουν να συμμεριστώ αυτή την αλλαγή και να μπω κι εγώ στον αχταρμά που έχει δημιουργηθεί. Περιορίζομαι στην παρατήρηση του φαινομένου και εξακολουθώ να εμπιστεύομαι την  διαπιστωμένη νοητική μου επάρκεια.

Γυρίσαμε στις  εποχές του  δίκιου  του Σερίφη και της διπλωματίας  με ‘’το παίρνεις ή φεύγεις’’, συνοδεία  ανεπίτρεπτων ψευδών, για να δικαιολογηθεί η πρωτοφανής απρέπεια. Το πρόσωπο του καλεσμένου-φιλοξενούμενου είναι ιερό, πόσο μάλλον αν πρόκειται για αιρετό  Πρόεδρο μιας Δημοκρατικής χώρας. Μου θυμίζει  την ανάλογη τελεσιγραφική πρόταση του Ιταλού Πρέσβη στον Μεταξά το 1940, την οποία ο ελληνικός λαός απέρριψε.

Είναι φανερό ότι από τον ηγέτη που ανέχθηκε την κατάληψη του Καπιτωλίου, αθωώνοντας τους πραξικοπηματίες και τον ηθικό αυτουργό της πρωτοφανούς πράξης και θαυμαστή του Πούτιν δεν μπορεί κανείς να αναμένει καλύτερη συμπεριφορά. Φοβάμαι πολύ τη συνέχεια, σκεπτόμενος ότι η προεδρεία  του μόλις ξεκίνησε.

Με συγκίνησε βαθύτατα η πανελληνική και πανελλήνια συμμετοχή στο έγκλημα των Τεμπών και στο βαρύτατο πένθος των συγγενών των θυμάτων.  Είναι αλήθεια ή ψέματα ότι  δεν έγινε το ίδιο και για το έγκλημα που διαπράχτηκε στο Μάτι με τους 104 καμένους  ζωντανούς και τους οικείους τους;;; Σημειώστε ώστε και η δική τους δικαίωση αναμένει απάντηση από την Δικαιοσύνη και την Πολιτεία.  Ρητορικό είναι το ερώτημά μου αλλά δεν θα το αποφύγει κανείς. Γιατί αυτή η σκόπιμη και επιλεκτική μνήμη;;; Αντώνης

 

 

 

 

        ΕΠΑΜΦΟΤΕΡΙΖΟΥΣΑ ΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΡΗΤΟΡΙΚΗ

 

 

Όσα τραγελαφικά συμβαίνουν διεθνώς αλλά και εις τα καθ’ ημάς,  έφεραν  στη σκέψη μου το μάθημα της χημείας των σχολικών μου χρόνων. Σκέφθηκα τις δυσκολίες –προσωπικές και των συμμαθητών μου-   να κατανοήσουμε την ιδιαιτερότητα μιας ουσίας που  χαρακτηρίζεται επαμφοτερίζουσα. Πολύ αργότερα έμαθα ότι είναι εκείνη που συμπεριφέρεται είτε ως βάση ,  είτε ως οξύ.  Δηλαδή κάτι σαν τις επιλογές του νέου πλανητάρχη και πλειάδος ημετέρων, που αλλάζουν τις ιδέες και τις επιλογές τους,  κατά πώς φυσάει ο άνεμος!!!

Αρχίζω βέβαια από τον πρώτο , οι πράξεις του οποίου εγκυμονούν  κινδύνους για όλο τον κόσμο, ενώ  οι αντίστοιχες  συνέπειες των καθ’ ημάς,  χωρίς να υπολείπονται σε ύφος και  εκβιασμούς  εκείνων του νέου Αμερικανού Καίσαρα, απασχολούν ενδεχομένως μόνο τη χώρα μας. Τι να πει κανείς για το θράσος του  ηγέτη μιας πάλαι ποτέ δημοκρατικής χώρας να αποφασίζει και διατάσσει για τον κόσμο της αρεσκείας του, με τη συνδρομή, εξωκοινοβουλευτικών συνεργατών του  με ακροδεξιές – στα όρια του φασισμού- ιδέες και ναζιστικούς χαιρετισμούς. Βρίσκει  τον Πούτιν σοβαρό και το θύμα της εισβολής του δικτάτορα. Με ανταλλαγή όμως των σπανίων γαιών, τον υποδέχεται ‘’στο οβάλ γραφείο του.

Εκείνο όμως που  χαρακτηρίζει τα λόγια και τις πράξεις του είναι ο επαμφοτερισμός του, πότε εδώ και πότε εκεί , να απειλεί με τις επεμβάσεις του, που συνοδεύει με ασύστολα ψεύδη. Διερωτώμαι τι κάνει το Κόμμα του για να περισώσει ό,τι έχει απομείνει έξω από τις απειλές του::: Τον φοβάται ή βολεύεται με τη στάση του, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για τα δεινά που μπορούν να προκαλέσουν στην ανθρωπότητα τα  έργα  και οι μέρες του. Κάτι ανάλογο είχε γίνει και την εποχή του μεσοπολέμου και δεν το πρόλαβαν το κακό  εκείνοι που μπορούσαν – αν το ήθελαν.

Τα γεγονότα καταδεικνύουν ότι στην εποχή μας μπορεί μια χούφτα ανθρώπων να επιβάλει στο κοινωνικό σύνολο, στους λαούς, φασιστικές αντιλήψεις, εμφανιζόμενη  με επαμφοτερίζουσα στάση, πότε με τη μορφή του λύκου και πότε του αμνού.  Ανάλογη στάση εμφανίζουν και στη χώρα μας, όχι  μόνο τα μικρομέγαλα αντισυστημικά κόμματα αλλά και εκείνα του αποκαλούμενου δημοκρατικού  τόξου . Αυτά που δεν μπόρεσαν να βάλουν τάξη ούτε στο ‘’σπιτικό’’ τους  διακηρύσσουν τη δική τους μορφή διακυβέρνησης. Πως θα το πετύχουν αυτό, όταν έχουν διαλυθεί εις τα  εξ  ων κάποτε συνετέθησαν;;;  Παραβλέπουν ότι η εξουσία στις δημοκρατίες κατακτάται δια των εκλογών και είναι τουλάχιστον αφελές και επικίνδυνο να τη διεκδικούν παρατάξεις που δημοσκοπικά  βρίσκονται στο Ναδίρ της λαϊκής επιλογής.

Όσον αφορά  τα αντισυστημικά κόμματα. με απόψεις από την φασιστική ακροδεξιά μέχρι την ‘’αντικοινοβουλευτική’’ αριστερά, δεν ξέρω αν πρέπει να γελάμε ή να κλαίμε, όχι για τα ίδια τα κόμματα και τον στρουθοκαμηλισμό τους, αλλά για την αποδοχή των επαγγελιών τους από μέρος των λαϊκών  στρωμάτων.

Θα κλείσω με δυο απορίες μου που με ταλανίζουν σοβαρά. Πρώτον για την αριστερά , αν αυτά που ζητούν από την κυβέρνηση γίνονται  αποδεκτά από τις ηγεσίες οποιουδήποτε   κομμουνιστικού  καθεστώτος. Ποια θέση πήραν  για όσα συνέβησαν στην πλατεία Τιεν Ναν Μεν στην Κίνα  και  αντίστοιχα στην Πράγα το 1968 , όταν  το ΚΚΕ και το ΑΚΕΛ αναγνώρισαν  πρώτα τη Σοβιετική εισβολή και κατάληψη της χώρας :::   Δεύτερον, για το σύνολο των κομμάτων, η απορία μου  αφορά  την υπόθαλψη και  την  υποκίνηση λαϊκών εξεγέρσεων , εκμεταλλευόμενα την απόλυτα δίκαιη αγανάκτηση των  οικείων των θυμάτων των Τεμπών.

Διατυπώνω όμως το εύλογο ερώτημα,  που  επιβεβαιώθηκε και δικαστικά:  ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΝ ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΕΥΑΊΣΘΗΤΟΙ ΆΝΘΡΩΠΟΙ  ΣΤΗΝ ΕΚΑΤΌΜΒΗ ΤΩΝ ΘΥΜΆΤΩΝ ΣΤΟ ΜΑΤΙ::: Η Κυβέρνηση -αργά το βράδυ -  στην έκτακτη συνέντευξη Τύπου, ανακοίνωσε, δια στόματος του τότε Πρωθυπουργού, ότι ‘’ευτυχώς δεν υπάρχουν πληροφορίες για θύματα’’, ενώ οι πάντες είχαν  ενημερωθεί πολύ νωρίτερα για την  ύπαρξη καμένων ανθρώπων!!! Για τα θύματα αυτά δεν υπήρξαν ευαισθησίες, αφήνοντας μόνους τους συγγενείς των , σε όλες τις επετείους που ακολούθησαν μέχρι σήμερα . Κανείς τους βέβαια δεν κάλεσε τον λαό στις πλατείες να διαδηλώσει για την παραίτηση της Κυβέρνησης. Αν η δικαιοσύνη αποδείξει  ότι έχει ευθύνες να παραιτηθεί και να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι. Γιατί  όμως την καταδικάζουν οι ίδιοι προκαταβολικά και εφαρμόζουν δύο μέτρα και δύο σταθμά ;;; Κρίμα, Κύριοι – προοδευτικοί και μη -χάσατε ακόμα μια ευκαιρία να δείξετε ότι επί τέλους μάθατε από τα παθήματά σας στο παρελθόν και πιστεύετε στη δημοκρατία, την οποία τόσο ασύστολα επικαλείστε!!!   Τελικά δίνεται την εντύπωση ότι είστε ‘’με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ’’, δείχνοντας   την επαμφοτερίζουσα  στάση σας,. Αυτό χαρακτηρίζει πρόσωπα ή πολιτικές που κρατούν επαμφοτερίζουσα στάση, πατώντας  σε δύο βάρκες και  αλληθωρίζοντας προς όλες τις κατευθύνσεις για  να είναι αρεστοί σε όλους.        Αντώνης

 

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΣΏΠΟΥ ΣΤΟΥς ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΠΑΡΑΜΥΘΆΔΕΣ

 

              ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΥΘΟΥΣ ΤΟΥ ΑΙΣΩΠΟΥ

            ΣΤΟΥΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥΣ ΠΑΡΑΜΥΘΑΔΕΣ

 

Ο μύθος του Αισώπου ‘’ο μέρμηγκας και ο τζίτζικας’’, είναι δομημένος  με αρχή ,μέση και τέλος και κυρίως ένα αληθινό και πραγματοποιήσιμο ηθικό  δίδαγμα, για όσους  ήθελαν να το εντοπίσουν και να το αποδεχθούν.

Ο  σύγχρονος  όμως τζίτζικας  είναι και ο ίδιος παραμυθάς που αγνοεί  τα ‘’μερμήγκια’’ και δεν ζητά τη βοήθειά τους, αλλά  επινοεί τρόπους εκβιασμού,  για να επιβάλει τον κακόηχο κομπασμό του. Πρόκειται για έναν εκκολαπτόμενο  νέο  κοσμοκράτορα , που εκβιάζει  τον Ουκρανό ηγέτη, για να του αποσπάσει τις σπάνιες γαίες, σε αντάλλαγμα της μεσολάβησης σε μια ειρήνη με τον Πούτιν, στα μέτρα του τελευταίου.

Ο τζίτζικας  αυτός , έγινε ο φόβος και ο τρόμος των παλιών φίλων και συμμάχων της χώρας του,  χαρακτηρίζοντας δικτάτορα τον δημοκρατικά εκλεγέντα Πρόεδρο της Ουκρανίας. Την ίδια στιγμή παραβλέπει το ολοκληρωτικό σύστημα διακυβέρνησης του  φίλου του Πούτιν, αλλά και τη δική του ανάλογη πολιτική συμπεριφορά. Δεν τραγουδά, όπως ο τζίτζικας του Αισώπου αλλά με τις  κακόηχες διακηρύξεις του, απαιτεί την  πλήρη υποταγή .Έχει επιλέξει δίπλα του να βρίσκονται δισεκατομμυριούχοι με ακροδεξιές προθέσεις, επαναφέροντας στις μνήμες μας, αλήστου μνήμης  πρακτικές του μεσοπολέμου. Ο πιο στενός συνεργάτης του απειλεί τους; εργαζόμενους, κραδαίνοντας  αλυσοπρίονο , προς εκφοβισμό τους, αν αρνηθούν τις υποδείξεις του.  Για τη ‘’δημοκρατική’’ εισβολή και κατάληψη  στο Καπιτώλιο , έδωσε  ‘’χάρη’’ στους καταληψίες και τον εαυτό του, που τους ανέχθηκε και ίσως να τους προκάλεσε.

Τα πραγματικά μυρμήγκια , εξοικειωμένα με τις αντιξοότητες,  βρήκαν καταφύγιο στα σπίτια των ανθρώπων , οι οποίοι αντιμετωπίζουν  ‘έτσι , ένα επί πλέον  πρόβλημα. Πρώτον  τη συνύπαρξή τους με τα  ενοχλητικά μικρά υμενόπτερα  και  δεύτερον  την απειλή του μεγάλου  σύγχρονου   τέττιγα.  Ο τελευταίος δεν παρακαλεί όπως ο τζίτζικας του μύθου,  αλλά επιτάσσει  τους πάντες και τα πάντα. Αρχίζει με, την άνευ όρων παράδοση των σπάνιων γαιών της  Ουκρανίας, τη διώρυγα του Παναμά, την κατάκτηση της Γροιλανδίας και την μετατροπή του Καναδά σε υποτελή 51η  δημοκρατία των ΗΠΑ.

Ο νέος τζίτζικας αποτελεί συνάμα ένα σύγχρονο παραμυθά, χωρίς σαφή δομή στις επιδιώξεις του και κυρίως χωρίς ηθικό δίδαγμα. Εκπροσωπεί μια νέα τάξη πραγμάτων, σαν αυτή  που έκανε λόγο ο Μίλοβαν Τζίλας στο ομότιτλο σπουδαίο έργο του . Ο συγγραφέας και   συναγωνιστής του Τίτο και των λοιπών παρτιζάνων ηγετών, καυτηρίαζε την κατάληξη τους, μετά την απελευθέρωση. Επιφύλαξαν για τον εαυτόν τους την χλιδή και καλοπέραση με όμορφες συζύγους από το κόσμο των θεαμάτων, αναθεωρώντας όσα διακήρυτταν μέχρι τότε  για την ιδεολογική τους καθαρότητα και ηθική.    

Ο      Μίλοβαν Τζίλας τους κατηγόρησε  σαν παραμυθάδες και θεώρησε ότι τα πρότερα λόγια τους  αποτελούσαν ιδιοτελείς δογματισμούς και ιδεοληψίες, αμειβόμενος γι΄αυτό με πολυετή  φυλάκιση. Τον επισκέφτηκε  μάλιστα στις φυλακές –ύστερα από άδεια των αρχών που ζήτησε ο Γεώργιος Παπανδρέου – στη διάρκεια  συνάντησης κορυφής του 1965 στο Βελιγράδι.. Τα ίδια  και χειρότερα κινδυνεύουν να πάθουν παλιοί  στενοί φίλοι της μεγάλης χώρας του νέου ‘’τέττιγα’’, αν δεν αποδεχθούν την νέα τάξη πραγμάτων, που επιβάλλει, με τη συνεργασία  των δισεκατομμυριούχων συνεργατών του.  Αποβλέπουν μια γενική υποταγή, θέτοντας ενίοτε  εκβιαστικά, ανακριβή και δόλια διλήμματα με  διαφορετικό κάθε φορά περιεχόμενο.

Τα πρόσφατα γεγονότα  στιγματίζουν διεθνώς την εποχή μας και ‘’συνέλαβαν’’ την κραταιά Ευρώπη  ανυποψίαστη, θυμίζοντας  την παραβολή των μωρών παρθένων που πιάστηκαν στο ύπνο .

 

Λυπάμαι που αναγκάζομαι να επικαλεσθώ την ίδια παραβολή , σε πιστεύοντες και μη, και  για τη χώρα μας,  η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα ενός  ασύστολου  λαϊκισμού και ‘’λεκτικού’’, για την ώρα, διχασμού, στα όρια εμφυλίου. Όλα αυτά,  δικαιώνουν  και  μια ‘’ εκλεκτική συγγένεια’’ των δύο άκρων .    Αντώνης

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ή ΤΟΝ GODOT;

 

ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ή ΤΟΝ  GODOT!

Βιώνουμε παγκόσμια μια κρίσιμη εποχή, που  δεν ξέρουμε τι τέξεται η επιούσα. Είναι τόσα πολλά τα αναπάντητα ερωτήματα και  άλλες τόσες οι αμφιβολίες για το μέλλον – ακόμη και το άμεσο- που έχουμε χάσει τον  ‘’μπούσουλα’’. Όλοι μας περιμένουμε κάτι –καλό ή κακό- που ενδεχομένως  δεν μπορούμε ή δεν θέλουμε να  το  αντιμετωπίσουμε, Αν μεν είναι καλό, καλώς νάρθει, αν όμως δεν είναι τι θα γίνει;

Το ερώτημα αυτό βασανίζει ειδικούς και μη και κανείς μας δεν σκέφτεται το αυτονόητο, ότι αντί να αναρωτιόμαστε ,να κάνουμε κάτι για να το προλάβουμε, κάτι για να μην έρθει. ’’Αν είναι να ’ρθει, θε να ’ρθεί – αλλιώς θα προσπεράσει’’, έγραφε στο ποίημά του ‘’Η ΑΓΑΠΗ’’, ο Κώστας Ουράνης, αλλά ήξερε τι περίμενε. Εμείς ξέρουμε; Υπάρχουν δυο αντίστοιχα ερωτήματα, που αναφέρονται στην αναμονή του άγνωστου, αβέβαιου ή και ανύπαρκτου επισκέπτη.

Από τη μια ο Ιρλανδός συγγραφέας, Σάμουελ Μπέκετ, βάζει  δυο άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους , σε ένα  επίσης άγνωστο μέρος, κοντά στο μοναδικό ξερό δέντρο ,να περιμένουν τον Godot, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι και τι εκπροσωπεί. Οι αναλυτές του έργου του κάνουν διάφορες υποθέσεις υποστηρίζοντας ότι υπονοεί τον Θεό, από το πρώτο συνθετικό της λέξης,  το φεγγάρι, επειδή κοιτάζουν τον ουρανό και κάποιοι το αποδίδουν σε προσωπικές  του αναζητήσεις , αφήνοντας  το ερώτημα να αιωρείται!

Από την άλλη, ο Κώστας Βάρναλης, στο ομότιτλο ποίημα του περιμένει τους βαρβάρους. Ξεσηκώνονται όλοι, λαός και εξουσία, να τους υποδεχθούν μα αυτοί δεν φαίνονται πουθενά. Τι έγιναν και πότε τελικά θάρθουν; Αυτοί όμως δεν έφθασαν ποτέ, οπότε καταλήγει στο βασανιστικό ερώτημα. ‘’

‘’Και τώρα τι θα γενούμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις’’   Μήπως  όλα αυτά δίνουν την εξήγηση και στα δικά μας προβλήματα! Τι θέλουμε και τι περιμένουμε; Ίσως, ο καθένας από τη μεριά του, θέλει να δικαιωθούν οι όποιες δηλώσεις ή προσμονές του για το σιδηροδρομικό δυστύχημα, τον θάνατο του Βασίλη και   ό,τι άλλο μας συμβαίνει, Θα επιβεβαιωθούν όμως ή όχι; Είπαν όλοι τις δικές τους εκδοχές και ΚΑΤΑΛΌΓΙΣΑΝ  τις ευθύνες στους κομματικούς τους  αντιπάλους, αναμένοντας να δικαιωθούν.  Θα αποδεχθούν όμως τις  όποιες αποφάσεις  ή θα εμμείνουν στην άποψη ότι     όλες είναι διαβλητές; Αλλοίμονο  μας αν επιλέξουμε το τελευταίο! Ο ποιητής μας αναρωτιέται με αγωνία ,τι θα κάνουμε αν δεν υπάρχουν  βάρβαροι, στους οποίους έχουμε φορτώσει την κάθε προσδοκία μας;;; Μια λύση είναι να τους ‘’εφεύρουμε’’ για να τους αποδώσουμε κάθε κακό που συμβαίνει στη χώρα μας και η άλλη να επαναφέρουμε το αυτονόητο, που μας οδηγεί στην άποψη ‘’ έκαστος εφ΄ω ετάχθη ‘’, μεθερμηνευόμενο [ ο καθένας οφείλει να  εκτελεί τα καθήκοντα που του έχουν ανατεθεί] και ειρήνη ημίν τε και υμίν αδελφοί, γιατί μπορεί τελικά , με όσα τρομερά συμβαίνουν διεθνώς, να μας επισκεφθούν  οι  πραγματικοί βάρβαροι.  Και τότε τι θα κάνουμε διχασμένοι και συνεπώς ανήμποροι να τους αντισταθούμε;;;     Αντώνης

ΤΟ ΟΥΖΕΡΙ ΤΟΥ ΑΠΟΤΣΟΥ

 

ΤΟ  ΟΥΖΕΡΙ  ΤΟΥ  ‘’ΑΠΟΤΣΟΥ ‘’

 

Στην προσπάθειά μου να αποτοξινωθώ   από την όζουσα  κομματίλα και την τοξικότητα των ημερών , αναζήτησα διέξοδο  στις αναμνήσεις μου.  ‘Ετσι λοιπόν ξαναδιάβασα ‘’μονορούφι’’  ένα  βιβλίο της Εμμανουέλας Νικολαΐδη με τίτλο ‘’μεσημέρι στου Απότσου’’.  Το βιβλίο γράφηκε το 2012 και περιλαμβάνει πολλά σημαντικά γεγονότα που το συνδέουν με τη ζωή  της  Αθήνας, στα χρόνια μου και παλιότερα.

Ο νεαρός, έξυπνος, προκομμένος και φιλόδοξος ιδιοκτήτης του Βασίλης Απότσος, φτάνει στην πρωτεύουσα που ανοιγόταν σε νέες ευκαιρίες στα τέλη του 19ου αιώνα. Βρίσκει δουλειά στο περίφημο ζαχαροπλαστείο Γιαννάκη στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου και Κριεζώτου και μερικά χρόνια αργότερα, στις αρχές του 1900 βλέπει το όνομά του στην ταμπέλα του δικού του πια μαγαζιού επί της οδού Σταδίου 5, «Β. Απότσος, Εδώδιμα, Αποικιακά». Το μαγαζί του Απότσου δεν ήταν ένα απλό μπακάλικο, από τα συνηθισμένα της Αθήνας των αρχών του αιώνα αλλά ένα μαγαζί γεμάτο λιχουδιές, γλυκές και αλμυρές, απ’ όλη την Ελλάδα, και τη γνωστή μαστίχα Χίου, της καταγωγής του.

Θα αρχίσω με στοιχεία που αναφέρει η συγγραφέας του  πολύ ενδιαφέροντος βιβλίου και θα συνεχίσω με όσα προσωπικά βίωσα στο ιστορικό  στέκι που συνέχισε ο γιος του Νικόλαος, προσωρινά στην οδό Βουκουρεστίου, πριν εγκατασταθεί οριστικά στη στοά της  οδού Πανεπιστημίου 10.

‘’Το είπαν `Ακαδημία`, το είπαν `Ναό Ευζωίας`, `Μεγάλη Βρετανία του ουζάδικου`, κι άλλα πολλά... Έξω από τη βιτρίνα του πέρασε όλη η σύγχρονη ελληνική Ιστορία, τα στρατεύματα που υπηρέτησαν σε δύο Πολέμους, οι περιπολίες της Κατοχής, τα τανκς της δικτατορίας, οι πομπές των βασιλικών γάμων οι ιστορικές πολιτικές συγκεντρώσεις - ενώ μέσα, στα τραπέζια του, κάθισαν οι συγγραφείς αυτής της Ιστορίας, πρωθυπουργοί και βασιλιάδες, πολιτικοί και διανοούμενοι. Το όνειρο του Βασίλη Απότσου, που ήρθε στις αρχές του 19ου αιώνα από τη Χίο για να ανοίξει ένα μπακάλικο -το καλύτερο όμως απ` όλα τα άλλα-, ξεπέρασε τις προσδοκίες, έγινε τραγούδι, έγινε θρύλος, έγινε και  βιβλίο,’’ όπως  αναφέρει η συγγραφέας του  και έγραψαν γι’ αυτό οι New York Times και το Paris Match.

Βρέθηκα στο μαγαζί αυτό, τυχαία, στην προσωρινή του θέση, όταν χρειάστηκε υποδεχθώ ένα φίλο μου, επειδή βρισκόταν κοντά  στην υπηρεσία μου, τη δεκαετία του 1960 . Το έκανα στέκι μου, με αρκετούς φίλους και συναδέλφους [στη νέα του θέση] την επόμενη δεκαετία, όταν παρέμεινα για μακρό διάστημα στην Αθήνα.

Δεν σύχναζαν πια πολλοί πολιτικοί και διανοούμενοι όσο πριν, αλλά θυμάμαι τον αείμνηστο Αντώνη Σαμαράκη με την παρέα του , τον Άκη Τσοχατζόπουλο με ψηφοφόρους του και κάποιους δημοσιογράφους.

Ο πολιτικός του ΠΑΣΟΚ είχε ένα μόνιμο μεγάλο τραπέζι στο βάθος του μαγαζιού, όπου τον περίμεναν οι ‘’θαυμαστές’’ του .Όταν εκείνος έφθανε, του έκαναν θερμή υποδοχή και οι λοιποί θαμώνες σιωπούσαν για να απολαύσουν τους φανφαρονισμούς του σε στυλ , τουλάχιστον Κικέρωνα ενώ οι ομοτράπεζοί του δεν έκρυβαν τον θαυμασμό τους. Αυτό  επαναλαμβανόταν πολύ συχνά, σε διαφορετικό κάθε φορά ακροατήριο.

Το κατάστημα είχε πολύ όμορφη διακόσμηση , με τους τοίχους γεμάτους με φωτογραφίες διάφορων παλιών ποτών και σημαντικών προσωπικοτήτων που υπήρξαν θαμώνες του . Οι μεζέδες πάντα εκλεκτοί και ποικίλοι και το σέρβις του μοναδικό, τόσο που εκείνοι που το γνώριζαν το επισκέπτονταν πολύ συχνά και έφευγαν πάντα εντυπωσιασμένοι.

Όπως μαθαίνω έκλεισε,  όπως και  το ζαχαροπλαστείο Ζαχαράτου στο Σύνταγμα , κλείνοντας μια ολόκληρη εποχή που τη διέκρινε η αισθητική. Αμφότερα  αποτελούσαν στέκια πολιτικών, διανοουμένων και δημοσιογράφων με κυρίαρχο στοιχείο τον ορθό λόγο και τη δημόσια συζήτηση με ευπρέπεια και διακριτικότητα.

Αναπολώντας το  σχετικά πρόσφατο παρελθόν και συγκρίνοντάς το με  τη σημερινή  αμετροέπεια και χυδαιότητα μου έρχονται στο νου τα λόγια του Κικέρωνα ‘’ O Tempora O Mores’’.

Αντώνης