Η ΠΟΛΙΤΙΚΉ ''ΚΟΥΝΊΣΤΡΑ''

 

        Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ‘’ΚΟΥΝΙΣΤΡΑ’’

 

Δεν πρόκειται σαφώς για την κονίστρα που αφορά κάθε πνευματικό, κοινωνικό ή πολιτικό πεδίο δράσης, ή  το μέρος της αρχαίας παλαίστρας στο οποίο διεξαγόταν ο αγώνας και  ήταν καλυμμένο με άμμο [το σημερινό tapis  του ring] ή καναβάτσο.  Στις μέρες μας,  η αντιπολίτευση σχεδόν στο σύνολό της, εξωτερικεύοντας τις μύχιες σκέψεις της , έχει αντικαταστήσει την άμμο με λάσπη.   Δεν θα  χρησιμοποιήσω την έκφραση ‘’ τα αρρωστημένα εσώψυχά’’ της,  γιατί αυτό προϋποθέτει την ύπαρξη ψυχής, που για κάποιες ιδεοληψίες  τίθεται υπό αμφισβήτηση η ύπαρξη του άυλου αυτού στοιχείου της ανθρώπινης φύσης . Τα σύγχρονα βιώματα   με γυρίζουν σε ανάλογες καταστάσεις των παιδικών μου χρόνων των πολέμων  της  δεκαετίας του 1940. Το φαινόμενο εκείνο αποκαλούσαμε ‘’μαυραγορητισμό ‘’, ενώ το σημερινό αποτελεί πολιτικό ξεπεσμό και οπορτουνισμό. Είναι ένας συγκεκαλυμμένος ‘’νεοφασισμός’’ , που αποβλέπει στην ‘’παντί τρόπω υφαρπαγή της  εξουσίας’’ .

Ο φασισμός  στη σημερινή του έκφραση αποτελεί μια ριζοσπαστική ακραία υπερεθνικιστική ιδεολογία και πολιτική πρακτική που έχει ως στόχο να θέσει  μια συγκεκριμένη ιδεοληψία, υπεράνω κάθε άλλης αξίας για  να δημιουργήσει μια κινητοποιημένη εθνική κοινότητα. Κάποια Κόμματα  το λένε χωρίς περιστροφές, ενώ  άλλα το περιγράφουν  συχνά, μέσω  των εκφραστών  δήθεν ακραίων ‘’προσωπικών’’  τους  θέσεων .

 Πρωτοεμφανίστηκε στην Ιταλία του Μουσολίνι,  μετά  αναπτύχθηκε από τους Γερμανούς ναζιστές και άλλα καθεστώτα. Προτείνει έναν ολοκληρωτικό τρόπο διακυβέρνησης, από συγκεκριμένο αρχηγό,  ο οποίος   θέτει  όλες τις εξουσίες υπό τον  απόλυτο έλεγχό του  [ενός ανδρός Αρχή ]  που  ορίζεται ως το «ανώτερο» και μοναδικό όργανο εξουσίας. Ο νεοφασισμός αποτελεί τρόπο σκέψης και δράσης και  δεν έχει χρώματα, αφού δεν αποτελεί  πλέον κομματική ιδεολογία αλλά ‘’ποικιλόχρωμη ιδεοληψία’’. Σήμερα οι όροι «φασισμός» και «φασίστας» χρησιμοποιούνται, μεταφορικά, στην καθημερινή γλώσσα  και δηλώνουν την αυταρχικότητα,  τον δεσποτισμό, την αυθαιρεσία, την εξουσιαστική, βίαιη,συκοφαντική και αντιδημοκρατική συμπεριφορά.

Ύστερα από τη διευκρίνιση που προηγήθηκε, γίνεται σαφές ότι αναφέρομαι στην κουνίστρα, με την οποιαδήποτε έννοια της αποδίδεται,  [αιώρα, εκκρεμές - με εξαίρεση εκείνο του Φουκώ και κάθε άλλη επιστημονική του έκφραση]. Πρόκειται για μια κατάσταση που την χαρακτηρίζει πλήρης αστάθεια και συνεχής αλλαγή σκέψης και θεώρησης ή αναθεώρησης των πραγμάτων και προηγούμενων θέσεων.

Για παράδειγμα ,   η ‘’αντιπολίτευση’’  κατέκρινε με δριμύτητα την κυβερνητική πολιτική για την ενέργεια, επικαλούμενη ακόμα και κινδύνους για τη χώρα. Με την ευκαιρία της πρόσφατης εξαγγελίας  σταθμών μεταφοράς  και διανομής υγροποιημένου αερίου,  οι  περισσότεροι  ηγέτες της  ισχυρίζονται ότι η απόφαση υποκλέπτει  αποφάσεις ή σκέψεις των Κομμάτων τους. Ο μόνος σταθερός στο τελευταίο είναι ο κ. Κουτσούμπας, ο οποίος εμμένει στις επαναστατικές του αντιλήψεις για  τον λαϊκό ξεσηκωμό, γιατί αυτός είναι ο μοναδικός τρόπος κατάληψης της εξουσίας από μειοψηφίες.  Οι λοιποί  περιορίζονται στην ‘’εκδίωξη’’ της εκλεγμένης κυβέρνησης για να πάρουν τη θέση της.  Η αξιωματική αντιπολίτευση θεωρεί ότι  αυτή μπορεί να μας σώσει  καλύτερα, απαιτώντας  να συνεργασθεί με τις  άλλες δημοκρατικές  δυνάμεις, [ελλείψει του κ. Καμένου].

Με απλά λόγια θεωρούν ότι κατέχουν την μοναδική αλήθεια, ενώ στην πράξη αποκρύπτουν ότι τα περισσότερα δεινά είναι  παγκόσμια και εισαγόμενα . Παραβλέπουν το γεγονός  ότι  η χώρα  μας επιβραβεύεται για τις ενέργειές της από τους διεθνείς   οργανισμούς και αναβαθμίζεται από τους χρηματοπιστωτικούς Οίκους. Τελικά , εκμεταλλευόμενοι την ανέχεια του λαού,   αποδίδουν την κατάσταση , πέραν της ανικανότητας  σε δολιότητα  των κυβερνώντων. Για την τελευταία σοβαρή καταγγελία, που ισοδυναμεί με εθνική προδοσία,  επαναλαμβάνω ότι οφείλουν να ενημερώσουν τις δικαστικές αρχές και να προσκομίσουν τις σχετικές αποδείξεις, διότι άλλως γίνονται  κοινοί συκοφάντες.

Οι λοιπές  ‘’δημοκρατικές  δυνάμεις’’, που δεν θέλουν να φαίνονται ότι υστερούν σε αρνητισμό από τους ομόφρονές τους, μάλλον προσπαθούν να ξαναστήσουν το υπόλοιπο του ΠΑΣΟΚ , επαναφέροντας ενδεχομένως και τον αλήστου μνήμης  ‘’πράσινο’’ ήλιο.  Θα μας  ξαναδώσουν  δηλαδή την χαρά και ευτυχία της  μακράς διακυβέρνησής τους, χωρίς να διευκρινίζουν αν θα  επανέλθουν και τα γαλάζια  και πράσινα καφενεία, το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο, το βυθίσατε το ‘’Χόρα’’ που συνεχίζει τις βόλτες του, ενώ η κουνίστρα τους έφερε κι αυτούς στο στρατόπεδο των φανατικών οπαδών της  Ευρωπαϊκής Ένωσης, σαν να πρόκειται για ‘’εξώγαμο’’ τέκνο της πάλαι ποτέ  μισητής τους ΕΟΚ του ‘’γνωστού συνδικάτου’’. Κάποιοι από αυτούς εκπροσωπούν τη χώρα σε Ευρωπαϊκούς Οργανισμούς, χωρίς να μπουν στον κόπο να δουν τι συμβαίνει  γύρω τους στις προηγμένες κοινωνίες. Κρίμα!!!

Ξέρω ότι όλα τα ελληνικά κόμματα, πάντα συνήθιζαν τη διγλωσσία, δηλαδή άλλα να λένε ως κυβέρνηση και τα εντελώς αντίθετα μόλις ο λαός τους έστελνε  στην αντιπολίτευση. Αυτό όμως που γίνεται τελευταία με τις καθημερινές  αλλαγές και μεταλλάξεις τους και κυρίως την προσπάθεια ιδιοποίησης μέχρι σφετερισμού κάθε θετικής σκέψης των αντιπάλων και την αποποίηση μετά βδελυγμίας παλαιότερων τους μέτρων και αποφάσεων που έπαυσαν να ‘’χαϊδεύουν τα σύγχρονα ώτα ’’, τους εκθέτει ανεπανόρθωτα. Συγχρόνως , προσβάλλει  την νοημοσύνη του λαού που έχει ζήσει τα έργα και τις ημέρες τους και ζει και τη σημερινή κατάσταση και μάλιστα υπό  πρωτοφανείς παγκόσμιες δυσμενείς συγκυρίες . Αντώνης

ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΛΕΣ

 

       ΣΥΜΠΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΜΟΙΟΤΗΤΕΣ     

   ΤΟ  ΣΥΓΧΡΟΝΟ   ΚΛΟΥΒΙ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΕΛΕΣ  

 

 

Αναφερόμενος στο κλουβί με τις τρελές δεν εννοώ εκείνο της γραφικής αλλά προφητικής ταινίας  με τον Ούγκο Τονιάτσι και τον  Μισέλ Σερό, που αποτέλεσε διεθνή  επιτυχία, αφού στις μέρες μας  το γεγονός αποτελεί πλέον παγκόσμια  ‘’κατάκτηση’’. Η ταινία,  διακωμωδούσε  το  απαγορευμένο θέμα  των ομοφυλόφιλων ζευγαριών, που  σήμερα προβάλλεται  παντοιοτρόπως, ακόμα και σε realities της τηλεόρασης  και ίσως, προσεχώς , να καταστεί   τιμητική διάκριση και προϋπόθεση  ανάδειξης. Στην μοντέρνα εποχή των ‘’συγχύσεων’’ έχουμε μπερδέψει την ελευθερία με την ελευθεριότητα και την ασυδοσία , που θα  οδηγήσει την επιστήμη γενετικής  στην αναζήτηση νέων μεθόδων  τεκνοποίησης  και τον κ. Μπαμπινιώτη σε αναζήτηση νέων λημμάτων !!!

Ο χαρακτηρισμός αναφέρθηκε παρεμπιπτόντως ή en  passant , που λένε οι φίλοι  μας οι Γάλλοι, δεν παύει όμως να αποτελεί ‘’θέμα’’, τουλάχιστον η τόσο εκτεταμένη προβολή του.  Σκεφθείτε τι θα συμβεί  αν γίνει το ίδιο και για εκείνους που δεν εμπίπτουν σε καμιά  γνωστή ή και άγνωστη μέχρι τώρα ιδιαιτερότητα. Προχωρούμε όμως στην αρχική σημασία που επιδίωκα να δώσω στο περιεχόμενο του παρόντος άρθρου, που αποτελεί τη συνέχεια του επίσης προφητικού τελευταίου άρθρου μου για την πρωτομαγιά.

Ακριβώς όπως είχα προβλέψει , χθες άνοιξε το πραγματικό κλουβί με τις τρελές ιδεοληψίες και γέμισε ο τόπος από ομιλίες και  ομιλητές με κόκκινα σημαιάκια, σε μια ακόμη στρέβλωση της πραγματικότητας, για την ιδιοποίηση των αγώνων της πρωτομαγιάς. Σε κάποιες από τις συγκεντρώσεις που δεν τελούσαν υπό τον αυστηρό έλεγχο του ΚΚΕ, ακούστηκαν και τα σημεία εκκίνησης των εργατικών αγώνων στην Αμερική και στα ελληνικά καπνοτόπια, σε μια εποχή που ο κομμουνισμός δεν υπήρχε ούτε σαν ιδέα στη χώρα μας. Εδώ αναγκάζομαι να επικαλεσθώ και τις ομοιότητες με τους Φίλους Βορειομακεδόνες [πέραν των συνόρων μας] - ας μου το επιτρέψουν  ο κ. Τσίπρας  και οι περί  αυτόν που  εκτέλεσαν την απαίτηση της κυρίας Μέρκελ. Οι βόρειοι γείτονές μας ισχυρίζονταν και δυστυχώς συνεχίζουν να το πιστεύουν, ότι ήταν απόγονοι του Μεγάλου Αλεξάνδρου, που έζησε τον 3^ο π.Χ. αιώνα και οι Σλάβοι  - στους οποίους ανήκουν-  εγκαταστάθηκαν στην περιοχή τον 6 μ.Χ. αιώνα. Περιορίζομαι να περιγράψω μόνο ‘’γραμματολογικά’’ το γεγονός ως σχήμα πρωθύστερο, με διαφορά εννέα [9] αιώνων [ με το συμπάθιο]!!!

Λοιπόν, για να τελειώνουμε με αυτό το θέατρο του παραλόγου, η εξέγερση των εργατών έγινε παγκοσμίως από τους ίδιους τους εργάτες και κανένας δεν έχει δικαίωμα να τους υποκαθιστά, διότι αυτοί που προβλήθηκαν , τόσο  στις χθεσινές εκδηλώσεις όσο και σε εκείνες προηγούμενων ετών, δεν έμοιαζαν και σαφώς δεν ήταν στην πλειονότητά τους εργάτες. Συνεπώς έκαναν σφετερισμό ξένων αγώνων, όπως έγινε με την αντίσταση κατά των κατακτητών και του Πολυτεχνείου την περίοδο της χούντας, που αποτέλεσε πανεθνικό έργο των Ελλήνων.

Όσοι το αμφισβητούν και θέλουν  να ζήσουν την πραγματική ‘’φιλεργατική’’ συμπεριφορά των καθεστώτων της ιδεοληψίας τους, ας επισκεφθούν τη Β. Κορέα, την Κίνα και την Κούβα, αφού δεν πρόλαβαν ή μάλλον δεν θέλησαν να γνωρίσουν εκείνη   των συγγενών καθεστώτων της Ανατολικής Ευρώπης. Η ‘’μητερούλα’’ Σοβιετική Ένωση υπάρχει ακόμα, διατηρώντας όλα τα γνωρίσματα του ολοκληρωτισμού της, αλλάζοντας μόνο  τις ‘’πινακίδες της ονομασίας’’ της. Να τους χαίρεστε αυτούς και τις παραλλαγές ή τις μεταλλάξεις τους, όπως θα λέγαμε σήμερα με όρους πανδημίας , την οποία  επίσης προσπαθείτε να εκμεταλλευθείτε . όπως το κάνετε σε κάθε  ανώμαλη συγκυρία. Αντώνης

ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

 

        Εργατική   πρωτομαγιά 

    Οι δημιουργοί και οι δόλιοι σφετεριστές της

 

 

Σε μια εποχή που το ψέμα  έχει επικρατήσει  διεθνώς ,   με τους δήθεν  προοδευτικούς , ριζοσπάστες και λοιπούς επαναστάτες του ‘’γλυκού νερού’’ της χώρας μας να πρωτοστατούν, είναι καιρός να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους και στις πραγματικές τους διαστάσεις. Δεν σας κρύβω ότι στην εφηβεία μου πέρασα και εγώ αυτή την ΄΄νόσο΄΄, αλλά έζησα στην πράξη την εφαρμογή της και ιάθηκα οριστικά και αμετάκλητα. Το πώς και πού βίωσα την πραγματικότητα το έχω αναφέρει πλειστάκις στο παρελθόν και η ‘’ανεκτικότητα’’ του χαρακτήρα μου με κράτησε στα όρια της απλής αμφισβήτησης.  Όλοι αυτοί οι ‘’δήθεν’’, με διάφορα προσχήματα έγιναν οι σφετεριστές ξένων αγώνων και ιδιοποιήθηκαν τις κατακτήσεις των πραγματικών αγωνιστών, πολλοί των οποίων έδωσαν και τη ζωή τους.

Ας ξεκαθαρίσουμε, λόγω   της  πρωτομαγιάς, ότι ‘’οι αιματοβαμμένες εξεγέρσεις των εργατών ξεκίνησαν στο Σικάγο στις αρχές Μάη του 1886 , έγιναν ύστερα από επιτυχημένες διεκδικήσεις των εργατών στον Καναδά το 1872.

Δύο χρόνια νωρίτερα, το 1884, πάρθηκε στο συνέδριο της Αμερικανικής Ομοσπονδίας Εργασίας η απόφαση να γίνουν την πρώτη Μαΐου του 1886 απεργιακές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις στο Σικάγο, το μεγαλύτερο τότε βιομηχανικό κέντρο των ΗΠΑ. Αίτημα η μείωση των ωρών εργασίας και σύνθημα «Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο».

Την 1η Μαΐου του 1886, 600.000 άνθρωποι συμμετείχαν στις απεργίες που γίνονταν σε όλη τη χώρα, και πάνω από 80.000 στο Σικάγο. Αυτό το Σάββατο του 1886, μια εργάσιμη μέρα, οι εργάτες ξεκίνησαν με τις γυναίκες και τα παιδιά τους για να διαδηλώσουν ειρηνικά στο χώρο της συγκέντρωσης, στην πλατεία Haymarket.

Στη γύρω περιοχή είχαν παραταχθεί αστυνομικές δυνάμεις αποτελούμενες από 1350 άτομα, οπλισμένα με οπλοπολυβόλα και περίστροφα.

Κι ενώ το πλήθος παρακολουθούσε τις ομιλίες, ο επικεφαλής της αστυνομικής δύναμης διατάσσει να διαλυθεί η συγκέντρωση. Μια χειροβομβίδα εκτοξεύτηκε από την πλευρά των διαδηλωτών εναντίον των ένστολων και επί τόπου σκοτώθηκαν 7 αστυνομικοί.

Στη συνέχεια, οι αστυνομικοί άρχισαν να πυροβολούν αδιακρίτως.

Είναι ακόμα άγνωστος ο αριθμός των θυμάτων αφού πολλοί τραυματισμένοι κατέληξαν τις επόμενες ημέρες. Επίσημα οκτώ νεκροί αστυνομικοί και τέσσερις διαδηλωτές έχουν επαληθευτεί.

 Οκτώ συλληφθέντες διαδηλωτές δικάστηκαν, τέσσερις εξ αυτών καταδικάστηκαν σε θάνατο και άλλος ένας αφαίρεσε μόνος του τη ζωή του στη φυλακή. Η διεθνής προβολή αυτής της δίκης δημιούργησε τα θεμέλια της Εργατικής Πρωτομαγιάς ως Εργατικής Γιορτής.’’

Ως εδώ δεν προκύπτει καμιά κομμουνιστική ή άλλη προοδευτική ανάμιξη  όσων το ‘’παίζουν’’ προστάτες των εργαζομένων και ερχόμαστε στη ανάμιξη της χώρας μας τόσο στους αγώνες όσο και στην καθιέρωση της αργίας- απεργίας της πρωτομαγιάς.

‘’Εργατική Πρωτομαγιά στην Ελλάδα[]

Τα πρώτα εργατικά κινήματα στον ελλαδικό χώρο δημιουργήθηκαν ταυτόχρονα με την ανάπτυξη της καπνοκαλλιέργειας το 19ο αιώνα. Η πρώτη απεργία στον, τότε υπό οθωμανική διοίκηση, ελλαδικό χώρο ξέσπασε την Πρωτομαγιά του 1888 στην πόλη της Δράμας. Οι καπνεργάτες είχαν ως κύριο αίτημα τις δέκα ώρες εργασίας, καθώς εκείνη την εποχή οι εργάτες απασχολούνταν από δώδεκα έως και δεκατρείς ώρες ημερησίως.^[1]

Το 1892 έγινε η πρώτη πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στο νεοελληνικό κράτος, από το Σοσιαλιστικό Σύλλογο του Καλλέργη . Το 1893, 2.000 εργάτες διαδήλωσαν ζητώντας οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική περίθαλψη στα θύματα εργατικών ατυχημάτων. Το 1894 γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση, με τα ίδια αιτήματα, που λήγει με 10 συλλήψεις. Τον Αύγουστο ακολουθεί η σύλληψη του σοσιαλιστή Σταύρου Καλλέργη.

Το 1936 κορυφώνονται οι διαδηλώσεις από τους καπνεργάτες της Θεσσαλονίκης. Τα γεγονότα ξεκίνησαν γύρω στο Φεβρουάριο, με κατάληψη ενός εργοστασίου ύστερα από την απόρριψη των αιτημάτων των εργατών. Αυτή γνώρισε τη συμπαράσταση καπνεργατών από άλλα εργοστάσια. Εναντίον τους χρησιμοποιήθηκε τόσο η αστυνομία όσο και ο στρατός. Δεν υπήρχε κεντρική συγκέντρωση, αλλά μικρές με ομιλητές σε διάφορα μέρη της πόλης.

Οι εργατικές κινητοποιήσεις στην πόλη κορυφώθηκαν το Μάιο του 1936, με τη μεγάλη απεργία και διαδήλωση των καπνεργατών που πνίγηκε στο αίμα. Υπήρξαν συνολικά δώδεκα νεκροί, ανάμεσα στους οποίους και ο 25χρονος αυτοκινητιστής, Τάσος Τούσης, στη διασταύρωση Εγνατίας και Βενιζέλου.

Καθιέρωση Εργατικής Πρωτομαγιάς στην Ελλάδα  

Η Εργατική Πρωτομαγιά ως Εθνική Εργατική Εορτή καθιερώθηκε στην Ελλάδα από τον Ιωάννη Μεταξά, στις 7 Απριλίου 1937, με το ΦΕΚ A 135 - 09.04.1937 τεύχος Α. Επίσης επί των ημερών του καθιερώθηκε το 8ωρο ημερησίως, η πληρωμή των υπερωριών, η άδεια μετ' αποδοχών και η υποχρεωτική αργία της Κυριακής. Απαγορεύθηκε αυστηρώς η παιδική εργασία. Καθορίσθηκαν κατώτατα όρια μισθών και ημερομισθίων και υπογράφηκαν οι πρώτες συλλογικές συμβάσεις εργασίας. Ιδρύθηκε το ΙΚΑ, η Εργατική Εστία και οι πρώτοι κρατικοί παιδικοί σταθμοί.’’

Τα εντός εισαγωγικών αποσπάσματα ‘’αντέγραψα αυτολεξεί’’ από την ΄΄ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ’’, τα στοιχεία της οποίας, μέχρι σήμερα δεν έχουν διαψευσθεί από κανένα ιστορικό ούτε από κομματικό μηχανισμό. Πού βλέπετε λοιπόν τις προοδευτικές, σοσιαλιστικές, κομμουνιστικές ή άλλες αριστεροφανείς οργανώσεις!!! Πρόκειται  απλά για  αυθόρμητες λαϊκές διεκδικήσεις ανθρώπων του μόχθου που ξέρει να αγωνίζεται, όταν οι συνθήκες και όχι τα κομματικά συμφέροντα το επιβάλλουν.

Οι αγώνες που σήμερα εμπορεύονται κομματικά οι  δικοί  μας παντοειδείς και ποικιλόχρωμοι  επαναστάτες, ξεκίνησαν στη χώρα των ‘’φονιάδων των λαών Αμερικανών’’ και  η νομιμοποίηση στη χώρα μας ολοκληρώθηκε από ένα φασίστα, τον Ιωάννη Μεταξά. Το γεγονός όμως αυτό δεν αναιρεί την πραγματικότητα , όπως έγινε και για το ΟΧΙ του 1940. Σκέπτομαι μάλιστα ότι ίσως αυτό έδωσε την ιδέα σε τέως Πρωθυπουργό να μετατρέψει το ΟΧΙ του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015 σε ένα ΝΑΙ, που οδήγησε στο τρίτο μνημόνιο και στην ανώμαλη κυβερνητική σύμπραξη, που πανηγυρίζεται στη φωτογραφία που κοσμεί την επικεφαλίδα του παρόντος.

Κύριοι προοδευτικοί της πεντάρας,άσχετα με τα αναπόδεικτα καθημερινά σας ψεύδη, που προσβάλουν την αισθητική μας και αποτελούν  χείριστο παράδειγμα για τη νεολαία μας, αναλογισθείτε ότι ο λαός βίωσε και το έργο σας. Αν δεν μπορείτε να αλλάξετε τις ιδεοληψίες σας, μην επιμένετε να του κάνετε μεγαλύτερο κακό, σε μια εποχή που ο Κόσμος βρίθει παντοειδών  ολοκληρωτικών δειγμάτων αναθεωρητισμού και εξουσιομανίας. Λυπηθείτε μας!!!   Αντώνης

 

ΣΤΡΑΤΗΣ ΜΥΡΙΒΉΛΗΣ - Η ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ

 

                  ΣΤΡΑΤΗΣ   ΜΥΡΙΒΗΛΗΣ

              Η   Ζωή  εν  Τάφω – Το απόλυτο μινόρε

 

 

Αύριο είναι Μεγάλη  Παρασκευή  και μούρχεται  στο νου  η χαρμολύπη των Παθών του Κυρίου, με την προσμονή της Ανάστασής Του.   Μέλος  πολυφωνικών   χορωδιών  για δεκαετίες , περίμενα πως και πως τα εγκώμια της ημέρας ,με αποκορύφωμα  τη ‘’ΖΩΗ ΕΝ ΤΑΦΩ’’, σε κλίμακα μινόρε, που αποδίδει τον σπαραγμό του θανάτου και της ταφής του Ιησού.

Ξανάνοιωσα το ίδιο  συναίσθημα  – το ανθρώπινο αυτή τη φορά – διαβάζοντας το ομώνυμο βιβλίο του  Στράτη  Μυριβήλη ,με  το μινόρε εγκλωβισμένο στη σιωπή,  να συνοδεύει κάθε λήξη του βιβλίου και να μου θυμίζει τα δεινά του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, που σημάδεψαν  τα παιδικά μου χρόνια. Στο σημείο αυτό θα αντιγράψω  ενδεικτικά  αποσπάσματα από  περιγραφή του εκδοτικού Οίκου  της ‘’Εστίας’’, με επίκαιρες σκέψεις του συγγραφέα .

Με τη.. «Ζωή εν τάφω», ο Στράτης Μυριβήλης, ζωντανεύει σε ένα κλασικό για τα ελληνικά γράμματα έργο - ύμνο στη ζωή και την ειρήνη - τις μνήμες του από τα χαρακώματα του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Μιλάει με τη φωνή - με τα χειρόγραφα καλύτερα - του λοχία Κωστούλα. «Τούτα τα τετράδια», μας γράφει ο Μυριβήλης, «βρεθήκανε μέσα στο γυλιό του Αντώνη Κωστούλα. Τόνε θυμήθηκα τόσο ζωηρά και καθαρά κείνο τον αψηλό μελαχροινό φοιτητή με το μακρουλό πρόσωπο και τα φουντωμένα μαλλιά! Κάηκε κατά λάθος μέσα στα βουλγαρικά χαρακώματα που πατήσαμε... Είναι βαρύ πράμα να ‘χετε μέσα σας έναν πεθαμένο που γυρεύει να μιλήσει και να του σφαλνάτε με την απαλάμη το στόμα. Γνέφει και κάνει παρακαλεστικά νοήματα προς την καρδιά σας απ το υπερπέραν. Θέλει να εκφραστεί. Ας μου συγχωρεθεί τούτο το βιβλίο, γιατί μου είναι μια προσωπική απολύτρωση...»

Η αποχαιρετιστήρια συνάντηση του Λοχία Α. Κωστούλα με την αγαπημένη του πριν φύγει για το μέτωπο.
Στην πόρτα σου άκουσα σιγανά αναφιλητά. Ήσουνα συ που έκλαιγες ολομόναχη μέσα στο σκοτάδι, έκλαιγες σιωπηλά όλη νύχτα. Μπήκα μέσα και δε μιλήσαμε. Έκλαιγες ήσυχα κ’ εγώ έκαμα πως ξεκουμπώνω το γυλιό, πολύ απασχολημένος τάχα μ’ αυτή τη δουλειά. Γιατί μονάχα να σ’ αναρωτούσα τι κλαις, θα μ’ έπνιγε το κλάμα. Αυτό θάτανε κάπως αστείο για έναν επαναστάτη φορτωμένον μ’ όλη την πανοπλία του και με διακόσια φυσίγγια στις μπαλάσκες.
Έκλαιγε κ’ ένα κοριτσάκι κοντά σου πάνω σε μια κόκκινη πολυθρόνα, σιγά – σιγά κι αυτό. Φορούσε βελουδένια βυσσινιά ρόμπα και τόνα ποδαράκι του ήταν ξεκάλτσωτο. Εγώ στο τέλος βάλθηκα να βλέπω τάχα με μεγάλη προσοχή αυτό το γυμνό ποδαράκι. Παρακολούθησες τη ματιά μου και τράβηξες ένα πανεράκι πλεγμένο από φύλλα καλαμποκιάς. Απ’ εκεί έβγαλες άλλο ένα καλτσάκι και πολεμούσες να το περάσεις στο πόδι τουπαιδιού.
- Μα αυτή η κάλτσα είναι άλλο χρώμα, είπα, και χαμογελούσα ηρωικά.
  Η φωνή μου έτρεμε.
  Εσύ τότες ξαφνικά άφησες το καλτσάκι μισοκρεμασμένο στο πόδι του παιδιού, μ’ αγκάλιασες σφιχτά κι άρχισες να κλαις ασυγκράτητα.
  Εγώ δεν έκλαψα. Μονάχα ένας κόμπος ανέβαινε ως το λαρύγγι μου και τον κατάπινα με πείσμα. Κρέμασα το ντουφέκι στον ώμο κ’ έφυγα σκυφτός. Ήμουνα βαρύς από θλίψη, ξιπασμένος από τη δύναμη της ανδρείαςμου.
Στρατιώτης (Κωστούλας) στην περιοχή του Μοναστηρίου
Προχώρεσα ως την άκρη του χαρακώματος του λόχου μας. Ως την έβγαση των συρματοπλεγμάτων. Εκεί είναι μια μυστική πόρτα που σφαλνά μ’ ένα αδράχτι οπλισμένο με αγκαθωτά τέλια. Επειδή το μέρος είναι ένα νταμάρι όλο πέτρα και δε σκάβεται, σήκωσαν ένα προκάλυμμα με γεώσακους. ‘Ετσι λένε κάτι σακιά γεμάτα με χώμα που μ’ αυτά οχυρώνουν τα πετρώδικα χαρακώματα. Τα τσουβάλια αυτά κείτουντ’ εδώ χρόνον – καιρό έτσι. Θα φάγαν υγρασίες, βροχάδες, χιόνια και ήλιους. ‘Ηρθαν και σάπισαν από νερά, ο ήλιος τα τσουρούφλισε και τα ‘καψε. Τραβώ το δάχτυλό μου πάνω τους. Λιώνει η λινάτσα. Σαν τα ξεθαμμένα ρούχα των πεθαμένων που ξεφτάνε, σταχτωμένα, με το πρώτο άγγιγμα. Είναι τσουβαλάκια φουσκωμένα κάργα, όπως τα πρωτογέμισαν. Αλλά πάλι κρεμάζουν σαχλά, μισοαδειανά. Κάτου από το δυνατό φεγγάρι μοιάζουν με ψοφίμια σκυλιών, άλλα πρισμένα κι άλλα ξαντεριασμένα, σωριασμένα τόνα πάνου στ’ άλλο. Από δω το θέαμα θα ‘ναι πιο όμορφο. Τώρα το κρυμμένο ποτάμι ακούγεται καλύτερα όπως φωνάζει μακριά, μες από τη βαθιά κοίτη του. Θέλω να βγάλω το κεφάλι ψηλά από το προπέτασμα, να ιδώ πέρα. Αν μπορούσα μάλιστα θα καβαλίκευα το χαράκωμα. Ακουμπώ το μπαστούνι στο τοίχωμα, σηκώνουμαι στη μύτη της αρβύλας του γερού μου ποδιού και γαντζώνω τα δάχτυλα στους γεώσακους που ‘ναι πάνω – πάνω. ‘Ενας απ’ αυτούς λιώνει με μιας κι αδειάζει τον άμμο του πάνω μου. Λοιπόν τότες έγινε μιαν αποκάλυψη! Μόλις ξεφούσκωσε αυτό το σακί, χαμήλωσε η καμπούρα του και ξεσκέπασε στα μάτια μου μια μικρήν ευτυχία. Αχ, μου ‘καμε τόσο καλό στην ψυχή, λίγο ακόμα και θα πατούσα μια τσιριξιά χαρά.

‘Ηταν ένα λουλούδι εκεί! Συλλογίσου. ’Ενα λουλούδι είχε φυτρώσει εκεί μέσα στους σαπρακιασμένους γεώσακους. Και μου φανερώθηκε έτσι ξαφνικά τούτη τη νύχτα που ‘ναι γιομάτη θάματα. Απόμεινα να το βλέπω σχεδόν τρομαγμένος. Τ’ άγγισα με χτυποκάρδι, όπως αγγίζεις ένα βρέφος στο μάγουλο. Είναι μια παπαρούνα. Μια τόση δα μεγάλη, καλοθρεμμένη παπαρούνα, ανοιγμένη σαν μικρή βελουδένια φούχτα. Αν μπορούσε να τη χαρεί κανένας μέσα στο φως του ήλιου, θα ‘βλεπε πως ήταν άλικη, μ’ έναν μαύρο σταυρό στην καρδιά, με μια τούφα μαβιές βλεφαρίδες στη μέση. Είναι καλοθρεμμένο λουλούδι, γεμάτο χαρά, χρώματα και γεροσύνη. Το τσουνί του είναι ντούρο και χνουδάτο. ‘Εχει κι ένα κόμπο που δεν άνοιξε ακόμα. Κάθεται κλεισμένος σφιχτά μέσα στην πράσινη φασκιά του και περιμένει την ώρα του. Μα δεν θ’ αργήσει ν’ ανοίξει κι αυτός. Και θα ‘ναι δυο λουλούδια τότες! Δυο λουλούδια μέσα στο περιβόλι του Θανάτου. Αιστάνουμαι συγκινημένος ξαφνικά ως τα κατάβαθα της ψυχής. Ακουμπώ πάνω στο προπέτασμα σαν να κουράστηκα ξαφνικά πολύ. Από μέσα μου αναβρύζουν δάκρυα απολυτρωτικά. Στέκουμαι έτσι πολλήν ώρα, με το κεφάλι όλο χώματα, ακουμπισμένο στα σαπισμένα σακιά. Με δυο δάχτυλα λαφριά, προσεχτικά, αγγίζω την παπαρούνα. Ξαφνικά με γεμίζει μια έγνια, μια ζωηρή ανησυχία πως κάτι μπορεί να πάθει τούτο το λουλούδι, που μ’ αυτό μου αποκαλύφθηκε απόψε ο Θεός. Παίρνω τότες στη ράχη ένα γερό τσουβάλι (δαγκάνω τα χείλια από την ξαφνική σουβλιά του ποδιού), και τ’ ακουμπώ με προφύλαξη μπροστά στο λουλούδι. ‘Ετσι λέω θα ‘ναι πάλι κρυμμένο για όλους τους άλλους. Χαμογελώ πονηρά. Κατόπι σηκώνουμαι ξανά στα νύχια κι απλώνω το μπράτσο έξω. Ναι. Το άγγισα λοιπόν πάλι! Τρεμουλιάζω από ευτυχία. Νιώθω τα τρυφερά πέταλα στις ρώγες των δαχτύλων. Είναι μια ανεπάντεχη χαρά της αφής. Μέσα στο χέρι μου μυρμιδίζει μια γλυκιά ανατριχίλα. Ανεβαίνει ως τη ράχη. Είναι σαν να πεταλουδίζουν πάνω στην επιδερμίδα τα ματόκλαδα μιας αγαπημένης γυναίκας. Φίλησα τις ρώγες των δαχτύλων μου. Είπα σιγά σιγά: -Καληνύχτα… καληνύχτα και να ‘σαι βλογημένη. Γύρισα γρήγορα στ’ αμπρί. Ας μπορούσα να κάμω μια μεγάλη φωταψία… Να κρεμάσω παντού σημαίες και στεφάνια! ‘Αναψα στο λυχνάρι τέσσερα φιτίλια και τώρα πασχίζω να τη χωρέσω εδώ μέσα, μέσα σε μια τόσο μικρή γούβα, μια τόσο μεγάλη χαρά. Η ψυχή μου χορεύει σαν μεγάλη πεταλούδα. Χαμογελώ ξαπλωμένος ανάσκελα. Κάτι τραγουδάει μέσα μου. Τ’ αφουγκράζομαι. Είναι ένα παιδιάτικο τραγούδι:
Φεγγαράκι μου λαμπρό ‘’.

Όταν τη δεκαετία του 1960 βρέθηκα στο Βελιγράδι, που υπηρετούσα στην Ελληνική Πρεσβεία, μου ξανάρθανε στο νου όλες αυτές οι θύμισες και μαζί με 5-6 φίλους και συναδέλφους, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε  το Μοναστήρι [Bitola]. Πήγαμε στο ελληνικό νεκροταφείο, ανάψαμε κάποια καντηλάκια και  κεριά σε τάφους με άγνωστα ελληνικά ονόματα. Κάποια στιγμή – μέσα στην ερημιά  και τη  σιωπή του χώρου, ακούσαμε φωνές και είδαμε μερικούς νεαρούς νάρχονται κατά πάνω μας, με όχι πολύ αγαθές προθέσεις. Μας ρώτησαν στα σέρβικα , που μιλούσα πολύ καλά,, για τον σκοπό της επίσκεψής μας και στην απάντηση ότι ‘’απλά επισκεφθήκαμε το  ελληνικό νεκροταφείο’’ οι διαθέσεις τους αγρίεψαν και  αφού μας θύμισαν ότι ‘’εδώ είναι Μακεδονία και το νεκροταφείο μακεδονικό’’ μας πήραν στο κυνήγι. Ο γηραιότερος της παρέας μας άρπαξε κάποιες φιλοφρονητικές  γροθιές’’  παραπάνω,  πριν  προλάβουμε να τον φυγαδεύσουμε και χωρίς να δώσουμε συνέχεια υποχωρήσαμε,  όταν άρχισαν να καταφθάνουν και άλλοι ‘’μακεδόνες’’, όπως μας συστήθηκαν. Στην υπηρεσιακή μας αναφορά θυμάμαι είχε προστεθεί η  διευκρίνιση ότι ‘’ πλην της συγχύσεως ουδέν επάθομεν’’. Βασικά, όπως λένε οι νέο-Έλληνες ‘’θελέστα και παθέστα’’!!!  Τότε, δεν είχε υπογραφή ακόμα η ‘’εθνοσωτήρια συμφωνία των Πρεσπών’’ και αγνοούσαμε  τα κηρύγματα του κ. Τσίπρα και της ομάδας του. Γνωρίζαμε απλά ότι τον αλυτρωτισμό των ‘’Σλαβομακεδόνων’’ , όπως τους αποκαλούσαν,  είχε αποδεχθεί  το ΚΚΕ και είχε υιοθετηθεί από την 5^η Διεθνή. Προσωπικά αισθάνομαι ότι  στο Μοναστήρι μας οδήγησε  η προτροπή του Μυριβήλη  για να  αποτίσουμε έναν ύστατο φόρο τιμής στο παλικάρι της περιοχής, τον Λοχία Κωστούλα.

Τώρα , κοντά στο έσχατο γήρας μου, διερωτώμαι ποιος θα σκεφθεί, έστω και από περιέργεια, να επισκεφθεί τους  ομαδικούς τάφους  και τα ‘’κοινοτάφια ευκαιρίας ‘’  των αδικοχαμένων Ουκρανών , που  πλήρωσαν με τη ζωή τους το μένος ενός καινούργιου Τσάρου της   περιοχής. Αυτός ο ‘’άνθρωπος’’ εζήλωσε τη δόξα του Χίτλερ και του Στάλιν [ του οποίου υπήρξε  οπαδός] και αποφάσισε να μείνει στην ιστορία σαν ο χείριστος των τυράννων της ανθρωπότητας. Το ακόμα χειρότερο είναι ότι βρίσκει ήδη τους πρώτους υποστηρικτές στους αποκαλούμενους ‘’προοδευτικούς’’ , που αν είχαν την πολεμική ισχύ του θα μπορούσαν να κάνουν  τα  ίδια και χειρότερα., αν δεν προλάβουν το σύστημα της Βόρειας Κορέας ,- Αντώνης

SANGAI-MOSKVA KAI ENA SYNEDRIO

 

               SANGAI -   MOSKVA

               ΚΑΙ ΕΝΑ ΣΥΝΕΔΡΙΟ

 

 

Λίγο πριν την χαρμολύπη του Θείου πάθους, ας αναζητήσουμε τα αίτια και πιθανές λύσεις   για μια λυσιτελή διέξοδο από το  διαδραματιζόμενου εσχάτως παγκόσμιο  ανθρώπινο πάθος.

Αρχίζω από το τελευταίο  μέρος του τίτλου που, από όσα άκουσα στην εισήγηση, πρέπει  να ονομασθεί  Συνέδριο  καταγγελίας Μητσοτάκη, αφού το μεγαλύτερο μέρος της ομιλίας του κ. Τσίπρα και όχι μόνο, περιορίστηκε σε αμέτρητες επαναλήψεις του συγκεκριμένου ονόματος, συνοδευόμενες κάθε φορά με ποικίλα και  ολονέν βαρύτερα κοσμητικά  επίθετα αλλά και συγκεκριμένες σοβαρές κατηγορίες εναντίον του.

Με την απλοϊκή  μου λογική και τη γεροντική μου αφέλεια θέλω να πιστεύω  ότι τις συγκεκριμένες αυτές καταγγελίες έχουν προωθήσει [ ο ίδιος και οι συνεργάτες του] στην  μόνη αρμόδια κατά το Σύνταγμα Δικαιοσύνη , για να προλάβουν τις επαπειλούμενες συμφορές για τη χώρα. Νομικός δεν είμαι αλλά γνωρίζω καλά ότι,  στις δημοκρατικές χώρες, την  ευθύνη της  απόδειξης  έχει  πάντα ο καταγγέλλων και  ότι η ‘’αποσιώπηση’’ της  τον καθιστά συνένοχο και η μη προσκόμιση στοιχείων συκοφάντη. Καιρός να ξεκαθαρίσουν τα πράγματα και να σωθεί και η χώρα .

Εμπρός λοιπόν , ας γίνει κάποτε η αρχή και ελπίζω ο καταγγελλόμενος  να  μη ‘’δειλιάσει’’ μπροστά στις συνέπειες, όπως έκανε πρόσφατα Βουλευτής , επαιρόμενος για την γενναιότητά του, που προσπάθησε να κρυφτεί πίσω από τη βουλευτική του  ασυλία  . Δεν μπορώ όμως να κατανοήσω πλήρως αυτή την εμμονή του αρχηγού του Σύριζα στην επανάληψη ,εκτός αν δεν έχει κάτι άλλο να πει ή αμφισβητεί την μεταδοτικότητά του και γι’ αυτό το επαναλαμβάνει συνεχώς. Συμπεραίνω πάντως ότι τελικά το όνομα Μητσοτάκης το έκανε  γνωστό σε όλη την επικράτεια, όπως   έχουν γίνει γνωστά και τα έργα  της σύμπραξης τού ίδιου  με τον κ. Καμένο και ό,τι άλλο συνέβη στη διάρκεια της μακράς συγκυβέρνησής τους!!!

Με αφορμή το περιστατικό αυτό, η νοσταλγία μιας άλλης εποχής μου έφερε στο νου  τον  ηγέτη της αριστεράς Ηλία Ηλιού, τότε κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο της ΕΔΑ,. Ο αείμνηστος Βουλευτής,  συνοδευόμενος από στελέχη της νεολαίας, επισκέφθηκε τον Υπουργό Προεδρίας της Κυβέρνησης   Καραμανλή, Κωνσταντίνο Τσάτσο, για να διαμαρτυρηθεί για τη βία που ασκείται στους αριστερούς φοιτητές από τους δεξιούς της Ε.Κ.Ο.Φ. Ο Υπουργός του ζήτησε να μείνουν μόνοι για λίγο και οι δυο σοφοί έκαναν μια ολιγόλεπτη συζήτηση. Στην έξοδό του ο Ηλιού , απευθυνόμενος στη νεολαία της ΕΔΑ που τον ανέμενε στον προθάλαμο, τους είπε: «Παιδιά, δεν μπορείτε να φανταστείτε τι μου είπε ο κύριος ακαδημαϊκός και καθηγητής Πανεπιστημίου στην Ελλάδα και τη Γερμανία». Και συνέχισε: «Επειδή εσείς οι μαρξιστές έχετε οριστικά κερδίσει τον ιδεολογικό αγώνα, κατέχετε το χώρο του πανεπιστημίου και του πολιτισμού. Έχετε αλώσει τη νεολαία. Ηλία, δεν έχουμε άλλο τρόπο. Και δεν πρόκειται να παραδοθούμε. Θα σας ταράξουμε στο ξύλο». Κάποιος από τους νεολαίους τον ρώτησε: «Και συ τι απάντησες;». Και ο Ηλιού τότε είπε το ιστορικό: «Και μεις θα σας ταράξουμε στη νομιμότητα» Άλλες εποχές άλλα ήθη. Την εποχή εκείνη η σύζυγος Πρωθυπουργού δεν δήλωνε ‘’Πήραμε την Κυβέρνηση αλλά πρέπει να πάρουμε και την εξουσία’’, κύριε Τσίπρα , ούτε πρωτοπαλίκαρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι ο Σύριζα στην επάνοδό του θα είναι αλλιώτικος.  Ελπίζω να εννοούσε κάτι σαν τον Ηλία Ηλιού, που ξεχώριζε για το ήθος του. Ελπίζω η ηλικία μου να μου επιτρέψει να δω στην πράξη ότι εννοούσε τη θετική εξέλιξη.  Μέχρι τότε όμως ποιος ζει ποιος πεθαίνει!!!

Το περιστατικό αναφέρει ο πρώην υπουργός και βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Θεόδωρος Πάγκαλος, σε άρθρο του στην εφημερίδα «Το Βήμα» της 20ης Ιανουαρίου 2013, με τίτλο «Ιστορικές φράσεις και πολιτικό ήθος». Ο κ. Πάγκαλος ήταν αυτήκοος μάρτυς του περιστατικού, ως γραμματέας της Δημοκρατικής Αντίστασης Σπουδαστών (ΔΑΣ114), μιας μετωπικής οργάνωσης της Νεολαίας της ΕΔΑ, με σκοπό την προάσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων.

Έρχομαι τώρα στις λέξεις Σαγκάη και Μόσχα, με τα τραγικά φαινόμενα, γεγονότα και αποτελέσματα. Μια μεγαλούπολη 25 εκατ. κατοίκων και άλλες πόλεις ζουν σε συνθήκες ζωολογικού κήπου και ο ηγέτης ισχυρίζεται ότι αυτό γίνεται για μηδενική ανοχή στον COVID-19. Eκείνο που με τρομάζει είναι τι θα κάνουν αν δεν επιτευχθεί απόλυτα ο σκοπός ή δεν αντέξουν τα πειραματόζωα. Ο ολοκληρωτισμός τελικά είναι πολύ εφευρετικός, αφού άλλωστε δεν λογοδοτεί σε κανένα και είμαι περίεργος να ακούσω αν θα γίνει κάποια αναφορά στο Συνέδριο των ημερών και  την περιμένω ιδιαίτερα  από τον λαλίστατο  για το θέμα στο παρελθόν και γιατρό κύριο Πολάκη

Το ίδιο ερώτημα μου δημιουργείται και για τη ρωσική ναυαρχίδα MOSKVA, που βύθισαν ή βυθίστηκε στη Μαύρη Θάλασσα! Καλά, δεν νοιάζονται για τα ουκρανικά θύματα, αλλά  ούτε για τους καημένους τους Ρώσους που θυσιάστηκαν για την αυτοκρατορική δόξα του  ολοκληρωτισμού του τέως μπολσεβίκου ηγέτη;; Βέβαια και αυτό το τραγικό περιστατικό πέρασε στο ντούκου των ποικιλόχρωμων ντόπιων  αριστεριστών, ριζοσπαστών, ακροδεξιών και ακροαριστερών ομάδων, που διαπνέονται από ανάλογη δόση σύγχρονου ολοκληρωτισμού.

Δεν αισιοδοξώ ότι θα βρεθεί χώρος για δυο λέξεις ανθρωπισμού και στο κομματικό  Συνέδριο, διότι κινδυνεύει να χαρακτηρισθεί  αναθεωρητισμός και οπορτουνισμός. Υπάρχει  άραγε  ακόμα η  ελπίς, που αναζητούσε ο αείμνηστος Αντώνης Σαμαράκης ;;;  Αντώνης