ΟΙ ΜΟΙΡΑΙΟΙ ΤΟΥ ΚΩΣΤΑ ΒΑΡΝΑΛΗ

                        Αντιστοιχίσεις και στα καθ΄ημάς

Ας αρχίσουμε λοιπόν από τον Κώστα Βάρναλη και το σπουδαίο ποίημα του, την ουσία του οποίου,  οι νεοέλληνες ζούμε και στις μέρες μας.

Οι μοιραίοι, ένα θαυμάσιο λυρικό στη δομή αλλά ρεαλιστικό στην πράξη ποίημα του μεγάλου μας δημιουργού Κώστα Βάρναλη, ενέπνευσε και τον επίσης μεγάλο μας μουσουργό Μίκη Θεοδωράκη να κάνει μια εξαίρετη μελοποίηση. Ο κοινωνικός στόχος του ποιήματος είναι απόλυτα σαφής, να απεικονίσει δηλαδή με τα πιο σκληρά χρώματα τη δυστυχία των απόκληρων της ζωής. Η δομή του ποιήματος χωρίζεται σε έξι βασικές ενότητες. Α] Η ταβέρνα, β] η αθλιότητα της ζωής των μοιραίων, γ]η ομορφιά της φύσης και της ζωής που είναι ξένη προς τους μοιραίους, δ]το προσωπικό δράμα του καθενός από τους μοιραίους, ε] η αναζήτηση από τους μοιραίους της αιτίας της δυστυχίας τους και στ] η προσμονή κάποιου θαύματος.

Προτείνει βέβαια ο ποιητής μια έγερση ή και εξέγερση, να εγκαταλείψουν δηλαδή οι μοιραίοι τους καναπέδες τους και να διεκδικήσουν το δίκιο τους, καταλήγει όμως τελικά  στην προσμονή κάποιου θαύματος. Όπως στις αρχαίες τραγωδίες είχαν ‘’εφεύρει’’ τον από μηχανής Θεό για να δώσει ένα ευτυχές κατά κανόνα τέλος, έτσι και ο Βάρναλης , προ του αδιεξόδου άλλης λύσης, καταφεύγει στην έσχατη λύση της αναμονής ενός θαύματος ή εν πάση περιπτώσει, της προσμονής.

 Πιστεύοντας και ο ίδιος στην ύπαρξη ενός μόνο Θεού,  επαφίεται στην προστασία της ‘’σκέπης’’ του και περιμένει τη δράση Του. Τι να πρωτοκάνει όμως ο Θεός μόνος ανάμεσα σε τόσους πιστούς, ‘’πιστούς’’ και απίστους, αφού και η πίστη απέκτησε τους καιροσκόπους της και, κατά τη μαρξιστική θεώρηση, τους οπορτουνιστές της. Στην αρχαιότητα δεν υπήρχαν τέτοια προβλήματα, στο θεϊκό βασίλειο του Ολύμπου χωρούσε και το ‘’μέσον’’ ή  η χρησιμοποίηση, με δόλιο τρόπο ενός αντιπάλου θεού για  να τα καταφέρεις. Ο από μηχανής θεός δεν ήταν πάντα ο ίδιος αλλά εκείνος που μας βόλευε. Βλέπετε οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν βρει τρόπους να επηρεάζουν και τις θεϊκές ακόμα αποφάσεις, παρά τα αντιθέτως, για τα μάτια του κόσμου, διαδιδόμενα, ‘’συν Αθηνά και χείρα κίνει’’.

Έρχομαι τώρα στην κυβίστηση ή ανακυβίστηση.

Αποτελεί άσκηση τόσο της αποκαλούμενης σουηδικής γυμναστικής όσο και  της ενόργανης, διαχωριζόμενη σε εκείνη του εδάφους και την άλλη στον αποκαλούμενο ‘’ίππο’’, όπου αφού τον ‘’πηδήσεις’’ κάνεις  μία ή περισσότερες στροφές στον αέρα και πρέπει να προσγειωθείς στα δυο σου πόδια χωρίς ταλαντεύσεις. Εδώ λοιπόν έγκειται και η μεγάλη δυσκολία, στο να κρατήσεις την ισορροπία σου. Δεν αρκεί συνεπώς μόνο το ‘’πήδημα’’ που μας έχουν υποσχεθεί αλλά και η τελική ισορρόπηση.  Το τελευταίο δεν είναι μόνο θέμα εξάσκησης και ικανότητος αλλά και τύχης, διότι αμέτρητοι  όσοι ‘’αστάθμητοι’’ παράγοντες μπορούν να αλλάξουν το αποτέλεσμα της επιχειρούμενης άσκησης. Πέραν όμως των ανωτέρω δύο κατηγοριών κυβίστησης υπάρχει και η πολιτική τοιαύτη, η κοινώς ονομαζόμενη κωλοτούμπα .

Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχουν οι μοιραίοι, η κυβίστηση και η κωλοτούμπα. Έχουν και παρά έχουν, αφού εμείς οι σύγχρονοι μοιραίοι προτιμήσαμε τους καναπέδες μας από την όποια κίνηση και δράση, αρκούμενοι στην διεκτραγώδηση της μιζέριας μας και δώσαμε, με τον δικαιολογημένη θυμό μας, λευκή εντολή στους καιροσκόπους λαϊκιστές να  εκμεταλλευθούν και να διεκπεραιώσουν  τις επιθυμίες μας κατά τον δικό τους τρόπο, τους εξουσιοδοτήσαμε να δώσουν και τη δική τους λύση στο ‘’τραγικό’’ μας τέλος. Επειδή όπως προείπα, ο μοναδικός Θεός μας αρκέστηκε να μας δώσει νου και γνώση και εμπιστεύεται τις αποφάσεις μας, δεν μπορεί ή και δεν θέλει πλέον να ανακατεύεται στις ανόητες επιθυμίες και επιλογές μας, παρακολουθώντας από ψηλά τη συνέχεια.

Όπως στο απώτερο και το πρόσφατο παρελθόν, που η χώρα μας βρέθηκε σε πολύ χειρότερες εθνικές δυσκολίες, έβαλε το Χέρι Του, έτσι και τώρα, αν  δεν προλάβουμε στις επόμενες 48 ώρες να σηκωθούμε από τους καναπέδες μας και να δούμε που μας οδηγεί το πείσμα και ο θυμός μας, θα οδηγήσει τους ‘’ ανόητους αυτόχειρες’’ στη λογική της τελευταίας στιγμής .

Αν αυτό δεν γίνει και επειδή τα θαύματα σπανίζουν ή δεν γίνονται, μπορούμε μόνο στην κυβίστηση να ελπίζουμε, αφού  αποτελεί την πάγια πρακτική των νεομαρξιστικών ορδών , που ονειρεύονται , πάση θυσία και με κάθε τρόπο, να επαναφέρουν  την διαψευσμένη στη πράξη σοσιαλιστική τους θεώρηση των πραγμάτων. Ας αναμένουμε λοιπόν την κωλοτούμπα των άλλων αφού θεωρήσαμε ή ακόμη θεωρούμε κουραστικό να αφήσουμε για λίγο ‘’ τη βολή ‘’ μας, δίνοντας  τη ευκαιρία  στους επιτήδειους σύγχρονους σφετεριστές της προοδευτικότητας  να αποφασίσουν για το μέλλον μας με τον δικό τους τρόπο. Οψόμεθα την Δευτέρα. Αντώνης