ΓΕΝΙΚΕΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΔΙΟΡΙΣΤΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ

Η ζωή μας γενικά και ειδικότερα η ζωή του καθενός μας, αποτελεί φυσικό γεγονός και σαν τέτοιο αποτέλεσε αντικείμενο ενασχόλησης των φιλοσόφων όλων των εποχών. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τα όποια συμπεράσματα των ειδικών αλλά κρίνοντας με τη δική μου απλή λογική, θεωρώ ότι αποτελεί μια νομοτελειακή διαδικασία με αρχή και τέλος, χωρίς καμιά εξαίρεση. ΄Ισως να είναι  και η μοναδική πρόβλεψη της φύσης για την αυτοπροστασίας της και γι’αυτό  δεν μπορούμε να τη διαφοροποιήσουμε και κυρίως να αποτρέψουμε την εξέλιξη και το τέλος της.

Με δεδομένα τα πιο πάνω , ξέρουμε όλοι μας ερχόμενοι στον ‘’μάταιο αυτό κόσμο’’ ότι είμαστε με ημερομηνία λήξεως και μάλιστα ‘’άγνωστη’’. Το γνωρίζουμε  όλοι μας απόλυτα, αλλά εγωιστικά αποφεύγουμε να το λαμβάνουμε υπόψη στις όποιες μας ενέργειες. Δεν έχουμε δυστυχώς κατανοήσει ότι ο βίος  μας αποτελεί ένα ασήμαντο χρονικά πέρασμά μας απ’ τη ζωή,  σε σχέση με την αιωνιότητα γιατί δεν θέλουμε να αποδεχθούμε την ασημαντότητά μας. Θεωρούμε τον ‘’εαυτούλη’’ μας το κέντρο του κόσμου ενώ είμαστε απλές ‘’πυγολαμπίδες’’ στο φωτεινό στερέωμα, που κολακευόμαστε να ονομάζουμε ‘’κόσμο  μας’’. Με ποιο δικαίωμα ιδιοποιούμαστε καταστάσεις που δεν μας ανήκουν και απλά μας ‘’δανείζονται’’ για περιορισμένο και σίγουρα πεπερασμένο χρόνο ;

Με τις σημερινές  μου σκέψεις, που δεν αποτελούν  φιλοσοφική ανάλυση αλλά απλή φυσική και ανθρώπινη θεώρηση ενός πέρα για πέρα φυσικού γεγονότος, δεν θέλω να μελαγχολήσουμε αλλά να σκεφθούμε τα καθημερινά και απλά πράγματα που μπορούμε να κάνουμε για να καλυτερεύσουμε το σύντομο αυτό πέρασμά μας, όχι μόνο για ‘’ίδιον όφελος’’ που επιτάσσει ο εγωισμός μας αλλά και για το γενικότερο καλό των συνανθρώπων μας. Είναι υποχρέωσή μας  να φροντίζουμε για  το  προσωπικό μας  γνωστικό  και μορφωτικό πεδίο , ώστε να κατανοούμε τον κόσμο που ζούμε και να προσπαθούμε με την εργασία μας να βελτιώνουμε τις συνθήκες   διαβίωσης μας, χωρίς αυτό να στρέφεται σε βάρος των άλλων που δεν μπόρεσαν  ή  δεν τους επέτρεψαν οι συνθήκες να πράξουν το ίδιο.

 Εδώ θα κάνω μια σαφή διάκριση για αυτούς που μπορούσαν αλλά δεν ‘’θέλησαν’’ να κάνουν αυτή την προσπάθεια, αφήνοντας την υποχρέωση αυτή στους άλλους, συνδυάζοντας το ‘’τερπνόν μετά το ωφελίμου’’ . Στην κατηγορία αυτή  υπάρχουν πολλοί και στην χώρα μας δυστυχώς περισσότεροι, αφού αποτελεί αυτοσκοπό σχεδόν για την πλειονότητα των ‘’καταφερτζήδων’’  να επωφελούνται από τις προσπάθειες και τον μόχθο των υπολοίπων, των καλουμένων και υποζυγίων.

 Είναι και το φαινόμενο αυτό αποτέλεσμα της  νεοελληνικής  πραγματικότητας  του ρουσφετιού και του καιροσκοπισμού, που σχεδόν επιβάλλεται από τις κομματικές ηγεσίες, που καθεμιά της έρχεται με την υπόσχεση να διορθώσει αλλά συνειδητά επιδεινώνει την υφιστάμενη κατάσταση. Έχουμε φθάσει σε ένα τέλμα που μας ‘’πνίγει’’ αλλά δεν έχουμε το κουράγιο να αντιδράσουμε, κυρίως διότι δεν μας αφήνει η ‘’επιτυχημένη συνταγή’’ του παρελθόντος, το οποίο μπορούμε αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε. Οι βολεμένοι δεν θέλουν να ‘’ξεβολευτούν’’ και οι άλλοι δεν μπορούν, γιατί άθελά τους ακολουθούν την πεπατημένη να θεωρούν επιτυχημένους όσους βολεύτηκαν και να προσπαθούν να τους μιμηθούν, περιμένοντας απλά και τη δική τους σειρά. Η κοινωνία μας βρίσκεται σε ένα φαύλο κύκλο που μερικοί καρπούνται τα κέρδη των προσωπικών επιτήδειων  ενεργειών τους και οι άλλοι – οι πολλοί – προσπαθούν να βρουν μια μικρή χαραμάδα  για να εξαγοράσουν τη δική τους ‘’επιτυχημένη’’  ανέλιξη. Είμαστε ένας λαός, που απλά επικαλείται τους αρχαίους προγόνους του για προβολή, ενώ την ίδια στιγμή δεν αποδέχεται τις αρχές τους, αφού  κατάντησε πια οπαδός της ‘’ήσσονος προσπαθείας’’, γιατί αυτό εξυπηρετεί το σύστημα.

 Όσοι τυχόν είναι  ικανοί και πρόθυμοι να υποστούν θυσίες για τη βελτίωση του επιπέδου καλλιέργειας και ζωής, πρέπει να σταθούν αρκετά τυχεροί για να τους εντοπίσει κάποιος που ‘’τους αναζητεί’’, ώστε να βρουν το δρόμο τους, χωρίς τους γνωστούς κομματικούς ή ιδεολογικούς συμβιβασμούς. Οι υπόλοιποι, παίρνουν το δρόμο της ξενιτειάς, όπου συνήθως διαπρέπουν και γίνονται περιζήτητοι για επιστροφή, αφού και η χώρα μας χρειάζεται ‘’μυαλά’’ και ικανούς ανθρώπους. Οι ΄Ελληνες γίνονται γνωστοί και διάσημοι στην Ελλάδα, μετά από ένα πέρασμα από την Ευρώπη και αυτό είναι πολλαπλά κρίμα και άδικο, αφού διαθέτουμε πια αξιόλογα σχολεία και μορφωτικά ιδρύματα. 

Μας λείπει η οργάνωση, η ‘’λογική’’ και ενίοτε οι καλοί ‘’δάσκαλοι’’, που να αποβλέπουν στη μορφωτική και όχι την ιδεολογική τους  ‘’διαδοχή’’ και την ιεραρχική τους εξέλιξη. Οι Έλληνες, οι απόγονοι των σημαντικότερων προγόνων έχουμε καταστεί χώρα των ‘’θαυμάτων’’, αφού πως αλλιώς μπορεί να εξηγηθεί η επιβίωσή μας χωρίς να συντρέχουν οι ‘’λογικές’’ προϋποθέσεις που χαρακτηρίζουν τους επιτυχημένους λαούς;  Το κακό είναι ότι κάθε φορά που γίνεται μια προσπάθεια για να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα της παιδείας μας, αντιδρούν οι πάντες με πρωτοστατούντες κάποιους  δασκάλους και πολλούς   φοιτητές, που φοβούνται ότι θα χάσουν την προνομιακή τους συμμετοχή στο παιχνίδι της ‘’παιδείας’’;

Με όλα αυτά και παρά τις όποιες αντιξοότητες η ζωή συνεχίζεται και η Ελλάδα ‘’προώρισται να ζήση και θα ζήση’’ , κατά τη φράση του Χαρίλαου Τρικούπη, αλλά οι Έλληνες πλέον ‘’πεθαίνουν’’ και αυτό δεν έχει καμιά λογική. Το θέμα αυτό  ανέκαθεν ταλάνιζε και εξακολουθεί να απασχολεί τους συμπατριώτες μας, που στην πλειονότητά τους πλέον βιώνουν τα χειρότερα μεταπολεμικά χρόνια στη δεινοπαθούσα χώρα μας και νομίζω ότι είναι καιρός να δούμε τη ‘’ζωούλα’’ μας στις δικές της πραγματικές διαστάσεις. Μόνο έτσι θα εκτιμήσουμε το υπέρτατο και πολύ σύντομο αυτό δώρο της φύσης και θα αποδυθούμε, πριν είναι πολύ αργά,  σε μια προσπάθεια να ‘’σπάσουμε’’  τις προκαταλήψεις και αβελτηρίες που μας επέβαλαν οι σκοπιμότητες και οι  ιδεολογικές στρεβλώσεις, που ’’αποδεχθήκαμε’’ εκόντες άκοντες σαν κανόνες λογικής  στη ζωή μας. Αντώνης