Αντώνης Ταρνανάς <anpantar@yahoo.gr> Για μοναδική φορά το δίκαιο μήνυμα σας με ''αναγκάζει να μιλήσω προσωπικά'', αφού πρώτα αποδεχθώ πλήρως ότι την
Για μοναδική φορά το δίκαιο μήνυμα σας με ''αναγκάζει να μιλήσω προσωπικά'', αφού πρώτα αποδεχθώ πλήρως ότι την μεγαλύτερη ευθύνη φέρουν οι μεγάλοι, δηλαδή οι παλαιότεροι, αφού άλλωστε προηγούνται χρονικά. Οι παλιότεροι τρώνε τα αποθέματα των ταμείων ασφάλισης, στερώντας από τους νέους και την απλή δυνατότητα συνταξιοδότησης. Οι παιδικοί σταθμοί είναι μια αναγκαιότητα του σύγχρονου τρόπου ζωής, για τις οικογένειες που δεν διαθέτουν παππούδες-γιαγιάδες ή θέλησαν να ζήσουν μακριά τους για λόγους ανεξαρτησίας ή τέλος γιατί οι ''μοντέρνοι'' παπούδο-γιαγιάδες αποφεύγουν να αναλαμβάνουν ευθύνες, προτιμώντας τη ''βολή'' τους.
Τα γηροκομεία αποτελούν ένα σύγχρονο Καιάδα χωρίς ''αντιπελάργηση'', ιδιαίτερα στο ελληνικό δημόσιο σύστημα. Είναι ο εύκολος τρόπος να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις προς τους γηραιότερους. Τελικά αυτό το TWO WAY STREET'' σύστημα αποτελεί γεγονός και οφείλεται κυρίως στη διάλυση κάθε οικογενειακού δεσμού ''στο βωμό'' κάποιας δήθεν προοδευτικότητας. Έρχομαι τώρα στην προσωπική μου αναφορά.. '' Έχασα τη σύζυγό μου το 1977, μένοντας μόνος με δυο παιδιά - τη κόρη στη εφηβεία και τον γιό μου 5 ετών. Συνέχισα μέχρι και σήμερα μόνος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, χωρίς ποτέ να λείψω από τις υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις και μεγάλωσα και ''βοήθησα στα μαθήματα τα 4 εγγόνια μου μέχρι και σε ''πτυχιακό''.
Το μόνο αντάλλαγμα που ζήτησα και επαναλαμβάνω στα παιδιά μου σήμερα στα 82 μου είναι να μην καταλήξω σε ''γηροκομείο'' - σε περίπτωση που δεν ελέγχω τη λογική μου- και να μείνω σε ένα δωμάτιο με τη φροντίδα προσώπου που θα ελέγχουν, με προσωπική μου δαπάνη. Έμεινα με επιλογή μου μόνος για να προσφέρω και όχι για να μου προσφέρουν, δηλώνοντας πάντα ότι ''μπορώ να πεθάνω και χωρίς τη βοήθεια γιατρών ή ιδρυμάτων''. Συγγνώμη για το προσωπικό ύφος αλλά θεώρησα ότι ήταν προσωπική και η αναφορά του μηνύματος, αφού ήμουν ο μόνος αποδέκτης. Αντώνης
Τα γηροκομεία αποτελούν ένα σύγχρονο Καιάδα χωρίς ''αντιπελάργηση'', ιδιαίτερα στο ελληνικό δημόσιο σύστημα. Είναι ο εύκολος τρόπος να αποφύγουμε τις υποχρεώσεις προς τους γηραιότερους. Τελικά αυτό το TWO WAY STREET'' σύστημα αποτελεί γεγονός και οφείλεται κυρίως στη διάλυση κάθε οικογενειακού δεσμού ''στο βωμό'' κάποιας δήθεν προοδευτικότητας. Έρχομαι τώρα στην προσωπική μου αναφορά.. '' Έχασα τη σύζυγό μου το 1977, μένοντας μόνος με δυο παιδιά - τη κόρη στη εφηβεία και τον γιό μου 5 ετών. Συνέχισα μέχρι και σήμερα μόνος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, χωρίς ποτέ να λείψω από τις υπηρεσιακές μου υποχρεώσεις και μεγάλωσα και ''βοήθησα στα μαθήματα τα 4 εγγόνια μου μέχρι και σε ''πτυχιακό''.
Το μόνο αντάλλαγμα που ζήτησα και επαναλαμβάνω στα παιδιά μου σήμερα στα 82 μου είναι να μην καταλήξω σε ''γηροκομείο'' - σε περίπτωση που δεν ελέγχω τη λογική μου- και να μείνω σε ένα δωμάτιο με τη φροντίδα προσώπου που θα ελέγχουν, με προσωπική μου δαπάνη. Έμεινα με επιλογή μου μόνος για να προσφέρω και όχι για να μου προσφέρουν, δηλώνοντας πάντα ότι ''μπορώ να πεθάνω και χωρίς τη βοήθεια γιατρών ή ιδρυμάτων''. Συγγνώμη για το προσωπικό ύφος αλλά θεώρησα ότι ήταν προσωπική και η αναφορά του μηνύματος, αφού ήμουν ο μόνος αποδέκτης. Αντώνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου