ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

                    ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

                              Προσωπικός αυτοπροσδιορισμός

Στην εποχή μας υπάρχει ή γίνεται σκόπιμα σύγχυση των εννοιών των δύο λέξεων της επικεφαλίδας, ενώ πρόκειται για εντελώς διαφορετικά πράγματα. Ας αρχίσουμε λοιπόν από την ερμηνεία και την πρακτική σημασία των αναφερόμενων λέξεων και την ‘’ δόλια’’ χρήση ή κατάχρηση που ενίοτε  επιχειρείται επί των ημερών μας.

Πολιτικοποίηση  [ πολίτης – πολιτική και ποιώ ] είναι η συνειδητή και  καθοιονδήποτε τρόπο ελεύθερη  παρακολούθηση ή και προσωπική ενασχόληση με τα ‘’κοινά’’, δηλαδή τα θέματα που αφορούν τον πολίτη, ως μονάδα ενός ευρύτερου κοινωνικού συνόλου, με σκοπό την εξυπηρέτηση του γενικότερου λαϊκού συμφέροντος. Όταν αυτό μάλιστα γίνεται με ανιδιοτέλεια, πληροί ιδανικά  και τον επιδιωκόμενο σκοπό και προάγει τη γενικότερη ανέλιξη της ομάδας, του δήμου ή της χώρας στο σύνολό της. Ας ασχοληθούμε λοιπόν με τη βελτίωσή της και επιδέχεται αρκετή ποσοτικά και κυρίως ποιοτικά, αποφεύγοντας τη εκ του πονηρού ‘’όσμωση’’ της με τη δεύτερη.

Κομματικοποίηση [κόμμα – κόβω και ποιώ], δηλαδή εκ προοιμίου προϋποθέτει την ‘’κατάτμηση της ατομικής βούλησης’’ και τον συγκερασμό της με εκείνη των κομματικών, ιδεολογικών  ή άλλων δραστηριοτήτων, που εξυπηρετούν ειδικά ενδιαφέροντα ή και συμφέροντα και ιδεοληψίες που δεν είναι πάντα βέβαιο ότι ωφελούν το κοινωνικό σύνολο. Τέτοιες δραστηριότητες, παρά την κοινωνική προμετωπίδα των κομματικών ονομάτων, περιορίζονται, συνήθως,  στην επικράτησή τους  και τον κοινωνικό μετασχηματισμό που υπαγορεύει η ξεπερασμένη φιλοσοφική ή και προσχηματική τους θεώρηση, με σκοπό την ανέλιξη του κόμματος,  αντί  του προβαλλόμενου συμφέροντος  των εργαζομένων. Το τελευταίο  το ζήσαμε εμείς μεν έμμεσα κάποιοι λαοί όμως άμεσα στο πετσί τους για πολλές δεκαετίες, στις αποκαλούμενες τέως  χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού. Απόδειξη της αποτυχίας του κομματικού αυτού συστήματος, αποτελεί το γεγονός ότι ‘’έφυγε’’ μόνο του και ντροπιασμένο, χωρίς να πέσει ούτε μια τουφεκιά, ενώ είχε επιβληθεί με αιματοχυσία.

Τώρα πια και μετά το γκρέμισμα του τείχους του αίσχους, κάποιοι εμμένουν στην ‘’καλύτερη’’ επαναφορά του [θεωρώ ότι είναι τουλάχιστον – έστω και αφελώς -ειλικρινείς ]. Άλλοι όμως  κρατώντας  απλά τη συνθηματολογία και την καμουφλαρισμένη παλιά  μεθοδολογία του και  φορώντας τη ‘’σοσιαλιστική’’  προβιά, επιθυμούν – όπως αρκετές φορές μέχρι τώρα το πέτυχαν – να περάσουν τη νεομαρξιστική τους άποψη, έστω και αν τελικά έχουν αποδεχθεί  και χρησιμοποιούν τις πιο  ακραίες δεξιές και καπιταλιστικές  πρακτικές.

Παρόλα αυτά και τις  βελτιωμένες φενάκες των κομμάτων, αυτά αποτελούν όχι μόνο συνταγματικές επιταγές αλλά και τα βασικά κύτταρα της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας ανά τους αιώνας. Επαφίεται λοιπόν στους ψηφοφόρους να κρίνουν πολιτικά και όχι κομματικά και να προτάσσουν το εθνικό συμφέρον έναντι του κομματικο-ιδεολογικού, ώστε να καταστούν  εραστές και φίλοι και όχι μέλη των κομματικών στρατών και οπαδοί  κάθε λογής ‘’κομματιδίων’’, που έχουν και προβάλλουν  σαν πρότυπα  ολοκληρωτικά καθεστώτα, με αποδεδειγμένη ανεπιτυχή δράση. Ας διαψεύσουμε επί τέλους τη σοφή ρήση ότι κάθε τόπος έχεις τα κόμματα και τις ηγεσίες που του αξίζουν, αφού η ιστορική χώρα μας αξίζει καλύτερης τύχης. Κάποιοι λαοί - συμπεριλαμβανομένου και του Ελληνικού στην αρχαιότητα- είχαν θεσπίσει αυστηρότερα κριτήρια στην επιλογή των εκπροσώπων τους, γράφοντας έτσι λαμπρή ιστορία. Ας παραδειγματισθούμε λοιπόν από τις ανάλογες επιτυχημένες συνταγές, αποφεύγοντας την  αποτυχημένη ρουσφετολογική ή ιδεοληπτική πρακτική του πρόσφατου παρελθόντος, που μπορεί μεν να βόλεψε κάποιους προσωρινά αλλά μας έβλαψε – φοβάμαι ανεπανόρθωτα- σαν κοινωνικό  σύνολο και Έθνος.

Καταλήγω λοιπόν με τον προσωπικό μου προσδιορισμό. Παρά το γεγονός ότι αποτελεί κατοχυρωμένο μου προσωπικό δεδομένο το που ανήκω και για να διασκεδάσω κάποιες αμφιβολίες ή ακόμα και εμμονές, απαντώ στο ερώτημα όλων. Το κάνω αυτό, από την υποχρέωση που αισθάνομαι ασκώντας πολιτική κριτική, με τα ενυπόγραφα άρθρα και λοιπά γραφόμενά μου.  ‘’ Δεν υπήρξα ποτέ μέλος εγγεγραμμένο ούτε συμμετέχω και στις πιο απλές τυπικές διαδικασίες, ουδενός κόμματος και συνεπώς άδικα κάποιοι σπεύδουν να με κατατάξουν στη ‘’Δεξιά’’, άλλοτε μεν για να αντικρούσουν τα γραφόμενα μου  συχνά δε για να μου ‘’ δείξουν’’ ότι είμαστε μαζί.

 Παρακαλώ λοιπόν τους μεν και τους δε να μου φέρουν έστω ένα απλό δείγμα προσωπικής μου συμμετοχής – έστω και συμπτωματικής – σε οποιαδήποτε  κομματική εκδήλωση, ομιλία, δήλωση ακόμα και αφιέρωση, που να αποδεικνύει τους ισχυρισμούς τους. Δηλώνω ότι έχω αρκετούς προσωπικούς φίλους πολιτικούς ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ, χωρίς αυτό να επηρεάζει τις επιλογές μου στην κάλπη. Πολιτικά στηρίζω τον πολιτικό χώρο που εκπροσωπεί την Ευρωπαϊκή και Παγκόσμια ελεύθερη – και όχι νεοφιλελεύθερη- οικονομία και ψηφίζω τα ελληνικά κόμματα που κάθε φορά  με πείθουν ότι την πιστεύουν. Με την έννοια αυτή μπορεί κανείς να με χαρακτηρίσει ψηφοφόρο της ‘’Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς’’ και όχι μέλος ή οπαδό της. Ελπίζω ότι έγινα απόλυτα σαφής, αν και δεν νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ για τις ενυπόγραφες πολιτικές μου απόψεις και αντιλήψεις. Πέρα και πάνω από όλα όμως αισθάνομαι ελεύθερος άνθρωπος και διεκδικώ το δικαίωμα να εκφράζω τις θέσεις μου όπως αρμόζει σε ελεύθερες κοινωνίες.

Θα προσθέσω ,καταλήγοντας, ότι και αν ακόμα είχα την ‘’προδιάθεση’’ να συνεχίσω τις συνήθεις  εφηβικές μου ‘’σοσιαλιστικές’’ ανησυχίες, η ζωή μου  στη Γιουγκοσλαβία του Τίτο για έξι χρόνια- όπου γεννήθηκε και η κόρη μου-  και για άλλα τόσα στην Τσεχοσλοβακία της Άνοιξης της Πράγας’’, με έπεισαν για τα εφηβικά μου λάθη και τη ζώσα πραγματικότητα των ‘’κατ’ευφημισμόν’’ αποκαλούμενων σοσιαλιστικών Δημοκρατιών , αφού ήσαν ολοκληρωτικά καθεστώτα και δεν πληρούσαν ούτε τον πρώτο   ούτε κυρίως τον δεύτερο όρο. Ας μην  επικαλούνται πλέον αυτά ‘’τα σοσιαλιστικά επιτεύγματα’’ οι σημερινοί μιμητές τους, διότι αμαυρώνουν και τον πραγματικό σοσιαλισμό που εφαρμόστηκε κάποτε στη Σουηδία ή επιχειρήθηκαν δειλά δείγματά του σε κάποιες άλλες Ευρωπαϊκές χώρες. Αντώνης Ταρνανάς